Και χτες εκεί που μου ήρθε στο μυαλό το Nothing is Wrong των Dawes, λέω ας δω τι είχα γράψει τότε.
Κάνω search, τίποτα, ψάχνω το 2011 manually, τίποτα. Κι αναρωτιέμαι πώς εξαφανίστηκε το ποστ. Πιθανόν να έχουν σβηστεί κι άλλα? Ποιος ξέρει.
αποκλειεται
Που ειναι οι mods?? 
Ποιοι μοντζ ρε
ΕΣΥ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΕΙΣ
1 Like
Δεν σε φωναξαμε για να διαπιστωσεις οτι εχουν δικιο οι συμφορουμιτες. Για να το φτιαξεις σε θελουμε. Φερτα ολα πισω.
2 Likes
Στο εξελάκι είσαι κανονικά!
Ι know… Ευτυχώς δεν αλλοιώθηκε η βαθμολογία. 
Αλλά σβήστηκαν όλα τα κείμενα… which was the whole point για μένα. Προσπαθούν να με φιμώσουν για να μην αρχίσει η Ελλάδα να ακούει country.
5 Likes
3 Likes
ΦΣΣΣΣΤ
-Κατσε μωρη με καταψεκασες!
-Αχ ελα που δεν θες αφου εχει βουηξει ο τοπος οτι θες ενα ρετουσακι τωρα που ερχεται καλοκαιρακι
-Φτιαχνω σαμερ βοδι χρυσο μου - μα καλα εσυ ακομα αντεχεις?
-Δεν ακους το τραγουδι που μολις εβαλες? Ανεμιζω χεαρφλιπς που προκαλουν τυφωνες.
-Ναι ακου να σου πω χρυσο μου ετσι ελεγε και η ***** και στο τελος με τακτοποιησε με ενα γλωσσοφιλο ενω εγω ημουν πιο σκληρος κ απο τιτανιο.
-Α καλα το θυμαμαι αλλα εκεινη την ημερα δοκιμαζα ενα νεο λεοπαρ σακακι οποτε καταλαβαινεις… priorities.
-Ξερεις χρωσταω κατι σεντονια στα γλυκα πλασματα του ροκιν αλλα αντιμετωπιζω σοβαρο προβλημα.
-Ξερεις οτι εχεις “κολλησει” στην χρονια που βγαλαμε τον πιο γλοιωδη δισκο μας ε.
-Αχ ναι ειναι πιο γλοιωδης και γλιτσερος και απο εμενα εκεινο το βραδι που…
-Σκασε μωρη μας βλεπουν.
-Μας βλεπουν?
-Μας ακουν?
-Πειραζει?
-Γαμιεσαι?
-Τω καιρω εκεινω εριχνα ενα προχειρο ανιμαλ πριντ και γινοταν δουλιτσα.
-Σε ραιναν με βαγια και φοινικες ε?
-Oh you should know, Bitch.
-Ριχτο μωρη γαμιολα.
-TOUCH THE SKY BEFORE YOU DROP
5 Likes
Δεν τα κατάφεραν!
4 Likes
Εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι ο @hopeto μας χρωστάει κείμενο για το '11, οπότε Δευτέρα πρωί περιμένω.
5 Likes
Εννοεις 00:01. Θα ζησουμε δευτερη Ανασταση!
1 Like
Το Πασχα εχουμε παντοτε παραταση μιας μερας. 00:01 της Τριτης λοιπον.
1 Like
To βρήκα ρε, εχω κάνει αρχείο, θα δείτε.
6 Likes
Πραγματικά παράξενο φαινόμενο αυτό να διαγράφεται μια τυχαία ανάρτηση. Εγώ θα πρότεινα να κοιτάξουμε και οι υπόλοιποι μήπως έχουμε παρόμοιες απώλειες, θα ήταν κρίμα να χαθούν τόσα κείμενα και τόσος κόπος. Χώρια που, από καιρού εις καιρόν όταν ακούω κάτι που δεν έχω ξανακούσει, ανατρέχω εδώ να δω τι έχει γραφτεί για το συγκεκριμένο και συγκρίνω τις εντυπώσεις που άφησε!
