Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[tylerdurden]

2018:

#5+1

Turnstile - Time & Space

EΡΧΟΜΑCTE.

#5

Yob - Our Raw Heart

Δίσκος κατάθεσης ψυχής για τον Mike. Αν και αριστούργημα των Yob θεωρώ το The Unreal, αυτό εδώ είναι πολύ προσωπικό album, με πολύ δυνατές στιγμές. Άσχετο αλλά το The Screen είναι το καταλληλότερο κομμάτι για ανηφόρες σε long run. Δεν πέφτεις δευτερόλεπτο.

#4

Messa - Feast for Water

ΉΡΘΑΜΕ. Και ήρθαμε αιθέριοι και μαγευτικοί. Και θα ξαναέρθουμε καλύτεροι. Μέχρι τότε η 4άδα Leah - The Seer - She knows - Tulsi σε βουτάει και σε ταξιδεύει στον υπέροχο κόσμο των Messa.

#3

Fu Manchu - Clone of the Universe

H πιο καυλιάρικη μπάντα του σύμπαντος δεν χώρεσε στις λίστες μου σε 90’s και 00’s αλλά αυτό το λάθος έπρεπε να διορθωθεί. Διαλέγω το Clone of the Universe γιατί και στα 50+ τους παραδίδουν 6 σφηνάκια αλητείας και αυθεντικής νεανικής καύλας και ένα τιτάνιο κομμάτι 18 λεπτών σε συνεργασία με τον τεράστιο Alex Lifeson των Rush όπου μπολιάζουν το δικό τους προσωπικό στυλ με την μαεστρία του 1/3 των θεών Rush. Το απολαμβάνω κάθε μα κάθε φορά που το ακούω και οι Fu είναι μπάντα που πρέπει να την δεις ζωντανά.

#2

Idles - Joy as an Act of Resistence

Από αυτά τα μεγάλα album που δημιουργούν τους επόμενους μεγάλους ροκ ήρωες. Το διαπιστώσαμε και τον Σεπτέμβρη εις διπλούν. Από το μπάσιμο του Colossus και ήδη έχεις φάει την πρώτη σφαλιάρα. Ακοκουθούν ασταμάτητα κομματάρες - χιτάρες (όπως και να τις πούμε μέσα θα πέσουμε). Λίγα albums σήμερα έχουν τόσο μεγάλη δυναμική και αυτήν την αίγλη του μελλοντικού κλασσικού. Στο June ένα σκουπιδάκι μπαίνει στα μάτια μας, ok δεν είναι τίποτα.

#1

A Perfect Circle - Eat the Elephant

Δεν ξέρω και ιδιαίτερα γιατί κάνανε τόσο πολύ καιρό να επαναδραστηριοποιηθούν, ούτε γιατί το Eat the Elephant δεν τυγχάνει παρόμοιας εκτίμησης με τα Mer de Noms & 13th Steps αλλά το Eat the Elephant έχει φανταστικές κομματάρες, έναν φανταστικό Keenan και μία ατμόσφαιρα μοναδική. Για κάποιο λόγο είναι ότι ακριβώς ζητάω από έναν μοντέρνο ροκ δίσκο, δηλαδή εντάξει τι άλλο ακριβώς να ζητήσεις που δεν υπάρχει στο the Doomed ή στο εκπληκτικό By and Down the River. Πως να μην τραγουδάς όσο άφωνος και αν είμαι DISILLUSIONED??? Δίσκος της χρονιάς με σφραγίδα!

[jonkyr]

Άλλη μία δύσκολη Κυριακή με δουλίτσα και errands, συνεπώς ας ρίξω τη λίστα μου όσο είμαι ακόμη χαλαρός. Από το 2018 άρχισα πια να ακούω πάλι αρκετή μουσική, κυρίως επειδή “ανακάλυψα” το spotify και όλα ήταν πιο εύκολα από τα torrent και λοιπά κόλπα “κατεβάσματος”.

