Από τις πιο hard/ southern rock λίστες που έχω κάνει ποτέ. Όλο δισκάρες. Για Νο.1 αμφιταλαντεύτηκα αλλά η καρδιά δε λέει ποτέ ψέματα σε τέτοια θέματα.
1) Bruce Springsteen - Letter To You
Δάκρυα χαράς.
Tο άλμπουμ που έχει μέσα Janey Needs a Shooter, If I Was the Priest, Song for Orphans, αρχαία κομμάτια που βρήκαν επιτέλους τον δρόμο τους για το studio.
Kαι τα νέα, Letter to You, Burnin’ Train, Last Man Standing, Ghosts, I’ll See You in My Dreams, όλα γαμώτο. Τέτοια τραγούδια έπλασαν τον μύθο του Bruce και των E-Street Band.
Και από κάποιους βετεράνους, όταν κυκλοφορούν νέες δουλειές, εγώ θέλω 2-3 κομμάτια να μπορούν να σταθούν δίπλα στα κλασικά. Εδώ, σχεδόν όλα το καταφέρνουν αυτό στον ΑΠΟΛΥΤΟ βαθμό. Όχι οπαδικά, όχι με συναίσθημα, “αντικειμενικά”. Ακούω τώρα το Song for Orphans και προσπαθώ να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου. Δεν θέλω κάτι άλλο. Αριστούργημα.
Και μην ξεχαστώ, Roy Bittan σε αγαπώ.
2) Τhe Steepwater Band - Turn of the Wheel
Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε επί κόβιντ. Και με έκανε να νιώθω όμορφα (@RiderToUtopia). Ακόμα με κάνει να νιώθω έτσι ακριβώς, άπειρες ακροάσεις μετά. Με χτυπάει ακριβώς στο ευαίσθητο σημείο μου. Θέλω απλές αλλά γεμάτες και όμορφες συνθέσεις και οι Steepwater Band εξελίχθηκαν σε masters σε αυτό. Λίγα riff, μελωδίες εύκολες να θυμηθείς μετά από μία ακρόαση, ωραία hooks.
Mια καλοκουρδισμένη μηχανή που αγαπά και υπηρετεί το απλό hard/ blues rock και δίνει μικρούς ύμνους σαν το ομώνυμο, το Trance, το Please the Believer και το Make it Right.
Δεν λείπουν και κάποιες μικρές “πειραματικές” για αυτούς στιγμές στη μέση του δίσκου.
Στο λατρεμένο, That’s Not the Way, με την φαινομενικά απλή συνταγή, το μικρό τζαμάρισμα με το σαξόφωνο με πάει πίσω στους Stones του Sticky Fingers, το chorus όμως με τις 3 μόνο νότες το τραγουδώ μέρα παρά μέρα, 3 χρόνια μετά. Νιώθω μια μελαγχολία αλλά και μια ευφορία με τη μελωδία του.Το Big Pictures πάλι ξεσπά σαν Crazy Horse με μια φωνητική γραμμή όμως που πιο πολύ μου θυμίζει Isbell παρά Young και παρά την εντελώς 70s προσέγγιση της μπάντας, με ένα βασικό σόλο που παραμένει ανατριχιαστικό 100 ακροάσεις μετά.
Αλλά στο τέλος τι μας μένει? Απλά καλή rock μουσική από μια φανταστική μπάντα.
Κάποτε φίλος μου έλεγε “καλοί αλλά με συγκεκριμένο ταβάνι”. Αν και αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε, υπάρχει ταβάνι στα συναισθήματα? ΔΕΚΑ.
3) Steve Earle - Ghosts of West Virginia
" Don’t wanna hear about the state of the economy
Fiscal reality, profit and loss
None of that matters once you’re underground anyway
Damn sure can’t tell me nothin’ 'bout cost
…
…
Tell yourself it was an accident
Isolated incident, part of the job
Yeah, well tell that to the families
Kids without daddies, tell it to God"
Πόσο οικεία μας ακούγονται αυτά? Πόσο συχνά βλέπουμε την ίδια ιστορία στην χώρα μας?
Long story short, o Earle πιάνεται από την τραγική ιστορία μιας έκρηξης σε ανθρακωρυχείο της West Virginia το 2010 με 28 νεκρούς και γράφει έναν concept δίσκο γύρω της. Ιδανικό μέσο για να εκφραστεί και να κριτικάρει τα κακώς κείμενα της Αμερικής και του καπιταλισμού. Θλίψη και οργή.
Ένας country rock δίσκος που όμως κουβαλά στο DNA του τα προπολεμικά blues & gospel και το rock. Βυθίζεσαι στην μαύρη ατμόσφαιρα του δίσκου και τους φοβερούς στίχους, πολλοί από τους οποίους είναι τόσο αληθινοί…
“Sometimes an hour hurdles by
Sometimes an instant never dies”
Τιτάνιος Steve Earle που δεν απογοητεύει ποτέ.
