Εντάξει το boc σαν εξωφυλλο μπορει να μην ειναι και κανενα αριστούργημα αλλα νομιζω πως ηταν και μουσικα εκπληξη της δεκαετίας
εκλαψα ρε
2 Likes
Η πατάτα αυτή ας γίνει μάθημα για όλους: Ποτέ μην εμπιστεύεστε 100% τη μνήμη σας, αργά ή γρήγορα θα σας προδώσει. Σ’ αυτό το παιχνίδι πάντα τσεκάρετε χρονολογίες! Ακόμα κι αν νομίζετε ότι ξέρετε πότε βγήκε το καθετί!
Anyway, χαράς ευαγγέλια για τους Rush, τις προάλλες έλεγα σε κάτι fellow ανεπρόκοπους ότι είναι για μένα η almost there μπάντα της δεκαετίας - πάντα κοντά στην κορυφή αλλά ποτέ εκεί. Ε λοιπόν…
Summary
1977 TOP 5 - AGAIN 
NUMBER FIVE
Summary
– Το τσουτσέκι ρε, να μ’ αφήσει στην απέξω επειδή λέει «οι άλλοι Καίνε Ουρανούς και Σβήνουν Φώτα (ή μας τα αλλάζουν, κατά άλλη ερμηνεία)», εγώ δηλαδή μπρίκια κολλάω ρε γαμώ τους γερμαναράδες σου; Ακούς εκεί έκτη θέση, ΤΙ ΕΚΤΗ ΘΕΣΗ ΡΕ!
– Έλα δεν είσαι έκτη θέση, πέμπτη θέση είσαι, πάμε.
– Τι πέμπτη θέση μωρέ, δεν τον διάβασες, “α ρε Φίλαρε στο τσακ” και “θα χτύπαγες πεντάδα αλλά” και αρχιδιές να πούμε.
– Ρε άστο σου λέω, έκανε μαλακία, είσαι μέσα τώρα.
– Είμαι μέσα; ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ; 
NUMBER FOUR
Summary
«Δεν τελειώνουνε οι δισκάρες αγορίνα λέμεεεεε. Είμαστε η πιο τυχερή μπάντα στον κόσμο, τι άλλο να πω πια. Με το Μιχαλιό εδώ, δε μας κουνάει άνθρωπος από την κορυφή. Και ούτε το Μιχαλιό κουνάει κανένας!».
NUMBER THREE
Summary
«Ντάξει ναι καλά πάμε αλλά δεν ξέρω, έχω μια αίσθηση σαν κάτι να μας κρατάει πίσω. Δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς να στο περιγράψω… Ως γνωστόν αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς είναι η ικανότητά μας να γράφουμε χιτάρες, έτσι; Λοιπόν, νομίζω ότι αν εστιάσουμε σε αυτό αντί να γράφουμε εκεί πέρα προγκίζοντα έπη, που μεταξύ μας ποιος χέστηκε, θα πάμε ακόμα πιο ψηλά. Ίσως πρέπει να αλλάξουμε κάποια πράγματα στη δομή του συγκροτήματος. Πώς το είπες; Ναι, συμφωνώ, καλά θα πάει αυτό».
NUMBER TWO
Summary
«Κοντοχωριανοί μας, ναι. Αυτοί από Άστον, εμείς από ολούθε που θα ‘λεγε και μια ψυχή που αγαπάει μία δεκαεννιά χρόνια. Συμφωνώ, τον έχουν ψιλοχάσει το δρόμο τους. Εμείς; Δεν πρόκειται, είμαστε ταγμένοι σε αυτό. Ε, όσο να πεις, μια μοναξιά τη νιώθουμε, ναι. Αλλά κάτι μου λέει ότι σε λίγα χρόνια από τώρα θα είναι και δεκάδες άλλοι μαζί μας. Ξέρω πολύ καλά τι πουλάει στα τσαρτς τώρα, φυσικά, απλά σου λέω για το προαίσθημα που έχω».
