Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

2018

1) Greyhaven - Empty Black
Ο δίσκος που έψαχνα μια ζωή και δεν ήξερα πού και πώς να τον βρω. Τελικά τον βρήκα κατά τύχη ψάχνοντας σε αφίσες άγνωστες μπάντες που κάνουν support σε μεγαλύτερα σχήματα. Εκείνη την περίοδο το μεγάλο σχήμα ήταν οι Norma Jean. Μεγαλειώδες έργο τέχνης χαοτικού και πειραματικού hardcore/metalcore με επιρροές από The Dillinger Escape Plan, Every Time I Die, Norma Jean κτλ. Βρίσκεται στο πάνθεον του προσωπικού μου all time best of.

2) Cancer Bats - The Spark That Moves
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους μετά το Hail Destroyer! Φοβερό comeback, μου αρέσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Hardcore/metalcore/punk για να περνάω πάντα καλά. Εδώ μπόλιασαν τον ήχο τους και με πιο καινούρια πραγματάκια που τους πήγαιναν πάρα πολύ.

3) Turnstile - Time & Space
Επίσης ίδιος τρόπος εύρεσης νέου αίματος που βράζει, με τους Greyhaven. Οι Turnstile στην προκειμένη περιόδευαν με τους Every Time I Die και έβλεπα stories στο instagram με έναν frontman να χορεύει με φουλ άβολο αλλά και ταυτόχρονα ελκυστικό τρόπο πάνω από hardcore punk μουσικές, τραγουδώντας με τον δικό του ξεχωριστό και τσιτωμένο τρόπο. Όταν έβαλα να παίζει ο δίσκος τους ερωτεύτηκα. Χωρίς να παίζουν κάτι νέο, είχαν κάτι ξεχωριστό και είχα εθιστεί. Το μεγάλο μπαμ έγινε με τον επόμενο δίσκο τους, όπου τους παραδέχτηκαν και οι πιο δύσπιστοι.

4) The Prodigy - No Tourists
Επίσης ιδανικό comeback, ο τελευταίος τους δίσκος, έχει φάει πολλές ακροάσεις με ταυτόχρονα rave χορευτικά μόνος μου στο σαλόνι. Ειδικά στο τελευταίο τραγούδι - Give Me a Signal - βλέπω κύκλους.

5) Turbonegro - Rock’n’Roll Machine
Απλό, λιτό, διασκεδαστικό, γαμάτο. Hot For Nietzsche και αρχίζουν οι χοροί!

Honorable δισκάρες:
Architects - Holy Hell
Tesseract - Sonder
Soulfly - Ritual
Slash ft Myles Kennedy & the Conspirators - Living The Dream
Ghost - Prequelle
Dimmu Borgir - Eonian
A Perfect Circle - Eat The Elephant
Beartooth - Disease

Edit:
Judas Priest - Firepower
Alice in Chains - Rainier Fog

Εξώφυλλο: The Prodigy - No Tourists

32 Likes

1. Ghost - Prequelle
2. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
3. Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes
4. Zeal & Ardor - Stranger Fruit
5. Sigh - Heir To Despair (+ εξώφυλλο)

Honorable Mentions:

Satan - Cruel Magic
Funeral Mist - Hekatomb
Oceans of Slumber - The Banished Heart
Khemmis - Desolation
Rolo Tomasi - Time Will Die and Love Will Bury It
Black Viper - Helions of Fire
Daughters - You Won’t Get What You Want
Varathron - Patriarchs of Evil
Harakiri for the Sky - Arson
Voices - Frightened
Wytch Hazel - II: Sojourn
A Forest of Stars - Grave Mounds and Grave Mistakes
John Carpenter - Halloween (2018) - και μόλις συνειδητοποίησα το πόσο μεγάλη παράλειψη ήταν τα Lost Τhemes πριν 2 και 3 εβδομάδες…
Black Viper - Hellions of Fire
Judas Priest - Firepower
Yovel - Hɪðəˈtu
Audrey Horne - Blackout

33 Likes

Επειδή έγινε μια συζήτηση, μάλλον με αφορμή του ότι έχουμε μέσα Δεκέμβρη και βγαίνουν λίστες χρονιάς κλπ, σχετικά με το πώς, πότε και γιατί επιλέγει ένα μέσο να τις κυκλοφορήσει, και πόσο υποκειμενικές ή όχι είναι, ή και δίκαιες, νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα σχόλιο, αν και είναι ατέρμονη συζήτηση. Καλώς ή κακώς, θεωρητικά πάντα, μέλη μιας συντακτικής ομάδας, έχουν, πέρα από το προνόμιο να ακούν την πλειοψηφία δίσκων πριν κυκλοφορήσουν, και το “μικρόβιο” να ψάχνονται με πολλές κυκλοφορίες, να συζητάνε αλλά και να επιχειρηματολογούν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε), στο τι βρίσκουν σε άλμπουμ, με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα να δώσουν λίστα, με τα δικά τους εσωτερικά κριτήρια/προτάσεις, να μπορούν να βγάλουν μια συνεκτική αποτύπωση του πως είδαν και έκριναν μουσικά μια χρονιά, από τη σκοπιά τους. Προσωπικά βρίσκω μεγάλη ευθύνη σε αυτό. Αλλά that’s just me.

