Ψήφισα αγαπητέ, αλλά ανάλυση αύριο. Λείπω σχεδόν νυχθημερόν από τον υπολογιστή μου αυτές τις μέρες 
3 Likes
1979
Στο δικό μου το κεφάλι, τα 70ς μοιαζει σα να ολοκληρωνουν τον μουσικό τους κυκλο ήδη απο το 78.
Αντιθέτως, η χρονια που γεννήθηκα, (μου) φαντάζει περισσοτερο σα να προμηνυει τα 80ς (κ τον μουσικό χαμό που θα φέρουν μαζί τους).
Με τον δικό τους τρόπο, κάθε ένας από τους παρακάτω αγαπημένους δίσκους συμβάλλει σ αυτη την αίσθηση.
5. Pink Floyd - The Wall
Κατέθεσα αρκετά προσφατα τα δυο σεντς μου για το συγκεκριμένο άλμπουμ, οποτε δεν έχει νόημα να ξαναγράψω κάτι εδώ.
Απλά αυτό.
4. Joy Division - Unknown Pleasures
Εδώ έχουμε έναν από εκείνους τους πολυ ιδιαίτερους, αγαπημένους δίσκους που μας έφεραν τα 80ς λίγο νωρίτερα.
Από την εκφορά των στιχων, μέχρι τις πρωτογνωρες δυναμικές που ξεγεννιουνται από το rhythm section, κι από την χροια της φωνής μέχρι την συνολική ατμόσφαιρα που εκπέμπει, το Unknown Pleasures (τιμώντας απόλυτα τον τίτλο του) απελευθερώνει διαστάσεις ενός μουσικου κόσμου που παρέμενε ως τότε άγνωστος.
Πέρα από το συνολο του post punk, κ από πολλές πτυχές της πιο ατμοσφαιρικης/γοτθικής πλευρας του rock, ο συγκεκριμένος δίσκος κατέληξε να λειτουργήσει ως φάρος έμπνευσης κ για πολυ μεταγενέστερα (κ λιγοτερο προφανη) λατρεμένα σχηματα, από τα διάφορα πονηματα του Kvohst μέχρι τους ίδιους τους Isis.
3. Legend - From the Fjords
Ειλικρινά δεν πιστευα ότι ο συγκεκριμένος δίσκος των Αμερικανών πρωτοεπικαδων θα αποδεικνυόταν τόσο αγαπημένος εδώ μέσα. Με χαρά βλέπω ότι έκανα λάθος.
Θα προσπερασω την σημειολογία που θέλει την συγκεκριμένη κυκλοφορία να είναι πιθανοτατα το πρωτο ολοκληρωμένο δείγμα επικου metal, κ θα αρκεστώ στο να εκθειασω την ατμόσφαιρα κ τον ζεστό του ήχο, την ικανότητα των φωνητικων μελωδιων του (προωρα χαμένου) Kevin Nugent να γεννουν στον ακροατη συναισθήματα ανατασης, έντασης κ φυγής, κ την λάμψη κάποιων αυθεντικά επικών συνθέσεων όπως είναι το εναρκτήριο The Destroyer, το μεγαλόπνοο The Golden Bell κ φυσικά, το περιπετειωδες οχταλεπτο ομώνυμο.
We sail across the ocean wide,
κ εμεις μαζί τους…
2. Motorhead - Overkill
Αν κ προηγειται - για κάποιους μήνες- του Bomber, μοιάζει να έπεται. Ο λόγος απλός. Εδώ οι Motorhead δεν έρχονται. Ειναι ΗΔΗ εδω, κ είναι τερματισμενοι. Τα πρωτα κυματα (proto) metal κ Punk ( UK77) έχουν κάνει ήδη τον κυκλο τους, αλλά ο Lemmy έχει μόλις ξεκινήσει, κ είναι εδώ με το αρχέγονο rock n roll του πιο ασυδοτο, ανεξέλεγκτο, ανερματιστο, κ μεταλλαδικο από τα περισσοτερα πραγματα που ειχαν ακουστεί ως τότε.
Η αλήθεια είναι ότι, προσωπικα, εδώ συναντώ ηχητικα τον πιο άμεσο προγονο του ακραίου ήχου της επόμενης δεκαετίας (κ τον πιο κρίσιμο - μαζί με Sabbath κ Priest προφανώς), με τα φωνητικά του θειου Lemmy να μπορείς να τα πεις σχεδόν proto-growl μέσα στο ανεπιτήδευτο θράσος τους, κ με τις κιθάρες του Fast Eddie Clarke να κλειδώνουν άψογα με το σαρωτικό rhythm section, προσθέτοντας στα τραγούδια περισσοτερα layers απ όσα θα φανταζόταν κανεις ότι διαθέτει το συγκεκριμένο συγκρότημα, αν έχει μείνει σε επιδερμική επαφή με το υλικό του.
Επισης, εδώ βρίσκονται τα δυο εκ των τριών πιο λατρεμένων μου τραγουδιών της μπάντας.
Το αθανατο, αγέραστο ομώνυμο που με το μπασιμό του ειναι λες κ δολοφονεί τα 70ς κ σπρωχνει την σκηνή στα 80ς με τον πιο βίαιο τρόπο, κ το σκοτεινό έπος Capricorn που δοξάζει το ζώδιο του Lemmy (κ δικό μου btw - ετσι, για την άχρηστη πληροφορια της ημέρας).
Δίσκος αιώνιος που αψηφά την φθορά του χρόνου.
