Αδύνατο να κάνω top-5. Eκτός του Coltrane που δεν κουνιέται, χωράνε πάνω από 15 δίσκοι (συναισθηματικά, ποιοτικά περισσότεροι). Τους βάζω σε κατάταξη για να τους βάλω. Ντρέπομαι που αφήνω μερικούς εκτός πεντάδας γιατί εκτός της ιστορικότητας, είναι και πραγματικά αγαπημένοι. Αλλά έτσι πάνε όλα τα 60’s…
1) John Coltrane - A Love Supreme
Ίσως το αγαπημένο και πιο πολυακουσμένο μου jazz album. Σε σημείο να θυμάμαι αλλαγές, γυρίσματα, chord progressions όπως σε σχεδόν κανένα άλλο jazz άλμπουμ. O λόγος προφανής.
Οι John Coltrane, McCoy Tyner, Elvin Jones και Jimmy Garrison ήταν μια από τις καλύτερες μπάντες που πάτησαν το πόδι τους στη γη. Και αυτός ο δίσκος είναι το ευχαριστώ του Coltrane (που έχει συνθέσει όλο τον δίσκο) σε μια ανώτερη δύναμη. Από τις πρώτες νότες σαξοφώνου του Acknowledgement μέχρι το θορυβώδες κλείσιμο του Psalm, το Love Supreme αποτελεί μια ανατριχιαστική εμπειρία, σχεδόν θρησκευτική.
Αν και παίζει σε σημεία στα όρια της avant-garde, οι θρυλικές φράσεις του σαξοφώνου, το κοντραμπάσο, οι εκρήξεις ενέργειας στα τύμπανα, το πιάνο που σολάρει πάνω σε εξωφρενικά chord progressions, με την απόλυτη ελευθερία που κινούνται αποτελούν την τέλεια έκφραση μιας δημιουργικότητας δίχως όρια. Η μουσική καταφέρνει να ακούγεται πραγματικά ιδιοφυής, πνευματική, επαναστατική. Κι όμως, ακόμα κι έτσι κρύβει μέσα της κάτι πολύ ανθρώπινο, ένα ταλέντο που ακόμα και στον πραγματικά απίστευτο κόσμο της jazz εκείνα τα χρόνια, λίγοι κατείχαν. Ασύλληπτο έργο.
2) The Beatles - Rubber Soul
Από τους πιο βιωματικούς δίσκους για μένα στα 60’s έως τώρα. Θυμάμαι να το ακούω όταν άνοιξε το μετρό Αιγάλεω, που το έκοβα για το TEI με τα πόδια. Ήταν όταν πλέον είχα πια internet στη διάθεση μου κι ανακάλυπτα χίλιους δύο θαυμαστούς δίσκους, οι δε Beatles ήταν από τους πρώτους που είχα τιμήσει. Θυμάμαι να διαβάζω κριτικές και κείμενα για άπειρους δίσκους και καλλιτέχνες και να αντιλαμβάνομαι πως το Rubber Soul ήταν ένα αριστούργημα αλλά δεν έφτανε και Sgt. Pepper ή Abbey Road (…). Αλλά και τι μ’αυτό. Εγώ στο κρύο και το αγιάζι, με τα ακουστικά στα αυτιά και να χάνομαι στο βασικό riff του Drive My Car, στο γλυκά μελαγχολικό, You Won’t See Me, στα ευαίσθητα, Nowhere Man, Girl και In My Life του Lennon, και μέσα σε όλα το από τότε αγαπημένο μου I’m Looking Through You, ένα τραγούδι που δε θα πάψει ποτέ να με κάνει να χαμογελάω. Όλη τη Θηβών είχα περπατήσει με αυτό στο repeat και με τα χέρια στις τσέπες να παίζω τα παλαμάκια στα μπούτια μου.
