Το λεω με 100% ειλικρινεια, αλλα πραγματικα σιγα την μπαντα 
Μόνο πεντάδα για φέτος:
Daron Malakian and Scars on Broadway “Dictator”
Κατώτερο από το ντεμπούτο, αλλά και πάλι περιέχει αυτό το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ταλέντο του Daron να σκαρώνει αιώνια hit-άκια με μόλις 2-3 συγχορδίες και την περίεργη φωνή του από πάνω. Όσο για τις στιγμές που μας χαρίζει τις anthem-ικές μπαλάντες του… ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ SCORPIONS, ΜΕΓΑΛΕ.
Ghost “ Prequelle”
MONO ESY KAI OI BON JOVI, ΜΕΓΑΛΕ.
Turnstile “Time & space”
Μην ανησυχείτε, με το επόμενο album σας θα είστε στην κορυφή όχι της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας. To κλασικό hardcore ήταν πολύ μικρό για να σας χωρέσει, ρε άτιμοι.
Σκοτοδίνη “Σκοτοδίνη”
Αυτό εδώ θα έπρεπε να πάρει έστω και μια ψήφο, αλλά όχι γιατί είναι «άλλο ένα ελληνόφωνο post-punk διαμάντι». Γιατί οι Σκοτοδίνη δεν ήταν (είναι; ) post-punk, ήταν ANARCHO-PUNK. Γιατί αυτή η μουσική λέει συγκεκριμένα πράγματα, προβαρίστηκε, ηχογραφήθηκε και παίχτηκε σε συγκεκριμένους χώρους, από άτομα που ήρθανε κοντά για συγκεκριμένους λόγους και, γαμώ την πουτάνα μου, εγώ όταν βλέπω τ’ όνομά τους ή ακούω έστω και μία νότα, βλέπω έναν ολόκληρο κόσμο, φάτσες που έχω καιρό να δω, ταξίδια σε Κέρκυρα και Γιάννενα, συναυλίες για καμένες καταλήψεις που αναστηλώθηκαν, τη ζωή μας ολόκληρη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ρε παιδιά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μ’ αυτά τα πράγματα.
Καταχνιά “Κρεσέντο απελπισίας”
Τα μειονεκτήματα του ήχου τους εμένα ήδη εδώ μ’ ενοχλούν πολύ, αλλά αυτή η πρωτότυπη στροφή στο σκοτάδι και την «ελεύθερη» έκφραση στον στίχο που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα κομμάτια του album, του δίνουν το πιο ιδιαίτερο στίγμα δίσκου των Καταχνιά και δε μ’ αφήνουν άλλη επιλογή.
Εξώφυλλο το DreamLongDead που είδα για πρώτη φορά σήμερα, γιατί ψάρωσα!
26 Likes
2018
- Alice in Chains - Rainer Fog
- Whoopie Cat - Illusion of Choise
- A Perfect Circle - Eat the Elephant
- The Temperance Movement - A Deeper Cut
- Ghost - Prequelle
Parkway Drive - Reverence
Tremonti - A Dying Machine
Black Label Society - Grimmest Hits
Godsmack - When Legends Rise
Beth Hart - Black Coffee
Joe Bonamassa - Redemption
Zeal & Ardor - Stranger Fruit
Black Veils Brides - Vale
The Sword - Used Future
Fu Manchu - Clone of the Universe
Monster Magnet - Mindfucker
Audrey Horne - Blackout
Myles Kennedy - Year of the Tiger
Black Stone Cherry - Family Tree
Breaking Benjamin - Ember
Clutch - Book of Bad Decisions
Halestorm - Vicious
Bad Wolves - Disobey
Five Finger Death Punch - And Justice for None
Slash - Living the Dream
Sevendust - All I See is War
Red Sun Rising - Thead
High on Fire - Electric Messiah
The Night Flight Orchestra - Sometimes the World Ain’t Enough
Three Days Grace - Outsider
Coheed and Cambria - Vaxis Act I : The Unheavenly Creatures
Shinedown - Attention Attention
Scars on Broadway - Dictator
Corrosion of Conformity - No Cross No Crown
Bullet for my Valentine - Gravity
Graveyard - Peace
Architects - Holy Hell
Turnstile - Time & Space
Terror - Total Retaliation
Jonathan Davis - Black Labyrinth
Machine Head - Catharsis
Turbonegro - RockNRoll Machine
Judas Priest - Firepower
Εξώφυλλο: The Sword - Used Future
30 Likes
Φφφ εχω κατι πολυ παρομοιο στο μυαλο και δε μπορω να θυμηθω τι. Οσον αφορα το στυλ του τραγουδιου, οχι της ερμηνειας
1 Like
ναμαι κ εγώ.
της τελευταίας στιγμής αυτή την εβδομάδα…
2018:
αυτα
πολύ ιδιαίτερη χρονιά για εμένα με παρα πολλές αλλαγές στην ζωή μου σε διάφορους τομείς.
Άκουσα πολλή και καλή μουσική.
Σαν πολύ γαμάτα εξτραδάκια εκτός λίστας βάζω και αυτά τα διαμάντια:
πολλά υποσχόμενο ep που επιτέλους ξανακούσαμε αυτή την μαγική φωνή να τραγουδάει με την μπαντάρα…!
ο άνθρωπος είναι αλλού. πάντα ήταν. απίστευτες παραγωγές.
μπαντάρα δισκάρα κομματάρες. λιώσιμο άπειρο ακόμα και σήμερα…
κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δώστε βάση εδώ…ειδικά εσείς που γουστάρετε the gathering στα πιο ΜΗ metal τους…
26 Likes
15 λεπτάκια ακαδημαϊκά!! Οι γνωστοί άγνωστοι να βάλουν τη σφραγίδα τους!!! 