1. Daron Malakian and Scars On Broadway – Dictator
Αρχές Ιούλη του ‘18 βρέθηκα στο εξωτερικόν για “μόνιμη” εγκατάσταση. Επέστρεψα πολύ σύντομα, αλλά δεν το ήξερα τότε. Μόνος, στον 12ο όροφο, χάζευα τη θάλασσα και άκουγα αυτόν τον δίσκο που κυκλοφόρησε στις 20 Ιουλίου. Εκτός του ότι το λατρεύω μουσικά, τον ακούω συχνά-πυκνά (εκτός από φέτος προφανώς, @anhydriis ξέρω πού παρκάρεις, αλλά νταξ, το νήμα ήταν φανταστικό και δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις), έχει και την ιδιαιτερότητά του λόγω των συνθηκών.
2. Judas Priest - Firepower
Για τον παραπάνω λόγο έχασα εκείνο το επικό διάστημα με τις συναυλίες των JP και των ΙΜ στη Μαλακάσα. Δεν έχασα όμως τη δισκάρα εκείνης της χρονιάς. Πραγματικά μεγάλη επιστροφή σε ήχους και ταχύτητες που μόνο οι JP μπορούν να έχουν. Και τι φωνή είναι αυτή ρε metal god…
3. Ghost - Prequelle
Πόσες φορές έχω γράψει ότι μου φαίνονται pop; Ε, γκρουπάρα και δισκάρα!
4. Parkway Drive - Reverence
Αυτοί είναι πρόσφατη ανακάλυψη, γι’ αυτό έμειναν στην 4η θέση. Ωστόσο, δεν μπορώ να αφήσω τον δίσκο εκτός.
5. Architects - Holy Hell
Ομοίως με από πάνω. Απλώς κάποιος έπρεπε να πάει 4 και κάποιος 5. Αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη. Έχω την εντύπωση ότι μου αρέσουν περισσότερο οι παρκαδόροι από τους αρχιτέκτονες, ίσως έπαιξε ρόλο ότι τους είδα live με δύο μήνες διαφορά φέτος και ήταν η μέρα με τη νύχτα.

Χονόραμπλ αλφαβητικό, με δίσκους που θα έπρεπε να είναι πεντάδα και απλώς δεν χώρεσαν (ξέρετε ποιοι είστε, σας ψάχνουμε, θα σας βρούμε).

Amorphis - Queen of Time
A Perfect Circle - Eat the Elephant
Haken – Vector
Primordial - Exile Amongst the Ruins
Riverside – Wasteland
Satan - Cruel Magic
The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain ’ t Enough
Visigoth- Conqueror’s oath
U.D.O. - Steelfactory
Wytch Hazel - II: Sojourn

[Ktn]

Ay, ay, ay, ayy-

2018

1. Ólafur Arnalds - Re:member
   Αν μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, ένα πιανάκι του Óli είναι 10*ν, με ν στο άπειρο. Μπορεί και παραπάνω.

2. Rolo Tomassi - Time Will Die And Love Will Bury It
   Λιγότερο μαύρο και υστερικό, σταθερά ευφυές και στριφνό. Τα ωραιότερα μαθηματικά.

3. Architects - Holy Hell
   H O L Y F U C K

4. Anna Von Hausswolff - Dead Magic
   Ατμόσφαιρα από τις τελειότερες ιστορίες τρόμου. Φωνή από άλλο σύμπαν.

5. Jack White - Boarding House Reach
   Σα να βλέπεις τον Τζακ να κοιτάζει χαμογελαστά για σαρανταπέντε λεπτά ένα τσούρμο χαρτογιακάδες δισκογραφικών.

+5(*2):

• Conjurer - Mire
  Μουντάδα, λάσπη και μέταλλο απευθείας από κάποιο ατελείωτο εγγλέζικο βράδυ.
  Ή: Amorphis - Queen Of Time – Ξεχωριστή αναφορά σε Amongst Stars, γιατί.
• Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
  Το ροζ ξέβαψε, αλλά τα γούστα παραμένουν. Ισορροπημένο κι απολαυστικό μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια.
  Ή: Long Distance Calling - Boundless – Αν ειχαν χαθεί πεντέξι χρόνια πίσω, αυτό θα ήταν το μεγάλο καμπάκ. Κιθαριστικό, οργανικό ροκ στα καλύτερά του.
• Idles - Joy As An Act Of Resistance.
  Dirr-ty-ro-tten-fil-thy-scum!
  Ή: Black Foxxes - Reiði – Με τα πόδια στη γη, σπαστό χαμόγελο και ισλανδικά αρώματα. Απλό, υπέροχο εναλλακτικό ροκ.
• Mike Shinoda - Post Traumatic
  Κάτι σαν άτυπο ημερολόγιο του μυαλού των LP από τους μήνες μετά τον χαμό του Chester Bennington, με εκλεκτούς καλεσμένους και τραγουδάρες. Πολλές τραγουδάρες.
  Ή: Nalyssa Green - Μπλουμ – Για δες, φωτίζεται το Αιγάλεω ωραία.
• Parkway Drive - Reverence
  Κάποια ζώα δεν τους πιστεύανε. Μετά από αυτό τους πίστεψαν, ευτυχώς, και τα ζώα. Τα περισσότερα τέλος πάντων.
  Ή: Amaranthe - Helix – Πετάμε εξώφυλλο, κρατάμε hooks, τσιτώνουμε μπλιμπλίκια και πάμε αεροδρόμιο για μεταγραφάρα Nils Molin.

