2021
And we’re STILL the only team in London to win the European Cup!
TWICE! 
The Best of the Rest
(20 in total)
Tier B
Μεγάλε, πιάσε μια μπουγάτσα με Bathory. Τι ευχάριστη υπενθύμιση ήταν αυτή εδώ, για το πόσο μεγάλες ελπίδες είχαμε κάποτε για τους Agnes Vein, ότι θα έφταναν να μεσουρανήσουν σε διεθνές επίπεδο. Μιλάω με παρελθοντικούς όρους γιατί φοβάμαι ότι ως αποτέλεσμα όλων των αναποδιών που δεν τους άφησαν να βγάλουν full-length για οκτώ ολόκληρα χρόνια, τα παιδιά δυστυχώς έχασαν την ευκαιρία να υπερβούν το στάτους της obscure μπάντας που αφορά κάποιους λίγους πειραγμένους. Χαλάλι όμως, η μουσική τους παραμένει εθιστική όσο ποτέ. Epic, black, doom, βάλτα όλα μέσα στο χαρμάνι και φέρτο.
- The Beast of Nod - Multiversal
Tech-death ψύχωσης (από το 2020) συνέχεια… Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ και συνολικά ένα συγκρότημα που περνάει ψιλοαπαρατήρητο, και νομίζω ότι ξέρω γιατί: Από τη μία οι death metal fans κατά κανόνα θεωρούν την ενσωμάτωση κλασικότροπης αισθητικής και τεχνοτροπίας στη “δική τους” μουσική φλώρικα πράγματα και απέχουν, από την άλλη οι περισσότεροι από όσους τη βρίσκουν με συμφωνικούρες …ε το γνωστό, δεν αντέχουν τα brutal φωνητικά. Ατυχέστατη stuck-in-the-middle κατάσταση, που όμως σε καμία περίπτωση δεν κάνει το Multiversal των Βοστονέζων Beast of Nod λιγότερο εντυπωσιακό.
Τον πήραν για τα καλά τον χρόνο τους οι Ιρλανδοί pagan doomsters για να βγάλουν τον διάδοχο του φοβερού ντεμπούτου τους, Dair, αλλά διάολε άξιζε η εφτάχρονη αυτή αναμονή. Στο Abhainn τα πάντα φωνάζουν upgrade, από τα καθαρά φωνητικά (α-πί-στευ-τες ερμηνείες από τον Stephen Quinn) και τον τρόπο που εναλλάσσονται με τα brutal, μέχρι το πόσο παραστατικές είναι οι ατμόσφαιρες που εξυφαίνουν και την οικονομία των συνθέσεων, το πώς χτίζουν από εύθραυστες μελωδικές στιγμές σε φουρτουνιασμένα κρεσέντα. Φανταστικό άλμπουμ, ίσως θα έπρεπε να το έχω ακόμα πιο ψηλά.
- Gatecreeper - An Unexpected Reality
Τούτους εδώ τους εξ Αριζόνα ορμώμενους deathsters τους πρωτόμαθα με αφορμή το γεγονός ότι τους έπιασε (μεταξύ άλλων) στο γαμώστομά του ο βλάκας ο Chris Barnes, με κάτι σχόλια περί της “κατάντιας του death metal σήμερα” or some other crap, οπότε αμέσως - αμέσως είχαν κερδίσει πόντους συμπάθειας. Και η θετική στάση ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο στο άκουσμα της νέας τότε δουλειάς τους, του An Unexpected Reality EP, που πραγματικά το καταδιασκέδασα με την πηγαία έντασή του. Δεν ξέρω αν οι Gatecreeper θεωρούνται αντιπροσωπευτικοί του πού οδηγείται το death metal, αν ναι όμως εγώ είμαι μέσα.
- Ildaruni - Beyond Unseen Gateways
Μη με ρωτήσετε τώρα πώς έγινε και ασχολήθηκα με black metal δίσκο από την Αρμενία (!!!), ούτε που θυμάμαι πώς βρέθηκε στον σκληρό μου δίσκο. Το θέμα είναι ότι κάπως βρέθηκε, και η συγκυρία μόνο ευτυχής μπορεί να χαρακτηριστεί. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ξεχωριστή δουλειά. Τα παλικάρια από τον Καύκασο ναι μεν πέρασαν όλη την εφηβεία τους ακούγοντας Rotting Christ και Varathron, και φαίνεται, αλλά δεν έμειναν εκεί. Προσθέτουν σ’ αυτόν τον γνώριμο καμβά τις δικές τους πινελιές, με μπόλικη - επικότατου feeling - αρμένικη folk, γράφουν πολλές ριφάρες / κομματάρες και από μένα παίρνουν άριστα.