Τέλος, εδώ βρίσκεται,για μένα, το Εξώφυλλο της Χρονιάς
(δεν άντεξα να μην αποθεωσω την εικόνα του Snaggletooth αυτή την φορα)
1. Judas Priest - Unleash In the East
Είχα ήδη πει πως προσωπικα ως αληθινο ντεμπούτο των Priest θεωρώ το Sad Wings. Θεωρώντας λοιπόν πως έχουν, μέχρι στιγμής κ επι της ουσίας, τέσσερις δίσκους (δισκάρες), αυτός ειναι ο αληθινος πεμπτος δίσκος τους. Ειναι επίσης ο τρίτος (κ τελευταίος- promise) λάιβ δίσκος που συμπεριλαμβανω σε λίστα καλυτερων δίσκων χρονιάς (κ ο μοναδικος, απ όσους έχω επιλεξει,του οποίου ΟΛΑ τα τραγούδια υπάρχουν ήδη, σε studio μορφή, στους δίσκους που παρεθεσα σε λίστες προηγουμενων ετών).
Ο λόγος είναι ένας (τετραπλός actually), κ πολυ απλός.
Οι συγκεκριμένες εκτελέσεις/ήχος/απόδοση δεν είναι απλως ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ανώτερες από τις αντιστοιχες στουντιο εκτελέσεις. Δεν είναι απλώς τόσο, μα τόσο, μεσα στην καυλα κ την αγνή πωρωση/αδρεναλίνη.
Δεν είναι καν απλώς ιστορικες κ θεμελιώδεις (που είναι), μιας που, απ’ όλες τις φορές που έχουμε γράψει σ αυτό το thread, “καλώς ήρθες Heavy Metal”(κ μας δουλεύει ο Αποστολης γι αυτό, κ καλα κάνει 
) , εδώ είναι που, περα απο οποιασδήποτε υποκειμενικοτητα σχετικά με το υφος κ τις συνθέσεις, έχουμε για πρωτη φορα τον ολοκληρωμένο Heavy Metal ΗΧΟ, ο οποίος από δω κ περα θα αποτελέσει τον ορισμό,την πυξιδα κ το μετρο συγκρισης για ο,τι ακολουθήσει.
Πάνω απ ολα, ειναι οτι αποδεικνύει ΕΜΠΡΑΚΤΑ (as in ηχητικα/εκτελεστικά κ ΟΧΙ απλώς συνθετικα), πως αυτή η μουσικη μπορεί να είναι λυσσασμενη, υπερβατική κ επικίνδυνη (με διαφορετικό τρόπο απ ότι το punk, αλλά όχι απαραίτητα αντίθετο), συμβάλλοντας τα μέγιστα, για τα επόμενα χρόνια, στην αναζήτηση του όλο κ πιο ακραίου τρόπου μουσικης εκφρασης.
Επισης, να πω καπου εδω, ποσο γραμμενο έχω το παρασκηνιο σχετικά με το ποσο αληθινα λάιβ δίσκος είναι ή οχι.
Ας το πουν κ επίσημη στουντιο επανηχογραφηση με εφεδακια ζωντανου κοινου παραπλευρως, έτσι για τη φάση.
Το αποτέλεσμα εξίσου Γαμω-Τον- Θάνατο παραμενει.
Εν τέλει, για να τελειώσω, κάπως, την παρακρουση, θεωρώ ότι μιλάμε για έναν από εκείνους τους δίσκους που σου δίνουν την αίσθηση ότι η μουσικη μπορεί ν αλλάξει τον κόσμο.
Κ κλεινει τα 70ς, με τρόπο εκκωφαντικο (κ αντάξιο της καμπάνας/κωλοβροχου που τα άνοιξε).
18 Likes
Τα είπες όλα ρε κερατούκλη
Ε ολο κ κατι θα βρεις να πεις κ συ, δεν σε φοβαμαι!
1 Like
Δεν θελω να στο χαλασω αλλα ειναι γνωστο οτι ειναι πειραγμενος στο στουντιο.
Τωρα θα μου πεις αλλοι βαζουν cd να παιζει στις συναυλιες και δεν μας νοιαζει….
Τι να μου χαλάσεις;
Αυτό ακριβώς έγραψα.
Ότι δε με νοιάζει/ ενοχλει καθολου.
Το τελικό αποτέλεσμα κρατάω κ κρίνω όσον αφορά τον συγκεκριμένο δίσκο.
Ουτε εγω θελω να στο χαλασω, αλλά κ γω κ πολλοι άλλοι μετράμε μέρες για το λάιβ της μπάντας που εννοείς.
( κι ο,τι κ να λες, κ σένα εκει σε κόβω να είσαι 17 Ιουνίου…)
1 Like
Εννοειται οτι εκει θα ειμαι
Για το παρασκηνιο εγραψες οχι για το γεγονος
Ναι, γιατί όπως θα ξέρεις κ συ, η ίδια η μπάντα παραδεχθηκε κάποια στιγμή πως η μόνη στουντιακη επανηχογραφηση έγινε στα φωνητικά (λόγω του ότι στην ζωντανή ηχογράφηση ισχυριστηκαν πως ο Halford ήταν άρρωστος, αν θυμάμαι καλα).
Αυτή η επανηχογραφηση, λοιπόν, υποστήριξαν ότι έγινε one take για να προσομοιασει, όσο γίνεται τις συνθήκες του λάιβ.
Φυσικά, κανεις μας δεν είναι σε θέση, απ όσο ξέρω, να επαληθευσει ή να διαψευσει τον συγκεκριμένο ισχυρισμο, κ για μένα μικρή σημασία έχει, δεδομένου ότι η μεγαλύτερη αξία του ΔΕΝ είναι ως ζωντανου δίσκου, αλλά, όπως έγραψα κ πιο πανω, ως ο πρωτος δίσκος στον οποίο αποτυπώνεται ηχητικα τόσο ευστοχα η metal αισθητική του περιεχομενου.
