Δεν είχα το κουράγιο να το δω όλο, δεν υπάρχει νορβηγικό χιούμορ, μόνο όταν πιούνε αλλά τότε γίνονται μαλάκες…
Και στο ζεστό φτωχό και ανοργάνωτο νότο οι άνθρωποι υποφέρουν ψυχολογικά και στον κρύο όμορφο οργανωμένο βορρά. Γιατί οι ψυχικές νόσοι και αυτοκτονίες είναι πιο συχνές στο βορά όμως?
Οταν ο “νοτιος” νιώθει σκατά στην κοιλιά του (συναίσθημα) έχει να κατηγορήσει πολλά πράγματα( στο μπουρδέλο που ζει) με συνέπεια να ανακουφίζεται , “η κοινωνία φταίει” , “το μπουρδέλο το κράτος” ¨η νοοτροπία τον ανθρώπων γύρο μου". Τί γίνεται όταν αυτές οι κατηγόριες μοιάζουν ψευτικες όμως?
Τότε έχουμε τον “βόρειο” ο οποίος όταν νιώθει σκατά κανει την ΣΩΣΤΗ διάγνωση και λεεί ΕΓΩ φταίω για το πως νιώθω κάτι όμως που τον κάνει να νιώθει χειρότερα απο τον αντίστοιχο “νότιο”.
Αυτή η διάγνωση (αν και ορθή) γίνεται σε μία εποχή (ψυχολογικό μεσαίωνα τον λέω) όπου να εργαλεία και οι γνώσεις για βελτίωση της ψυχολογίας είναι ελάχιστα και ανεπαρκη. Αυτό δημιουργεί ένα φάύλο κύκλο όπου η ευθύνη δίνεται στο εαυτό ο οποίος νιώθει χειρότερα λόγω αυτού και ως αντανακλαστικό επανακατηγορεί τον εαυτό για την αύξηση του πόνου και νιώθει ακόμα χειρότερα και πάει λέγοντας
οδηγώντας σε ψυχικές νόσους και αυτοκτονίες.
Ο “βόρειο” έχει όμως την δυνατότητα να θεραπευτεί και να γίνει μαστερ του εαυτου του και της ψυολογίας του γιατί κάνει την σωστή διαγνωση.
Ο “νότιος” απο την άλλη περιμένει ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ να αλλάξει ή η γειτονία του ή τον/την συντροφό του (κάποιος άλλος τελωσπάντων) για να νιώσει ευχάριστα στην κοιλίτσα του μειώνοντας της πιθανότητες αυτοβελτίωσης λόγω της λανθασμένη (επι το πλειστον) διάγνωσης.
Επίσης το 72 Seasons είναι 100 φορές καλύτερο απο το Hardwired To Self-Destruct για να μείνω ον τόπικ.
2 Likes
Ωχ, άρα θα βγει κι αυτό πρώτο μάλλον λες ε;
1 Like
Οι διεργασιες ειναι πυρετωδεις. Το τσατ εχει παρει φωτια.
6 Likes
Εσύ τι έχεις καταλάβει τόσο καιρό? Υπάρχει μιά υπόγεια συνωμοσία που αποτελείται απο γνήσιους “νότιους” που άν δε γίνει αυτό που θέλουν δεν νιώθουν χαρά.
Έλα μου; 
1 Like
Το φαμιλι έχει πάρει τις αξίες του Λαρς και είμαστε καταφερτζήδες, άρα είμαστε νότιοι, όμορφοι, underground, με λεφτά, χαρούμενοι και θα βγάλουμε και το 72 seasons πρώτο γιατί έτσι μας αρέσει
3 Likes
Πω πω
Εσείς γαμάτε και δέρνετε ρε
Μπράβο, μπράβο
"Σημασία δεν έχει ποιοι και τι ψηφίζουν , αλλά ποιοι μετράνε τις ψήφους "
1 Like
- Voivod - The Wake
- Parkway Drive - Reverence
- Haken - Vector
- Mike Lepond’s Silent Assassins - Pawn and Prophecy
- Ghost - Prequelle
Και από πολύ κοντά:
Amorphis - Queen of Time
Varathron - Patriarchs of Evil
Sunless Dawn - Timeweaver
Shattered Skies - Muted Neon
Satan - Cruel Magic
Rxyzyxr - II of V
Owane - Yeah Whatever
Micheal Romeo - War of the Worlds, Pt.1
King Buffalo - Longing to Be The Mountain
25 Likes
Με τα μισα τραγουδια στο HTSD να ειναι καλυτερα κυριολεκτικα κι απο τα 12 του 72 Seasons, διαφωνω καθετα και οριζοντια και διαγωνια, αλλα περι ορεξεως κολοκυθοπιτα.
2018
It just had to be this collector’s item of a football moment
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Alkaloid - Liquid Anatomy
Η λίστα αυτής της χρονιάς έχει μπόλικο death metal, αποτέλεσμα μιας παρατεταμένης ακραίας φάσης που πέρασα στη διάρκεια των lockdowns (κάτι παράξενα πράγματα όμως) καταβροχθίζοντας διάφορες χαρακτηριστικές κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων στο είδος, σε μια προσπάθεια να βρουν διέξοδο οι σκοτεινιασμένες μου σκέψεις.
Ανάμεσά τους και το δεύτερο άλμπουμ μιας μπάντας για την οποία έχω ξαναμιλήσει, των Βαυαρών Alkaloid, οι οποίοι συνδυάζουν death καφρίλα με σοφιστικέ progging (δικός μου όρος) καλύτερα από τους περισσότερους, θεωρώ. Αν δεν σε “πιάσει” το εναρκτήριο Kernel Panic, με ηχητικές αναφορές σε μια ντουζίνα άκρως ετερόκλητες μεταξύ τους μπάντες, από τους Rush μέχρι τους Solefald (!) και από τους Dawnbringer (!!!) μέχρι τους Meshuggah, αυτή η μπάντα σίγουρα δεν σε αφορά. Ε, εμένα με έπιασε. Ααααζαγκτόοοοοοτ! Ρε μλκ Τρέι σε φωνάζουνε (αχαχούχα)
- Battleroar - Codex Epicus
Το άλλο από τα δύο άλμπουμ που έβγαλαν οι Battleroar με τον Γερμανό κατσαπλιά δεν με ενθουσίασε μεν στον ίδιο βαθμό, ίσως επειδή έλειπε το στοιχείο της - ευχάριστης - έκπληξης (έχω ξαναπεί ότι είχα σχετικά χαμηλές προσδοκίες για το Blood of Legends), αλλά είναι grower και στο κάτω κάτω της γραφής επιβεβαιώνει ότι εν τέλει δεν έχει υπάρξει καλύτερος συνδυασμός για τη μουσική των εγχώριων epic ηγετών από τη χαρακτηριστική - και για πολλούς απάλευτη - φωνή του Γκέριτ (Ματς) Μουτς. Ποιος να το πίστευε.
- Chevalier / Legionnaire split 7"
Δεν πρέπει να έχω ξαναβάλει split σε λίστα μου - για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Τι είναι φινλανδικό, εμπνέεται από τη γαλλική γλώσσα για το όνομά του και γουστάρει επικό speed metal; Ε ναι, διπλή η απάντηση. Chevalier και Legionnaire, Ιππότες και Λεγεωνάριοι. Let the ass kicking begin: Το έναυσμα δίνουν οι Σεβαλιέ με The Greed of the Cross, ξεκινάει εμβατηριακά, εννοείται σύντομα περνάει σε speed όλεθρο, ρεσιτάλ η Emma, μια τελειότητα. Σειρά των αγαπημένων Λιζιονέρ τώρα, Born of Ash and Blood, θέλω να βάλω τα κλάματα με το πόσο κομματάρα είναι, επικούρα, ριφάρες, θεϊκές μελωδίες, άνετα θα μπορούσε να είναι στο Dawn of Genesis. Σας παρακαλώ ρε, μην το διαλύσετε, σας έχω ανάγκη.
Α btw οι Chevalier είχαν και το Chapitre II EP μέσα στη χρονιά. Και ναι, προφανώς σπέρνει κι αυτό.
- Eternal Lies - Burning the Nest
Σουηδικό melodeath στα 30 καλύτερα της χρονιάς; Από πότε είναι αυτή η εφ… - ώπα. Και δεν είναι καν από τους At the Gates;;;; Τι συμβαίνει;;;; Ελπίζω να έχετε ιντριγκαριστεί, όσοι έχετε ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον τέλος πάντων (τυχαίο ταγκ - @stammargg_v2 ). Γιατί τότε θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε ένα θαμμένο διαμάντι αυτής της ταλαιπωρημένης (από φλώρους) μουσικής. Πρωτοτυπούν οι Eternal Lies σ’ αυτό που κάνουν; Ελάχιστα έως καθόλου. Έχουν όμως φα-ντα-στι-κά riffs. Και αυτό μερικές φορές (θα έπρεπε να) φτάνει.