Κάπου αναφέρθηκε πως είναι εν τέλει προτάσεις με την ελπίδα να βρούν φιλόξενα αυτιά, προφανώς, δεν είναι ρητή θέσμιση πως τούτα ή εκείνα τα άλμπουμ είναι αριστουργήματα. Όλα είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης, απλά πάντα για μένα το θέμα είναι, πέραν του από ποιά σκοπιά προτείνεις κάτι, το τι περιεχόμενο δίνεις στην πρότασή σου.

Κάτι που είδα και σε εμένα όταν τότε (το 2018 ντε) μπήκα στο R!, και που, αν και ήδη θεωρώ πως άκουγα ικανή ποσότητα μουσικής κάθε χρονιά, είδα αλλαγές στο πως την ερμήνευα από άλλη σκοπιά, όχι απλά του ακροατή (όχι πως είμαστε κάτι απαραίτητα ξεχωριστό), μεγάλη συζήτηση. Μπορεί να λέω και μαλακίες.

Οπότε, χο χο, πλέον το παιχνίδι γίνεται πολύ πιο εύκολο για μένα, δεν αναθεωρούνται εύκολα τόσο πρόσφατα χρόνια, αλλά ψήφισα το 1 εβδομάδα/έτος γιατι το βρήκα πιο ισορροπημένο και δίκαιο.


Στο θέμα μας.
A, 2018 λοιπόν, χρονιά μεγάλων αλλαγών στη ζωή μου, σε όλους τους τομείς.

Κάποιες καλές, κάποιες θα δείξει στο μέλλον, και κάποιες είχαν μείνει ατελείς μέχρι πρόσφατα.

Πολύ βιωματική πεντάδα, ήταν έτος σκληρό:

Summary

1. ΛΕΞ – 2ΧΧΧ

“Η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στο Βαρδάρη
Αμάξι που μαρσάρει 10 μέτρα πριν στουκάρει
Ιπτάμενα αντικείμενα πάνω από τις πλατείες
Οι τελευταίοι γήινοι μες στις πολυκατοικίες”

Νομίζω πλέον και μόνο που ακούγεται το πρώτο τετράμπαρο του εναρκτήριου “Vittorio” όσα άτομα τον έχουν ακούσει και τον έχουν εκτιμήσει, ξέρουν τι έπεται, τι σημαίνει, τι συμβολίζει, καταλαβαίνουν πολλά δίχως να μιλήσουν. Από τις κυκλοφορίες που όταν έσκασαν μύτη ένιωσα λες και μπήκαμε σε ένα συλλογικό hive mind, όπου αναλύαμε διεξοδικά κάθε τι που λαμβάνει χώρα εδώ, μόνο για να βγαίνουμε από τη διαδικασία με μια καλύτερη κατανόηση των πραγμάτων γύρω μας. Το ποιοι είμαστε εμείς, δεν ξέρω, ίσως οριοθετείται από τους στίχους. Από εκείνα τα σπινθιροβόλα βλέμματα στις συναυλίες από άτομα που μοιάζουν να έχουν έρθει από διαφορετικούς κόσμους αλλά όταν ανταμώνουν μέσα στο χάος χαμογελούν. Από τα βιώματα. Δεν ξέρω αν είναι ο πιο σημαντικός ελληνόφωνος δίσκος της δεκαετίας του, ξέρω όμως πως είναι από τα άλμπουμ – εμπειρίες – συναισθήματα που αν δεθείς μαζί τους δεν θα σε προδόσουν ποτέ. Σε αντίθεση με πολλά άλλα που κινούνται στην σφαίρα της επίπλαστης δηθενιάς.

Δεν πιστεύω πως κανείς εδώ μέσα θα κάτσει να το ακούσει στα πλαίσια αυτού του παιχνιδιού, και ούτε προσπαθώ να πείσω. Αλλά είναι τέτοιος δίσκος.

Δεν ξέρω τι στίχο να διαλέξω για να κλείσω, πάω με αυτόν εδώ, συνειρμικά εντελώς:

Όταν φύγουμε θα μείνουν μόνοι δρόμοι
Κανείς δε θα χορεύει όταν νυχτώνει
Το μόνο που θα αφησούμε ιστορίες
Και κάνα 2 φωτογραφίες.

2. Panopticon – Scars Of Man In The Once Nameless Wilderness I &II



Ο Austin Lunn αποφάσισε να διαχωρίσει τις δύο πτυχές της μπάντας του και να τις ξεδιπλώσει στο έπακρο. Ένας δίσκος ψυχωμένου Windir/κασκάδιου black metal με ανυπέρβλητα riffs, και ένας με dark folk/Americana, βραχνός αλλά σίγουρος, όπως τα βήματα στη χιονισμένη βουνοπλαγιά. Μέχρι και σήμερα, ένα από τα άλμπουμ της δεκαετίας για μένα. Panopticon, είστε τιτάνιοι και δεν μας αξίζετε.
3. Idles – Joy As An Act Of Resistance


Δεν μπορεί άλλο να είναι εξώφυλλο χρονιάς.

I sing at fascists 'til my head comes off
I am Dennis Skinner’s molotov
I’m lefty, I’m soft
I’m minimum wage job
I am a mongrel dog
I’m just another cunt
I’m scum
I’m scum
This snowflake’s an avalanche.