Μπόνους:

• Jonny Greenwood - You Were Never Really Here / Thom Yorke - Suspiria
  Από τη μία, ambient-ish γραμμές να χρωματίζουν μία χαμένη ψυχή. Από την άλλη, μελωδίες να ντύνουν τη σύγχρονη μεταφορά ενός αξεπέραστου horror. Δύο σάουντρακ τόσο διαφορετικά και τόσο τέλεια όσο οι ταινίες για τις οποίες γράφτηκαν. Το απόλυτο κινηματογραφικό Radiohead supremacy.

Εξώφυλλο (απαραίτητα με making of):

+1:

[eviL]

Άλλη μια τρομερη εβδομαδα/χρονια με ιστορικες μουσικαρες και αναμνησεις…
Δυσκολευτηκα παρα πολύ να κλεισω τη 5αδα μου, οποτε ακολουθω τη τακτικη των προηγουμενων ψηφοφοριων να κλεψω κ να βαλω και δευτερη – γιατι απλα είναι αδυνατον.
Μια χρονια που πηγα σε ΠΟΛΛΕΣ συναυλιες, πηγα για πρωτη φορα Roadburn, οποτε ειμαι τυχερος που παρακολουθησα λαιβ τα περισσοτερα της 10αδας μου (και Converge 4 φορες σε εναν χρονο τοτε).

1. Daughters - You Won’t Get What You Want

Ένα από τα καλυτερα αλμπουμ των τελευταιων δεκατιων .-
Το λαιβ του τουρ ηταν από τις πιο εντονες συναυλιακες εμπειριες που εζησα στο Λονδινο.
Κριμα που ο παπαρας ο Alexis χαλασε με τον χειροτερο και μη αναστρεψιμο τροπο το ονομα αυτης της μπανταρας.

2. Sumac - Love in Shadow

Μιλωντας για βιωματικα λαιβ, άλλο ένα είναι η πρωτη φορα που ειδα Sumac στα πλαισια αυτου του τουρ. Θυμαμαι να βγαινω χαζεμενος και μουδιασμενος από μια αδυσωπητη σε ενεργεια και δημιουργικοτητα συναυλια. Είναι το The Task η σπουδαιοτερη συνθεση τους?ΕΙΝΑΙ θα πω εγω εμφατικα. Mια λεξη: monumental.

3. YOB - Our Raw Heart

O Mike είναι για μενα από τους αγαπημενους μου καλλιτεχνες και ανθρωπους της σκηνης.
Το βλεπεις και στη μουσικη που παραγει με τοσο μερακι κ αγαπη, αλλα οποιος και να τον παρακολουθησει θα δει για τι διαμαντι μιλαμε.

Το live του 2018 ηταν άλλη μια κορυφαια εμπειρια για εμενα ως φαν της μπανταρας αλλα και γενικα ως ανθρωπος.
Ηταν το τουρ μετα από μια παρα πολύ δυσκολη και σοβαρη περιπετεια υγειας, οπου και παρολιγο να μας αφησει, και βρισκοταν για πολύ καιρο με ακραιο πονο στο νοσοκομειο.
Από τα πιο συναισθηματικα λαιβ – γραφω τωρα και ανατριχιάζω – να εχεις έναν ανθρωπο να σε ευχαριστει από τα βαθη της καρδιας του για την υποστήριξη και μετα να στο μεταδιδει με τη μουσικη του. Συγκινηση.

4. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love

Τα ειπαμε – μπαντα που εφτασε τη κορυφη με τον δικο της τροπο ολοκληρωτικα.
Honeycomb και Glint από τα καλυτερα τους τραγουδια.

