Είναι αδύνατον να ξεπεράσω το σοκ των δίσκων που πρέπει να πετάξω απέξω για να βγει η τελική επιλογή. Ταραμάδες όλοι, θέλατε μόνο 5. Πάω για ύπνο, καληνύχτα.
Lazy day, right?
Έτερον εκάτερον
Fuck, είναι ΚΑΙ αυτό
Ρε 1980 λυπήσου μας
1980
Αντιο 70ς, καλως ηρθατε 80ς.
-
John Williams - The Empire Strikes Back OST
Ενα απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν γραφτει ποτε -
Queen - The Game
Οταν μιλαμε για progressive rock ή progressive metal, πολυς κοσμος εχει στο μυαλο του τις πολυπλοκες αλλαγες και τους πολλους χρονους που χρησιμοποιουν πολλες μπαντες με αυτην την ταμπελα. Οι Queen δεν νοιαστηκαν ιδιαιτερα για αυτα, αντιθετως αποτελεσαν μια απο τις πιο πρωτοποριακες και ξεχωριστες μπαντες ολων των εποχων χωρις να αναλωνονται στο να βρισκουν περιεργους χρονους. Δισκοι σαν το The Game, το αποδεικνυουν. Ο πρωτος δισκος τους με ηχους απο synthesizers χαρακτηριζεται απο ποικιλομορφια, διχως να υστερει σε κλασικες στιγμες. Το ομωνυμο τραγουδι ακουγεται ακομα και σημερα φουτουριστικο, ενω το Another One Bites The Dust το γνωριζει ολος ο πλανητης. Οι Queen πλεον εχουν γιγαντωθει τοσο ως συνθετες οσο και ως εμπορικο μεγεθος, ωστε να μπορουν να δημιουργουν ευχαριστα και πιο χαλαρα τραγουδια οπως το Crazy Little Thing Called Love, αλλα και μελαγχολικα και πομπωδη τραγουδια οπως το μοναδικο Save Me. Ουτε κβαντο χαμηλοτερο του 10/10. -
Rush - Permanent Waves
Οταν περασα την φαση που εξερευνουσα τους Rush περισσοτερο, υπηρχε καποια εποχη που το Permanent Waves ηταν ο αγαπημενος μου δισκος τους, και οχι αδικα. Το The Spirit Of Radio ειναι απο αυτα τα τραγουδια που τα ακους 3 φορες και μετα τα ξερεις απεξω. Το Jacob’s Ladder ειναι πιθανοτατα υπευθυνο για το οτι ημασταν τυχεροι να παρουμε μουσικη απο τους Dream Theater σε αυτην την ζωη, οι οποιοι μαλλον οφειλουν το 20% των ριφφς του Petrucci στο αριστουργηματικο Natural Science. -
Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Δεν εχω τεραστια γνωση των προσωπικων δισκων του Οζζι, αλλα αυτος ειναι ενας δισκος που γνωριζω πολυ καλα. Τα προφανη χιτακια Mr. Crowley και Crazy Train κλεβουν την παρασταση, αλλα ο δισκος ειναι γενικα συμπαγης και ακουγοντας τον, νιωθω οτι η προσωπικη καριερα του Ozzy ριχνει ταφοπλακα σε οτιδηποτε κυκλοφορησαν οι Black Sabbath χωρις αυτον. -
Iron Maiden - Iron Maiden
Θα πηγαινε μαλλον στο νουμερο 3 για την χρονια, κατω μονο απο τους Queen και τον Palpatine, αν με καποιον μαγικο τροπο ο Steve Harris ειχε βρει τον Bruce Dickinson δυο χρονια νωριτερα, και οχι τον Σεπτεμβριο του 1981. Περιττα τα πολλα λογια, μιλαμε για δισκο που εχει Prowler, Remember Tomorrow, Transylvania και Iron Maiden μεσα. Οχι, το Phantom Of The Opera δε μου αρεσει καθολου, και το Running Free ανηκει στην κατηγορια τραγουδιων που δεν μπορω να ακουσω ποτε ξανα.
