13000 ποστς μεσα σε 352 μερες, αδιανόητο πραγματικά 
13 μερες για τη νεα χρονια, οτι και να πω ειναι πραγματικα λιγο…
Ειστε ολοι νιντζα λατρειες (ακομη και εσυ @OwlKitty που πεταξες εξω απο την 10αδα τελευταια στιγμη τους slipknot 
)
Υ.Γ. θα συνεχισω να κανω λαθη στις λιστες και στα αποτελεσματα οσο και εσεις πετατε μουσικαρες 
@jonkyr ξερω που παρκαρεις #miavradiastonottinghill
Αρα δε θα κανεις ποτε ξανα λαθος? Μπερδευτηκα 
Λολ 
Ο player μου το έβγαλε 2019, once 2019, always 2019
Ωραια, αλλα τωρα βαλτο και του χρονου 
(δηλαδη αυτην την εβδομαδα)
2020
Wytch Hazel-“III: Pentecost”
Cirith Ungol-“Forever Black”
Paradise Lost-“Obsidian”
Psychotic Waltz-“The God-Shaped Void”
Katatonia-“City Glaciers”
μοίρασε πόνο ρε Atlantean Kodex 
Καποιος θα βρεθει να ψηφισει εστω και την τελευταία στιγμη την κομματαρα οποτε το λαθος είναι δεδομένο
Καλημέρες!
2020
Στηρίζω την τότε λίστα με μόνη εξαίρεση την είσοδο των Neptunian Maximalism και μικρές αλλαγές στην κατάταξη.
Top 5
1. Triptykon with the Metropole Orkest - Requiem
2. Neptunian Maximalism - Eons
3. Emma Ruth Rundle & Thou - May Our Chambers Be Full
4. Pain Of Salvation - Panther
5. The End - Allt Ar Intet
Best Cover:
Πιο 20/20 πεθαίνεις…
Το 2020 ακούσαμε πάλι μπόλικη μουσική, λόγο ελλειψης χρόνου όμως θα είμαστε κάπως συνοπτικοί σε λίστα και περιγραφές αυτή τη βδομάδα.
1) Caligula’s Horse - Rise Radiant
Χωρίς ίχνος υπερβολής ένα αριστούργημα για το οποίο πρέπει να αισθάνεται περήφανο όλο το progressive metal, σύγχρονο και μη.
2) Emma Ruth Rundle/Thou - May Our Chambers Be Full
Εχω κάνει ατελείωτη προπαγάνδα γι’ αυτό το άλμπουμ το οποίο πραγματικά είναι από τις καλύτερες επιλογές για κάποιον που θέλει να βυθιστεί σε ακραία doom σκοτάδια με υπέροχες μελωδίες βουτηγμένες σε βάλτους μελαγχολίας.
3) The Ocean - Phanerozoic II: Mesozoic/Cenozoic
Συνεχίζεται το σερί τρομερών δίσκων, με τον τρίτο τέτοιο στη σειρά. Λίγο πιο μελωδικός και ένα βήμα πίσω σε ακρότητα και βάρος από τα προηγούμενα αλλά το ίδιο, ή σχεδόν το ίδιο, ποιοτικός.
4) Pallbearer - Forgotten Days
Εχω λιώσει αυτή τη δισκάρα, πολύ ρε. Μα μιλάμε για ένα αριστούργημα του doom metal, του σωστού του γαμάτου του Βρετανικού που δε θέλει να γίνει ούτε Manowar ούτε Black Sabbath, ακολουθεί το δρόμο των Lost και των Anathema χωρίς να μένει εκεί, ξεστρατίζει και χαράζει δικά του μονοπάτια. Καταπληκτικό.
5) Trivium - What The Dead Men Say
Πάμε μωρή υπερμπαντάρα, ανεβάζουμε το επίπεδο του songwriting μας κι άλλο και είμαστε έτοιμοι να θερίσουμε κεφάλια. Εχω σε πολύ πολύ μεγάλη εκτίμηση τον Matt Heafy σα μουσικό και, μετά από SOAD και Sleep Token, οι Trivium είναι η μπάντα που θέλω περισσότερο να δω live, δηλαδή σκεφτείτε εκείνο το σημείο στη μέση του Catastrophist που φωνάζει never had a chance σε συναυλία… παναγία μου πρέπει να πονάει…
6) Svalbard - When I Die, Will I Get Better?