4) Magnolia Bayou - Strange Place
Στο δεύτερο άλμπουμ τους η μπάντα ακούγεται πιο σίγουρη για αυτό που θέλει να κάνει. Αρκετά πιο southern, περισσότερη βρωμιά, περισσότερο swampy ατμόσφαιρα. Καυλερά slide parts, ανελέητα grooves, συνθέσεις μες την αλητεία και την πώρωση συν κάτι riff-άρες ογκόλιθους όπως στο έπος, The Robber, με ένα απροσδόκητο galloping μέρος να διαλύει το σύμπαν. Το πώς η μπάντα αυτή δεν έχει κάνει μεγαλύτερη αίσθηση είναι απορίας άξιο. Χωρίς να λοξοκοιτάνε προς άλλες κατευθύνσεις, χωρίς να προσπαθούν να ακουστούν μοντέρνοι ή ραδιοφωνικοί αλλά παραμένοντας βουτηγμένοι στα blues, αυξάνουν την ένταση, την τσίτα, την ποιότητα και παίζουν southern rock Α’ ποιότητας. Δισκάρα ανελέητη.
5) The Comancheros - Too Old to Die Young Now
Όταν δηλώνεις ροκάς, μεταλλάς και καουντράς (ναι), οι πιθανότητες να βγάλεις μια redneck αηδία είναι αρκετές. Οι Commancheros εδώ όμως ακούγονται πιο κατασταλλαγμένοι από το έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό ντεμπούτο κι απλά γράφουν ένα από τα καλύτερα southern rock άλμπουμ της τελευταίας δεκαετίας, με ανεβαστικά riff, μελωδίες κολλητικές και με κομματάρες σαν το φανταστικό Bow and Arrow, δείχνουν ικανοί για να περάσουν στο επίπεδο των μεγάλων… Άντε, βγάλτε το τρίτο.
6) Robert Jon & The Wreck - Last Light On The Highway
Πόσο δύσκολο να ηχογραφείς δίσκους year after year και να μην κάνεις καμία έκπτωση στην ποιότητα? Οι Robert Jon & the Wreck θα έπρεπε να είναι πιο πετυχημένη μπάντα. Ασταμάτητοι, με κανέναν δίσκο να έχει πέσει ποτέ κάτω από το “φοβερος”, ούτε καν μέτριο τραγούδι δεν έχουν. Southern rock & soul, με απίστευτη ποιότητα κι εδώ, φοβερές ενορχηστρώσεις, ερμηνείες καταπληκτικές. Και οι occasional “πειραματικές” στιγμές τους σαν το Last Light On The Highway Pt.1 & 2, δείχνει πως μπορούν να τα καταφέρουν και σε πιο φιλόδοξα εγχειρήματα (epic southern…?).
Τραγούδια για τις ξέγνοιαστες στιγμές και τις δύσκολες. Σπουδαία μπάντα.
7) Bad Touch - Kiss The Sky
“They don’t make it like it anymore…”. Δηλαδή ακούς το Strut και δεν αναρωτιέσαι πως γίνεται να μην έγινε hit να το τραγουδάνε οι rock fans της υφηλίου? Ή το φανταστικό ομώνυμο με riff-αρες, grooves και hooks to die for? Όλο το άλμπουμ έτσι, μαζεμένο, focused στις καλές συνθέσεις, όπως πάντα στην σύντομη καριέρα τους. Και αν και 70s και παραδοσιακό, ακούγεται εντελώς σύγχρονο. Δισκάρα όπως όλα.
8) Pacific Range - High Upon The Mountain
Απίστευτη μπάντα. Σκέψου early 70’s Grateful Dead, βάλε μια μικρή δόση country παραπάνω, μια έμφαση σε δυνατές μελωδίες που μου θυμίζει Pure Prairie League (αν και δεν φτάνει την τελειότητα αυτών), και κάποια πιο jam στοιχεία κυρίως στο 2ο μισό, όπως στο φανταστικό, Need a Little Rain. Ασύλληπτο άλμπουμ. Το αδικώ τόσο χαμηλά αλλά μου έσκασε φλασιά και δεν ξέρω που να το χώσω, ας είναι.
9) The Wood Brothers - Kingdom in My Mind
Aκόμα ένας φανταστικός δίσκος που μου ακούγεται ελαφρώς πιο “μαύρος”. Εμπλουτίζουν τον rootsy/ americana ήχο τους με περισσότερα soul/ funk ήχους και στις πιο ηλεκτρισμένες συνθέσεις ακούγονται αρκετά μοντέρνοι με πιο απογυμνωμένες ενορχηστρώσεις και έναν σχεδόν ψυχρό ήχο (σχεδόν, μιλάμε για Wood Brothers). Ξερό καλύτερα. Αλλά ακόμα σου πετάνε και κομμάτια σαν το Satisfied, ζεστό και υπέροχο όσο τα καλύτερα κομμάτια τους. Θεοί.