Αλλά όπως κ να χει, τον παραπανω ισχυρισμο χαρακτηρισα ως παρασκηνιο.
2 Likes
3 ωρίτσες έμειναν για να κλείσει η δεκαετία…
Ελπίζω να μην μου ξέφυγε καμία λίστα των @apostolisza8 @ARIAN @criss_burton @Curehead @drenie @GRACCHUS_BABEUF @martian @Tom7
@JTN ξέρεις εσύ!
2 Likes
Α σόρρυ, δεν συμπήρωσα φόρμα. Τα έχεις μεταφέρει;
@martian ρε γαμωτι δεν βρήκα τη λίστα. Βάλε άλλη μία ή γράψε τα μου μια από κάτω να τα περάσω!!
1 Like
1979
============================================
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Summary
Για μια φορά λοιπόν αντί να παιδεύομαι, κάθισα αναπαυτικά και καμάρωνα άλλους να τα λένε 
Καλή φάση!
Θα τηρήσω λοιπόν αυτό που είχα πει και δεν θα επεκταθώ αυτή τη φορά (χαχα τι είπα πάλι ρε). Μέχρι και που θα αντισταθώ και δεν θα υιοθετήσω αυτήν τη σκέψη που μου ήρθε ξαφνικά κάποια στιγμή, ότι σ’ αυτή τη χώρα παίζει τελικά όλοι να πάθανε Καββαδιομάνια (όπως έλεγε ο ίδιος ο Θάνος), να τρέξανε να τσιμπήσουν τον Σταυρό, να το έμαθαν απέξω κι ανακατωτά… και αυτό. Τέλος. Ρε παιδιά; Καντάτα; Πολιτικά Τραγούδια; Μπρεχτ; Φουέντε Οβεχούνα; Τροπάρια; Είμαι σίγουρος ότι είναι απλά ιδέα μου. Γιατί καμιά φορά έτσι πάει. Ένας δίσκος τα κάνει όλα με τρόπο που οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, το κοινό παθαίνει παράκρουση και τελικά αυτό το ένα έργο επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα.
Δεν πειράζει στην τελική. Το αξίζει. Κι αν δεν το αξίζει 100% αυτό, το αξίζει αυτός οπότε το ίδιο κάνει.
Έτσι για την Ιστορία, από μέρους μου η Μικρουτσικολογία όπως όλα δείχνουν σταματάει (προς το παρόν…) αυτή τη βδομάδα. Τα επόμενα χρόνια ο Θάνος ακολούθησε δρόμους που κατά έναν περίεργο τρόπο αντανακλούσαν την αμήχανη φάση στην οποία βρέθηκε το ίδιο το κίνημα στο οποίο είχε τάξει τον εαυτό του και την Τέχνη του. Η ποιότητα δεν πήγε πουθενά, ήταν πάντα εκεί, στην εστίαση όμως σαν να αρχίσαμε να χωλαίνουμε λίγο. Ενδεικτικά, τον αμέσως επόμενο χρόνο (1980) έβγαλε έναν δίσκο όπου ουσιαστικά αποπειράθηκε να δημιουργήσει μία αρχαιοελληνικής αισθητικής όπερα. 
Ο πρώτος κύκλος του μεγαλείου έκλεισε “φέτος”. Και το έκανε εμβληματικά. Με τον Σταυρό. Για να ανοίξει ο επόμενος κύκλος του μεγαλείου έπρεπε να προηγηθεί μια τραγωδία κοσμοϊστορικών διαστάσεων, η οποία, φυσικά, όπως αρμόζει σ’ αυτόν τον ανάποδο κόσμο, πανηγυρίστηκε έξαλλα. Τα υπομείναμε και τα υπομένουμε όλα όμως. Βάζουμε άνω τελεία. Τα ξαναλέμε σε κάποιους μήνες από τώρα, Θάνο. Όταν θα έχουν αλλάξει τα ανεμολόγια και οι ορίζοντες.
============================================
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ
Summary
…
Summary
Καθαρά υποθετικό σενάριο (…): Τι γίνεται σε ένα συγκρότημα όπου συνυπάρχουν δύο ισχυροί, διακριτοί συνθετικοί πόλοι και προσπαθούν να το σπρώξουν προς εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις;
Υπάρχει η υποθετική λύση στο πρόβλημα: Ο ένας από τους δύο πόλους συμβιβάζεται και, αν δεν προκύψει καμιά άλλη μαλακία, το συγκρότημα μακροημερεύει με τη σύνθεση αμετάβλητη, στον δρόμο ο οποίος επικράτησε.
Και υπάρχει και η πραγματική λύση, αυτή που ξέρουμε ότι δόθηκε: Κανένας από τους δύο πόλους δεν υποχωρεί, αμφότεροι μεγαλουργούν αλλά για λίγα μόνο χρόνια, μέχρι που η αντίφαση λύνεται μέσω της ρήξης.
Πάμε λοιπόν στην επόμενη μέρα. Στο “ταμείο” για τα διαχωρισμένα πλέον μέρη της πάλαι ποτέ ενότητας. Κέρδη και ζημιές.
Ευτυχώς μας έκαναν τη χάρη να βγάλουν δίσκο και οι μεν και ο δε την ίδια χρονιά, ώστε ο απολογισμός να γίνει με την ησυχία μας.
Οι μεν τι κέρδισαν; Αν μη τι άλλο, τον βινυλιακό χώρο και χρόνο να βάλουν μέσα όσα πιασάρικα ρεφρενάκια και ριφάκια ήθελαν και χώραγαν, χωρίς να χρειάζεται να ανησυχούν ότι θα χαθεί πολύτιμο hit potential σε πειραματισμούς για νέρντουλες.
