Εγω παλι προτεινω να τσεκαρουμε ολα τα μνμ και τις ψηφοφοριες απο την ημερα που αρχισαμε ως σημερα. Ολο και καποιο λαθος θα βρεθει, οποτε μπορουμε να κανουμε ενα μικρο διαλειμμα για ανασες και την 1/1/24 να αρχισουμε ολο αυτο απο την αρχη.
3 Likes
Εχω ηδη νομιζω προτεινει πως αυτη ειναι μακραν η καλυτερη λυση, οταν πρωτοανεφερε το προβλημα ο ΚρισΠ. Οποτε αυτο ψηφισα κιολας.
Πραγματικα οτι χειροτερο, οχι, πλιζ, γιατι το εβαλες ως επιλογη? Ελπιζω να ειναι φανερες οι ψηφοι για να δω ποια ψυχακια το ψηφισαν αυτο.
Πρωτο ποστ αμεσως αφου εγραψα το αποπανω… αν ειναι δυνατον.
Η σωστη απαντηση ε.
Τελικα η επιλογη (Δ) ηταν η καλυτερη.
Εκλαψα.
2 Likes
Δυσκολεύομαι να καταλάβω την σκοπιμότητα μιας τέτοιας συζήτησης αλλά αφού τέθηκε το ερώτημα και μάλιστα σε ψηφοφορία, ας μοιραστώ κι εγώ τις σκέψεις μου:
Κατ’ αρχήν ο τίτλος είναι “52 χρόνια μουσικής σε 52 εβδομάδες”. Δεν υπάρχει καμία υποχρέωση/ανάγκη να χωρέσουν περισσότερα χρόνια σε αυτό το διάστημα, αν θέλουμε να συμπεριλάβουμε και τα 2022 και 2023, μπορούμε να πάμε μέχρι τις 14/1/2024 - περίπτωση Α δηλαδή, που μου φαίνεται η καλύτερη επιλογή από τις προτεινόμενες.
Αυτό γιατί θεωρώ ότι μεγάλο μέρος της δημοφιλίας του το παιχνίδι το οφείλει στο σταθερό format (πέντε επιλογές ανά έτος, ένα έτος ανά εβδομάδα, κλείσιμο Κυριακή μεσάνυχτα με ελάχιστες, εύλογες εξαιρέσεις) μια σταθερότητα που με την σειρά της ενισχύθηκε από την συμμετοχή και την περιοδικότητα των αναρτήσεων των διαφόρων users.
Περίμενες δηλαδή Κυριακή προς Δευτέρα τα αποτελέσματα, αμέσως μετά ήξερες ότι θα ανέβαινε η μακροσκελής λίστα του @hopeto (απόλαυση κι ας μην γνώριζες σχεδόν τίποτε από αυτά που περιέγραφε), το πρωί της Δευτέρας θα διάβαζες τον @Aldebaran και τους άλλους “συνήθεις υπόπτους”, κάποια στιγμή θα ερχόταν και καμιά στατιστική ανάλυση από τον… γνωστό άγνωστο, την επόμενη Κυριακή από νωρίς θα είχε καταιγισμό από λίστες και αργά το βράδυ ο @pantelis79 θα ζητούσε παράταση κοκ. Κάποιοι μάλιστα με τον καιρό διαμόρφωσαν το δικό τους τρόπο παρουσίασης των επιλογών τους, κάτι που προσέδιδε ξεχωριστό ενδιαφέρον, υπήρχε η περιέργεια τι θα προκρίνει κάθε εβδομάδα ο ένας ή ο άλλος που ταιριάζουν (ή και όχι) στα γούστα μας κλπ.
Με λίγα λόγια, το παιχνίδι έγινε ένας “θεσμός” για το forum, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το “ανέστησε”! Ε, αυτό δεν θα συνέβαινε αν κάθε λίγο άλλαζαν οι κανονισμοί ή το γενικό θέμα.
Κατά περιόδους, πάνω στον ενθουσιασμό έπεσαν κάποιες ιδέες που θα αλλοίωναν τον αρχικό χαρακτήρα του παιχνιδιού και ευτυχώς εγκαταλείφθηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σπουδή να γίνει “εδώ και τώρα” ψηφοφορία για τα καλύτερα κάθε δεκαετίας κάτι που, ευτυχώς, μπήκε υπό ξεχωριστό τίτλο αφού όπως ήταν αναμενόμενο, το εγχείρημα στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία.