10) Tyler Bryant & The Shakedown - Pressure
Mε έχασαν λίγο στο προηγούμενο, δεν μου έκανε ποτέ κλικ, με ξαναβρήκαν εδώ. Συνεχίζω να μην ξέρω πως να χαρακτηρίσω το μοντέρνο rock τους. Bluesy, αρκετά southern, με κάτι φοβερά βρώμικα, καυλιάρικα sleazy hard rock riffs και τόνους fuzz… Και με δυνατές μελωδίες που σου κολλάνε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ τους. Δισκάρα. Ίσως το αγαπημένο μου.
Honorable…
The Jayhawks - XOXO
Είναι κάποιοι δίσκοι που αναμενόμενα τους έχω στο μυαλό σαν “κόβιντ” δίσκους. Η υπέροχη επιστροφή των Jayhawks ήταν μια τέτοια περίπτωση. Η country, η alternative μουσική, οι Beatles, ξανασυναντούν τις αχτύπητες φωνητικές αρμονίες τους και κάπως η ζωή σαν να γίνεται λίγο πιο εύκολη, λίγο πιο χαρούμενη, πιο φωτεινή. Απίστευτα όμορφο άλμπουμ από μια μπάντα που στην πραγματικότητα δεν απογοήτευσε ποτέ. Στο τσακ δεν μπήκε δεκάδα.
Marcus King - El Dorado
Σπουδαίος καλλιτέχνης. Αφού μας ξετίναξε με την δεξιοτεχνία του σαν κιθαρίστας, συνεργάζεται με τον Auerbach των Black Keys και ηχογραφεί έναν soul δίσκο, αρκούντως southern, πολύ πιο ήπιων τόνων και με έμφαση στη φωνή του και μελωδίες που φτάνουν ως τα gospel. Πιο rock στιγμές? Ασφαλώς, The Well, Say You Will, με fuzzy guitars, πολλά solos και μπόλικο groove. Πάντως, αν και σχεδόν τσίνισα στις πρώτες ακροάσεις, γρήγορα με κέρδισε με τις γλυκές μελωδίες των Sweet Mariona, Wildflowers & Wine, Break κτλ. Σε λιγώνουν αλλά θες κι άλλο.
Gillian Welch and David Rawlings - All the Good Times (Are Past and Gone)
Ειρωνία να εμφανίζεται το όνομα του Rawlings δίπλα στης Welch σε άλμπουμ που όλα τα τραγούδια είναι covers και traditional. Ας είναι. Όταν σκάει το Señor του Dylan, με την φωνή του μπροστά και της Welch στα backing, σχεδόν το κάνουν δικό τους. Τα ίδια στο συγκλονιστικό, Hello In There, του John Prine. Θέλει άπειρη αυτοπεποίθηση και ικανότητα να αγγίζεις τέτοια τραγούδια, ακόμα κι αν τα αλλάζεις. Αυτό το δίδυμο τα έχει όλα αυτά, όπως και μια ακατανίκητη γοητεία που κρύβουν στις πικρές μελωδίες τους.
Jerry Joseph - The Beautiful Madness
Πρέπει να είσαι μεγάλος για να έχεις backing band τους Drive-By Truckers και να ακούγεσαι o εαυτός σου. Ο Joseph όπως πάντα, γράφει μελαγχολικές αλλά πιασάρικες μουσικές στο singer/ songwriter στυλ του για να ντύσει τον κοινωνικοπολιτικό του στίχο και να καυτηριάσει πρακτικές και αντιλήψεις της χώρας του. Από τους δίσκους που με βάζουν σε mood, με προβληματίζουν αλλά με κάποιο τρόπο μου βγάζουν και μια αισιοδοξία. Μάλλον φταίνε οι μελωδίες…
Lukas Nelson & Promise Of The Real - Naked Garden
Από τα ίδια sessions με το προηγούμενο, με alternate versions και μίξεις αλλά και νέα τραγούδια. Σκέφτηκα μήπως δεν το αναφέρω, μπαίνει όμως γιατί πρώτον, έχει συνθέσεις που δεν περιλήφθηκαν στο προηγούμενο, συν ότι το άρωμα που αποπνέει είναι διαφορετικό, λίγο πιο raw, λίγο περισσότερη live αίσθηση. Η μπάντα θα τζαμάρει, θα αφήσει κάποια πράγματα στην ηχογράφηση, όπως την μπάντα να μιλάει στο τέλος των takes κτλ. Και η americana τους, με ό,τι στοιχεία διέθετε, δεν αλλάζει. Βlues, rock, country, pop, soul, όλα χωράνε. Απαραίτητο κι αυτό.
