Mπορείς να χρησιμοποιήσεις και το ευρετήριο
3 Likes
Ίξνεϊ πολύ γκρινιάζεις γι’ αυτό το θέμα, υπάρχει και το search
Εχω πολλα χαρίσματα ενα απο αυτα δεν είναι η υπομονη μου.
4 Likes
Ixnay δε θέλω να στο χαλάσω αλλά και τα 13042 πόστς σε αυτό το τοπικ παλιμπαιδισμος είναι, όπως και το νόημα του τοπικ καθεαυτού 
6 Likes
Δεν θελω να δω τ αποτελέσματα. Να δω τι εχει γραφτεί θελω γιατι ετσι μ μένουν στη μνημη.
Θενξ πάντως ακουω idles τωρα
Peace
2 Likes
Αν θες να δεις τι έχει γραφεί για το 2018, πας στο αποτέλεσμα του 2017 και ξεκινάς το scroll down
Επισης οπως εχουμε πει τον νικητη τον ανακοινωνει ο @Meldinor καθε δευτερα στην 5αδα του… Φετος εχει παιξει τολμηρα θαρρω αλλα για να δουμε… 
2 Likes
Αυτό εννοεί, βρε, τόση ώρα ο άνθρωπος, ότι θέλει να βλέπει μόνο λίστες και όχι ό,τι σχολιάζεται ενδιάμεσα.
Αλλά Ixnay, έτσι είναι τα ζωντανά topic, αλλιώς θα έπρεπε να είχαμε ένα topic για λίστες, ένα για συζητήσεις, και τρέχα γύρευε.
1 Like
Ποιος το περίμενε πάντως πως ο φιλτατος @Ixnay που κάποτε μας εκραζε ότι φτιάχνουμε λίστες για οτιδήποτε, τώρα μας λέει ρε μλκς όχι μπλα μπλα μόνο λίστες!
2 Likes
Αν εννοούσε αυτό δεν θα έγραφε ότι χρησιμοποιεί τα ποστς του χοπετο σαν index ότι εκεί ξεκινάει η χρονιά
Με αυτα και με αυτα, αν θελει να ανατρεξει πισω στο 2020 ο Ixnay θα εχει προκαλεσει ο ιδιος το προβλημα που καυτηριασε, και πολυ μου αρεσουν αυτες οι τραγικες ειρωνειες (!)
3 Likes
That is my middle name.
Ixnay Ειρωνείες Υγεία;
Ixnay Ειρωνείες Καυλα;
Ixnay Ειρωνείες Και;
Η μήπως, Ixnay Ειρωνείες Επανάσταση;
Επιθετακι;
4 Likes
Ixnay Ειρωνειες On The Hombre
2 Likes
Πωπω ρε μαλακες εδώ και κάνα εικοσαλεπτο έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω πως σκατα συνδέονται οι Offspring με το υγεία καύλα και επανάσταση…
3 Likes
Δευτέρα πρώτη φορά ποστάρω λίστα 
Η πρώτη covid χρονιά. Με άπειρο χρόνο στο σπίτι. Η χρονιά που άκουσα μπόλικη μουσική. Και καινούργια, αλλά και κυρίως παλιότερα συγκροτήματα, που για κάποιο λόγο δεν είχα ασχοληθεί. Ενώ λοιπόν δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε αυτή την λίστα, παίζει να είναι τοπ χρονιά για μένα στα ποσοστά μουσικής που ακουσα και αγόρασα.
Η λίστα, σαν ονόματα μένει χονδρικά η ίδια με αυτή που είχα ποστάρει στο αντίστοιχο θρεντ. Έχουν αλλάξει θέσεις όμως. Με καιρό δέθηκα περισσότερο με κάποια άλμπουμ, λιγότερο με άλλα, αλλά είναι γεγονός ότι ήταν μια πολύ καλή χρονιά, με πολύ ποικιλία.
-
Caligula’s Horse - Rise Radiant. Από την 2η θέση τότε, στην 1η πλέον. Οι ακροάσεις είναι άπειρες πλέον. Το θεωρώ εφάμιλλο των αγαπημένων μου Bloom και The Tide. Μετά από μια μικρή παύση τελειότητας στον προηγούμενο δίσκο, εδώ βάζουνε πλώρη για τις απάτητες τους κορυφές. Και αυτό γίνεται γιατί εκτός από πολύ όμορφες συνθέσεις, ο Grey κλέβει την παράσταση. Και όταν η βάση σου είναι εξαιρετική και ο τραγουδιάρης σου is on fire, τότε έχεις πιθανότητες να γράψεις αριστούργημα. Δεν θα γράψω κάτι άλλο για αυτόν τον απίστευτο δίσκο. Αν θέλει κάποιος 2 λόγια παραπάνω, μπορεί να δεί το θρεντ των Caligula’s Horse, αναλυτικότατα.