2 Likes
Flashback… βρισκόμαστε κάτι χρόνια πίσω και σχολιάζουμε το σωτήριο έτος, 2011… Για πάμε.
1) The Wood Brothers - Smoke Ring Halo
Αριστούργημα.
Ήδη από το Loaded είχε γίνει ένα expansion στον ήχο τους αλλά εδώ γίνεται step up σε όλα. Διευρύνουν τη μουσική τους ακόμα περισσότερο, τα έξτρα όργανα χρησιμοποιούνται ευρηματικά, προσθέτοντας άπειρους πόντους στο τελικό αποτέλεσμα, όλες οι ιδέες είναι εξαιρετικές. Λες και είπαν πριν την ηχογράφηση “δεν κρατάμε τίποτα απλά καλό”.
Κι αν το Mary Anna συνεχίζει από εκεί που είχαν μείνει στο Loaded, το ηλεκτρισμένο blues του Shoofly Pie με τις slide κιθάρες δηλώνει τις προθέσεις τους ξεκάθαρα.
Τα αγαπημένα μου τραγούδια, καμία έκπληξη, είναι μελωδικά και με σαξόφωνα και πλήκτρα που θυμίζουν τον μαέστρο, Garth Hudson, των The Band (από τις ελάχιστες μπάντες που καταφέρνουν να τους θυμίσουν τόσο όμορφα). Pay Attention, Smoke Ring Halo με πεθαίνουν με την μελωδία τους, από τους λόγους που τους αγάπησα.
Το Rainbow, είναι ο ορισμός της τέλειας σύνθεσης, pop, verse φοβερό, η γέφυρα με την φωνητική αρμονία οδηγεί σε ένα φοβερό σόλο μιας παραμορφωμένης φυσαρμόνικας, αριστούργημα. To The Shore, πιο ήπιο και λιτό, έχει μια μελωδία πανέμορφη και μελαγχολική που μου κολλάει στο μυαλό κάθε φορά.
Τι ενώνει όλα αυτά τα τραγούδια? Ο τεράστιος χαρακτήρας της μπάντας και το απαράμιλλο συναίσθημα που κάποιες φορές με ρίχνει, άλλες με ανεβάζει αλλά πάντα στο τέλος μου αφήνει ένα τεράστιο χαμόγελο.
Υπέροχη κυκλοφορία που έδειχνε μια μπάντα με δυσθεώρητο ταβάνι.
2) Dawes - Nothing is Wrong
A special kind of sadness… Kαλά το λένε.
Από τους δίσκους που βιώνονται. O Taylor Goldsmith είναι θεούλης, απίθανες συνθέσεις. Φτάνει στα early 70s, την folk rock / singer-songwriter σκηνή της εποχής και κάποιες φορές θυμίζει μέχρι και πιο πρόσφατους ήρωες σαν τους Jayhawks (στο υπέροχο If I Wanted Someone, πχ).
Όποτε το ακούω, νιώθω πως είναι το άλμπουμ που θα βάλεις όταν φτάνεις στο στάδιο της “ανάρρωσης”, όταν δεν έχεις ξεπεράσει την απογοήτευση αλλά συνειδητοποιείς πως πρέπει να προχωρήσεις. Kαι εκεί κάπου μπαίνει το So Well.
“And she does it so well
I was still falling in love when she said farewell
For long enough to finally tell
That nothing is wrong”
Τραγούδι 100 στα 10, εισαγωγή δάνειο από Wish You Were Here αλλά δεν το βλέπει καν. Και μια τζούρα The Band. Δάκρυα. Και τώρα που παίζει, με πιάνει ένα ρίγος. Τι σύνθεση, τι ωριμότητα στιχουργική, πόσο όμορφο τραγούδι. Για τέτοια τραγούδια ακούω “αυτή” την μουσική. Δεν συγκρίνονται τα συναισθήματα που μου γεννά. Όπως λέει στο ίδιο τραγούδι, “I am a lonely singer with a song for every feeling I cannot name…”. Κάπως έτσι.
Και επειδή σε τέτοιες φάσεις, ένα μικρό πισωγύρισμα δεν πειράζει, ανθρώπινο είναι, συνεχίζουμε πιο αισιόδοξα στα επόμενα τραγούδια, για να βρούμε τον εαυτό μας.