- A Forest of Stars - Grave Mounds & Grave Mistakes
Ως γνωστόν ( ; ) όταν θέλουμε να βάλουμε να παίξει λίγο μπλακμέταλ θεατρικό, μελοδραματικό (με την καλή έννοια) και να φωνάζει “βλαμμένοι εστέτ” από χιλιόμετρα, μία από τις πρώτες επιλογές είναι διαχρονικά οι Αγγλούρες A Forest of Stars. Για άλλη μια φορά πανέμορφες ατμόσφαιρες, κλαμπατσίμπαλα να κολακεύουν τις παγερές κιθάρες, ανατριχιαστικές ερμηνείες υπό τη μορφή σαιξπηρικής πρόζας στο πιο μακβεθικό της άκρο, α - και μάλλον ο τίτλος της χρονιάς. Grave Mounds and Grave Mistakes λέει, πού πάνε και τα σκέφτονται ρε…
- Grendel’s Sÿster - Orphische Goldblättchen (Orphic Gold Leaves)
Μία από τις πιο ιδιαίτερες epic περιπτώσεις των τελευταίων χρόνων, οι Grendel’s Sÿster από τη Στουτγκάρδη παίζουν παλιομοδίτικο ατσάλι με γυναικεία φωνητικά, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ο τρόπος που ενσωματώνουν απόηχους από μεσαιωνικές folk μελωδίες (χωρίς όμως να πετάνε μέσα χίλια δυο περίεργα όργανα, είναι πολύ subtle η φάση) και η βγαλμένη από μια άλλη εποχή φωνάρα της Caro, ενώ έχουν και τη μοναδικότητα κάθε κυκλοφορία τους να είναι σε δύο γλώσσες, και στα αγγλικά και στα γερμανικά! Κι αν σκέφτεσαι “του σκιπ το κάγκελο δηλαδή”, κάνεις λάθος: Με σκιπ δεν μπορείς να αποφασίσεις αν προτιμάς τον υπερύμνο Falkenflug …ή τον υπερύμνο Falcon’s Flight. Το μυστικό; Δεν χρειάζεται να διαλέξεις!
Και αυτό δεν ήταν τίποτα, “του χρόνου” να δεις τι έχει να γίνει…
- Horrendous - Idol
Κι άλλη σχετικά πρόσφατη ανακάλυψή μου, ήτοι COVID era και δώθε. Είναι κρίμα που δεν ακούω Horrendous περισσότερα χρόνια, να μάθαινα καλύτερα και τα προηγούμενα άλμπουμ τους και να τιμούσα κι αυτά στις λίστες μου και όχι μόνο τούτο δω, με το οποίο τους έμαθα. Το τεχνικό/προοδευτικό death τους είναι πρακτικά τέλειο, όλα τα κομμάτια κυλάνε άψογα χωρίς να με κουράζουν ούτε στιγμή. Τα riffs σκοτώνουν, ο ντράμερ επίσης, τα φωνητικά είναι ακριβώς στο στυλ που θέλω στο ακραίο metal μου. Δεν έχω να προσθέσω κάτι - ο λόγος στον χρόνο.
- Ice Sword - Dragon Magic
Η ενασχόληση με τον υπέροχα παλαβό κόσμο του επικού heavy metal ενίοτε διδάσκει μερικά απροσδόκητα trivia. Case in point, μπάντα από την Αριζόνα λέγεται Ice Sword και φωτογραφίζεται αναλόγως (με σπαθιά σε χιονισμένο δάσος). Τι αρρωστημένο τρολάρισμα είναι αυτό; Κι όμως, η πόλη τους, το Flagstaff (ακόμα και το όνομα του τόπου τους επικό είναι διάολε), όντως είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα σ’ αυτή την πολιτεία - έρημο, εκεί χιονίζει λέει like a motherfucker.
Περιττό να πω ότι θέλω να πάω εκεί αύριο κιόλας και να πετύχω σε κάποιο μπαρ τους Ice Sword να βαράνε στο χαρακτηριστικό τους στυλ, που μοσχοβολάει βιντατζίλα, Manilla Road-ίλα και γενικά είναι υπερ-cult με την καλύτερη δυνατή έννοια, με επιστέγασμα τα στεντόρεια, ένρινα αλλά καταπληκτικά φωνητικά του …Greco. Ξέρω γω ρε σεις; Τι ψάχνετε να βρείτε; Θεότρελοι είναι. Και θεόθεοι.
- Imperial Triumphant - Vile Luxury
Όταν είσαι η πιο πολυσυζητημένη black metal μπάντα των τελευταίων πολλών χρόνων, όπως και εκείνη που προκαλεί τις πλέον ακραίες αντιδράσεις (seriously: τόσο έντονες εκφράσεις λατρείας και συνάμα αγνού μίσους δεν έχω συναντήσει για άλλη μπάντα καιρό τώρα), μόνο συστάσεις δεν χρειάζεσαι. Ας μην προσποιούμαστε ότι απαιτείται οποιαδήποτε περιγραφή για τους Imperial Triumphant, ακόμα κι όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με κάποιο δίσκο τους σίγουρα έχουν να πουν για “αυτούς τους ψυχοπαθείς που φοράνε γκροτέσκες μάσκες και παίζουν έναν υπερτεχνικό μαυρομεταλλικό θόρυβο”. Και - διορθώστε με αν κάνω λάθος - η ιστορία της εκτόξευσής τους ξεκινάει κάπου εδώ. Άξια στη λίστα.
- Manimal - Purgatorio
Δεν είναι ότι έλειψε από το 2018 το ατόφιο heavy metal με τα απόλυτα φωνητικά στο είδος, και μάλιστα στο πάνω - πάνω ράφι της χρονιάς (foreshadowing κι έτσι), για όποιον όμως θέλει και μια λιγότερο προφανή επιλογή υπάρχουν και οι Σουηδοί Manimal, με μία από τις πιο συγκλονιστικές metal φωνές του τρέχοντος αιώνα (δεν θα κουραστώ να το γράφω). Το τρίτο τους άλμπουμ μπορεί να αξιολογηθεί συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα και να ειπωθούν διάφορα, αλλά θα έχει χαθεί η ουσία: Το metal που αγαπήσαμε στην εφηβεία μας είναι εδώ.
- Portal - Ion
Σαπίλας συνέχεια - αν και στην περίπτωση των Αυστραλών Portal μάλλον πρέπει να βρούμε άλλη λέξη για να δώσουμε το στίγμα του death metal τους. Όσοι έχουν ακούσει, ξέρουν τι εννοώ. I’ve had my fair share από θορυβώδη, αινιγματικά, απόκοσμα ακούσματα στη ζωή μου, αλλά τίποτα δεν πλησιάζει καν τον Τρόμο των Portal. Το όνομά τους είναι κάτι παραπάνω από αντιπροσωπευτικό: Πατάς το play και μέσα σε λίγα δεύτερα νιώθεις σαν να έχει ανοίξει μια πύλη που την περνάς και καταργείται γύρω σου το χωροχρονικό συνεχές, ξάφνου ο εφιάλτης σε πλημμυρίζει και λες Παναγίτσα μ’ πού έμπλεξα. Κι αυτός ο μόνιμος ψίθυρος που περνιέται για “φωνητικά” δεν βοηθάει ρε, ο γαμώσπιτος.
- Sulphur Aeon - The Scythe of Cosmic Chaos
Κι άαααααλλο εγκεφαλικό death, Κυριάκο να 'σαι καλά ρε, μου άνοιξες πολλαπλούς μουσικούς ορίζοντες με το απαράμιλλο crisis-handling στυλ σου. Και αν η κυκλοφορία - κράχτης στον ήχο για το 2018 λάμπει διά της απουσίας της μέχρι στιγμής (keep looking, there’s another tier coming up) εγώ δεν νιώθω κάποια έλλειψη έχοντας γκρουπάρες σαν τους Sulphur Aeon. Btw το “εγκεφαλικό” ίσως είναι παραπλανητική περιγραφή, μια χαρά πηγαίοι είναι μέσα στην κοσμική/παραισθησιογόνα καφρίλα τους. Και με μπόλικο heavy metal μέσα τους - always a good thing in my book.
- Thunderwar - Wolfpack
Δεύτερη και σίγουρα τελευταία αναφορά που θα γίνει στους Πολωνούς epic death metallers (!) στο παιχνίδι, μετά από τούτο δω ούτε φωνή ούτε ακρόαση, τι διάολο ρε μόνο εγώ έχω ψαρώσει μ’ αυτό το χαρακτηριστικό στυλάκι τους που συνδυάζει At the Gates, Bolt Thrower και (στον τομέα των φωνητικών) Obituary; Τέεεελος πάντων. Πέντε κομμάτια όλα κι όλα στο Wolfpack και κανονικά θα έλεγα “όταν η ποιότητα είναι εκεί, δεν πειράζει”, μόνο που εν προκειμένω πειράζει. Θέλω κι άλλο. Κάποιος να τους βρει και να τους ψήσει να ξαναμπούν στούντιο.
- Varathron - Patriarchs of Evil
Το (μάλλον) καλύτερο άλμπουμ των Varathron στον αιώνα που διανύουμε έχει τιμηθεί δεόντως αυτή τη βδομάδα στο παιχνίδι και ένα μεγάλο μπράβο γι’ αυτό στους συμφορουμίτες. Είναι ένας δίσκος που προσωπικά μου δημιουργεί νοσταλγική διάθεση. Με μεταφέρει νοερά στις εποχές που το Hellenic Black Metal μεσουρανούσε, τις οποίες μπορεί να μην έζησα ως fan αλλά ακούγοντας κάτι His Majesty at the Swamp και Walpurgisnacht ένιωθα πάντα σαν να είχε γίνει αυτό. Και το Patriarchs of Evil τιμά αυτή την κληρονομιά με ιδανικό τρόπο.
