Αυτό εννοεί, βρε, τόση ώρα ο άνθρωπος, ότι θέλει να βλέπει μόνο λίστες και όχι ό,τι σχολιάζεται ενδιάμεσα.
Αλλά Ixnay, έτσι είναι τα ζωντανά topic, αλλιώς θα έπρεπε να είχαμε ένα topic για λίστες, ένα για συζητήσεις, και τρέχα γύρευε.
1 Like
Ποιος το περίμενε πάντως πως ο φιλτατος @Ixnay που κάποτε μας εκραζε ότι φτιάχνουμε λίστες για οτιδήποτε, τώρα μας λέει ρε μλκς όχι μπλα μπλα μόνο λίστες!
2 Likes
Αν εννοούσε αυτό δεν θα έγραφε ότι χρησιμοποιεί τα ποστς του χοπετο σαν index ότι εκεί ξεκινάει η χρονιά
Με αυτα και με αυτα, αν θελει να ανατρεξει πισω στο 2020 ο Ixnay θα εχει προκαλεσει ο ιδιος το προβλημα που καυτηριασε, και πολυ μου αρεσουν αυτες οι τραγικες ειρωνειες (!)
3 Likes
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
29 Likes
That is my middle name.
Ixnay Ειρωνείες Υγεία;
Ixnay Ειρωνείες Καυλα;
Ixnay Ειρωνείες Και;
Η μήπως, Ixnay Ειρωνείες Επανάσταση;
Επιθετακι;
4 Likes
Ixnay Ειρωνειες On The Hombre
2 Likes
Πωπω ρε μαλακες εδώ και κάνα εικοσαλεπτο έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω πως σκατα συνδέονται οι Offspring με το υγεία καύλα και επανάσταση…
3 Likes
Δευτέρα πρώτη φορά ποστάρω λίστα 
Η πρώτη covid χρονιά. Με άπειρο χρόνο στο σπίτι. Η χρονιά που άκουσα μπόλικη μουσική. Και καινούργια, αλλά και κυρίως παλιότερα συγκροτήματα, που για κάποιο λόγο δεν είχα ασχοληθεί. Ενώ λοιπόν δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε αυτή την λίστα, παίζει να είναι τοπ χρονιά για μένα στα ποσοστά μουσικής που ακουσα και αγόρασα.
Η λίστα, σαν ονόματα μένει χονδρικά η ίδια με αυτή που είχα ποστάρει στο αντίστοιχο θρεντ. Έχουν αλλάξει θέσεις όμως. Με καιρό δέθηκα περισσότερο με κάποια άλμπουμ, λιγότερο με άλλα, αλλά είναι γεγονός ότι ήταν μια πολύ καλή χρονιά, με πολύ ποικιλία.
-
Caligula’s Horse - Rise Radiant. Από την 2η θέση τότε, στην 1η πλέον. Οι ακροάσεις είναι άπειρες πλέον. Το θεωρώ εφάμιλλο των αγαπημένων μου Bloom και The Tide. Μετά από μια μικρή παύση τελειότητας στον προηγούμενο δίσκο, εδώ βάζουνε πλώρη για τις απάτητες τους κορυφές. Και αυτό γίνεται γιατί εκτός από πολύ όμορφες συνθέσεις, ο Grey κλέβει την παράσταση. Και όταν η βάση σου είναι εξαιρετική και ο τραγουδιάρης σου is on fire, τότε έχεις πιθανότητες να γράψεις αριστούργημα. Δεν θα γράψω κάτι άλλο για αυτόν τον απίστευτο δίσκο. Αν θέλει κάποιος 2 λόγια παραπάνω, μπορεί να δεί το θρεντ των Caligula’s Horse, αναλυτικότατα.
-
Triptykon - Requiem. Είχα ακούσει και Triptykon και Celtic Frost. Οκ, μια χαρά, αλλά δεν μου είχαν μιλήσει στην ψυχή. Θες οι θλιβερές μέρες που περνάγαμε? Θες κάτι αλλο? Δεν ξέρω. Όμως αυτός ο επιθανάτιος ρόγχος με πήρε και με σήκωσε. Πέρα για πέρα ατμοσφαιρικό, χρησιμοποιεί όσο χρόνο χρειάζεται για να επιτελέσει το έργο του. Μοναδικό. Αν θέλετε καλύτερα λόγια και αναλύσεις @apostolisza8 kai @Aldebaran .