-
Triptykon - Requiem. Είχα ακούσει και Triptykon και Celtic Frost. Οκ, μια χαρά, αλλά δεν μου είχαν μιλήσει στην ψυχή. Θες οι θλιβερές μέρες που περνάγαμε? Θες κάτι αλλο? Δεν ξέρω. Όμως αυτός ο επιθανάτιος ρόγχος με πήρε και με σήκωσε. Πέρα για πέρα ατμοσφαιρικό, χρησιμοποιεί όσο χρόνο χρειάζεται για να επιτελέσει το έργο του. Μοναδικό. Αν θέλετε καλύτερα λόγια και αναλύσεις @apostolisza8 kai @Aldebaran .
-
King Buffalo - Dead Star. H μεγάλη ανακάλυψη του 2020. Κατά τύχη σε site με νέες κυκλοφορίες, βλέπω εξώφυλλο και απλά κατεβάζω. Πλέον κοσμεί την δισκοθήκη μου. Ψυχεδελικό, ατμοσφαιρικό και ελαφρώς stoner-ιάρικο, αυτό το φοβερό ΕP, μου γνώρισε την καινούργια μου μουσική αγάπη (η επόμενη έρχεται το 2023, υπό το όνομα Howling Giant - ακούστε λέμε!).
-
Hail Spirit Noir - Eden In Reverse. Πολύ εστιασμένο δίσκος, πολύ Εloy στα πλήκτρα (synthwave θα έλεγε κανείς), καθαρά φωνητικά, ψυχεδέλεια, εξαιρετική ατμόσφαιρα. Έχει κερδίσει το στοίχημα του χρόνου, παραμένει συχνά πυκνά στην playlist μου. Οι γνώστες του γκρούπ, ίσως και λίγο μουδιασμένοι - για μένα είναι διαμάντι. Οι Opeth-ιες της ύστερης περιόδου, με κερδίζουν.
-
Lord Vigo - Danse De Noir. Doomας δεν είμαι, παρόλο που από αρκετά παλιά υπάρχει, περιορισμένα μεν, στα ακούσματα μου. Ειδικά όταν βάζεις και το epic στοιχείο, κοντεύεις να με χάσεις. Εχω αρχίσει και αναθεωρώ, αλλά αυτό είναι άσχετο με αυτόν τον δίσκο. Το επικό doom που μου αρέσει, με σαφείς συνθέσεις, φοβερή φωνή και ένα σύνολο να κυλάει νεράκι.
Ακριβώς πίσω τους, οι Sorcerer με το περίπου doom τους, στο Lamenting of the Innocent, κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ελαφρώς heavy metallάδικη αντίληψη, φοβερή φωνή και πολύ ωραίες κιθάρες. Οι The Ocean με το εξαιρετικό Phanerozoic II:Mesozoic|Cenozoic, αν και έχασαν θέσεις σε σχέση με την αρχική λίστα (3οι αν θυμάμαι καλά), παραμένουν φοβεροί και τρομεροί σε αυτό που κάνουν.
Black/Thrash ακούω σπανίως και ακόμα λιγότερο όταν είναι στα πλάισια της αναβίωσης του ήχου. Ε οι Butcher με το 666 Goats Carry My Chariot με αναγκάζουν να υποκλιθώ με το αρκετά ποικιλόμορφο (ειδικά για το είδος) δίσκο.
Ο @apostolisza8 , είναι μου φαίνεται ο υπεύθυνος που με έβαλε στην σκοτοδίνη των Vredehammer και το φαρμακερό Viperous. Μιλαμε για επιθετικότητα και μαυρίλα ταυτόχρονο, ικανή να σε ρουφίξει. Για τους Benediction, δεν έχω να πω πολλά. Είμαι fanboys και το Scriptures, ενώ δεν είναι κατι το εντυπωσιακό ή το ξεχωριστό, μας έδειξε ότι είναι ακόμα ζωντανοί και εντυπωσιακά ενεργητικοί.
Σε παρόμοιες μαυρίλες με τους Vredehammer, αλλά στο black metal, έχουμε τους Gaerea με το Limbo.