Ο δε κέρδισε την καλλιτεχνική του ελευθερία, ώστε να μπορεί να την ψάχνει κατά βούληση με κλίμακες συμφωνικές, οριενταλικές και λοιπές, να τζαμάρει ανενόχλητος και να μην είναι υποχρεωμένος να παίζει τραγούδια με θεματολογία πληβειακή για αίμα, σπέρμα, ξίδια κ.λπ.
Δυστυχώς, όμως, παράλληλα και στις δύο πλευρές χάθηκε κάτι που δεν θα ξαναβρισκόταν ποτέ.
Ο Ούλι, που το ήξερε ο ίδιος και το ήξεραν και οι άλλοι ότι ήξερε καμιά εκατοστή φορές περισσότερη μουσική, σόρι ιτς δε τρουθ, προφανώς συνεχίζει να κάνει τα δικά του, αυτά που απογείωσαν τους δίσκους στους οποίους συμμετείχε μεταξύ 1974 και 1977, προσφέρει άφθονες στιγμές μεγαλείου και στα καλύτερά του αυτός ο πρώτος αυτόνομος δίσκος του δεν είναι απλά σεισμός-όνομα-και-πράγμα αλλά θέλει δυο-τρεις Αντιόχειες στην καθισιά του (too soon) …ωστόσο έτσι όπως ήταν χαμένος στις σκέψεις του - πώς θα φτιάξω αυτήν την μπαχοειδή ροκ καντάτα που ακούω στο μυαλό μου - ξέχασε να προσλάβει κανονικό τραγουδιστή, το πήρε απάνω του και ας πούμε απλά ότι καλά πήγε αυτό.
Όσο για τα σκορπιουδάκια, όταν κατακάθισε ο αχός από τα καραγκιοζιλίκια με την υπόθεση αντικαταστάτης (Ματίας-έλα-σώσε-μας | ΩΩΩΩ-ΑΚΥΡΟ-ΜΙΧΑΛΙΟ-ΕΣΥ-ΕΛΑ-ΣΩΣΕ-ΜΑΣ | Ματίας-τομπούλο | ΡΕ-ΣΕΙΣ-ΓΥΡΙΣΕ-ΤΟ-ΜΙΧΑΛΙΟ-ΝΑΙΙΙΙΙΙ 
| * 5 λεπτά μετά * ρε-σεις-ξανάφυγε-το-Μιχαλιό… 
| Ματίας-έλα-ξανασώσε-μας) αυτό που έμεινε ήταν ένα arena rock θηρίο για να κάνει ο καραφλός οφθαλμόλουτρο με αμερικάνικα βυζιά μπροστά μπροστά στη σκηνή, αλλά κακά τα ψέματα, η μαγεία είχε χαθεί πια…
Από κει και πέρα μη με ρωτήσετε αν έχουμε νικητή (είπαμε, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη πόσα πούλησαν οι μεν και πόσα ο δε), γιατί κάθε φορά που ακούω κάποιο από τα δύο λέω ότι το πήρε στα πέναλτι, οπότε ας βάλουμε ένα Χ στο δελτίο να τελειώνουμε και ας προχωρήσουμε. Το θέμα είναι αυτό που είχαμε και χάσαμε, αλλά τι να κάνουμε που ο Τροχός της Ιστορίας πίσω δεν γυρνά…
============================================
ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΑΝΘΕΟΝ, ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΛΠ
Summary
Είναι αυτό που μετά την αρχική ΡΙΦΑΡΑ σκάει το ριφ του κουπλέ και λες ωχ το Pretty Woman ρε. Φυσαρμόνικες, δεύτερα γυναικεία φωνητικά στο ρεφρέν, μήπως το παραρίξαμε στο γλέντι παίδες; Οι BOC, κακά τα ψέματα, δεν είναι ούτε Kiss ούτε Aerosmith ούτε Van Halen. Είναι κάτι άλλο. Και καλό είναι αυτό να επαναβεβαιώνεται με κάθε ευκαιρία. Ακόμα όμως και σ’ αυτή την ψιλοαποπροσανατολισμένη απόπειρα αναρρίχησης στην κορυφή των charts (καλά πήγε κι αυτό), εγώ ακούω κομματάρες αβέρτα. Πάρε και Moon Crazy, πάρε και Vigil, πάρε και I Am The Storm, πάρε, πάρε, πάρε… Ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα του σκληρού ήχου βρίσκεται λίγο πριν τη δημιουργία ενός από τα πιο αστραφτερά πετράδια στο στέμμα τους (μήπως και του απόλυτου ζενίθ τους, λέω εγώ;). Λίγη υπομονή ακόμα, να 'ρθει και ο Μάρτιν να ισιώσει το καράβι. Έπονται Δεινόσαυροι και Φωτιές…
Ολοκληρώνεται λοιπόν η περίφημη “φολκ τριλογία”, και ολοκληρώνεται ιδανικά. Ήδη από το εναρκτήριο North Sea Oil σου πέφτει το σαγόνι με το δέσιμο κιθάρας - φλάουτου - πλήκτρων και αυτό το θη-ρι-ώ-δες rhythm section, και τα καλύτερα δεν έχουν έρθει καν, γιατί μετά έχει κάτι θεόρατα, almost-epic-metal Orion και Dark Ages, ή κάτι πληθωρικά Warm Sporran (και Great Highland Bagpipes ρε βρωμόσκυλα;!) και Flying Dutchman… Εν έτει 2023 μοιάζει αδιανόητο αλλά ο Ίαν από το 1968 μέχρι το 1979 (…καλά, μέχρι το 1980 στην πραγματικότητα, αλλά ας μη μιλήσουμε γι’ αυτό καλύτερα) έβγαζε δίσκο με τους Tull κάθε χρόνο και τα στάνταρ δεν έπεσαν ποτέ κάτω από το επίπεδο του “πολύ καλό”. Ναι, αλλά όπως και να το κάνουμε σε κάποια απ’ αυτά τα έργα ο πήχης έφτασε στον θεό. Και το τελευταίο τους είναι μάλλον το Stormwatch.