“I want a little bit of everything,
The biscuits and the beans,
Whatever helps me to forget about
The things that brought me to my knees.”
3) Matt Schofield - Anything But Time
Πίσω στο 2011, πέφτει το μάτι μου σε μια διαφήμιση του παρουσιαζόμενου άλμπουμ.
“Ο καλύτερος blues κιθαριστας από την εποχή του Jimi Hendrix και του Stevie Ray Vaughan”… Μάλιστααα… Αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να συνεχίζει αυτό το κάκιστο μάρκετινγκ με τους νέους Hendrix, Beatles, Zeppelin, κτλ… Ευτυχώς δεν αποθαρρύνθηκα αρκετά ώστε να μη δοκιμάσω. Γιατί μόλις μπήκε το ομώνυμο τραγούδι και το εναρκτήριο solo του, μου έπεσε το σαγόνι. Τι tasty lick είναι αυτό, τι τόνος, τι συνθεσάρα! Ξεφεύγει από τα τυπικά! Καπάκια See Me Through, πιο κλασικό slow blues, με τα bends στα solos να μου σηκώνουν την τρίχα (και live το συγκεκριμένο από τις καλύτερες εμπειρίες μου). Μπορεί να έχεις για πλάκα τα jazzy licks αλλά στα blues, ένα bend ίσο με χίλιες νότες. E, στο At Times We Do Forget απλά προσκύνησα τον νέο μου ήρωα. Παιχνιδιάρικη σύνθεση, μελωδική αλλά και funky, με όμορφα πλήκτρα και rhythm section, πιασάρικες φωνητικές γραμμές, τεράστια κομματάρα.
Ο Schofield για 3η σερί φορά ξεπερνά τον εαυτό του. Οι συνθέσεις του είναι ολοκληρωμένες, η κιθάρα του είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα. Δίπλα στο cover του Shipwrecked που θα πρέπει ήδη να θεωρείται κλασικό, Hendrix-ικά slow blues εναλλάσσονται με τραγούδια που ο Matt τιμά πότε τον Albert King, πότε τον Robben Ford, ή απλά γενικά τα blues όπως κανείς.
4) Tedeschi Trucks Band - Revelator
Θεωρώ αυτό το άλμπουμ την φυσική συνέχεια του τελευταίου άλμπουμ των Derek Trucks Band. Το οποίο σημαίνει μια μίξη blues/ southern rock/ soul κατά βάση, με μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς της πιάτσας. Κι όμως, αυτό είναι πολύ καλύτερο και ο βασικός λόγος είναι η Susan. Σε ένα κόσμο που οι απλά σωστές φωνές έχουν επικρατήσει σε μεγάλο βαθμό, με ένα σχεδόν διεκπεραιωτικό τρόπο ερμηνείας, η φωνή της είναι το έξτρα “όργανο” που θα ανεβάσει όλα τα τραγούδια ένα σκαλί (και παραπάνω) με την έκταση, το συναίσθημα, την δύναμη της. Εννοείται πως όλα τα τραγούδια είναι άριστα, με προεξέχοντα τα Midnight in Harlem (με απίστευτη μελωδική προσέγγιση από τον θεό στην lead κιθάρα), το απόλυτα feelgood, Bound for Glory, το Until You Remember με μια ισοπεδωτική ερμηνεία της Susan, το Learn How to Love με το βαρύ bluesy groove του.
Θεϊκό ντεμπούτο.
5) John Hiatt - Dirty Jeans and Mudslide Hymns
Το πόσες μουσικές θέλω να ακούσω μερικές φορές με κουράζει. Είναι τόσοι πολλοί οι καλλιτέχνες που μου αρέσουν στους οποίους έχω κενά, ακόμα κι αν αγαπάω αρκετές δουλειές τους, που όλο φαντάζει μάταιο. Έτσι και με τον Hiatt.