Και τα τελευταία mentions χωρίς λόγια, αλλά πολύ αγάπη:
Intronaut - Fluid Existential Inversions
John Petruci - Terminal Velocity
Pure Reason Revolution - Epnea
Wobbler - Dwellers of the Deep
Sons of Apollo - MMXX
32 Likes
1.Pain of Salvation - Panther
Accelerator,Wait,Icon…Τι αλλο να ζητήσεις απο ένα αλμπουμ; (μεγαλυτερη διαρκεια ίσως;)
2.Psychotic Waltz - The God Shaped Void (+cover)
ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιστροφη που ξεπερασε οποιαδήποτε προσδοκία είχα.
3.Deep Purple - Whoosh!
Ισως οτι καλυτερο απο το Purpendicular του 1996.Ακουγονται ακομα τοσο ορεξατοι…
4.On Thorns I lay - Threnos
Στην ιδια ποιοτητα του Aegean Sorrow και αυτο απο μονο του λεει πολλα…
5.Paradise Lost - Obsidian
Ο δισκος που ικανοποιει ολα τα γουστα!
34 Likes
2020
Dua Lipa - Future Nostalgia
Ακριβή ποπ για τις μάζες (κατά το Φτηνή ποπ για την ελίτ). Η Dua Lipa το έχει και το ξέρει. Οι οχτακόσιοιπενήνταδώδεκα παραγωγοί της κάναν καλή δουλειά για να της φτιάξουν τραγούδια πιο πιασάρικα πεθαίνεις. Αν είσαι με ένα ποτό στο χέρι και γύρω σου νεανικά κορμιά κάνουν ότι χορεύουν σε ένα σπάνιο διάλειμμα από τις σέλφι, ενώ παίζει το Don’t Start Now ή το Levitating είσαι εκεί που πρέπει. Αν ψάχνεις για ψυχή είσαι σε λάθος μέρος. Δίσκος της Χρο- Πώς; τότε είχαμε πανδημία και καραντίνα; Ε, τότε σόρυ, αυτός ο τίτλος περνάει στον επόμενο…
1)Ulcerate - Stare into Death and Be Still
Πού και πού βγαίνει ένα άλμπουμ που υπερβαίνει τα στενά όρια του είδους που υπηρετεί και γνωρίζει την καθολική αποδοχή ακόμη και από εκείνους που δεν είναι και πολύ φανς. Δεν είναι ότι δεν ακούω Death Metal, αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχουν άλλες μουσικές που μου κάνουν συχνότερα κλικ. Όπως και με την φασολάδα, θα φάω με όρεξη αραιά και πού, αλλά πώς να το κάνουμε προτιμώ το γιουβέτσι. Το Το Stare Intο Death And Be Still είναι για εμένα σαν την καλύτερη φασολάδα που έχω φάει τα τελευταία χρόνια! Είναι το τελειότερο άλμπουμ του ακραίου ήχου που κυκλοφόρησε τον 21ο αιώνα μέχρι και την στιγμή αυτή που γράφω αυτές τις αράδες. Ποτέ πριν η δυσαρμονία δεν ξανακούστηκε τόσο υπέροχη. Οι Ulcerate και στο παρελθόν είχαν επιδείξει αξιέπαινες ικανότητες στο να τιθασεύουν με άνεση το χάος που δημιουργούσαν, όμως εδώ η τέχνη τους βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Ερεβώδες, Στριφνό, Υπερβατικό, Εκρηκτικό. H Άβυσσος του Θανάτου ποτέ δεν ήταν τόσο δελεαστική όσο εδώ.
2)Blue Öyster Cult - The Symbol Remains
Άκρως απολαυστικό άλμπουμ εν έτει 2020 από τους ζωντανούς θρύλους Buck Dharma και Εric Bloom. Με την πολύτιμη συνεισφορά του “νέου” Richie Castellano o δίσκος περιέχει όλα τα B.Ö.C trademarks που θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Ριφάρες, μελωδίες, σολαρίσματα, δεύτερα φωνητικά, ατμόσφαιρες, το Μπλε Στρείδι παραδίδει μαθήματα καλοπαιγμένου Hard Rock με το album να στέκεται με την αξία του ανάμεσα στις κλασσικές κορυφές τους. Ο Eric και οι δυο κιθαρίστες μοιράζονται τα φωνητικά με τον καθένα τους να έχει τα δικά του highlights. Χάλκινο μετάλλιο παίρνει το Secret Road, ένα μελωδικό αριστούργημα με τον Βuck στην ερμηνεία , ο Richie παίρνει το ασημένιο μετάλλιο με το kicking ass rock ‘n’ roll του The Return of St. Cecilia. Την κούπα την σηκώνει ο Eric με το Alchemist, που λες και ξεπήδησε από το Secret Treaties ή το Fire of Unknown Origin, ενώ στα σόλο στην μέση του κομματιού χάνεται η μπάλα. Ποιος να το περίμενε ότι το έχουν ακόμη μέσα τους.
