Το τοπ-5 μου:
Brutus - Nest
Soen - Lotus
Misþyrming - Algleymi
Borknagar - True North
Blut Aus Nord - Hallucinogen
Honorable Mentions:
Critical Defiance - Misconception
Hellripper - Black Arts and Alchemy
Mgła - Age of Excuse
Alcest - Spiritual Instinct
Chevalier - Destiny Calls
White Ward - Love Exchange Failure
Rammstein
The Claypool Lennon Delirium - South of Reality
Sturgill Simpson - Sound and Fury
Nick Cave - Ghosteen
I identify
Honorable mentions:
Spirit Adrift - Divided by Darkness Ανατασικό ηρωικό heavy metal που δεν ξεχνάει τις doom ρίζες του και ξέρει να επιβέλεται με τη δύναμη των συνθέσεων. Ογκώδης ήχος, κρυστάλλινες lead κιθάρες και επιτέλους μια φωνή αγέρωχη, αιθέρια που δεν πιθηκίζει.
Helms Alee - Noctiluca Ξέρω να προσκυνώ τους Melvins αλλά να εκμεταλλεύομαι και τις δυναμικές από τα γυναικεία φωνητικά. Ονειρευόμουν όμως και πώς θα ήταν οι μελωδίες Pixies παιγμένες σε μεταλλικό υπόβαθρο.
Year Of The Goat - Novis Orbis Terrarum Ordinis Proto-metal revisited αλλά με hooks που το κάνουν να ξεχωρίζει σε αντίθεση από το σωρό των revivalists που παρήκμασαν μαζί με τον κορεμό του είδους.
HEALTH - Vol.4_Slaves Of Fear Dream pop φωνητικά που αντισταθμίζουν τον βιομηχανικό τοπίο το οπόιο στηρίζεται στο ,κάποιες φορές φρενήρες, groove. Η συνταγή πιάνει και το χαρμάνι είναι άκρως εθιστικό.
Refused - War Music Δυσκολα μπορούν και πάλι να κάνουν τον μουσικό κόσμο να παραμιλάει γι’αυτούς αλλά οι Σουηδοί ξέρουν να δημιουργούν μουσικά μανιφέστα που έχουν την ορμή και τη δύναμη να σε ταρακουνάνε.
Capilla Ardiente - The Siege Το epic doom είναι ένα είδος που κάποιος θα έλεγε ότι όλα έχουν παιχτεί. Οι Χιλιανοί ποντάρουν στις μακροσκελείς συνθέσεις οι οποίες ευτυχώς δεν στηρίζονται στην επανάληψη αλλά οδηγούν τον ακροατή σε ένα μουσικό ταξίδι από το ένα επικό ηχοτόπιο στο άλλο με μοναδικη μαεστρία, ποντάροντας σε αυτό το μοναδικό στοιχείο που κάνει το doom ελκυστικό, το feeling.
Yerûšelem - The Sublime Project από τον ιθύνων νου των Blut Aus Nord που χρωστάει πολλά στα τελευταία projects του Justin Broadrick. Ονειρικό, εμβατηριακό και κινηματογραφικό.
2019
1) Wormwitch - Heaven That Dwells Within
Θρασοριφάτο μπλακ μεταλ. Ενα άλμπουμ που εναλλάεται μεταξύ μια ρυθμική κιθάρας που σε κάνει ασυναίσθητα να κινήσε πανω-κατω μεταδίδοντας το ριφ στο έπακρο και μια λιντ κιθάρας που σε ταξιδεύει. Ενα άλμπουμ που δε σου γεμίζει το μάτι-αυτί με την πρώτη (συνήθως) άλλα που με την επανάληψη ωριμάζει σαν το παλιο καλό κρασί.Αλμπουμ της χρονιάς λοιπόν.
