εγω δεν το κυνηγαω αλλα αν κατσει δεν θα πω οχι (μιλαμε βεβαια για λογικες τιμες)! ον τοπικ ισως το μοναδικο αξιο για συλλεκτες που χω ειναι αυτο που ποσταρα… σε 200 κοπιες μονο τωρα το πουλανε στο ι μπει για 180 ευρα 
(εγω αν θυμαμαι καλα το χα παρει 25)
Ωραία συζήτηση ανοίξατε. Δε θέλω να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο από αυτά που ειπώθηκαν, απλά να πω κάτι μικρό από τη μεριά μου: γενικά μου αρέσει να αγοράζω C.D. και (πιο σπάνια) βινύλια ή και κασέτες, αν και τον τελευταίο χρόνο αυτό έχει μειωθεί αρκετά λόγω έλλειψης χρημάτων. Από την άλλη κατεβάζω και πολύ. Δηλαδή δε βλέπω κάτι κακό στο ένα ή στο άλλο. Καταλαβαίνω αυτούς που προτιμούν το ‘‘αντικείμενο’’ επειδή θέλουν τα έχουν όλα μαζεμένα μουσική/βιβλιαράκι/στίχους κλπ., κι εγώ κάπως έτσι το βλέπω. Από την άλλη: π.χ. το ‘‘Passion’’ των Catharsis το είχα κατεβάσει όταν ήμουν Γ’ Λυκείου. Το αγόρασα μόλις πριν λίγους μήνες. Μέχρι τότε, όλα αυτά τα χρόνια, είχα διαβάσει τους στίχους από το net και είχα ένα CD- R τίποτα παραπάνω. Κι όμως, ό,τι ήταν να μου δώσει αυτό το C.D. μου το έδωσε. Όταν το πήρα στα χέρια μου, δεν είδα να μου δίνει κάτι παραπάνω. Μια χαρά έκαναν τη δουλειά οι στίχοι από το internet. Μια χαρά έκανε τη δουλειά της μουσική που κατέβασα. Αυτό π.χ. το βλέπω να έρχεται σε αντιδιαστολή με αυτό που ειπώθηκε κάπου ότι άλλο το να ακούς μουσική/διαβάζεις στίχους από C.D. και άλλο από internet. Εγώ καταλήγω ότι το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το σωστό και με τους 2 τρόπους.
To τελευταίο που λες εγώ το ψιλοείπα. Εννοείται ρε, δεν αντιλέγω σε αυτό. Και γενικά κάποια πράγματα από αυτά που έχουν αναφερθεί τα κάνω κι εγώ, ωστόσο αναφέρω τί θεωρώ “καλύτερό” -για μενα- και τί είναι αυτό για το οποίο προσπαθώ. Στην περίπτωση πχ του catharsis, ακριβώς κι εγώ ομοίως αγάπησα τον δίσκο. Απλά φαντάζομαι ότι αν τον είχα μπροστά μου στις πρώτες ακροάσεις η όλη φάση θα ήταν μια ανατριχιαστική μυσταγωγία.
(Άσε που στην περίπτωση των catharsis αγοραζοντας το passion πχ εμμέσως μπορείς να ενισχύσεις και την Crimethinc αλλά και την ίδια την μπάντα, κι εδώ γενικέυοντας τίθεται και άλλος ένας λόγος για να αγοράζεις μια κυκλοφορία κάποιας μπάντας)
[B]Τέσπα, ωστόσο τόνιζω και πάλι ότι το θέμα δεν είναι το εξής: Αγοράζεις ή όχι CD? Αυτό λίγο πολύ όλοι το κάνουμε και απαντήσεις μπορούν να υπάρξουν άπειρες. Το θέμα είναι: Προτιμάς / Αναζητας / Επιδιώκεις σπάνιες εκδόσεις?[/B]
Βεβαιως πειτε ελευθερα οτι γουσταρετε
Xαιρομαι που ανοιξε αυτο το τοπικ.
