Motorhead - Overkill
Το αριστούργημα των Motorhead. H βραχνή φωνή των καταχρήσεων, το ενακτήριο double-bass που έχει αφήσει το αποτύπωμα του από τον Fenriz μέχρι τα τελευταία single των Metallica, τα leads του Fast Eddie που έκαναν το άλμπουμ τόσο εικονικό. Αλλά -κυρίως- πέρα από το καλλιτεχνικό αποτύπωμα, ήταν η ροκ εν ρολ νοοτροπία, το σήκωμα του μεσαίου δαχτύλου, το καταφύγιο του περιθωρίου που έκανε τους Motorhead πολύ πιο σημαντικούς από μερικές νότες στη σειρά και έδωσε πνοή σε όλο το μεταλ των 80s. We are Motorhead, and we play rock n’ roll.
AC/DC - Highway to Hell
Την επόμενη χρονιά θα κυκλοφορήσει το πιο εμπορικό και αναγνωρίσιμο άλμπουμ τους, αλλά το magnum opus ήταν ήδη παρών. Μια μπάντα στην καλλιτεχνική και συναυλιακή κορυφή της, έχοντας ήδη μπει σε πορεία απογείωσης. Δυστυχώς -πάντα- αυτό το άλμπουμ (όπως και ένα ακόμα, 7 χρόνια μετά) θα έχει πάντα αυτή τη γλυκόπικρη γεύση και αμέτρητα what if - όσο άξιοι και αν ήταν οι διάδοχοι του(ς).
The Clash - London Calling
Άλλο ένα landmark album για τις μπάντες της λίστας μου. Ένα άλμπουμ με το όποίο οι Clash έσπασαν τα καλούπια του punk και (απ)έδειξε πως το “sell out” όταν συντροφεύει μια κριτική είναι μάλλον τίτλος τιμής για την καλλιτεχνική ανησυχία του πομπού, παρά δείγμα αντίληψης του δέκτη.
Thin Lizzy - Black Rose
Το τέλος της χρυσής εποχής. Πλάι σε όσα έγραψα για τους Lizzy τα προηγούμενα χρόνια, βάζεις τη μεγαλειώδη, bluesy συνεισφορά του τεράστιου Gary Moore και μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους που βρίσκουμε στη δισκογραφία τους. Ένα άλμπουμ που τα ψεγάδια του αναδεικνύουν την ομορφιά του.
Michael Jackson - Off The Wall
Συγνώμη Pink Floyd, Abba, Joy Division, Blondie, Van Hallen, Neil Young, Aerosmith, Kiss, Buzzcocks, Cure, Frank Zappa κλπ κλπ, ο βασιλιάς της ποπ είναι εδώ.
Edit: εξώφυλλο αυτό του London Calling. Αποτυπώνει μια ολόκληρη εποχή.
5 . Dire Straits - Communiqué
Ίσως το καλύτερο albums τους και σίγουρα το αγαπημένο μου. Νομίζω ότι στα σημεία μεν, καθαρά δε είναι ανώτερο από το ντεμπούτο. Μικρή σημασία βέβαια έχουν όλα αυτά. Κάθε σόλο του Knopfler είναι θεϊκό, τόσο από θέμα ήχου όσο και από εκτέλεση/δυναμικές/note selection. Γεμάτο κομματάρες, με κορυφές για εμένα τα Lady Writer και Once upon a time in West
4 . Blackfoot - Strikes
Αδικημένη μπαντάρα, φονικό δίδυμο στις κιθάρες με δισολίες, σολάρες και τα πάντα όλα γενικώς, φωνάρα ο Medlocke τότε και δυνατό ρυθμικό δίδυμο από πίσω. Από τα κρυμμένα διαμάντια στα 70s που θα λάμπουν παντοτινα, ειδικά αυτό το Highway Song για εμένα είναι από τα τοπ κομμάτια της δεκαετίας.
3 . Eloy - Silent Cries and Mighty Echoes
Μπορεί το prog σχεδόν συνολικά να μας έχει χαιρετήσει, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι με το καλύτερο Power trio από την άλλη μεριά του Ατλαντικού κρατάνε την ποιότητα στα άστρα. Μαγική δεκαετία overall για τους Eloy, εδώ ίσως συναντάμε τον πιο μεστό τους ήχο , μάλλον το πιο προσβάσιμο ( μέχρι τότε ) album τους και ίσως το πιο κοντινό τους σε Pink Floyd. Η μουσική των Eloy για αυτόν που θα νιώσει ανοίγει αστρικές πύλες.