Larkin Poe - Self Made Man
Κοριτσάρες οι αδερφές Lovell. Φανταστικός δίσκος. Κάπου έχω χάσει την μπάλα για το ποιος είναι ο καλύτερος τους. Ίσως αυτός? Αποτελούν πάντως εγγύηση. Blues rock μοντέρνο με catchy hooks, πολύ attitude, εντελώς feelgood, αλλού ξεσπάει με ηλεκτρικές κιθάρες και lap steel guitar, αλλού σε γλυκαίνει με τις μελωδίες του. Κι αυτές στους μουσικούς που κρατάνε τα blues επίκαιρα, με την παραγωγή και ηλεκτρονικά drums να δίνουν σύγχρονο αέρα στον δίσκο. Σούπερ χιπ μουσική, ακούστε.
Reckless Kelly - American Jackpot American Girls
Δύσκολο εγχείρημα να κυκλοφορείς διπλό άλμπουμ αλλά οι Reckless Kelly, όντας φοβερή μπάντα, τα πάνε περίφημα. Ενδοσκοπικές και προβληματισμένες alt country συνθέσεις και πιο rock ‘n’ roll/ heartland στιγμές, τόσο καλές όσο στα καλύτερα άλμπουμ τους. Κι αυτό βέβαια είναι από τις κορυφαίες στιγμές τους. Είναι αυτή η εναλλαγή διαθέσεων και συναισθημάτων που σου κρατά το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια. Και οι εξαιρετικές τους ενορχηστρώσεις.
Αμερικάρα (στη μουσική μόνο).
The Outlaws - Dixie Highway
Ηoly shit, hell, fuck, yeah, dammit, bitch! Southern rocking ass-kicking.
Οι Outlaws επιστρέφουν 8 χρόνια μετά με έναν μάλλον ακόμα καλύτερο δίσκο από το It’s About Pride. Και ξεκινά με το Southern Rock Will Never Die. Cheesy but it’s true. Απίθανες κιθάρες, απίθανες. Ήταν πάντα η πεμπτουσία του ήχου τους, το ίδιο κι εδώ, στάζουν πόρωση, καύλα, αξιοσημείωτη εμμονή με τον παραδοσιακό ήχο των Outlaws και με μια τζούρα Henry Paul Band (που ηγείται πια) για κερασάκι.
Dawes - Good Luck with Whatever
Η πρώτη φορά που αισθάνομαι πως δεν ακούμε κάτι διαφορετικό από τους Dawes αλλά δεν με νοιάζει και τόσο. Όλη μου τη ζωή, εστιάζω στα καλά τραγούδια. Το Good Luck έχει άπειρα, απλά, μελαγχολικά, υπέροχα. Επικροτώ την διαφοροποίηση όταν πετυχαίνει αλλά δεν την θεωρώ και αναγκαία. Τι να την κάνω, όταν σκάει η μελωδία της lead κιθάρας στο Me Especially σβήνει τα πάντα.
Οπότε μου κάνει το Good Luck… Για πειραματισμό ας περιμένουμε το επόμενο…
Jason Isbell - Reunions
Αμφιλεγόμενο άλμπουμ, δεν ξέρω γιατί. ΟΚ, δεν με τρελαίνει τελικά το εναρκτήριο κομμάτι και μου αρέσουν όλα τα επόμενα. Κολλητικές μελωδίες και hooks, μια Dire Straits αύρα (Running with Our Eyes Closed), όμορφα instrumental σημεία. Ίσως δεν έχει το τεράστιο τραγούδι αλλά δεν έχει και μέτρια, μόνο κομματάρες. Κι από την άλλη, ο πρώτος δίσκος που μπορώ να δω στον τίτλο Jason Isbell & Amanda Shires. Καίρια η παρουσία της στην όποια μαγεία βρίσκεται εδώ.
Allman Betts Band - Bless Your Heart
Φοβερό άλμπουμ. Το ντεμπούτο ήταν πολύ καλό αλλά αυτό το ξεπερνά. Έχουν αποκτήσει φοβερή χημεία. Οι μελωδίες τους είναι πιο δυνατές, οι αυτοσχεδιασμοί, πιο πηγαίοι, προκαλούν ενθουσιασμό. Αν εκεί προσπαθούσαν να βρουν τον ήχο τους, εδώ είναι κτήμα τους. Ρέει στο DNA τους η μουσική των (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μπαμπάδων τους, Allman Brothers, ήρθε η ώρα τους να την μεταλαμπαδεύσουν, φιλτραρισμένη, στους επόμενους. Southern Rain, Carolina Song, Magnolia Road, The Doctor’s Daughter, ύμνοι του σύγχρονου southern ήχου με προσωπικότητα. Πάμε για τα επόμενα.