Σε μια χρονιά που όλος ο κόσμος ασχολιόταν με το reunion album των Helloween (και θα αναγνωρίσω ότι έχει μερικές μεγάλες στιγμές), εγώ ανήκα στη μειοψηφία και θεωρούσα (συνεχίζω να θεωρώ άλλωστε) ότι η πιο solid / χορταστική εμπειρία power metal από τη Γηραιά Ήπειρο για το 2021 παρασχέθηκε από τους Manimal. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι έτσι κι αλλιώς νιώθω τον σουηδικό ήχο πιο κοντά στο power γούστο μου απ’ ό,τι τον γερμανικό, είναι - κυρίως - ότι ενώ είχαμε δίσκο με φωνητικά Michael Kiske, οι ερμηνείες της χρονιάς για μένα έγιναν από τον Samuel Nyman των Manimal. Ω ναι.
Ώρα για λίγο gothic metal, ώρα για τη μία από τις δύο μεγαλύτερες εγγυήσεις στον χώρο (οι άλλοι είναι οι My Dying Bride btw). Ώρα για νέο Moonspell. Το ότι θα το καταφχαριστιόμουν και αυτό το άλμπουμ ήταν το μόνο βέβαιο, καθώς τους έχω τυφλή εμπιστοσύνη πια. Δεν πολυκατάλαβα βέβαια γιατί ο Φερνάντο εδώ έχει περιοριστεί στο στιχουργικό σκέλος και δεν έχει συνεισφέρει μουσικά, αφού ο Πέδρο και ο Ρικάρντο όμως βρίσκονται σε μεγάλη συνθετική φόρμα, όλα καλά. Highlights το ομότιτλο Hermitage, για μένα ένα από τα καλύτερα κομμάτια σε όλη τη δισκογραφία τους …και το - ίσως - κορυφαίο εξώφυλλο που είχαν ποτέ.
- The Scalar Process - Coagulative Matter
Ψιλοπαρόμοια περίπτωση με τους προαναφερθέντες Beast of Nod αυτοί εδώ οι Γάλλοι, από την άποψη ότι το tech-death τους μάλλον παραείναι “εκλεπτυσμένο” ώστε να δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους ο θόρυβος που άξιζαν. Κατά τ’ άλλα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στους Scalar Process είναι ότι στα αυτιά μου κάνουν κάτι παρεμφερές με τους Meshuggah: Έχουν αυτό το vibe cyber εφιάλτη και απλά αντικαθιστούν το syncopated groove με μια πιο Atheist-esque υπερηχητική επίθεση, με αποκορύφωμα το τρομερό 11λεπτο ομότιτλο, όπου ο τρόπος που παίζουν με τις τονικότητες - αλλά και ενσωματώνουν πιάνο! - είναι απλά ευφυής.
- Yoth Iria - As the Flame Withers
Δύο παλιές καραβάνες της ελληνικής σκηνής, ο Μήτσος “Jim Mutilator” Πατσούρης και ο Γιώργος “Magus” Ζαχαρόπουλος αυτοπροσώπως (κάπου εδώ να απολογηθώ - στον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα - που έχω αμελήσει να ακούσω το τελευταίο Necromantia 
), ξανασμίγουν μετά από σχεδόν 30 χρόνια για να συνθέσουν και να παίξουν …ε τι άλλο; Hellenic black metal. In all its sinister glory. Με τις πλούσιες μελωδίες του, τα καίρια ξεσπάσματά του, την ατμοσφαιρικότητά του, το αυθεντικά χεβιμεταλλάδικο feeling του. Τι άλλο θέλουμε; Κομματάρες προφανώς. Και οι Yoth Iria μάς τις προσφέρουν αφειδώς. Δισκάρα βγαλμένη από άλλες εποχές.