Το Dirty Jeans… έφερε τον Hiatt στη ζωή μου. Διάβαζα για βετεράνο singer/ songwriter, σκέφτηκα πως δεν μπορεί να είναι τόσο κακό και το άκουσα. Έ, το Damn This Town ήταν το ιδανικό κομμάτι να με κολλήσει με το πιασάρικο και “βαρύ” θέμα της κιθάρας και το στιβαρό rhythm section, όντας μια από τις πιο rock συνθέσεις του. Γυρνούσα συνέχεια στις πιο μελαγχολικές στιγμές του όπως τα φοβερά folk rock, Hold On for Your Love και Down Around My Place. Είχαν κάτι, μια ένταση, τόσο συνθετικά όσο και στις ερμηνείες, που με τραβούσε. Έπρεπε να ασχοληθώ με προηγούμενες δουλειές του (και να τις αγαπήσω) για να ξαναγυρίσω στο Dirty Jeans… και να εκτιμήσω τραγούδια σαν το μελωδικό Train to Birmingham, το Ι Love that Girl με την χαλαρή pop/ heartland ατμόσφαιρα ή το ευαίσθητο Don’t Wanna Leave You Now.
Περιέργως, η κοινή γνώμη λέει πως αυτός είναι ένας καλός δίσκος. Τι καλός ρε, μεγάλη δισκάρα είναι!
6) Warren Haynes - Man in Motion
Όποιος παρακολουθεί την πορεία του Haynes, ξέρει πως αγαπά πολλά είδη μουσικής, κάτι που γίνεται αντιληπτό και από τις διάφορες επιλογές για διασκευές των Gov’t Mule. Μια μεγάλη του αγάπη είναι η soul μουσική. Εδώ εστιάζει στο Man in a Motion. Μακριά από το heavy blues/ hard rock πρόσωπο της μπάντας του, γράφει κομμάτια με ένα διαφορετικό swing, ένα πιο παιχνιδιάρικο groove (ο George Porter Jr. στο μπάσο είναι απίστευτος), με πολλές κιθάρες αλλά όχι heavy, διανθισμένα με πνευστά (solo σαξόφωνο στο Your Wildest Dreams θεϊκό), πολλά πλήκτρα, backing vocals. Η φωνή του είναι ιδανική για αυτό το στυλ και η κιθάρα του σε πολλά κομμάτια βγάζει μάτια, αναμενόμενα, κάτι solo εκπληκτικά (ειδικά στο Hattiesburg Hustle ανατριχίλες - πόση διαφορά κάνει η οικονομία στις νότες). Η μπάντα έχει χώρο να γκρουβάρει, να αφήσει τους ρυθμούς να την παρασύρουν, όχι υπερβολικά αλλά αρκετά για να δώσουν μια live αίσθηση στο υλικό. Τα κομμάτια κινούνται πάνω από τα 5 λεπτά αλλά δεν κουράζουν πουθενά. Φοβερός δίσκος, για όλες τις εποχές του χρόνου.
7) Jason Isbell and the 400 Unit - Here We Rest
Το πρώτο άλμπουμ του Isbell που από την αρχή ως το τέλος είναι αψεγάδιαστο. Δίνει το Here We Rest μια αίσθηση τελειότητας. Οι ενορχηστρώσεις είναι φανταστικές, τα πλήκτρα, το βιολί, οι αρμονίες. Πέραν των εξαιρετικών μελωδικών country rock στιγμών, τα πιο rock τραγούδια σαν το θεϊκό Go It Alone ή το Stopping By δείχνουν αυτή την φοβερή ικανότητα του Isbell να γράφει πολύ πιασάρικες γραμμές, ξέρεις από την αρχή πως ένα τραγούδι προορίζεται για hit. Ακόμα κι όταν παίζει funky blues ή soul, ειδικά στο Heart On a String, έχει αυτό το quality. Κι επειδή Isbell είναι αυτός, όταν κοιτά βαθιά στον εαυτό του, σε πονάνε οι στίχοι του λες και τους ζεις ο ίδιος.
Το επόμενο άλμπουμ θα τον εκτόξευε στα αστέρια.
8) Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Θαυμάζω καλλιτέχνες που όταν δεν έχουν κάτι να πουν δεν λένε τίποτα. Πέρασαν πολλά χρόνια από το προηγούμενο studio album και επανέρχεται η Welch, πάλι σε ένα πλήρως ακουστικό περιβάλλον με τον μόνιμο συνοδοιπόρο της, τον Rawlins. H έμπνευσή τους είναι στα ίδια επίπεδα με όλες τις προηγούμενες δουλειές τους. Η μουσική παιγμένη live στο studio. Ειδικά όταν χρησιμοποιούν μόνο μια ακουστική και μπάντζο, δημιουργούν ατμόσφαιρα φοβερή, μυστήρια, υπνωτιστική. Ιδανική για τις ιστορίες που περιγράφει η Welch. Νιώθω αυτή τη φορά μια πικρία, ένα αίσθημα προδοσίας (?) στους στίχους. Και μια οργή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την φουλ ήπια και μελωδική μουσική τους. Όπως εδώ και 2 δουλειές, η παραδοσιακή folk τραγουδοποιία σε σημεία δίνει την θέση της σε πιο pop (ή και ροκ) στιγμές. Οπως στο υπέροχο Hard Times ή το The Way It Will Be. Δυο όργανα και δυο φωνές δημιουργούν μαγεία που κανένας τρελός shredder, κανένας υπολογιστής, κανένα στουντιακό τέχνασμα δεν μπορεί να πλησιάσει.
Αριστούργημα κι αυτό από ένα πραγματικά σπουδαίο duo.
9) Danava - Hemisphere of Shadows
Το πλέον άμεσο άλμπουμ των Danava (εξαιρώ το φετινό). Αν και τότε το είχα στο νου μου ως ένα αρκετά 70’s influenced δίσκο, και όντως είναι, πλέον μου ακούγεται πολύ περισσότερο εμπνευσμένο από τα πρώιμα NWOBHM σχήματα (πιο πολύπλοκοι από όλα combined, βέβαια). Υπάρχουν riff, μελωδίες, δισολίες, καλπασμοί που με παραπέμπουν κατευθείαν εκεί στα late 70’s-early 80’s. Λόγω και χροιάς φωνής συχνά νιώθω ισχυρά vibe από Diamond Head. Ή Angelwitch αν αυτοί είχαν αφήσει τα πλήκτρα του Sorceress να βγουν στην επιφάνεια. Καθόλου τυχαίο που το The Last Goodbye που συγκερνά τους δύο κόσμους με το galloping riff, τις θεϊκές lead κι εκείνη την αλλαγή με το δραματικό κρεσέντο στα πλήκτρα a la 70s Uriah Heep είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι. Φανταστική μπάντα.
10) Left Lane Cruiser - Junkyard Speedball
Μακελάρηδες. Ξεκινάνε με Lost My Mind, κλασικό Cruiser τραγούδι, heavy, slide κιθαριές, μια “ομορφιά”. Και η έκπληξη έρχεται με το Giving Tree αμέσως μετά. Μελωδικό, με πλήκτρα… Τα ίδια στο Hip-Hop. Και σόλο πλήκτρα… Pig Farm… Tι είναι αυτό, διακρίνω μια μελαγχολία πίσω από τις παραμορφωμένες κιθάρες? Και στο Road Again? Τα αγόρια μου μαλάκωσαν!
Ευπρόσδεκτη αλλαγή. Τους πάει πολύ. Το ύφος τους μπορεί να γίνει μονότονο αν δεν προσέξουν κι εδώ αλλάζουν τόσο όσο. Η ουσία δεν αλλάζει φυσικά, heavy blues rock duo, βρώμικη μουσική, άγρια, βουτηγμένη στον ηλεκτρισμό και την λάσπη του Mississippi. Αλλά καταφέρνουν μέσα σε αυτό τον βομβαρδισμό από drums και riffs να γίνουν σε κάποια τραγούδια λίγο πιο “μουσικοί”, να έχουν κάποιες πιο laid back στιγμές και να εκπλήσουν. Πω ρε, χρόνια είχα να το ακούσω. Δισκάρα μεγάλη.