2) Soen - Lotus
3) Tool - Fear Inoculum
4) Minenwerfer - Alpenpässe
5) Numenorean - Adore
6) Cattle Decapitation - Death Atlas
7) Leprous - Pitfalls
8) Sermon - Birth Of The Marvellous
9) Noctambulist - Atmospheres Of Desolation
10) White Ward - Love Exchange Failure
Εξώφυλλο της χρονιάς (με διαφορά!!!) : " Iapetus - The Body Cosmic"
αυτο το ειχα φτιαξει με μια μπαρμπι καποτε
από τις χρονιές που άκουσα πολλή μουσική και ήταν πραγματικά φανταστική χρονιά για το heavy metal όσον αφορά την ποσότητα και ποιότητα νέων μπαντών . Δεχθήκαμε ανελέητη επίθεση . Τα περισσότερα εν τω μεταξύ θα τα βλέπαμε UTH αλλά ο κοβιντ είχε άλλα σχέδια και όχι τις μπαντάρες , ούτε τη μάνα μας δεν βλέπαμε
Με εξαίρεση τα 2 πρώτα , οι υπόλοιπες επιλογές ήταν ζόρι
είναι τόσο παρανοϊκό που στο τέλος μου άρεσε
μέχρι και σ’ εμένα που δεν μου αρέσει το μπλακ , το εκτίμησα
Hypno5e - A Distant (Dark) Source
Dream Theater - Distance Over Time
King Gizzard & The Lizard Wizard - Infest The Rats’ Nest
Devin Townsend - Empath
Borknagar - True North
Blood Incantation - Hidden History of the Human Race
πόσο ωραίο τεχνικό death !!
τελικά δεν έκατσε καλά στην πλειοψηφία, εμένα μου άρεσε και τότε αλλά και σήμερα
είναι ένας πολύ καλός δίσκος με το Sky is Red να δεσπόζει
δισκάρα και αναπάντεχη
παλιομοδίτικο blues rock , ακούς να μικροφωνίζει ο ενισχυτής , το fuzz τους μου βγάζει μια βρετανίλα για αμερικάνικη μπάντα του Σιατλ , δεν ξέρω γιατί
Spirit Adrift - Divided By Darkness
Jinjer - Macro
Chevalier - Destiny Calls
φοβερό speed metal , old school και " υπόγειο " , νιώθεις ότι το ηχογράφησαν σε κανά κελάρι
ομοίως πολύ δυνατό speed metal , επιθετικό , ξύνουν ωραία και αυτοί και οι Chevalier απο πάνω
αυτός εδώ είναι ένας εξαιρετικός σε όλα του μελωδικότατος με έντονα 70ς στοιχεία δίσκαρος
το μεταλ του 2019 δίνει καυτό επικό ατσάλι
ανακάλυψη του τρομερού σκάουτερ στο thrash @Alejandro.m που με κέρδισε με την μια . Το ωραίο ΜΟΝΟΘΡΑΣ
εκπληκτικό doom , σε σημείο να απορείς που βγήκε μπάντα το 2013 και με 2 δίσκους το '15 ( παίζει και να το ξέχασα τότε 
) και το '19, γίνεται να παίζει τόσο τέλειο ΝΤΟΥΜ . 5δατο
5. Green Lung - Woodland Rites
Στη λίστα του rocking.gr για το 2019 μπήκε στην 30η θέση , ψήθηκα να το ακούσω . 4 χρόνια μετά είναι πολύ αγαπημένη μπάντα και αυτό το ντεμπούτο ένα διαμάντι σαμπαθικού stoner/doom φολκλορικού χαρακτήρα και σε αυτό το στυλ για τα αυτάκια μου ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να πάει λάθος αν έχεις ωραίες ιδέες
4. Traveler - Traveler
Η επίθεση ήρθε από τον Καναδά και ήταν καταιγιστική , αυτοί μειντενίζουν σε κάποια ριφφάκια τόσο όμορφα ( χωρίς τις χαρακτηριστικές δισολίες ώστε να σε ξενίσει κάποια ομοιότητα ) . Μεγάλος δίσκος και ντεμπούτο
