2021
1. Leprous - Aphelion
Οταν βγαζουν οι Leprous δισκο, οι υπολοιποι μπορουν να ελπιζουν για την δευτερη θεση στην καλυτερη. Αν θυμαμαι καλα σε αυτο το site ο συγκεκριμενος δισκος δεν ελαβε και τεραστιας αναγνωρισης, αλλα στα δικα μου τα αυτια ειναι οτι καλυτερο εχει βγαλει η μεγαλυτερη μπαντα των τελευταιων 10 χρονων μετα το Congregation. Δεν εχω απολυτως κανενα παραπονο απο το Pitfalls, αλλα το Aphelion ειναι μιση κλαση ανωτερο απο ολες τις αποψεις. Το groove στο οποιο εστιασαν αυτην την φορα περισσοτερο απο ποτε, αναδεικνυει ολα τα τραγουδια, και κανει στιγμες οπως Silhouette και Have You Ever? να αποτελουν δυο απο τις πολλες κορυφες του δισκου. To The Silent Revelation το ειχα λατρεψει ηδη απο το πρωτο ακουσμα, ενω πιο ιδιαιτερες και μελωδικες συνθεσεις οπως All The Moments και The Shadow Side ειναι τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο (μαζι με το Have You Ever?). Οταν προσθετεις σε αυτα και ηδη κλασικα τραγουδια για την μπαντα σαν τα Out Of Here, Running Low, Castaway Angels και On Hold, εχεις ενα αριστουργημα. Το μοναδικο τραγουδι που μερικες φορες τρωει σκιπ (βολικο μιας και κλεινει τον δισκο) ειναι το Nighttime Disguise, που η μπαντα εγραψε μαζι με μια μεριδα οπαδων σε livestream που διηρκεσε μερικες ωρες εν μεσω της πανδημιας. Δυστυχως αυτη η μεριδα hardcore οπαδων ηταν σε μεγαλο βαθμο ατομα που θα ηθελαν απο τους Leprous να παιζουν οπως στο Bilateral μεχρι να σβησει ο ηλιος, αρα το αποτελεσμα βγηκε αναχρονιστικο, οπως αναμενοταν.
2. Gojira - Fortitude
Οπως ισως εγραψα στην περιγραφη του Magma, ανακαλυψα τους Gojira το καλοκαιρι του 2020 οταν κυκλοφορησαν το υπερτραγουδι των 7 ηπειρων και των 10 θαλασσων με τιτλο Another World. Ευτυχως το συνοδευσαν με ενα σωρο αλλες υπερτραγουδαρες, οπως τα Born For One Thing, Amazonia, New Found, The Chant, Sphinx και The Trails. Μαζι με το Magma, οι δυο καλυτεροι τους δισκοι για μενα, και ανυπομονω για την συνεχεια. Τεραστια μπανταρα που αποτελει μαζι με τους Leprous οτι καλυτερο υπαρχει εκει εξω στον σκληρο ηχο.