Ο δίσκος είναι ο πλέον μελαγχολικός ως τότε, με κάθε τραγούδι να είναι δίλεπτα-τρίλεπτα pop διαμάντια. Καλλιτεχνικά, η μπάντα κάνει δρασκελιές που λίγοι κατάφεραν, σε διάστημα μάλιστα λίγων μηνών. Τα τραγούδια πιο δουλεμένα από ποτέ, μικρές λεπτομέρειες παντού για να ανακαλύψεις. Και θεωρώ πως είναι κι ο δίσκος της ενηλικίωσης τους. Το ότι η μπάντα έφτασε από τo “I Wanna Hold Your Hand” στο “Well, I’d rather see you dead, little girl, than to be with another man” δείχνει πως τα χρόνια περνούσαν και η εποχή της αθωότητας είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Ευτυχώς(?).
Μόνο το Abbey αγαπώ περισσότερο.
3) Bob Dylan - Bringing It All Back Home
Έχω διαβάσει την άποψη πως ο Dylan έβγαλε τον πρώτο rock δίσκο στην ιστορία. Όχι rock ‘n roll, pop, κτλ. Σκέτο rock. Φυσικά αυτό είναι αμφισβητήσιμο αλλά δεν νομίζω να είχε ακουστεί κάτι πιο βρώμικο, σκληρό και bluesy όταν έσκαγαν το Subterranean Homesick Blues, Maggie’s Farm, Outlaw Blues, κτλ. στα αυτιά του ανυποψίαστου ακροατή. Ο Dylan κατηγορήθηκε (ως Ιούδας!) από το folk κοινό αλλά αυτός, μη αποδεχόμενος οποιαδήποτε ταμπέλα και ρόλο, δικαιώθηκε από την ιστορία για την επιλογή να παίξει με ηλεκτρική μπάντα. Μπολιάζει την folk του με blues και rock ‘n’ roll, αφήνει την μπάντα ανεξέλεγκτη και αλλάζει τον ρου της ιστορίας.
Η Β’ πλευρά, πιο κοντά στα όσα πρέσβευε μέχρι πρότινος με κυρίως ακουστικά folk τραγούδια αλλά ακόμα κι εκεί επιδίδεται σε ένα κρεσέντο συγγαρφής σουρεαλιστικών στίχων που έδειχναν έναν πνεύμα ανήσυχο. Και τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα. Μr. Tambourine Man, It’s All Over Now, Baby Blue, Gates of Eden, It’s Alright, Ma… Από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία του rock.
4) Bob Dylan - Highway 61 Revisited
Έλεγα θα μπει ένας δίσκος Dylan σίγουρα, να που θα μπουν τελικά δύο… Με σειρά κυκλοφορίας γιατί ποτέ δε μπορούσα να διαλέξω.
Οι πρώτες νότες από το organ του Al Kooper στο Like A Rolling Stone φέρνουν ακόμα ανατριχίλα. Ο Dylan αποφάσισε πως ο δρόμος είναι ηλεκτρικός και δεν ξανακοίταξε πίσω. Ο Bloomfield ήταν ο κατάλληλος για να δώσει τον blues rock χαρακτήρα που ήθελε ο Dylan στα Tombstone Blues, From a Buick #6, Highway 61 Revisited, με μια απίστευτα ηλεκτρισμένη απόδοση.
Όμως δεν μένει εκεί. Οι συνθέσεις του αλλάζουν, γίνονται πιο πλούσιες, εντυπωσιακές σε σύλληψη και εκτέλεση (η συνεργασία πιάνου και organ στο Ballad of a Thin Man είναι ανατριχιαστική), ενώ όλες είναι κορυφαίες (Queen Jane Approximately, Just Like Tom Thumb’s Blues, το πλήρως ακουστικό Desolation Row).
Και κάπως έτσι, μέσα σε δύο δίσκους και κυρίως στο Highway, θεωρώ μπήκαν οι βάσεις για αυτό που λέμε σήμερα classic rock. Δεν το λες και λίγο.
5) The Byrds - Mr. Tambourine Man
Οι Byrds κατάφεραν με το ντεμπούτο τους να κυκλοφορήσουν τον καλύτερο pop δίσκο για μένα έως τότε (για να το ξεπεράσουν οι Beatles λίγο μετά). Η 12χορδη του McGuinn τους έδωσε αμέσως ταυτότητα όπως κι ο ελαφρά folk ήχος τους, οι απίστευτες αρμονίες, οι πιασάρικες μελωδίες, ακόμα και οι διασκευές σε Dylan με τις οποίες ο McGuinn είχε εμμονή. Ο Gene Clark πάντως ήδη λάμπει με τα δικά του original, όντας πιο φτασμένος συνθετικά από τους υπόλοιπους (ακούς το Here Without You και αναρωτιέσαι πόσο έξυπνος ήταν ήδη). Φανταστικός δίσκος με αθάνατα τραγούδια.