Did somebody say Εpic Μetal?
Η μεγαλύτερη αξία του Fröm the Fjörds δεν έγκειται φυσικά στο ότι είναι τέλειος, αψεγάδιαστος, όπως-θέλετε-πείτε-το δίσκος. Ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι, γιατί αυτές οι χαρωπές rawk ανάπαυλες δεν το επέτρεψαν ούτε το επιτρέπουν. Η μεγαλύτερη αξία του έγκειται στο τι πράγματα προοικονόμησε. Και όχι ως μια απλή ακαδημαϊκή υποσημείωση στον πρόλογο της ιστορίας που σε λίγα χρόνια θα αρχίσει επίσημα και θα περιλαμβάνει Manowar, Manilla Road, Warlord και όλους τους υπόλοιπους ήρωές μας. Αλλά υπό τη μορφή όλων των συναισθημάτων που τότε ξύπνησαν για πρώτη φορά. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον.
Κάπου διάβασα μια φορά ένα πετυχημένο, ότι ο Ρίτσι αδυνατούσε να καταλάβει πως η μουσική του παραείναι ποιοτική για να γίνει chart-breaking. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, φυσικά, αλλά το θέμα είναι ότι το γεγονός αυτό δεν τον εμπόδισε ποτέ να προσπαθεί! Στην αμήχανη επόμενη μέρα μετά την έξοδο του κοντού, όμως, στάθηκε και τυχερός γιατί έφερε στο γκρουπ μια φωνή που ΟΚ δεν είναι και ίδιου βεληνεκούς με αυτή του προκατόχου (είπαμε) αλλά, μα όλα τα δαχτυλίδια στα χέρια του Μάλμστιν, γαμάει και δέρνει. Και μπορεί αυτή η συνύπαρξη Blackmore - Bonnet να αποδείχθηκε εξαιρετικά βραχύβια, όπως και να 'χει όμως μας έδωσε έναν εμπορικών φιλοδοξιών μεν αλλά εν τέλει πανέμορφο δίσκο, με τρο-με-ρά κομμάτια όπως Eyes of the World, Makin’ Love, Danger Zone και Lost in Hollywood, έτσι για να μην αναλωνόμαστε στα ψιλοξεκωλέ All Night Long και Since You’ve Been Gone (που μεταξύ μας βέβαια κι αυτά μια χαρά είναι, αρκεί δηλαδή να μπορείς να αγνοήσεις τη φωνή στο μυαλό σου που προσπαθεί να σου θυμίσει ότι είναι η ίδια μπάντα που έβγαλε Stargazer και Gates of Babylon).
Από αύριο θα λέμε για την (επίσημη) αρχή της εποποιίας του NWOBHM, από “φέτος” όμως αρχίζει η εποποιία του - συνολικά - πιο συνεπούς σχήματος που παρήγαγε αυτό το κίνημα. Έχω ακούσει διάφορα γι’ αυτόν τον δίσκο, ότι είναι φλώρικη η παραγωγή, ότι δεν είναι φουλ εστιασμένο το ύφος και άλλα τέτοια, αλλά τα ακούω βερεσέ γιατί δεν χρειάζεται ένας δίσκος να είναι Wheels of Steel ή Denim and Leather προκειμένου να σου “μιλάει”, ούτε μπορώ να παραβλέψω ότι εδώ έχει Rainbow Theme / Frozen Rainbow, Stallions of the Highway και Militia Guard, που διάολε δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα μετέπειτα classics. Πάμε μωρή κωλόγρια!
============================================
…and now for the Top 5
NUMBER FIVE
Summary
– Ροκενρόλ παίζουμε.
– Ναι ρε το ξέρω. Μέταλ παίζετε.
– Προσπαθείς να με εκνευρίσεις; ΡΟΚΕΝΡΟΛ ΠΑΙΖΟΥΜΕ.
– Ναι ρε θείο, αυτό λέω κι εγώ. Μέταλ παίζετε.
NUMBER FOUR
Summary
– ΡΟΚΕΝΡΟΛ!
– Βεβαίως. Μέταλ.
– ΡΟΚΕΝΡΟΛ!!! 
– Το συνειδητοποιείς ότι αυτή την κολοκυθιά θα την παίζουμε για τριαντατόσα χρόνια, έτσι;
– Ε ναι.
NUMBER THREE
Summary
– Να σου πω ρε, επειδή έχω σκαλώσει. Πώς το λέμε αυτό το πράγμα όταν ένα συγκρότημα παίζει με πολύ πάθος;
– Τι εννοείς, μόλις το είπες. Παίζουν με πολύ πάθος.
– Όχι ρε, όχι, ψάχνω μια συγκεκριμένη φράση. Που και καλά δίνει έμφαση. Απλά δε μου 'ρχεται τώρα. Παίζουν σαν κάτι.
– Α, μισό, νομίζω ότι το 'χω. Παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτό έψαχνες;
– Α γεια σου, αυτό.
Πάρε και το εξώφυλλο όχι της χρονιάς, ούτε της δεκαετίας, το εξώφυλλο του αιώνα.
NUMBER TWO
Summary
– Καλά ρε, έφυγε ο Μπράιαν;
– Ναι αλλά μικρό το κακό, ήρθε ο Γκάρι (μέχρι να ξαναφύγει πάλι 
).
