Επειδή έγινε μια συζήτηση, μάλλον με αφορμή του ότι έχουμε μέσα Δεκέμβρη και βγαίνουν λίστες χρονιάς κλπ, σχετικά με το πώς, πότε και γιατί επιλέγει ένα μέσο να τις κυκλοφορήσει, και πόσο υποκειμενικές ή όχι είναι, ή και δίκαιες, νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα σχόλιο, αν και είναι ατέρμονη συζήτηση. Καλώς ή κακώς, θεωρητικά πάντα, μέλη μιας συντακτικής ομάδας, έχουν, πέρα από το προνόμιο να ακούν την πλειοψηφία δίσκων πριν κυκλοφορήσουν, και το “μικρόβιο” να ψάχνονται με πολλές κυκλοφορίες, να συζητάνε αλλά και να επιχειρηματολογούν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε), στο τι βρίσκουν σε άλμπουμ, με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα να δώσουν λίστα, με τα δικά τους εσωτερικά κριτήρια/προτάσεις, να μπορούν να βγάλουν μια συνεκτική αποτύπωση του πως είδαν και έκριναν μουσικά μια χρονιά, από τη σκοπιά τους. Προσωπικά βρίσκω μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Αλλά that’s just me.
Κάπου αναφέρθηκε πως είναι εν τέλει προτάσεις με την ελπίδα να βρούν φιλόξενα αυτιά, προφανώς, δεν είναι ρητή θέσμιση πως τούτα ή εκείνα τα άλμπουμ είναι αριστουργήματα. Όλα είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης, απλά πάντα για μένα το θέμα είναι, πέραν του από ποιά σκοπιά προτείνεις κάτι, το τι περιεχόμενο δίνεις στην πρότασή σου.
Κάτι που είδα και σε εμένα όταν τότε (το 2018 ντε) μπήκα στο R!, και που, αν και ήδη θεωρώ πως άκουγα ικανή ποσότητα μουσικής κάθε χρονιά, είδα αλλαγές στο πως την ερμήνευα από άλλη σκοπιά, όχι απλά του ακροατή (όχι πως είμαστε κάτι απαραίτητα ξεχωριστό), μεγάλη συζήτηση. Μπορεί να λέω και μαλακίες.
Οπότε, χο χο, πλέον το παιχνίδι γίνεται πολύ πιο εύκολο για μένα, δεν αναθεωρούνται εύκολα τόσο πρόσφατα χρόνια, αλλά ψήφισα το 1 εβδομάδα/έτος γιατι το βρήκα πιο ισορροπημένο και δίκαιο.
Στο θέμα μας.
A, 2018 λοιπόν, χρονιά μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου, σε όλους τους τομείς.
Κάποιες καλές, κάποιες θα δείξει στο μέλλον, και κάποιες είχαν μείνει ατελείς μέχρι πρόσφατα.
Πολύ βιωματική πεντάδα, ήταν έτος σκληρό:
Summary
1. ΛΕΞ – 2ΧΧΧ
“Η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στο Βαρδάρη
Αμάξι που μαρσάρει 10 μέτρα πριν στουκάρει
Ιπτάμενα αντικείμενα πάνω από τις πλατείες
Οι τελευταίοι γήινοι μες στις πολυκατοικίες”
Νομίζω πλέον και μόνο που ακούγεται το πρώτο τετράμπαρο του εναρκτήριου “Vittorio” όσα άτομα τον έχουν ακούσει και τον έχουν εκτιμήσει, ξέρουν τι έπεται, τι σημαίνει, τι συμβολίζει, καταλαβαίνουν πολλά δίχως να μιλήσουν. Από τις κυκλοφορίες που όταν έσκασαν μύτη ένιωσα λες και μπήκαμε σε ένα συλλογικό hive mind, όπου αναλύαμε διεξοδικά κάθε τι που λαμβάνει χώρα εδώ, μόνο για να βγαίνουμε από τη διαδικασία με μια καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων γύρω μας. Το ποιοι είμαστε εμείς, δεν ξέρω, ίσως οριοθετείται από τους στίχους. Από εκείνα τα σπινθιροβόλα βλέμματα στις συναυλίες από άτομα που μοιάζουν να έχουν έρθει από διαφορετικούς κόσμους αλλά όταν ανταμώνουν μέσα στο χάος χαμογελούν. Από τα βιώματα. Δεν ξέρω αν είναι ο πιο σημαντικός ελληνόφωνος δίσκος της δεκαετίας του, ξέρω όμως πως είναι από τα άλμπουμ – εμπειρίες – συναισθήματα που αν δεθείς μαζί τους δεν θα σε προδόσουν ποτέ. Σε αντίθεση με πολλά άλλα που κινούνται στην σφαίρα της επίπλαστης δηθενιάς.