Καλυτερο εξωφυλλο
Πρωτη χρονια που αναγκαστηκα να αφησω δισκο εξω απο την λιστα μου… το Lightning To The Nations των Diamond Head… δεν αποκλειω το να αναγκαστω να κανω αλλαγες στο τελος της εβδομαδας στην λιστα μου
1980
Black Sabbath-“Heaven and Hell”
Iron Maiden-“Iron Maiden”
AC/DC-“Back in Black”
Rush-“Permanent Waves”
Motörhead-“Ace of Spades”
5 . Diamond Head - The White Album
Μια από τις καλύτερες hard rock φωνές, τρομερά ριφφς και εξαιρετικές μπασογραμμές. Αν δεν είχε εντελώς cringe στίχο στο Suckin’ My Love θα ήταν τέλειο ( και τώρα είναι δηλαδή αλλά λέμε). Αυτός ο ήχος με τα ζεστά , “ανοιχτά” ακόρντα και τον ακατέργαστο και ωμό τονο είναι αυτό που αγαπάω στο NWOBHM και εδώ έχουμε έναν από τους καλύτερους αντιπροσωπους του.
4 . Black Sabbath - Heaven and Hell
Δεν έχω να πω πολλά, uber classic, μεταγραφές αεροδρομίου Birch και Dio, καποιες υποψίες fillers μεταξύ κολοσσιαίων κομματιών. Ένα αριστούργημα.
3 . Saxon - Strong Arm of the Law
Για χρόνια έλεγα ότι ειναι το αγαπημένο μου Saxon και από τα αγαπημένα μου heavy metal album γενικώς. Street attitude, rock ‘n’ roll γεμάτο αλητεία και ενισχυτές τσίτα. Ότι έγραψα στους Diamond Head ισχύει και εδώ λίγο πολύ.
2 . Blue Oyster Cult - Cultosaurus Erectus
Που τα προλαβαινε όλα τα αριστουργήματα ο θεός ο Birch ; Τρομερό πως έδινε σε κάθε μπάντα τον δικό της μοναδικό ήχο, τόσες παραγωγές σε κλασικούς και ανόμοιους δίσκους χωρίς μανιέρα. Μιας που λέμε για μανιέρες, να μια γκρουπάρα χωρίς ηχητική μανιέρα, 1000 πρόσωπα και όλα BOC . Όλα τα κομμάτια διαμάντια, σχεδόν κανένα “κλασικό” ( από αυτά που ξέρουν οι πάντες εννοώ) αλλά για εμένα ποιοτικά ακούγεται σαν best of.
1 . Saxon - Wheels of Steel
"περίγραψε μου το heavy metal με έναν μονο δίσκο "
“there you go”
Άκυρο το ψηφοδέλτιο μου χωρίς Rush
1980
- ACDC- Back in black
- Diamond Head- Lightning to the Nations
- Dead Kennedys- Fresh fruit for rotting vegetables
- Motorhead- Ace of spades
- Judas priest- British steel
+ 5 χονοραμπλ (δισκαρες ολα)
Black sabbath- Heaven and hell
Queen- The game
Iron maiden- Iron Maiden
Killing joke- Killing joke
Ozzy- Blizzard of Ozz
1980
- Rush - Permanent Waves
Επιτέλους, ο ήχος των Rush ραφινάρεται ακριβώς όσο πρέπει! Κατά την γνώμη μου, το Permanent Waves είναι το τέλειο Rush άλμπουμ (οκ, μαζί με το επόμενο), με αψεγάδιαστο songwriting και διαστημικό performance. Μέχρι και το μεγάλο track του άλμπουμ έχει σύνεση και ωριμότητα, και ούτε κουβέντα για το ίσως πιο υποτιμημένο Rush τραγούδι, το Jacob’s Ladder.
- Dead Kennedys - Fresh Fruit For Rotten Vegetables
Είχαμε τις προάλλες διαφωνία με τον Αποστόλη για το αν είναι punk ή hc/punk άλμπουμ. Καμία σημασία δεν έχει. Σε όποια κατηγορία κι αν το βάλουμε, για μένα θα αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών για την αντίστοιχη κατηγορία. Ένα άλμπουμ-φωτιά, Jello θεός και η κάθε νότα ηλεκτροπληξία στην σπονδυλική στήλη.