Honorable…
Davy Graham - Folk, Blues And Beyond
Ό,τι λέει ο τίτλος. Ο Graham δημιουργεί με κρουστά, κιθάρα, μπάσο και φωνή μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Έχοντας μειώσει αρκετά (αλλά όχι απωλέσει) την jazz, προσθέτει επιρροές/ μελωδίες από την Μέση Ανατολή στη μουσική του και ειδικά στο Maajun γίνεται μυσταγωγική. Ακόμα και οι επιλογές των διασκευών του δείχνουν ένα φοβερό γούστο και αισθητική. Κορυφαίος δίσκος ενός τεράστιου μουσικού.
Otis Redding - Otis Blue/ Otis Redding Sings Soul
'Ισως ο καλύτερος δίσκος του (όχι ο αγαπημένος μου) και ο δίσκος του με τον οποίο τον γνώρισα. Όλα τα μέλη της μπάντας λάμπουν σε αυτόν τον δίσκο. Ο Cropper, master της ουσίας, παίζει κάποιες από τις καλύτερες κιθάρες του. Το rhythm section των Dunn και Jackson παίζει σφιχτά αλλά με το σωστό groove ενώ στο πιάνο και πλήκτρα οι Booker T και Isaac Hayes τη μία παίζουν σχεδόν χορευτικά, την άλλη συγκλονίζουν με άπλετο συναίσθημα (δεν ξέρω σε ποιον να δώσω credit για αυτό το τέλος του I’ve Been Loving You Too Long). O δε Redding, μέσα σε κλασικές διασκευές που ξεδιπλώνει όλο το ερμηνευτικό του ταλέντο (πόνος στο Change Gonna Come και το προαναφερθέν, I’ve Been Loving You…, μια απίθανη γλυκύτητα στο My Girl, κτλ.) προσφέρει και τα φοβερά original, Ole Man Trouble και κυρίως το Respect που θα έμενε στην ιστορία (κυρίως όταν λίγο αργότερα το έκανε δικό της η Aretha). Οριακά εκτός πεντάδας.
Them - The Angry Young Them
Κανονικά δεν τρελαίνομαι για άλμπουμ σαν το Them. Μου βγάζουν έντονα πως ακολουθούν έναν ήχο, όχι πως τον γεννούν, πως ενώνουν τον Diddley με τον pop ήχο/ soul της εποχής όπως τόσοι άλλοι, καταλήγοντας να ακούγονται μια από τα ίδια (και πώς να ανταγωνιστείς τους αμερικανούς τότε). Oι Them όμως είχαν ένα πολύ σκληρό για την εποχή ήχο, μια garage/ punk ένταση (Mystic Eyes μακελειό, Gloria τα ίδια) που λίγοι μπορούσαν να ανταγωνιστούν. Και είχαν κι έναν νεαρό, εκφραστικό και αγριεμένο Van Morrison στα φωνητικά που μόλις ξεκινούσε να δείχνει δείγματα του μεγάλου του ταλέντου.
Wayne Shorter - Juju
O Shorter στο Juju φτάνει τις πρώτες άπιαστες συνθετικές κορυφές. Με μια συγκλονιστική μπάντα να τον συνοδεύει, ο Shorter γράφει μουσική που σε σημεία θυμίζει τελετουργικό (Juju, Mahjong) ενώ σε άλλα σε βυθίζει σε μια φοβερή late night ατμόσφαιρα. Aν το ντεμπούτο ήταν φανταστικό, εδώ μιλάμε αναντίρρητα για αριστούργημα και είχε και καλύτερα να επιδείξει στη συνέχεια.