- VOJD - The Outer Ocean
Για όσους είναι σε φάση “ποιος ήρθε;” διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ας διευκρινίσω: Οι VOJD είναι το συγκρότημα - φυσική συνέχεια των φανταστικών Black Trip! “Κάτι μας είπες τώρα”. Ουφ, δεν μπορώ ρε, αλήθεια. Πηγαίνετε αλλού, bye bye. Για όσους τώρα ξέρουν ότι οι (δύο όλοι κι όλοι) δίσκοι των Black Trip είναι από τα καλύτερα πράγματα που βγήκαν την τελευταία δεκαετία στον χώρο του hard rock/heavy metal: Rejoice, οι VOJD το πιάνουν από εκεί που το είχαν αφήσει με το προηγούμενό τους όνομα. Τρελά γούστα δηλαδή. Μέχρι και pure blues κομμάτι πετάνε εδώ πέρα, έτσι για την αλητεία!
- W.M.D. - Lethal Revenge
Είναι Καναδοί. Ηχούν σαν να έχουν περάσει όλη τους τη ζωή ακούγοντας Megadeth (τα παλιά!) και Annihilator. Τους κάνεις εικόνα να πιάνουν κουβέντα με τις ώρες για obscure techno-thrash διαμάντια, με αναλύσεις που ξεκινάνε από ατάκες τύπου “φίλε άκου Dyoxen”. Επί σκηνής παίζουν Rush με μια αξιολάτρευτη άγνοια κινδύνου. Το όνομά τους είναι συντομογραφία του When Minds Develop. Και προς το τέλος εδώ έχουν κομμάτι όπου φωνάζουν Thrash Attack! Do the Toxic Waltz!
Φυσικά και τους έχω στην καρδιά μου.
Tier A
- Achelous - Macedon
Ναι ναι, Μακεδών, α, ου, “ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; - ζει”, μπράβο-είσαι-Έλληνας, ξέρω, να 'χαμε να λέγαμε. Εγώ όμως θα πω το εξής: Αν απορρίψεις με συνοπτικές τους Achelous ως άλλο ένα τσούρμο αρχαιόκαβλων που στη ζωή τους έχουν ακούσει α) Maiden, β) Manowar και γ) ε και κάνα προσωπικό του Bruce στο τσακίρ κέφι, από τις δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις που έχει βγάλει αυτός ο τόπος ανά τις δεκαετίες, θα χάσεις. Τα παιδιά το 'χουν. Το epic/power τους, πέρα από το ότι είναι ολόσωστο σε “αναλογίες”, παίξιμο κ.λπ., είναι και φοβερά εμπνευσμένο. Από τα τοπ εγχώρια προϊόντα των τελευταίων χρόνων, κατά τη γνώμη μου.
- Aura Noir - Aura Noire
Ε-πι-τέ-λους καινούργιο άλμπουμ Aura Noir 
Το συγκρότημα που όχι μόνο βάφτισε αλλά και ταβάνιασε το blackened thrash, οι Νορβηγάρες μέτριο άλμπουμ δεν έχουν βγάλει ποτέ (ΟΚ ομολογουμένως βοηθάει η χαλαρότητά τους στη δισκογραφία) και το - περίπου - ομώνυμό τους δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα. Τιτάνας Blasphemer για άλλη μια φορά παρέχει τα απόλυτα “πώρωση / ανατριχίλα combo” riffs, γίγας Carl-Michael επιβάλλει ξανά την κυριαρχία του με τις trademark κραυγές του, οδοστρωτήρας Apollyon κινείται αβίαστα από Motorhead worship (Demoniac Flow) στις πιο λαμπρές ιδέες (Shades Ablaze και Cold Bone Grasp, μα …groovy blast ρε σκύλε;!).
Θ ε ο ί.
- Dautha - Brethren of the Black Soil
ΟΚ, το 2018 μπορεί να μην ήταν τόσο κολοσσιαίο στον doom τομέα όσο το 2017 (ή εγώ δεν ασχολήθηκα στον ίδιο βαθμό, δεν ξέρω, μπορεί κι αυτό), σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν μερικές top class κυκλοφορίες. Όπως το μονάκριβο μέχρι τώρα (μακάρι να αλλάξει αυτό) άλμπουμ των (drum roll) Σουηδών Dautha. Ε, από τη στιγμή που δηλώθηκε η προέλευση είναι εύκολο να καλυφθούν τα κενά, έτσι δεν είναι; Επικότροπο traditional doom της ύψιστης βαθμίδας, μεγαλειώδες, με τρομερά φωνητικά, θεϊκές μελωδίες, πραγματικά ό,τι μπορεί να αποζητάει ο λάτρης του είδους βρίσκεται εδώ, και εν αφθονία. Όπως σωστά ανέφερε ο Νικόλας, έχουν πολύ Griftegård μέσα τους, κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένο …μήπως όμως έχουν και κατιτίς από Lamented Souls; Και γι’ αυτό παραλίγο να τους έβγαζα Νορβηγούς;;;
- Gatekeeper - East of Sun
Πάμε άλλο ένα τυχαίο ταγκ, @Death.Eternal τι λέει μαν όλα καλά; 
Εντάξει μωρέ το ξέρω ότι μια μπάντα σαν τους Gatekeeper μοιάζει λες “σχεδιασμένη” έτσι ώστε να διώχνει κόσμο, δεν χρειάζεται καν να βάλεις να τους ακούσεις δηλαδή, και μόνο από το όνομα - με την αρνητική φόρτιση που έχει προσλάβει εδώ και χρόνια, ιδίως στα ίντερνετς. Να σας πω κάτι όμως; Some gates should be kept. Το μέταλλο το επικό είναι ξεροκέφαλη ιστορία και αυτό είναι μέρος της γοητείας του αν μπορείς να παραβλέπεις τις γραφικότητες. Τι πειράζει εξάλλου και λίγη γραφικότητα όταν τα riffs είναι όπως πρέπει, όταν οι συνθέσεις και οι ερμηνείες έχουν χαρακτήρα και προσωπικότητα. Και ο Ζαν-Πιερ με την παρέα του έχουν πλεόνασμα.
- Lord Vigo - Six Must Die
From strength to strength πάνε οι Γερμανοί τρελάρες, καταθέτοντας και τρίτο συνεχόμενο έπος στο οποίο εξελίσσουν παραπέρα το απόλυτα προσωπικό τους ύφος, αυτό το… χμμμ… epic doom το είπαμε ε; Ρε σεις δεν ξέρω, νομίζω ότι μας ξεγελάσανε εκεί στα ξεκινήματα ώστε να τους κολλήσουμε το tag και μετά να βρισκόμαστε επανειλημμένως προ εκπλήξεως. Γιατί αν η ροκενρόλ νοοτροπία σε epic doom πλαίσιο δεν είναι αντίφαση εν τοις όροις, at the very least είναι τρομερά ασυνήθιστο αυτό το πάντρεμα και τροφοδοτεί με γενναίες δόσεις προσωπικότητας κάθε νέα κυκλοφορία των Lord Vigo. Το λες και κόλπο γκρόσο. Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα τα παραπάνω, αν όχι αρκεστείτε στο “κομματάρες με το τσουβάλι, τραγουδισμένες από φωνάρα”.
- Sacral Rage - Beyond Celestial Echoes
Μπορεί να γίνει ολόκληρη κουβέντα για το αν το δεύτερο άλμπουμ των Sacral Rage είναι ανώτερο του Illusions in Infinite Void, κατώτερο, ισάξιο κ.λπ. Εγώ, κλασικά, θα την αποφύγω. Το βλέπω ως εξής το πράγμα: Όταν έχεις να διαδεχτείς ένα ντεμπούτο τόσο ολοκληρωμένο και ψαρωτικό, που έκανε κόσμο και κοσμάκη να παραμιλάει, “μαλάκα πόσα χρόνια είχαμε να ακούσουμε τέτοιο πράγμα σε τεχνική speed/thrash φάση”, και χωρίς αυτή τη φορά να έχεις με το μέρος σου τον παράγοντα του αιφνιδιασμού, είναι πολύ εύκολο - ό,τι και να κάνεις - η επόμενη αυτή προσπάθεια να αποδειχθεί underwhelming που λέμε και στο χωριό. Τα παιδιά όμως μας θάμπωσαν και αυτή τη φορά. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα. Μήτσο, Μάριε, Χρήστο, Βαγγέλη, άξιοι.
- Voivod - The Wake
Είναι πλέον επίσημο: Οι Voivod έχουν εισέλθει σε μια εποχή που μπορεί να χαρακτηριστεί δεύτερη νιότη τους. Η δύσκολη περίοδος των πρώτων χρόνων χωρίς τον Piggy πέρασε όσο γινόταν πιο ανώδυνα (χάρη βέβαια και στη δική του συνεισφορά που είχε αφήσει πίσω του και “γέμισε” δύο άλμπουμ), ο νεοφερμένος Daniel Mongrain αποδείχθηκε λίρα εκατό και το The Wake αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της δημιουργικής αναγέννησης του θρυλικού καναδέζικου συγκροτήματος. Και ιδού τα πειστήρια: Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, Voivod σημαίνει ηχητική έκπληξη, “από πού ξεφύτρωσε τούτο δω”, και ακριβώς αυτό συμβαίνει π.χ. στο Iconspiracy (τι τιτλάρα!), όπου μέσα στην κλασική τους μεταλλική ψυχεδέλεια κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της μια ενότητα με σχεδόν κινηματογραφικά έγχορδα (βλ. σάουντρακ φάση) και σε στέλνει στο διάολο. Έπος έπος έπος έπος έπος έεεεποοοοοοςςςςςςςς
- Wytch Hazel II: Sojourn
Αυτή η λίστα έχει πολλή Ασχήμια (με την καλή έννοια). Ας έχει λοιπόν και λίγη Ομορφιά (μπορεί να υπάρχει κακή έννοια;). Τι λίγη δηλαδή, που οι Άγγλοι Wytch Hazel, κάθε φορά που βγάζουν δίσκο, απλά πλημμυρίζουν τον - κάθε - χώρο με ήχους νοσταλγικούς, συγκινητικούς, θεσπέσιους και προκαλούν ένα ανεπανάληπτο αίσθημα αγαλλίασης και ευφορίας, που ουσιαστικά το συναντάς μόνο σε “αρχαίους” δίσκους: Απ’ αυτούς που πλέον έχουν γίνει Ιεροί για σένα και κάποτε δεν περίμενες ούτε στιγμή πως θα άκουγες κάτι παρόμοιο από τωρινό συγκρότημα. Κι όμως, οι Wytch Hazel δείχνουν αλάνθαστοι στο να αναπαράγουν εκείνο το μαγικό feeling. Οι Pagan Altar στο λιγότερο doom, οι Wishbone Ash στο πιο heavy, οι Thin Lizzy στο πιο μεσαιωνικό, όπως και να τους περιγράψεις είναι απλά από τα ωραιότερα πράγματα που έχουν συμβεί στο hard rock / heavy metal εδώ και πολλά χρόνια.