-
King Buffalo - Dead Star. H μεγάλη ανακάλυψη του 2020. Κατά τύχη σε site με νέες κυκλοφορίες, βλέπω εξώφυλλο και απλά κατεβάζω. Πλέον κοσμεί την δισκοθήκη μου. Ψυχεδελικό, ατμοσφαιρικό και ελαφρώς stoner-ιάρικο, αυτό το φοβερό ΕP, μου γνώρισε την καινούργια μου μουσική αγάπη (η επόμενη έρχεται το 2023, υπό το όνομα Howling Giant - ακούστε λέμε!).
-
Hail Spirit Noir - Eden In Reverse. Πολύ εστιασμένο δίσκος, πολύ Εloy στα πλήκτρα (synthwave θα έλεγε κανείς), καθαρά φωνητικά, ψυχεδέλεια, εξαιρετική ατμόσφαιρα. Έχει κερδίσει το στοίχημα του χρόνου, παραμένει συχνά πυκνά στην playlist μου. Οι γνώστες του γκρούπ, ίσως και λίγο μουδιασμένοι - για μένα είναι διαμάντι. Οι Opeth-ιες της ύστερης περιόδου, με κερδίζουν.
-
Lord Vigo - Danse De Noir. Doomας δεν είμαι, παρόλο που από αρκετά παλιά υπάρχει, περιορισμένα μεν, στα ακούσματα μου. Ειδικά όταν βάζεις και το epic στοιχείο, κοντεύεις να με χάσεις. Εχω αρχίσει και αναθεωρώ, αλλά αυτό είναι άσχετο με αυτόν τον δίσκο. Το επικό doom που μου αρέσει, με σαφείς συνθέσεις, φοβερή φωνή και ένα σύνολο να κυλάει νεράκι.
Ακριβώς πίσω τους, οι Sorcerer με το περίπου doom τους, στο Lamenting of the Innocent, κερδίζουν τις εντυπώσεις. Ελαφρώς heavy metallάδικη αντίληψη, φοβερή φωνή και πολύ ωραίες κιθάρες. Οι The Ocean με το εξαιρετικό Phanerozoic II:Mesozoic|Cenozoic, αν και έχασαν θέσεις σε σχέση με την αρχική λίστα (3οι αν θυμάμαι καλά), παραμένουν φοβεροί και τρομεροί σε αυτό που κάνουν.
Black/Thrash ακούω σπανίως και ακόμα λιγότερο όταν είναι στα πλάισια της αναβίωσης του ήχου. Ε οι Butcher με το 666 Goats Carry My Chariot με αναγκάζουν να υποκλιθώ με το αρκετά ποικιλόμορφο (ειδικά για το είδος) δίσκο.
Ο @apostolisza8 , είναι μου φαίνεται ο υπεύθυνος που με έβαλε στην σκοτοδίνη των Vredehammer και το φαρμακερό Viperous. Μιλαμε για επιθετικότητα και μαυρίλα ταυτόχρονο, ικανή να σε ρουφίξει. Για τους Benediction, δεν έχω να πω πολλά. Είμαι fanboys και το Scriptures, ενώ δεν είναι κατι το εντυπωσιακό ή το ξεχωριστό, μας έδειξε ότι είναι ακόμα ζωντανοί και εντυπωσιακά ενεργητικοί.
Σε παρόμοιες μαυρίλες με τους Vredehammer, αλλά στο black metal, έχουμε τους Gaerea με το Limbo.
Και τα τελευταία mentions χωρίς λόγια, αλλά πολύ αγάπη:
Intronaut - Fluid Existential Inversions
John Petruci - Terminal Velocity
Pure Reason Revolution - Epnea
Wobbler - Dwellers of the Deep
Sons of Apollo - MMXX
32 Likes
1.Pain of Salvation - Panther
Accelerator,Wait,Icon…Τι αλλο να ζητήσεις απο ένα αλμπουμ; (μεγαλυτερη διαρκεια ίσως;)
2.Psychotic Waltz - The God Shaped Void (+cover)
ΤΕΡΑΣΤΙΑ επιστροφη που ξεπερασε οποιαδήποτε προσδοκία είχα.
3.Deep Purple - Whoosh!