Tier A
Από τις πιο σταθερές αξίες στο death metal οι Ολλανδοί, έχουν βρει τον τρόπο κάθε δουλειά τους να ακούγεται ως φυσική και αβίαστη συνέχεια της προηγούμενης, συνάμα χωρίς να προκαλεί χασμουρητά “όλο-τα-ίδια-και-τα-ίδια” βαρεμάρας. Ακόμα και μέσα σ’ αυτό το λιτό τους death’n’roll ύφος, βλέπεις, βρίσκουν χώρο να γλυκάνουν την ψυχή με στιγμές ατόφιας σκοτεινής ποίησης, όταν οι μοτορχεντικοί τραμπουκισμοί έστω και προσωρινά καταλαγιάζουν, η ατμόσφαιρα γίνεται doomy και η επιθετικότητα δίνει τη θέση της στη μελαγχολία. Είναι αυτό που είχε πει ο αείμνηστος Martin Eric Ain (ο ένας εκ των δύο πνευματικών πατέρων των Asphyx, μαζί με τον Thomas Gabriel Fischer): Υπάρχουν πολύ περισσότερες αποχρώσεις του σκότους από το Μαύρο. Και οι Asphyx το κατέχουν. Ίσως ο κορυφαίος δίσκος της δεύτερης φάσης τους.
- Black Hole Deity - Lair of Xenolich
Άλλη μια συναρπαστική ανακάλυψη μιας εποχής που σαν το πρεζάκι έλεγα “θέλω ν’ ακούσω κι άλλο tech-death… φέρε μου ν’ ακούσω κι άλλο tech-death…”. Τι έχει όμως ένα νεόκοπο άσημο συγκροτηματάκι από την Αλαμπάμα που το κάνει να ξεχωρίζει από άπειρες παρόμοιες κυκλοφορίες; Πάρα πολύ χαρακτήρα, αυτό έχει, και άφθονες στιγμές που με κάνουν να επιστρέφω σ’ αυτό το EP τακτικά (και να έχω μεγάλες ελπίδες για το full-length ντεμπούτο τους, όποτε βγει), όπως οι απρόσμενα εξαιρετικές μελωδίες που ξεπηδάνε μέσα από όλο τον blastbeat πανικό, ή στη δίλεπτη instrumental ανάπαυλα του Hypersleep Dementia. Και λεπτομέρειες όπως ο τρόπος που μπαίνει το Railgun Combat, με ένα mid-tempo εισαγωγικό riff να διακόπτεται από ηχητικό εφέ οπλίσματος καραμπίνας και αμέσως να ακολουθεί μουσικός όλεθρος. Αααααα χάλια τον έκανα πάλι τον τοίχο…
- Count Raven - The Sixth Storm
Η κυκλοφορία νέου δίσκου Count Raven έχει γίνει πια τόσο σπάνια περίσταση που όταν έρχεται εκείνη η ώρα, την υποδέχομαι σαν μάννα εξ ουρανού. Δώδεκα χρόνια θες μπαρμπα-Fodde μου για να γράψεις για άλλη μια φορά τα καλύτερα doom riffs και σολίδια στην πιάτσα; Δώδεκα, εντάξει. Δείξε τους για άλλη μια φορά πώς γίνεται, δείξε πόσο παιχταράς και συνθεταράς είσαι. Και συνέχισε και τη συνήθειά σου να τραγουδάς in unison με τα riffs κι άσε τα τσουτσέκια στο ίντερνετ να κλαψουρίζουν “μαααα αυτό δείχνει τεμπελιά στην τραγουδοποιία…” - ΣΚΑΣΕ ΒΛΑΚΑ. It works for Count Raven - always has. Το μόνο για το οποίο δεν έχω κάτι να πω είναι αυτή η τριπλέτα που κλείνει το The Sixth Storm, αυτά τα 27 λεπτά των Baltic Storm / Oden / Goodbye. Γιατί κάθε φορά με αφήνουν άφωνο…
Δύσκολο να βγει η χρονιά χωρίς λίγο ποιοτικό thrash, και δη techno-thrash. Τη δουλειά αυτή για το 2021 αναλαμβάνουν οι Ολλανδοί Cryptosis με το παρόν ντεμπούτο τους, Bionic Swarm. Η κληρονομιά των Coroner, των Mekong Delta, των Sadus, των Believer και άλλων ηρώων της original progressive metal επανάστασης μεταφέρεται από τα 80s/early 90s σχεδόν αυτούσια στο σήμερα - με ολίγη και από Vektor (εξ ου και το “σχεδόν”) που μεσολάβησαν και αναπόφευκτα ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε οτιδήποτε επιχειρεί να βαδίσει στα χνάρια των προαναφερθέντων. All good though - the more (awesome influences) the merrier! Οι Cryptosis έχουν τις ικανότητες, το ταλέντο, την αισθητική, το attitude, όλα τα έχουν. Όταν γκαζώνουν είναι απλά καταιγιστικοί, όταν επιβραδύνουν στοιχειώνουν τον χώρο με τα atmospherics τους, εν ολίγοις γαμάνε ασύστολα.