- Yovel - Hɪðəˈtu
Κάθε ακρόαση οποιουδήποτε από τα δύο άλμπουμ των Yovel (άρα και αυτού εδώ του ντεμπούτου τους με τον παράξενο τίτλο) μου φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μου έρχεται πάντα στη μνήμη εκείνη η μέρα που μου μίλησε γι’ αυτούς και μου πρότεινε να τους ακούσω ένας πολύ αγαπητός συνάδελφος και φίλος, αγνά παθιασμένος με τη metal μουσική, ο οποίος δεν ζει πια. “Φίλε, πρέπει να τσεκάρεις Yovel”. “Τι είναι αυτοί, ούτε που τους έχω ακουστά”. “Έλληνες μπλακμεταλλάδες, δηλωμένοι αντιφασίστες και η μουσική τους ακούγεται πολύ φρέσκια και μοντέρνα, καμία σχέση με τα μπλακμέταλς που ακούμε συνήθως”. “Όταν λες φρέσκια εννοείς ότι έχουν προγκ τάσεις ή κάτι τέτοιο;”. “Μπορείς να το πεις κι έτσι, αν και δεν το πάνε προς αβανγκάρντ, είναι in-your-face αλλά με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Και χρησιμοποιούν spoken words πολιτικοποιημένης ποίησης όπως κανένας άλλος, πρακτικά ως οργανικό στοιχείο του ήχου τους. Άκου τους και δεν θα χάσεις”. Πόσο δίκιο είχες ρε Φώτη…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Με το που ξεκινάει το ντεμπούτο των Γλασκωβέζων Midnight Force, Dunsinane, νιώθεις κάτι μαγικό να συμβαίνει.
Σχεδόν ξεχνάς ότι το έτος είναι 2018 (2019, 2023, whatever), κλείνεις τα μάτια και συντονίζεσαι με τον παλμό του μουσικού ρεύματος / κινήματος (did we ever agree?) που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας του σκληρού ήχου στα late 70s / early 80s, με ήρωες και πρωταγωνιστές τα εργατόπαιδα της Αλβιώνας από την κορφή μέχρι τη βάση της - από τα κατσάβραχα του Ινβερνές μέχρι τα ψαροχώρια της Μαύρης Χώρας. Killer! Killer! / Nothing is safe, even you / Killer! Killer! / Just one mistake and you’re through / Killer! Killer! / No one escapes his knife / Now say goodbye to your life! Έτσι Τα μανιφέστα του …New Wave of the New Wave of British Heavy Metal δεν χρειάζεται να “σημαίνουν κάτι”, και άναρθρες (ΟΚ, όχι άναρθρες) κραυγές να είναι, μεταδίδουν το πρόσταγμα “μην ξεχάσουμε ποτέ πώς ακουγόταν μια φορά κι έναν καιρό αυτή η μουσική”. Μην ξεχάσουμε τα πρώτα Maiden, τους Diamond Head, τους Holocaust, όλους εκείνους τους σεμνούς ήρωες του Ατσαλιού. Πρέπει να ειπωθεί για πολλοστή φορά: Όταν μια μπάντα έχει ψυχή δεν έχει σημασία πόσο “ντεμοντέ” θεωρείται η μουσική της - υπάρχει χώρος γι’ αυτήν σε κάθε εποχή.
Και είμαστε ακόμα στο ορεκτικό. Μετά να δεις τι έχει να γίνει…
NUMBER FOUR
.............
Λοιπόν τελικά οφείλω στον αείμνηστο Φωτάρα περισσότερες συναρπαστικές μουσικές ανακαλύψεις απ’ ό,τι συνειδητοποιούσα. Να, σαν τους Chapel of Disease με το …And As We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye.
Αυτοί οι Γερμανοί κάποια στιγμή ένιωσαν την ανάγκη για μια αλλαγή από τις death-metal-business-as-usual, άπλωσαν σε ένα τραπέζι μπροστά τους τις διαθέσιμες στυλιστικές επιλογές, τις μελέτησαν προσεκτικά και σαν γνήσιο σχήμα με ταλέντο, άποψη και προσωπικότητα, αναφώνησαν “τίποτα απ’ όλα αυτά!”. Ώρα να σκεφτούμε outside the box, μάγκες. Έχει ξαναπαιχτεί ποτέ μελωδικό death metal σουηδικής κοπής (εκ πρώτης ακροάσεως) αλλά με rock’n’roll νοοτροπία - προσοχή όμως, όχι κατά τις διδαχές π.χ. των Motorhead (άρα βλ. Entombed και death’n’roll) αλλά σε μια εντελώς laid back φάση, με αρπίσματα τύπου …Mark Knopfler; Όχι βέβαια, ε; Βουρ τότε! Η ιδέα θεωρητικά ακούγεται ως ό,τι πιο νοσηρά άκυρο σκέφτηκε ποτέ κανείς, κι όμως οι Chapel of Disease το κάνουν να λειτουργεί τόσο καλά που ακούγεται ως το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο και “γιατί χρειάστηκαν ρε τόσες δεκαετίες μέχρι να εισαχθεί στον extreme metal canon”. Ό,τι και να παίξουν μεταδίδουν κάτι το ξεσηκωτικό, όχι ακριβώς πάρτι όμως, περισσότερο “ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του και απαιτείται να περιγράψουμε αυτή την εποχή με ένα ανησυχητικά διφορούμενο μπρίο” είναι το vibe. Και αυτές οι κιθάρες, διάολε. Κάνουν κάθε νότα να ακούγεται πιο ξεχωριστή και βαρυσήμαντη απ’ ό,τι θα ακουγόταν ολόκληρο άλμπουμ από κάποια τυπική, βαρετή καφρομπάντα.
Επιμένω: Όταν η αντι-μουσική δεν φαντάζει πια επαναστατική, η επόμενη επανάσταση είναι η αντι-αντι-μουσική.
NUMBER THREE
.............
Εν αναμονή της όγδοης δισκάρας των Madder Mortem που σκάει τον άλλο μήνα (btw ούτε το ένα κομμάτι που έχει διαρρεύσει δεν έχω ακούσει ακόμα) είναι αν μη τι άλλο ταιριαστό, στην τελική ευθεία του γαμωπαίχνιδου που μας έχει φάει τη ζωή το 2023 (τραβάτε με κι ας κλαίω), να πέσει η δέουσα αποθέωση - μαζί με τρία κολλαριστά βαθμουλάκια - στην έβδομη δισκάρα τους, το Marrow, όπως άλλωστε είχε γίνει και για όλες, μία προς μία, τις έξι προηγούμενες δισκάρες τους.
Ναι, σ’ αυτόν τον αβέβαιο και ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο είναι καθησυχαστική η επίγνωση της ύπαρξης αυτής της Σταθεράς που λέγεται Madder Mortem. Ότι όταν κυκλοφορεί καινούργιο Madder Mortem θα είναι 1000% άλλο ένα θηριώδες, τρομακτικά εμπνευσμένο άλμπουμ ασυμβίβαστου, γνήσια προοδευτικού metal που δεν ακούγεται σαν τίποτα άλλο, που αδιαφορεί για τις γύρω του τάσεις και κατευθύνσεις και εξακολουθεί να τραβάει τον δικό του δρόμο, υπηρετώντας απαρέγκλιτα το όραμα αυτής της μπάντας - κόσμημα γι’ αυτή τη μουσική. Ότι τα μακρόσυρτα ατμοσφαιρικά τους χτισίματα - ear candy θα προετοιμάζουν μεθοδικά τις αισθήσεις σου για να υποδεχτείς κάθε φορά το επόμενο ξέσπασμα που θα βάψει το νοητό σου περιβάλλον με το πιο ανεξίτηλο Μαύρο, σηματοδοτώντας άλλον έναν παράδοξα ελκυστικό εφιάλτη. Ότι η Agnete για άλλη μια φορά θα δώσει τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό της Τέλειας Ερμηνείας, με πάθος, ένταση και δημιουργική απόγνωση. Ότι θα είναι ένα γαμημένο αριστούργημα - όπως είναι (και) το Marrow.
Αυτά. Και τώρα Άγιε μου Βασίλη για το 2024 θέλω να μου φέρεις …θα σου πω άλλη μέρα βασικά γιατί πρέπει να το σκεφτώ, σιγά μη σου ζητήσω να μου φέρεις δισκάρα Madder Mortem. Δεν χαραμίζουμε δώρα ζητώντας δεδομένα πράγματα.