Μάλλον ο σημαντικότερος punk δίσκος του αιώνα. Αυτός που, όπως είχα διαβάσει τότε τρομερά εύστοχα, τον ακούει παιδί και φτιάχνει συγκρότημα. Ποτέ κανείς δεν συμπύκνωσε τόσο όμορφα, άμεσα, απλά, θετικά, τόσα κοινωνικά σχόλια σε ένα δίσκο. Πάλι καλά τους είδαμε και ζωντανά και καταλάβαμε γιατί όταν όλα τελειώσουν θα είναι στο πάνθεον της εναλλακτικής μουσικής.

4. Svartidaudi – Revelations Of The Red Sword

Ε, θα το πω, καλύτερο από το ντεμπούτο. Μιλάμε για κολοσσιαίο επίτευγμα. Και μόνο το “Reveries Of Conflagation” να είχε μέσα. Οι Ισλανδοί τερμάτισαν αυτό που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Το black metal των '10s, ψυχωμένο όσο και περίπλοκο. Άμεσο όσο και χαοτικό. Τέλειο.Η συνέχεια θα προέλθει από μια μαύρη τρύπα.

5. Abigor - Hollenzwang (Chronicles Of Perdition)

Πρώτη κριτική που παρέδωσα στο site όταν μπήκα τέτοιες μέρες το 2018. Αλλά και πέρα από αυτό, είναι αξιοσημείωτο το πώς αυτό το συγκρότημα επέλεξε να γίνει old-school στη διαδοχή του αριστουργηματικού πρότερου πειραματισμού του και το αποτέλεσμα, κακοτράχαλο μεν, μόνο παλιομοδίτικο δεν το λες. Οι Abigor εδώ τεστάρουν όρια, δυσαρμονίες, κοψίματα και δαιδαλώδη σημεία που όμως μοιάζουν βγαλμένα από μια εποχή που ήταν ανήκουστα στο black metal. Δίσκος - εμβύθιση.

Για την ολοκλήρωση της λίστας:

Summary

6. Ghost – Prequelle


Το σώζουν τα τραγούδια του. Καλό είναι μωρέ.
7. Daughters – You Won’t Get What You Want

Κλασικός post-hardcore/noise rock δίσκος που πολλοί επιχείρησαν να αντιγράψουν, ούτε για δείγμα όμως δεν έπιασαν την τοξική του ατμόσφαιρα.
8. Ancst – Ghosts Of The Timeless Void

Οι Γερμανοί τελειοποιούν το blackened crust τους, που κυριαρχεί έναντι των metallic hardcore στιγμών και κλείνουν το δίσκο και με τραγούδι που με γονατίζει προσωπικά. Στιχάρες, συναίσθημα, συνθεσάρες, μελωδίες πνιγηρές και riffs που ξυλοκοπούν, προσεγμένη ισορροπία τεχνικής και ευθύτητας. Τεράστιοι.
9. Sulphur Aeon – The Scythe Of Cosmic Chaos

Μέχρι και σήμερα, το θεωρώ από τα απολύτως απαραίτητα black/death metal άλμπουμ των τελευταίων ετών. Τελετουργικοί, πομπώδεις όσο όσο, φουλ riff-άτοι και μάλιστα με σεμιναριακές κιθάρες, δαιδαλώδεις Azagthoth-ικοί αλλά και μελωδικά blacksters, οι τύποι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Μην τα ξαναλέμε.
10. A Forest Of Starts – Grave Mounds And Grave Mistakes

Προσωπικά μιλώντας, το κορυφαίο άλμπουμ που έβγαλε αυτό το συγκρότημα.
11. One Tail, One Head – Words Open, Worlds Collide

Η σκηνή του Trondheim έδωσε πολλά καλά, όσο και πολλή ελιτίστικη σαβούρα, εδώ όμως δίνει ένα από τα καλύτερα νορβηγικά black metal άλμπουμ όλων των εποχών, μέρος Α’.
12. Imperial Triumphant – Vile Luxury

Έχοντας με τον προηγούμενο δίσκο τους τραβήξει τα βλέμματα, οι Νεοϋορκέζοι εδώ κυκλοφορούν ένα από τα 2 πραγματικά αριστουργήματα που έβγαλαν. Όχι πως τα άλλα είναι παρακατιανά, αλλά, εδώ κάτι ηχεί πιο διαφορετικό, πιο μαζικό.
13. Funeral Mist - Hekatomb

Έλα μωρέ, τι να μας πει ο μαλάκας ο Arioch το 2018. Ώπα ρε, τι γίνεται στο “Cockatrice”. Αυτό.
14. Mare – Ebony Tower

Η σκηνή του Trondheim έδωσε πολλά καλά, όσο και πολλή ελιτίστικη σαβούρα, εδώ όμως δίνει ένα από τα καλύτερα νορβηγικά black metal άλμπουμ όλων των εποχών, μέρος Β’.
15. Καταχνιά – Κρεσέντο Απελπισίας

Έχει το Εζμαχάλ. Και κάτι τραγουδάρες ακόμα. Τελικά δεν έχω αποφασίσει που το κατατάσσω στη δισκογραφία τους γιατί πάντα του βάζω έναν αστερίσκο δίπλα, αλλά σίγουρα είναι στα 15 άλμπουμ που συνδέθηκα μαζί τους εκείνη τη χρονιά.