3. Riot City - Burn The Night
Έχουμε ακούσει κι αν έχουμε ακούσει ωραίο Heavy metal από νέες μπάντες στα 10’ς, αλλά τέτοιο πράμα δεν βγαίνει και κάθε μέρα , Όλεθρος και βαλλόμεθα πανταχόθεν και από πάσα κατεύθυνση από καναδικό ατσάλι , αυτή τη φορά Priestικο . Βγάζει και μια speedια helloweenική να το πω ; Σα να τραγουδάει ένας πολύ καλύτερος Hansen του 1985 ; Μπορεί να λέω και βλακείες τώρα . Ωραία καθαρή παραγωγή αλλά ακούγεται και παλιακό , δεν ξέρω πιο σιχαμένο μυαλό το πέτυχε σε τόσοκαλό βαθμό αυτό . Σα να έκαναν ένα τέλειο remaster κάποιον 80’ς δίσκο . Μνημειώδες ντεμπούτο , σωστά τα έγραψε ο @GRACCHUS_BABEUF . Δεν πεθαίνει το Heavy Metal όσο υπάρχουν άνθρωποι και βγάζουν τέτοια μουσική
2. Rival Sons - Feral Roots
Oh my, oh my baby
Devil’s gonna get you if I don’t first
Take my body, take my body and do your worst
Μεγάλε Scott Holiday , είσαι σύγχρονος guitar hero
1. Atlantean Kodex - The Course Of Empire
Δεν βρίσκω καλύτερη μπάντα σε αυτό το είδος , σήμερα . Προσωπικό γούστο , φυσικά . Από τότε μου άκουσα αυτή τη μπάντα που τίναξε τα μυαλά στον αέρα , τα μάζεψε και τα πέταξε και στο μπλέντερ με το πόσο επικολυρική μπορεί να γίνει , με το πως συνδυάζει manowar , candlemass , bathory , δλδ όλα τα στυλ επικού ντουμ μεταλ και να βγάζει κάτι τόσο δικό της παράλληλα . Και αν με εντυπωσιάζει κάτι περισσότερο από αυτά που προανέφερα είναι ότι η μπάντα αποτελείται από ανθρώπους όπως εμείς , που δεν φαίνεται να μπορούν ή να επιδιώκουν και κάτι εξωπραγματικό σαν καριέρα , έχουν τη ζωή τους , τις δουλειές - καριέρες τους , κάνουν ένα σύντομο τουρ στα γνωστά “δικά” μας φεστιβαλ , γυρνούν και ο Manuel Trummer πχ είναι ξανά professor και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και η ζωή είναι ωραία . Ε, αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν (μάλλον) απλά την καύλα τους παράλληλα με την καθημερινότητα τους , έχουν τόσο μεράκι και ταλέντο που για μένα είναι η κορυφή του παγόβουνου σε έναν ωκεανό με τρομερές και άξιες μπάντες ( σε αυτόν τον χώρο πάντα)
Κανένα παράσιτο
2019
Brutus - Nest
I was never ever there. 
Cult Of Luna - A Dawn To Fear
Μπήκα χωρίς να περιμένω κάτι λόγω πρότερου σερί. Πήρα μία ξεγυρισμένη όλη δική μου.
King Gizzard & The Lizard Wizard - Infest The Rats’ Nest
Προκλητικά χαμογελαστό. Ακομπλεξάριστα οπαδικό. Κλείσιμο με Self-Immolate & Hell υπέρτατο γλέντι.
La Dispute - Panorama
Χρωματιστό όσο το εξώφυλλό του. Κάθε γύρισμα κι ένα χτύπημα. Κάθε γραμμή και μία αλήθεια.
Karen O & Danger Mouse - Lux Prima
Λιγότερο φαντεζί απ’ όσο προδιαθέτουν τα ονόματα στη μάρκιζα, τόσο κι άλλο τόσο δροσερό.
+5(*2):
Μπόνους:
Εξώφυλλο:
2019
Last year of the “old normal”.
I am hangovered, βλαχοδημάρχεψα χτες μετά από χιλιετίες. Made me on time, μολοταύτα!