- Mystras - Empires Vanquished and Dismantled
Με την περίπτωση του Χρήστου “Ayloss” νιώθω (και δεν πρέπει να είμαι μόνος) ότι έχω χτυπήσει φλέβα χρυσού - με μόνο ζήτημα το από πού σκατά να αρχίσεις να ξετυλίγεις το νήμα της έμπνευσης αυτού του τόσο prolific καλλιτέχνη. Τελικά από τα κάμποσα πρότζεκτ του αποφάσισα να πρωτοπιάσω τους Mystras για κάποιο λόγο, ίσως ήταν αυτή η υπόνοια βυζαντινού concept που με ιντρίγκαρε, ίσως κάτι άλλο, δεν ξέρω, υποψιάζομαι πάντως ότι έκανα καλή επιλογή. Τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ τους μπορεί να μην ηχεί στα αυτιά μου ως αυτό που θα λέγαμε hellenic black metal, αλλά σίγουρα έχει πολλή “ελληνικότητα” μέσα του και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με αυτές τις folky/μεσαιωνικές μελωδίες να βγάζουν άπλετο επικό ηρωισμό και drama και να κολλάνε άψογα με τις παγερές ριφάρες. Δίσκος - αποκάλυψη.
- Need - Norchestrion: A Song for the End
Τις μέρες που θα ‘ρθουν καρτερώ / απέναντί τους να σταθώ μ’ ένα κομμάτι χώμα / και σαν περνάνε να τους πω / Στους δρόμους δεν έχει πια νερό / μόνο σιωπή και κεραυνό / κι είναι το στόμα μου μισό / και το κορμί μου πια στεγνό / Τις μέρες που θα 'ρθουν καρτερώ / απέναντί τους να σταθώ για πάντα λίγο ακόμα… Εντάξει, τι άλλο να πούμε πια για το καμάρι του ελληνικού progressive metal, κάθε τους νέα δουλειά φέρνει δάκρυα στα μάτια με την τελειότητά της, με το Fates Warning αποτύπωμα μάλιστα εδώ κατά τη γνώμη μου να είναι πιο έντονο από ποτέ (fuck yeah). Επίσης λατρεύω το γεγονός ότι η μπάντα συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους ξένους οπαδούς της με ελληνικούς τίτλους “μεταμφιεσμένους” στα αγγλικά. “Now what the hell does Ananke mean?!” Μεγάλε μην το ψάχνεις, απλά βυθίσου σ’ αυτή τη 19λεπτη πανδαισία…
Σε όλη τη μουσική δεν υπάρχει τίποτα πιο μακάβριο, αρρωστημένο, τρομακτικό από τους Portal. Ή μάλλον όχι. Ας το θέσω κάπως αλλιώς. Αν κάποιος έχει υπόψη του κάτι πιο μακάβριο, αρρωστημένο, τρομακτικό από τους Portal, παρακαλώ να μου το υποδείξει. Για να μείνω μακριά! Δεν νομίζω ότι θα το αντέξω, εδώ τούτους τους Αυστραλούς με το ζόρι τους παλεύω, άλλο που δεν μπορώ να πάω το χέρι μου στο “stop” γιατί με εμποδίζει αυτή η αλλόκοτη ηδονή που μου προκαλεί το χαοτικό ας-πούμε-deathmetal τους - πάντως τα πράγματα είναι ήδη οριακά. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που δεν έχω τολμήσει ακόμα να ακουμπήσω το Hagbulbia που έβγαλαν επίσης το 2021 και το οποίο υποτίθεται ότι είναι λέει το noise συμπλήρωμα του Avow, ήτοι με τη συμπαραδήλωση ότι το Avow είναι η “συμβατική” πλευρά της μουσικής των Portal. Νευρικό γέλιο…
- Terra Odium - Ne Plus Ultra