Ισως οτι καλυτερο απο το Purpendicular του 1996.Ακουγονται ακομα τοσο ορεξατοι…
4.On Thorns I lay - Threnos
Στην ιδια ποιοτητα του Aegean Sorrow και αυτο απο μονο του λεει πολλα…
5.Paradise Lost - Obsidian
Ο δισκος που ικανοποιει ολα τα γουστα!
34 Likes
2020
Dua Lipa - Future Nostalgia
Ακριβή ποπ για τις μάζες (κατά το Φτηνή ποπ για την ελίτ). Η Dua Lipa το έχει και το ξέρει. Οι οχτακόσιοιπενήνταδώδεκα παραγωγοί της κάναν καλή δουλειά για να της φτιάξουν τραγούδια πιο πιασάρικα πεθαίνεις. Αν είσαι με ένα ποτό στο χέρι και γύρω σου νεανικά κορμιά κάνουν ότι χορεύουν σε ένα σπάνιο διάλειμμα από τις σέλφι, ενώ παίζει το Don’t Start Now ή το Levitating είσαι εκεί που πρέπει. Αν ψάχνεις για ψυχή είσαι σε λάθος μέρος. Δίσκος της Χρο- Πώς; τότε είχαμε πανδημία και καραντίνα; Ε, τότε σόρυ, αυτός ο τίτλος περνάει στον επόμενο…
1)Ulcerate - Stare into Death and Be Still
Πού και πού βγαίνει ένα άλμπουμ που υπερβαίνει τα στενά όρια του είδους που υπηρετεί και γνωρίζει την καθολική αποδοχή ακόμη και από εκείνους που δεν είναι και πολύ φανς. Δεν είναι ότι δεν ακούω Death Metal, αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχουν άλλες μουσικές που μου κάνουν συχνότερα κλικ. Όπως και με την φασολάδα, θα φάω με όρεξη αραιά και πού, αλλά πώς να το κάνουμε προτιμώ το γιουβέτσι. Το Το Stare Intο Death And Be Still είναι για εμένα σαν την καλύτερη φασολάδα που έχω φάει τα τελευταία χρόνια! Είναι το τελειότερο άλμπουμ του ακραίου ήχου που κυκλοφόρησε τον 21ο αιώνα μέχρι και την στιγμή αυτή που γράφω αυτές τις αράδες. Ποτέ πριν η δυσαρμονία δεν ξανακούστηκε τόσο υπέροχη. Οι Ulcerate και στο παρελθόν είχαν επιδείξει αξιέπαινες ικανότητες στο να τιθασεύουν με άνεση το χάος που δημιουργούσαν, όμως εδώ η τέχνη τους βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Ερεβώδες, Στριφνό, Υπερβατικό, Εκρηκτικό. H Άβυσσος του Θανάτου ποτέ δεν ήταν τόσο δελεαστική όσο εδώ.
2)Blue Öyster Cult - The Symbol Remains
Άκρως απολαυστικό άλμπουμ εν έτει 2020 από τους ζωντανούς θρύλους Buck Dharma και Εric Bloom. Με την πολύτιμη συνεισφορά του “νέου” Richie Castellano o δίσκος περιέχει όλα τα B.Ö.C trademarks που θα ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Ριφάρες, μελωδίες, σολαρίσματα, δεύτερα φωνητικά, ατμόσφαιρες, το Μπλε Στρείδι παραδίδει μαθήματα καλοπαιγμένου Hard Rock με το album να στέκεται με την αξία του ανάμεσα στις κλασσικές κορυφές τους. Ο Eric και οι δυο κιθαρίστες μοιράζονται τα φωνητικά με τον καθένα τους να έχει τα δικά του highlights. Χάλκινο μετάλλιο παίρνει το Secret Road, ένα μελωδικό αριστούργημα με τον Βuck στην ερμηνεία , ο Richie παίρνει το ασημένιο μετάλλιο με το kicking ass rock ‘n’ roll του The Return of St. Cecilia. Την κούπα την σηκώνει ο Eric με το Alchemist, που λες και ξεπήδησε από το Secret Treaties ή το Fire of Unknown Origin, ενώ στα σόλο στην μέση του κομματιού χάνεται η μπάλα. Ποιος να το περίμενε ότι το έχουν ακόμη μέσα τους.