1 Like
2018
1. Manes - Slow Motion Death Sequence
Υπαρχει ανθρωπος που συγκινειται απο οποιοδηποτε παρακλαδι της ευρυτερης ροκ μουσικης, και δεν βρισκει τα Endetidstegn, Scion και Chemical Heritage αριστουργηματικα τραγουδια? Κι αν οχι, γιατι? Αν και το Vilosophe ειναι απο τα αλμπουμ που θεωρω ως σημεια καμπης στον χωρο της μουσικης γενικοτερα, το Slow Motion Death Sequence παιζει και να ειναι το καλυτερο τους αλμπουμ. Αυτο τα λεει ολα απο μονο του. Ζητω η Νορβηγια 
2. Ghost - Prequelle
Ο καλυτερος δισκος των Ghost, τελος. Το Miasma θα επρεπε να διδασκεται σε καθε ωδειο του κοσμου για το πως γραφεις και συνθετεις ενα τραγουδι. Εξωφρενικο το οτι στον ιδιο δισκο εχεις μεσα Rats, Faith και Dance Macabre. Νομιζω πως ειναι ο μοναδικος τους δισκος που μπορω να βαλω να ακουσω ολοκληρο χωρις καμια διακοπη, και ενιοτε και δευτερη φορα σερι. Ζητω η Σουηδια 
3. God Is An Astronaut - Epitaph
Το 2014 βγηκε μια απο τις καλυτερες ταινιες ολων των εποχων, αλλα αυτα θα τα πουμε στο Let’s Play VI - 52 Movies in 52 Weeks οταν αποφασισει ο θρεντομαστορας να το κανει. Οι God Is An Astronaut ειχαν φτασει σε ενα στυλιστικο τελμα με το εξαιρετικο Helios|Erebus του 2015, καθως δεν ειχαν εξερευνησει και ιδιαιτερα κατι αλλο, που να ειναι περα απο τα ορια του συνηθισμενου τους υφους. Με το Epitaph ομως μας δινουν εναν δισκο διαφορετικο απο οτι ειχαν κανει μεχρι τοτε, ο οποιος ειναι τρομακτικα αξιολογος, και καθηλωτικα τρομακτικος. Κατι τετοια συμβαινουν οταν ο καλλιτεχνης βυθιζεται στα εσωψυχα του, λογω μιας τραγωδιας που δυστυχως ηταν η αιτια της εμπνευσης για την μπαντα. Ο 7χρονος ξαδερφος των αδερφων Kinsella με το ονομα Oisin πεθανε λιγους μηνες πριν τον δισκο αυτο, και μαλιστα τα δυο αδερφια εγραψαν το ομωνυμο τραγουδι που κλεινει τον δισκο, την ημερα που ελαβαν αυτα τα τραγικα νεα. Η θεματολογια ολοκληρου του δισκου ειναι σχετικη με τον θανατο, και τραγουδια οπως Medea, Mortal Coil και Epitaph μας στελνουν κι εμας στον Κατω Κοσμο με την τελειοτητα τους. Ζητω η Ιρλανδια 
4. Coheed and Cambria - Vaxis - Act I : Unheavenly Creatures
Δεν συμφωνω πολυ με τον Στορμ πως αυτος αποτελει τον καλυτερο δισκο τους, κυριως γιατι εχω τεραστια αδυναμια στο Year Of The Black Rainbow το οποιο βρισκω αψεγαδιαστο, αλλα θα πω οτι μετα τα δυο οχι και εντυπωσιακα Afterman και το αχρωμο Color, το πρωτο μερος της πενταλογιας (!) Vaxis ηταν μια φανταστικη και απροσδοκητη επιστροφη των C&C στο ρανταρ μου, αφου με ιντριγκαραν μετα απο αρκετα χρονια. Το ομωνυμο, το Dark Sentencer και το The Gutter ειναι εξαιρετικα τραγουδια, χωρις να βαριεμαι σε κανενα κομματι απο τα (πολλα) του δισκου. Μακαρι να μπορουσα να το βαλω και πιο ψηλα. Ζητω η Νεα Υορκη 
5. Alice in Chains - Rainier Fog
Υπερτιμιος και παντοτινα λατρεμενος ο Layne Staley, αλλα οι Alice in Chains, ηταν, ειναι, και θα ειναι, η μπαντα του Jerry Cantrell. Γι’ αυτο λοιπον δε θα μπορουσα ποτε με το χερι στην καρδια να απαντησω με σιγουρια αν βρισκω την πρωτη τριαδα δισκων τους καλυτερη απο την δευτερη. Και δεν χρειαζεται κιολας. Σημασια εχει οτι μετα τον θανατο του Layne Staley οι AIC συνεχισαν στο ιδιο δυσθεορατο και δυσθεωρητο επιπεδο συνθεσεων, με ριφφαρες, στιχαρες, τραγουδαρες, και ενα εκπληκτικο rhythm section. Τα οποια εδεσαν τελεια με την φωναρα του Ντυβαλ. To Rainier Fog αποτελει μαλλον το λιγοτερο αγαπημενο μου απο τα 3 της δευτερης τους περιοδου, αλλα απο την αλλη ειμαι σιγουρος πως αν βαλω να το ακουσω με το που κανω αυτο το ποστ, θα πω “μα πως γινεται, αφου κι αυτο τελειο ειναι”. Ζητω το Seattle
ΤΑ ΥΠΕΡΤΙΜΙΑ
Amorphis - Queen Of Time (πυροτεχνημα δισκαρα αναμεσα σε 5-6 μετριους προς αθλιους δισκους)
Primordial - Exile Amongst The Ruins (λιγο πολυ στο ιδιο σταθερο επιπεδο χωρις να εντυπωσιαζουν)
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Muse - Simulation Theory (δεν περιμενα ποτε να απογοητευθω απο Muse, αλλα ελα που συνεβη)
Therion - Beloved Antichrist (πολλη φλυαρια, κουραζει, ευτυχως τα Λεβιαθαν ειναι πολυ καλα ολα)
Disturbed - Evolution (δε θυμαμαι ουτε νοτα, τι εγινε ρε παιδια μετα το Indestructible?)