Υπέροχος δίσκος, κουβαλάει πολύ θλίψη μέσα του αλλά την εξωτερικεύει με πολύ πάθος, δυνατές αντιθέσεις και βαθιές μελωδίες. Πολύ έντονο hardcore-post με σκληρό στίχο που θέλω να πιστεύω ότι έρχεται η ώρα να δω live κάπου.
7) Vulkan - Technatura
Σουηδοί, progressiveάδες της μοντέρνας σχολής της λίγο φλώρικης, με κάποια στοιχεία παλαβομάρας εδώ κι εκεί, κάποιες επιρροές από Tool (προφανώς) και πολλή έμπνευση. Ταιριάζει πάρα πολύ στα αυτιά μου αυτό.
8) The Night Flight Orchestra - Aeromantic I
Το πάρτυ καλά κρατεί χωρίς να μειώνεται το κέφι ούτε η ποιότητα του σε μεγάλα, πολύ μεγάλα ρεφρέν και ερμηνείες. Αυτό που αυξάνεται λίγο στο δίσκο είναι το hard rock στοιχείο, δε μας χαλάει γιατί δεν πέφτει η διάθεση ευτυχώς.
9) Haken - Virus
Πιο βαρύ από κάθε άλλο δίσκο τους αλλά και πολύ theater ταυτόχρονα, δεν είναι ο αγαπημένος μου από δαυτους αλλά είναι κι αυτός πάρα πολύ καλός και πολύ ψηλά στη σύγχρονο-progressive-metal λίστα μου.
10) Currents - The Way It Ends
Τι δισκάρα είναι αυτή ρε, σε πιάνει από τη δίλεπτη εισαγωγή ακόμα και μετά ξεχύνεται αυτό το τρομερό αλλά τρομερό και θεόβαρο μελωδικό djent/progressivecore, αν γίνομαι αντιληπτός δηλαδή… για πολύ ιδρώτα.
11) Wytch Hazel - III: Pentecost
Αυτός ο δίσκος έχει καταφέρει να κερδίσει πολύ από τον χρόνο μου, με το σπαθί του ε! Κλασικό heavy metal, hard rock με εξαιρετικές κιθάρες ερμηνείες και πολύ φωτεινό πλαίσιο.
12) Psychotic Waltz - The God-Shaped Void
Μεγάλη επιστροφή με εξαιρετικό δίσκο, υποθέτω ότι όσοι ενδιαφέρονται για το progressive metal τον έχουν ακούσει έτσι κι αλλιώς και μάλιστα νομίζω ότι η μεγάλη πλειοψηφία ενθουσιάστηκε με τούτο το άλμπουμ, λογικό είναι πάρα πολύ καλό.
13) Sylosis - Cycle Of Suffering
Της κακομοίρας! Ριφάρες, αλλά ριφάρες όμως, ολομέτωπη επίθεση και μετά ριφάρες πάλι, α ναι έχουμε και πολύ βαριά κοψίματα και υπέροχα lead αν θέλετε. Ετσι πρέπει να παίζεις thrash το 2020.
14) Sepultura - Quadra
ή έτσι.
15) White Dog - White Dog
Κλασικό 70’s ροκ σε όλα του, μιλάμε ότι έχει ακόμα και φύσημα στον ήχο! Είναι φοβερό όμως.
16) Scardust -Strangers
Συμφωνικό metal, όχι λάθος ρε αυτό είναι progressive, να σου πω κάτι ροκ όπερα είναι. Ο,τι κι αν είναι, είναι πάρα πολύ καλό.
17) Pain Of Salvation -Panther
Δε με κέρδισε όσο συνήθως, έχει πολύ πείραμα μέσα ειδικά με τα ηλεκτρονικά στοιχεία του. Εδώ που τα λέμε βέβαια pain of salvation είναι (δηλαδή Daniel), δεν μπορούν να συμβιβαστούν ούτε να βγάλουν κακό δίσκο, απλά αυτό μάλλον παραήταν δύσκολο για τα δικά μου γούστα.