- Killing Joke - Killing Joke
Πάντα θα παίζει μπάλα για καλύτερο ντεμπούτο ever. Λατρεύω Killing Joke - θυμάμαι ακόμα πόσο relaxed πήγα να τους δω live το 10 και πως έφυγα…- και το θέμα με αυτό το σχήμα είναι ότι εξακολουθούν να μου αγριεύουν την ψυχή πάντα με τον ίδιο τρόπο, ακόμα και τωρα που 45αρίζω. Τέλος πάντων, metal-post punk-industrial, το βδέλυγμα των ονείρων μας (partI).
- Ozzy - Blizzard Of Ozz
Πιστεύω πως το φόρουμ θα ψηφίσει περισσότερο Heaven And Hell αλλά για μένα η Οζάκλα είναι ανίκητη εδώ. Φαντάσου να έχεις Mr Crowley και Crazy Train και να μην είναι τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. (Κάτι συμβαίνει κάθε φορά που γκρουπ γράφει τραγούδι με την λέξη Revelation…). Αλμπουμαρα κι ένας Randy να τον πιεις στον ποτήρι.
- Jon Hassell/Brian Eno - Fourth World vol. 1
Δεν θα ψηφίσω πολλά τέτοια άλμπουμ (ambient) αλλά αυτό εδώ είναι ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα. Ανοίγει τον θεματικό κύκλο του τέταρτου κόσμου, ένα concept που προσπαθεί να φτιάξει ήχους που ενωνουν το ακραίο παρελθόν με το ακραίο μέλλον, δημιουργώντας - ως και σήμερα - μερικά από τα πιο συναρπαστικά άλμπουμ, ναι, ακόμα και στον χώρο του metal.
Επίσης:
- Talking Heads - Remain In Light
Το καλύτερο τους άλμπουμ, ένα πραγματικά ιδιοφυές συγκρότημα.
- Bauhaus - In The Flat Field
Το βδέλυγμα των ονείρων μας part II. Τι γαμημένα τέλεια αισθητική ήταν αυτή;
- ACDC - Back In Black
Άσχετα με την θέση νούμερο 8, θεωρώ το Back In Black το καλύτερο feel-good άλμπουμ που έβγαλε ποτέ το hard rock. Αν δεν ήμουν ένας σκοτεινός μανιοκαταθλιπτικός τύπος, μπορεί να ήταν και νο1.
- Diamond Head - Lightning To The Nations
Μυθικοί Diamond Head. Αυτό εδώ το μεταλλικό διαμάντι είναι δύο κλικ καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα nwobhm της χρονιάς. Και όχι μόνο.
- Iron Maiden - Iron Maiden
Πολύ καλό ντεμπούτο, με τουλάχιστον τρία εξαιρετικά τραγούδια (Phantom, Remember Tomorrow, Prowler) αλλά και το υπόλοιπο υλικό να στέκει με σπιρτάδα και ταλέντο. Οριακά φάλτσος αλλά σούπερ ψυχωμένος ο Παύλος.
Black Sabbath | Heaven and Hell | |
---|---|---|
Iron Maiden | Iron Maiden | |
Motörhead | Ace of Spades | |
Ac/Dc | Back In Black | |
Angel Witch | Angel Witch |
Honourable Mentions
Witchfynde | Give 'Em Hell |
---|---|
Samson | Head On |
Asia | Armed to The Teeth |
Ozzy Osbourne | Blizzard Of Ozz |
Diamond Head | Lighting to the Nations |
εξωφυλλο
- Iron Maiden - Iron Maiden (καλύτερος Eddie της ιστορίας)
- Βlack Sabbath - Heaven and hell
- Dead Kennedys - Fresh Fruit
- Joy Division - Closer
- Cure - 17 Seconds
εξώφυλλο της χρονιάς:
Το έγραψα σε ταξίδι οπότε αν κάτι δεν βγάζει νόημα συμπαθάτε με.