Θα παραλείψω αρκετά άλμπουμ που θεωρώ πως άφησαν το στιγμα τους μουσικά το 2018, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν τα εκτιμώ, αλλά ήταν ευκολάκι αυτή η χρονιά. Άλλα 25 στα μπαμ, έχουμε να φτιάξουμε και τις ανασκοπήσεις για το 2023 :upside_down_face: :saluting_face:

Summary
  1. Alice In Chains – Rainier Fog
  2. Varathron - Patriarchs Of Evil
  3. Panphage – Jord
  4. Cultes Des Ghoules – Sinister, Or Treading The Darkest Paths
  5. Panegyrist – Hierurgy
  6. Zeal & Ardor – Strange Fruit
  7. Cult Leader – A Patient Man
  8. Necrophobic – Mark Of The Necrogram
  9. Rites Of Thy Dengrigolade – The Blade Philosophical
  10. Dodsrit – Spirit Crusher
  11. Necros Christos – Domedon Doxomedon
  12. Altar Of Perversion – Intra Naos
  13. Visigoth – Conqueror’s oath
  14. Guðveiki - Vængför
  15. Σκοτοδίνη – Σκοτοδίνη
  16. Pig Destroyer – Head Cage
  17. Litovsk - Dispossesed
  18. Rolo Tomassi – Time Will Die And Love Will Bury It
  19. Svalbard – It’s Hard To Have Hope
  20. Deszcz – III
  21. Morrow – Fallow
  22. Trespasser - Чому не вийшло?
  23. 1914 – The Blind Leading The Blind
  24. Fatum – Edge Of The Wild
  25. Voivod – The Wake
29 Likes

2018:

#5+1

Turnstile - Time & Space

EΡΧΟΜΑCTE.

#5

Yob - Our Raw Heart

Δίσκος κατάθεσης ψυχής για τον Mike. Αν και αριστούργημα των Yob θεωρώ το The Unreal, αυτό εδώ είναι πολύ προσωπικό album, με πολύ δυνατές στιγμές. Άσχετο αλλά το The Screen είναι το καταλληλότερο κομμάτι για ανηφόρες σε long run. Δεν πέφτεις δευτερόλεπτο.

#4

Messa - Feast for Water

ΉΡΘΑΜΕ. Και ήρθαμε αιθέριοι και μαγευτικοί. Και θα ξαναέρθουμε καλύτεροι. Μέχρι τότε η 4άδα Leah - The Seer - She knows - Tulsi σε βουτάει και σε ταξιδεύει στον υπέροχο κόσμο των Messa.

#3

Fu Manchu - Clone of the Universe

H πιο καυλιάρικη μπάντα του σύμπαντος δεν χώρεσε στις λίστες μου σε 90’s και 00’s αλλά αυτό το λάθος έπρεπε να διορθωθεί. Διαλέγω το Clone of the Universe γιατί και στα 50+ τους παραδίδουν 6 σφηνάκια αλητείας και αυθεντικής νεανικής καύλας και ένα τιτάνιο κομμάτι 18 λεπτών σε συνεργασία με τον τεράστιο Alex Lifeson των Rush όπου μπολιάζουν το δικό τους προσωπικό στυλ με την μαεστρία του 1/3 των θεών Rush. Το απολαμβάνω κάθε μα κάθε φορά που το ακούω και οι Fu είναι μπάντα που πρέπει να την δεις ζωντανά.

#2

Idles - Joy as an Act of Resistence

Από αυτά τα μεγάλα album που δημιουργούν τους επόμενους μεγάλους ροκ ήρωες. Το διαπιστώσαμε και τον Σεπτέμβρη εις διπλούν. Από το μπάσιμο του Colossus και ήδη έχεις φάει την πρώτη σφαλιάρα. Ακοκουθούν ασταμάτητα κομματάρες - χιτάρες (όπως και να τις πούμε μέσα θα πέσουμε). Λίγα albums σήμερα έχουν τόσο μεγάλη δυναμική και αυτήν την αίγλη του μελλοντικού κλασσικού. Στο June ένα σκουπιδάκι μπαίνει στα μάτια μας, ok δεν είναι τίποτα.

#1

A Perfect Circle - Eat the Elephant

Δεν ξέρω και ιδιαίτερα γιατί κάνανε τόσο πολύ καιρό να επαναδραστηριοποιηθούν, ούτε γιατί το Eat the Elephant δεν τυγχάνει παρόμοιας εκτίμησης με τα Mer de Noms & 13th Steps αλλά το Eat the Elephant έχει φανταστικές κομματάρες, έναν φανταστικό Keenan και μία ατμόσφαιρα μοναδική. Για κάποιο λόγο είναι ότι ακριβώς ζητάω από έναν μοντέρνο ροκ δίσκο, δηλαδή εντάξει τι άλλο ακριβώς να ζητήσεις που δεν υπάρχει στο the Doomed ή στο εκπληκτικό By and Down the River. Πως να μην τραγουδάς όσο άφωνος και αν είμαι DISILLUSIONED??? Δίσκος της χρονιάς με σφραγίδα!

27 Likes

Άλλη μία δύσκολη Κυριακή με δουλίτσα και errands, συνεπώς ας ρίξω τη λίστα μου όσο είμαι ακόμη χαλαρός. Από το 2018 άρχισα πια να ακούω πάλι αρκετή μουσική, κυρίως επειδή “ανακάλυψα” το spotify και όλα ήταν πιο εύκολα από τα torrent και λοιπά κόλπα “κατεβάσματος”.