Judas Priest - Firepower (ή οπως λεγεται τεσπα, θεωρητικα δεν θα επρεπε να ειναι απογοητευση αφου τους θεωρω για τα μπαζα, αλλα η απογοητευση ειναι στο οτι υπαρχουν ακομα μαλλον)
18 Likes
49η εβδομάδα - 2018
53 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Ghost - Prequelle | 74 |
|---|---|
| Judas Priest - Firepower | 54 |
| Riverside - Wasteland | 35 |
| A Perfect Circle - Eat The Elephant | 26 |
| Architects - Holy Hell | 26 |
| Daron Malakian and Scars on Broadway - Dictator | 26 |
| Idles - Joy As An Act Of Resistance | 20 |
| Voivod – The Wake | 16 |
| Parkway Drive - Reverence | 15 |
| The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic | 15 |
| Tribulation - Down Below | 15 |
| Anna von Hausswolff - Dead Magic | 13 |
| Varathron - Patriarchs of Evil | 13 |
| Turnstile - Time & Space | 12 |
| Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love | 11 |
| Sleep - The Sciences | 11 |
| Madder Mortem – Marrow | 10 |
| Alice in Chains - Rainier Fog | 9 |
| Daughters - You Won’t Get What You Want | 9 |
| Rolo Tomassi - Time Will Die And Love Will Bury It | 9 |
| Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes | 9 |
| ΛΕΞ – 2 ΧΧΧ | 8 |
| Amorphis- Queen of Time | 8 |
| Haken – Vector | 8 |
| Messa - Feast For Water | 8 |
| Panopticon – Scars Of Man In The Once Nameless Wilderness I &II | 8 |
| Zeal & Ardor - Stranger Fruit | 8 |
| Hank Wood and The Hammerheads - Hank Wood and The Hammerheads | 8 |
| Chapel of Disease - and as We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye | 7 |
| Coheed and Cambria - Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures | 7 |
| Khemmis – Desolation | 7 |
| Blackberry Smoke - Find a Light | 7 |
| Marcus King Band - Carolina Confessions | 7 |
| Harakiri for the sky – Arson | 6 |
| On Thorns I Lay - Aegean Sorrow | 6 |
| Wytch Hazel – II: Sojourn | 6 |
| YOB - Our Raw Heart | 6 |
| A Forest of Stars – Grave Mounds and Grave Mistakes | 5 |
| Abigor - Höllenzwang (Chronicles of Perdition) | 5 |
| Altar of Perversion - Intra Naos | 5 |
| Anaal Nathrakh - A New Kind of Horror | 5 |
| Battle ruins-glorious dead | 5 |
| Bishop Gunn - Natchez | 5 |
| Church Of The Cosmic Skull - Science Fiction | 5 |
| Greyhaven - Empty Black | 5 |
| Loreena McKennitt - Lost Souls | 5 |
| Myles Kennedy - Year Of The Tiger | 5 |
| Ólafur Arnalds - Re:member | 5 |
| Rivers Of Nihil - Where Owls Know My Name | 5 |
| Slugdge - Esoteric Malacology | 5 |
| Tropical Fuck Storm - A Laughing Death In Meatspace | 5 |
| Vargrav - Netherstorm | 5 |
| Manes - Slow Motion Death Sequence | 5 |
| Alastor - Slave To The Grave | 4 |
| Audrey Horne Blackout | 4 |
| Cancer Bats - The Spark That Moves | 4 |
| Chain cult-demo 2018 | 4 |
| Cloud Castle Lake - Malingerer | 4 |
| Death Grips – Year of the Snitch | 4 |
| Funeral Mist - Hekatomb | 4 |
| Madball - For The Cause | 4 |
| Mutemath - Voice in the Silence (EP) | 4 |
| Necrophobic - Mark of the Necrogram | 4 |
| Satan - Cruel Magic | 4 |
| Spineless- Speaking of chaos and relative peace | 4 |
| Sumac - Love in Shadow | 4 |
| The Algorithm - Compiler Optimization Techniques | 4 |
| The Damned – Evil Spirits | 4 |
| Whoopie Cat - Illusion of Choice | 4 |
| The Sheepdogs - Changing Colours | 4 |
| Behemoth - I Loved You at Your Darkest | 3 |
| Black Viper - Hellions of Fire | 3 |
| Emma Ruth Rundle - On Dark Horses | 3 |
| Fu Manchu - Clone of the Universe | 3 |
| Haunt - Burst into Flame | 3 |
| High Spirits - Motivator | 3 |
| Lucifer’s child- The Order | 3 |
| Nine Inch Nails - Bad Witch | 3 |
| Panic! At The Disco - Pray for the Wicked | 3 |
| Perfect Beings - Vier | 3 |
| Poets Of The Fall – Ultraviolet | 3 |
| Primer regimen-ultimo testamento | 3 |
| Ripped To Shreds - 埋葬 | 3 |
| Shame - Songs Of Praise | 3 |
| Skeletal Remains - Devouring Mortality | 3 |
| Trespasser - Чому не вийшло? | 3 |
| God Is An Astronaut - Epitaph | 3 |
| Σκοτοδίνη - Σκοτοδίνη | 2 |
| Annisokay – Arms | 2 |
| Battleroar – Codex Epicus | 2 |
| Cruachan - Nine Years of Blood | 2 |
| Dautha - Brethren of the Black Soil | 2 |
| Dödsrit - Spirit Crusher | 2 |
| Heretic Cult Redeemer - Κέλευσμα | 2 |
| Ihsahn - Amr | 2 |
| Koan Sound - Polychrome | 2 |
| Oceans of Slumber - The Banished Heart | 2 |
| Pineapple Thief – Dissolution | 2 |
| Primordial - Exile Amongst the Ruins | 2 |
| Pusha T- Daytona | 2 |
| Sabire-gates ajar | 2 |
| Seventh Wonder - Tiara | 2 |
| shy kids - in a state | 2 |
| Solstice – White Horse Hill | 2 |
| Sulphur Aeon - The Scythe Of Cosmic Chaos | 2 |
| Svartidaudi – Revelations Of The Red Sword | 2 |
| The Prodigy - No Tourists | 2 |
| The Temperance Movement - A Deeper Cut | 2 |
| Visigoth – Conqueror’s Oath | 2 |
| Mike Lepond’s Silent Assassins - Pawn and Prophecy | 2 |
| Magpie Salute - High Water I | 2 |
| Καταχνιά - Κρεσέντο απελπισίας | 1 |
| Deceased - Ghostly white | 1 |
| Greenleaf - Hear The Rivers | 1 |
| IAMX - Alive In New Light | 1 |
| Jack White - Boarding House Reach | 1 |
| Litovsk-dispossessed | 1 |
| Little Dead Bertha - Age Of Silence | 1 |
| Machine Head - Catharsis | 1 |
| Marmozets - Knowing What You Know Now | 1 |
| mewithoutYou - Untitled | 1 |
| Michael Romeo - War of the Worlds // Pt. 1 | 1 |
| Midnight Force - Dunsinane | 1 |
| Molchat Doma - Etazhi | 1 |
| Necros Christos - Domedon Doxomedon | 1 |
| Old Heavy Hands - Mercy | 1 |
| Sigh - Hair To Despair | 1 |
| Spurv – Myra | 1 |
| The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain’t Enough | 1 |
| Travis Scott - Astroworld | 1 |
| Turbonegro - Rock’n’Roll Machine | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
| 2010 | Avenged Sevenfold | Nightmare | 19,67% |
| 2011 | Foo Fighters | Wasting Light | 14,43% |
| 2012 | Gojira | L’ Enfant Sauvage | 19,33% |
| 2013 | Leprous | Coal | 12,00% |
| 2014 | Need | Orvam: A Song for Home | 14,24% |
| 2015 | Ghost | Meliora | 21,05% |
| 2016 | Metallica | Hardwired… to Self-Destruct | 24,00% |
| 2017 | Leprous | Malina | 18,97% |
| 2018 | Ghost | Prequelle | 27,41% |
εξώφυλλο? nope… τρπλή ισοβαθμία μέχρι τα μεσάνυχτα…
Εξώφυλλο του 2018?