5. Sleep - The Sciences

Θυμαμαι να ειμαστε Ολλανδια για Roadburn, και κατά τη διαρκεια του φεστιβαλ να πεφτει συρμα ότι βγηκε νέο αλμπουμ Sleep ! 4:20 η ημερομηνια φυσικα της κυκλοφοριας, οποτε και αποθεσαμε και εμεις έναν φορο τιμης. Eξαιρετικος.

Αναπληρωματικη 5αδα

A. Thou - Magus
Ηταν 5αδα μου το 2018, και ακομα ειναι κατα βαθος. Πολυ αγαπημενος.

B. IDLES - Joy as an Act of Resistance.
Πονεσε πολυ που δε μπηκε ψηλοτερα γιατι ειναι ο αγαπημενος τους, και ο πιο πολυακουσμενος.

C. Jesus Piece - Only Self
Αλητεια, βια και σκλεραδα. Ενα μαστ ακουσμα.

D. Gouge Away - Burnt Sugar
Εξαιρετικη κυκλοφορια με περίσσεια ενεργεια και ορεξη για μεγαλα πραγματα.

E. Dopethrone - Transcanadian Anger
Λαθος μου που ξεχασα προηγουμενες τους κυκλοφοριες γιατι το αξιζουν και ειμαι φαν.

Τριτη και καλυτερη:

Bongripper - Terminal
Anna Von Hausswolff - Dead Magic
Cult Leader - A Patient Man
Pig Destroyer - Head Cage
High on Fire - Electric Messiah

Τεταρτη και καταυδρωμενη:

All Them Witches - ATW
Windhand - Eternal Return
KEN mode - Loved
Drug Cult - Drug Cult
Conjurer - The Mire

[Owl]

2018

1) Rivers Of Nihil - Where Owls Know My Name

ΗΡΘΑΜΕ !!! Καλύτερος Ντεθ μεταλ δίσκος όλων των εποχών και ναι αυτό που ακούγεται είναι σαξόφωνο.

(εντάξει ίσως το παράκανα απο ενθουσιασμό , κονταροχτυπίεται με Human και Individual Thought Patterns για τον τίτλο GOAT)

2) Ghost - Prequelle

3) Chapel Of Disease - …And As We Have Seen The Storm, We Have Embraced The Eye

Περίεργη μίξη ειδών? Μη πεις τίποτα άλλο, τον Owl τον εχεις κερδίσει ένα 80% , το υπόλοιπο 20 είναι να το κάνεις να δουλεψει σε έναν μεγάλο βαθμό και στην συγκερκιμένη περίπτωση “δουλεύει” και “παραδουλεύει”. Death metal μίξη με hard rock/stoner , με έμφαση στην λιντ κιθάρα και τις εμπνευσμένες μελωδιάρες που υπάρχουν μέσα στο δίσκο αυτό. Ενα κομψοτέχνιμα που ακροβατεί ανάμεσα στις γραμμές τόσο δIαφορετικών ειδών και όχι απλά τα καταφέρνει αλλά το κάνει να φαίνεται και εύκολο. 9.5/10

4) Riverside - Wasteland

Ενας δίσκος που στη πρώτη ακρόαση με απογοήτευσε, στην τρίτη μου φανηκε μέτριος και στην 20στη τον ΛΑΤΡΕΨΑ.

5) Little Dead Bertha - Age Of Silence

Γκόθικ μελωδίες, προγκ ριφς ,γροουλίνγκς και γυναικία οπερατικά φωνητικά και όλα αυτά δεμένα με μία απο τις καλύτερες παραγωγές του 21’ αιώνα. Ενας δίσκος που σε κερδίζει απο τα πρωτα λεπτά με την ευθυτητά και τίς απλές μεν αλλά εμπευσμένες δομές του. Σίγουρα ένας απο τους καλύτερους δισκους της χρονιάς.

6) Turnstile - Time & Space

Δεν χρειάζονται συστάσεις…

7) Shining - X - Varg Utan Flock

8) Haken - Vector

9) Poem - Unique

10) Kekal - Deeper Underground

Εξώφυλλο της χρονιάς : Karg - Dornenvögel

[38aris]

Ανακάλυψα ότι, λόγω της εγγύτητας του 2018, πολλά άλμπουμ που μου αρεσουν αρκετά (Dautha, Rapture, Ice sword, Gama bomb, Sabïre, Whipstriker) δεν τα έχω ακούσει αρκετά για να τα εκτιμήσω όπως έπρεπε, αν και είναι στα ραντάρ μου. Τουτέστιν σε δέκα χρόνια μπορεί να είναι στη λίστα μου αν γίνει το παιχνίδι .
Ειδική αναφορά στους Heir Apparent οπου κάπου δεν με κέρδισαν αν και εκτιμώ ότι έχει μπόλικη ποιότητα το The view from below.

