Υπαρχουν ολες οι επιλογες ολων των χρηστων για ολες τις χρονιες στο εξελοφυλλο.
ναι το ξερω, απλα δεν εχω διαλεξει δισκους
Έγραψε ο μόνος που σίγουρα δεν χρειάζεται διάλειμμα για τα 60s 
Δεν έχω κάνει προεργασία και αγχώνομαι.
Επίσης, αν κάνουμε όλα τα 60ς, οι πρώτες χρονιές θα είναι ζόρικες.
3 Likes
Τι αγχωνεσαι, μεχρι να βγαλουν οι ΘΕΟΙ το Sgt. Pepper σχεδον δεν υπαρχει η εννοια του album. Προβληματισου για το 1969, αρκει 
2 Likes
Λες να φτάσεις στο σημείο να αργείς χαρακτηριστικά να ανεβάσεις;
Να πηγαίνει π.χ. Δευτέρα μεσημέρι;
Άσε δε το τριμπούρδελο με τις UK και τις US versions…
2 Likes
Υπερβολές.
παίζει.
2 Likes
2021
Herzel - Le dernier rampart
Warrior Path- The Mad King
Khirki – Κτηνωδία
Need -norchestrion(a song for the end)
Cauldron Born - Legacy of Atlantean Kings
Εξωφυλλο
29 Likes
Σε αυτό το σημείο θα προτείνω ξανά, αφού υπάρχει πολύ μεγάλη η πιθανότητα τα πρώτα έτη της εν λόγω δεκαετίας να είναι εντελώς άγνωστα σε πολλούς και να ατονήσει πρόωρα το ενδιαφέρον, η επιστροφή στα sixties να γίνει αντίστροφα, πρώτα το 1969, μετά το '68 κοκ, για λόγους συνέχειας, αφού τώρα το παλιότερο έτος είναι το 1970. Έτσι, ακόμη κι αν κάποια στιγμή καταλήξουν να ψηφίζουν μόνο 10 άτομα και σταματήσει το παιχνίδι, να έχει καλύφθεί μια συνεχόμενη περίοδος 60 ετών ή περίπου τόσων, από το 1964-5 έως το 2023 π.χ.
Κατά τα λοιπά, συμφωνώ, επαυξάνω, και ανυπομονώ να ξεκινήσει η κουβέντα για το 1969, ίσως το καλύτερο έτος στη σύγχρονη μουσική, για το “ταραχώδες” 1968, για το 1967 με το Summer of Love, το 1966 που ήταν ολόκληρο… Year of Love κλπ.
Υγεία και καλή διάθεση να υπάρχουν και θα τα πούμε (και θα τα ακούσουμε) όλα!
13 Likes
Μήπως να το κάνουμε κάπως αλλιώς? Πχ 60-62, 63-64, και μετα από το 65 ανά χρόνο? Γτ συμφωνώ για το μειωμένο ενδιαφέρον που θα υπάρχει αλλά από την άλλη θα έχουμε την κορύφωση στο τέλος. Να μην είναι anticlimactic.
Και επίσης, για το 69 θέλω ένα μήνα προετοιμασία μόνο για τις πρώτες 1-2 επιλογές (που πρεπει να ειναι τα αγαπημένα μου άλμπουμ εβερ.).
2 Likes
Εμένα θα με έψηνε να παιζαμε ολο το παιχνίδι από την αρχή ΧΩΡΙΣ METAL. Αλλά φαντάζομαι θα παίζαμε καμιά δεκαριά ατομα μονο.
On topic, προτιμώ να ξεκινησουμε απο το 60 και το ενδιαφέρον να ανεβαίνει, παρά το αντίθετο.
3 Likes
Για ποιο λόγο;
Δεν παίζεστε ρε, θα παίξουμε όλο το παιχνίδι ξανά μόνο και μόνο για να κάνουν 11 νίκες οι Metallica?
3 Likes
Προσωπικα δεν ξερω αν θα εχω την αντοχη να συμμετεχω σε κατι παρομοιο…
Ενω μου αρεσει πολυ,το τελευταιο διαστημα μου φανηκε λιγο πιεστικο με τα deadlines κτλ…
3 Likes
Αυτο προφανως δεν γινεται, αφου ως γνωστον οταν αρεσει κατι σε καποιον , αυτοματως ειναι METAL
3 Likes
Κι εγώ να παίζω μόνο με μέταλ.