3)Jehnny Beth - To Love Is To Live
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια μια φορά που βρέθηκα (με παρέσυραν κάποια παλιόπαιδα δηλαδή, εγώ δεν ήθελα) σε στριπτιτζάδικο, θετική εντύπωση μου είχε κάνει η μουσική που έβαζε ο DJ, με τις κομματάρες να διαδέχονται η μία την άλλη. Ειδικά το Closer των ΝΙΝ αποδείχθηκε ιδανικό για την περίσταση. Που το πάω τώρα; Το Flower από τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Beth είναι κομμάτι τέτοιου επιπέδου. Η επιρροή του Reznor στην μουσική της βγάζει μάτια. Οι post-punk κιθάρες που πρωταγωνιστούσαν στους δίσκους των Savages δίνουν την θέση τους σε αισθησιακά synthesizers και βίαιους βιομηχανικούς ρυθμούς. Πιάνο και διάφορα έγχορδα κάνουν επίσης την εμφάνιση τους σε σημεία δημιουργώντας μια Cave-ική ατμόσφαιρα ενώ σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ υπάρχει μια ελαφρώς soundtrack-ική αίσθηση. Μουσική για το νιοστό σίκουελ του Matrix. Άσε που σκάει μύτη και ο Cillian Murphy! Για την φωνή της Βeth δεν θα πω πολλά, είναι άλλωστε ο κύριος λόγος που ασχολούμαι με αυτόν τον δίσκο. Οπότε ναι…
4)Volturian - Crimson
Ατμοσφαιρικό Μέταλ από Ιταλία μεριά που φλερτάρει με το Ιndustrial, στο στυλ των συμπατριωτών τους Lacuna Coil, πολύ καλύτερο από ότι έχουν κυκλοφορήσει οι δεύτεροι τα τελευταία -ν- χρόνια. Χιλιοπαιγμένα πράγματα θα μου πείτε, όπως επίσης μια εσάνς τυριού (Evanescence) την έχει, αλλά οι δυναμικές συνθέσεις μαζί με την ωραία φωνή της Federica κερδίζουν τις εντυπώσεις. To ρεφρέν του Between The Sleepers η αγαπημένη μου στιγμή στον δίσκο, ενώ κερασάκι στην τούρτα η διασκευή τους στο Fading Like Flowers των Roxette.
5)Brendan Perry - Songs Of Disenchantment Music From The Greek Underground
Σε εμάς τους Έλληνες το να ακούμε αυτά τα βαριά χασικλίδικα ρεμπέτικα με την φωνή των Dead Can Dance και αγγλικό στίχο -σε αρκετά πιστή μετάφραση πρέπει να ομολογήσω- μπορεί να φαίνεται κάπως …άβολο, αλλά αν το δούμε από μια άλλη σκοπιά…γιατί; Αν γίνεται με μεράκι και σεβασμό, αυτό είναι που μετράει. Ο Βρένδος Πέρρης μπορεί να έχει μουστάκι αλλά του λείπει η απαραίτητη μαγκιά στην μάλλον εκλεπτυσμένη ερμηνεία του. Ακούγοντας ωστόσο τις εκδοχές του σε μικρά αριστουργήματα όπως τα Ήσουνα Ξυπόλυτη και Η Υπόγα, μια απρόσμενη περηφάνεια για την πολιτιστική μας κληρονομιά κάνει την εμφάνιση της.
James Dean Bradfield - Even In Exile
Πριν από αυτόν τον δίσκο-φόρο τιμής δεν ήξερα καν ποιος είναι ο Víctor Jara και τι σημαίνει για την Λατινική Αμερική και την Χιλή ιδιαίτερα. To τραγούδι του Manifiesto του είναι απλά συγκλονιστικό. Ο James Dean Bradfield (Μanic Street Preachers) επισκέπτεται το έργο, γιορτάζει την ζωή και τιμά τον θάνατο του Jara. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Όμορφος και μελαγχολικός δίσκος όπως ακριβώς του πρέπει.