3)Jehnny Beth - To Love Is To Live
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια μια φορά που βρέθηκα (με παρέσυραν κάποια παλιόπαιδα δηλαδή, εγώ δεν ήθελα) σε στριπτιτζάδικο, θετική εντύπωση μου είχε κάνει η μουσική που έβαζε ο DJ, με τις κομματάρες να διαδέχονται η μία την άλλη. Ειδικά το Closer των ΝΙΝ αποδείχθηκε ιδανικό για την περίσταση. Που το πάω τώρα; Το Flower από τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Beth είναι κομμάτι τέτοιου επιπέδου. Η επιρροή του Reznor στην μουσική της βγάζει μάτια. Οι post-punk κιθάρες που πρωταγωνιστούσαν στους δίσκους των Savages δίνουν την θέση τους σε αισθησιακά synthesizers και βίαιους βιομηχανικούς ρυθμούς. Πιάνο και διάφορα έγχορδα κάνουν επίσης την εμφάνιση τους σε σημεία δημιουργώντας μια Cave-ική ατμόσφαιρα ενώ σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ υπάρχει μια ελαφρώς soundtrack-ική αίσθηση. Μουσική για το νιοστό σίκουελ του Matrix. Άσε που σκάει μύτη και ο Cillian Murphy! Για την φωνή της Βeth δεν θα πω πολλά, είναι άλλωστε ο κύριος λόγος που ασχολούμαι με αυτόν τον δίσκο. Οπότε ναι…
4)Volturian - Crimson
Ατμοσφαιρικό Μέταλ από Ιταλία μεριά που φλερτάρει με το Ιndustrial, στο στυλ των συμπατριωτών τους Lacuna Coil, πολύ καλύτερο από ότι έχουν κυκλοφορήσει οι δεύτεροι τα τελευταία -ν- χρόνια. Χιλιοπαιγμένα πράγματα θα μου πείτε, όπως επίσης μια εσάνς τυριού (Evanescence) την έχει, αλλά οι δυναμικές συνθέσεις μαζί με την ωραία φωνή της Federica κερδίζουν τις εντυπώσεις. To ρεφρέν του Between The Sleepers η αγαπημένη μου στιγμή στον δίσκο, ενώ κερασάκι στην τούρτα η διασκευή τους στο Fading Like Flowers των Roxette.
5)Brendan Perry - Songs Of Disenchantment Music From The Greek Underground
Σε εμάς τους Έλληνες το να ακούμε αυτά τα βαριά χασικλίδικα ρεμπέτικα με την φωνή των Dead Can Dance και αγγλικό στίχο -σε αρκετά πιστή μετάφραση πρέπει να ομολογήσω- μπορεί να φαίνεται κάπως …άβολο, αλλά αν το δούμε από μια άλλη σκοπιά…γιατί; Αν γίνεται με μεράκι και σεβασμό, αυτό είναι που μετράει. Ο Βρένδος Πέρρης μπορεί να έχει μουστάκι αλλά του λείπει η απαραίτητη μαγκιά στην μάλλον εκλεπτυσμένη ερμηνεία του. Ακούγοντας ωστόσο τις εκδοχές του σε μικρά αριστουργήματα όπως τα Ήσουνα Ξυπόλυτη και Η Υπόγα, μια απρόσμενη περηφάνεια για την πολιτιστική μας κληρονομιά κάνει την εμφάνιση της.
James Dean Bradfield - Even In Exile
Πριν από αυτόν τον δίσκο-φόρο τιμής δεν ήξερα καν ποιος είναι ο Víctor Jara και τι σημαίνει για την Λατινική Αμερική και την Χιλή ιδιαίτερα. To τραγούδι του Manifiesto του είναι απλά συγκλονιστικό. Ο James Dean Bradfield (Μanic Street Preachers) επισκέπτεται το έργο, γιορτάζει την ζωή και τιμά τον θάνατο του Jara. Χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Όμορφος και μελαγχολικός δίσκος όπως ακριβώς του πρέπει.