8 Likes
Δεν νομίζω ότι ψήφισε κάποιος με το σκεπτικό “πρέπει να είναι μέταλ αυτά που θα βάλω”. Σε ροκ/μεταλ φόρουμ είμαστε, αυτά θα ψηφιστούν. Η λογική ήταν οι αγαπημένοι μας δίσκοι, όχι οι αγαπημένοι μας μεταλ δίσκοι. Τώρα αν πχ εγώ έχω περισσότερα ακούσματα σε αυτά τα μουσικά είδη (που ισχύει), τι να κάνω? Τέσπα,ότι θετε 
2 Likes
Αυτή η βδομάδα έχει πάει λίγο περίεργα, για αυτό θα είμαι λιτός και απέριττος:
-
Dream Theater - A View From The Top of The World. Δίσκος ν.15. Ήδη ο δίσκος ν.10 ήταν οριακός για την μπάντα, ο ν.11 ήταν μια ευχάριστη εκπληξη και τίποτα παραπάνω, οπότε τι να περιμένεις από μια μπάντα που ναι μεν έχει γράψει συμπαθητικά πράγματα για μια 10ετια πλας, αλλά τίποτα το συγκλονιστικό? Τίποτα, δεν περιμένεις τίποτα. Και ακούς αυτόν τον δίσκο και εκπλήσσεσαι. Γιατί όλα είναι εδώ. Η εμπνευση, ένας Μαντσινι όχι εκνευριστικός, ένα όμορφος ήχος και ένας Λαμπρή που ξέρει ότι πρέπει να κινηθεί σε συγκεκριμένες εντάσεις. Μπινγκο.
-
Hacktivist - Hyperdialect. Αυτη η μπάντα στο ΕP της το '12 ήταν φοβερή. Φοβερό υβρίδιο djent/rap. Ο πρώτος δίσκος τους ήταν τζούφιος όμως('14 μου φαίνεται, βαριεμαι να ψαξω). Αλλάζουν κιθάρα και τον έναν από τους 2 τραγουδιάριδες. Και βγαίνει αυτή η δισκάρα. Ο νέος τραγουδιάρης βγάζει φοβερή ένταση (ειδικά για ραπ). Ακούστε ακούστε. Κρίμα που αυτός ο νέος τραγουδιάρης, βρήκε το χριστό και έφυγε από την μπάντα
-
King Buffalo - Acheron. Φοβεροί, μέσα σε 4 συνθέσεις κυρίως ατμοσφαιρικές και ψυχεδελικές, με την stoner λογική που τους διακατέχει.
-
Dvne - Etemen Aenka. Ή αλλιώς, τι θα έβγαινε αν έπαιρνες στοιχεία από τους Ocean και τους Mastodon.
-
Gojira - Fortitude. Ένα κλικ κάτω από προηγούμενο, αλλά αυτό μόνο στην κλίμακα Gojira. Στις υπόλοιπες, προχωράνε την μουσική μπροστά.
Honorable:
Mastodon - Hushed And Grim. Πολύ μαύρο και ατμοσφαιρικό, πολύ δύσκολο αλμπουμ, με φοβερές ιδέες.
Inhuman Condition - Rat*God. Old school death metal. Aπολαυση
King Buffalo - The Burden of Restlessness. Το αντίθετο του Acheron. Ο πιο σκληρός τους δίσκος, με μαζεμένες συνθεσεις και ελαφρώς ριφφοκεντρικό. Γιαμι.
VOLA - Witness. Πολύ όμορφο πάντρεμα του σύγχρονου προγκ ήχου και το djent.
Terminus - The Silent Bell Toll. Ή πως οι Mastodon παίζουν πιο απλά και με τον Βrann να τραγουδάει μόνο.
26 Likes
Καλημέρα, με αυτό δεν πέθανα για να είμαι ειλικρινής αλλά ο επόμενος δίσκος τους (fearsick) θερίζει, ειδικά αυτό το recycled hate είναι τρομερό!
1 Like
2021 → Φανέρωσέ μας τη μάσκα που κρύβεις κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς
10. – 6.