Οπότε, είμαι της άποψης να μην χαλάσουμε το thread τώρα στα τελειώματα. Αν τόσο πολύ φοβόμαστε ότι θα μας λείψει (που θα μας λείψει) μπορούμε να πάμε με το ίδιο format άλλες δύο εβδομάδες με τα 2022 και 2023, και κατόπιν με (κάποια χρόνια από) τα 60s, ή και τίποτε. Προτιμότερο να κλείσει με ακμαίο το ενδιαφέρον και να επανερχόμαστε να διαβάζουμε παλιές αναρτήσεις για “εγκυκλοπαιδικούς” λόγους, παρά να ατονήσει σιγά σιγά εκφυλιζόμενο σε κάτι αδιάφορο ή με ελάχιστη σχέση με αυτό που ξεκίνησε.
17 Likes
2018
Όσο προχωράνε οι χρονιές συνειδητοποιώ πως η λίστα μου συνδιαμορφώνεται, έμμεσα έστω, και από τον μικρό δικτατορίσκο. Όσοι γνωρίζουν από πιτσιρίκια ξέρουν πως, από κάποια ηλικία και έπειτα, αν κάτι τους αρέσει πρέπει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτωσης(του ενήλικα)….Αποτέλεσμα κάποιοι δίσκοι να έχουν “λιώσει” στο σπίτι και κυρίως στο αυτοκίνητο (πέρασα έναν χρόνο που κάθε πρωί, στο δρόμο για το νηπιαγωγείο, έπρεπε να ακούμε αποκλειστικα τον ”παυσίπονο”-το τραγούδι, ε, ούτε καν όλο τον δίσκο) και έτσι να βρίσκουν πιο εύκολα το δρόμο τους στην τελική 5άδα της κάθε χρονιάς.
5. Spurv – Myra
Κιθαριστικό, ορχηστρικό Post Rock στα όρια του metal, από μια παρέα από το Όσλο και μερικούς εκλεκτούς καλεσμένους(Tore Ylvisaker πχ), βγαλμένο από τις χρυσές μέρες(για το genre) των ‘00. H ποιότητα του Myra υπήρξε και η αφορμή να ανέβουν κατηγορία, αφού τράβηξε την προσοχή της Pelagic και από το τοπικό της νορβηγίας(Fysisk Format) πλέον παίζουν μπάλα στα ευρωπαϊκα σαλόνια με το φετινό Brefjære.
4. Annisokay – Arms
Τον δίσκο αυτόν τον έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλον του 2018 καθώς ήταν μια από τις μόνιμες επιλογές του δικτατορίσκου που λέγαμε παραπάνω. Δεν θυμάμαι καν με ποια αφορμή βρέθηκε στο player του αυτοκινήτου αλλά ήταν έρωτας με την πρώτη… αυτία. Ο μπόμπιρας το λάτρεψε και η “Άννυ”(btw, το όνομα τους το πήραν λεεί γιατί θέλησαν να απαντήσουν στο smooth criminal του MJ) έπαιζε κάθε φορά που ήταν σειρά του να διαλέξει την μουσική. Ευτυχώς είναι αξιολογότατος, μελωδικό metalcore/post hardcore(?) με κοφτά και ρυθμικά riff, αρκετά πλήκτρα και ηλεκτρονικούς ήχους και κάποιους διάσπαρτους πειραματισμούς που τον απομακρύνουν ελαφρώς από τα στανταράκια του είδους, Επίσης ήχος-τούμπανο, μιας και ο βασικός συνθέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής/όλο το συγκρότημα, Christoph Wieczorek, είναι και μηχανικός ήχου (έχει μάλιστα συνεργασίες με πολλά άλλα συγκροτήματα, από τους Electric Callboy, Caliban και το μισό roster της Arising Empire έως τους Within Temptation)
3. Madder Mortem – Marrow
Για τους Μadders τα έχει γράψει πολλές φορές και αναλυτικότερα ο Γράκχος. Το Μarrow είναι μια σκάλα πιο άμεσο και στρωτό σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους χωρίς φυσικά να λείπουν τα πιο δύστροπα, trademark riff τους και η progressive νοοτροπία τους. Και η Αgnete παραμένει από τις καλύτερες και πιο αδικημένες τραγουδίστριες εκεί έξω. Αναμένουμε με ανυπομονησία το νέο τους δίσκο σε λίγους μήνες \m/
2. Messa – Feast For Water
[ Αυτή η μπάντα είναι έρωτας και όσο ιδιαίτερη χρειάζεται και μπορεί . Σκοτεινή, jazzy , ψυχεδελική . The Seer & Leah είναι μαύρη τρύπα που χάνεσαι μέσα της . Ξεχωρίζουν και αυτό από μόνο του λέει πολλά ]
Spot on περιγραφή, δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα 
1. The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic
Όταν έβλεπα για πρώτη φορά τους the Ocean το ‘13 ομολογώ πως δεν ήμουν ιδιαίτερα φαν της μουσικής τους. Μου φαινόταν αρκετά πολύπλοκη και ίσως περισσότερο sludge απότι θα ήθελα. Κάτι με χαλούσε και δεν τους πολυέδινα σημασία. Μετά την ισοπεδωτική τους εμφάνιση όμως με ανάγκασαν να ασχοληθώ περισσότερο. Η μουσική τους έχει εξελιχθεί και είναι πιο ατμοσφαιρική, πιο κινηματογραφική, πιο post metal και πολύ πιο κοντά στα γούστα μου. Το πρώτο μερός του Phanerozoic όπως και το 2ο, τους έχουν τοποθετήσει ψηλά στην λίστα μου με τα σημαντικότερα συγκροτήματα. Plus, το Phanerozoic I περιέχει και το Permian: The Great Dying, οπότε κερδίζει με το σπαθί του την πρωτη θέση για το 2018.