Προσωπικα αγοραζα limited editions και bootlegs και τετοια μονο δυο-τριων πολυ πολυ αγαπημενων γκρουπ,απ τα οποια προσπαθουσα να εχω ο,τι βγαζουν.Βεβαια οταν εφτασα να χω το Dark Side Of The Moon σε καμια 10αρια διαφορετικες εκδοσεις καπου συνειδητοποιησα πως το χασα το νοημα και σταματησα αρκετα αυτο το “κυνηγι” περιοριζοντας ακομα περισσοτερο τετοιου ειδους αγορες.
Πιστευω οτι ειναι σπορ των vinyl μανιακων κατα κυριο λογο,οπου εκει πραγματικα η σπανιοτητα ενος αντικειμενου εχει μια καποια αξια,για τον πολυ απλο λογο του οτι δεν αντιγραφεται.Ολα τα υπολοιπα τα θεωρω πλεον χασιμο χρηματων.Στα σπανια βινυλια πιστευω οτι οι συλλεκτες βρισκουν τον ιδιο φετιχισμο που εχουν αυτοι που αγοραζουν αντικες πχ.Ειναι 40% το περιεχομενο,καμια 50% το αντικειμενο αυτο καθαυτο και 10% η αξια πωλησης του(γιατι συνηθως αυτα οχι μονο δεν τα πουλανε,αλλα τα φροντιζουν πιο πολυ απ το σκυλι τους ξερω γω).
Ναι, βασικά ξέφυγα λίγο από το θέμα.
Προσωπικά ποτέ δε με συγκίνησαν οι σπάνιες εκδόσεις. Δε θυμάμαι καν αν έχω κάτι σπάνιο. Δε βρίσκω κάποια ουσιώδη διαφορά από την κανονική έκδοση, οπότε για μένα το θέμα λήγει εκεί.
Πολύ ωραίο θέμα και μπράβο που ανοίχτηκε. Μου πηρε λίγη ώρα να τα διαβάσω όλα αλλά πραγματικά υπάρχουν μερικά πολύ ωραία πραγματάκια παραπάνω.
Δεν θα το κρύψω ότι πάντα με τραβούσαν οι limited εκδόσεις τα box sets, τα αριθμημένα αντίτυπα κλπ κλπ. Μουσικά σίγουρα δεν έχουν καμία παραπάνω αξία από το απλό τίμιο cd. Οπότε αν αναφερόμαστε καθαρά σε θέματα τέχνης δεν έχει κανένα νόημα να κυνηγάμε τις συλλεκτικές εκδόσεις.
Αλλά νομίζω ότι κανένας από μας που αγοράζει τα limited δεν το κάνει μόνο για την μουσική. Είναι όπως αναφέρθηκε παραπάνω ένα φετιχ. Δε ξέρω καθόλου από ψυχολογία αλλά θεωρώ ότι οι ρίζες αυτού του θέματος και της συλλογής βρίσκεται στο ότι θέλουμε να είμαστε (στο μυαλό μας πιο πολύ) πιο ξεχωριστοί από όλους τους υπόλοιπους που αγοράζουν τα απλά cd. Προσωπικά δεν αγόρασα ποτέ κάτι συλλεκτικό για να φανώ πιο μάγκας ξέρω γω αλλά ήταν κάτι που το ήθελα γι’αυτό που είναι. Ένα όμορφο αντικείμενο. Νομίζω ότι κάπως έτσι το εννοεί και ο mandrake.
Πχ πριν λίγο καιρό αγόρασα το τελευταίο cd των Guardian στην limited έκδοσή του.
[SPOILER]
[/SPOILER]
To πήρα πολύ απλά γιατί είναι όμορφο εμφανισιακά και ήθελα να το έχω. Σχεδόν πάντα ισχύει το ίδιο και για όλα τα υπόλοιπα συλλεκτικά που αγόρασα.
Επαναλαμβάνω όμως ότι αν το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η μουσική ε τότε το limited δεν έχει κανένα νόημα!
Ωραίααααααα.