Bunbury - Posible
Από τον προηγούμενο δίσκο του με τίτλο Expectativas, o Enrique Bunbury, η φωνή των Heroes del Silencio, επιστρέφει σε σχετικά πιο ροκ μονοπάτια. Στο Posible συνεχίζει ενσωματώνοντας πιο ηλεκτρονικά στοιχεία. Τα Hombre de acción και Cualquiera en su sano juicio θα μπορούσαν να βρίσκονται σε δίσκο των Depeche Mode. Στο βίντεο του υπέροχου Deseos de usar y tirar η εμφάνιση της λατρεμένης Sherilyn Fenn να χορεύει μοναχικά, δημιουργεί τους αναπόφευκτους Twin Peaks συνειρμούς.
Εnrique, Gracias por la buena musica!
Emma Ruth Rundle And Thou - May Our Chambers Be Full
τηλεφώνησε η Εmma και λέει της Chelsea φιλενάδα που λες σκέφτηκα είναι όλοι αυτοί οι τύποι που ακούνε κυρίως μέταλ αλλά ψάχνονται και μας ακούνε και εμάς και είπα να κάνω έναν κάπως μέταλ δίσκο αλλά επειδή δεν το κατέχω το πράμα θα συνεργαστώ με τους Thou που παίζουν αυτά με τις τσιρίδες τι λες καλή ιδέα vαι με ακούς σε ακούω έψαχνα το τηλέφωνο από εκείνον που είναι στους Converge τι έλεγες
Conception - State of Deception
Welcome back Conception! Welcome back Roy! Μας είχες λείψει, φίλε! Κλαψ! Λιγμ!
Paradise Lost - Obsidian
Paradise Lost αφού! Ο καλύτερος δίσκος τους από το ---------------
(συμπληρώστε υπεύθυνα)
Triptykon - Requiem [Live At Roadburn 2019]
Και μόνο για το αστέρι που βρήκες για να κάνει τα γυναικεία φωνητικά ανήκεις στα memorables ρε Τομ. Άντε σου δίνω ψήφο και στο εξώφυλλο!
29 Likes
… 2013, και λιγοτερο καλο απο οτιδηποτε πριν απο το 2013 
1 Like
Thankfully. Τελικά το hot take της νέας εποχής δεν είναι πόσο “ματσίλα” είναι η γκρουπάρα, αλλά πόσο “out of the box”. Maybe… out of the closet? oh god GURL
Το κατάλαβα πριν από χρόνια όταν κάτι ζαβά χάπατα στο blabbermouth γελοιοποιούσαν τον Joey επειδή είναι “γκεης” (αχ καλέ τι κατάντια) ή επειδή δεν άφησε την μάνα του να ζητιανεύεί κανά πιάτο φαί από αγνώστους (φλώρος έπρεπε να την πετάξει στο δρόμο). Είναι πιο “αντρίκιο” να είσαι thugster με όπλα και ντραγκς - ο εφεδρικός λούμπεν στρατός της βρωμιάς.
Γυναικωτός χμμμ let me see if i connect with my fav band here – > For a guy who does wear glitter frequently, has the unique stand-out of having RuPaul no1 in my 2014 list and flexed Manowar no 1 in most years they had something out, that’s a compliment. I embrace it and my girlfriend don’t mind.
Heavy metal - promoting diversity before the new hip crowd deemed it was cool (- and yet still missing the point).
Η Dua Λουπα θα γαμουσε αν ηταν αυθεντικη Αμαζονα Βαλκυρια Εκατη, σαν και αυτες που υμνουσαν οι Manowar, οι Fields of the Nephilim, and all the heroes of eternal youth. Ή οπως ήταν η θεά Katya όταν έσκασε στην 7η σεζόν με ολόσωμο red latex και το Σφυροδρέπανο. Ok, Latrice Royale too. “I may be fat bitch , but you’re ugly, and i’ve got a little weight” SLAY. ή Οπως όταν η Leather Leone στην οργασμική εισαγωγή του Battlefield of Life κάνει τα reverb να στενάζουν πριν σκάσουν οι φλεγόμενες κιθάρες της γαμιστροβεντουζάτης τρομπόνας!
Heavy metal - μη-συνταγογραφούμενη τρέλα ανευ ημερομηνίας λήξης. Fuck the world.
Oh my god, I take some stuff seriously and I am not so “cool and care-free about shit 365/24/7”.
Well that’s how it’s always been.
η αλήθεια είναι ότι περούκα δεν βάζω, I’m too sexy natural as i am. Τώρα… in a few decades. επιφυλλάσσομαι… μπορεί στα ξεμωράματα να γίνω anti-ageism ambassador/pole dancer, so…
"Ξέρετε τι είναι η μουσική για τους κοινούς θνητούς σαν εμένα και εσάς?