Bunbury - Posible
Από τον προηγούμενο δίσκο του με τίτλο Expectativas, o Enrique Bunbury, η φωνή των Heroes del Silencio, επιστρέφει σε σχετικά πιο ροκ μονοπάτια. Στο Posible συνεχίζει ενσωματώνοντας πιο ηλεκτρονικά στοιχεία. Τα Hombre de acción και Cualquiera en su sano juicio θα μπορούσαν να βρίσκονται σε δίσκο των Depeche Mode. Στο βίντεο του υπέροχου Deseos de usar y tirar η εμφάνιση της λατρεμένης Sherilyn Fenn να χορεύει μοναχικά, δημιουργεί τους αναπόφευκτους Twin Peaks συνειρμούς.
Εnrique, Gracias por la buena musica!
Emma Ruth Rundle And Thou - May Our Chambers Be Full
τηλεφώνησε η Εmma και λέει της Chelsea φιλενάδα που λες σκέφτηκα είναι όλοι αυτοί οι τύποι που ακούνε κυρίως μέταλ αλλά ψάχνονται και μας ακούνε και εμάς και είπα να κάνω έναν κάπως μέταλ δίσκο αλλά επειδή δεν το κατέχω το πράμα θα συνεργαστώ με τους Thou που παίζουν αυτά με τις τσιρίδες τι λες καλή ιδέα vαι με ακούς σε ακούω έψαχνα το τηλέφωνο από εκείνον που είναι στους Converge τι έλεγες
Conception - State of Deception
Welcome back Conception! Welcome back Roy! Μας είχες λείψει, φίλε! Κλαψ! Λιγμ!
Paradise Lost - Obsidian
Paradise Lost αφού! Ο καλύτερος δίσκος τους από το ---------------
(συμπληρώστε υπεύθυνα)
Triptykon - Requiem [Live At Roadburn 2019]
Και μόνο για το αστέρι που βρήκες για να κάνει τα γυναικεία φωνητικά ανήκεις στα memorables ρε Τομ. Άντε σου δίνω ψήφο και στο εξώφυλλο!
29 Likes
… 2013, και λιγοτερο καλο απο οτιδηποτε πριν απο το 2013 
1 Like
Thankfully. Τελικά το hot take της νέας εποχής δεν είναι πόσο “ματσίλα” είναι η γκρουπάρα, αλλά πόσο “out of the box”. Maybe… out of the closet? oh god GURL
Το κατάλαβα πριν από χρόνια όταν κάτι ζαβά χάπατα στο blabbermouth γελοιοποιούσαν τον Joey επειδή είναι “γκεης” (αχ καλέ τι κατάντια) ή επειδή δεν άφησε την μάνα του να ζητιανεύεί κανά πιάτο φαί από αγνώστους (φλώρος έπρεπε να την πετάξει στο δρόμο). Είναι πιο “αντρίκιο” να είσαι thugster με όπλα και ντραγκς - ο εφεδρικός λούμπεν στρατός της βρωμιάς.
Γυναικωτός χμμμ let me see if i connect with my fav band here – > For a guy who does wear glitter frequently, has the unique stand-out of having RuPaul no1 in my 2014 list and flexed Manowar no 1 in most years they had something out, that’s a compliment. I embrace it and my girlfriend don’t mind.
Heavy metal - promoting diversity before the new hip crowd deemed it was cool (- and yet still missing the point).
Η Dua Λουπα θα γαμουσε αν ηταν αυθεντικη Αμαζονα Βαλκυρια Εκατη, σαν και αυτες που υμνουσαν οι Manowar, οι Fields of the Nephilim, and all the heroes of eternal youth. Ή οπως ήταν η θεά Katya όταν έσκασε στην 7η σεζόν με ολόσωμο red latex και το Σφυροδρέπανο. Ok, Latrice Royale too. “I may be fat bitch , but you’re ugly, and i’ve got a little weight” SLAY. ή Οπως όταν η Leather Leone στην οργασμική εισαγωγή του Battlefield of Life κάνει τα reverb να στενάζουν πριν σκάσουν οι φλεγόμενες κιθάρες της γαμιστροβεντουζάτης τρομπόνας!
Heavy metal - μη-συνταγογραφούμενη τρέλα ανευ ημερομηνίας λήξης. Fuck the world.
Oh my god, I take some stuff seriously and I am not so “cool and care-free about shit 365/24/7”.
Well that’s how it’s always been.
η αλήθεια είναι ότι περούκα δεν βάζω, I’m too sexy natural as i am. Τώρα… in a few decades. επιφυλλάσσομαι… μπορεί στα ξεμωράματα να γίνω anti-ageism ambassador/pole dancer, so…
"Ξέρετε τι είναι η μουσική για τους κοινούς θνητούς σαν εμένα και εσάς?
Θα σας πω. Η μουσική είναι δικαιοσύνη".
(JDM, 2011).
15 Likes