Εκτός λίστας αλλά αρκετά καλά :
Primordial - Exiled amongst the ruins. Όχι πολύ καλό, ούτε κακό βέβαια, έχει τις στιγμές του.
Hitten - Twist of fate
Monument - Hellhound. Ενοχή maiden - ικη απόλαυση.
Gatekeeper - East of sun.
The crown - Cobra speed venom. Το αγαπημένο μου με μελωδικό death/thrash n roll όπως λένε.
Wytch hazel- II Sojourn. Μουσική για πρίγκιπες - αρχόντους όπως λέει μια ψυχή.
Visigoth - Conqueror’s oath. Κατώτερο από το πρώτο αν και έχει το χιτ-ακι του (steel and silver).
Deafheaven - Oedinary corrupt human love. Πιο ποστ μονοπάτια.
The ocean - Phanerozoic κλπ.

15 Striker - Play to win. Λίγο πιο μαλακός ο ήχος αλλά πάντα με 4-5 κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό. Λείπουν δισκογραφικά.
14 A Forest of stars - Grave mounts and grave mistakes. Album αποκάλυψη για μένα. Δύσκολο. Θεατρικό με πολλά να βρεις όταν το πιάσεις.
13 Sacral rage - Beyond celestial echoes. Πέρα από τη δεδομένη υψηλή ποιότητα και άλλο ένα εξαιρετικό εξώφυλλο.
12 Sleep - The sciences.
11 Haken - Vector.
10 1914 - Blind leading the blind. Μελωδικό black metal με bolt thrower πινελιές και ατμόσφαιρα, ποτισμένα όλα αυτά στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του Α ΠΠ. Έπος.
9 Deathhammer - Chained to hell. Black thrash και σατανάς.
8 Amorphis - Quern of time. Η πιο σταθερά ποιοτική μπάντα του χώρου μας .
7 Manacle - No fear to persevere. US metal στα καλύτερα του. Αν και EP στα 28 λεπτά που διαρκούν τα 6 κομμάτια του νομίζω ότι αρκούν να βρεις μέσα φοβερά ριφ, δυναμικές και μια εξαιρετική φωνή. Οι τύποι ξέρουν τι κάνουν. Priest ακούς, Savage grace στα πιο γρήγορα σημεία επίσης (το journey’s end αρχίζει καρφί ίδιο με το fear my way). Δισκάρα.
6 Seven sisters - The cauldron and the cross. Πριν ένα χρόνο αυτό εδώ δεν θα βρισκόταν. Μεσολάβησε το περσινό UTH όπου οι Εγγλέζοι με κέρδισαν με το ιδιαίτερο heavy metal τους. Βάλτε να ακούσετε τα ομότιτλο έπη (pt 1 & 2) που κλείνουν το άλμπουμ και θα πειστειτε.
5 Deceased - Ghostly white. Πιο πολύ heavy metal τζουρεςστο μελωδικό τους thrash. Σάπια φωνητικά. ΡΙΦΑΡΕΣ. Αυτά.
4 Black viper - Hellions of fire. Ξεκινάει και ακούς Queensryche με το καλημέρα. Συνεχιζει και βγαίνουν Helstar, Metal church και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Εξαιρετικό.
3 Judas priest - Firepower. Για μένα που είχα ψιλοξεγραμμενους τους Priest μου ήρθε και κεραμίδα με αυτό. Ότι καλύτερο έχουν βγάλει από το Painkiller. Μακάρι και άλλοι συνοδοιπόροι τους να γράψουν τέτοια δισκάρα στο εγγύς μέλλον.
2 Panopticon - The Scars of man… Εντάξει το πρώτο μισό είναι οι ατμοσφαιρικοί Panopticon με τις folk πινελιές στο black metal τους. Όλα καλά. Έλα μου ντε που εγώ έχω ξετρελαίνει με το δεύτερο μέρος και το bluegrass americana ήχο που με φέρνει σε μια ξύλινη καλύβα στη μέση του χιονισμένου δάσους, να σγαρτζαλαω τη φωτιά και να πίνω μπερμπον. Όποιος μπορεί να μου προτείνει κάτι ανάλογο σε ήχο (@hopeto σε εσένα ακουμπάω) ευπρόσδεκτος.
1 Ghost - Prequelle. Εδώ τους υποκλίθηκα.
Εξώφυλλο: Εύκολα κιόλας.