NUMBER ONE
Summary
«Όχι, στο ορκίζομαι, εδώ δεν έχει αφιερώσεις “στη μεγαλοφυία της Άιν Ραντ”. Στο λόγο μου ρε. Ναι, έχω κι εγώ αυτή την αίσθηση ότι τώρα αρχίσαμε για τα καλά. Ποια κομμάτια; Χεχε, το περίμενα ότι θα έλεγες αυτά τα δύο. Ναι, δεν αποκλείεται να είναι ό,τι καλύτερο κάναμε ή θα κάνουμε ποτέ. Αλλά και το άλλο δεν πάει πίσω, έτσι; Και να ξέρεις, ακόμα δεν έχεις ακούσει τίποτα. Ω ναι, θα επιστρέψει. Ω ναι, και ο Ροσινάντε. Λίγη υπομονή ακόμα…».
5 Likes
Always glad to help.
Μείνε συντονισμένος, το φτύσιμο αριστουργημάτων συνεχίζεται και τα επόμενα χρόνια…
'78 έχουμε φουλ Μπρεχτ και το '79 Καββαδία…
Αν δεν γαμήσω τις χρονολογίες πάλι δηλαδή
2 Likes
Καλά το 79, μέχρι κι εμείς οι άσχετοι με τον Μικρουτσικο, ξέρουμε τι έχει…
2 Likes
Ε ναι, δε νομίζω να χρειαστεί να εξηγήσω τι εστί Σταυρός του Νότου, είπαμε τώρα
Πάλι κάτι θα γράψω αλλά τέλος πάντων 
4 Likes
- Animals
Πολυσχιδές και δουλεμένο στην τελευταία λεπτομέριά έργο. Μουσική που κάθε φορά που την ακούω ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. - Taken by Force
Η κορυφή των Scorpions. All killers no fillers. - Ocean - Eloy
Το άλμπουμ αυτό σε βυθίζει σε μια μαγική ατμόσφαιρα. Ατμοσφαιρικό και ταξιδιάρικο - Sin after sin
Περιέχει 1-2 αδύναμες συνθέσεις και δυστυχώς η παραγωγή είναι flat. Αλλά και πάλι χτυπάει τοπ 5 - Street Survivors
Λάμπει το αστέρι του Steve Gaines και η χημεία του με τους υπόλοιπους ήταν μαγική. Δυστυχώς η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
10 Likes
Παιδιά μεγάλο ΖΟΡΙ αυτό το '77.
Έχω βγάλει μια τριάδα αλλά έχω πάρα πολλά που ερίζουν για τις θέσεις 4 και 5!!!
2 Likes
- Rush - A Farewell to Kings
You can be the captain and I will draw the chart.
Κείμενο για “Μεταλλικές θύμησες…”, ίσως το έχω γράψει κιόλας, αλλά μία version εδώ:
Καλοκαίρι στην Αντίπαρο, το 91 ή το 92. Για μπάνιο με τρεις (αρκετά) μεγαλύτερους φίλους, κασετοφωνάκι στην παραλία. Βάζουν κασέτα εμπορίου, ξεκινάει το ομώνυμο. Κοροϊδεύω τη φωνή της “τραγουδίστριας”, τρώω σφαλιάρες. Γελάσαμε, αλλά κάτι είχε κάνει “κλικ”. Εβδομάδες μετά γύρισα στην Αθήνα και πήγα σε κάποιο Δισκάδικο της Αθηνάς (νομίζω ότι εκεί ήταν, αλλά δεν παίρνω όρκο) για να πάρω τον δίσκο με το όμορφο εξώφυλλο. Γύρισα σπίτι, τον έβαλα στο πικάπ. Τελείωσε το ομώνυμο, σήκωσα τη βελόνα και πήρα τον χρόνο μου για να συνέλθω. Αγκάλιασα το εξώφυλλο για να είναι πιο Closer to the heart. Έβαλα τη βελόνα στην αρχή και ξεκίνησε η ιεροτελεστία της μύησης. Η μουσική μου αφύπνιση.
Δώρο από μέλος του φόρουμ, που σπάνια (έως ποτέ) συμμετέχει. Από τα κορυφαία που έλαβα ποτέ 
Να είναι πάντα καλά.