1) Dire Straits - Making Movies
Ήξερα πως θα είναι ψηλά αυτός ο δίσκος αλλά δεν ήξερα πόσο. Με αφορμή το παιχνίδι ακούω τα επικρατέστερα κάθε χρονιάς. Ε, όταν μπήκε το Tunnel of Love, μετά την καρουζέλ εισαγωγή, μπουκάρει η μπάντα και λέω εδώ είμαστε. Η τρίχα κάγκελο. Θεός Roy Bittan. Χρωματίζει τέλεια την μουσική του γκρουπ. Το Tunnel και το Expresso Love είναι σίγουρα στο τοπ 5 τραγουδιών τους. Kι αυτό το Romeo and Juliet… Μαγεία. Ο Knopfler βρίσκει νέους τρόπους να πει τις ιστορίες του, η έμπνευση του χτυπάει κόκκινο (για να ταιριάζει και με το εξώφυλλο του δίσκου), ροκάρει, μελαγχολεί και εμείς τον ακολουθούμε όπου μας οδηγούν οι διαθέσεις του.
Αριστούργημα που θεωρώ δεν έβγαλαν ποτέ πριν ή μετά.
2) Bruce Springsteen & the E-Street Band - The River
Το είπα και στο νο. 1 αλλά μην το ξεχάσω. ΘΕΟΣ ROY BITTAN.
Έβαλα το άλμπουμ να ξαναπαίξει και φτάνοντας στο You Can Look, σκέφτηκα μέσα μου “E-Street Band, καλύτερη rock μπάντα έβερ”. Δεν μπορείς να τους αντισταθείς.
To αφεντικό, λίγο μετά το σκοτάδι του Darkness… μας δίνει ένα από τα πιο ανεβαστικά μάλλον άλμπουμ του. Γιατί όμως στο The River με πιάνει μια συγκίνηση? Γιατί τα Independence day, The Price You Pay και Stolen Car με τσακίζουν?
Νομίζω επειδή εδώ περνά στιχουργικά στην φάση την “ενηλικίωσης”. Η απόδραση αποδεικνύεται πως δεν είναι τόσο εύκολη ή είναι ήδη άπιαστο όνειρο. Ο θυμός και η μελαγχολία έχουν αντικατασταθεί από την εμπειρία.
Ευτυχώς υπάρχουν και ξέγνοιαστες στιγμές, μουσικά τουλάχιστον, καθώς και έντονο 50-60s pop στοιχείο που τους πάει πολύ και με διασκεδαζει.
Οκ, διπλός δίσκος, έχει 20 τραγούδια, πετάμε ένα σίγουρα (I Wanna Marry You), άντε αυστηρά δύο (Ramrod). To υπόλοιπο είναι τελειότητα.
3) Angel Witch - Angel Witch
Στους 10-20 αγαπημένους μου heavy metal δίσκους. Όταν ψάχνονταν οι περισσότεροι της γεννιάς τους, αυτοί γνώριζαν ήδη τι έκαναν και προς τα που πήγαινε το πράμα. Ο ήχος είναι βαρύς, σκοτεινός, υπάρχουν riff “δυσοίωνα”, προπομποί του speed/ thrash και doom metal που ερχόταν και πιασάρικα τραγούδια σαν το πασίγνωστο ομώνυμο, το White Witch, το υποτιμημένο Gorgon… Το αγαπημένο μου πάντως ήταν και θα είναι το Sorceress. Όλα σωστά. Απίστευτα heavy και σκοτεινό στο πρώτο μέρος, όταν σπιντάρει το σόλο είναι φοβερό, η δισολία κοντράρει τις καλύτερες των Maiden, ακόμα και τα πλήκτρα στο τέλος κολλάνε άψογα. Αριστούργημα τόσο αυτό όσο και ο υπόλοιπος δίσκος.