The Paul Butterfield Blues Band - The Paul Butterfield Blues Band
Απερίγραπτο ντεμπούτο. Ο Paul Butterfield με τον Elvin Bishop πείθουν το τότε rhythm section του Howlin’ Wolf να φτιάξουν τη δικιά τους blues μπάντα. Ο Bloomfield (όπως και οι υπόλοιποι) είχε μεγαλώσει μέσα στα εχθρικά για το λευκό κοινό, blues club του Chicago και είχε διαμορφώσει το κιθαριστικό του στυλ. Σιγά σιγά παρεισφρέει στις τάξεις τους. Εγένετο blues rock? Hard to tell. Η μπάντα πάντως, ορμώμενη από τα Chicago blues, παίζει με μια ένταση και ένα πάθος που δύσκολα έβρισκες σε τέτοιο βαθμό στις παραδοσιακές μπάντες της εποχής. Και με πρωταγωνιστές τους Butterfield (από τις καλύτερες φυσαρμόνικες που ακούσαμε) και Bloomfield (πρόλαβε στα σημεία τον Clapton, θαρρώ) άνοιξαν τον δρόμο για πολλούς που ακολούθησαν. Μνημείο.
Junior Wells - Hoodoo Man Blues
Από τους πιο σπουδαίους blues δίσκους κι από ένα από τα καλύτερα δίδυμα ever. Η μπάντα του Junior Wells εδώ ακούγεται απίστευτα σφιχτή, σχεδόν funky, με τον Buddy Guy να κλέβει συχνά την παράσταση από την φωνή και την φανταστική φυσαρμόνικα του Wells που συχνά έχει ένα σχεδόν laid back αλλά παθιασμένο soulful στυλ. Και όλα τα τραγούδια αποτελούν classics ενός ολόκληρου ιδιώματος. Απαραίτητος δίσκος.
Otis Redding - The Great Otis Redding Sings Soul Ballads
Λίγο μετά το ντεμπούτο, δεύτερο τεράστιο άλμπουμ από τον Redding. Είχε μπαλαντάρες το ντεμπούτο? Έχει κι εδώ, από τις καλύτερες έβερ (That’s How Strong My Love Is). Ειχε φοβερές ερμηνείες? Δεν έλειψαν από κανέναν δίσκο του. Θες και blues? Έχει κι από αυτά, ο πόνος της φωνής του ταιριάζει γάντι. Ίσως λίγο πιο slow στο σύνολο αλλά βοηθά αυτό το συναίσθημα που έβγαζε ο Redding, δεν είναι για κανέναν εύκολο να κάνει κατάθεση ψυχής σε κάθε μεμονωμένο τραγούδι αλλά αυτός το έκανε. Και η μπάντα που τον συνοδεύει η ίδια, Mar-Keys, Booker T and the MG’s, συνεχίζουν και καθιερώνουν τον ήχο της Stax που επηρέασε τους πάντες.
Herbie Hancock - Maiden Voyage
To Maiden Voyage είναι ίσως το κορυφαίο δημιούργημα του Hancock σε jazz ήχους. Είναι από αυτούς τους κορυφαίους δίσκους που παίζουν στο ίδιο επίπεδο με τις καλύτερες δουλειές του Davis, του Coltrane, του Mingus. Όλα τα κομμάτια θεωρούνται δικαίως κλασικά. Οι Hubbard και Coleman σε τρομπέτα και σαξόφωνο σολάρουν ιδανικά, παίζοντας πότε στο όριο και πότε προσδίδοντας συναίσθημα ενώ ο Hancock επιδίδεται σε κάποιους από τους καλύτερους αυτοσχεδιασμούς του. Αριστούργημα.
John Hammond - So Many Roads
Δισκάρα, κάποτε έχω ξαναγράψει πιο αναλυτικά γι’ αυτό εδώ μέσα (δεκαετία και βάλε). Με μια all-star μπάντα (όπως απέδειξε η ιστορία), δίνει έναν από τους καλύτερους λευκούς blues δίσκους ως τότε, με μια ατμόσφαιρα που φέρνει σε καπνισμένο club του Chicago κι έναν εκκωφαντικό Robbie Robertson στην κιθάρα. Απαραίτητο για όσους αρέσκονται στον early blues/ blues rock ήχο.