[pantelis79]

Κοβιντιασμένη λίστα, χωρίς πολλά λόγια…

1. Riverside - Wasteland
Με έχει σημαδέψει.

2. Sleep - The Sciences
Τα είπατε. Μπαντάρα και λαϊβάρα το '19.

3. Voivod - The Wake
Ο Chewy έγινε ο Piggy γιατί απλά δε γινόταν αλλιώς. Εδώ μεγαλούργησαν και πάλι.

4. Judas Priest - Firepower
Σχεδόν εύχομαι να ήταν ο τελευταίος τους.

5. Idles - Joy As An Act Of Resistance
Οργή, τσαμπουκάς, νεανικότητα, ορμή.

Honrable mentions:
Architects - Holy Hell
Zeal & Ardor - Stranger Fruit
Graveyard - Peace
Alice In Chains - Rainier Fog
A Perfect Circle - Eat The Elephant
Fantastic Negrito - Please Don’t Be Dead
Spiritualized - …And Nothing Hurt
Kamasi Washington – Heaven and Earth
Yob - Our Raw Heart
Messa - Feast for Water

Και ένα ελληνικό:
The Last Drive - The Last Drive, δεν εύχομαι να είναι το τελευταίο τους, γιατί νιώθω ότι έχουν κι άλλη δισκάρα να δώσουν.

Εξώφυλλο: Idles

[JTN]

τι ωρα ειναι;

[Leper_Jesus]

Κι εγώ αγχώθηκα μόλις είδα post Παντελή, νόμιζα ξεχάστηκα, τελικά έχω 2 ωρίτσες ακόμα.

[jonkyr]

@JTN

τι ωρα ειναι;

@pantelis79

Κοβιντιασμένη

Με χειροπεδες μπροστα στον υπολογιστη. Περαστικα Παντελη μας.

[hopeto]

@38aris

(@hopeto σε εσένα ακουμπάω

Τώρα θα με αναγκάσεις να ακούσω κάτι εντελώς άσχετο με τα ακούσματα μου για να δω τι παίζει.

[anhydriis]

@pantelis79

Κοβιντιασμένη λίστα, χωρίς πολλά λόγια…

περαστικα Παντελή!! τι χαμός είναι αυτός τις τελευταίες μέρες…

[pantelis79]

Ασε, γλιτ…, εεε, εχασα και τους Paradise Lost ρε γαμωτο.

[QuintomScenario]

@pantelis79

4. Judas Priest - Firepower
Σχεδόν εύχομαι να ήταν ο τελευταίος τους.

Σιγα, εγω το λεω για καθε δισκο τους αυτο.

@anhydriis θελω τα 20 λεπτα του Παντελη παραταση οχι γιατι τα χρειαζομαι αλλα γιατι μπορω

[criss_burton]

1. Judas Priest - Firepower
2. Khemmis - Desolation
3. Tropical Fuck Storm - A Laughing Death In Meatspace
4. A Perfect Circle - Eat The Elephant
5. Ghost - Prequelle

Honorable Mentions:

Skeletonwitch-Devouring Radiant Light
Thou&Ragana - Let Our Names Be Forgotten
Convulsing - Grievous
Cloud Nothings - Last building burning
Ghastly - Death Velour

[osfp7]

@QuintomScenario

Σιγα, εγω το λεω για καθε δισκο τους αυτο.

Ο Quintom αφότου γίνει έτζυ με μια ιερή αγελάδα του μέταλ σε μέταλ forum

Σορυ έπεσε βαρεμάρα συνεχίστε

[38aris]

Δεν είναι άσχετο. Άκου όμως το pt2 μόνο

[QuintomScenario]

@osfp7

Ο Quintom αφότου γίνει έτζυ με μια ιερή αγελάδα του μέταλ σε μέταλ forum

Το λεω με 100% ειλικρινεια, αλλα πραγματικα σιγα την μπαντα

[Leper_Jesus]

Μόνο πεντάδα για φέτος:

Daron Malakian and Scars on Broadway “Dictator”
Κατώτερο από το ντεμπούτο, αλλά και πάλι περιέχει αυτό το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ταλέντο του Daron να σκαρώνει αιώνια hit-άκια με μόλις 2-3 συγχορδίες και την περίεργη φωνή του από πάνω. Όσο για τις στιγμές που μας χαρίζει τις anthem-ικές μπαλάντες του… ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ SCORPIONS, ΜΕΓΑΛΕ.