Δεν πιστεύω πως κανείς εδώ μέσα θα κάτσει να το ακούσει στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού, και ούτε προσπαθώ να πείσω. Αλλά είναι τέτοιος δίσκος.
Δεν ξέρω τι στίχο να διαλέξω για να κλείσω, πάω με αυτόν εδώ, συνειρμικά εντελώς:
Όταν φύγουμε θα μείνουν μόνοι δρόμοι
Κανείς δε θα χορεύει όταν νυχτώνει
Το μόνο που θα αφησούμε ιστορίες
Και κάνα 2 φωτογραφίες.
2. Panopticon – Scars Of Man In The Once Nameless Wilderness I &II
Ο Austin Lunn αποφάσισε να διαχωρίσει τις δύο πτυχές της μπάντας του και να τις ξεδιπλώσει στο έπακρο. Ένας δίσκος ψυχωμένου Windir/κασκάδιου black metal με ανυπέρβλητα riffs, και ένας με dark folk/Americana, βραχνός αλλά σίγουρος, όπως τα βήματα στη χιονισμένη βουνοπλαγιά. Μέχρι και σήμερα, ένα από τα άλμπουμ της δεκαετίας για μένα. Panopticon, είστε τιτάνιοι και δεν μας αξίζετε.
3. Idles – Joy As An Act Of Resistance
Δεν μπορεί άλλο να είναι εξώφυλλο χρονιάς.
I sing at fascists 'til my head comes off
I am Dennis Skinner’s molotov
I’m lefty, I’m soft
I’m minimum wage job
I am a mongrel dog
I’m just another cunt
I’m scum
I’m scum
This snowflake’s an avalanche.
Μάλλον ο σημαντικότερος punk δίσκος του αιώνα. Αυτός που, όπως είχα διαβάσει τότε τρομερά εύστοχα, τον ακούει παιδί και φτιάχνει συγκρότημα. Ποτέ κανείς δεν συμπύκνωσε τόσο όμορφα, άμεσα, απλά, θετικά, τόσα κοινωνικά σχόλια σε ένα δίσκο. Πάλι καλά τους είδαμε και ζωντανά και καταλάβαμε γιατί όταν όλα τελειώσουν θα είναι στο πάνθεον της εναλλακτικής μουσικής.
4. Svartidaudi – Revelations Of The Red Sword
Ε, θα το πω, καλύτερο από το ντεμπούτο. Μιλάμε για κολοσσιαίο επίτευγμα. Και μόνο το “Reveries Of Conflagation” να είχε μέσα. Οι Ισλανδοί τερμάτισαν αυτό που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Το black metal των '10s, ψυχωμένο όσο και περίπλοκο. Άμεσο όσο και χαοτικό. Τέλειο.Η συνέχεια θα προέλθει από μια μαύρη τρύπα.
5. Abigor - Hollenzwang (Chronicles Of Perdition)
Πρώτη κριτική που παρέδωσα στο site όταν μπήκα τέτοιες μέρες το 2018. Αλλά και πέρα από αυτό, είναι αξιοσημείωτο το πώς αυτό το συγκρότημα επέλεξε να γίνει old-school στη διαδοχή του αριστουργηματικού πρότερου πειραματισμού του και το αποτέλεσμα, κακοτράχαλο μεν, μόνο παλιομοδίτικο δεν το λες. Οι Abigor εδώ τεστάρουν όρια, δυσαρμονίες, κοψίματα και δαιδαλώδη σημεία που όμως μοιάζουν βγαλμένα από μια εποχή που ήταν ανήκουστα στο black metal. Δίσκος - εμβύθιση.
Για την ολοκλήρωση της λίστας:
Summary
6. Ghost – Prequelle
Το σώζουν τα τραγούδια του. Καλό είναι μωρέ.
7. Daughters – You Won’t Get What You Want
Κλασικός post-hardcore/noise rock δίσκος που πολλοί επιχείρησαν να αντιγράψουν, ούτε για δείγμα όμως δεν έπιασαν την τοξική του ατμόσφαιρα.