Η πεντάδα συμπληρώνεται από εμβληματικά άλμπουμ:
- Scorpions - Taken by Force
O Uli τελειώνει με Sails of Charon. Κι όλοι τελειώνουν γενικώς. - Motorhead - Motorhead
Όταν το punk παιζόταν σε metal. - The Sex Pistols – Never Mind The Bollocks
Publicity stunt που άλλαξε τη μουσική. Σαν να ανοίγεις επιχείρηση για να ξεπλύνεις χρήμα και αυτή να γίνεται η πιο εμπορική στο είδος της. Ανεξάρτητα από την πραγματική τους ιδεολογία και τα κίνητρα πίσω από το συγκρότημα, αξίζει αυτή τη θέση. - The Clash - The Clash
Μάλλον η πραγματική όψη του punk.
Τα παρακάτω χωρίς αρίθμηση, δεν γίνεται. Ήδη έβαλα 17 δίσκους, πολύ δύσκολο έγινε αυτό το παιχνίδι.
Έφτιαξα δεύτερη πεντάδα και διαπίστωσα ότι μπορούσα να κάνω ακόμη τρεις υποκατηγορίες.
Judas Priest - Sin after Sin / Όταν το metal παιζόταν σαν metal
AC/DC - Let There be Rock / Βρωμιά από down under
Eloy - Ocean / Ταξίδια
Blue Oyster Cult - Spectres / Έπος
Uriah Heep - Firefly / Αλλαγή φρουράς με μαγικό άλμπουμ
Pink Floyd - Animals
Kansas - Point of Know Return
Queen - News of the World
Jethro Tull - Songs from the Wood
Iggy Pop - Lust for Life
Television - Marquee Moon
Fleetwood Mac - Rumours
David Bowie – Heroes
UFO - Lights Out
Riot - Rock City
Thin Lizzy - Bad Reputation
Lynyrd Skynyrd - Street Survivors
15 Likes
The Clash - The Clash
Sex Pistols - Never Mind The Bollocks
Queen - News of the World
Talking Heads - Talking Heads: 77
Kraftwerk - Trans-Europe Express
9 Likes
1977
5. Rush - Farewell to Kings
Ο δευτερος αγαπημένος μου δίσκος των Rush, όπως κ το μνημειώδες άλμπουμ που διαδέχτηκε, αφορά πολυ περισσοτερο κόσμο από τους οπαδους του progressive rock, με τις επικές του συνθέσεις, τις δυναμικές του, τα τόσο εντονα, σχεδόν θριαμβικα, φωνητικά του Geddy Lee, και τα θηριωδη ντραμιστικα επιτεύγματα του Peart. Για άλλη μια φορά,εδώ θα αποδειχθουν επιδραστικοι για πολλα περισσοτερα συγκροτήματα περα απο τα προφανη (θυμάμαι χαρακτηριστικά τις δηλώσεις του Flynn για το ποσο πολυ άκουγε Rush την εποχή που έγραφε το Blackening)…
4. AC/DC - Let There Be Rock
Φανατικος οπαδός τους μπορεί να μην υπήρξα ποτέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμπαθούμε/σεβόμαστε/αγαπαμε τους Αυστραλούς θρύλους.
Εδώ καταθέτουν τον, για μένα, απόλυτο δίσκο τους, οριοθετωντας το τερματισμενο Hard Rock Πρότυπο. Μόνο ριφφαρες, Διονυσιακη Γκρουβα, κ ανοριωτη Μπονσκοτικη αλητεία…
3. Quartz - Quartz
Για πολλους, θεωρείται ο πρωτος, ίσως, δίσκος του NWOBHM. Εγώ μπορεί να τον χαρακτηριζα, αντίθετα, ως τον τελευταίο protometal δίσκο στις δικές μου λίστες χρονιάς, προτου περασουμε οριστικά σε πιο κλασικές αποτυπωσεις του ήχου.Ωστόσο, αυτα ειναι απλή σημειολογία. Το βασικό, εδώ, ειναι οτι έχουμε ένα underground Διαμαντάκι (pun intended), που βρίθει ζεστων πρo-μεϊντενικων μελωδιων, υπεροχων μπασογραμμων, ανθεμικων ρεφρέν, κ ειναι ενδεικτικο της βρετανικής μεταλλικης ορμητικοτητας που συντομα θα σηκώσει θυελλα. Έξτρα μπόνους για την ισορροπημενη, μεστη παραγωγή του συντοπιτη τους Iommi, με Τσαγκαριδη ως μηχανικο ηχου (κοινώς: μεγάλη σύμπραξη βετεράνων του πρωτου κύματος σκληρου ήχου).