– Σωστό κι αυτό. Εκεί στο τέλος όμως τι φτιάξατε πάλι ρε αθεόφοβοι;
– Ναι, καλούτσικο δεν είναι;
NUMBER ONE
Summary
– Και για πες, τι είναι το Heavy Metal;
– Αφού το ξέρεις ρε. Heavy Metal είναι ιδίωμα της ροκ μουσικής, που έλκει την καταγωγή του από ψυχεδελικά και blues rock σχήματα των late 60s και…
– Όχι αναλύσεις μωρέ.
– Ε τότε;
– Με μία φράση. Ας πούμε μέχρι δέκα λέξεις.
– Μέχρι δέκα λέξεις ε; Εντάξει λοιπόν.
Το Heavy Metal είναι το Unleashed in the East.
– Τώρα μιλάς σωστά.
17 Likes
The Wall - Pink Floyd
Το progressive rock που τόσο στιγμάτισε την δεκαετία του 70 σαν να πεθαίνει αφήνοντας αυτό τον εκκωφαντικό βρυχηθμό που λέγεται The Wall. Μουσικά ρεύματα που κάποια δημιουργήθηκαν σε αντίδραση ώς προς τον ακαδημαϊσμό του κλασσικού ροκ θα πάρουν πλέον την σκυτάλη σπάζοντας(ή έστω ραγίζοντας) πλέον το “τοιχο” μεταξύ μπάντας και κοινού. Πλέον η ωμή εξωτερίκευση των συναισθημάτων δεν θα προυπόθετει κατ’ανάγκη και αρτιότητα/τελειομανία στην φόρμα. Οι Sex Pistols το εκφράσαν και μέσου του “I hate Pink Floyd” t-shirt.
Overkill - Motorhead
Αλμπουμ βίβλος για την extreme μουσική των 80ς
London Calling - The Clash
Τα είπατε όλα παιδιά
Down to earth - Rainbow
Σε αντίθεση με τους Scorpions, η εμπορική στροφή των Rainbow μου κάθεται πιο καλά.
The day the earth caught fire - City Boy
Obscure επιλογή αλλά σε όποιον αρέσουν οι πολυφωνίες των Queen/Styx εδώ θα ανακαλύψουν ένα μοναδικό άλμπουμ. Φοβερές μελωδίες, πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις. Ειδικά το ομώνυμο κομμάτι είναι κρυμένο διαμάντι City Boy - The Day the Earth Caught Fire - YouTube.
Honorable Mention
In the Skies - Peter Green
Δίσκος που αν είχε κυκλοφορήσει πριν 10 χρόνια θα είχε πολύ καλύτερη τύχη. Μοναδικό συναίσθημα και αέρα στην κιθάρα από ένα μεγάλο κιθαρίστα που τα προβλήματα υγείας φρέναραν την καριέρα του.
12 Likes
Πάμε μια και από μένα, αναμενόμενα δύσκολο το '79, άργησα να καταλάβω πόσα άλμπουμ που πραγματικά εκτιμώ και με επηρέασαν βγήκαν τότε.
Οπότε, με λίγο ζόρι, πάμε για το 1979, ή αλλιώς, όπως τα έγραψε τέλεια και ο φίλος @antonis86antoniadis, η χρονιά του post-punk.
-
Joy Division - “Unknown Pleasures”: Έχουν γραφτεί αναλύσεις επί αναλύσεων, για το τι προσωποποίησε αυτός ο δίσκος κοινωνικά, ψυχολογικά, διαπροσωπικά. Έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για να εξηγηθεί τι σκεφτόταν ηχητικά η μπάντα, αλλά και τι το ταλαιπωρημένο μυαλό και ο ψυχισμός του τεράστιου Ian Curtis. Ήδη, αυτή την εβδομάδα άλλα μέλη του φόρουμ, τα είπαν με τα δικά τους λόγια. Μπαίνει όμως ο δίσκος και το “Disorder”, ξανά και ξανά, σε τεμαχίζει. Οι χαραμάδες του βινυλίου δονούνται από το μπάσο και η εικόνα του εξωφύλλου έρχεται στο φαντασιακό μικρόκοσμο της στιγμής. Τα πάντα μαυρίζουν, ο κόμπος φτάνει στο λαιμό, θες να χορέψεις αλλά κάτι σε αδρανοποιεί, κάτι νιώθεις να σε καθηλώνει. Το ακούς ξανά και ξανά, και προσπαθείς να το εντοπίσεις, αυτή την απροσδιόριστη μαυρίλα, αυτό το δυσθυμικό αίσθημα. Με αυτό το άλμπουμ οι Joy Division πέρασαν στην αιωνιότητα, κυκλοφορώντας ένα δίσκο που επηρέασε ό,τι ακολούθησε. Γιατί δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Γιατί μέχρι και σήμερα, το “Unknown Pleasures” είναι από τα άλμπουμ που σου μαθαίνουν να ζητάς το κάτι παραπάνω από τη μουσική, που ανάλογα από το πως το σχολιάζει κάποιο άτομο καταλαβαίνεις πολλά για αυτό, και για σένα. Γιατί κάθε του ακρόαση σε αλλάζει, καλμάροντας την άρνηση σου να το παραδεχθείς.