8. Ancst – Ghosts Of The Timeless Void
Οι Γερμανοί τελειοποιούν το blackened crust τους, που κυριαρχεί έναντι των metallic hardcore στιγμών και κλείνουν το δίσκο και με τραγούδι που με γονατίζει προσωπικά. Στιχάρες, συναίσθημα, συνθεσάρες, μελωδίες πνιγηρές και riffs που ξυλοκοπούν, προσεγμένη ισορροπία τεχνικής και ευθύτητας. Τεράστιοι.
9. Sulphur Aeon – The Scythe Of Cosmic Chaos
Μέχρι και σήμερα, το θεωρώ από τα απολύτως απαραίτητα black/death metal άλμπουμ των τελευταίων ετών. Τελετουργικοί, πομπώδεις όσο όσο, φουλ riff-άτοι και μάλιστα με σεμιναριακές κιθάρες, δαιδαλώδεις Azagthoth-ικοί αλλά και μελωδικά blacksters, οι τύποι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Μην τα ξαναλέμε.
10. A Forest Of Starts – Grave Mounds And Grave Mistakes
Προσωπικά μιλώντας, το κορυφαίο άλμπουμ που έβγαλε αυτό το συγκρότημα.
11. One Tail, One Head – Words Open, Worlds Collide
Η σκηνή του Trondheim έδωσε πολλά καλά, όσο και πολλή ελιτίστικη σαβούρα, εδώ όμως δίνει ένα από τα καλύτερα νορβηγικά black metal άλμπουμ όλων των εποχών, μέρος Α’.
12. Imperial Triumphant – Vile Luxury
Έχοντας με τον προηγούμενο δίσκο τους τραβήξει τα βλέμματα, οι Νεοϋορκέζοι εδώ κυκλοφορούν ένα από τα 2 πραγματικά αριστουργήματα που έβγαλαν. Όχι πως τα άλλα είναι παρακατιανά, αλλά, εδώ κάτι ηχεί πιο διαφορετικό, πιο μαζικό.
13. Funeral Mist - Hekatomb
Έλα μωρέ, τι να μας πει ο μαλάκας ο Arioch το 2018. Ώπα ρε, τι γίνεται στο “Cockatrice”. Αυτό.
14. Mare – Ebony Tower
Η σκηνή του Trondheim έδωσε πολλά καλά, όσο και πολλή ελιτίστικη σαβούρα, εδώ όμως δίνει ένα από τα καλύτερα νορβηγικά black metal άλμπουμ όλων των εποχών, μέρος Β’.
15. Καταχνιά – Κρεσέντο Απελπισίας
Έχει το Εζμαχάλ. Και κάτι τραγουδάρες ακόμα. Τελικά δεν έχω αποφασίσει που το κατατάσσω στη δισκογραφία τους γιατί πάντα του βάζω έναν αστερίσκο δίπλα, αλλά σίγουρα είναι στα 15 άλμπουμ που συνδέθηκα μαζί τους εκείνη τη χρονιά.
Θα παραλείψω αρκετά άλμπουμ που θεωρώ πως άφησαν το στιγμα τους μουσικά το 2018, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν τα εκτιμώ, αλλά ήταν ευκολάκι αυτή η χρονιά. Άλλα 25 στα μπαμ, έχουμε να φτιάξουμε και τις ανασκοπήσεις για το 2023
Summary
- Alice In Chains – Rainier Fog
- Varathron - Patriarchs Of Evil
- Panphage – Jord
- Cultes Des Ghoules – Sinister, Or Treading The Darkest Paths
- Panegyrist – Hierurgy
- Zeal & Ardor – Strange Fruit
- Cult Leader – A Patient Man
- Necrophobic – Mark Of The Necrogram
- Rites Of Thy Dengrigolade – The Blade Philosophical
- Dodsrit – Spirit Crusher
- Necros Christos – Domedon Doxomedon
- Altar Of Perversion – Intra Naos
- Visigoth – Conqueror’s oath
- Guðveiki - Vængför
- Σκοτοδίνη – Σκοτοδίνη
- Pig Destroyer – Head Cage
- Litovsk - Dispossesed
- Rolo Tomassi – Time Will Die And Love Will Bury It
- Svalbard – It’s Hard To Have Hope
- Deszcz – III
- Morrow – Fallow
- Trespasser - Чому не вийшло?
- 1914 – The Blind Leading The Blind
- Fatum – Edge Of The Wild
- Voivod – The Wake