- DreamLongDead - Umbra
- Ghost - Prequelle
- Idles - Joy As An Act Of Resistance
0 voters
τίτλοι τέλους για το 2018
2019…
και εξελάκι
credits and love to all 
29 Likes
Εεεει, έχω στείλει…!!!
6 Likes
κατσε να τσεκ, αλλιως χωσε εμβόλιμα παλι
1 Like
Αν και εχω μπερδευτει παρα πολυ με την επιλογη εξωφυλλου για το αλμπουμ που βγηκε νουμερο 1, δεν εχω καμια ενσταση, οι Leprous γαμανε τοσο πολυ που αξιζουν δυο χρονιες πρωτια για το ιδιο αλμπουμ
2 Likes
άφησαν βαθύ το στίγμα τους 
1 Like
Βαλε και κανενα δισκο στο #4.
1 Like
και είδες ε… τζέντλεμαν, τους αρχιτέκτονες τους άφησα στη σελίδα με τις πλέμπες 
2 Likes
Δεν ξερω αν το ειπες τυχαια αυτο, αλλα οι κατωθι στιχοι και η μουσικη που τους συνοδευει, ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει στην ζωη μου, ολως τυχαιως απο το Malina:
Paradeigma
Broken stigma
Αν δεν το εχεις ακουσει, το συνιστω ανεπιφυλακτα.
2 Likes
ειλικρινά τυχαίο…
όμορφο τραγούδι αντικειμενικά, αλλά ακόμη δεν έχει έρθει η ώρα τους να με προσηλυτίσουν… για κάποιο λόγο με βγάζει εκτός ο einar…
2 Likes
Μάλλον συμπτωματικά, το '19 έχω ακούσει πολλές κυκλοφορίες αλλά όχι τόσο ώστε να τις αφομοιώσω, οπότε λίγα honorable και καλά. Τα πρώτα 5-6 είναι σε μια κάποια σειρά, μετά το χάος.
1) Rival Sons - Feral Roots
Κάποιες φορές στη ζωή μου, έχω ακούσει δίσκους που με κάνουν να αναρωτιέμαι, where do you go from here? Το Feral Roots είναι τέτοιος. Ο πλέον τέλειος δίσκος τους. Εκεί που λες “τι καλύτερο μπορουν να κυκλοφορήσουν?”, βγάζουν ένα Feral Roots που τρυπάει το ταβάνι που έθεσαν με τα προηγούμενα τέλεια άλμπουμ τους. Πιο σκληρό, πιο πιασάρικο, οι καλύτερες κιθάρες που έβγαλαν ποτέ. Και πιο συναισθηματικό, Too Bad, Look Away, Feral Roots (
), Shooting Stars (), δεν γράφονται τέτοια κομμάτια από κανέναν.
Eίναι αυτή η συνήθης καραμέλα “they don’t make them like it anymore”. They do, you just don’t pay attention.
Τεράστιος δίσκος, με την στόφα του κλασικού, θα έπρεπε να βρίσκεται στις συνειδήσεις των φαν του classic rock δίπλα στα τέρατα των 70’s.
2) Tedeschi Trucks Band - Signs
Χρειάζεται να πω πως είναι δισκάρα? Χαμός και σε αυτό το άλμπουμ, βρίσκουν νέους τρόπους να εκφραστούν, συν που έχει μέσα πιθανότατα το αγαπημένο μου τραγούδι τους. To Shame είναι ένα αριστούργημα της μουσικής. Ξεκινά σχεδόν σαν southern blues rock jam που εναλλάσσεται μεταξύ soul και εκρηκτικών ξεσπασμάτων, μέχρι που σκοτεινιάζει, γίνεται μελαγχολικό, η μέχρι πρότινος δυναμική Susan ρίχνει τους τόνους ψελίζοντας “shame on me…” και ξεσπά λίγο μετά ξανά σε ένα απίστευτης έντασης τελείωμα με τον Derek να οργιάζει “από κάτω” στην lead. Δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτούς τους τύπους. Είμαστε τυχεροί που τους ζούμε στην κορυφή τους.