Θα σας πω. Η μουσική είναι δικαιοσύνη".
(JDM, 2011).
15 Likes
Επιτέλους επέστρεψες άνθρωπέ μου 
ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΒΕΝΤΟΥΖΩΣΕΣ ΕΤΣΙ, ΤΑ ΣΚΑΜΠΟ ΜΟΥ ΚΑΙ Τ’ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!
9 Likes
Thank You so very much <3
2020, η χρονιά του covid και των lock down. Ήταν όμως το 2020, μουσικά μιλώντας, και το έτος των μεγάλων επιστροφών - μεγάλων τουλάχιστον από άποψης χρονικού διαστήματος απουσίας.Για πάμε να δούμε τι έχουμε να θυμόμαστε από τότε, εκτός από τα… μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας:
1. Psychotic Waltz - The God - Shaped Void
Ένα από τα πλέον αναμενόμενα album ήταν αυτό των Psychotic Waltz,ενός σχήματος με τέσσερις εξαιρετικούς δίσκους στο ενεργητικό του (οι δύο πρώτοι εξ αυτών θεϊκοί) που επανήλθαν μετά από μια διάλυση που κράτησε πολύ καιρό. Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντα η αίσθηση της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης, ότι κάτι εξίσου καλό ή και καλύτερο ακόμη (!) υπήρχε στις δυνατότητες τους, αλλά οι όποιες συγκυρίες δεν επέτρεψαν να αναδυθεί.
Στο The God-Shaped Void οι Τεξανοί progressive ήρωες δείχνουν να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησε το Bleeding, με αυτές τις ληθαργικές, υπνωτιστικές μελωδίες που διατρέχουν, εν μέρει ή εν όλω, συνθέσεις όπως το Stranded, The Fallen, ή Demystified, αλλά και κομμάτια όπως το All the Bad Men που παραπέμπουν ευθέως σε εκείνη την περίοδο. Μέσα όμως στα 24 χρόνια που μεσολάβησαν, και δεδομένου ότι αυτός που παρέμεινε ο πλέον ενεργός ήταν ο Buddy Lackey – Devon Graves, μοιραία η “κληρονομιά” των Dead Soul Tribe (και των The ShadowTheory) είναι επίσης ανιχνεύσιμη εδώ, με το ιδιαίτερο και πάντα ξεχωριστό κιθαριστικό δίδυμο των Rock και McAlpin από την άλλη, να εξασφαλίζει ότι το νέο LP δεν θα ακούγεται σαν ένας solo δίσκος του Devon Graves, είτε επιδιδόμενοι στις τόσο χαρακτηριστικές τους δισολίες, είτε καταφεύγοντας στις ακουστικές κιθάρες ή ένα hard rock-άδικο riff και solo όπως στο In the Silence!
To The God-Shaped Void είχε το πολύ δύσκολο έργο να ανταποκριθεί στις τεράστιες προσδοκίες που απέρρεαν τόσο από τον πρότερο βίο των Psychotic Waltz όσο και από την μακροχρόνια απουσία τους και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα κατάφερε περίφημα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών!
2. Eternal Champion – Ravening Iron
Έχοντας τραβήξει με το ντεμπούτο τους την προσοχή, οι Eternal Champion πήραν τον απαραίτητο χρόνο (δεδομένου και του πόσο πολυπράγμων είναι ο Arthur Rizk) και επανήλθαν με το πολύ προσεγμένο δεύτερο LP τους.
Το εν λόγω Ravening Iron έρχεται λοιπόν προικισμένο από τους δημιουργούς του με όλες τις αρετές που συγκινούν τους ρέκτες του είδους. Πιο mid tempo στις ταχύτητες του (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά), έχει κλασικά σαν καλύτερο τραγούδι το ομώνυμο, έχει ένα κλείσιμο που προλογίζεται από ένα ατμοσφαιρικό instrumental, και το νιώθεις εξαρχής ότι θα είναι μεγαλειώδες, έχει το “σωστό” αριθμό τραγουδιών, τη “σωστή” διάρκεια, στίχους από το fantasy σύμπαν του βιβλίου του τραγουδιστή Jason Tarpey, κι ένα εξώφυλλο από τον “βετεράνο” Ken Kelly που επίσης διεγείρει τα… συγκινησιακά αντανακλαστικά των οπαδών!