2. Motorhead - Motorhead
And so it begins…
Ενώ μαίνεται πλεον η μάχη ανάμεσα στις πιο παραδοσιακες rock δυνάμεις κ στο ανερχόμενο punk (UK 77), σκάει μέσα από τα βάθη του περιθωριου ο Lemmy κ το ασκέρι του. Χρησιμοποιώντας τις πιο αρχεγονες rock n roll καταβολές, αυθεντικα, απελπισμένα κ παντελώς ανεπιτήδευτα, ο Lemmy εδώ, επανηχογραφωντας, εν μερει, το On Parole, σε μια στιγμή που όλοι πιστευαν ότι θα ήταν το last stand της μπαντας, ξεκινά να σμιλευει ένα τέρας, το οποιο τελικά επιβιωσε κ θριάμβευσε για σαράντα χρόνια, κ του οποίου η παρακαταθήκη συνέβαλε τα μέγιστα στον μετέπειτα σκληρό/ακραίο ήχο (καλο ειναι να το θυμόμαστε κι αυτό κάθε φορά που μνημονεύουμε το δίπολο Sabbath - Priest, όσον αφορά την επιτομή περί Heavy κ Metal ήχου).
1. Judas Priest - Sin After Sin
Εχω προειδοποιησει ότι από το 76 κ δώθε, ως το περας της δεκαετίας, η μπανταρα δεν ξεκολλάει από την κορυφή στις λίστες μου. Ο δευτερος δίσκος της άτυπης 70ς Τριλογίας τους, δεν ξεπερνάει το μεγαλείο του δίσκου που διαδέχεται (αν κ τλκ θα το καταφέρουν κ αυτό, την επόμενη χρονια!).
Ωστόσο, συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν στο προηγουμενο, πρωτο μεγάλο τους κεφάλαιο, κ επεκτείνουν το - ακόμα αρκετά νέο κ ανεξερευνητο - μεταλλικό συμπαν με επικές κομματαρες όπως τα Call for the Priest κ Starbreaker, εμβληματικές μπαλανταρες, κ φυσικά την κλασική σαρωτική διασκευή του Diamonds and Rust.
Το ομώνυμο έπος συμπυκνώνει στα 7 λεπτά του την πεμπτουσια του συγκροτήματος, κ μέσα στο μεταλλικό χάος που ξεσπάει στο μεγαλειώδες μεσαίο μέρος του ενυπάρχει όλο το φαντασιακό των μεταλλαδων των 80ς.
Κ επειδή, όλοι αρεσκομαστε να χαρακτηριζουμε protothrash έναν σκασμό κομμάτια, να πουμε εδώ, για άλλη μια φορά, ότι το Dissident Aggressor ειναι τοσο ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ στην ψυχή, που δεν κατάφεραν να το κάνουν να ηχεί πιο επιθετικό ουτε οι ίδιοι οι Άρχοντες του είδους, όταν το διασκεύασαν 11 χρονια αργότερα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Η μυσταγωγια του Sin After Sin κερδίζει οριακά την εμβληματικοτητα του Snaggletooth.
14 Likes
Συμπαντική Αλήθεια . & -
4 Likes
Λοιπόν αν δεν κάνω λάθος, όντας Καθαρός (sic), έχουμε 2,5 ώρες για τις κυρίες @Silent_Winter και @Sh_Wo_f , τον @ARIAN που έχει κενές ακόμη τις θέσεις 3,4, τον @martian που έριξε τον σπόρο της εξέγερσης, τον μίστερ pizza @pantelis79 και τους @Rebel , @Tom7…
ααα και πρέπει να βγάλω και τα νουμερακια!!!χααχχα!!!
φόρμες για να μην ψάχνετε!!!
1 Like
5 . Judas Priest - Sin After Sin
4. Motorhead - Motorhead
3. Lynyrd Skynyrd - Street Survivors
2. Scorpions - Taken by Force
- Fleetwood Mac - Rumours
εξώφυλλο : Street Survivors
9 Likes
Πάμε λίγο γρήγορα.