1. Daron Malakian and Scars On Broadway – Dictator
Αρχές Ιούλη του ‘18 βρέθηκα στο εξωτερικόν για “μόνιμη” εγκατάσταση. Επέστρεψα πολύ σύντομα, αλλά δεν το ήξερα τότε. Μόνος, στον 12ο όροφο, χάζευα τη θάλασσα και άκουγα αυτόν τον δίσκο που κυκλοφόρησε στις 20 Ιουλίου. Εκτός του ότι το λατρεύω μουσικά, τον ακούω συχνά-πυκνά (εκτός από φέτος προφανώς, @anhydriis ξέρω πού παρκάρεις, αλλά νταξ, το νήμα ήταν φανταστικό και δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις), έχει και την ιδιαιτερότητά του λόγω των συνθηκών.
2. Judas Priest - Firepower
Για τον παραπάνω λόγο έχασα εκείνο το επικό διάστημα με τις συναυλίες των JP και των ΙΜ στη Μαλακάσα. Δεν έχασα όμως τη δισκάρα εκείνης της χρονιάς. Πραγματικά μεγάλη επιστροφή σε ήχους και ταχύτητες που μόνο οι JP μπορούν να έχουν. Και τι φωνή είναι αυτή ρε metal god…
3. Ghost - Prequelle
Πόσες φορές έχω γράψει ότι μου φαίνονται pop; Ε, γκρουπάρα και δισκάρα!
4. Parkway Drive - Reverence
Αυτοί είναι πρόσφατη ανακάλυψη, γι’ αυτό έμειναν στην 4η θέση. Ωστόσο, δεν μπορώ να αφήσω τον δίσκο εκτός.
5. Architects - Holy Hell
Ομοίως με από πάνω. Απλώς κάποιος έπρεπε να πάει 4 και κάποιος 5. Αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη. Έχω την εντύπωση ότι μου αρέσουν περισσότερο οι παρκαδόροι από τους αρχιτέκτονες, ίσως έπαιξε ρόλο ότι τους είδα live με δύο μήνες διαφορά φέτος και ήταν η μέρα με τη νύχτα.

Χονόραμπλ αλφαβητικό, με δίσκους που θα έπρεπε να είναι πεντάδα και απλώς δεν χώρεσαν (ξέρετε ποιοι είστε, σας ψάχνουμε, θα σας βρούμε).

Amorphis - Queen of Time
A Perfect Circle - Eat the Elephant
Haken – Vector
Primordial - Exile Amongst the Ruins
Riverside – Wasteland
Satan - Cruel Magic
The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain ’ t Enough
Visigoth- Conqueror’s oath
U.D.O. - Steelfactory
Wytch Hazel - II: Sojourn

29 Likes

Ay, ay, ay, ayy-

2018

  1. Ólafur Arnalds - Re:member
    Αν μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, ένα πιανάκι του Óli είναι 10*ν, με ν στο άπειρο. Μπορεί και παραπάνω.

  2. Rolo Tomassi - Time Will Die And Love Will Bury It
    Λιγότερο μαύρο και υστερικό, σταθερά ευφυές και στριφνό. Τα ωραιότερα μαθηματικά.

  3. Architects - Holy Hell
    H O L Y F U C K

  4. Anna Von Hausswolff - Dead Magic
    Ατμόσφαιρα από τις τελειότερες ιστορίες τρόμου. Φωνή από άλλο σύμπαν.

  5. Jack White - Boarding House Reach
    Σα να βλέπεις τον Τζακ να κοιτάζει χαμογελαστά για σαρανταπέντε λεπτά ένα τσούρμο χαρτογιακάδες δισκογραφικών.

+5(*2):

  • Conjurer - Mire
    Μουντάδα, λάσπη και μέταλλο απευθείας από κάποιο ατελείωτο εγγλέζικο βράδυ.
    Ή: Amorphis - Queen Of Time – Ξεχωριστή αναφορά σε Amongst Stars, γιατί.
  • Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
    Το ροζ ξέβαψε, αλλά τα γούστα παραμένουν. Ισορροπημένο κι απολαυστικό μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια.
    Ή: Long Distance Calling - Boundless – Αν ειχαν χαθεί πεντέξι χρόνια πίσω, αυτό θα ήταν το μεγάλο καμπάκ. Κιθαριστικό, οργανικό ροκ στα καλύτερά του.
  • Idles - Joy As An Act Of Resistance.
    Dirr-ty-ro-tten-fil-thy-scum! :partying_face:
    Ή: Black Foxxes - Reiði – Με τα πόδια στη γη, σπαστό χαμόγελο και ισλανδικά αρώματα. Απλό, υπέροχο εναλλακτικό ροκ.
  • Mike Shinoda - Post Traumatic
    Κάτι σαν άτυπο ημερολόγιο του μυαλού των LP από τους μήνες μετά τον χαμό του Chester Bennington, με εκλεκτούς καλεσμένους και τραγουδάρες. Πολλές τραγουδάρες.
    Ή: Nalyssa Green - ΜπλουμΓια δες, φωτίζεται το Αιγάλεω ωραία. :heart:
  • Parkway Drive - Reverence
    Κάποια ζώα δεν τους πιστεύανε. Μετά από αυτό τους πίστεψαν, ευτυχώς, και τα ζώα. Τα περισσότερα τέλος πάντων.
    Ή: Amaranthe - Helix – Πετάμε εξώφυλλο, κρατάμε hooks, τσιτώνουμε μπλιμπλίκια και πάμε αεροδρόμιο για μεταγραφάρα Nils Molin.