Και στη μάχη για το prog metal album της χρονιάς ο νικητής είναιιιιιι …ναι δεν ξέρω, σόρι, το αφήνω ανοιχτό για την ώρα. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για πολύ διαφορετικές, όχι άμεσα συγκρίσιμες περιπτώσεις - στο συγκινησιακό και ζεστό γιν των Need οι Νορβηγοί Terra Odium είναι το εγκεφαλικό / δύστροπο γιανγκ. Δίσκος της σχολής Watchtower / Psychotic Waltz ξεκάθαρα, κάτι που βέβαια ήταν αναμενόμενο για τους παλιούς κατόπιν της υπόμνησης ότι εδώ έχουμε τους Asgeir Mickelson και Øyvind Hægeland από τους θεούς Spiral Architect (συν τον Ole Fredriksen, bandmate του δεύτερου στους άλλους cult prog θεούς, Manitou), η αποκάλυψη όμως είναι αυτή η οπερατική / soundtrack-ική ατμόσφαιρα που πραγματικά απογειώνει το άλμπουμ. Τώρα από πού ξεφύτρωσε ο μέγας Steve DiGiorgio (!) δεν είμαι σίγουρος, άλλο που δεν θέλω όμως.
Πάλι και ξαναμανά τεχνικό death metal, αλλά τι να κάνω που ήταν τόσο πλούσια χρονιά για το είδος… Τούτα δω τα αμερικανάκια, λοιπόν, όταν τα πρωτάκουσα ένιωσα κάτι να σκιρτάει μέσα μου, καθώς μου ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό οι Σουηδοί Theory in Practice - θυμίζω, ένα από τα κορυφαία και πιο υποτιμημένα tech-death συγκροτήματα όλων των εποχών, και που σημειωτέον ο κιθαρίστας τους ο Peter Lake εδώ και χρόνια πια παίζει τους παπάδες του ως μέλος των Mekong Delta, οπότε όσοι καταλαβαίνετε, καταλαβαίνετε… Όπως λοιπόν οι TiP συνδύαζαν με φανταστικό τρόπο τη γνωστή υπερτεχνική τελειότητα του υποϊδιώματος με πηγαίο melodeath-the-right-way και ουχί ευνουχισμένο συναίσθημα, έτσι κάνουν και οι Unflesh, με το αποτέλεσμα να είναι άκρως ψυχαγωγικό. Παιχταράδες, συνθεταράδες, badass μπουλντοζιέρηδες, τι άλλο θες από τη ζωή σου.
Ας βάλουμε κι άλλα δύο, λίγο εκτός κλίματος, να γίνει στρογγυλός ο αριθμός
ΟΚ όταν λέω “εκτός κλίματος” εννοώ ότι πρόκειται για κυκλοφορίες πολύ “φωτεινές” σε σχέση με όλες όσες παρατέθηκαν πιο πάνω, αλλά σιγά μην κολλήσουμε στο να βάλουμε και καμιά σωστή ροκιά έτσι να μερακλώσουμε και να σπάσει λίγο η μουσική μαυρίλα που (σε μένα τουλάχιστον) επέβαλλε εκείνη η μαύρη εποχή. Για τους Spidergawd τα έχω πει κάμποσες φορές, όσοι τους έχουν ακούσει ξέρουν καλά πόσο καυλωτικοί είναι μέσα στην όλη progressive-ίζουσα αλλά ποτέ σοφιστικέ σιξτοσεβεντίλα τους, και στο Spidergawd VI συνεχίζουν να βγάζουν τρελά γούστα - αλλά η παλιομοδίτικη αποκάλυψη για το 2021 ήταν το ομώνυμο ντεμπούτο των Dirty Honey, που εννοείται ότι μου τους έμαθε ο @hopeto. Ένα πραγματικά φουλ διασκεδαστικό hard rock άλμπουμ, που σε προδιαθέτει για τον χαρακτήρα του ήδη από την πανέξυπνα sleazy εξωφυλλάρα του, και το μουσικό του περιεχόμενο εκπληρώνει αυτές τις υποσχέσεις.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
ΟΚ, να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Το ξέρω ότι είπα πως για το progressive album της χρονιάς ήμουν ανάμεσα στο Need και στο Terra Odium, αλλά δεν υπάρχει αναίρεση εδώ, απλά - για οποιονδήποτε λόγο - τους Khirki στην Κτηνωδία δεν τους έχω στο μυαλό μου ως prog. Τότε τι; Χμμμμ έλα ντε. Μπορεί και να έκανα λάθος ε; Δεν πειράζει, ο γέγονε γέγονε.