BB King - Live at the Regal
Αν και you can’t miss με κανένα από τα άλμπουμ του BB King της εποχής, κανένα δεν έπιασε ως τότε τον ηλεκτρισμό, το vibe, την ενέργεια που διέθετε όπως σε αυτή την live εμφάνιση. Τεράστια φωνή και φοβερός performer, κάνει το κοινό να παραληρεί ξεσκίζοντας classics σαν τα Sweet Little Angel, How Blue Can you Get, Woke Up This Morning, προσδίδοντας τους μια θεατρικότητα που βγαίνει στον δίσκο. Σχεδόν βλέπεις τις εκφράσεις του όταν τον ακούς. Όσο για τον τόνο του και τα solos, αποδεικνύει γιατί λατρεύτηκε από τους πάντες. Kαι η μπάντα του θεϊκή, με τον Duke Jethro να σκίζει στο πιάνο. Αν κάποιος πρέπει να ακούσει έναν δίσκο του, πολύ πιθανόν να είναι αυτός. Ιστορικά, σίγουρα.
The Staple Singers - Freedom Highway
Αυτό δεν είναι live, είναι Κυριακή πρωί στην εκκλησία, να βλέπεις ζωντανά την καταλληλότερη και καλύτερη μπάντα που θα μπορούσες υπό αυτές τις συνθήκες. Και με την κιθάρα του Pops και την φωνάρα της Mavis (που ξελαρυγγιάζεται στο Tell Heaven), να φεύγεις εκστασιασμένος τραγουδώντας “Take My Hand Precious Lord”, “Help Me Jesus” κτλ. Και να νιώθεις και hip από πάνω!
The Byrds - Turn! Turn! Turn!
Ελαφρώς χειρότερο του ντεμπούτου. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως τα μέλη ήταν ήδη στα μαχαίρια. Ο Clarke κονομούσε λόγω περισσότερων συνθέσεων και βρισκόταν απομονωμένος, τα κομμάτια του Crosby απορρίπτονταν, ο McGuinn σιγά σιγά συνέθετε περισσότερο (όταν δεν κυνηγούσε την επιτυχία μέσω Bob Dylan) κτλ. Οπότε αποτελεί επίτευγμα ότι κατάφεραν να κυκλοφορήσουν έναν τόσο όμορφο δίσκο και τραγούδια σαν το ομώνυμο, το He Was a Friend of Mine και το φοβερό ακυκλοφόρητο του Dylan, Lay Down Your Weary Tune (πιθανόν ο Clarke εμπνεύστηκε από εδώ για να συνθέσει το δικό του αριστούργημα, Strength of Strings? Ίσως… Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Εδραίωση πάντως.
Booker T & the M.G.s - Soul Dressing
Απίθανος δίσκος, καλύτερος από το ντεμπούτο. Η μπάντα είναι super-tight, η μουσική τους μίξη αδύνατον να μη σου φτιάξει το κέφι (κι εδώ ροκάρει περισσότερο από το ντεμπούτο) και για ακόμη μια φορά ο Cropper σε κάνει να απορείς πώς γίνεται να μην είναι μαύρος κιθαρίστας. Δυναμίτης.
Grant Green - Idle Moments
Ο ένας ήταν ο Burrell, ο άλλος ήταν ο Green. Ακούγοντας το πανέμορφο ομώνυμο ασφαλώς και αναγνωρίζεις την θέση της κιθάρας σε έναν jazz δίσκο. Όλος ο δίσκος φανταστικός. Με τρελαίνει η μουσική πληρότητα αυτών των μουσικών. Ο Hutcherson πχ. που ένα χρόνο πριν έβγαζε μάτια στο avant-garde αριστούργημα του Dolphy, εδώ ακούγεται τόσο γλυκός, όπως όλοι τους δλδ, δείχνοντας την πραγματικά μελωδική και ευαίσθητη πλευρά τους. Σπουδαίος δίσκος.
The Beatles - Help!