Μπόνους:

  • Jonny Greenwood - You Were Never Really Here / Thom Yorke - Suspiria
    Από τη μία, ambient-ish γραμμές να χρωματίζουν μία χαμένη ψυχή. Από την άλλη, μελωδίες να ντύνουν τη σύγχρονη μεταφορά ενός αξεπέραστου horror. Δύο σάουντρακ τόσο διαφορετικά και τόσο τέλεια όσο οι ταινίες για τις οποίες γράφτηκαν. Το απόλυτο κινηματογραφικό Radiohead supremacy.

Εξώφυλλο (απαραίτητα με making of):

+1:

29 Likes

Άλλη μια τρομερη εβδομαδα/χρονια με ιστορικες μουσικαρες και αναμνησεις…
Δυσκολευτηκα παρα πολύ να κλεισω τη 5αδα μου, οποτε ακολουθω τη τακτικη των προηγουμενων ψηφοφοριων να κλεψω κ να βαλω και δευτερη – γιατι απλα είναι αδυνατον.
Μια χρονια που πηγα σε ΠΟΛΛΕΣ συναυλιες, πηγα για πρωτη φορα Roadburn, οποτε ειμαι τυχερος που παρακολουθησα λαιβ τα περισσοτερα της 10αδας μου (και Converge 4 φορες σε εναν χρονο τοτε).

1. Daughters - You Won’t Get What You Want
image
Ένα από τα καλυτερα αλμπουμ των τελευταιων δεκατιων .-
Το λαιβ του τουρ ηταν από τις πιο εντονες συναυλιακες εμπειριες που εζησα στο Λονδινο.
Κριμα που ο παπαρας ο Alexis χαλασε με τον χειροτερο και μη αναστρεψιμο τροπο το ονομα αυτης της μπανταρας.

2. Sumac - Love in Shadow
image
Μιλωντας για βιωματικα λαιβ, άλλο ένα είναι η πρωτη φορα που ειδα Sumac στα πλαισια αυτου του τουρ. Θυμαμαι να βγαινω χαζεμενος και μουδιασμενος από μια αδυσωπητη σε ενεργεια και δημιουργικοτητα συναυλια. Είναι το The Task η σπουδαιοτερη συνθεση τους?ΕΙΝΑΙ θα πω εγω εμφατικα. Mια λεξη: monumental.

3. YOB - Our Raw Heart
image
O Mike είναι για μενα από τους αγαπημενους μου καλλιτεχνες και ανθρωπους της σκηνης.
Το βλεπεις και στη μουσικη που παραγει με τοσο μερακι κ αγαπη, αλλα οποιος και να τον παρακολουθησει θα δει για τι διαμαντι μιλαμε.

Το live του 2018 ηταν άλλη μια κορυφαια εμπειρια για εμενα ως φαν της μπανταρας αλλα και γενικα ως ανθρωπος.
Ηταν το τουρ μετα από μια παρα πολύ δυσκολη και σοβαρη περιπετεια υγειας, οπου και παρολιγο να μας αφησει, και βρισκοταν για πολύ καιρο με ακραιο πονο στο νοσοκομειο.
Από τα πιο συναισθηματικα λαιβ – γραφω τωρα και ανατριχιάζω – να εχεις έναν ανθρωπο να σε ευχαριστει από τα βαθη της καρδιας του για την υποστήριξη και μετα να στο μεταδιδει με τη μουσικη του. Συγκινηση.

4. Deafheaven - Ordinary Corrupt Human Love
image

Τα ειπαμε – μπαντα που εφτασε τη κορυφη με τον δικο της τροπο ολοκληρωτικα.
Honeycomb και Glint από τα καλυτερα τους τραγουδια.

5. Sleep - The Sciences
image

Θυμαμαι να ειμαστε Ολλανδια για Roadburn, και κατά τη διαρκεια του φεστιβαλ να πεφτει συρμα ότι βγηκε νέο αλμπουμ Sleep ! 4:20 η ημερομηνια φυσικα της κυκλοφοριας, οποτε και αποθεσαμε και εμεις έναν φορο τιμης. Eξαιρετικος.

Αναπληρωματικη 5αδα

A. Thou - Magus
Ηταν 5αδα μου το 2018, και ακομα ειναι κατα βαθος. Πολυ αγαπημενος.

B. IDLES - Joy as an Act of Resistance.
Πονεσε πολυ που δε μπηκε ψηλοτερα γιατι ειναι ο αγαπημενος τους, και ο πιο πολυακουσμενος.

C. Jesus Piece - Only Self
Αλητεια, βια και σκλεραδα. Ενα μαστ ακουσμα.

D. Gouge Away - Burnt Sugar
Εξαιρετικη κυκλοφορια με περίσσεια ενεργεια και ορεξη για μεγαλα πραγματα.

E. Dopethrone - Transcanadian Anger
Λαθος μου που ξεχασα προηγουμενες τους κυκλοφοριες γιατι το αξιζουν και ειμαι φαν.

Τριτη και καλυτερη:

Bongripper - Terminal
Anna Von Hausswolff - Dead Magic
Cult Leader - A Patient Man
Pig Destroyer - Head Cage
High on Fire - Electric Messiah

Τεταρτη και καταυδρωμενη:

All Them Witches - ATW
Windhand - Eternal Return
KEN mode - Loved
Drug Cult - Drug Cult
Conjurer - The Mire

31 Likes

2018

1) Rivers Of Nihil - Where Owls Know My Name

ΗΡΘΑΜΕ !!! Καλύτερος Ντεθ μεταλ δίσκος όλων των εποχών και ναι αυτό που ακούγεται είναι σαξόφωνο.