NUMBER TWO
.............
Αν ήμουν αντικειμενικός ή εν πάση περιπτώσει αν προσπαθούσα να είμαι αντικειμενικός (γιατί πολλοί βγάζετε και σπειριά μ’ αυτό το κόνσεπτ) θα έβαζα #1 για το 2018 το Cruel Magic των Satan. Καθώς όμως δεν τράβηξα τελικά τέτοιο ζόρι, η τρίτη δισκάρα της reunion εποχής των Άγγλων θαυματοποιών (I’ll explain) έπεσε μία θέση στη σταυροδοσία. Ωιμέ, γιατί να είμαι τόσο άδικος.
Ψυχραιμία. Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς το μόνο βέβαιο είναι ότι οι Satan αποτελούν την πιο σταθερή αξία για το heavy metal που δεν απαιτεί περιγραφικά επίθετα από μπροστά. Το κλασικό, ντε. Ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των συγκροτημάτων που ιδρύθηκαν κάπου μεταξύ 1970 και 1985 πασχίζουν να διατηρηθούν revelant από μουσικής άποψης και να δημιουργήσουν έστω ένα άλμπουμ που να σε τραβάει να συνεχίσεις να το επισκέπτεσαι και μετά τις πρώτες 9-10 ακροάσεις, όταν ο αρχικός ενθουσιασμός (και σεβασμός) ξεθωριάζει, τα αγόρια από το Νιουκάστλ με μια σχεδόν εκνευριστική άνεση έχουν ήδη βγάλει αυτόν τον αιώνα ΤΕΣΣΕΡΑ (4) άλμπουμ που μοιάζουν να μην τσιμπάνε ούτε ένα τσικ από τη φθορά του χρόνου, να αντέχουν αγέρωχα και κάθε φορά που μπαίνουν να παίξουν, να ακούγονται το ίδιο πηγαία και καυλωτικά όσο την πρώτη φορά. Αν αυτό δεν είναι μουσικό θαύμα, δεν ξέρω τι είναι. Ίσως τελικά το γεγονός ότι μια μπάντα που χωρίς να παίζει ακραίο μέταλ λέγεται ΣΕΗΤΑΝ δεν είναι απλά ένα διασκεδαστικό οξύμωρο αλλά μία ένδειξη για το τι πραγματικά έχει παιχτεί: Κάποιου είδους deal με Εκείνον, θα μας επιτρέψεις να γράφουμε metal κομματάρες μέχρι να σβήσει ο ήλιος και εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για τον ερχομό της Μέρας Σου, τότε που …well, θα σβήσει ο ήλιος.
Ραντεβού τώρα κάποιες μέρες μετά το ρεβεγιόν (εκείνη η λίστα θα βγει πιο εύκολα από τις μέχρι τώρα, θέλω να πιστεύω) για την επόμενη και πιο πρόσφατη ισοπέδωση από το κορυφαίο heavy metal συγκρότημα του 21ου αιώνα.
NUMBER ONE
.............
Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, και αυτές καθορίζουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και τις επιλογές μας σ’ αυτό το παιχνίδι. Επιβεβαιώθηκε πριν δυο βδομάδες με το τελικό αποτέλεσμα εκείνης της ψηφοφορίας, επιβεβαιώνεται και σ’ αυτό το κείμενο, καθότι μεγαλύτερη μουσική αδυναμία από τους Judas Priest δεν έχω και σίγουρα αυτό έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να ονομάσω το Firepower το #1 μου για το 2018.
Το ενδιαφέρον δε μ’ αυτή την εξουσία που ασκεί πάνω μας ο παράγοντας “προσωπική αδυναμία” είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι απαραίτητο να “τυφλώνεσαι” προκειμένου να δηλώσεις υποταγή. Εγώ ας πούμε έχω πλήρη επίγνωση της ισχυρής πιθανότητας να μην είναι το Firepower, αν κάτσω να το εξετάσω απ’ όλες τις πλευρές το πράγμα, ο κορυφαίος δίσκος του 2018. So fuckin’ what. Η ψύχραιμη αποτίμηση της μουσικής σοδειάς ως γνωστόν δεν κάθεται ποτέ μόνη της σε κάποιον απροσπέλαστο θρόνο της κρίσης περί της μουσικής, πάντα ή σχεδόν πάντα στέκεται δίπλα της αυτό το πράγμα που λέγεται συναίσθημα και ενίοτε παίρνει κεφάλι, γέρνοντας την πλάστιγγα προς την πλευρά που επιλέγει εκείνο.
Εν προκειμένω - από τη στιγμή που οι Priest κατάφεραν να αναπληρώσουν το κενό του ΚΚ (γιατί κάποτε πρέπει να πιστωθεί αυτό στον τίμιο Ρίτσι) και να ξεπεράσουν και το επόμενο συντριπτικό πλήγμα με την ασθένεια του Γκλεν, έτσι λοιπόν μεταγγίστηκε το απαραίτητο νέο αίμα και η μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών παρέμεινε μάχιμη, όχι ένα hopeless τσούρμο παλαίμαχων που δεν έχουν καταλάβει ότι είναι ώρα να πάνε σπίτι, μία και μοναδική εκκρεμότητα απέμενε: Να φανεί αν ο νέος δίσκος θα ήταν απλά εξαιρετικός, σε επίπεδα Angel of Retribution, Nostradamus, Redeemer of Souls, οπότε θα καταλάμβανε μια τιμητική θέση “κάπου” στα 30 καλύτερα της χρονιάς, ή αν ο πήχης θα ανέβαινε ποιοτικά, οπότε θα χόντραινε το πράγμα και θα έπρεπε να συζητήσουμε υπό άλλους όρους. Spoiler alert, η κουρτίνα έβγαλε το Β. Ώρα λοιπόν να ειπωθεί χωρίς περιστροφές: Το Firepower δεν είναι απλά ό,τι καλύτερο έχουν κάνει οι Θεοί από το Painkiller και μετά, αλλά κοιτάει στα μάτια και μια σειρά παλιότερους δίσκους τους, μένει δε ο χρόνος να πάρει εν δυνάμει σοκαριστικές αποφάσεις για την τελική αξιολογική σειρά ή να μας προσγειώσει, που κι αυτό να γίνει δηλαδή δεν έγινε και κάτι στην τελική, αυτόνομα το Firepower θα παραμείνει ένα άψογο από όλες τις απόψεις heavy metal album, γεμάτο με riffs που βρίσκουν στόχο, μελωδίες αντάξιες του θρύλου που λέγεται Judas Priest και προφανώς αυτή τη Φωνή, που σαν κι αυτήν δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άλλη, με τέτοιο χρώμα, τέτοιο “ατσάλινο” vibe.
Δεν απομένει παρά να πάρουμε τη θέση μας στην εξέδρα (τι “κάτοχοι εισιτηρίου διαρκείας” θα ήμασταν) και να αρχίσουμε να φωνάζουμε προς τα σουηδάκια ε-ε-ε, ω-ω-ω, αν δεν σας _________ δεν φεύγετε από δω.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Πλησίασα στο να βάλω αυτόν τον Alien-ικό εφιάλτη των Horrendous...
...αλλά τελικά αποφάσισα να πάω με αυτό το έπος των DreamLongDead, ιδανικό ακόμα και για εξώφυλλο λαβκραφτικής ανθολογίας
32 Likes
2018
(@GRACCHUS_BABEUF καλό το East of Sun μωρέ οκ. Αν ήταν και κανα 10λεπτο μικρότερο…)
1. Daron Malakian and Scars On Broadway – Dictator
Μια δεκαετία μετά, αφού προκοπή δεν βλέπει με τους SOAD, ο Malakian αποφασίζει να βγάλει τον διάδοχο του αγαπημένου 1ου δίσκου. Δεν θεωρώ ότι τον πλησιάζει συνθετικά και ποιοτικά, αλλά η τόσο οικεία στα αυτιά μου μουσική του κιθαρίστα μου κράτησε και πάλι συντροφιά για αρκετό καιρό με κάμποσα κομμάτια να παίζουν συχνά, ειδικά το “Never Forget”.
2. The Damned – Evil Spirits
Μεγάλη επιστροφή από τους goth-punk μπαμπάδες μας.
3. Khemmis – Desolation
Εξαιρετικό doom, έπαιζε πολύ συχνά και ειδικά “Flesh to Nothing” και “Maw of Time” τα έλιωνα.
4. Battleroar – Codex Epicus
Ίσως η καλύτερη κυκλοφορία της εγχώριας επικής μπάντας. Η συμμετοχή του μοναδικού Shelton πάλι συγκινεί.
5. Death Grips – Year of the Snitch
Ακόμη μια εξαιρετική κυκλοφορία από το καταπληκτικό πειραματικό χιπ χοπ σχήμα.
Λοιπές Μουσικάρες:
Judas Pries – Firepower
Δεν είμαι Priest-ακιας αλλά λατρεύοντας επιλεκτικά ορισμένους δίσκους τους, το χτύπημα του Firepower ήταν πραγματικά απρόσμενο. Φρέσκο και εθιστικό.
Saboter – Architects of Evil
Η μπάντα σοφά εγκαταλείπει το Priest-ικο μεταλ των προηγούμενων κυκλοφοριών και δημιουργεί αξιοζήλευτο σκοτεινό χεβυ μεταλ με επικές προεκτάσεις.
Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes
Καθηλωτικό μεταλ. Μεγάλη μπάντα, περιμένουμε το επόμενο χτύπημα.