TOP FIVE
Το 2019 μου φαίνεται χθες κι έτσι είναι πολλά τα άλμπουμ που δεν έχω ακούσει όσα θα ήθελα για να μπουν στη λίστα μου. Πολλά καλά heavy/doom metal album βγηκαν όμως παραδόξως έχω δύο thrash metal διαμάντια από Χιλή στα αγαπημένα μου.
Έστω κι έτσι όμως στα γρήγορα:
Στην απέξω σήμερα αύριο μπορεί μέσα στην πεντάδα
Xoth - Interdimensional invocations
Atladean kodex - The course of empires
Smoulder - Times of obsene evil snd wild daring
Memoriam - Requiem for mankind
Horizon’s End - Skeketon keys
Soen - Lotus
Arch/Matheos- Winter Ethereal
Borknagar - True North
Vulture vengeance - Knightlore
Blazon stone - Hymns of triumph and death
Beast in black - From hell with love
Antioch - Antioch IV: Land of no kings
Chain cult - Shallow grave
VIC - Age of aquarius
Chevalier - Destiny calls
Chemikil - Edge of the wasteland
Altar of oblivion - The seven spirits
Εξώφυλλο
Tool - fear innoculum
Atlantex Kodex - The Course of Empire
King Gizzard & the Lizard Wizard - Infest The Rats’ Nest
Rival Sons - Feral Roots
Villagers Of Ioannina City - Age Of Aquarius
Είμαι εκτός, πάλι καλά που μπόρεσα να γράψω τους δίσκους. Επίσης, έγραψε ο lupin νομίζω ότι δεν βγαίνουν εύκολα λίστες πια και συμφωνώ. Αυτή η χρονιά είχε μια πεντάδα που πραγματικά λάτρεψα, αλλά δεν ξέρω αν σε 10 χρόνια θα τις λέω διαχρονικές επιλογές. Ίσως σταματήσω τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά 2019 here it is.
Πεντάδα:
Leprous “Pitfalls”
Πολύ χαίρομαι που πάνε στην κορυφή albums που πρωτάκουσα μόλις πριν λίγο καιρό, part I. Τα ‘γραψα κάπου αλλού πρόσφατα για τους Leprous, οπότε απλά να πω ότι εδώ είναι που για πρώτη φορά χτυπάνε συναισθηματικό κρεσέντο οι συνθέσεις τους για το προσωπικό μου γούστο, με πιο δυνατές και άμεσες μελωδίες, δίχως πολλές-πολλές prog-ιές και τον pop εαυτό τους πιο έντονο από ποτέ. Θες Eurovision-ικά refrain (“Below”, “Alleviate”); Θες κάτι pop/rock/πώς-να-τα-πούμε έπη (“Distant bells”, “At the bottom”, “I lose hope”); Θες λίγο από Radiohead (“Observe the train”); Θες και μία πιο metal σύνθεση αν ξενέρωσες (“Foreigner”); Απ’ όλα έχει ο δίσκος, ακόμα κι ένα τραγούδι που δεν καταλαβαίνω γιατί το αναφέρετε όλοι (“The sky is red”), μιας και βρίσκω ακόμα και το bonus track (“Golden prayers”) καλύτερο από αυτό.
Lankum “The livelong day”
Πολύ χαίρομαι που πάνε στην κορυφή albums που πρωτάκουσα μόλις πριν λίγο καιρό, part IΙ. Η έκπληξη της χρονιάς για εμένα προσωπικά (αν το σοκ των Turnstile το χρωστάω στον Ktn, ο λογαριασμός για αυτούς πάει στον Aldebaran). Βάζω σίγουρα αυτόν τον δίσκο τους στην κορυφή, μιας και τον βρήκα πιο σκοτεινό και πιο θλιμμένο απ’ όλα τους τα albums. Προσωπικά τον ακούω και με διαπερνούν ανατριχίλες απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Συμβουλεύω όποιον/α τη βρίσκει με doom/epic ακούσματα να του ρίξει μια αυτιά, αποκλείεται να μη νιώσει με την ατμόσφαιρά του!