3. Dream Theater - A View From The Top Of The World
Μετα απο 25 χρονια που ειχα ολον τον χρονο να ανακαλυψω, να ακουσω, να νιωσω, να αναλυσω, να ξεχασω, να νοσταλγησω, και να ξαναεπισκεφτω την μουσικη των Dream Theater παμπολλες φορες, πλεον δεν υπαρχει κατι σχετικο με τους Dream Theater το οποιο να χρειαζεται ιδιαιτερο κοπο για να το εκτιμησω ή να αξιολογησω σωστα. Τα διαχρονικα συμπερασματα που εχω βγαλει οσον αφορα μια απο τις παλαι ποτε αγαπημενες μου μπαντες ειναι αρκετα, αλλα τα βασικα ειναι τα εξης: (Α) Η ελλειψη του Mike Portnoy απο τα τυμπανα ηταν το μεγαλυτερο πληγμα για την μουσικη τους (Β) Με καποιες λαμπρες εξαιρεσεις, οπως ολοκληρο το Octavarium και μεμονωμενα τραγουδια σαν το Vacant και το Far From Heaven (το Scenes From A Memory δεν μετραει γιατι το ειχε γραψει το μισο και βαλε ο Sherinian), τα πληκτρα του Rudess ειναι ως επι πλειστον αγευστα, αχρωμα και πολυ συχνα βαρετα. Θεωρω τους Kevin Moore και Derek Sherinian κλασεις ανωτερους μουσικους απο τον Jordan Rudess, και μιας και τα πληκτρα παιζουν εναν αρκετα σημαντικο ρολο στους DT, δεν περιμενω να βγαλουν ποτε δισκο ισαξιο της κλασικης τετραδας (Γ) Ο LaBrie ειναι εδω και αρκετο καιρο δυστυχως ενα τεραστιο τους μειονεκτημα ζωντανα, και ακομα και στο στουντιο πλεον δεν προσθετει κατι στην μουσικη της μπαντας, η οποια εχω αρχισει εδω και λιγα χρονια να πιστευω πως θα ηταν ακομα καλυτερη με εναν πραγματικα καλο τραγουδιστη, οπως ο Richie Kotzen ή ο Einar Solberg για παραδειγμα. Καλως ή κακως δε θα το μαθουμε ποτε, και ισως καλυτερα ετσι. Και παμε στο ζουμι. Το A View From The Top Of The World ειναι το καλυτερο αλμπουμ της Mangini εποχης, με μικρη διαφορα πανω απο το A Dramatic Turn Of Events, και τεραστια διαφορα απο ολα τα υπολοιπα, τα οποια και να μην ειχαν βγει ποτε δε θα μου ειχε λειψει κατι προσωπικα. Λατρευω τα ιντριγκαδορικα και ενδιαφεροντα Sleeping Giant και Awaken The Master, αγαπω τα χιτακια Invisible Monster και Alien, εχω μια ιδιαιτερη θεση στην καρδια μου για τα πιο μελωδικα και Rush-οειδη Answering The Call και Transcending Time, ενω βρισκω το ομωνυμο του δισκου ενα απο τα καλυτερα 3-4 τεραστια σε διαρκεια τραγουδια των Dream Theater (μεγαλυτερα των 19 λεπτων - για να συμπεριλαβω και το Count Of Tuscany), αν οχι δευτερο κατω μονο απο το αξεπεραστο A Change Of Seasons. Θα μπορουσα να γραψω 10 παραγραφους ακομα για αυτον τον δισκο, αλλα νομιζω εγραψα ηδη παρα πολλα. Παω να ακουσω την δισκαρα που με συντροφευσε σε κατι τελειες βραδιες οδηγησης προς ιδιαιτερα μαθηματα στο Long Island.
4. Mastodon - Hushed and Grim
Καποιος πρεπει να το πει επιτελους. Σορρυ σε οσους πιστευουν σε ιερα κειμηλια, αγιες εικονες και οσιους δισκους, αλλα αυτο εδω ειναι ο καλυτερος δισκος των Mastodon. Καταρχας, ειναι 86 λεπτα και δεν ειναι περιττο ουτε ενα δευτερολεπτο, αφου ολα τα τραγουδια ειναι απο πολυ καλα εως υπεροχα. Δευτερον, στιχουργικα περασαμε απο ιστοριες και μυθους για τεραστιες φαλαινες, μαμουθ, και προιστορικα τερατα, σε μαθηματα ζωης και εξωτερικευση των πιο αγνων σκεψεων και συναισθηματων. Τριτον, προσωπικα δεν μπορω να ακουσω κανεναν αλλον δισκο των