-
Neil Young & Crazy Horse - “Rust Never Sleeps”: Για μένα, ο κορυφαίος δίσκος ενός αγαπημένου δημιουργού, καλλιτέχνη. Η στιγμή που ηλεκτρίζεται δίχως αύριο, που, ο συνδυασμός live & studio εδώ είναι ουσιαστικός και όχι τεχνοκρατικός, με ένα παίξιμο που είναι το grunge πριν έρθει, που είναι η έκφραση της οργής και του νεύρου, διαφορετική, ξεχωριστή, αυτόνομη. Μετά από 8 χρόνια, ο Young θα επαναλάβει τη δομή του άλμπουμ και θα αριστεύσει εκ νέου. Εδώ όμως, στο παρόν, το “Rust Never Sleeps” είναι ένα μεγαλειώδες αριστούργημα που θα με συγκινεί για πάντα. Γιατί, όταν ο Neil Young τραγουδάει “Is this the story of Johnny Rotten?” εγώ θα ανατριχιάζω με την αντίληψη που είχε για όσα συντελούνταν στο ιδίωμα, στη μουσική, στην τέχνη, και πως τοποθετήθηκε, με συναίσθημα και άποψη.
-
The Clash - “London Calling”: Θυμάμαι νεότερος, να εντυπωσιάζομαι βλέποντας τον Springsteen να διασκευάζει το ομότιτλο στις συναυλίες του. Real recognize real, που λένε και στο χωριό μου. Ε, τα δυο προηγούμενα των Clash τα θεωρώ κλασικά, τα έχω γράψει και εδώ, πεμπτουσία του πανκροκ. Εδώ τι άλλαξε; Πολλά, και τίποτα. Το “London Calling”, με το εξώφυλλο-γκρίνια του Simonon που το κοινό στο Palladium δεν σηκωνόταν από τις θέσεις του, ήταν ο τρόπος των Clash να φτάσουν σε κάθε αυτί, και να επικοινωνήσουν το μήνυμά τους. Είναι η δυνατότητά τους να βγάλουν ως ανίδεο και άσχετο το εν δυνάμει μουσικό κοινό που δεν καταλάβαινε τι γινόταν αυτά τα χρόνια, που έμενε σε στερεότυπα και γραφικές απεικονίσεις - καρικατούρες ενός πράγματος που δεν καταλάβαινε. Είναι ο δίσκος που τους έκανε αθάνατους, γιατί ήταν ήδη θρύλοι. Είναι το άλμπουμ που έχει το “The Guns Of Brixton” γαμώτο του.
-
Gang Of Four - “Entertainment!”: Ή αλλιώς, πως, μια ακόμη πτυχή του punk μετατρέπεται σε μέσο, μήνυμα, πομπός, πράξη, αντίθεση, εξέλιξη, ρήξη, ιδέα, διαφορετική. Οι κιθάρες, οι ρυθμοί και οι στίχοι αυτού του άλμπουμ παραμένουν τόσο εντυπωσιακά προοδευτικά έως σήμερα, υπερβαίνοντας τα επι μέρους, που σε κάνει να απορείς. Οι Gang Of Four έγιναν μια από τις σημαίες των ορίων του post-punk, πριν αυτό καλά καλά σκάσει μύτη. Δάνεισαν μουσικές και ιδέες σε άπειρα ετερόκλητα σχήματα, μέχρι και σήμερα, έγιναν (ιδεολογικός) φάρος, καλώς ή κακώς, για το πως προσεγγίζεται η βιομηχανία του θεάματος κριτικά, εκ των έσω. Δεν ξέρω αν έχουμε αντιληφθεί τι πέτυχε εδώ πέρα ο κύριος Andy Gill και η παρέα του.
-
Public Image Ltd. - “Metal Box”: Η μάχη ανάμεσα σε αυτό και το επόμενο, ήταν από τις πιο δύσκολες για μένα έως τώρα. Αλλά το χρωστούσα στον κύριο Lydon. Γιατί αυτό εδώ το άλμπουμ, τα διέλυσε όλα. Αν υπήρχε κάποια ελιτίστικη, ακαδημαϊκή, στείρα και υπεράνω προσέγγιση της τέχνης ως προς την διαρρηκτική της ικανότητα, αυτό θα νοούνταν ως το magnum opus του. Οι PiL σε 2 χρόνια έφεραν το μέλλον, έκλεισαν το μάτι στο εκκολαπτόμενο τότε industrial, έβγαλαν μπασογραμμές που ισοπεδώνουν κόκκαλα, και μια δυστοπική, αστική ματιά που εμπνέει, με έναν αινιγματικό αέρα, που και στη Eurovision να πήγαινε, αποκαθηλωμένος από την εποχή του, πάλι θα σε έκανε να το κοιτάς με τα μάτια και τα αυτιά, και τους παλμούς σε υπερένταση.
Check also:
Summary
-
Motorhead - “Overkill”: Και “On Parole”, και “Bomber”, και, και. Ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Η μπότα στο εναρκτήριο κομμάτι και το μπάσο που όσο το metal έψαχνε τα πατήματά του, αυτό το συνενώνει με το punk και δημιουργεί ορδές από ΦΡΙΚΙΑ. Ναι, αυτό είναι το “Overkill”, το metal/punk αριστούργημα που διαμορφώνει απόψεις και αισθητικές σε κάφρους σαν και του λόγου μου. Τς, τς, no class…
-
Stiff Little Fingers - “Inflammable Material”: Κσύλο, κσύλο, πανκ, αριστούργημα, που βάζεις σε τυχαία αναπαραγωγή και δεν κάνει κοιλιά. Και τι αυθεντικός, γήινος ήχος, τι ενέργεια, τι άποψη, τι διαχρονικές συνθέσεις.
