2018
Όσο προχωράνε οι χρονιές συνειδητοποιώ πως η λίστα μου συνδιαμορφώνεται, έμμεσα έστω, και από τον μικρό δικτατορίσκο. Όσοι γνωρίζουν από πιτσιρίκια ξέρουν πως, από κάποια ηλικία και έπειτα, αν κάτι τους αρέσει πρέπει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι τελικής πτωσης(του ενήλικα)….Αποτέλεσμα κάποιοι δίσκοι να έχουν “λιώσει” στο σπίτι και κυρίως στο αυτοκίνητο (πέρασα έναν χρόνο που κάθε πρωί, στο δρόμο για το νηπιαγωγείο, έπρεπε να ακούμε αποκλειστικα τον ”παυσίπονο”-το τραγούδι, ε, ούτε καν όλο τον δίσκο) και έτσι να βρίσκουν πιο εύκολα το δρόμο τους στην τελική 5άδα της κάθε χρονιάς.
5. Spurv – Myra
Κιθαριστικό, ορχηστρικό Post Rock στα όρια του metal, από μια παρέα από το Όσλο και μερικούς εκλεκτούς καλεσμένους(Tore Ylvisaker πχ), βγαλμένο από τις χρυσές μέρες(για το genre) των ‘00. H ποιότητα του Myra υπήρξε και η αφορμή να ανέβουν κατηγορία, αφού τράβηξε την προσοχή της Pelagic και από το τοπικό της νορβηγίας(Fysisk Format) πλέον παίζουν μπάλα στα ευρωπαϊκα σαλόνια με το φετινό Brefjære.
4. Annisokay – Arms
Τον δίσκο αυτόν τον έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλον του 2018 καθώς ήταν μια από τις μόνιμες επιλογές του δικτατορίσκου που λέγαμε παραπάνω. Δεν θυμάμαι καν με ποια αφορμή βρέθηκε στο player του αυτοκινήτου αλλά ήταν έρωτας με την πρώτη… αυτία. Ο μπόμπιρας το λάτρεψε και η “Άννυ”(btw, το όνομα τους το πήραν λεεί γιατί θέλησαν να απαντήσουν στο smooth criminal του MJ) έπαιζε κάθε φορά που ήταν σειρά του να διαλέξει την μουσική. Ευτυχώς είναι αξιολογότατος, μελωδικό metalcore/post hardcore(?) με κοφτά και ρυθμικά riff, αρκετά πλήκτρα και ηλεκτρονικούς ήχους και κάποιους διάσπαρτους πειραματισμούς που τον απομακρύνουν ελαφρώς από τα στανταράκια του είδους, Επίσης ήχος-τούμπανο, μιας και ο βασικός συνθέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής/όλο το συγκρότημα, Christoph Wieczorek, είναι και μηχανικός ήχου (έχει μάλιστα συνεργασίες με πολλά άλλα συγκροτήματα, από τους Electric Callboy, Caliban και το μισό roster της Arising Empire έως τους Within Temptation)
3. Madder Mortem – Marrow
Για τους Μadders τα έχει γράψει πολλές φορές και αναλυτικότερα ο Γράκχος. Το Μarrow είναι μια σκάλα πιο άμεσο και στρωτό σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους χωρίς φυσικά να λείπουν τα πιο δύστροπα, trademark riff τους και η progressive νοοτροπία τους. Και η Αgnete παραμένει από τις καλύτερες και πιο αδικημένες τραγουδίστριες εκεί έξω. Αναμένουμε με ανυπομονησία το νέο τους δίσκο σε λίγους μήνες \m/
2. Messa – Feast For Water
[ Αυτή η μπάντα είναι έρωτας και όσο ιδιαίτερη χρειάζεται και μπορεί . Σκοτεινή, jazzy , ψυχεδελική . The Seer & Leah είναι μαύρη τρύπα που χάνεσαι μέσα της . Ξεχωρίζουν και αυτό από μόνο του λέει πολλά ]
Spot on περιγραφή, δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα 
1. The Ocean - Phanerozoic I: Palaeozoic
Όταν έβλεπα για πρώτη φορά τους the Ocean το ‘13 ομολογώ πως δεν ήμουν ιδιαίτερα φαν της μουσικής τους. Μου φαινόταν αρκετά πολύπλοκη και ίσως περισσότερο sludge απότι θα ήθελα. Κάτι με χαλούσε και δεν τους πολυέδινα σημασία. Μετά την ισοπεδωτική τους εμφάνιση όμως με ανάγκασαν να ασχοληθώ περισσότερο. Η μουσική τους έχει εξελιχθεί και είναι πιο ατμοσφαιρική, πιο κινηματογραφική, πιο post metal και πολύ πιο κοντά στα γούστα μου. Το πρώτο μερός του Phanerozoic όπως και το 2ο, τους έχουν τοποθετήσει ψηλά στην λίστα μου με τα σημαντικότερα συγκροτήματα. Plus, το Phanerozoic I περιέχει και το Permian: The Great Dying, οπότε κερδίζει με το σπαθί του την πρωτη θέση για το 2018.
εξώφυλλο
Mary Lattimore - Hundreds of Days
από την αρχή με είχε τραβήξει η αισθητική των εξωφύλλων της και μπορεί το hundreds of days να μην καταφερε να μπει στην από πάνω 5αδα, το επόμενο της όμως έχει ήδη κατοχυρωμένη μια θέση στην 5αδα για το 2020