(εντάξει ίσως το παράκανα απο ενθουσιασμό , κονταροχτυπίεται με Human και Individual Thought Patterns για τον τίτλο GOAT)

2) Ghost - Prequelle

3) Chapel Of Disease - …And As We Have Seen The Storm, We Have Embraced The Eye

Περίεργη μίξη ειδών? Μη πεις τίποτα άλλο, τον Owl τον εχεις κερδίσει ένα 80% , το υπόλοιπο 20 είναι να το κάνεις να δουλεψει σε έναν μεγάλο βαθμό και στην συγκερκιμένη περίπτωση “δουλεύει” και “παραδουλεύει”. Death metal μίξη με hard rock/stoner , με έμφαση στην λιντ κιθάρα και τις εμπνευσμένες μελωδιάρες που υπάρχουν μέσα στο δίσκο αυτό. Ενα κομψοτέχνιμα που ακροβατεί ανάμεσα στις γραμμές τόσο δIαφορετικών ειδών και όχι απλά τα καταφέρνει αλλά το κάνει να φαίνεται και εύκολο. 9.5/10

4) Riverside - Wasteland

Ενας δίσκος που στη πρώτη ακρόαση με απογοήτευσε, στην τρίτη μου φανηκε μέτριος και στην 20στη τον ΛΑΤΡΕΨΑ.

5) Little Dead Bertha - Age Of Silence

Γκόθικ μελωδίες, προγκ ριφς ,γροουλίνγκς και γυναικία οπερατικά φωνητικά και όλα αυτά δεμένα με μία απο τις καλύτερες παραγωγές του 21’ αιώνα. Ενας δίσκος που σε κερδίζει απο τα πρωτα λεπτά με την ευθυτητά και τίς απλές μεν αλλά εμπευσμένες δομές του. Σίγουρα ένας απο τους καλύτερους δισκους της χρονιάς.

6) Turnstile - Time & Space

Δεν χρειάζονται συστάσεις…

7) Shining - X - Varg Utan Flock

8) Haken - Vector

9) Poem - Unique

10) Kekal - Deeper Underground

Εξώφυλλο της χρονιάς : Karg - Dornenvögel

25 Likes

Ανακάλυψα ότι, λόγω της εγγύτητας του 2018, πολλά άλμπουμ που μου αρεσουν αρκετά (Dautha, Rapture, Ice sword, Gama bomb, Sabïre, Whipstriker) δεν τα έχω ακούσει αρκετά για να τα εκτιμήσω όπως έπρεπε, αν και είναι στα ραντάρ μου. Τουτέστιν σε δέκα χρόνια μπορεί να είναι στη λίστα μου αν γίνει το παιχνίδι .
Ειδική αναφορά στους Heir Apparent οπου κάπου δεν με κέρδισαν αν και εκτιμώ ότι έχει μπόλικη ποιότητα το The view from below.

Εκτός λίστας αλλά αρκετά καλά :
Primordial - Exiled amongst the ruins. Όχι πολύ καλό, ούτε κακό βέβαια, έχει τις στιγμές του.
Hitten - Twist of fate
Monument - Hellhound. Ενοχή maiden - ικη απόλαυση.
Gatekeeper - East of sun.
The crown - Cobra speed venom. Το αγαπημένο μου με μελωδικό death/thrash n roll όπως λένε.
Wytch hazel- II Sojourn. Μουσική για πρίγκιπες - αρχόντους όπως λέει μια ψυχή.
Visigoth - Conqueror’s oath. Κατώτερο από το πρώτο αν και έχει το χιτ-ακι του (steel and silver).
Deafheaven - Oedinary corrupt human love. Πιο ποστ μονοπάτια.
The ocean - Phanerozoic κλπ.