Ο πρώτος πραγματικά μεγάλος δίσκος των Beatles. Για κάθε πασίγνωστο τραγούδι (Help!), υπάρχει ένα μικρό πιο άγνωστο κόσμημα σαν το The Night Before, πιασάρικο όσο τα μεγαλύτερα τραγούδια τους. Τους βρίσκει να πειραματίζονται, να γίνονται πιο μελαγχολικοί (το Yesterday παραμένει ένα τεράστιο τραγούδι) αλλά και να γράφουν άψογη pop μουσική με συγκλονιστικά hooks. Από το επόμενο έπιασαν δυσθεώρητες κορυφές αλλά η συνειδητοποίηση του potential βρίσκεται εδώ.
The Who - My Generation
Τι παίρνουμε άμα βάλουμε σε ένα καζάνι την r&b/ soul, την βρετανική pop της εποχής και τους βάλεις νέφτι στον κώλο? Maximum R&B. Αυτό ήταν το ντεμπούτο των Who. Ασφαλώς και ωχριά μπροστά σε ότι ακολούθησε αλλά οι πρώτες κομματάρες (My Generation, The Kids are Alright) βρίσκονται εδώ. Όπως και οι πρώτες ομοβροντίες του Keith Moon που παρόμοιες δεν είχαμε δει από pop μπάντα ως τότε. Δυναμικό ξεκίνημα.
Rolling Stones - Out of Our Heads
Κάπου εδώ αρχίζει η ταλαιπώρια. UK/ US Edition και τα ούμπαλα να! Ο πρώτος δίσκος των Stones που αξίζει θαρρώ να μπει στην λίστα, χωρίς επ ουδενί να φτάνει τα αριστουργήματα των επόμενων ετών. Bluesy pop, πιασάρικα τραγούδια, ένα classic (I’m Free) και φύγαμε για τα επόμενα.
*Έχει πλάκα που μπάντες που ακούγονταν πιο έτοιμες από αυτούς, στην πορεία ξέμειναν χιλιόμετρα πίσω τους.
The Yardbirds - Having a Rave Up with The Yardbirds
Το ντεμπούτο μου φαίνεται άγουρο. Εδώ όμως, με τον Jeff Beck σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οι Yardbirds δείχνουν διάθεση να πειραματιστούν με early psychedelic pop και πιο σκληρούς ήχους όπως στο σαρωτικό, Train Kept A-Rollin’ ή στο βαρύ riff του Evil Hearted You. Και παρόλο το εμφανές step up και κάποια κλασικά κομμάτια (Heart Full of Soul πχ.), ακόμα δεν είχαν πιάσει την κορυφή τους. Κρίμα που το δεύτερο μέρος είναι live με τον Clapton ακόμα στην μπάντα που κάπως μου χαλάει την ροή του δίσκου αλλά δίνει και μια καλή εικόνα των ενεργητικών live εμφανίσεων της μπάντας (και αποδεικνύει πως δεν ήταν μια blues μπάντα).
Kinks - The Kink Kontroversy
Ο πρώτος τους δίσκος (χρονολογικά) που μου κάνει τρελό κλικ. Οι Kinks απέδειξαν στην πορεία πως δεν ήταν η μπάντα των 3 ακόρντων. Αν και δεν έπαψαν να παίζουν πολύ σκληρά (το σχετικό ξέσπασμα στο εναρκτήριο, Milk Cow Blues, είναι σαφής ένδειξη), δείχνουν μια μεγαλύτερη επιθυμία να γράψουν πιο πλούσια τραγούδια, να ψάξουν τον ήχο τους και δίνουν σπουδαία δείγματα γραφής (Where Have All the Good Times Gone, I’m on an Island, κτλ.). Σπουδαία μπάντα και κράταγε και καλύτερα για μετά.
Rolling Stones - December’s Children (And Everybody’s)
'Ο,τι να’ναι, καινούργια/ παλιά τραγούδια, ένας αχταρμάς, κι εσύ να ψάχνεσαι αν αυτό είναι άλμπουμ, συλλογή ή τι. Έχει όμως το πρώτο φανταστικό pop κομμάτι τους για μένα, το υπέροχο, συνθετικά κι ενορχηστρωτικά As Tears Go By, ένα πραγματικά πανέμορφο τραγούδι. Όσο και αν στο DNA τους έγραφε “blues” υποτίθεται εκείνη την εποχή, οι στιγμές απίθανης έμπνευσης των Jagger/ Richards ήταν ξεκάθαρα pop.