Ας επικεντρώσουμε στο πόσο ατελείωτη δισκάρα είναι αυτό εδώ το ντεμπούτο τους και πόσο μεγαλειώδεις υποσχέσεις για το μέλλον αφήνει. Είναι εντυπωσιακό για τόσο πρόσφατη κυκλοφορία, αλλά ήδη νιώθω ότι αν είχα να φτιάξω μια λίστα με τα all-time αγαπημένα μου άλμπουμς ελληνικού heavy rock/metal, θα τολμούσα να βάλω μέσα και την Κτηνωδία. Τόσο φτιάχνομαι κάθε φορά που το βάζω να παίζει. Και πιθανότατα ο βασικός λόγος αυτού του ακαριαίου συναισθηματικού δεσίματος είναι ότι μου φέρνει στο μυαλό μια σειρά παλιότερους αγαπημένους εγχώριους δίσκους. Το Those Winds των Stonebringer, τα άλμπουμς των Villagers, σε μικρότερο βαθμό τον Προμηθέα των Aherusia, εννοείται τα classics των Socrates κ.λπ. Ναι, προφανώς και το νήμα που συνδέει όλα αυτά τα ωραία είναι η δημιουργική αξιοποίηση της μουσικής μας παράδοσης.
Είναι φλέβα χρυσού λέμε, και οι Khirki ανήκουν στην εμπροσθοφυλακή των συγκροτημάτων που μεγαλουργούν αντλώντας από αυτό το μεγάλο πηγάδι που δεν θα στερέψει ποτέ.
NUMBER FOUR
.............
Αν έφτιαχνα αυτή την πεντάδα τις τελευταίες μέρες του 2021, μπορεί και να έβαζα #1 τους Ad Nauseam με το Imperative Imperceptible Impulse.
Τόσο πολύ το είχα λιώσει, και - ακόμα πιο σημαντικό - σε τέτοιο mood ήμουν τότε. Το ήδη μνημειώδες Stare Into Death And Be Still των Ulcerate άνοιξε για τα καλά εκείνο τον δρόμο και τον περπάτησα με ενθουσιασμό, με παρέα (και) το δεύτερο αυτό άλμπουμ των Ενετών avant-garde death metallers (τι σου είναι αυτό το ρημάδι το timing), έχοντας πια πειστεί ότι το μέλλον της ακραίας μουσικής βρίσκεται στην εξερεύνηση των πολλών και διαφόρων nuances της μουσικής πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα. Η αναφορά μοιάζει άκυρη αλλά δεν είναι, έχουν κάνει πολλοί άλλοι αντίστοιχους συνειρμούς με μένα - ενδεικτικά αναφέρω ότι όπως έχει ειπωθεί κάπου στο ίντερνετ, το Imperative… ακούγεται σαν αυτό που θα έγραφε ίσως ο Ιγκόρ Στραβίνσκι αν επιχειρούσε να κάνει μια μεταφορά στο μουσικό σήμερα της εμβληματικής του Ιεροτελεστίας της Άνοιξης (!). Ή, θα πω εγώ, αν ο Άντον Βέμπερν ή ο Μπέλα Μπάρτοκ ζούσαν στην εποχή μας και ήταν μέταλλα, κάτι τέτοιο θα έπαιζαν. Πολύ εστέτ παραλληλισμοί, το ξέρω, αλλά εκεί σε οδηγούν, υποχρεωτικά σχεδόν, οι αδιανόητες μουσικές αναζητήσεις στις οποίες επιδίδονται οι Ad Nauseam.
Ένα θορυβώδες, αφιλόξενο έως φαινομενικά απροσπέλαστο δημιούργημα, αλλά εφόσον σπάσεις τον κώδικα γίνεσαι κοινωνός ενός αποκαλυπτικού οράματος Ακραίας Τέχνης.