Μαύρο Γάλα – Hands-Tired
Σταθερά αξιόλογες κυκλοφορίες από τη screamo μπάντα.
cold i – Άνθη Γκρεμού
4 άκρως καλοδεχούμενα κομμάτια γοτθικού ροκ.
Vodka Juniors – Warrior Anthems
Από το καταπληκτικό εναρκτήριο “Fighting Giants” το πανκ σχήμα ξεκαθαρίζει πως συνεχίζει ακάθεκτο να κάνει αυτό που ξέρει τόσο καλά.
Lifewreck – Lifewreck
Χορταστικό χαρντκορ ξυλίκι.
Portal – Ion
Ακόμη ένα δείγμα εξωγήινου, καταπληκτικού ακραίου μεταλ από τη μυστηριώδη μπάντα.
Underworld & Iggy Pop – Teatime Dub Encounters (EP)
Απροσδόκητη αλλά άκρως ταιριαστή και απολαυστική συνεργασία.
Chevalier – Chapitre II (EP)
Είπαμε, επική speed λατρεία, 3 κομμάτια αρκούν για πολλές καρδούλες.
Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love
Ένα βήμα πριν την πλήρη στροφή, το blackgaze (?) σχήμα μας προϊδεάζει προσφέροντας 1 ώρα ταξιδιάρικου και ατμοσφαιρικού ακραίου μεταλ με ταιριαστά στοιχεία εναλλακτικού ροκ.
Lethean – The Waters of Death
Πολύ καλό επικό doom με τα ιδιαίτερα φωνητικά της Thumri Paavana να προσφέρουν πόντους στην ταυτότητα του σχήματος.
Litovsk – Dispossessed
Οι Γάλλοι είναι από τα αγαπημένα μου ποστ πανκ σχήματα των τελευταίων αρκετών χρόνων.
Pig Destroyer – Head Cage
Τίποτα λιγότερο από υποδειγματικό μοντέρνο, φρέσκο grindcore από την μπαντάρα.
Converge – Beautiful Ruin (EP)
6 λεπτά Converge? Καλοδεχούμενα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
33 Likes
Εντάξει, το ακούω.
Αυτό το Lethean πώς σου φαίνεται; Εμένα μ’ αρέσει η μουσική τους αλλά η τραγουδίστρια μεγάλη απάτη.
edit
Never mind, τώρα πρόσεξα ότι τους ανέφερες και στις μουσικάρες
1 Like
2018
Can you live a life worth dying for?
#25-21 – Honorable Mentions
- Scars On Broadway – Dictator
- Godsmack - When Legends Rise
- Arena - Double Vision
- Redemption - Long Night’s Journey Into Day
- Oak - False Memory Archive
#20-16
Summary
#20
Bullet For My Valentine – Gravity
Υποτιμημένο και κάπως διαφορετικό (πιο μελωδικό ίσως), αλλά σίγουρα εξαιρετικό άλμπουμ από τους BFMV
#19
Spock’s Beard - Noise Floor
Το τελευταίο (οριστικά; ) στούντιο άλμπουμ των Spock’s Beard είναι ένα progressive rock διαμαντάκι, όπως αυτοί ξέρουν μόνο να γράφουν.
#18
Tremonti - A Dying Machine
Concept βασισμένο σε μια νουβέλα που έγραψε ο ίδιος ο Mark, το “A Dying Machine” φέρει την σφραγίδα της ποιότητάς του, σε μια ακόμα αρκετά σκοτεινή για τα δεδομένα του και εν τέλει πολύ δυνατή κυκλοφορία.
#17
Coheed And Cambria - Vaxis - Act I: The Unheavenly Creatures
Επιστροφή στην πολύπλοκη, δαιδαλώδη ιστορία του Amory Wars, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις που παίρνουν τα τραγούδια των C&C μέσα στο άλμπουμ. Απαιτητικό και ταυτόχρονα πιασάρικο, όπως ακριβώς θέλουμε και πρέπει να είναι τα άλμπουμ της μπάντας.
#16
The Temperance Movement - A Deeper Cut
Πανέμορφο hard rock, με κάμποσα σπουδαία τραγούδια στην καλύτερη (aka αγαπημένη μου) δισκογραφική στιγμή των The Temperance Movement.
#15-11
Summary
#15
Poem – Unique
Με ακόμα καλύτερη παραγωγή, χτίζει πάνω στον χαρακτήρα του “Skein Syndrome”, περιλαμβάνει κάποια εξαιρερικά τραγούδια (βλέπε “My Own Disorder”) και θεωρητικά δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία των Poem. Αλλά…
#14
The Night Flight Orchestra - Sometimes The World Ain ’ t Enough
Δεύτερη σερί δισκάρα από του TNFO να διεκδικεί στα ίσα τον τίτλο της καλύτερης δουλειάς τους από τον προκάτοχό του.
#13
Slash ft. Myles Kennedy And The Conspirators - Livin’ The Dream
Όταν έχουν κέφια ο Slash, ο Myles και η λοιπή παρέα τους, τότε το hard rock που βγάζουν δεν έχει συναγωνισμό. Όπως εδώ.
#12
Between The Buried And Me - Automata I
Καταλαβαίνω την σκοπιμότητα που είχε το πείραμα του να μοιράσουν σε δυο μέρη την άπειρη πληροφορία που περιλαμβάνει ένα σύνηθες άλμπουμ. Κρίνοντας εκ των υστέρων, ίσως να ήταν καλύτερα να είχαν κυκλοφορήσει ένα ενιαίο “Automata” καθώς αυτό μπορεί να αποτελούσε και το magnum opus τους. Έστω κι ως μισό, το πρώτο μέρος παραμένει εντυπωσιακό.
#11
Audrey Horne – Blackout
Μεγάλα κέφια από τους – πάντα υπέροχους – Audrey Horne σε μια hard rock δισκάρα ολκής.
#10-6
Summary
#10
Shinedown - Attention Attention
Κοντολογίς, θεωρώ αυτό το άλμπουμ ίσως το καλύτερο των Shinedown μετά το “The Sound Of Madness” (άντε μαζί με “Amaryllis”). Εξαιρετικά στημένο, με πολύ ανθρώπινο concept, που ακόμα και στις cringy poppy στιγμές του (“Get Up”) έχει κάτι να πει – μουσικά και στιχουργικά. Οι δε καλές στιγμές του άλμπουμ είναι πραγματικά υπέροχες.
#9
Between The Buried And Me - Automata II
Ισχύουν όσα είπα για το πρώτο μέρος, με τη μόνη διαφορά πως το δεύτερο είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο.
#8
Riverside – Wasteland
Από τα άλμπουμ που μοιάζουν σαν να έχουν φτιαχτεί για να είναι εκεί μαζί σου όταν θα χρειαστείς να διαχειριστείς κάποια συγκεκριμένα συναισθήματα. Τα διαχειρίστηκε πρώτος ο Mariusz Duda, αντιμετωπίζοντας την διπλή απώλεια που τον χτύπησε και μέσα από αυτό το έργο κατάφερε να κρατήσει εν τέλει ζωντανούς τους Riverisde.
#7
The Ocean Collective - Phanerozoic I: Paleozoic
Το καλύτερο - κατά την ταπεινή μου άποψη κατά την ταπεινή μου άποψη - άλμπουμ που έχει βγάλει αυτή η τρομερή μπάντα,. Τόσο φορτισμένο, τόσο εμπνευσμένο, τόσο ιδιαίτερο.
#6
Haken – Vector
Το progressive metal χρειαζόταν νέους ηγέτες και οι Haken ήταν εκεί να αρπάξουν την ευκαιρία και να εδραιωθούν – αν όχι στην κορυφή – στις κορυφαίες θέσεις του.
#5
Ghost – Prequelle
Tobias ήρθε η ώρα σου να γίνεις mega star. Το αξίζεις ρε μπαγάσα.
#4
Alice In Chains - Rainier Fog
Χρωστάμε τόσα πολλά σε αυτόν τον αλητάμπουρα που λέγεται Jerry Cantrell. Αυτό που συνεχίζουν να κάνουν οι AiC με κάθε άλμπουμ τους ξεπερνάει τη λογική και τους καθιστά μοναδικούς. Το “Rainier Fog” επιβεβαιώνει πως σε βάθος χρόνου είναι οι - με διαφορά -καλύτεροι εκπρόσωποι της μεγάλης εκείνης σκηνής.
#3
A Perfect Circle - Eat The Elephant
Μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της εν λόγω χρονιάς μαζεμένα και μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του Maynard. Και μερικοί από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει. Και μια σεμιναριακή παραγωγή. Ειδικά το “So Long And Thanks For All The Fish” ποιος να πει ότι δεν είναι υποψήφιο τραγούδι της χρονιάς; Ένα άλμπουμ- αριστούργημα σε όλα του.
#2
Architects - Holy Hell
Δεν ξέρω αν έχω ακούσει πολλά μουσικά έργα περισσότερο φορτισμένα από αυτό εδώ. Είναι στιγμές που νιώθω το μεγαλείο της ψυχής να υψώνεται πάνω από το τέρας (ένα είναι το τέρας), σε στιγμές που όντως πείθομαι ότι ο θάνατος δεν είναι κάποιου είδους ήττα.
Νιώθω τον άδικο αγώνα μέσα από τους στίχους και τις ερμηνείες – σαν να παλεύεις με σπασμένα κόκαλα.
Μου υπενθυμίζει ότι όλοι είμαστε επαίτες, πάντα θεωρώντας τον εαυτό μας ανώτερο από τον δίπλα μας, μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε τίποτα στην πραγματικότητα.