Freddie King - Gives You a Bonanza of Instrumentals
Όταν κυκλοφορούσε αυτός ο δίσκος, όλοι οι επίδοξοι bluesmen/ rockers στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ήθελαν να παίξουν όπως ο Freddie King εδώ. Ελάχιστοι το κατάφεραν. Θεωρώ πως ο Freddie King είναι από τους πρώτους μαύρους bluesmen που έπαιξαν με έναν πιο rock τρόπο την κιθάρα. Εκεί που άλλοι κιθαρίστες ήταν πιο περιορισμένοι σε ένα στυλ, αυτός είχε πληθώρα κόλπων, φράσεων, ταχύτητα, θεϊκά bends και ροή στο παίξιμό του. Kαι πολύ συναίσθημα όπως δείχνει στο υπέροχο Midnight Dream. Από τους πιο ολοκληρωμένους κιθαρίστες της γενιάς του. Το Bonanza, όπως και το προηγούμενο instrumental album του, το αποδεικνύει.
The Staple Singers - Amen
Οι Staple Singers είχαν διαμορφώσει τον gospel ήχο τους πλήρως από την αρχή. Οπότε είναι λίγο σχετικό ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος αυτής της περιόδου. Το Amen όμως είναι καλός υποψήφιος γι’ αυτό. Έχει έναν ζεστό ήχο, έχει όλα τα στοιχεία τους σε αφθονία (η χαρακτηριστική κιθάρα, οι απίστευτες αρμονίες στα φωνητικά) και έχει και κάποια από τα πιο ιδιαίτερα τραγούδια τους, σαν το This Train ή το Be Careful of the Stones That You Throw που ακούγεται σαν προσευχή… Πανέμορφος δίσκος.
Hank Mobley - A Caddy for Daddy
Με κερδίζει ο Mobley αυτά τα χρόνια γιατί σε σχέση με άλλους σπουδαίους σαξοφωνίστες (και τζαζίστες γενικότερα) μου βγάζει κάτι γήινο, μια απλότητα, οι αυτοσχεδιασμοί του είναι ζεστοί και με άπειρο feel. Ίσως είναι και ιδανικός καλλιτέχνης για να συντονιστεί κάποιος με το ιδίωμα. Εδώ με ένα θεϊκό line up προσφέρει ένα καταπληκτικό σετ και μια από τις αγαπημένες μου μελωδίες ever, στη βασική φράση του απίστευτου, The Morning After.
Wilson Pickett - In The Midnight Hour
Θεωρώ πως αδικείται το ντεμπούτο του Pickett. Αν και κυκλοφόρησε καλύτερες δουλειές στην πορεία, θεωρώ πως είχε πολλά να δώσει. Πέραν του κλασικού ομώνυμου (που έγραψε μαζί με τον πανταχού παρόντα στις κυκλοφορίες της Stax, Steve Cropper), έχει μέσα και ανατριχιαστικό I Found a Love και μια φοβερή μίξη soul/ gospel/ rock (?) στο φοβερό, For Better or Worse, γενικά κανένα κομμάτι δεν υστερεί. O Pickett είχε πολύ ταλέντο και μεγάλη φωνή, συναίσθημα, γυρίσματα, υπερηχητικές κραυγές και συνθέσεις, όλα τα είχε. For my money, that’s a classic Stax record…
Andrew Hill - Point of Departure
Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος της avant-garde jazz για τη δεκαετία που με άγγιξε τόσο, μετά το “περσινό” του Eric Dolphy (συμμετέχει κι εδώ…). 5 συνθέσεις στις οποίες κυριαρχούν οι απίθανοι αυτοσχεδιασμοί, με τα τραγούδια να βασίζονται πιο πολύ στο mood (όπως στο υπέροχο Dedication) και τους μουσικούς να δείχνουν περισσότερο πως αλληλεπιδρούν παρά στηρίζονται σε κάποιο chart ή κεντρική ιδέα. Αδιανόητη απόδοση.