εξώφυλλο
Mary Lattimore - Hundreds of Days
από την αρχή με είχε τραβήξει η αισθητική των εξωφύλλων της και μπορεί το hundreds of days να μην καταφερε να μπει στην από πάνω 5αδα, το επόμενο της όμως έχει ήδη κατοχυρωμένη μια θέση στην 5αδα για το 2020
25 Likes
Δεν με νοιάζει πως θα χωρέσουν 54 χρονιές σε 52 εβδομάδες, αρκει το 72 να βγει πρώτο για το 2023. 
4 Likes
Ζήτω προκαταβολικά συγγνώμη από τα αδέλφια μου, αλλά το 72 seasons είναι πιο αδιάφορο και από album των Maiden, παίζει να το έχω ακούσει 1.5 φορά όλη κι όλη.
Σε άλλα νέα, το χθεσινό poll έληξε εδώ και κάποια λεπτά και όπως ήταν αναμενόμενο βγήκε αυτοδυναμία εποχής Metallica 1987-2001 στην επιλογή Α. Καταγγέλλω βέβαια ότι δεν μπήκε η επιλογή Δ που πρότεινα χθές, αλλά το ενθαρρυντικό είναι ότι είχαμε ψήφο από έναν χρήστη που μας έλειψε, οπότε καιρός είναι σιγά σιγά να ξαναεμφανιστεί (με όποιο account κι αν γράφει)
6 Likes
Βολευει και με το Let's Drink Ι - 52 εβδομάδες posts , για να κανονιστει οταν μπορουν περισσοτεροι μετα τις γιορτες.
1 Like
Ο κλερβογια με παρακάλεσε να πω πως οι mod (οι ποιοι) τον παίρνουν και να τον ξεμπανάρουν αν γίνεται
9 Likes
Θα μας πει κανένας αυτός γιατί έφαγε τόσο μεγάλο ban; Νόμιζα μόνο 1-2 μήνες το καλοκαίρι ήτανε κι έχουμε φτάσει Χριστούγεννα.
‘Νταξ’, νομίζω ήταν η χειρότερη τιμωρία στην ιστορία των forums να χάσει το παιχνίδι.
4 Likes
2018
- Harakiri For The Sky - Arson
- Judas Priest - Firepower
- Skeletal Remains - Devouring Mortality
- Parkway Drive - Reverence
- Amorphis - Queen Of Time
27 Likes
2018
20-11
Summary
20)Disturbed - Evolution
19)Halestorm - Vicious
18)Jonathan Davis - Black Labyrinth
17)The Fever 333 - Made an America
16)Shinedown - ATTENTION! ATTENTION!
15)Tremonti - A Dying Machine
14)Beartooth - Disease
13)Slash Featuring Myles Kennedy and the Conspirators - Living the Dream
12)Clutch - Book of Bad Decisions
11)Amorphis - Queen of Time
10-6
Summary
10)Greta Van Fleet - Anthem of the Peaceful Army
9)Myles Kennedy - Year of the Tiger
8)Turnstile - Time & Space
7)Judas Priest - Firepower
6)Alice in Chains - Rainier Fog
Top 5
5)Parkway Drive - Reverence
4)Architects - Holy Hell
3)Daron Malakian and Scars on Broadway - Dictator
2)A Perfect Circle - Eat the Elephant
1)Ghost - Prequelle
Εξώφυλλο
33 Likes
Έχω αλλάξει την λίστα κάμποσες φορές κ δεν νομίζω να έχει κ τόσο σημασία η όποια σειρά στην δική μου λίστα γιατί ούτε το Ghost αλλά ούτε το Riverside έχω ακούσει (κ από αυτά τα 2 μόνο το δεύτερο μς ενδιαφέρει να βρω…), οπότε ας δώσω κ εγώ την λίστα με τα καλύτερα του 2018.