Κι όταν φτάνω στο “Wasted Hymn” νομίζω ότι ποτέ δεν μπορώ να μην λυγίσω, έστω λίγο.
#1
Myles Kennedy - Year Of The Tiger
Σε μια σχεδόν παράλληλη ιστορία ζωής με τον James Hetfield, ο Myles έχασε τον πατέρα του σε πολύ μικρή ηλικία, καθώς αυτός αρνιόταν να δεχθεί φαρμακευτική αγωγή, λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ επισκέπτεται αυτό το τραύμα και φοράει για πρώτη φορά το καπέλο του singer/songwriter… Και δημιουργεί ένα αριστουργηματικό άλμπουμ.
Έχοντας ως βάση την ακουστική κιθάρα του και την φωνή του (αλλά όχι μόνο), ο Myles μας πάει ένα ταξίδι μέσα από γεγονότα, συναισθήματα, μνήμες, σκέψεις και καταθέτει όσα έχει στην ψυχή του. Ξεκινάει από το σκοτάδι (“The Great Beyond”) και περνάει από πολλά στάδια μέχρι να φτάσει στο φως (“Love Can Only Heal”).
Τα βάζει – προφανώς – με την τυφλή πίστη που έχουν κάποιοι άνθρωποι και τι αντίκτυπο μπορεί να έχει αυτό στους γύρω τους, αναλογίζεται πως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για να ορίσει τη μοίρα του και θυμάται πως αντέδρασε ο κοντινός κόσμος στην τραγωδία που βίωνε η οικογένειά του: κάνοντας πλιάτσικο στο σπίτι που ζούσε με τον αδερφό και τη μητέρα του… Πίστη στην ανθρωπότητα σου λένε μετά.
Βρίσκει την δύναμη να προχωρήσει τη ζωή του, αναγνωρίζοντας ότι το τραύμα θα είναι πάντα εκεί και θα τον στοιχειώνει, ειδικά όταν προσπαθεί να κλείσει τα μάτια του. Αφιερώνει λίγο χρόνο να εκφράσει την ευγνωμοσύνη στην μητέρα του που ήταν πάντα εκεί και προσπαθεί να αναλογιστεί τι σημαίνει πλέον για αυτόν εκείνη η απούσα πατρική φιγούρα: τίποτα παρά ένα όνομα, παρόλο που παραδέχεται ότι ακόμα του λείπει.
Και φτάνει στον προορισμό του αναγνωρίζοντας ότι μόνο με τη συγχώρεση και την αγάπη μπορεί να γιατρεύσει το τραύμα και να προχωρήσει τη ζωή του. Ούτως ή άλλως, όλα αυτά μια ωραία μέρα θα έχουν χαθεί και πρέπει να κάνουμε αυτό που μπορούμε κάθε μέρα για να αντέξουμε ο καθένας την τραγωδία που βιώνει πίσω από κλειστές πόρτες.
Άλμπουμ ζωής, πρώτα από όλα για τον ίδιο. Και μέσα από το βίωμά του, όπως συχνά συμβαίνει με την τέχνη και δη με την μουσική, βρίσκουμε κι εμείς οι ακροατές τους παραλληλισμούς μας, ταυτιζόμαστε, εκτονώνουμε κάτι μέσα μας, κοιτάμε ένα δικό μας τραύμα και βρίσκουμε σε ένα καλλιτεχνικό έργο μια επιπλέον βοήθεια.
29 Likes
Πω-πω, εντωμεταξύ βλέπω κάποια εξώφυλλα (συμπτωματικά, αυτά που post-αραν Γράκχος και Deathster) και συνειδητοποιώ ότι έχει ξεφύγει η φάση με τα όμορφα εξώφυλλα, σαν επιβλητικοί πίνακες είναι όλοι. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι και δεν το 'χα συνειδητοποιήσει ή αν λόγω εποχής “σκοτείνιασαν” περισσότερο θεματικά και είναι πιο κοντά στα γούστα μου.
3 Likes
2018 → A New Beginning
10. – 6.
10. ATROCE “Necromantiae Bestialis”
Γαλλόφωνοι Καναδοί νεκρομέταλλοι συνδυάζουν με απρόσμενη επιτυχία death metal από τα δοξασμένα 90s, με μπομπάτο ήχο, βίαιη riff-ολογία, ασταμάτητα leads και solos και ανελέητα τύμπανα μαζί με παχιές χούφτες από occult, λίγο cheesy ώρες-ώρες είναι η αλήθεια, αλλά το συγχωρούμε λόγω πάθους. Το ότι μιλάμε μάλιστα για DIY παραγωγή κάνει το αποτέλεσμα να φαντάζει ακόμα πιο εντυπωσιακό. Κρίμα που σταμάτησαν εδώ και δεν τους τσίμπησε κανένα σοβαρό label τύπου Dark Descent για να βλέπαμε πού θα μπορούσαν να το φτάσουν…
9. VARATHRON “Patriarchs of Evil”
Kudos και στον Στέφανο και στο «νέο αίμα» της μπάντας, ειδικά στον τύπο απ’ τους AENAON (που εμένα δε με «πιάνουν» καθόλου), διότι είναι τεράστιο κατόρθωμα να κάνουν αυτή τη μπάντα-ορόσημο του ελληνικού bm να ακούγεται ταυτόχρονα αυτή που ήταν και «τότε» αλλά το αποτέλεσμα να μη μοιάζει σε καμία περίπτωση retro η tribute άλλων εποχών. Φαινόταν ήδη απ’ το “Untrodden Corridors…”, εδώ όμως είναι που φτάνει στη κορυφή αυτό το αβίαστο πάντρεμα του «ζεστού» χεβιμέταλ ήχου που ανέδυαν στα early 90s με τις ατμόσφαιρες, την παραγωγή και την αισθητική η οποία είχε κυριαρχήσει στην παρούσα δεκαετία -νομίζω καλύτερο παράδειγμα απ’ το “Saturnian Sect” δεν υπάρχει.
8. ADAESTUO “Krew Za Krew”
Στο πρώτο full-length της αμερικανο-φινλανδο-πολωνικής σύμπραξης, μπορεί να απουσιάζει το αναπάντεχο του EP, όμως τα ambient σημεία που μπουκάρουν ανάμεσα στο γεμάτο αγχωτικά thorn-o-riffs blackmetal τους, παράγουν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στην οποία οι ψίθυροι, τα ουρλιαχτά και οι ψαλμοί της Hekte Zaren μοιάζουν να έρχονται κυριολεκτικά από παντού.
7. STRIGOII “The Oldest of Blood”
Περίεργος τύπος ο Akhtya Nachttoter (κατά κόσμον Michael W. Ford) αλλά κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει τις πτυχές του βαμπιρικού μύθου καλύτερα απ’ τους περισσότερους. Σε αντίθεση με τους BLACK FUNERAL όπου όταν δεν παίζει ambient επιδίδεται σε αρκετά raw blackmetal, εδώ χρησιμοποιεί το όχημα των STRIGOII (με δύο “i”, μην μπερδεύεστε) για να εκφράσει την πιο μελαγχολική/μοναχική πλευρά των πλασμάτων της νύχτας. Κάπως έτσι εν τέλει κινείται στα χνάρια των SUMMONING με medieval πλήκτρα να μπλέκονται με noisy κιθάρες και απελπισμένα shrieking φωνητικά, ενώ στο τρίτο κομμάτι (“Coffins Filled with Blood”) το βασικό riff, που ανοίγει και κλείνει τη σύνθεση, υπό διαφορετική ηχητική προσέγγιση κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον 90s δίσκο μελωδικού πανκ -για να καταλάβετε για τι sensitive πράγμα μιλάμε δηλαδή…
6. EMBRACE OF THORNS “Scorn Aesthetics”
Έχοντας περάσει πια στη φάση της «ωριμότητας», οι EMBRACE χωρίς να μαλακώνουν σε καμία περίπτωση, γίνονται λιγότερο επιθετικοί και περισσότερο αποστασιοποιημένοι και βιτριολικοί. Σε έναν κόσμο που η πλειοψηφία αρκείται σε μια ισοπεδωτική καθημερινότητα, όπου η αποδοχή της μιζέριας είναι τρόπος ζωής και η όποια διαμαρτυρία αντί να γίνει εξέγερση, μετατρέπεται σε «θυμωμένες» αναρτήσεις στα ΜΚΔ, η περιφρόνηση είναι το μόνο που αξίζει. Αν και είναι πειρασμός καμιά φορά να αμολήσεις τους λύκους και όποιον πάρει ο χάρος…
5.
NECROS CHRISTOS “Domedon Doxomedon”
Ρε άτιμε Mors, φινάλε μας υποσχέθηκες αλλά τόσο grande κανείς δεν το περίμενε. Χαλάλι που το γύρισες στον Γνωστικό Χριστιανισμό (πάντα υπό το νεκρομαντικό πρίσμα) άμα είναι να το κάνεις με τόσο ενδιαφέροντα τρόπο. Φυσικά, το τελευταίο album των NECROS CHRISTOS, ειδικά αν αντιμετωπιστεί ως ολότητα, σίγουρα αφορά πολύ λίγους -εδώ μιλάμε για σχεδόν δύο ώρες death METAL με πλείστα όσα διαλείμματα ambient και ανατολίτικων περασμάτων, με τρομερό οργανικό ήχο και ένα συνολικό καλλιτεχνικό concept που βιώνεται μονάχα συνοδεία στίχων, artwork και «μελέτης» σχετικών παραπομπών ως προς την «φιλοσοφία» του.
4.