4) Levon Helm - American Son
Το κλασσικό rock είχε λίγα να επιδείξει στα 80s αλλά κάποιες δουλειές ξεχωρίζουν. Και μόνο η αγαπημένη φωνάρα του Levon Helm (ex-The Band, ντραμς, φωνή, μαντολίνο) εδώ ανεβάζει το υλικό. Κομματάρες με κάποιους θρυλικούς παίχτες από το Νάσβιλ, πραγματικά ξεσηκωτικά τραγούδια (American Farm, Hurricane, Dance Me Down Easy), φοβερές country rock μπαλάντες (Violet Eyes, Blue House of Broken Hearts), βρώμικο blues στο Nashville Wimmin… Ένα δύο πιο αδύναμα τραγούδια συγχωρούνται λόγω της ποιότητας των υπολοίπων. Απαραίτητο αν σας αρέσει το rock με αμερικανικό άρωμα.
5) Blackfoot - Tomcattin’
Κάθε άλμπουμ και λίγο πιο heavy. Το εναρκτήριο Warped κάνει εμφανείς τις διαθέσεις της μπάντας. Άγριο, ξέφρενο southern rock, στα όρια του heavy metal σε σημεία.
Ήταν πολύ μαγκιόρικο το hard rock τους, ακόμα και στις πιο μελωδικές mid-tempo στιγμές τους, και με πολύ συναίσθημα.
Φοβερό μπάσιμο στη νέα δεκαετία. Όταν οι περισσότερες νότιες μπάντες έχαναν τον βηματισμό τους, οι Blackfoot έδιναν τις καλύτερες δουλειές τους.
6) Diamond Head - Lightning to the Nations
Θεϊκό heavy metal. To ομώνυμο είναι ίσως το αγαπημένο μου εναρκτήριο σε nwobhm δίσκο, μαζί με Angelwitch, και Gangland (Tygers of Pan Tang). Και όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά, απίστευτη δουλειά. Ένας σκαΖμός κομματάρες και ριφάρες. Είναι και αυτός ο απίστευτος Sean Harris. Σπάνια ακούς τόση “πουτανιά” σε heavy metal τραγουδιστές. Αυτό και το Angelwitch είναι τα αγαπημένα μου άλμπουμ της εποχής. Εύκολα για μένα, ένα επίπεδο πάνω απ’ ό,τι κυκλοφόρησε το '80.
Από εδώ και κάτω χωρίς αυστηρή σειρά.
7) The Outlaws - Ghost Riders
Τι δισκάρα γαμώτο. Αισθητά πιο hard rock από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά δεν έχεις αμφιβολία πως είναι δουλειά των Outlaws. Οι μελωδίες είναι φανταστικές όπως πάντα, το ίδιο και οι κιθάρες, ενώ και το country άρωμα παραμένει αν και πιο ανεπαίσθητο. Οι Outlaws ήταν από τις λίγες southern μπάντες που δεν επηρεάστηκαν στην αρχή της δεκαετίας και συνέχισαν δυναμικά την πορεία τους. Είναι το τελευταίο άλμπουμ τους που ασχολήθηκα και ίσως το αδικώ στην κατάταξη αλλά… Κάπου πρέπει να μπουν όλα και οι 5 θέσεις είναι πολύ λίγες.
Καλό starting point για όποιον θα ήθελε να ασχοληθεί μαζί τους.
8) Blue Oyster Cult - Cultösaurus Erectus
Τι μπάντα και τι δίσκος. Δεν αντιγράφονται αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό και κανείς δεν ακούστηκε ποτέ σαν αυτούς. Οι κιθάρες, κυρίως στα solos, είναι απίστευτες. Ιδιοφυείς συνθέσεις, το ταλέντο αυτής της μπάντας δεν είχε προηγούμενο. Eνώ γίνεται αντιληπτό πως αφουγκράζονται τις σύγχρονες τάσεις της εποχής (new wave), σου πετάνε και ένα τζαζ σημείο και κοιτάς σαν χαζός. Ή ενώνουν κάποια μουσικά μέρη με φωνητικές μελωδίες που από άλλους θα έμοιαζαν παράταιρα. Όχι όμως από τους BOC.