2 . Anyone’s Daughter - Adonis
Ντεμπούτο από κάτι 20χρονα τότε Γερμανάκια , συμφωνικό prog όχι αρκετά μακριά από τους Eloy με εκπληκτική εκτέλεση, τρομερές μελωδίες και γενικώς μια από τις ποιοτικότερες underground δουλειές της δεκαετίας. Η πρώτη πλευρά είναι ένα 20λεπτο + έπος που καθόλου σαν συρραφή ιδεών δεν φαντάζει αλλά ακούγεται μονορούφι και ενιαία χωρίς να κουράζει δευτερόλεπτο.
1 . Whitesnake - Lovehunter
To απόλυτο album τους για εμένα και πολύ άνετα κιόλας. Δεν ξέρω ούτε κι εγώ πόσες φορές έχω ακούσει το Walking in The Shadows of the Blues, ένα από τα τοπ Hard rock κομμάτια κατά την προσωπική μου άποψη. Όλος ο υπόλοιπος δίσκος αποτελείται λίγο πολύ από κομματάρες με αποκορύφωμα την διασκευάρα στον r’n’b υμνο Help me through the day. All star line up με αποκορύφωμα το εκπληκτικό δίδυμο στις κιθάρες των Marsden/Moody που για εμένα απο κοινού αποτελούν την πεμπτουσία του ήχου τους. ωραίο το 1987, αλλά μπροστά σε αυτήν εδώ τη δισκάρα προσωπικά λίγα πράγματα μου λέει. Η παραγωγάρα του Birch, οι slideιες του Moody, οι lead κιθάρες , οι ερμηνειάρες του Coverdale συνιστούν ένα αριστούργημα.
Μιας και βρηκα λιγο ελευθερο χρονο σαββατιατικα, ας κανω αυτο που κανονικα βαριεμαι να κανω, το κανω Κυριακη βραδυ και συνηθως τρεχω να προλαβω το ντεντλαιν. Η χρονια αλλωστε ειχε δισκαρες (σπουδαια νεα), αλλα ηταν σχετικα ευκολη για εμενα, τουλαχιστον στο πανω ραφι. Μονο στο 4-5-6 μπλοκαρα για να ειμαι ειλικρινης.
Motorhead - Overkill
Ο μπαμπας όλων. Punk attitude, rock n roll φόρμες, heavy metal ήχος. Θα γραψω τπτ μλκς, αλλα τελος παντων ο Λεμι προφανως δεν απεκτησε τυχαια το στατους που ειχε στην παγκοσμια μουσικη κοινοτητα. Βοηθησε πολλους, εκλεισε σπιτια με τον οδοστρωτηρα που δημιουργησε και εβαλε βασεις για αυτο που ακουμε σημερα στο ειδος. Ναι, κατα τη γνωμη μου (ποιος με ρωταει βεβαια;) εμεινε σε μανιερες, αλλα δεν πειραζει. Η συναυλια που ειδα στο Ροδον το 1990 ηταν κατι που δεν θα ξεχασω ποτε.
AC/DC - Highway to Hell
Μουσικο ννημειο. Δεν ξερω σε ποσες κοπιες εχω αυτο το αλμπουμ. Νομιζω οτι ειναι ο κορυφαιος τους δισκος εβερ. Ο Μπον ειναι σαρωτικος, τα τραγουδια του δισκου απιστευτα.
Clash - London Calling
Δεν ημουν μεγας φαν της punk και η μπαλα πηρε τους Clash. Αργησα να εκτιμησω το εργο τους, αλλα μαλλον προλαβα να επανορθωσω. Αν υποθεσουμε οτι ολοι οι punk μουσικοι ειναι ατεχνοι ή ασχετοι, τοτε μονοι τους οι Clash φτανουν για να καταρριψουν ολα αυτα τα κλισε.