-
The Fall: “Live At The Witch Trials”: Είναι ο Mark E. Smith, ο σημαντικότερος μουσικός που έβγαλε η Βρετανία τον 20ο αιώνα; Είναι οι The Fall το πιο ευχάριστο βασανιστήριο για τα επόμενα δέκα χρόνια, για κάθε λίστα χρονιάς; Είναι το ντεμπούτο τους τόσο τέλειο; “it’s the new thing”…
-
Throbbing Gristle - “20 Jazz Funk Greats”: Η αρχή του industrial? Η διέξοδος του avant-garde? Η αποδόμηση δίχως περιεχόμενο; Ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της δεκαετίας; Ο δίσκος που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις σημερινά πειραματικά ρεύματα; Perhaps.
-
Crass - “Stations Of The Crass”: Insert mandatory comment about “The Wall” (που btw ήταν το πρώτο άλμπουμ που απέκτησα σε όλα τα φορμάτ και με συντρόφευε σε όλα αυτά τα χρόνια αλλά πλέον οι δεσμοί έχουν εξασθενίσει για μια σειρά από λόγους)
Οι τιτάνιοι πέτυχαν τόσα με το “The feeding…” και ισοπέδωσαν δισκογραφίες με τα δύο μετέπειτα άλμπουμ (α ναι, κλισεδιές, αμέ), που ξεχνάω και εγώ πως εδώ εσωτερίκευσαν με επικά avant τρόπο τις καλλιτεχνικές και πολιτικές τους ανησυχίες, σε ένα πολύπλοκο άλμπουμ που άργησα να εκτιμήσω. Και όταν το έκανα, βρήκα το χαμένο κομμάτι σε μια μυθική δισκογραφική αλληλουχία.
Sorry Thin Lizzy. Αλήθεια.
Εξώφυλλο χρονιάς; "UNDEAD".
15 Likes
Πρόλαβα!
3 Likes
Πάρτε μια δωδεκάδα κι από εμένα:
12. Kiss - Dynasty
11. AC/DC - Highway to hell
10. ZZ Top - Deguello
9. Police - Regatta de blanc
8. Jethro Tull - Stormwatch
7. Fleetwood Mac - Tusk
6. Rainbow - Down to earth
5. Steve Hackett - Spectral mornings
4. Pink Floyd - The wall
3. Joy Division - Unknown pleasures
2. Scorpions - Lovedrive
- Neil Young & Crazy horse - Rust never sleeps
“…hey hey, my my, rock ‘n’ roll can never die”
11 Likes
Για την ώρα, έχουν ψηφίσει όλοι όσοι έχουν ήδη συμμετάσχει σε κάποια από τις προηγούμενες χρονιές… και έχουμε νικητή… Θα εμφανιστεί άραγε κάποιος για να αναταράξει τα νερά?
2 Likes
Η χρονιά της γέννησης μου δεν θα έλεγα ότι είναι και χρονιά πολύ πλούσια για τα γούστα μου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολύ καλές κυκλοφορίες(Joy Division, Scorpions, Κάποια στιγμή πρέπει να ακούσω και το Legend που μου είχε προτείνει ο Γκράκχος 500 αιώνες πριν κτλ.). Στα σίγουρα όχι κακή χρονιά αλλά όχι τέτοια που να με δέσει με πολλές κυκλοφορίες της. Στα σύντομα η λίστα μου.
-
Eloy - Silent cries and mighty Echoes: Παιζόταν στα ίσα με το The Wall αλλά κέρδισε στα σημεία για 2 λόγους. Ο πρώτος από τους 2 είναι ότι έχει σε αφθονία το χάσιμο και το ταξίδι που συνειδητά το Wall δεν έχει, ο δεύτερος είναι ότι σε αντίθεση με τους pink floyd οι Eloy δεν έχουν απολύτως τίποτα cool στη μουσική τους, είναι όσο ποιο nerd μπορούν να γίνουν και όταν λέω nerd εννοώ τον τελειμένο nerdισμο, των Unpretentious όχι το nerdισμο του progressiva μαέβιους παχατουρίδη που κυκλοφορεί με ψεύτικα γυαλιά μυωπίας παρά το γεγονός ότι βλέπει σαν αετός μόνο και μόνο για να φαίνεται πιο Intelectual.
-
Pink Floyd - The Wall: Ο δίσκος των Floyd που φεύγει από τα 70s και μπαίνει στα 80s. Ολοκληρώνεται η στροφή του Animals που τους διώχνει από το διάστημα και τους φέρνει στη γή. Το Concept τους προμοτάρει και τους αδικεί ταυτόχρονα αφού οι πάντες θα μιλούν για αυτό χωρίς να επικεντρώνονται στο γεγονός ότι μέσα του έχει μαγική μουσική.
-
Motorhead - Overkill
4.Motorhead - Bomber: Όταν ο σκληρός ήχος ήταν στα γεννητούρια του(και δεν εννοώ τους Sabbath/Zeppelin/Who) κάπου εκεί πίσω στα βαθιά 50s/60s με τους πρωτοκάφους της εποχής όπως οι Jerry Lee Lewis και Chuck Berry φαντάζομαι κάποιοι θα ψάχναν το τερμάτισμα αυτού του θορύβου στο rock’n’roll και αυτό ήρθε με τους AC/DC οι οποίοι σε εκείνη τη γενιά παίζει να φαντάζαν Napalm Death. Οι Motorhead ανοίξαν ένα νέο κύκλο καφρίλας στο rock’n’roll(με κατάληξη Actually στους Napalm Death αυτή τη φορά). To Overkill είναι αν όχι το καλύτερο τους γενικά, το καλύτερο στα 70s με το Bomber πολύ κοντά. Επίσης για να μη μπερδευόμαστε με το νο1 μου, σε αυτά τα χωράφια θέλω το Coolness να βγαίνει από τα ηχεία και να δίνει σφαλιάρες
- AC/DC - Highway To Hell: Τα έγραψα στους Motorhead, δε θα προσθέσω τίποτα παραπάνω εδώ.
17 Likes