Borknagar “ True north”
Τα ‘γραψε ωραία ο Γράκχος. Απ’ τις μπάντες που ενώ ποτέ δεν κυκλοφόρησαν πατάτα, είχαν μία απροσδιόριστη «άνοδο» στα τελευταία 3-4 albums, και μία ακόμα πιο απροσδιόριστη κορυφή με αυτό το συγκεκριμένο. Προσωπικά (ας μην πω «χάρηκα», αλλά) δε λυπήθηκα με την αποχώρηση του Vintersorg, μιας και αυτό άφησε ακόμα περισσότερο χώρο σε δύο απ’ τους πιο αγαπημένους μου τραγουδιστές, τον Vortex και τον Lazare. Τα τραγούδια είναι πραγματικά ένα κι ένα, με το “Voices” προφανώς να ξεχωρίζει, χάρηκα τόσο μα ΤΟΣΟ πολύ που τους είδα πρώτη φορά live γι’ αυτό το album και περιμένω εναγωνίως το επόμενο, γιατί πιστεύω ότι απλά ΘΑ ΓΑΜΑΕΙ.
Nightfell “ A sanity deranged”
Ψόφος κακός. Νομίζω η πιο επική/μελωδική διάσταση του ήχου τους εδώ κάνει λίιιγο πιο πίσω για να βγει μπροστά περισσότερο σκοτάδι (ακόμα και black-ίζον), αλλά και πάλι δεν μπορείς να μην λατρέψεις το αποτέλεσμα. Οι φίλοι του mid-tempo death metal, του αργόσυρτου crust και των γενικότερων ατμοσφαιρικών (ναι) ακουσμάτων, θα γουστάρουν.
Storm of Sedition “Howl of dynamite”
Θέλω απλά ο Γράκχος να βάλει τα πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου τραγουδιού, του “Red laughter”. Να μη διαβάσει τους στίχους (μιλάμε για μηδενιστές, φτου κακό, ούτε εγώ τους γουστάρω), αλλά να αφεθεί στη Melechesh-ίλα που τόσο γουστάρει. Οι Storm of Sedition χρησιμοποιούν πολύ ανατολίτικη κλίμακα στο black metal τους, χώνουν κι ό,τι θυμούνται από crust ή death/thrash, γενικά ο ήχος τους είναι ένα αμάλγαμα των καλύτερων στοιχείων όλου του extreme ήχου, με μία ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ παραγωγή, κι εσύ απλά απορείς: «μα, γιατί δεν έχω ξανακούσει γι’ αυτούς;». Εμ, ίσως γιατί οι ίδιοι επιλέγουν να παίξουν σε Βιολογικά και Υπόγες, ίσως γιατί προέρχονται κι από παλιότερες πολιτικοποιημένες μπάντες και θα συνεχίσουν σε τέτοιες. Όπως και να ΄χει, Γράκχε:
+1 που άξιζε, αλλά δε χώρεσε:
Swordwielder “System overlord”
Βαρύ crust, κάτι ανάμεσα σε Amebix και stenchcore, με μπόλικο metal όγκο κι επική, πολεμική αισθητική. Κάποιοι τυχεροί τους είδαμε και φέτος!
Εξώφυλλο το Atlantean Kodex
Μόνο άρχοντες βάζουν Lankum στις λίστες τους, εύγε!
Τους ακούω τώρα. Πολύ καλοί, αν και περισσότερο crust (because, well, you).
Εννοείται βέβαια ότι τσέκαρα και στίχους, και με έφεραν σε σύγχυση. Τι τους λέμε αυτούς ρε συ Λέπερ; Αναρχοπρωτογονιστές ή κάτι τέτοιο; Η μόνη καλή κοινωνία ήταν 30.000 χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχαν τάξεις, κράτη κλπ επειδή απλά δεν είχαν προλάβει ακόμα να αναπτυχθούν;
Ξεκάθαρη prog-οχρονια, όπου η deathcorια μπαίνει για ξεκάρφωμα. Καλά όχι, είναι φοβερός δίσκος. Αν και οι Leprous δεν είναι εκπληξη, καθώς ήδη είχαν σερί φοβερών δίσκων (βέβαια η εμφανής διαφοροποίηση τους, τους κάνει πάλι να ξεχωρίζουν), το ν.2 είναι τέραστια έκπληξη, καθώς οι Βρεττανοί μοντέρνοι/djent/pop μας δίνουν τα μυαλά στα κάγκελα. Όπως και ο θεούλης ο Καναδός που κάνει ότι του ρθει στο κεφάλι. Oι Maraton για μένα είναι τα μικρά πιο-αlt-rock αδερφακια των Leprous.