9) XTC - Black Sea
Τι σπουδαία μπάντα. Σε κάθε νέο άλμπουμ μετά τη 2η δουλειά τους εξελίσσονταν, το Drums and Wires ήδη έδειχνε την διάθεση για πειραματισμό και αλλαγή. Και είναι ξεκάθαρο το πόσο τεράστιο ταλέντο στην κιθάρα ήταν αυτός ο Partridge (ακούστε τον πχ. στα 2 λεπτα του Rocket from a Bottle). Ακόμα η μπάντα έχει έντονα τα στοιχεία του πρόσφατου new wave/ post punk παρελθόντος, ακόμα έχουν αυτόν τον νευρικό ρυθμό… Αλλά κινούνται προς πιο pop μονοπάτια και γράφουν κολλητικές κομματάρες. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το μυαλό μου το riff του Living Through Another Cuba, το υπερπιασάρικο Respectable Street, το φοβερό χιουμοριστικό Sgt. Rock. Και πολλή λεπτομέρεια, ανακαλύπτεις πράγματα σε κάθε ακρόαση. Υπέροχος δίσκος.
10) Saxon - Strong Arm of the Law
Θεοί. Δεν θέλω να πω γραφικά για αετούς, κτλ. Θεοί. Top-5 αγαπημένη heavy metal μπάντα. Όταν έπαιξαν το To Hell and Back Again πριν χρόνια live, προσκύνησα. ΘEOI.
Το ότι κυκλοφόρησαν και το εξίσου φοβερό Wheels of Steel την ίδια χρονιά, κάνει το 1980 την χρονιά τους.
Λίγα honorable ακόμα.
AC/ DC - Back in Black
Δεν το συζητώ αν αξίζει να αναφερθεί, αλλά το έχω κάψει κιόλας. Θα προτιμούσα να ακούσω πολλά άλλα της χρονιάς και των AC/DC, παρά αυτό.
Judas Priest - British Steel
Για χρόνια ηταν το αγαπημένο μου Priest άλμπουμ, πρώτο που αγόρασα στην τρυφερή ηλικία των 12 και ακόμα το αγαπώ. Αλλά με κέρδισαν σταδιακά τα 70ς.
Elvis Costello - Get Happy!!
Αυτό το άλμπουμ μου φαίνεται σαν μια ανακεφαλαίωση όσων είχε κάνει με τα 3 πρώτα του άλμπουμ ο Costello. Λίγο πιο γλυκός ήχος από τον προκάτοχό του, ίσως και λίγο πιο οργανικό, με 20 φοβερά τραγούδια, 2-3 λεπτά το καθένα. Και δίνει και κάποιες φρέσκιες ιδέες εδώ κι εκεί. Πχ αυτή η φυσαρμόνικα στο I Stand Accused, πόσο του πάει? Το σερί συνεχίζεται.
Robin Trower - Victims Of The Fury
Απτόητος, σε παράλληλο σύμπαν με όσα συνέβαιναν μουσικά την εποχή αυτή, ο Trower με το έτερο θεό, James Dewar, συνεχίζει σταθερά να δίνει απίστευτες δουλειές στον κλασικό blues rock ήχο τους…
Whitesnake - Ready an’ Willing
Πανάθεμά το. Έχει 5-6 από τα καλύτερα τραγούδια τους. Και ειδικά στο live, της ίδιας νομίζω χρονιάς, ακούγονται φοβερά. 1-2 almost filler δεν χαλάνε την εικόνα πάντως. Οι κιθάρες κεντάνε, σε σημεία σχεδόν σαουδερνίζουν, πλήκτρα και ντραμς παρομοίως, ειδικά στα πιο soul/ blues rock τραγούδια και ο Coverdale στην καλύτερη φάση της καριέρας του. Για μια επταετία η μπάντα έσπερνε, ασχέτως σύνθεσης, και εδώ βρίσκουμε μία από τις κορυφές της.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Judas Priest - British Steel
*Cheers Μάνο
Να ξέρετε ότι δεν είναι η τελευταία φορά που θα το διαβάσετε αυτό από τον συγκεκριμένο χρήστη.
Και δεν εννοώ σε αναφορά στην μπάντα του Σπρίνγκστιν.