Αρχικά, 1976:
Summary
-
Bob Dylan - “Desire”. Για μένα, ο καλύτερος δίσκος του. Και όταν μιλάμε για τον Bob τον Dylan, το καλύτερος δίσκος είναι πολύ βαρύ, στο μυαλό μου τουλάχιστον. Επίσης, έχει μέσα το “Hurricane”. Και το “Joey”. Τι να λέμε τώρα. Ανατριχίλες.
-
The Ramones - “The Ramones”. Τους σιχαίνομαι. Τους θεωρώ απάλευτους. Αλλά αυτό εδώ τα διέλυσε όλα, και εμένα μαζί, και εξήγησε πως έχουν τα πράγματα. Πονάτε;
-
The Modern Lovers - “The Modern Lovers”: O @antonis86antoniadis τα είπε καλύτερα από μένα, και θα το είχα ψηλότερα, αλλά τα 2 πρώτα ήταν κλεισμένα από πάντα. Αυτό που κατάφεραν εδώ είναι να πετύχουν έναν ήχο που μετά θες να τον ξανακούσεις, και τον ψάχνεις αλλού, και δεν τον βρίσκεις, και γυρνάς, και σε κάνει να αρνείσαι να συμβιβαστείς με τη μετριότητα.
-
Rory Gallagher - “Calling Card”: Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τι, όχι; Α, για το δίσκο. Τέλειο έτσι; Τα είχα ξαναπεί για το blues (rock), εδώ σου ρίχνουν ξύλο για να μάθεις πως παίζεται. Τέλειο.
-
Kiss - “Destroyer”: Μου αρέσουν οι Kiss. Αυτό μου αρέσει περισσότερο από όλα. Για την ακρίβεια μου αρέσει πολύ. Έχει και το “God Of Thunder”, γενικά άντε γειά
Check also: Eddie And The Hot Rods, Thin Lizzy (Jailbreak), Bob Marley, Blue Oyster Cult, Led Zeppelin (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Για πάμε στην καλύτερη χρονιά της δεκαετίας. 1977 λοιπόν.
-
Sex Pistols - “Never Mind The Bollocks, Here Come The Sex Pistols”: Στο πρώτο riff του “Holidays In The Sun” ο εγκέφαλος κάνει μπαμ. Καθόμαστε να αναλύουμε τις συνιστώσες, το υπόβαθρο, το πλαίσιο, μπας και κάνουμε αυτό που συνέβη ανθρώπινο, μετρήσιμο. Ήταν όμως το όλον που υπερβαίνει τα επί μέρους, ήταν η έκρηξη που ακούστηκε σε ένα βράδυ σε όλο τον κόσμο. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το “Anarchy In The U.K.” και έμεινα, δέκα χρονών τότε, με το στόμα ανοικτό, θεωρώντας το ότι πιο ακραίο είχα ακούσει. Σήμερα, το θεωρώ από τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα που μπορείς να νιώσεις. Δόξα και τιμή. Ελάχιστοι δίσκοι έχουν στην Ιστορία ξεχωριστό κεφάλαιο, δική τους σελίδα. Αυτός εδώ είναι από τους δίσκους που αναγκάζουν τέτοια βιβλία να αλλάξουν τη δομή τους.
-
Iggy Pop - “Lust For Life”: Σήμερα, θα σου πω πως το “The Idiot” είναι καλύτερο, και ίσως επιδραστικότερο/σημαντικότερο. Αλλά δεν θα ξεχάσω το σοκ μου όταν κατάλαβα μικρούλης, πως το “Lust For Life” δεν βγήκε στα '90s αλλά στα '70s. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα του Iggy το 2019 να χορεύει και να χτυπιέται σε αυτό δίχως αύριο, επισκιάζοντας οτιδήποτε άλλο έχω δει στη ζωή μου πριν και έκτοτε, με εμένα από κάτω λαχανιασμένο, σκονισμένο και με δάκρυα στα μάτια να παίζω ξύλο στο μαζικό pit, ανήμπορο να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του ενώ με έσπρωχναν από παντού. Μια σφαλιάρα που με άλλαξε σε πολλά επίπεδα. Ένα μάθημα του τι είναι η μουσική. Ή τι θα έπρεπε να είναι. Σε ευχαριστώ Iggy. Επίσης το “Some Weird Sin” είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Ω, ναι.