NUMBER THREE
.............
Επειδή όμως ως γνωστόν για κάθε δράση μιας δύναμης υπάρχει μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης, θα γινόταν αργά ή γρήγορα κι αυτό, η καρδιά θα προέκρινε σε υψηλότερη θέση το flipside της οριακά εχθρικής αβανγκαρντίλας, ήτοι το απλό, απλούστατο, απροβλημάτιστο 80s revival heavy metal. Και μέσα στο 2021 δεν άκουσα τίποτα πιο συγκινητικά παλιομοδίτικο από το Djävulens Musik των Tyrann.
Έναν δίσκο που χωρίς υπερβολή τον βάζεις να παίζει και αρχίζεις να κάνεις εικόνα γύρω σου πέτσινα τζάκετς με δεκάδες κονκάρδες και ραφτά, κολλητά τζινς, ζώνες από φυσεκλίκια, περικάρπια με καρφιά, εξωφρενικές χαίτες, όλα αυτά τα γραφικά και αγαπημένα. Αυτοί εδώ οι Σουηδοί που ξεκάθαρα γεννήθηκαν στη λάθος εποχή (και που σ’ αυτό το σημείο είναι πια μάλλον περιττό να πούμε ότι είναι πρώην και νυν μέλη των Enforcer - όποια πέτρα κι αν σηκώσεις…) δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν μάθαινα ότι απορρίπτουν π.χ. τους Accept ως “υπερβολικά εμπορικούς” (σκόπιμη υπερβολή - φαίνονται καλά παιδιά, σίγουρα θα γουστάρουν) και ότι γενικά πετάνε ατάκες τύπου “από επίσημους 80s δίσκους μόνο Heavy Load, το ρίχνανε κι αυτοί σε ξεκωλιάρικα πράγματα αλλά τουλάχιστον είχαν και μια γνήσια αθωότητα στο feeling - κατά τ’ άλλα μόνο συγκροτήματα που έχουν βγάλει demo tapes και τίποτα άλλο”. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα λεφτά εδώ - πέρα από τα τρομερά κομμάτια φυσικά - είναι η αυθεντικότητα στην προσέγγιση, η αίσθηση ότι δεν ακούς καινούργιο συγκρότημα αλλά κάποιο ξεχασμένο 80s δισκάκι που κάποιος ανακάλυψε και έγραψε γι’ αυτό στο Heavy Metal Rarities or somewhere.
Tyrann, Tyrann, Tyrann!
NUMBER TWO
.............
Και ο κορυφαίος δίσκος ακραίου metal για το 2021 - as per usual - βγήκε από τους Carcass και είναι το Torn Arteries.
Η θρυλική αγγλική μπάντα μπορεί να έγινε ελάχιστα πιο καθωσπρέπει σε σχέση με το παρελθόν, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται πλέον δεν πάνε στο νεκροτομείο να ψωνίσουν για το αισθητικό κομμάτι αλλά στη λαϊκή, όποιος όμως θεωρήσει ότι αυτό σημαίνει πως “επιτέλους σοβαρεύτηκαν”, καλά θα κάνει να αποχωρήσει σιγά σιγά γιατί αυτά που έχουμε εδώ δεν είναι και πολύ γι’ αυτόν. Τα ζαρζαβατικά του εξωφύλλου προδιαθέτουν για άλλη μια υπερδιασκεδαστική, “let’s-make-fools-of-ourselves-lads” δισκάρα και αυτό ακριβώς είναι το Torn Arteries. Κατά βάθος οι Carcass μια ζωή ήταν μια ροκενρόλ μπάντα (το δείχνει και η πολυετής, πια, περιοδική διολίσθηση του Bill-αρου σε vintage heavy rock εγχειρήματα), που απλά έκλεινε το μουσικό της έργο σε περιτύλιγμα death metal σαπίλας αντί για 50s-και-δώθε mainstream πραγμάτων. Αυτό είναι πιστεύω που τους κάνει τόσο απολαυστικούς. Και, αλήθεια, πώς να μη λατρεύεις μια μπάντα που βάζει σε κομμάτι της τίτλο όπως Eleanor Rigor Mortis; Ή που αλλού κλείνει το μάτι στο ένδοξο hard rock / heavy metal παρελθόν, βαφτίζοντας κομμάτι Under the Scalpel Blade; Btw καλώς το στην επανεμφάνισή του από το “περσινό” EP, μας χαλάει η “επανάληψη”; Fuck no it doesn’t, είμαστε με τους Carcass no matter what. Είμαστε με τον Bill-αρο και τις πληθωρικές ριφάρες και σολάρες του, είμαστε με τον Jeff-αρο και τα γρυλλίσματά του, είμαστε και με τον (όχι πια νουμπά) Daniel και το ολόσωστο κοπάνημά του.