Blackfoot - Strikes
Ζοριστηκα λιγο για να το βαλω εδω κατω, θεωρω υπεραδικημενη αυτη τη μπαντα. Ειναι αυτο που επρεπε να ειναι το southern rock, στο κεφαλι μου ειναι ψηλοτερα απο Lynyrd Skynyrd και σιγουρα πανω απο Molly Hatchet. Ο Ινδιανος ξερει να γραφει απιστευτη μουσικη και τεχνικα ειναι αλλο πραγμα.
Electric Sun - Earthquake
Ο κυρ Ουλι αφηνει τους αλλους να κανουν Lovedrive(s) επειδη θελει να παιζει αυτο που του αρεσει. Καιγεται απο τα φωνητικα, αλλα τι να πει κανεις για αυτο το επος. Και δυο χρονια μετα βγαζει την αλλη δισκαρα. Στο Earthquake παιζει στην κιθαρα εναν σεισμο. Στο επομενο δισκακι η κιθαρα του βομβαρδιζει τη Χιροσιμα. Λιγοι ανθρωποι μπορουν να κανουν αυτα που κανει ο Ουλι μας.
Τα υπολοιπα που δεν χωρεσαν σε πενταδα, παιρνουν σειρα χωρις να ειναι η πραγματικη τους σειρα.
Δεν ακούω πολύ συχνά Motorhead, οπότε δεν με θεωρώ κ μεγάλο οπαδό της μπάντας, παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μέσα στα 5 βινύλια που αγόρασα όταν ήμουν στην ηλικία των 15-16 οπότε έχει πολύ μεγάλη συναισθηματική αξία. Σε μια εποχή όπου δεν είχα την δυνατότητα να ακούω ένα άλμπουμ πριν το αγοράσω κ με περιορισμένα έσοδα, κάθε αγορά μετρούσε. Φυσικά κ έχει πολύ ωραίες συνθέσεις αλλά μετράει πιο πολύ για μένα το συναίσθημα. Ένα υπέροχο ταξίδι ξεκινούσε.
Υπέροχο άλμπουμ κ χαίρομαι που βλέπω κ άλλα παιδιά εδώ να το εκτιμούν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ελληνική Cult Metal Classics, μέσω της οποίας γνώρισα το εν λόγω άλμπουμ. Εξαιρετική δουλειά, συνδυασμός μελωδίας, τεχνικής κ δύναμης. (εν τω μεταξυ, το The Iron Horse, μου θυμίζει βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη , ).
Γενικά βαριέμαι να γράφω τις επιλογές μου αλλά είχα χρόνο τώρα και λέω γιατί όχι.
5. Blackfoot - Strikes
Συμφωνώ με προλαλησαντα ότι είναι πολύ αδικημένη μπάντα. Μόνο κάποιες δουλειές των Lynyrd Skynyrd τους φτάνουν.
4. Motorhead - Bomber
Λατρεύω Motorhead σε όλες τις φάσεις τους. Το αν σε κάποιον δεν αρέσουν οι Motorhead είναι σοβαρό κριτήριο για μένα όσον αφορά τα μουσικά γούστα του.
3. Motorhead - Overkill
Λίγο καλύτερο από το Bomber . Υπεργαμαει δηλαδή.
2. Ac/Dc - Highway to hell
Η καλύτερη τους δουλειά. Μαγικό άλμπουμ, με μαγκιά, αλητεία και τόνους έμπνευσης.
Scorpions- Lovedrive
Επίσης το αγαπημένο μου άλμπουμ από Scorpions. Νταξει τώρα έχουμε ερωτευθεί με τα τραγούδια του, έχουμε χορέψει τα μπλουζ στα παρτυ. Έχει το πρώτο instrumental τραγούδι που λάτρεψα ενώ μέχρι τότε δεν τα είχα σε υπόληψη.
Φοβερή παραγωγή, εξώφυλλο, συνθέσεις , ποικιλία.
Κάπου είχα διαβάσει ότι οι Scorpions ήταν οι Maiden πριν τους Maiden.
Νομίζω δεν έγινε αναφορά στο Strangers in the Night από κάποιον για το 1979. Ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που σκεφτόμουν σοβαρά να βάλω live album στην 5αδα.
Same. Το λατρεύω, είναι η πρώτη δουλειά που άκουσα από ufo, το έχω λιώσει διαχρονικά και δεν τους ψήφισα και καθόλου και φλέρταρα με την ιδέα (για πολύ λίγο βέβαια).
, ).
)