3) Jim Hayes Band - Sign of the Times
What a travesty. O φανταστικός Jim Hayes να είναι στην αφάνεια. Πιο ηλεκτρισμένο άλμπουμ, πιο rock, λίγη reggae επιρροή, με τη φωνάρα του να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και κομματάρες. Αυτό το Heavy Mellow, τι μελωδία, τι ερμηνεία… Ή το απίθανο Hungry που κλείνει τον δίσκο. Όλα to the point, όλα μετρημένα, καμία σύνθεση άνω των 4 λεπτών. Και παρόλα αυτά, όλες είναι πλήρεις. Σε σημεία νιώθεις πως τον έπαιρνε να ξεχειλώσει λίγο τις διάρκειες αλλά δεν τον απασχολεί κάτι τέτοιο. Μικρές, σφιχτές, με πιασάρικα ρεφρέν, ένταση και άπειρο συναίσθημα, σε κάνει να τις αναζητάς γιατί δεν τις χορταίνεις.
4) Rhiannon Giddens - There Is No Other
Αυτό το άλμπουμ θέλει λίγα δευτερόλεπτα του Ten Thousand Voices να σε βάλει στο mood του και να σου δώσει τις πρώτες ανατριχίλες. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που όταν σκέφτομαι την Giddens, αυτό το άλμπουμ έρχεται πρώτα στο μυαλό μου. Η Αμερικανική παράδοση συναντά αυτή της Αφρικής, οι folk μελωδίες γίνονται σκοτεινές και μαύρες, οι στίχοι σπάνια δίνουν μια ανάσα αισιοδοξίας, σχεδόν μοιρολατρικοί. Ευτυχώς κάποια instrumental ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα κάπως. Τεράστιος δίσκος, πανέμορφα τραγούδια, πλάθει μπροστά σου έναν άγνωστο κόσμο και σε παρασύρει σε αυτόν.
5) The Hold Steady - Thrashing Thru the Passion
Αν ένας δίσκος τους έχει τα φόντα να χωθεί ανάμεσα στα 4 πρώτα είναι μάλλον αυτός. Γύρισε ο Nikolay, γύρισε η θηριώδης έμπνευση, οι E-Street Band, οι εμπνευσμένες αλλαγές, οι ατμόσφαιρες, το σκοτάδι, το φως, ο θρίαμβος και η τραγωδία, οι πολλές μικρές στιγμές μουσικής τελειότητας. Καλύτερη μπάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας (καιρό είχα).
6) The Magpie Salute - High Water II
Όταν προσπαθώ να το δω αντικειμενικά, δεν είναι τόσο καλύτερο από το Ι. Αλλά ακόμα, ο ενθουσιασμός που νιώθω με το 2ο άλμπουμ τους είναι πιο μεγάλος. Hard rocking, bluesy, southern-ish μπόμπα. Όταν άκουσα το In Here πρώτη φορά, δε με ένοιαξε που έμοιαζε με δάνειο από γνωστό Καναδό τροβαδούρο. Έτσι κι αλλιώς πιάνα και πνευστά το πήγαν αλλού. Κυρίως με διέλυσε αυτό το Lost Boy του Marc. Πόσες φορές δακρύσαμε με την κιθάρα του? Ήρθε η ώρα να βγάλει όλο το συναίσθημά του με άλλο τρόπο, με ευαίσθητες μελωδίες και μια εύθραυστη φωνή. Και αυτό το πιάνο του Matt Slocum σε όλο τον δίσκο φανταστικό… Δισκάρα. Κρίμα που δεν μάθαμε ποτέ που θα τους έβγαζε καλλιτεχνικά όλο αυτό.
7) Whiskey Myers - Whiskey Myers
Συνήθως τα ομώνυμα άλμπουμ, όταν δεν είναι τα πρώτα, σηματοδοτούν κάτι special. Το ομώνυμο των Whiskey Myers σηματοδοτεί… τίποτα. Το ίδιο, ξεροκέφαλο, southern rock που δεν παίρνει πολλές αλλαγές. Πάλι στις μελωδικές στιγμές κεντάνε, το ζευγάρι ειδικά με Houston County Sky και ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ, Little More Money (συναισθηματικό και με υπέροχο κιθαριστικό θέμα) είναι αποθέωση. Βρίσκω τον εαυτό μου να θυμάται τις μελωδίες, να τραγουδά τα ρεφρέν, να μη βαριέται την φόρμουλά τους. Και ίσως τους αγαπώ κι αυτούς περισσότερο απ’ όσο έχω συνειδητοποιήσει. Απολαμβάνω αυτό το πέρασμα από τη δισκογραφία τους όσο λίγες**.**
8) Robert Jon and the Wreck - Take Me Higher
Αυτή η μπαντάρα ξέρει να γράφει “hit” όπως το ομώνυμο που ανοίγει τον δίσκο. Αμέσως πιστοποιούν αυτό που ξέραμε ήδη. Θα περάσεις καλά με τη μουσική τους, τα τραγούδια θα σου μείνουν, το παίξιμο θα βγάζει μάτια, η ενέργειά τους θα σου φτιάχνει το κέφι. Ίσως το αγαπημένο μου άλμπουμ τους (μέχρι φέτος). Up tempo, bluesy, tight and groovy, δεν κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο, λίγοι southern rockers τιμούν τόσο πειστικά τις ρίζες τους κι ακόμα πιο λίγοι συνθέτουν κομματάρες σαν το Cannonball, φόρο τιμής στις κιθάρες και τα jams των Allman Brothers. Μπορεί και να το αδικώ.
9) GospelbeacH - Let it Burn
Ακόμα δεν έχω εμβαθύνει στο σύνολο της δισκογραφίας τους. Πόσο λίγος χρόνος για να ακούσουμε τόση μουσική… Απίθανη μπάντα βγαλμένη από την California των 70’s, που δεν αρνείται την pop και ελάχιστες στιγμές που ξεφεύγουν και ροκάρουν λίγο περισσότερο. Ο Brent Rademaker (των Beachwood Sparks) είναι ο ιθύνων νους. Κι αν εκεί ψαχνόταν αρκετά με πιο ψυχεδελικές/ cosmic πλευρές της country/ folk, εδώ κυνηγά συνεχώς πιο γήινους ήχους, πιο γλυκές μουσικές. Και του βγαίνει 100%, με φανταστικές μελωδίες κι έναν Neal Casal στην κιθάρα να μαγεύει όπως πάντα.