Προσωπικά δεν πολύ κυνηγάω σούπερ ντούπερ limited editions cd και τέτοια.Είναι η αλήθεια ότι κυνηγάω πρώτες εκδόσεις σε δίσκους βινυλίου αλλά ποτέ δεν έκατσα να ψάξω του limited του limited.Ίσως το πράττω κάποιες στιγμές αλλά πάντα πιάνω τον εαυτό μου να λέει “Ε ρε μαλάκα Μήτσο μουσική πας να ακούσεις όχι να έχεις την υπογραφή της υπογραφής του Γκίλαν” (προφανώς αυτό είναι μία φοβία μου να μην τείνω να γίνομαι επιφανειακός αλλά θέλει γιατρό εδώ:p).
Πάντως όπως είπα γουστάρω τρελά να έχω δίσκους βινυλίου και ιδιαιτέρως πρώτες εκδόσεις.Για εμένα δεν συγκρίνεται και πιστεύω ότι δεν είναι “όπως μάθεις”,τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ.Όταν θα βάλω για παράδειγμα τον δίσκο στο πικ-απ ξέρω ότι θα νιώσω με όλες τις αισθήσεις μου την μουσική.Μπαίνει σώμα και πνεύμα στην διαδικασία αυτή.Κάνεις έρωτα κατά κάποιο τρόπο.
Θυμάμαι να έχω βάλει το Wish You Were Here πριν κάνα μισό χρόνο και καθώς το άκουγα και διαβάζοντας μόνο τον τίτλο από την θήκη,βλέποντας όλη αυτήν την αισθητική και σκεπτόμενος τι σημαίνει αυτό το πράγμα,βούρκωσα όπως καθόμουν:oops:
Ε δεν ξέρω αυτό είναι κάτι το οποίο δεν νομίζω να το πάθω μέσω του υπολογιστή.Για την ακρίβεια πιστεύω ότι σακατεύει την τέχνη αυτό το πράγμα.
Οπότε κυνηγάω σπάνιες εκδόσεις όταν μιλάμε για πρώτες εκδόσεις δίσκων βινυλίου,όχι τόσο από μία μανία να τα έχω όλα αλλά πολύ περισσότερο επειδή ξέρω ότι έτσι θα το νιώσω κάπως πιο ολοκληρωμένα και επειδή,όπως είπα στο πρώτο ποστ,είναι και λίγο ψυχολογικό το θέμα.Να έχω επαφή που ανήκει πολύ πίσω ξέροντας έτσι πως θα το αντιληφθώ καλύτερα
Γενικώς για μένα το νόημα δεν είναι να είσαι συλλέκτης limited editions,αλλά συλλέκτης μουσικής,κάτι το οποίο επιτυγχάνεται και με ένα απλό cd ή LP.
Για μια νεα (επανα-) κυκλοφορια ειναι αυτονοητο οτι καποιος θα αγορασει την εκδοση σε μια καλυτερη συσκευασια με καποια bonus, η διαφορα ειναι ελαχιστη εως μηδαμινη. Κι καλα κανει, αλλα δεν σημαινει απαραιτητα οτι δεν γουσταρει και τη μουσικη, για εμενα πολυ περισσοτερο.
Floydized, για τελευταία φορά (στο λέω εγώ για να μη στο πει ο θρετνστάρτερ): ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΕΤΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “CD VS. ΒΙΝΥΛΙΟ” Ή “ΒΙΝΥΛΙΟ VS. MP3”. ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ Ή ΟΧΙ.
Λοιπόν, προσωπικά είμαι εντελώς κατά του φετιχισμού στη μουσική και γελάω λίγο με τα αρρωστάκια που κάθονται και κυνηγάνε limited, πρώτες εκδόσεις κτλ. επειδή “είναι limited/πρώτες εκδόσεις” κτλ. (no offense guys). Όσο για κείνους που παραδέχονται ότι τους αρέσει αυτό το πράγμα επειδή τους τραβάει το ωραίο περιτύλιγμα, οκ, το σέβομαι ως ένα βαθμό, παρ’ όλο που και πάλι δεν το θεωρώ σοβαρή αντιμετώπιση της μουσικής. But that’s just me I guess.