15 Striker - Play to win. Λίγο πιο μαλακός ο ήχος αλλά πάντα με 4-5 κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό. Λείπουν δισκογραφικά.
14 A Forest of stars - Grave mounts and grave mistakes. Album αποκάλυψη για μένα. Δύσκολο. Θεατρικό με πολλά να βρεις όταν το πιάσεις.
13 Sacral rage - Beyond celestial echoes. Πέρα από τη δεδομένη υψηλή ποιότητα και άλλο ένα εξαιρετικό εξώφυλλο.
12 Sleep - The sciences.
11 Haken - Vector.
10 1914 - Blind leading the blind. Μελωδικό black metal με bolt thrower πινελιές και ατμόσφαιρα, ποτισμένα όλα αυτά στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του Α ΠΠ. Έπος.
9 Deathhammer - Chained to hell. Black thrash και σατανάς.
8 Amorphis - Quern of time. Η πιο σταθερά ποιοτική μπάντα του χώρου μας .
7 Manacle - No fear to persevere. US metal στα καλύτερα του. Αν και EP στα 28 λεπτά που διαρκούν τα 6 κομμάτια του νομίζω ότι αρκούν να βρεις μέσα φοβερά ριφ, δυναμικές και μια εξαιρετική φωνή. Οι τύποι ξέρουν τι κάνουν. Priest ακούς, Savage grace στα πιο γρήγορα σημεία επίσης (το journey’s end αρχίζει καρφί ίδιο με το fear my way). Δισκάρα.
6 Seven sisters - The cauldron and the cross. Πριν ένα χρόνο αυτό εδώ δεν θα βρισκόταν. Μεσολάβησε το περσινό UTH όπου οι Εγγλέζοι με κέρδισαν με το ιδιαίτερο heavy metal τους. Βάλτε να ακούσετε τα ομότιτλο έπη (pt 1 & 2) που κλείνουν το άλμπουμ και θα πειστειτε.
5 Deceased - Ghostly white. Πιο πολύ heavy metal τζουρεςστο μελωδικό τους thrash. Σάπια φωνητικά. ΡΙΦΑΡΕΣ. Αυτά.
4 Black viper - Hellions of fire. Ξεκινάει και ακούς Queensryche με το καλημέρα. Συνεχιζει και βγαίνουν Helstar, Metal church και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Εξαιρετικό.
3 Judas priest - Firepower. Για μένα που είχα ψιλοξεγραμμενους τους Priest μου ήρθε και κεραμίδα με αυτό. Ότι καλύτερο έχουν βγάλει από το Painkiller. Μακάρι και άλλοι συνοδοιπόροι τους να γράψουν τέτοια δισκάρα στο εγγύς μέλλον.
2 Panopticon - The Scars of man… Εντάξει το πρώτο μισό είναι οι ατμοσφαιρικοί Panopticon με τις folk πινελιές στο black metal τους. Όλα καλά. Έλα μου ντε που εγώ έχω ξετρελαίνει με το δεύτερο μέρος και το bluegrass americana ήχο που με φέρνει σε μια ξύλινη καλύβα στη μέση του χιονισμένου δάσους, να σγαρτζαλαω τη φωτιά και να πίνω μπερμπον. Όποιος μπορεί να μου προτείνει κάτι ανάλογο σε ήχο (@hopeto σε εσένα ακουμπάω) ευπρόσδεκτος.
1 Ghost - Prequelle. Εδώ τους υποκλίθηκα.
Εξώφυλλο: Εύκολα κιόλας.

24 Likes

Κοβιντιασμένη λίστα, χωρίς πολλά λόγια…

1. Riverside - Wasteland
Με έχει σημαδέψει.

2. Sleep - The Sciences
Τα είπατε. Μπαντάρα και λαϊβάρα το '19.

3. Voivod - The Wake
Ο Chewy έγινε ο Piggy γιατί απλά δε γινόταν αλλιώς. Εδώ μεγαλούργησαν και πάλι.

4. Judas Priest - Firepower
Σχεδόν εύχομαι να ήταν ο τελευταίος τους.

5. Idles - Joy As An Act Of Resistance
Οργή, τσαμπουκάς, νεανικότητα, ορμή.

Honrable mentions:
Architects - Holy Hell
Zeal & Ardor - Stranger Fruit
Graveyard - Peace
Alice In Chains - Rainier Fog
A Perfect Circle - Eat The Elephant
Fantastic Negrito - Please Don’t Be Dead
Spiritualized - …And Nothing Hurt
Kamasi Washington – Heaven and Earth
Yob - Our Raw Heart
Messa - Feast for Water

Και ένα ελληνικό:
The Last Drive - The Last Drive, δεν εύχομαι να είναι το τελευταίο τους, γιατί νιώθω ότι έχουν κι άλλη δισκάρα να δώσουν.

Εξώφυλλο: Idles

35 Likes

τι ωρα ειναι;

6 Likes

Κι εγώ αγχώθηκα μόλις είδα post Παντελή, νόμιζα ξεχάστηκα, τελικά έχω 2 ωρίτσες ακόμα.

5 Likes

Με χειροπεδες μπροστα στον υπολογιστη. Περαστικα Παντελη μας.

4 Likes

Τώρα θα με αναγκάσεις να ακούσω κάτι εντελώς άσχετο με τα ακούσματα μου για να δω τι παίζει.

1 Like

περαστικα Παντελή!! τι χαμός είναι αυτός τις τελευταίες μέρες…

13 Likes

Ασε, γλιτ…, εεε, εχασα και τους Paradise Lost ρε γαμωτο.

11 Likes

Σιγα, εγω το λεω για καθε δισκο τους αυτο.

@anhydriis θελω τα 20 λεπτα του Παντελη παραταση οχι γιατι τα χρειαζομαι αλλα γιατι μπορω

3 Likes
  1. Judas Priest - Firepower
  2. Khemmis - Desolation
  3. Tropical Fuck Storm - A Laughing Death In Meatspace
  4. A Perfect Circle - Eat The Elephant
  5. Ghost - Prequelle

Honorable Mentions:

Skeletonwitch-Devouring Radiant Light
Thou&Ragana - Let Our Names Be Forgotten
Convulsing - Grievous
Cloud Nothings - Last building burning
Ghastly - Death Velour

21 Likes

Ο Quintom αφότου γίνει έτζυ με μια ιερή αγελάδα του μέταλ σε μέταλ forum
qs

Σορυ έπεσε βαρεμάρα συνεχίστε :stuck_out_tongue:

2 Likes

Δεν είναι άσχετο. Άκου όμως το pt2 μόνο

2 Likes