-
Vargrav - Netherstorm
Επιστροφή κάπου στα 90’ς όπου το majestic black metal ήτανε πολύ δυνατό και ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους ήταν οι Emperor, από τους οποίους οι Φιλανδοί Vargrav έχουν επηρεαστεί πάρα πολύ. Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη οπότε το όλο πράμα δεν είναι ένας αχταρμάς από ήχους. Στα φωνητικά είναι ο Lauri Penttilä των Satanic Warmaster, οπότε αν κάνετε τζιζ με κάτι τέτοια πάτε κατευθείαν παρακάτω… ή μάλλον όχι, προχωρήστε στο νο3, να αποφύγουμε κ τις λιποθυμίες.
-
Funeral Mist - Hekatomb
Όσο υπερηχητικά κ να παίζουνε οι υπόλοιποι, όσο κακές πόζες κ να κάνουνε, αρκεί μια νέα κυκλοφορία από τους Funeral Mist του Arioch, για να με κάνει να αισθάνομαι αρκετά άβολα όταν θα πέσει η βελόνα στον δίσκο. Διαφορετικό από το Maranatha, πιο άμεσο κ συνεπώς πιο εύκολο να ακολουθήσεις. Ποικιλία ήχων, από πιο ατμοσφαιρικά σε πιο βίαια, με την εκφραστικότατη φωνή του Arioch, μία από τις καλύτερες φωνές στον χώρο του ακραίου ήχου.
-
Haunt - Burst into Flame
Όχι ότι δεν υπήρχαν κ άλλες αξιόλογες κυκλοφορίες από τον χώρο του heavy metal, αλλά αυτό που με κερδίζει στους συγκεκριμένους είναι η έντονη χρήση της μελωδίας σε συνάρτηση με τα πολύ ωραία ριφφ.
-
Dautha - Brethren of the Black Soil
Doom metal παίζουν οι Σουηδοί, στον ένα κ μοναδικό δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, αλλά επειδή υπάρχει γενικά μεγάλη ποικιλία στο εν λόγω genre, να τονίσω ότι εμένα μου φέρνουν κοντά στους Griftegård. Δηλαδή ναι μεν έχουν το επικό στοιχείο στην μουσική τους αλλά τυλιγμένο σε μια θρηνητική ατμόσφαιρα κ όχι σε πολεμοχαρή. Μπορεί να μην βγάζει κ πολύ νόημα αυτό που γράφω αλλά κάπως έτσι το αισθάνομαι.
-
Michael Romeo - War of the Worlds // Pt. 1
Για την θέση 5, έγινε σκοτωμός αλλά το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Michael James Romeo μέ κέρδισε με τα κιθαριστικά του τερτίπια, κάτι φυσικό όταν μιλάμε για τον κιθαρίστα των prog heroes Symphony X.
Αυτά που δεν μπήκαν πεντάδα…(ήταν αρκετά αλλά τα παρακάτω βρέθηκαν πολύ κοντά)
6. Manes - Slow Motion Death Sequence
7. Mare - Ebony Tower
8. Sulphurous - Dolorous Death Knell
Καλύτερο εξώφυλλο Sojourner - The Shadowed Road
Μόνο αγάπη…
30 Likes
Θενξ και που έφερες στην προσοχή μου ότι είναι Σουηδοί, ήμουν έτοιμος να πετάξω κοτσάνα. Γιατί νόμιζα ότι ήταν Νορβηγοί άραγε;
I mean of course they’re fucking Swedish.
3 Likes
δεν μου έρχεται στο μυαλό έστω κ μια νορβηγική doom metal μπάντα αυτή τη στιγμή σε αυτό το στυλ. Ναι οκ, Lamented Souls αλλά κ πάλι όταν σκέφτομαι επικό ή οτιδήποτε doom metal, το μυαλό μου πάει σε Σουηδούς.
1 Like
Ε ναι
ΥΓ. Τις είπες τις μαγικές λέξεις…
2 Likes
Δεν είχα το κουράγιο να το δω όλο, δεν υπάρχει νορβηγικό χιούμορ, μόνο όταν πιούνε αλλά τότε γίνονται μαλάκες…