Port Noir - The New Routine
Blood Incantation - Hidden History of the Human Race
Sons of Apollo - MMXX
Memoriam - Requiem for Mankin
And You Will Know Us By The Trail Of Dead - X:The Godless Void And Other Stories
Periphery - Periphery IV:HAIL STAN
Πετάγομαι λίγο άκυρα, αλλά μπορώ και σορρυ 
Αρχικά κρατιέμαι να μην το σχολιάσω αυτό γιατί κρίμα είναι να εκτροχιαστούμε, ας πούμε πως διαφωνώ επιστημονικά και πολιτικά, και θα πω πως οι SoS στο πολυσέλιδο μανιφέστο που συνόδευε το δίσκο επικαλούνται κατά βάση τους Renzo Novatore και Max Stirner, με αναλύσεις υπέρ του αναρχοατομικισμού και ενάντια της χριστιανικής ηθικής, κατά τα λεγόμενά τους, που ταλανίζει την αριστερά και τον κοινωνικό αναρχισμό / αναρχοσυνδικαλισμό.
Θα μου πεις, πόσο μακριά είναι η “μαύρη” τους ιδεολογία από τον πρωτογονισμό εντός του αν. κινήματος (που σε tl;dr φάση λέει περίπου αυτό που λες - ναι μεταφυσική, συμφωνώ), θα σου πω όχι πολύ, αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές, και στην κριτική, και στο πρόταγμα. Υπάρχει θα πω ιστορικά όμως ένα ενδιαφέρον στο πως από τα πρώτα Iskra (μην πω και τα Black Krostandt - τιμημένα '90s) σταδιακά οι στίχοι έγειραν προς πιο ατομικιστικές αναλύσεις. Κακώς, για μένα, αλλά τσπ.
Συμβαίνει σε αρκετές μπάντες της σκηνής θα πω, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα ίσως για κάποια μελλοντική ώρα.
Σε κάθε περίπτωση, δισκάρα, λαιβάρα εκείνη τη βροχερή νύχτα. Πάντα τέτοια.
Ναι κοίτα δεν το ψείρισα κιόλας, διάβασα τους στίχους σε δύο κομμάτια και μου φάνηκε ότι η φάση τους είναι “γαμώ την οργανωμένη κοινωνία, κάτω ο πολιτισμός”. Αντιλαμβάνομαι ότι θα λένε κι άλλα πράγματα, αλλά δεν ενδιαφέρομαι και αρκετά ώστε να τα μάθω.
Δεν κατάλαβα βέβαια πού είναι η διαφωνία, στο ότι οι πρωτόγονοι άνθρωποι συνυπήρχαν σε κοινότητες όπου δεν είχε επέλθει ακόμα ο ταξικός διαχωρισμός και δεν είχε εμφανιστεί η ιστορική κατηγορία που λέμε κράτος - και κάποια στιγμή έγιναν και τα δύο;
Ή στον τρόπο που το διατύπωσα;
Αρχικά, για να συνεισφέρω χώθηκα, όχι τόσο για να σε “διορθώσω”, apologies αν βγήκε ξερολίαση. Ναι, το “κάτω ο πολιτισμός” είναι βασική ιδέα, απλά από την ατομικιστική σκοπιά. Τρέχα γύρευε. Ή και όχι, αν δεν σε ενδιαφέρει (λογικό). Σε κάθε περίπτωση, τρομερός δίσκος με τα όλα του.