18) Wobbler - Dwellers Of The Deep
Πάρα πολύ ωραίο prog rock, γλυκό αλλά και ταυτόχρονα πολυεπίπεδο. Ειναι τόση η πληροφορία του που πραγματικά πιστεύω ότι αν το είχα ακούσει περισσότερο (που δεν το έχω ακούσει λίγο) θα πήγαινε ψηλότερα.
19) Fates Warning - Long Day Good Night
Ο τελευταίος δίσκος απότι φαίνεται μιας τεράστιας, μα τεράστιας όμως μπάντας. Νομίζω ότι το the destination onward είναι soundtrack τέλους, για πολλούς λόγους.
20) Igorrr - Spirituality And Distortion
Δεν είναι για όλους, το καταλαβαίνω, η γυναίκα μου κάθε φορά που βάζω σιχτιριάζει, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ αυτός ο ακραίος, παρανοϊκός αχταρμάς (δεν ξέρω τι είδος είναι αυτό, αν είναι κάτι). Επίσης τα βίντεο του ΓΑΜΑΝΕ!
21) Havukruunu - Uinuos Syomein Sota
Επικό, ακραίο, βόρειο. Τρου.
22) Enslaved - Utgard
Μόνο δισκάρες αυτή η μπάντα, αυτό το έχω ακούσει λιγότερο από άλλα γιατί επένδυσε λίγο πιο πολύ στον επικό, μπαθορικό χαρακτήρα του απότι θα ήθελα.
23) Lamb Of God - Lamb Of God
Πολύ μακριά από τις κορυφές του παρελθόντος αλλά και πάλι έχει κάποιες κομματάρες με πάνω από όλα το memento mori ε…
24) Bring Me The Horizon - Post Human: Survival
Ναι, ναι ξέρω τι μαλακία είναι αυτή, σκουπίδι και τα λοιπά, ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Δηλαδή κομμάτια όπως το parasite eve, teardrops, ludens, one day the only butterflies… είναι φοβερά.
25) Solstafir - Berdreyminn
Αυτό το Hula είναι φοβερό κομμάτι και έχει και ένα από τα δυσκολότερα βιντεοκλίπ που εχω δει.
2020, χρονιά που (οπως και το '21 και το '22) άκουσα πολύ περισσότερη καινούρια μουσική σε σχέση με τα προηγούμενα 5-6 χρόνια, με το ροκιν φορουμ (αλλά και το site) να έχει παίξει ένα καθοριστικό ρόλο σε αυτό.
1. Enslaved - Utgard: Μπαντα φαινόμενο στο πως συνεχιζει τοσο ποιοτικά μετά από τοσα πολλά χρόνια. Θα γίνω ίσως λιγο αιρετικός λέγοντας πως το Utgard ειναι μαλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους …στη νέα χιλετια, με τρελό ανταγωνισμό βέβαια.
2. Pain of salvation - Panther: Με το ένα πόδι σε πειραματισμούς και το άλλο στο πιο κλασικό υλικό τους, βγάζουν ένα δίσκο που όσο περνάει ο καιρός κερδίζει πόντους. Μεγάλη αδυναμία το icon.
3. Paga- The evil year: Καθε play είναι ένα μυστηριώδες ταξίδι σε εναν σουρεαλιστικό κόσμο γεμάτο αληθινούς κινδύνους, με λυτρωτικό όμως φινάλε.
4. Skaphe- Skaphe3: Απόκοσμο αλλά εθιστικό, ποικιλόμορφο και με φανταστικό drumming. Δύσκολος δίσκος που αν του δώσεις χρονο ανταμοίβει.
5. Hail spirit noir- Eden in reverse: Άλλος ένας δίσκος που όσο περνάει ο καιρός κερδίζει πόντους, αρχικά μου έλειπαν περισσότερο τα extreme metal ξεσπάσματα τους, πλεόν είναι αντιληπτό πως όλη η καρδιά των HSN είναι εδώ.
6. Oceans of slumber - S/T: Ο αγαπημένος μου, μεταξύ περίπου ίσων, δίσκος της μπαντάρας, ώριμος και στοχευμένος, με την Cammie να δίνει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της
7. The Ocean - Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic: Φανταστική μουσική, ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε πειραματισμό και ουσία.