Πάμε, λοιπόν, και όποιος μείνει όρθιος έμεινε.
1. Rush - “Permanent Waves”: Ήταν μόνοι τους μία ολόκληρη μουσική σκηνή. Και αυτό δεν έχει ανάγκη εμάς και τις λέξεις μας για να επισφραγιστεί. Η μουσική τους τα λέει όλα. Μετά το “περιπετειώδες” και τέλειο “Hemispheres”, ας πούμε, ότι γίνονται κάπως πιο “φιλικοί” με τους έξω και συνθέτους ακόμα έναν τέλειο δίσκο. Και βέβαια, κάποιοι από μας χρωστάμε πολλά “ευχαριστώ” για το “Entre Nous”, χάρη στην εισαγωγή του οποίου κατέστη δυνατό να γραφτεί το “Parallels” και δη το “Eye to Eye”. Αρκετά.
2. Judas Priest - “British Steel”: Σύμφωνοι με όλα όσα έχουν λεχθεί μέχρι τώρα. Να, είναι όμως αυτός ο ήχος, ο καθαρός, στις κιθάρες, τις διπλές, που σε γραπώνει και σε κάνει να πας με το ρυθμό. Στο λύκειο όλοι ξέραμε το “Breaking the Law”. Στα προπτυχιακά το παίζαμε ανώτεροι με το “Grinder” και σήμερα αγαπάμε περισσότερο από κάθε άλλο το “United” -Αγγλία, αθλητισμός, οπαδικό singing along-, αυτό που θέλουμε όλοι.
3. Black Sabbath - “Heaven & Hell”: Σαφώς και είχα ακούσει το “Paranoid” και το “Iron Man” το είχα πάντα από κοντά, αλλά… όταν για πρώτη μου φορά τους άκουσα σ’ αυτόν το δίσκο, με τον Dio, ξεκαθάρισαν όλα μέσα μου. Είμαι για να με ελκύουν οι “επικές” διαστάσεις και έτσι, αυτοί είναι για μένα οι Black Sabbath. Εδώ είναι η αρχή, η μπομπάτη συνέχεια, την άλλη βδομάδα.
4. Saxon - “Wheels of Steel”: Παντού και ανέκαθεν διάβαζα για το Αγγλικό λάδι και τη μηχανόβια αλητεία. Γιατί κανένας μέχρι τώρα, δεν έχει τολμήσει να αναφερθεί στο ότι οι συγκεκριμένοι πήραν πολλά από το punk (όχι τα κολλητιλίκια με Motorhead) και έφτιαξαν ένα ειδικό τμήμα στο NWOBHM; Και αυτό το έμβλημα.
5. Whitesnake - “Live… in the Heart of the City”: Here’s a song for ya! Το καλοκαίρι του 2006 που είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη και είχαν σβήσει τους Scorpions, για να ετοιμαστούμε με την πάρτη τους, ακούγαμε ο καθένας στο σπίτι του αυτόν το δίσκο. Ενέργεια, πάθος και ζωντανή αύρα. “Ακυρώνω” τα προ του παρόντος δίσκου studio albums για χάρη του.
Ένα είναι το απόλυτο εξώφυλλο της χρονιάς και ας ψαρώσαμε όλοι με αυτό του “Heaven & Hell”:
Φιλτατε @Dr.Feelgood το Frost and fire (βασει metal archives, wiki, spotify, αλλα και το cirithungol . org) ειναι του 1981!
Κοίτα, εμένα μου το έβγαλε για 80άρι. Επειδή, δηλαδή, κυκλοφόρησε 1 Γενάρη του '81; Όχι ρε φίλε, δεν το δέχομαι
Ο Ελρικ με την Kαταιγιδα σε αγριοκοιτανε παντως που κινδυνευουν να μοιραστουν οι ψηφοι σε δυο χρονιες !!
Θα του βάλω καθρεφτάκι και θα τρομάξει με αυτό που θα δει. Χαχαχα
Μπορεί κ να το έχω πει ήδη σε προηγούμενες χρονιές, δεν θυμάμαι.
Shocking