Με λίγα λόγια, ο δίσκος αποτελεί μια δικαίωση των προσδοκιών που συνοδεύουν τους συγκεκριμένους που πλέον ορθώς λογίζονται ως αναπόσπαστο μέρος της “εμπροσθοφυλακής” του ρεύματος αναβίωσης του traditional metal ήχου!
3. Wytch Hazel - III: Pentecost
Κατά δήλωση του, ο Colin Hendra, ιθύνων νους/συνθέτης/κιθαρίστας και τραγουδιστής στους Wytch Hazel, δεν αισθάνθηκε καμία πίεση κατά τη σύνθεση του νέου album, μιας και έχει μπει στη διαδικασία να γράφει διαρκώς καινούρια μουσική. Αυτό ίσως εξηγεί το πώς κατόρθωσε να δημιουργήσει κάτι αντάξιο του προ διετίας φοβερού Sojourn! Χρησιμοποιώντας και επεκτείνοντας τα χαρακτηριστικά τους, ήτοι τους Thin Lizzy, τους Wishbone Ash, το πρώιμο NWOBHM (κατά προφανή συνέπεια!), την folk-ίλα των JethroTull, αλλά και την μεσαιωνική αγγλική μουσική, το Pentecost ακούγεται εξίσου εντυπωσιακό αλλά και δυναμικότερο – δεν είναι σύμπτωση ότι εδώ, σε κραυγαλέα αντίθεση με το προηγούμενο LP, έχουμε μόνο μια μπαλάντα, το “The Crown”.
Το σημαντικότερο επίτευγμα βέβαια είναι ότι τα τραγούδια διαθέτουν την τόσο σπάνια, αλλά και απαραίτητη, αρετή να μένουν στη μνήμη από την πρώτη κιόλας φορά, διαθέτοντας άφθονα “κολλητικά” μέρη, σε μια εντύπωση που ενισχύεται όσο προχωράει η ροή του δίσκου αλλά και με κάθε επόμενο άκουσμα. Αυτό δεν πιστώνεται μόνο στις πανέμορφες, εθιστικές φωνητικές μελωδίες του Hendra, αλλά και στις κιθαριστικές αρμονίες και τα riffs που εξυφαίνει από κοινού με τον Alex Haslam. Βοήθεια μας!
4. Triptykon with the Metropole Orchest – Requiem
Έχω επανειλημένως δηλώσει ότι δεν προτίθεμαι να συμπεριλαμβάνω live album στις λίστες, όμως το συγκεκριμένο αφ’ ενός παρουσιάζει καινούριο υλικό που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας του, αφ’ ετέρου δεν δίνει στον ακροατή την εντύπωση του ζωντανά ηχογραφημένου δίσκου μιας και το κοινό παραμένει χαρακτηριστικά σιωπηλό (αποσβολωμένο, ενδεχομένως) καθ’ όλη πρακτικά την διάρκεια του!
Ακόμη κι έτσι να μην ήταν όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί την πρωτοκαθεδρία του Fischer στο να ορίζει και να επαναπροσδιορίζει το πρωτοποριακά ακραίο (ή και ακραία πρωτοποριακό) στο metal, ποιος μπορεί να αγνοήσει την ικανότητα του να καταδύεται στα πιο ανήλιαγα βάθη του ψυχισμού (του) και να αποδύεται σε μια προσπάθεια να κοινωνήσει την εμπειρία αυτή;
5. Cirith Ungol – Forever Black
Σε μια εποχή όμως, όπου πλείστοι όσοι επίδοξοι αναβιωτές του παραδοσιακού metal κάθε μορφής και έκφρασης, πασχίζουν να επαναφέρουν τον “ένδοξο” 80s ήχο, θα συνιστούσε κατάφωρη αδικία να μην έχουν λόγο ύπαρξης κάποιοι από τους πρωτεργάτες του ήχου αυτού! Έτσι, το απίθανο ενδεχόμενο έγινε πραγματικότητα και αφού προηγήθηκαν κάποια “αναγνωριστικά” live, οι Cirith Ungol επέστρεψαν και δισκογραφικά, 29 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο τους!