Χόνοραμπλ…
Smokey Fingers - Columbus Way
Ιταλικό southern rock. Ναι, σωστά. Κι από το πολύ πάνω ράφι μάλιστα. Το southern που χαρντροκίζει όμως, που δεν φοβάται να γκρουβάρει, που βασισμένο στα 70s, ακούγεται σχεδόν μοντέρνο, τσαμπουκαλίδικο, που έχει πληθώρα φοβερών riff και θεμάτων, συχνά και στο ίδιο τραγούδι (όπως στο εναρκτήριο Old Jack), ωραία hooks, lead κιθάρες που κεντάνε καθώς και ωραία αίσθηση της μελωδίας χωρίς να γίνονται μελό, χωρίς να αγγίζουν την country μουσική αλλά περισσότερο τις μελωδικές στιγμές των Skynyrd. Έχει και διασκευάρα σε James Taylor, και γαμάτο κλείσιμο με το Devil’s Song, με σολίδια να δίνουν και να παίρνουν όπως πρέπει. Πώς να μην τους λατρέψω. Ανεβαστική, καλοκαιρινή ROCK μουσική. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που θα ρωτούσες και δε θα σου έλεγε πως είναι αμερικανικό το group. Kι όμως είναι γείτονες, 'δω δίπλα.
Εξαιρετικό ντεμπούτο.
North Mississippi Allstars - Keys To The Kingdom
Γαμώτο, πάλι έχω θυμηθεί 2-3 project του θεούλη Luther Dickinson εκείνα τα χρόνια από τα οποία κάποια αξίζουν να αναφερθούν. Ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα τους (ο αδερφός του Luther, Cody, είναι στα drums) και θρύλου Jim Dickinson, μπλέχτηκε σε άπειρες συνεργασίες. Και όχι μόνο αυτό, ταυτόχρονα έπαιζε κιθάρα και στους Black Crowes, γενικά δεν προλάβαινες να ασχοληθείς με τα άλμπουμ στα οποία είχε κρέντιτ. Πφ, ίσως γυρίσω πίσω.
Το Keys to the Kingdom πάντως είναι μια πιο back to the roots δουλειά σε σχέση με ό,τι έκανε με το βασικό του γκρουπ, του NMAS. Θυμίζει κάπως το φοβερό τους ντεμπούτο αλλά λιγότερο τσιτωμένο και απογυμνωμένο από τα περισσότερα μοντέρνα στοιχεία εκείνου. Αρκετά laid back ύφος, blues, ακουστικές, slide κιθάρες, southern rock σε κάποια πιο μελωδικά κομμάτια σαν το υπέροχο, Hear the Hills. Σαν άλμπουμ ανασύνταξης μου φαίνεται. Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής τους έκλεισε (σε προσωπικό και μουσικό/ επαγγελματικό επίπεδο) οπότε μοιάζουν να ξαναγυρνούν στην αφετηρία προκειμένουν να εμπνευσθούν και να ξεκινήσουν ξανά την πορεία τους. Και όπως αποδείχθηκε από το Keys… και τα επόμενα άλμπουμ, έκαναν πολύ καλά.
Wilco - The Whole Love
Οι Wilco είναι φοβερή περίπτωση μπάντας, άλλος φαν προτιμά το τάδε άλμπουμ, την τάδε περίοδο, οι περισσότεροι συμφωνούν (?) πως η χρυσή περίοδος είναι μέχρι το Sky Blue Sky. Από εκεί και μετά, όλα είναι κάπως αμφιλεγόμενα. Προσωπικά μου αρέσουν όλα λίγο πολύ αλλά με φοβερές διακυμάνσεις. Το The Whole Love είναι από τα καλύτερα. Pop, Beatles, noise, πυκνές ενορχηστρώσεις, ηλιόλουστες μελωδίες και άλλες πιο μελαγχολικές, με τους πειραματισμούς να νιώθω πως δουλεύουν και δίνουν έναν δίσκο που δεν στερείται έμπνευσης καθόλη τη διάρκεια. Έχουν την ικανότητα να δίνουν πάντα κάποια πολύ πιασάρικα τραγούδια (Ι Might, Dawned on Me) που σε κρατάνε αρκετά μέχρι να ξεδιπλωθεί και να ανταμείψει ο υπόλοιπος δίσκος.