Νοικοκυρά φέρε το καλάθι σου να το γεμίσουμε, σήμερα θα κάνεις τη συνταγή της ζωής σου.
NUMBER ONE
.............
Ότι θα έβαζα κάποτε γαλλόφωνο δίσκο #1, ε αυτό δεν το περίμενα… Να που έγινε κι αυτό όμως, με υπαίτιους τους Herzel και το ντεμπούτο τους, Le Dernier Rempart.
Το Τελευταίο Προπύργιο λοιπόν… Ταιριαστός τίτλος για το πώς αντιμετωπίζεται διαχρονικά το κλασικό heavy metal και πόσο αδήριτη ανάγκη είναι να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τους οχτρούς που το επιβουλεύονται και θέλουν να το εκπορθήσουν, ή μήπως ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί; Χμμμ από την άλλη η υπερβολή ήταν πάντα στο DNA του heavy metal και αμφιβάλλω αν θα μας κράταγε αιχμάλωτους της μαγείας του αν ήταν “προσγειωμένη” μουσική. Και στο κάτω κάτω μπορεί η σημερινή κατάσταση της σκηνής να είναι πολύ καλή και υγιής, αλλά αυτό ποτέ δεν αναίρεσε ότι τα μέλη της πάντα έβαζαν αστερίσκο στην αυτονόητη συντροφικότητα και αλληλεγγύη, το δικαίωμα στην αυτόνομη έκφραση, όπου ναι, είσαι ο “last man standing”… Αυτό οι Herzel το υπηρετούν όχι μόνο μέσα από την αίσθηση ότι εκεί στα βορειοδυτικά της Γαλλίας όπου εδρεύουν πρέπει να έχει μόνο μία μπάντα κλασικού metal κάθε 100 χιλιόμετρα που λέει ο λόγος, αλλά και μέσω της έντονα προσωπικής σφραγίδας του ήχου τους, με πλήθος λεπτομερειών που ως συνήθως κάνουν τη διαφορά. Για του λόγου το αληθές, μετά τα δύο πρώτα κομμάτια, όπου έχω περάσει πολύ ωραία με τις ατσαλένιες μελωδίες τους, με μια χαρακτηριστική proto-epic χροιά, σκάει το ομότιτλο instrumental και αφού γουρλώνω τα μάτια, νιώθω να σχηματίζεται στη φάτσα μου ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά: “Ρε εκεί στη Βρετάνη όλοι έτσι υπέροχα βλαμμένοι είναι!”. Ναι, αυτές οι γνώριμες σε μένα μουσικές με τις διαπεραστικές πίπιζες, για τις οποίες σας έλεγα με αφορμή τους δίσκους των Les Ramoneurs de Menhirs, υπάρχουν και εδώ (και μάλιστα κάνουν και μια επική επανεμφάνιση στο τελευταίο λεπτό του δίσκου, στο φινάλε του L’Ultime Combat).
Τι ευτυχία, είχα βρει ήδη από χρόνια την punk εκδοχή του Αστερίξ και του γαλατικού χωριού, τώρα βρήκα και τη metal εκδοχή του! Ε είναι να μην το ψηφίσω #1;
Εξώφυλλο της χρονιάς
For aeons he lay dormant, speaking through dreams
Conspiring in visions, watching from his Throne
Arch-Priest and King of the Seven Hells
The Highest of Angels, the Brightest of them all
He who calms and tenders the souls of the exiled ones
He who feeds wisdom into the minds of men
He who ignites the passion which makes the hearts suffer
He who breeds violence, war, chaos and revenge
He who was ignored, He who was denied
He who was deceived, He who was condemned
Rise, Lord of the Depths, your Name is praised
Your Gospel speaks the Truth, your Legions await you
The Lord is ascending, the Prince is aflame
He who brings the Light emerging from the Darkness