Οι θετικοί συνειρμοί ξεκινάνε από το εξώφυλλο κιόλας με τον Elric δια χειρός Michael Whelan να βρίσκεται και πάλι σε πρώτο πλάνο. Οι προσδοκίες δεν θα διαψευστούν με την ακρόαση του – 100% καινούριου - υλικού, που συνδυάζει όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου των Cirith Ungol, το ορμητικό metal, το doom, το επικό, τη σεβεντίλα. Με το που μπει το Legions Arise μάλιστα, σηματοδοτώντας την επιστροφή της μπάντας (μουσικά και στιχουργικά!) και καλώντας τις “λεγεώνες” να εγερθούν με τη σειρά τους, δύσκολα μένει κάποιος ασυγκίνητος.
Υπάρχει ένα δυσδιάκριτο όριο μεταξύ του απενοχοποιημένα νοσταλγικού και του γραφικού και ευτυχώς το Forever Black σε καμία στιγμή δεν το ξεπερνά. Αντίθετα, παρόλο που είναι εμφανώς ο δίσκος που θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν μετά το Paradise Lost (ή μήπως αμέσως πριν;) δεν ηχεί παρωχημένος εν έτει 2020, ίσως γιατί φτιάχτηκε από ένα συγκρότημα που δεν έχασε ποτέ τον underground χαρακτήρα του και αδιαφορούσε για το αν συμβαδίζει με τις εκάστοτε τάσεις.
Επίσης, μιας και οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται και τα honourable mentiions για να καταγράφονται με όλη την δέουσα έμφαση:
-
Από την εγχώρια παραγωγή, που πλέον φιλοδοξεί χωρίς υπερβολή να λογίζεται ως διεθνούς ενδιαφέροντος, αξίζει κατ’ αρχήν να σταθούμε στο March of the Damned ΕΡ των Black Sword Thunder Attack,του συγκροτήματος από την Καλαμπάκα με το υπέρ cool όνομα που ήταν για χρόνια το καλά κρυμμένο μυστικό και απωθημένο συνάμα της ελληνικής σκηνής του επικού ήχου. Οι επιρροές τους είναι αρκετά προφανείς και σε μια πρώτη ανάγνωση εντοπίζονται στο δίπολο Warlord/ Lordian Guard, επιρροές τις οποίες έχουν προφανώς μελετήσει σε βάθος, γι’ αυτό και η ομοιότητα δεν συνιστά μιμητισμό αλλά μάλλον κολακεία και το αποτέλεσμα ηχεί λυρικό, κατανυκτικό ακόμη.
Σε όχι μακρινά μονοπάτια έχουμε το πρώτο βήμα των Sacred Outcry με το Damned For All Time να συγκεντρώνει απολύτως δικαιολογημένα μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και επιτέλους, 33 χρόνια μετά, την συνέχεια του φοβερού Mythology των Νorthwind με το History να ικανοποιεί πέραν πάσης προσδοκίας, δείγμα ότι στην περίπτωση τους, όντως “η δουλειά είχε μείνει στη μέση” αφού κάποια κομμάτια χρονολογούνται από την εποχή λίγο πριν τη διάλυσή τους! -
Ανεπίτρεπτο θα ήταν να ξεχάσω το The Symbol Remains των τεράστιων Blue Öyster Cult, όπως φυσικά και το The Absence of Presence, πάρα πολύ καλό και αντιπροσωπευτικό των Kansas που σημειωτέον, ήδη από το The Prelude Implicit στη… νιοστή ενσάρκωση τους, βρίσκονται για πρώτη φορά χωρίς κανέναν εκ των Kerry Livgren και Steve Walsh, των βασικών δηλαδή συνθετικών πυλώνων τους!
Και εις άλλα με υγεία!
30 Likes
Α δεν ξέρω, νόμιζα ότι ήταν εμφανές ότι όπως ο Γρακχος απλά πάτησε στο google να δει ποια είναι μετά από μια εικόνα που είδε, έτσι και εγώ, δεν έχω ακούσει ούτε μια νότα από τους Manowar και ούτε με απασχολεί, κρίνω απ’την εικόνα
3 Likes
Εχω ακουσει εγω δυστυχως. Καλα εισαι, μην ακουσεις. Πραγματικα δεν χρειαζεται καθολου.
1 Like