-
Wire - “Pink Flag”. Οι Wire μέχρι σήμερα βγάζουν δισκάρες. Και αυτή είναι η αδικία. Γιατί σε μια μπάντα που πρακτικά μπορείς να την έχεις συνέχεια στο τοπ5, υπάρχει αυτό το ντεμπούτο. Κιθάρες που αξίζουν μελέτης, συνθετική δεινότητα που διαγράφει ένα best-of ιδιώματος στο tracklist. Από αυτούς τους δίσκους που μένουν άφθαρτοι. Αρχοντικοί. Επιδραστικοί. Καθοριστικοί.
-
Suicide - “Suicide”: Σκέψου να έχεις αυτό το όνομα μπάντας τότε. Ένας δίσκος πόλεμος. Πραγματικά ακραία τέχνη σε όλα τα επίπεδα. Ή αλλιώς, όταν η αισθητική συντονίστηκε με την τεχνική, όταν κάτι τρύπησε τον καλλιτεχνικό χωροχρόνο. Ας τα πει όμως ο μπαμπάς μας καλύτερα:
- Television - “Marquee Moon”: Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και το επόμενο. Μίλησαν όμως μερικές από τις πιο ευφάνταστες και προοδευτικές κιθάρες που άκουσα ποτέ, ή αλλιώς το post-punk πριν το πανκ. Ή αλλιώς ένα αριστούργημα που σε αντίθεση με το 90% των άλμπουμ της εποχής του, ακούγεται όχι επίκαιρο, αλλά καινοτόμο μέχρι και σήμερα.-
Check Also:
Summary
The Clash - “The Clash”: Είναι το “Janie Jones” μια από τις πιο γνωστές ενάρξεις δίσκου στην ιστορία της μουσικής; Είναι. Είναι το punk το ίδιο; Όχι, γιατί για μένα δεν υπάρχει απάντηση στο τι είναι με βεβαιότητα. Οι Clash όμως εδώ κάτι πέτυχαν. Και κέρδισαν την αιώνια ευγνωμοσύνη.
Iggy Pop - The Idiot": Μαλακίες έλεγα για το post-punk, ο Iggy το είχε κάνει και αυτό. “Nightclubbing” ρε. Αλλά κυρίως “Mass Production”. Μυθικό, αλλά ψηφίζουμε αγαπημένα.
Muddy Waters - “Hard Again”: Cheers to @hopeto, γιατί τα είπε με το όνομά τους. Επαναδιατυπώνω. Αν είναι να αγοράσεις ένα δίσκο του Waters, αυτός είναι.
The Damned - Damned Damned Damned": Είναι το single του “New Rose” η καλύτερη κυκλοφορία του '76; Αν ήμουν πιο κάφρος από ότι είμαι, θα έλεγα ΝΑΙ. Αλλά εντάξει, βολεύουν οι συμβάσεις στο μυαλό μας, οπότε χαίρε ξύλο αμέτρητο. Τι υποβόσκον σκοτάδι είναι αυτό…
Talking Heads - “Talking Heads 77”: Μα καλά, τι έκανε η Αμερική από τους Ramones μέχρι το hardcore? Αυτό έκανε. Και άλλα, αλλά κυρίως αυτό. “It’s not a new wave, it’s just you and me”, που λένε και οι Sleater-Kinney, και εντελώς άσχετα και συνειρμικά, κολλάει εδώ. Νομίζω το περιγράφει τέλεια. Θα έβαζα το “Rumours” που το λατρεύω και το έχω λιώσει το LP, αλλά είπα να κάνω την παρασπονδία μου.
Εξώφυλλο: Sin After Sin, γιατί είμαι μεταλλάς.
18 Likes
Πείτε μου καμια 5αδα, δεν μπορω να θυμηθώ ούτε το όνομά μου…
2 Likes
Τα είπες ωραία και μπράβο σου.
Μπαίνουμε με φόρα στο ‘78 πριν την επόμενη πιο δύσκολη χρονιά που είναι το ‘79 κι εκεί πάλι θα κλάψουν μανούλες.
1 Like
ρίξε και ενα μόνο (Sex Pistols - Nevermind The Bollocks), αρκεί…
5 Likes
Καλά τα λες και εσύ.
1 Like