HERETIC CULT REDEEMER “Κέλευσμα”
Άλλο ένα under-the-radar υπέροχο σχήμα του εγχώριου bm underground, οι HERETIC προχωράνε πολύ το πράμα σε σχέση με το ντεμπούτο, χρησιμοποιώντας τη δυσαρμονία, κάποια σημεία που αγγίζουν το post, αλλά και μια καλή δόση χέβι μέταλ. Όλα αυτά με σεμιναριακό ήχο που είναι ευκρινής και οργανικός, δημιουργώντας μια αμεσότητα με τον δέκτη και ανοίγοντας διάπλατα τις πύλες για παράλληλα σύμπαντα, μανιφέστα των οποίων μας διηγείται ο πάντα εκφραστικότατος Funus.
3.
ANNA VON HAUSSWOLF “Dead Magic”
Τον δίσκο αυτόν τον άκουσα τους μήνες κάποιας καραντίνας (δεν έχει σημασία ποιας, πλέον όλες έχουν ομογενοποιηθεί μέσα σε μια χοάνη πεταμένου χρόνου απ’ τη ζωή μου) και μπορώ να πω ότι -μεταξύ άλλων- ήταν μια φανταστική συντροφιά σε νυχτερινές βόλτες μέσα σε άδειους δρόμους, καθώς αυτό το αμάλγαμα dark ambient, folk, art pop με ολίγη από DEAD CAN DANCE αλλά και από αποδομημένο blackmetal αναλάμβανε να σπάσει αυτή τη σχεδόν μεταφυσική ησυχία που επικρατούσε σε μια κοινωνία που την είχε κυριεύσει ο τρόμος.
2.
ABIGOR “Höllenzwang (Chronicles of Perdition)”
Ακάθεκτοι οι Αυστριακοί, οδηγούν (αυτό που οι ίδιοι έστω νομίζουν ότι είναι) το blackmetal στα 20s, φορώντας διαφορετικό μανδύα σε κάθε τους προβολή. Στο “Hollenzwang” μοιάζει να αποποιούνται σχεδόν πλήρως τα οποιαδήποτε avantgarde στοιχεία και να στοχεύουν κατευθείαν στον πυρήνα του second wave και του πρώτου μισού των 90s. Το κάνουν όμως με έναν διεστραμμένο, ολόδικό τους τρόπο, χρησιμοποιώντας mid-tempo και αργόσυρτα, «κυκλικά» riffs που μοιάζει να μην καταλήγουν πουθενά ή, πιο σωστά, να καταλήγουν εκεί που ξεκίνησαν, με αποτέλεσμα τα κομμάτια σπανίως να «αναπνέουν» και η αίσθηση να γίνεται αποπνικτική. Γι’ άλλη μια φορά θαρρώ υπάρχει ένα hint στον υπότιτλο (”perdition…”) και η πλήρης ανάπτυξη γίνεται στους μάλλον καλύτερους στίχους που έχω διαβάσει απ’ αυτούς, με αγαπημένο (μικρό) απόσπασμα το παρακάτω:
bending Kether to Malkuth
while separating all and not
letting you survive under the ruins of your temple
contemplation and retreat is regress
once the abyss is crossed
the severity of the devil’s verities
ends all eternally
1.
ALTAR OF PERVERSION “Intra Naos”
Δεκαεπτά χρόνια μετά το ντεμπούτο full-length και δώδεκα μετά την τελευταία εμφάνισή του (με ένα μάλλον αγνοημένο EP) το ιταλικό ντουέτο επιστρέφει για κάτι που μόνο ως ηθελημένο magnum opus μπορεί να θεωρηθεί. Δύο ώρες μουσικής, σπασμένες σε έξι κομμάτια, σύμπραξη NoEvDia με Ajna Offensive, artwork από πιο-hot-δεν-πάει καλλιτέχνες (Denis Forkas, Ketola), μένει να δούμε αν υπάρχει ουσία πίσω από όλο αυτό. Λοιπόν, όχι απλά υπάρχει, αλλά η ατμόσφαιρα και το feeling που επικρατούν είναι μοναδικά, μοιάζει να έχουν χτίσει έναν ολόκληρο κόσμο με νότες, διατηρώντας σχεδόν μόνιμα ένα mid-tempo το οποίο διαπνέεται από μια υφέρπουσα παράνοια και τον φόβο (αλλά και την έξαψη) του άγνωστου.
Αν με ρωτάτε, εδώ μέσα κρύβεται το αγέρωχο πνεύμα του DMDS (βοηθάει και το περιπετειώδες μπάσο), ραφιναρισμένο και προσαρμοσμένο για να ταρακουνήσει ττην εποχή μας, μια εποχή εύκολου εντυπωσιασμού και μικρής εμβάθυνσης. Σίγουρα δίσκος για λίγους, όχι για λόγους ψευδο-intellectual ελιτισμού, αλλά γιατί απαιτεί υπερβολικά πολύ χρόνο και προσοχή και αυτά δύσκολα βρίσκονται πια. Όσο για το φιλοσοφικό υπόβαθρο, από τη στιγμή που μένει σε καθαρά μεταφυσικό επίπεδο, εμένα μου κάνει.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Οι Φινλανδοί NECROMONARCHIA DAEMONUM συνεχίζουν να κυκλοφορούν κασέτες (“Funeralis de Malefica” αυτή τη φορά ο τίτλος) με xerox εξώφυλλα και σπηλαιακό doom/death/black που δεν-γίνεται-να-μην-ηχογραφήθηκε-το-90/91.
-
Οι Ολλανδοί (!) ZWARTE DRAAK (χωρίς άλλες πληροφορίες) βγάζουν το πρώτο τους demo, το οποίο ενώ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, εντούτοις δείχνει ότι κάπως κατέχουν το πριμαριστό, ολίγον μελαγχολικό blackmetal χωρίς πολλές και περιττές φιοριτούρες.
-
Οι Γάλλοι ORATORIVM (κι εδώ έλλειψη άλλων πληροφοριών) στο demo τους “Credo” παραδόξως κοιτάνε λιγότερο προς τη χώρα τους και περισσότερο προς το σουηδικό, καταιγιστικό orthodox. Ακόμα πιο παραδόξως, είναι αρκούντως πειστικοί σε αυτό που κάνουν, ωστόσο όπως και με τους παραπάνω, «επίσημη» κυκλοφορία για να τους βλέπαμε σε «πλήρη ανάπτυξη» δεν υφίσταται.
-
Οι Πολωνοί UNTERVOID είναι ωραία περίπτωση. Διαθέτοντας στα φωνητικά τον (αποχωρήσαντα απ’ τους KRIEGSMASCHINE -δεν κατάλαβα γιατί οι KSM πήγαν να γίνουν MGLA, μέτριο το “Apocalypticists” για μένα) Destroyer δημιουργούν ένα EP εντελώς έξω από τις μόδες τις εποχής, κοιτώντας προς πιο avantgarde (όχι σε ακραίο βαθμό όμως) metal καταστάσεις -ιδίως η φωνή φέρει κάμποσα ICS Vortex και ARCTURUS vibes.
-
Οι Αμερικάνοι DISPIRIT, η αλλιώς το σχήμα του Cascadian ηγέτη John Gossard, κυκλοφορούν το τελευταίο (μέχρι σήμερα) “demo” τους, “Enantiodromian Birth”. Τα εισαγωγικά στο ντέμο μπαίνουν επειδή κατά βάση μιλάμε για δύο 20λεπτα κομμάτια, με ηχογράφηση πρόβας, που ακόμα κι έτσι κάνουν πλάκα στο 99% των σχετικών ατμοσφαιρικών bm κυκλοφοριών.
-
Οι Σουηδοί ELDHAMN κατά βάση είναι ο κύριος Tommie Eriksson σε ένα διάλειμμα από τη βασική ασχολία του (SATURNALIA TEMPLE), επιδιδόμενος σε ένα πάντα φορτισμένο με αποκρυφισμό, αλλά και ζεστό, οργανικό 70s ψυχεδελικό ροκ με τα “Bhairavi Eyes” και “Sulphur Gaze” -ειδικά το δεύτερο άφηνε πολλές υποσχέσεις για έναν πλήρη δίσκο που τελικά δεν ήρθε ποτέ.
32 Likes
1.Coheed and Cambria - Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures (+cover)
Για μένα ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει ποτέ.Όλα τα στοιχεία που τους κάνουν μοναδικούς είναι και πάλι εδώ.
2.On Thorns I lay - Aegean Sorrow
Φανταστικός δίσκος,το μόνο που με “χαλάει” είναι η απουσία γυναικείων φωνητικών.
Ξεκάθαρα το στυλ που τους ταιριάζει περισσότερο.
Riverside - Wasteland
Τον θεωρώ ανώτερο απο τον τελευταίο καθώς αυτή η μαυρίλα που έχει το Wasteland μου έλειψε.
4.Seventh Wonder - Tiara
Οταν κυκλοφόρησε δεν με τρέλανε αλλά με τον καιρό τον εκτίμησα περισσότερο και πλέον μου αρέσει πολύ.Δεν μπορούν να απογοητεύσουν όσο και να προσπαθήσουν.
5.A Perfect Circle - Eat the Elephant
Όταν βγήκε τον άκουσα 1-2 φορές και μετά ξέχασα την υπάρξη του.Προφανώς κάτι με τράβηξε περισσότερο εκείνο το διάστημα.Πέρασαν μήνες μέχρι να θυμηθώ ότι είχαν βγάλει νέο δίσκο.
Στα υψηλά στάνταρντ που ξέραμε.
31 Likes