10. PHLEGEIN “Labyrinth of Wonder”
To φινλανδικό blackmetal δεν έχει εκπροσωπηθεί στις λίστες μου όσο θα έπρεπε και είναι κρίμα διότι γενικότερα αποτελεί μία από τις αγαπημένες μου σκηνές με trademark τον «παραδοσιακό» ξερακιανό ήχο, ανάλογο του σκληρού, βορειοευρωπαϊκού κρύου που «ξυρίζει». Οι PHLEGEIN ανέκαθεν υπήρξαν άψογο παράδειγμα του παραπάνω, ωστόσο στο “Labyrinth of Wonder” μοιάζει να κάνουν και ένα βηματάκι παραπέρα με ελαφρώς πιο πολύπλοκες συνθέσεις και «βαθύ», οργανικό ήχο. Όντας δε EP, είναι ό,τι πρέπει σε διάρκεια (κάτι λιγότερο από εικοσάλεπτο) ώστε να μην κουράσει στο ελάχιστο.
9. LVCΙFΥRE “The Broken Seal”
Χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό, το ντουέτο των T.Kaos και Menthor (μαζί με γκεστς από Mark of the Devil και ar-Ra’d al-Iblis) κρατάει μια σταθερά εφιαλτική ατμόσφαιρά, στο κλασικό πια death metal της Αβύσσου που χρωστάει την ύπαρξή του κατά κύριο λόγο στους INCANTATION και την εδραίωσή του στους νέους ηγέτες DEAD CONGREGATION.
8. EOS “Les Corps S’Entrechoquent”
Οι γαλλόφωνοι Καναδοί EOS μου είχαν κάνει εξαιρετική εντύπωση ήδη απ΄ το “L’Avale” demo πριν αρκετά χρόνια. Πλέον έχει έρθει η ώρα του full-length προκειμένου να ξεδιπλώσουν όλες τις πτυχές του αφηγηματικού (post-)blackmetal τους με τα υπέροχα, βαθιά τύμπανα, που έχει προφανώς τις βάσεις του στο cascadian και από εκεί λοξοκοιτάζει είτε προς μελωδικότερες, «ατμοφαιρικές» απολήξεις που φτάνουν μέχρι και τα 70s, είτε (αρκετά σπανιότερα) προς υφέρπουσες δυσαρμονίες κατά το γνωστό DSO & co δόγμα.
7. LAKE OF TEARS “Ominous”
Απ’ ότι φαίνεται είναι λίγο «διαστροφική» η σχέση μου με το όχημα του Daniel Brennare, καθώς περισσότερο απ’ όλες τις δουλειές του με είχε πιάσει το «αποκηρυγμένο» “Neonai” και ξαφνικά ξανασυναντιόμαστε κοντά 20 χρόνια μετά, όταν εκείνος και πάλι έχει μείνει μόνος του και εγώ έχω χάσει την επαφή μου με σχετικά ακούσματα. Δεν ξέρω αν το “Ominous”, που ως συνολικό feeling δικαιολογεί απόλυτα τον σχετικό τίτλο, είναι πραγματικό προϊόν της απομόνωσης στην εποχή της πανδημίας (μια και στη Σουηδία μέτρα πρακτικά δεν υπήρξαν) αλλά σίγουρα ακούγεται ως τέτοιο. Η μοναξιά εδώ δεν είναι κραυγή αλλά βουβός πόνος και κατάδυση στους λαβύρινθους του μυαλού τις στιγμές πριν την απόφαση για έξοδο από αυτήν ή για οριστική παραίτηση…
6. WARLOGHE “Three Angled Void”
Μιας και πιάσαμε τη Φινλανδία λοιπόν, πολύ δυνατή η επιστροφή των WARLOGHE, δηλαδή του Eorl Torht Tyrannus (και του εκάστοτε ντράμερ που τον συνοδεύει) με νέο full-length μετά από 18 χρόνια. Χωρίς να κρύβει οποιαδήποτε έκπληξη στα 33 του λεπτά, το “Three Angled Void” θυμίζει τον πρωταρχικό στόχο του bm, ειδικότερα δε του second wave, δηλαδή την κακοφωνία και την αποστροφή προς το συμβατικά «ωραίο», δίχως όμως να αρνείται και ορισμένες στιγμές anthem-ικών περασμάτων.