8. Imperial Triumphant - Alphaville: Aυτό το ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, αλλα με κέρδισε με την ιδιότυπη ατμόσφαιρα και αυτές τις περίεργες σάπιες συγχορδίες τους.
9. Caligula’s horse- Rise radiant: Από τις πιο αξιόλογες σύγχρονες prog metal μπάντες, άλλος ένας πολύ δυνατός δίσκος.
10. Code orange- Underneath: μπορεί να μην μου αρεσουν τα παντα σε αυτό, αλλά έχει στιγμές υπερβολικά γαμάτες, οπότε δεν μπορεί να μείνει εκτός δεκάδας.
Εξώφυλλο το Paga
0 από εμένα ξανά, δεν βγάζω καν 5άδα με albums που θα μπορούσα να τα πω “αγαπημένα”, ας δούμε τι θα μας φέρει το 2021
Δεν χρειάζεται να βάλεις αγαπημένα άλμπουμ αλλά κάποια που έχεις εκτιμήσει παραπάνω από κάποια άλλα. Ή ακόμα κ κάποια που έχουν κάνει εντύπωση. Το ίδιο κάνω κ εγώ ειδικά τις τελευταίες χρονιές.
Μπορεί να ακούτε μλκιες. 
Εγώ πάντως, περνόντας ζόρικα την κόβιντ περίοδο, είχα αποκούμπι την μουσική που κυκλοφορούσε τότε. Έχω ένα περίεργο δέσιμο με πολλά άλμπουμ αυτών των χρονων.
Βλέπω είχα φτιάξει 20αδα, η οποία μου φαίνεται εξαιρετική και συμφωνώ ακόμα μαζί της. Ελπίζω να μην ξεχνάω κάτι που άκουσα εκ των υστέρων (π.χ. το 18 αμέλησα το New Light Choir που άκουσα κατόπιν εορτής και θα χτύπαγε βάθρο άνετα).
Ορίστε λοιπόν οι επιλογές μου:
1. Hällas - Conundrum
2. Arabs In Aspic - Madness And Magic
3. Eternal Champion - Ravening Iron
4. Wytch Hazel - III: Pentecost
5. Malokarpatan - Krupinske Ohne
6. Bütcher - 666 Goats Carry My Chariot
7. Dephosphorus - Sublimation
8. High Spirits - Hard To Stop
9. Ripped To Shreds - 亂 (Luan)
10. Necrot - Mortal
11. Armagedda - Svindeldjup Ättestup
12. Fates Warning - Long Day Good Night
13. Sacred Outcry - Damned For All Time
14. Once And Future Band - Deleted Scenes
15. Benediction - Scriptures
16. Spellmaster - Unearthed Arcana
17. Aktor - Placebo
18. Slaughter Messiah - Cursed To The Pyre
19. Plague - Portraits Of Mind
20. Ulver - Flowers of Evil
Κωστή αυτοί είναι ποιοτικοί διαχρονικά? Άκουσα ένα τραγούδι πρόσφατα και μου φάνηκε πολύ καλό.
Δύο δίσκους έχω ακούσει (Madness and Magic και Syndenes Magi), δεν έχω επαφή με φουλ δισκογραφία. Αυτοί οι δύο είναι προτεινόμενοι χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έχουμε 2023 και με κάνατε να ακούσω epic metal, μήπως και κατανοήσω το λόγο που για το 2019 βγήκε πρώτο ένα epic album. Οκ το άκουσα, δεν κατάλαβα το λόγο που βγήκε πρώτο, βέβαια δε μου άρεσε και ποτέ αυτό το υποείδος, πόσω μάλλον όταν σε όλο το δίσκο άκουγα “empires rise, empires fall” και “kings” και “swords” και τέτοια, τα οποία μέχρι σήμερα νόμιζα ότι ανήκαν σε μια σφαίρα μυθοπλασίας για το metal γενικότερα… Μάλλον εγώ δεν ανήκω εδώ 
Πάμε παρακάτω.
Βέβαια δεν λέει μόνο αυτά ο δίσκος (ειδικά αυτός ο δίσκος κιόλας) και καλό είναι όταν ακούμε κάτι να το ακούμε δίχως προκατάληψη, αλλά σίγουρα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα!