Rich Robinson - Through a Crooked Sun
2o studio album από τον Rich Robinson, στο οποίο δείχνει πιο σίγουρος εκτός της ασφάλειας (χα!) των Black Crowes. Είναι φυσιολογικό σε σημεία το άλμπουμ να φέρνει στο νου τα κοράκια, ο ρόλος του σε αυτούς ήταν τεράστιος. Και καθόλου τυχαίο πως το υλικό φωνάζει για μια φωνή που θα τα ξετίναζε (ναι, τον Chris λέω). Όμως, δεν κολλάει σε αυτό. Μας δίνει έναν πιο πειραματικό δίσκο από ό,τι είχε προηγηθεί, μια δουλειά που συνδυάζει το hard rock με την americana, ενώ σε σημεία πλανάται στον αέρα ένα almost mystical jam/ space feeling, διαφορετικά από ό,τι έκανε στο παρελθόν.
Κομματάρες σαν το Follow You Forever, το Gone Away, το I Don’t Hear the Sound of You, τo επικό Standing on the Surface of the Sun και το Station Man, δείχνουν το φοβερό potential του Rich για να σταθεί ως solo artist και αποτελεί προπομπό για την καλύτερη δουλειά του (αν και σε άλλο ύφος) που θα ερχόταν σε λίγα χρόνια.
The Steepwater Band - Clava
Από το Clava και μετά, βρισκόμαστε καθ’ οδόν προς τις κορυφαίες δουλειές που κυκλοφόρησαν. Πιο στιβαρά και σφιχτοδεμένα κομμάτια, αυτοσχεδιασμοί μόνο στα solos, θυμίζοντας την μπάντα του φοβερού εκείνου Dharmakaya. H μουσική τους παραμένει βουτηγμένη στα blues αλλά κυρίως μέσω κάποιων εκ των σπουδαιότερων μπαντών ever (Stones, Zeppelin…). Έχουν φοβερή αίσθηση της καλής μελωδίας και γνωρίζουν τη σημαντικότητα ενός δυνατού hook. To Love Never Ends αναρωτιέσαι από ποιον 70’s δίσκο ξεπήδησε. Εννοείται φυσικά πως ο κόσμος δεν συγκινήθηκε. Στ’ αρχίδια τους βέβαια. Σου λένε “Έτσι είστε? Σε κάθε κυκλοφορία από εδώ και πέρα θα είμαστε όλο και καλύτεροι, εσείς θα χάσετε”. Και κάπως έτσι το πάνε ως σήμερα.
Gentlemans Pistols - At Her Majesty’s Pleasure
Τι δισκάρα γαμώ το κέρατό μου. Γιατί να μην είναι πιο γνωστή αυτή η μπάντα? Comfortably Crazy, Midnight Crawler, τι ριφάρες, τι σολάρες, μες στην κάβλα. Αναφέρω αυτά γιατί αυτά μου είχαν μείνει όταν το είχα πρωτοακούσει. Δεν υπάρχει κομμάτι που να υστερεί ιδιαίτερα, μιλάμε για διαολεμένη έμπνευση. Στο γρήγορο μέρος του Into the Haze με πιάνει παροξυσμός. Φλογερές κιθάρες εξαπολύουν θέματα φανταστικά για σχεδόν 50 λεπτά, με ενέργεια, γκρούβα και πάθος. Καταπληκτική δουλειά. Πιθανόν ο καλύτερος hard rock δίσκος της χρονιάς.
The Jayhawks - Mockingbird Time
Ο Οlson, ιδρυτικό μέλος, επανασυνδέεται με τον Louris μετά από μια δεκαπενταετία και επαναφέρουν την μπάντα στο προσκήνιο, 8 χρόνια μετά το αξέχαστο Rainy Day Music. Και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μελωδίες ευαίσθητες, φωνητικές αρμονίες ονειρικές, ένα πιάνο συνεχώς αισθητό να προσδίδει χρώμα, country rock που μετατρέπεται σε pop μουσική, ντελικάτη, αέρινη, ποιοτική. Μου αρέσει που με τα χρόνια οι Jayhawks είναι τόσο κοντά στο country rock όσο και στους Beatles, βγάζοντας μοναδική μουσική. Kι όταν ξεφεύγουν από την τυπική Jayhawks συνταγή (Cinnamon Love με τις ιδιαίτερες κιθάρες, ασύλληπτο Black-Eyed Susan με βιολάρα να προσθέτει ένταση και συναίσθημα), προσκυνώ. ΘΕΟΙ.