5.
THY DARKENED SHADE / AMESTIGON / INCONCESSUS LUX LUCIS / SHAARIMOTH “Samaelilith: A Conjuration of the Fireborn”
Το τετραπλό split που περίμενα να είναι ο διάδοχος του προ τετραετίας αντίστοιχου (με ABIGOR/TDS/NIGHTBRINGER/MORTUUS) μπορεί να μην έφτασε σε αυτά τα επίπεδα -κυρίως ως προς την αίσθηση ενός συνολικού κοινού οράματος- αλλά παραμένει μια σχεδόν άψογη κυκλοφορία όπου καθένα απ’ τα συμμετέχοντα σχήματα αφήνει το στίγμα του. Εννοείται πως η ενότητα των AMESTIGON με το ολοκληρωτικό blackmetal, που είτε χάνεται σε post/ατμοσφαιρικά μονοπάτια είτε γυρίζει τον χρόνο πίσω στα mid-90s, ξεχωρίζει σχετικά εύκολα στ’ αυτιά μου.
4.
AGNES VEIN “Deathcall”
Τρεις μαγικοί καρντάσηδες επιστρέφουν (τέτοιες μέρες πάνω-κάτω ήταν) στην πιο κατάλληλη στιγμή. Τα δώρα τους δεν είναι χρυσό, σμύρνα και λιβάνι αλλά ένα όχημα διαφυγής από τη σαπίλα της μετα-κοβιντιακής κοινωνίας. Τα έξι κομμάτια του “Deathcall” ξεκινάνε από το γνώριμο, σχεδόν ονειρικό post-metal τους, αυτή το φορά επενδύοντας πολύ περισσότερο στο ατμοσφαιρικό doom -τόσο που ώρες-ώρες μοιάζουν κάτι σαν μεταμοντέρνα εκδοχή των CANDLEMASS, απλά το σκηνικό δεν είναι ρόμπες, κεριά και μεσαίωνας, αλλά μανδύες από σκοτεινή ύλη, αστέρια και το ατέλειωτο σύμπαν.
3.
QRIXKUOR “Poison Palinopsia”
Το φοβερό αυτό σχήμα του Άγγλου Steve P. το έμαθα φέτος (εννοώ φέτος το ’23) και επειδή σκοπεύω να εστιάσω κυρίως στο EP του ’22, προς το παρόν ας πούμε ότι το “Poison Palinopsia” (εκπληκτικός τίτλος) είναι ένα τρομακτικό δημιούργημα σε δύο 24λεπτες πράξεις που μπορεί αρχικά να μοιάζει ως μια ακόμα εξαιρετική εκδοχή του occult death/black metal (π.χ. στο ύφος των συμπατριωτών τους GRAVE MIASMA) ωστόσο στην πορεία μεταλλάσσεται ύπουλα και απορροφά σε τέτοιον βαθμό που το να βρει κανείς από ποια πόρτα μπήκε στον κόσμο του μοιάζει άλυτος γρίφος.
2.
BLACKDEATH “Also Sprach Das Chaos”
Στο κυνήγι κυκλοφοριών με μια κάποια ιδιαιτερότητα:
1.
ANTEDILUVIAN “The Divine Punishment”
Άλλη μια επιστροφή και μάλλον η πιο συγκλονιστική στα δικά μου αυτιά. Το ντουέτο (μαζί με τον Adam Angus στο μπάσο) τσιτώνει τα όρια του death και του black metal σε αδιανόητο βαθμό. Αν το avantgarde στο extreme metal υφίσταται ακόμα ως όρος, για μένα είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στο “Divine Punishment” με προεξάρχοντες τους ρυθμούς των τυμπάνων και κρουστών της Mars Sekhmet να ανοίγουν σκουληκότρυπες προς το Αρχέγονο Χάος. Την ίδια στιγμή οι διεστραμμένες κιθάρες του Haasiophis λειτουργούν ως υπόστρωμα με noise εξάρσεις καλώντας σε υποσυνείδητες πράξεις υπέρτατης χυδαιότητας και απόλυτης αμαρτίας ως εκκίνηση της επανάστασης απέναντι στα καταπιεστικά -ηθικά και πνευματικά- δεσμά του δημιουργού.
29 Likes