Εν τω μεταξύ ξεκίνησα να γράφω κάτι για bootlegs, επειδή είδα ότι ο hokam αναφέρθηκε σ’ αυτά από κοινού με τις σπάνιες/πρώτες εκδόσεις, αλλά κάπου σκάλωσα και σταμάτησα γιατί δεν είμαι σίγουρος αν θα ήταν on topic. Συζητάμε για οποιαδήποτε bootlegs, δηλαδή και από κείνα που έχουν μέσα σπάνιες live/άλλες ηχογραφήσεις κομματιών ή ακόμα και πρόσθετα κομμάτια που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ επίσημα, ή πάλι για limited editions official δίσκων με άλλο όνομα; Μπερδεύτηκα τώρα. Επειδή δε θέλω να γράφω ό,τι να ναι, ας διευκρινήσει ο hokam τί εννοεί, ή ο worst enemy αν συζητάμε (και) για bootlegs εδώ.
Ε ναι το έχω υπόψιν μου,απλά το έθεσα με την άποψη πως είμαι συλλέκτης όντως κάποιων αντικειμένων αλλά δεν νομίζω ότι πιάνω και όλο το φάσμα,και προσπάθησαν να αιτιολογήσω το γιατί.
Ίσως να ξέφυγα αλλά δεν γαμιέται,έθεσα σωστό πλαίσιο
Σήμερα τα πράματα είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρα.
Βγαίνει δίσκος, βγαίνει στην κανονική έκδοση, στη λίμιτιντ, σε βινύλιο, στη φτηνιάρικη χωρίς βιβλιαράκι, σα να σου λέει “διάλεξε ανάλογα με την ευχαρίστισή σου και την οικονομική σου άνεση”. Προφανώς μιλάω για σχετικές μεγάλες κυκλοφορίες κι όχι για τα βάθη του underground.
Όσο πας πίσω όμως, το πράμα αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Μετά από ένα ποστ εδώ στο φόρουμ, είδα ότι το βινύλιο του Dark Side of the Moon που έχω κληρονομήσει απ’τον πατέρα μου είναι πρώτη-πρώτη έκδοση και πιάνει λέει κάτι τρελά ποσά στα ημ-πέη κι έτσι. Κουράδες ρε μαλάκες. Η μόνη διαφορά του με το μπανάλ παρακατιανό βινύλιο των 16 ευρώ της πέμπτης κοπής είναι το χρώμα της ετικέτας και ότι στη γωνίτσα του οπισθόφυλλου δε γραφει με μικρά γράμματα [SIZE=“1”]ΑΝΑΛ-128782136778-ΧΥΣ[/SIZE]Ι αλλά [SIZE=“1”]ΧΥΝΩ-32693298347-ΜΠΑΜΙΕΣ[/SIZE]. Γελάει ο κόσμος.
Και φυσικά ωκεανοί σκατού στους μαλάκες που κυνηγάνε υπογραφές σε δίσκους για να τους μοσχοπουλήσουν μετά. ψόφος αργός.
α ναι, έχω μερικά λίμιτιντ, αλλά όλα τα’χα αγοράσει σε κανονικές τιμές.
Ε το άλλο έχει καλύτερο ήχο!