Drive-By Truckers - Go-Go Boots
Οκ, οι DBT δεν είναι για όλους αλλά αυτό το άλμπουμ είναι για ακόμα λιγότερους. Τραγούδια που δημιουργήθηκαν μαζί με αυτά του The Big To-Do αλλά με εμφανώς διαφορετική ηχητική κατεύθυνση. Πιο country/ soul απ’ό,τι συνήθως, αν και πάντα είχαν τέτοια στοιχεία στη μουσική τους. Ο rock χαρακτήρας της μπάντας δεν κρύβεται, στο ομώνυμο ή το Used to Be a Cop πχ. το “ακούς”. Εδώ βρίσκουμε και τις τελευταίες συνθετικές ιδέες της Shonna, έχουμε και την διασκευάρα του Everybody Needs Love που κάθε φορά μου φτιάχνει την διάθεση.
Η γοητεία του δίσκου όμως κρύβεται στο ότι αυτό το sloppy, rough ηχητικό τους πρόσωπο δεν καλύπτεται από τη φύση του υλικού, ακόμα κι αν είναι κάπως πιο ντελικάτες οι ενορχηστρώσεις. Αν κάτι δεν απώλεσαν ποτέ οι DBT, αυτό είναι ο χαρακτήρας τους. Κι αν δεν είναι αριστούργημα, σίγουρα είναι δισκάρα με πολλές κλασικές κομματάρες κι ένα Mercy Buckets πελώριο…
Whiskey Myers - Firewater
Φοβερός δίσκος, σε σημεία θεωρώ ξεπερνά το ντεμπούτο. Γίνεται πιο badass, τα riff βγάζουν άλλη αλητεία (το Different Mold για παράδειγμα σκοτώνει, φουλ δυναμικό, το Strange Dreams είναι υπέρβαρο), οι μελωδίες είναι πιο δυνατές, το ίδιο και τα hooks. Guitar Picker, Calm Before the Storm, φοβερές συνθέσεις, τα hard rock μέρη είναι πιο έντονα και οι country επιρροές συνδυάζονται μαζί τους αρμονικά. Δίκαια η μπάντα θεωρείται στους μεγάλους της σκηνής σήμερα.
Αλλά να το πω, έχει κι αυτό το Ballad of a Southern Man που εκθειάζει πολλά από τα κακά που πρεσβεύει ο southern man. Για το θεό. Συνθεσάρα αλλά ΟΧΙ. Κόβει πόντους…
Rival Sons - Pressure And Time
Από τις καλύτερες μπάντες των 00’s. Ο μικρός χοπέτο άκουγε την “μοντέρνα” παραγωγή και σχεδόν απέρριπτε την μπάντα. Ο ώριμος (χαχα) χοπέτο, δεν μπορεί να μην την προσπεράσει και να αγνοήσει blues rock κομματάρες σαν τα All Over the Road, Get Mine, Gypsy Heart, ομώνυμο, Only One, Face of Light… όλα κι όλα 10 είναι, όλα κομματάρες. Led Zeppelin, fuzz, λίγη ψυχεδέλεια, 60ς κι άγιος ο θεός. Σταδιακά θα έδιναν πολλά περισσότερα. Ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας που ως το Feral Roots τουλάχιστον (κάποτε θα ακούσω τα φετινά), κάνανε συνέχεια step up. Το Pressure… όμως είναι ήδη απίθανο, χωρίς σκιπ ακούγεται ακόμη και σήμερα. Μην πω πως μου φαίνεται καλύτερο από τότε. Δεν είναι λίγο να μην ακούγεσαι retro ενώ η μουσική σου δεν πάει μακρύτερα απο τα early 70’s. It takes a special kind of talent…
15 Likes
Αααα ναι ρε μλκ, που είχε βγει το αριστούργημα των Danava και το είχες βάλει ΕΝΑΤΟ
Τα έκανες κάτι τέτοια κουφά
1 Like