Mastodon χωρις να με κουρασει η μονοτονια στο υφος, ακομα κι αν δεν υστερει κανενα τραγουδι. Στο Hushed and Grim δεν υπαρχει τετοιο προβλημα, αφου η πολυποικιλοτητα των συνθεσεων και της ατμοσφαιρας που δινει το καθενα, με κραταει για σχεδον μιαμιση ωρα χωρις διαλειμμα. Τεταρτον, εχουν γινει ολοι πολυ καλυτεροι μουσικοι απο οτι ηταν πριν 15 χρονια, κι ετσι ακουμε φανταστικα σολιδια οπως αυτο στο The Crux, μελωδικες ριφφαρες οπως αυτη στο Sickle and Peace, και ανατριχιαστικες ερμηνειες οπως αυτη στο Teardrinker. Πεμπτον, αν μου κανει καποιος την ερωτηση “ποια ειναι τα 5 καλυτερα τραγουδια στο Hushed and Grim?” 3003 φορες, τοτε μπορω ανετα να δωσω 3003 διαφορετικες απαντησεις (μονο και μονο επειδη δεν υπαρχουν περισσοτερες). Εκτον, εχουν περασει 2 χρονια απο αυτον τον δισκο, κι ακομα ανακαλυπτω τεραστιες στιγμες. Εχουμε 15 τραγουδια με απειρα ριφφς, μελωδιες, αλλαγες, ρεφρεναρες, σολιδια, και ποιος ξερει τι αλλο, τα οποια με καθε ακροαση γινονται καλυτερα. Το κειμενο μου για αυτον τον δισκο ειναι πιο ενθουσιωδες απο τους δισκους που διαλεξα στις πρωτες τρεις θεσεις για το 2021, και η εξηγηση ειναι απλη. Αν βγαλω απο την εξισωση τις ιδιαιτερες χορδες στην καρδια μου που συντονιζονται με στοιχεια που εχουν οι Leprous και οι Gojira οσον αφορα συγχρονες μπαντες, και οι Dream Theater οσον αφορα παλιες καλες αγαπες, τοτε οι Mastodon εχουν βγαλει μαλλον πιο εντυπωσιακο δισκο. Κριμα που ετυχε να τον βγαλουν την ιδια χρονια με τρεις σουπερ μπαντες.
5. CHVRCHΞS - Screen Violence
Κουραστηκα λιγακι να γραφω για το 2021 αρα θα ειμαι συντομος. Ο καλυτερος δισκος (ως τωρα) των Churches. Το Violent Delights ειναι ενα επος. Αγαπω και τα 10 τραγουδια βασικα. Θα μπορουσα καλλιστα να εχω διαλεξει οποιαδηποτε σειρα για την πενταδα των δισκων που επελεξα για αυτην την χρονια, και θα με ικανοποιουσε πληρως. Ή μαλλον για να το πιασω κι απο την αντιθετη λογικη, δυστυχως δεν υπαρχει καμια σωστη σειρα για την πρωτη μου πενταδα, αφου οπως και να τα βαλω νιωθω οτι αδικω παρα πολυ αυτα που μπαινουν στις θεσεις 3,4 και 5. Ευτυχως η Lauren και η παρεα της φαινεται πως εχουν λαμπρο μελλον, κι ετσι θα εχω πολλες ευκαιριες πιστευω να τους βαλω στο νουμερο 1 στο μελλον.
ΤΑ ΠΟΠ ΟΥΥΥ 666 ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΣ
Japanese Breakfast - Jubilee (dreampop = η μουσικη του μελλοντος)
Black Country, New Road - For The First Time (φανταστικα οργανα, μετρια φωνη)
Billie Eilish - Happier Than Ever (εκπληκτικα καλος δισκος)
Evanescence - The Bitter Truth (Amy Lee θα αγαπω για παντα την μουσικη σου)
ΤΑ ΜΕΤΣΑΛ
Iron Maiden - Senjutsu (καλος δισκος μετα απο 15 χρονια)
Converge - Blood Moon : I (τους βρισκω αθλιους, αλλα η Τσελσαρα τους ανεβαζει επιπεδο)
Jinjer - Wallflowers (ζητω η Ουκρανια)
Helloween - Helloween (οριακα γλιτωσε το Απογοητευση της Χρονιας, αξιοπρεπες στην καλυτερη)
Pure Reason Revolution - Eupnea (το ξερω οτι βγηκε το 2020 αλλα το ξεχασα ο ηλιθιος, κι ετσι το βαζω τωρα γιατι ετσι)
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Δυστυχως δεν μπορω να την βρω σε high res , αλλα η πληρης εικονα του εξωφυλλου ειναι φανταστικη.