Ghost “ Prequelle”
MONO ESY KAI OI BON JOVI, ΜΕΓΑΛΕ.

Turnstile “Time & space”
Μην ανησυχείτε, με το επόμενο album σας θα είστε στην κορυφή όχι της χρονιάς, αλλά της δεκαετίας. To κλασικό hardcore ήταν πολύ μικρό για να σας χωρέσει, ρε άτιμοι.

Σκοτοδίνη “Σκοτοδίνη”
Αυτό εδώ θα έπρεπε να πάρει έστω και μια ψήφο, αλλά όχι γιατί είναι «άλλο ένα ελληνόφωνο post-punk διαμάντι». Γιατί οι Σκοτοδίνη δεν ήταν (είναι; ) post-punk, ήταν ANARCHO-PUNK. Γιατί αυτή η μουσική λέει συγκεκριμένα πράγματα, προβαρίστηκε, ηχογραφήθηκε και παίχτηκε σε συγκεκριμένους χώρους, από άτομα που ήρθανε κοντά για συγκεκριμένους λόγους και, γαμώ την πουτάνα μου, εγώ όταν βλέπω τ’ όνομά τους ή ακούω έστω και μία νότα, βλέπω έναν ολόκληρο κόσμο, φάτσες που έχω καιρό να δω, ταξίδια σε Κέρκυρα και Γιάννενα, συναυλίες για καμένες καταλήψεις που αναστηλώθηκαν, τη ζωή μας ολόκληρη, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω, ρε παιδιά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός μ’ αυτά τα πράγματα.

Καταχνιά “Κρεσέντο απελπισίας”
Τα μειονεκτήματα του ήχου τους εμένα ήδη εδώ μ’ ενοχλούν πολύ, αλλά αυτή η πρωτότυπη στροφή στο σκοτάδι και την «ελεύθερη» έκφραση στον στίχο που χαρακτηρίζουν τα περισσότερα κομμάτια του album, του δίνουν το πιο ιδιαίτερο στίγμα δίσκου των Καταχνιά και δε μ’ αφήνουν άλλη επιλογή.

Εξώφυλλο το DreamLongDead που είδα για πρώτη φορά σήμερα, γιατί ψάρωσα!

[drenie]

2018

1. Alice in Chains - Rainer Fog
2. Whoopie Cat - Illusion of Choise
3. A Perfect Circle - Eat the Elephant
4. The Temperance Movement - A Deeper Cut
5. Ghost - Prequelle

Parkway Drive - Reverence
Tremonti - A Dying Machine
Black Label Society - Grimmest Hits
Godsmack - When Legends Rise
Beth Hart - Black Coffee
Joe Bonamassa - Redemption
Zeal & Ardor - Stranger Fruit
Black Veils Brides - Vale
The Sword - Used Future
Fu Manchu - Clone of the Universe
Monster Magnet - Mindfucker
Audrey Horne - Blackout
Myles Kennedy - Year of the Tiger
Black Stone Cherry - Family Tree
Breaking Benjamin - Ember
Clutch - Book of Bad Decisions
Halestorm - Vicious
Bad Wolves - Disobey
Five Finger Death Punch - And Justice for None
Slash - Living the Dream
Sevendust - All I See is War
Red Sun Rising - Thead
High on Fire - Electric Messiah
The Night Flight Orchestra - Sometimes the World Ain’t Enough
Three Days Grace - Outsider
Coheed and Cambria - Vaxis Act I : The Unheavenly Creatures
Shinedown - Attention Attention
Scars on Broadway - Dictator
Corrosion of Conformity - No Cross No Crown
Bullet for my Valentine - Gravity
Graveyard - Peace
Architects - Holy Hell
Turnstile - Time & Space
Terror - Total Retaliation
Jonathan Davis - Black Labyrinth
Machine Head - Catharsis
Turbonegro - RockNRoll Machine
Judas Priest - Firepower

Εξώφυλλο: The Sword - Used Future