Έλα ρε Μπλήντιν δεν το πλασάραμε και ως κάτι το φυσιολογικό που “οι άλλοι οι τελευταίοι δεν το κάνουν”.Απλά έχω την εντύπωση πως από όλη αυτήν την “παράνοια” το να κυνηγάς πρώτες κόπιες ε πιστεύω πως είναι η πιο κατανοητή
Βασικά αν “δε γαμιέται”, ας πω κι εγώ την πρώτη και τελευταία μου κουβέντα εδώ πέρα πάνω σ’ αυτό: και η θεοποίηση του βινυλίου σε σχέση με το mp3 ή ακόμα και το cd, για μένα φετιχισμός και υπερβολή είναι. Ειδικά όταν διαβάζω ομορφιές τύπου “ο υπολογιστής σκοτώνει την τέχνη”. Σιγάααααα. Πούτσες μπλε. Το μόνο σοβαρό επιχείρημα που έχω ακούσει γι’ αυτό είναι ότι το βινύλιο έχει καλύτερο και πιο ζεστό ήχο από cd’s και mp3’s. Που προφανώς και έχει αλλά δεν κάνει τη διαφορά τόσο σημαντική για τύπους σαν και μένα, που την γαμηστερότητα (δικό μου, το κατοχυρώνω) στη μουσική την εκτιμούν ακόμα και μέσα από ένα 192kbps rip ή ακόμα και ένα 128kbps rip, χωρίς να τους απασχολεί ιδιαίτερα το πώς ακούγεται.
Ε σιγά και εσύ μωρέ,προσωπική εκτίμηση είναι δεν έκανα και διάβημα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.Είπαμε είναι ξεκάθαρο,έχουμε κάποιο κόλλημα το οποίο δεν τρέχει παράλληλα με την εποχή,δεν είπαμε ότι είναι και το ΣΩΣΤΟ.
Τώρα ξεφεύγουμε και μπαίνουμε σε κόντρα “βινύλιο-mp3” αλλά βγαίνουμε off και άσε που τα έχουν πει και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες καλύτερα,α και ο Awake.
@Grachus:
Δε μπορώ να σου το εξηγήσω με τεχνικούς όρους, αλλά πραγματικά έχει τεράστια διαφορά ο ήχος του βυνιλίου με τον ήχο του Pc (Και δεν έχω καλά ηχεία, και στις 2 περιπτώσεις).
Τουλάχιστον σε αυτά που ακούω εγώ (ναι τα άναρθρα, τη βαβούρα τα, τα, τα) παθαίνω σοκ κάθε φορά τα βάζω στο πικ απ έπειτα από ακροάσεις στον υπολογιστή.
Από κει και πέρα, δεν αναφερόμουν στα bootlegs (αν θυμάμαι καλά bootleg δεν είναι κάτι παράνομα κυκλοφορίσημο? Που μπορεί και να μην εχει βγει κανονικα?). Αν θελετε να τα σχολιασετε νο προμπ.
Αγγούρια είναι. Δίνεις τα διπλά-τριπλά λεφτά και η μόνη διαφορά είναι τα νουμεράκια που’πα παραπάνω. Και μετά τα χαίρεσαι μόνο εσύ γιατί μόνο εσύ είσαι αρκετά ανώμαλος να φετιχίζεσαι με barcodes και κωδικούς εταιριών.
(το “εσύ” δεν πάει στον φλοϊντάιζντ, πάει στον Ανώνυμο Αλκοολικό Παπάρα που χύνει με λεμονί ετικέτες His Master’s Voice)
Άμα πάλι ψάχνεις ΤΟΝ ΗΧΟ, γάμα τις παλιές εκδόσεις. 50-50 ο τύπος που το πρωτοαγόρασε στα 70ς παίζει να τρωγε τυρόπιτες πάνω απ’το πικάπ όταν το άκουγε, και σήμερα αντί για το “Money” να ακούς κάτι σαν “MonΞΗΣΧΣΣΣΣΣΣyyy”.
Kυνήγα τις επανεκδόσεις τις τελευταίας δεκαετίας που συνήθως είναι προσεγμένες κι έχουν ηχάρα.
- Ο awake είναι απλά, ο awake.
- Οι καλλιτέχνες που θα έλεγαν “το mp3 είναι το ανώτερο μουσικό format επειδή απλά είναι το μόνο μη-εμπορευματοποιημένο μέχρι τώρα, οπότε γαμήστε αυτούς που διαφημίζουν τα πανάκριβα βινύλια, είναι προφανές γιατί το κάνουν” είναι αξιοθαύμαστοι, αλλά δυστυχώς λίγοι.