10) Joanne Shaw Taylor - Reckless Heart
Να, είδες τώρα που μπερδεύομαι και μου φαίνεται αυτό το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Αρκετά uptempo και upbeat rock riffs, πολύ πιασάρικες φωνητικές γραμμές, ακουστικές κιθάρες, τα πάντα όλα. Όταν οι ταχύτητες γίνονται mid tempo, το αποτέλεσμα είναι heavy and dirty and wonderful (Creepin’). Όταν γίνονται slow, σου πετά κάτι heavy αυτοσχεδιαστικά σημεία σκέτη πώρωση, όπως στο τέλος του solo στο I’ve Been Loving You Too Long. Blues ROCKING like the best of them λέμε, με έμφαση στις κομματάρες πρώτα και μετά στα (φοβερά!!!) solos.
Joanne, αν δεν στο είπα, σε αγαπώ.
Honorable…
Our Native Daughters - Songs of our Native Daughters
Δίσκος πεντάδας. Το είχα ξεχάσει μέχρι που έπεσε το μάτι μου στο φετινό φανταστικό άλμπουμ μιας εξ αυτών, της Allison Russell, λίγες μέρες πριν. Oι κυρίες Rhiannon Giddens, Allison Russell, Amythyst Kiah, Leyla McCalla, συνεργάζονται για μια δουλειά αμερικανικής folk/ americana, και σκοπός τους να μιλήσουν για καυτά θέματα που ακόμα απασχολούν πολλούς. Σεξισμός, ρατσισμός, σκλάβοι, προβλήματα που η Giddens (που ξεκίνησε το project), πολλάκις έχει θίξει στις δουλειές της. Και τις ενδιαφέρει να αφυπνίσουν όσο και να μιλήσουν για το πώς τις διαμόρφωσαν ως ανθρώπους. Μουσικά, με μπάντζο, τσέλο, βιολιά, κιθάρες και ένα λιτό rhythm section, μα πάνω απ’ όλα τις φοβερές τους φωνές, σε σαγηνεύουν και σε τραβούν μέσα στις φοβερές ιστορίες τους. Απίστευτος δίσκος.
North Mississippi Allstars - Up and Rolling
Τα αδέρφια Dickinson έχουν μια ικανότητα να ακούγονται τα κομμάτια τους πολύ basic, minimal, raw, δίνουν ένα swampy, rural feel, ακόμα κι όταν την βλέπουν ψυχεδελικά, ακόμα κι αν δεν είναι στην απογυμνωμένη τους μορφή, αλλά εμπλουτισμένα με πλήκτρα, φλάουτα και steel guitars. Εδώ παρά την παρουσία πολλών guest, δεν έχεις αμφιβολία πως ακούς NMAS και νιώθεις κάτι πρωτόγονο και ταυτόχρονα μοντέρνο, λίγοι μπορούν να το πετύχουν.
Rock ‘n’ Roll Circus - Bottle Rockets and Cherry Bombs
Δεύτερος δίσκος και καλύτερος. Και τελευταίος απ’ όσο ξέρω. Τα τραγούδια είναι ακόμα πιο Stones, θυμίζοντας μου πολύ την εποχή Goats Head Soup - It’s Only Rock ‘n’ Roll. Απίθανο rock ‘n’ roll, bluesy, με μεγάλα ρεφρέν. Πραγματικά, αν ξεροσταλιάζετε ελπίζοντας σε ένα μεγάλο άλμπουμ από τους Stones, αφήστε το και πιάστε αυτό. Υπέροχη δουλειά. Μπορεί κάποιος να πει “κλέφτες”. Θα πω “φανταστικά τραγούδια”. Και δε νομίζω να κρύβουν πως το κάνουν για να τιμήσουν, όχι για να κονομήσουν (γελάω).
The Teskey Brothers - Run Home Slow
Δισκάρα που δεν ξέραμε πως είχαμε ανάγκη. Soul music, γλυκιά, με μια σχεδόν gospel αύρα να πλανάται σε μεγάλο μέρος της. Το εκπληκτικό είναι πως βρίθει ιδεών, το μεσαίο μέρος του Hold Me πχ. ή η εισαγωγή του Paint My Heart, δεν τις βρίσκεις συχνά σε τόσο “παραδοσιακούς” δίσκους. Υπέροχη μπάντα.
The Steel Woods - Old News
To 2o άλμπουμ συνεχίζει από εκεί που έμεινε το ντεμπούτο. Η μπάντα είχε έφεση ήδη από τότε να γράφει υπερβολικά catchy southern rock με μια ενίοτε δραματική/ σκοτεινή υφή κι εδώ το παρακάνει σε κομματάρες σαν το Blind Lover (απίθανο ριφ) ή το full country, Anna Lee, γράφοντας μουσική άμεσα αναγνωρίσιμη, χωρίς να φτάνει στα όρια της pop. Μόνο παράπτωμα, 5 διασκευές σε 15 κομμάτια. Why?
Lukas Nelson & Promise Of The Real - Turn Off The News, Build A Garden
Μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για τον country rocker, Lukas Nelson? Ίσως αλλά ακόμα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο. Συχνά βρίσκεται κοντά στον souern κόσμο του Dickey Betts πχ., με όμορφες lead μελωδίες και γενικά ένα blues/ rock στοιχείο που αλλού υποβόσκει και αλλού βγαίνει μπροστά, όπως στο εκρηκτικό, Something Real. Απλή, ανέμελη μουσική που δε φοβάται να εξερευνήσει ακόμα και pop δρόμους (Stars Made of You) για να πει όσα έχει.
Trigger Hippy - Full Circle and Then Some
Μέγιστε Gorman!
To ντεμπούτο ήταν καλό, ένιωθες μια μπάντα χαλαρή, απλά να περνά καλά. Το feeling αυτό παραμένει παρά την αλλαγμένη σύνθεση αλλά είναι τόσο καλύτερο… Southern rock/ soul, με ηλιόλουστες μελωδίες, υπέροχα ρεφρέν, συνθέσεις ολοκληρωμένες, μεστές, εναλλαγές ανδρικών/ γυναικείων φωνητικών, όμορφες κιθάρες, έντονη αίσθηση μιας rock μπάντας που παίζει λευκή μουσική αλλά κρατά ακόμα τη σύνδεση με την ρίζα (black music). Θέλω να το βάλω στο top 10 αλλά δεν ξέρω που και τι να βγάλω εκτός. Δεν έχει κ νόημα. Αναπάντεχα φανταστικός δίσκος.
Chris Robinson Brotherhood - Servants of the Sun
Υπέροχο αυτό που πέτυχαν μέσα σε 7 χρόνια οι CRB. Έξι δίσκοι, EP, πολλά live albums, χωρίς να πέσουν ποτέ κάτω από το “πολύ καλό”. Κι εδώ αρκετά τζαμαριστοί και laid back, συνεχίζουν να προσθέτουν πιο πολλά classic rock και funk στοιχεία, εστιάζοντας περισσότερο στις μελωδίες από παλιά. To έχω αναφέρει ξανά, μεγάλο μέρος της μαγείας έρχεται από τα πλήκτρα, synths κτλ. του McDougall που συχνά διαμορφώνει την ατμόσφαιρα των δίσκων τους κι εδώ προσθέτει ένα δυνατό funky, ρυθμικό, χορευτικό element απόλυτα ταιριαστό. Δισκάρα κι αυτό.
Ghost Hounds - Roses Are Black
Μπαντάρα με αφροαμερικανό τραγουδιστή που παίζει rock/ hard rock, με πολλές blues επιρροές, πλήκτρα που θυμίζουν heartland μπάντες και μια southern αύρα, ένα feelgood feeling να αναβλύζει από κάθε σημείο του δίσκου. Μελωδίες δυνατές, κιθάρες ουσιώδεις, φοβερά hooks, φαίνονται έτοιμοι για μεγάλα πράγματα στο ντεμπούτο τους. Φυσικά το ευρύ κοινό θα τους απορρίψει αλλά who cares in the end. Δίσκαρος για να ξεχνάς τα πάντα και να περνάς καλά.
32 Likes
Καλημέρα σας!
2019:
Honourable mentions: black midi, Blut Aus Nord, Dawn Rey’d, Richard Dawson, Gold, Ithaca, Lightning Bolt, Liturgy, PoiL, Matana Roberts, Sunn O))), Swans, The Comet Is Coming, Tides From Nebula, Tropical Fuck Storm, Uranium Club, Waste Of Space Orchestra
Παραλίγο λίστα: Blood Incantation, Brutus, Cave In, Fontaines D.C, Glen Hansard, Fvneral Fvkk, Jambinai, Klone, Mizmor, Yellow Eyes
Η λίστα που έδωσα το 2019:
Παρόλα αυτά, σήμερα έχω αρκετές διαφοροποιήσεις. Η 5άδα μου είναι:
1. Fire! Orchestra - Arrival
2. Devin Townsend - Empath
3. Leprous - Pitfalls
4. Lankum - The Livelong Day
5. Helium Horse Fly - Hollowed
Εξώφυλλο:
35 Likes
Το 2019 ήταν μια δύσκολη χρονιά στη ζωή, άγχη - πολλά - συνειδητοποίηση της απώλειας, αποδοχή και μετά ξανά από την αρχή, πολλή δουλειά, αλλά και γέλιο του μικρού τρομοκράτη που ευτυχώς γέμιζε το σπίτι. Μουσικές αγαπημένες με τους τρεις πρώτους δίσκους να έχουν αλλάξει πολλές φορές θέσεις μεταξύ τους αλλά νομίζω ότι έχουν πλέον καθήσει στις τελικές τους.
1) Leprous - Pitfalls
Ποτέ πριν η θλίψη δεν είχε ένα τόσο γοητευτικό παγιδευτικό πρόσωπο.
Ανατρεπτικός, επαναδιαπραγματεύται τα όρια ανάμεσα στην σκληρή, βαριά προοδευτική μουσική και τα ποπ ηχοχρώματα που τελικά θα υπηρετήσουν το συναισθηματικό μεγαλείο του. Ο κόσμος του Pitfalls χτίζει, μέσα από έναν άρτιο μινιμαλισμό και συγκλονιστικές ερμηνείες, δυνατές μουσικές εικόνες με μελωδίες και λόγια που φωτίζουν κάθε πτυχή του εσωτερικού υπόβαθρου που πάντα ήταν εκεί στους Leprous. Η αναγκαιότητα κάθε ήχου, κάθε στιγμής σε αυτό το έργο είναι σχεδόν πρωτοφανής, η έμφαση στην τελειότητα της ιδέας, το αισθητικό όραμα του Einar, εγωιστικά προσωπικό το δίχως άλλο, δημιουργεί τελικά μια ακόμα ευχάριστη σκιά γκρίζας απόχρωσης…
2) Devin Townsend - Empath
Αριστούργημα, από κάθε άποψη. Παρανοϊκό, μεγαλειώδες, σοκαριστικό, το μεγαλύτερο δημιούργημα ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής μας. Τα επίπεδα έμπνευσης , τα απανωτά και παραλόγως φυσικά περάσματα από grand ενορχηστρώσεις σε απλές πανέμορφες μελωδίες είναι μοναδικά. Μία από τις κορυφώσεις της ιστορίας της progressive metal μουσικής.
3) Soen - Lotus
Κλάμα, ανατριχίλες, πολύ συναίσθημα στον δίσκο που γιγάντωσε μια από τις πολύ πολύ αγαπημένες μου progressive metal μπάντες του σήμερα. Είναι από αυτούς τους δίσκους που τραγουδάς φωναχτά μαζί με τον Ekelof, από την αρχή ως το τέλος.
4) Rival Sons - Feral Roots
Στα δικά μου αυτιά είναι ένας από τους κορυφαίους, αν όχι ο κορυφαίος ροκ δίσκος της δεκαετίας. Οι Rival Sons τελειοποίησαν την πρότασή τους εδώ.
5) Conjurer/Pijn - Curse These Metal Hands
Τέσσερα εκπληκτικά κομμάτια βαλτωμένου, λασπωμένου ακραίου μέταλ. Η διαφορά εδώ που το πάει τόσο ψηλά είναι οι ριφάρες που μαζί με τις υπέροχες ατμόσφαιρες δημιουργούν πολύ δυνατές αντιθέσεις και ξεσπάσματα. Βαρύς δίσκος με καθηλωτικές μελωδίες που τελικά όμως κρύβουν στο βάθος και μια υποψία αισιοδοξίας.
6) Sleep Token - Sundowning
Σεισμός στον μουσικό μου κόσμο, σοκ, ανοιχτό στόμα, λατρεία, η παρέα να αναφωνεί έλεος πια πόσους φλωρους θα ακούς αλλά εγώ εκεί να προσκυνώ. Η μπάντα που πλέον θέλω να δω περισσότερο live από όλες εκεί έξω με μοναδική εξαίρεση τους System. Ο καινούργιος είναι ο καλύτερος της χρονιάς και, αν και πολύ νωρίς ακόμα, θέτει πολύ πολύ ψηλά τον πήχη για την υπόλοιπη δεκαετία.
7) Mother Of Millions - Artifact
Μέσα στους καλύτερους progressive δίσκους που βγήκαν τα τελευταία χρόνια, τα συναισθηματικά επίπεδα που πιάνονται εδώ είναι εξωπραγματικά. Είναι δύσκολο να περιγράψω σωστά αυτό το άλμπουμ γιατί στηρίζεται ακριβώς στο αντίκτυπο που αφήνει μέσα σου, με τις μελωδίες, τις ατμόσφαιρες και τις ερμηνείες του.
8) Wheel - Moving Backwards
Είναι μια από τις καλύτερες μπάντες που προχώρησαν τον δρόμο που έστρωσαν οι Tool, τα πάντα φωνάζουν την αγάπη τους για αυτούς αλλά γίνεται πολύ πολύ καλά με προτάσεις που αξίζουν.
9) Pattern-Seeking Animals - Pattern-Seeking Animals
Πολύ όμορφη μουσική, μια μπάντα που φτιάχτηκε από την μήτρα των Spock’s Beard και παρά το ότι έχει τη δική της μουσική ταυτότητα τσεκαρει όλα τα κουτάκια που θα ζητούσε ένας οπαδός τους. Απολαυστικά ωραίος δίσκος.
10) Brutus - Nest
Το πρώτο φοβερό χτύπημα ήρθε με αυτόν εδώ, το δεύτερο δίσκο τους. Φωνάρα με πολύ βαθύ συναίσθημα που σε πιάνει και σε κολλάει. Τραγούδια που σφίγγουν στο λαιμό και τραγουδάς με κλειστά μάτια.
11) Alcest - Spiritual Instinct
Ξανά στις δισκαρες οι Alcest βαδίζοντας πάλι το δρόμο του ατμοσφαιρικου black/post metal που τους καθιέρωσε γιατί το κάνουν καλύτερα από σχεδόν κάθε άλλον.
12) Borknagar - True North
Καταπληκτικό άλμπουμ ακραίου μέταλ που βαδίζει σε αυτό το παγωμένο νορβηγικό μονοπάτι που ξετυλίγεται ανάμεσα στο black και το prog rock. Ο Vortex είναι μια από τις μεγαλύτερες φωνές που γέννησε ο μαύρος βορράς.
ΥΓ: Το Voices είναι ένα από αυτά τα αριστουργήματα που κάνουν περιφανή μια ολόκληρη σκηνή με την ύπαρξη τους, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο κατεβατο μόνο για αυτό το κομμάτι αλλά είναι ένα έπος μοναδικής ομορφιάς, ακούστε το (ιδανικά με ακουστικά)…
13) Tanith - In Another Time
Παίζει για αγαπημένη νέα μπάντα παλιού κλασικού ήχου. Ενα heavy metal που άλλοτε προσεγγίζει πιο φολκ ροκ κι άλλοτε πιο επικά μονοπάτια. Υπέροχες φωνές και μελωδίες, κρίμα που τους έχασα live αλλά ρε παιδιά ανακοινώστε το λίγο νωρίτερα να κάνουμε τους σχεδιασμούς μας…
14) Wilderun - Veil Of Imagination
Με το ένα πόδι πατάει στους ήχους που καθιέρωσαν οι Opeth και με το άλλο στους Porcupine Tree και τα 70’s prog, με το ένα χέρι παίρνει αγκαλιά τους Jethro Tull και με το άλλο τους Rhapsody και τους Avantasia. Ακούγεται σαν αχταρμας ε? κι όμως δουλεύει. Εχουν βρει μια ισορροπία που πιάνεται από τις πολύ καλές ιδέες, τις άριστες ενορχηστρώσεις και το υψηλό συνθετικό τους επίπεδο.
15) Insomnium - Heart Like A Grave
Σταθερά μόνο δισκαρες, από το above the weeping world και μετά όλοι οι δίσκοι τους είναι στις εικοσαδες μου. Σίγουρα το Heart δεν σοκάρει κανέναν με το μουσικό προφίλ του και είναι αλήθεια ότι στέκεται πιο κάτω ποιοτικά από τα τέσσερα προηγούμενα αλλά και πάλι είναι σαφώς ψηλότερα από κάθε άλλη μπάντα που κινείται γύρω από το μελωδικό death σήμερα και δη το μπολιασμενο με παγωμένες ατμόσφαιρες.
36 Likes
Δυστυχώς, αν και έχω τελικά ακούσει αρκετά album από το 2019 -που δεν το περίμενα- δεν μπορώ να πω ότι καίγομαι για κάποιο από αυτά ιδιαίτερα, ενώ σίγουρα δεν έχω per ce “top 5 αγαπημένων δίσκων” όπως έκανα άλλες χρονιές και δεν θέλω να πετάω 1-2 album μόνο, ίσα ίσα για να πω ότι ψήφησα κάτι…
Οπότε pass στο 2019 από εμένα, έχω μια εντύπωση πως το ίδιο θα γίνει και στα επόμενα χρόνια μέχρι το 2023 -μακάρι να βγάλω πάντως 5άδα έστω μια χρονιά και να κάνω ένα τελευταίο post εδώ, όπως του πρέπει
12 Likes