Προσωπικά θα (σου) πρότεινα Dawn Ray’d πχ, αν έχει κάποια σημασία.
Ας πούμε για να μην μακρυγορώ, στον τρόπο που το διατύπωσες κατά βάση.
Με τα ίδια σχόλια, με άλλη σειρά @Aldebaran μια χαρά τα είχες γράψει για το Fear Inoculum 
1. Rival Sons - Feral Roots
Αν με τη μέχρι τώρα καριέρα τους οι Αμερικανοί χτυπούσανε την πόρτα του δωματίου με τα μεγάλα κλασικά rock συγκροτήματα, με αυτόν τον δίσκο μπήκαν στο δωμάτιο.
2. Spidergawd - V
Πολυακουσμένος από μένα hard rock δυναμίτης από τους Νορβηγούς, που παραμένουν συνεπείς στις φανταστικές κυκλοφορίες.
3. Tanith - In Another Time
Ωραίο, παλιακό rock που με έκανε να νιώσω δονήσεις πρωτόγνωρες για το είδος πλέον.
4. Tool - Fear Inoculum
Με την παραδοχή ότι οι κορυφές του παρελθόντος είναι αξεπέραστες, οι Tool μας δίνουν έναν δίσκο τον οποίο οι περισσότεροι θα σκότωναν για να έχουν γράψει.
5. Motorpsycho - The Crucible
Οι Νορβηγοί αποτελούν ίσως τον ορισμό της προοδευτικής μπάντας, εμπλουτίζοντας τον πολύ πλούσιο κατάλογό τους με άλλη μια φοβερή κυκλοφορία.
Hoborable mentions:
The Dream Syndicate - These Times
Πολύ το χαίρομαι όταν ιστορικές μπάντες βγάζουν σπουδαίους δίσκους μετά από πολλά χρόνια στο κουρμπέτι.
Bad Religion - Age Of Unreason
Στα ποιοτικότατα χνάρια του εξαιρετικού προηγούμενου δίσκου τους, οι Καλιφορνέζοι έβγαλαν μια από τις καλύτερες δουλειές της καριέρας τους.
Swans - Leaving Meaning
Στο λυκόφως μιας εποχής και στο λυκαυγές μιας νέας, οι Swans μετά από σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες εξακολουθούν να ακούγονται επίκαιροι.
Baroness - Gold & Grey
Η αξία του νέου, σπουδαίου δίσκου των Αμερικανών επιστεγάστηκε από μία εξαιρετική συναυλία. ΞΑΝΑΕΛΑΤΕ.
Crobot - Motherbrain
Ή πώς ένας ιδιαίτερα καλός τραγουδιστής μπορεί να σε ανεβάσει κατηγορία, ειδικά αν έχεις και ωραία κομμάτια.
King Hobo - Mauga
Ο “δύσκολος δεύτερος δίσκος” τους πήρε πάνω από δεκαετία να τον φτιάξουν, όμως η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. (project του drummer των Clutch με τον πληκτρά Per Wiberg)
The Claypool Lennon Delirium - South Of Reality
Πρώτης ποιότητος χαρμάνι ψυχεδέλειας και funk σε συνέχεια του ντεμπούτου. (project Sean Lennon με Les Claypool, το λέει και το όνομα αυτό )
Big Business - The Beast You Are
Ντουέτο και πάλι οι πρώην των Melvins και μεγαλουργούνε!
King Gizzard And The Lizard Wizard - Infest The Rats’ Nest
Μια μέρα ξύπνησαν, είπαν να αλλάξουν εντελώς ύφος και απλώς το έκαναν με τη γνωστή τους ποιότητα.
Green Lung - Woodland Rites
Νέα είσοδος, νέα αγάπη.
Ελληνικό:
Bus The Unknown Secretary - Never Decide
Με έβγαλαν από την άνεση του σπιτιού μου για να πάω να τους δω να παίζουν σε παρακείμενο υπαίθριο χώρο μόνο και μόνο γιατί με ενθουσίασε αυτό που άκουγα.