- Μην ψαρώνεις, δεν τσιτώνω. Απλά μ’ αρέσει να σας κράζω εσάς τους φετιχιστές, βινυλιάκηδες και λοιπούς καραγκιοζάκους. Με αγάπη το κάνω. =Ρ
Σε καταλαβαίνω ρε μαν, εγώ δεν έχω πρόβλημα με όσους προτιμούν βινύλιο (αλίμονο), αλλά μ’ αυτούς που το φετιχοποιούν σε αντιδιαστολή με τα πιο σύχρονα format, όπως προείπα. Το δόγμα μου είναι “άκου τη μουσική σου όπως θέλεις και σκάσε γι’ αυτήν όσα φράγκα θέλεις -δικά σου είναι, όχι δικά μου- αλλά μη μου πρήζεις τ’ αρχίδια με το πόσο επιφανειακός μουσικόφιλος είμαι εγώ που ακούω τη δική μου κατά 99% από τον υπολογιστή, για τον μοναδικό λόγο ότι από κει είναι FREE”.
Σε σχέση με τα bootlegs τώρα (αφού έκανες το λάθος να μου δώσεις το ΟΚ =Ρ), το point μου είναι ότι το να κυνηγάει κάποιος την τάδε σπάνια/πρώτη έκδοση του τάδε [U]official[/U] κλασσικού ή cult υπερδίσκαρου είναι φετιχισμός, αλλά το να ψάχνει κάποιος άλλος ν’ ακούσει το τάδε bootleg που έχει μέσα την τάδε υπερσπάνια συναυλία του τάδε αγαπημένου του συγκροτήματος ή το τάδε ακυκλοφόρητο κομμάτι δεν είναι φετιχισμός, αλλά αναζήτηση πρόσθετης μουσικής. Εντάξει κι εγώ μη νομίζετε, δεν το κάνω συστηματικά, αλλά όταν μιλάμε για 2-3 πραγματικά λατρεμένα συγκροτήματα, ε εκεί του γαμάω τη μάνα. Από Judas Priest π.χ. έχω ακούσει καμιά 20αριά bootlegs, χωρίς πλάκα τώρα. Και έχουν ζουμί μέσα ε. Όπως το Live at Reading Festival του 1976 που έχει μέσα τη μοναδική ever ηχογράφηση του θεϊκού Mother Sun και διαφορετικές εκτελέσεις κομματιών από το τότε ακυκλοφόρητο ακόμα Sad Wings of Destiny. Ή το Unreleased in the East που έχει μέσα την καλύτερη ever (για μένα) εκτέλεση του Beyond the Realms of Death, από τις ίδιες συναυλίες απ’ τις οποίες προέκυψε ο αγαπημένος μου ever live δίσκος, το Unleashed in the East.
Τώρα αν το γάμησα και ψόφησε στο off topic-όμετρο, νίπτω τας χείρας μου και αμαρτίαν ουκ έχω. =Ρ
Ε καλά εντάξει είναι συναισθηματικά αυτά που να καταλάβεις εσύ:lol::lol:
Πάντως πρέπει να πω πως έχοντας στην κατοχή μου και διαφορετικές εκδόσεις ίδιου δίσκου σε βινύλιο(κράξτε,κράξτε:| )οφείλω να πω ότι πάντα οι πρώτες ηχούν καλύτερα,εάν βρίσκονται στην ίδια κατάσταση έτσι,δηλαδή να είναι καλοδιατηρημένα.
Πάντως δεν είναι μόνο ο ήχος(που είναι αλλά τέλος πάντων:p).
Α εγώ προσωπικά έχω και την αναποδιά να μην πολύ γουστάρω και πολύ metal,πλην κλασσικών πραγμάτων,βινύλια,εκεί προτιμώ cd.Θεωρώ ότι κολλάνε καλύτερα εκεί!Εκτός του artwork δηλαδή που σπέρνει.
Δηλαδή όταν βλέπω να ποστάρονται κάτι black metal βινύλια μου γυρνάνε τα άντερα:roll:
Ναι τι να σου πω,παρεξηγήθηκα:lol::lol:
ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ :!: