Δεν ήξερα τί τίτλο να βάλω, αν θέλετε αλλάξτε τον.
Πρόσφατα έγραψα αυτά:
Και βρήκα όλως τυχαίως τώρα κι αυτά:
Για πείτε τί λέτε κι εσείς.
Πολύ γρήγορη απάντηση:
Η συλλογή δίσκων δεν είναι μόνο συλλογή μουσικής. Είναι και συλλογή αντικειμένων. Άρα το αντικείμενο έχει παραπάνω αξία αν είναι limited κτλ. Αν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η μουσική καλώς και αγοράζεις τις νορμάλ κυκλοφορίες.
Λίγο ως πολύ, όμως, όσοι ασχολούμαστε περισσότερο με τη μουσικη, το φετιχισμό του αντικειμένου τον έχουμε. Αλλιώς δε θα αγοράζαμε cd και βινύλια, δε θα βάζαμε τους μουσικούς να τα υπογράψουν, θα ακούγαμε τα τραγούδια από το you tube και το myspace κτλ. Επίσης για ποιο λόγο αγοράζεις ακόμα και τον μάπα δίσκο του χ αγαπημένου σου συγκροτήματος προκειμένου να “κλείσεις δισκογραφία”; Όχι μόνο για τη μουσική προφανώς…
Επίσης γρήγορα:
Πρώτη παράγραφος. Δεκτή.
[B]Δεύτερη. Κάθετα, οριζοντια, πλαγια και τα σχετικά, όχι.
Αγοραζα cd, και αγοράζω βυνίλια, για ν’ ακούω τη μουσική και να αφιερώνομαι σε αυτή, όπως πρέπει και όχι για να κάνω 1002 πράγματα παράλληλα στο pc. Για να διαβάζω τα λιρικς όσο ακούω μουσική, να βλέπω την αισθητική της μπάντας μέσα από το artwork, και τί θέλει να πει “ο ποιητης” μέσα από κανά κειμενάκι που ενδεχομένως να υπάρχει στο πίσω μέρος του booklet. Προσωπικά έμαθα αλλιώς να ακούω μουσική (έξω από το pc) και όσο με παιρνουν τα λεφτά μου θα τον αποφεύγω τον υπολογιστη[/B]
Από κει και πέρα για να τα κάνω όλα αυτά δε χρειάζομαι την υπογραφή κανενός. Ούτε τη ζητησα ποτέ, ούτε και θα τη ζητησω.
Καταρχήν το ποστ μου δεν ήταν προσωπικό, δεν ξέρω τι κάνεις εσύ. Αναφέρομαι στην πλειοψηφία. Αλλά και αυτά που περιγράφεις, με το αντικείμενο έχουν να κάνουν. Το αν ακούς μουσική στο pc και κάνεις και άλλα πράγματα είναι θέμα προσωπικής συνήθειας. Μπορεί να κάνεις το ίδιο και ακούγωντας στο στεροεφωνικό. Τους στίχους επίσης τους βρίσκεις στο ίντερνετ ακόμα και όταν δεν υπάρχουν στο βιβλιαράκι του cd. Και τέλος πάντων, μην κολλάς με τον υπολογιστή. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αγοράζεις cd και βινύλια γιατί δεν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος για να ακούσεις μουσική. Όχι το 2011. Αγοράζεις το cd γιατί σου αρέσει να συνδέεις κάτι άυλο με κάτι υλικό. Γιατί αλλιώς νιώθεις όταν πιάσεις στα χέρια σου το αγαπημένο σου άλμπουμ και θυμηθείς όλα τα συναισθήματα που αυτό σου γεννάει (από το εξώφυλλο, μέχρι τα credits όπως λες) και αλλιώς αν έβλεπες ένα path name στον explorer του pc σου. Όλα αυτά προϋποθέτουν μία λατρεία (και) του αντικειμένου.
Εκεί κάπου έρχονται όλα τα limited, σπάνια κτλ. Κάνουν το αντικείμενό σου να φαίνεται ακόμα πιο μοναδικό ή/και όμορφο.Δεν είναι κακό ούτε σημαίνει ότι τελικά υπερισχύει το μέσο της ουσίας.
Από εκεί και μετά, το πόσο αυτό το φετίχ θα το αναπτύξουμε είναι θέμα δυνατοτήτων, αφοσίωσης και τελικά χαρακτήρα. Μπορεί να θέλουμε αλλά να μην μπορούμε (οικονομικά) ή να μπορούμε αλλά να θέλουμε μέχρι ενός σημείου. Μπορεί βέβαια και κάπου να ξεφύγουμε. Για παράδειγμα δε δέχομαι ως λογικό να δώσεις 50 ευρώ για ένα limited cd και όταν έρθει ο καλλιτέχνης αυτός για συναυλία στην πόλη σου να μη δώσεις 40 ευρώ για να τον δεις.
είναι λίγο φετιχ η συλλογή δίσκων και βινυλίων. Διαπιστώνω πχ σε εμένα αν μπώ σε σιντάδικο να μη μπορώ να βγω χωρίς να πάρω κάτι. Είναι ψυχολογικό και δε μπορώ εύκολα να το περιορίσω. Σα να σε πιάνει μια μανία εκείνη την ώρα. πως άλλες έχουν μανία με παπούτσια και τσάντες. Ένα τέτοιο πράγμα 
Τώρα ο λόγος για τον οποίο γίνεται είναι βασικά γιατί αυτό σε γεμίζει και θες να βλέπεις τα όμορφα cd-ακια σου, αλλά υποβόσκει και πάντα το γεγονός ότι θες να δείχνεις ξεχωριστός σε σχέση με τους άλλους και να λες:
[ul]
[li]“Και σου έχω δείξει τη γαμάτη συλλογή με δίσκους που έχω”
[/li][li]“και έχω τη δεύτερη κόπια ενός δίσκου ο οποίος βγήκε μόνο σε 100 κομμάτια”
[/li][/ul]
Το τελευταίο δεν νομίζω ότι το κάνουμε επίτηδες. Απλά πιστεύω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου και σε κάθε άνθρωπο εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο.
π.χ. [ul]
[li]άλλος πάει και βάζει γαμάτες ζάντες, φωτάκια και αεροτομή στο αυτοκίνητο
[/li][li]άλλος αγοράζει τη πιο γαμάτη φωτογραφική μηχανή του κόσμου παρόλο που όταν του δίνεις την πιο απλή φωτογραφική που αγόρασες από το περίπτερο θα ρωτήσει ποιο κουμπί πατάω για να βγει η φωτογραφία κλπ
[/li][/ul]
το ίδιο πιστεύω ότι γίνεται με τους δίσκους μουσικής. Γιατί με αυτό τον τρόπο ο καθένας δείχνει ότι “αγαπάει πραγματικά” την μπάντα και αγοράζει ότι βγάζει. Δε νομίζω ότι έχει σχέση με τη μουσική αυτή καθε αυτή γιατί αν θες πολύ να ακούσεις κάτι μπορείς να το έχεις και σε μια παλιά αντεγραμμένη κασετούλα. Δε χρειάζεται να έχεις το τελευταίο boxset του συγκροτήματος σε σχήμα “ντομάτας”.
Αλλά ότι και να λέμε θα συνεχίσουμε να αγοράζουμε δισκάκια. Γιατί πολύ απλά κάποια πράγματα δε κόβονται 
Κατανόω οτι δεν ήταν προσωπικό το ποστ σου και σόρυ αν φάνηκα κάπως, απλά έμμεσα, μέσα από το τι κάνω, είπα και την γνώμη μου επί του θέματος (και διαφώνησα μαζί σου).
-
[B]Ναι με το αντικείμενο έχουν να κάνουν, αλλά με το αντικείμενο μέσα από το οποίο ο καλλιτέχνης επιλέγει να εκφράσει τη μουσική του.[/B] Αν πλέον οι μπάντες κυκλοφορούσαν τις δουλειές τους μέσα από links, και ιστοσελίδες, συμβιβαζόμενοι να εκφράσουν το έργο τους με αυτό το μέσο, θα πήγαινα πάσο, θα τρωγα τάπα, και θα προσπαθουσα να το αποδεκτω στην περίπτωση καλλιτέχνη που έκανε κάτι τέτοιο και μ’ αρέσει.
-
Ντάξει σε αυτό διαφωνώ, κάθετα και πάλι. Δεν είναι το ίδιο. Για μένα τουλάχιστον. Προσωπική συνήθεια.
-
Δε το κάνω γι΄αυτό, τους εξήγησα τους λόγους σ’ αυτό και στο προηγούμενο ποστ. Προφανώς αγοράζοντας ένα cd δαπανάς λεφτά σε κάτι υλικό, [B]αλλά φυσικά ξεφέυγουμε από την κουβέντα, μιας και το όλο θέμα έγκειται στην μεγάλη προσκολληση και επιδιωξη του υλικού αυτού και στο κάτι παραπάνω. Το special, το limited κλπ [/B]
delete
spoiler:) Μη γαμηθεί φάση.
Προφανώς και είναι υποκειμενικό. Τις απόψεις μας καταθέτουμε. Εμενα ας πουμε το παραπανω δε μου λεει κατι.
mindtakis: έχεις μοβ χαλί;
πες δυο λόγια πάντως, γιατί και εγώ δε κατάλαβα τι θες να πεις με τις φωτογραφίες :roll:
Sorry τοτε, δεν ειχα τετοια προθεση delete
Ομολογώ ότι κι εγώ δεν έπιασα το τι εννοεί ο φίλος με τις φωτογραφίες.
Σε γενικές γραμμές “χειρότερε εχθρέ” δε διαφωνούμε. Ακόμα και αυτό που λες ότι “δεν είναι το ίδιο να διαβάζεις στίχους από το pc αντί για το βιβλιαράκι του cd” προϋποθέτει ότι το αντικείμενο από μόνο του και όχι η ουσία που κρύβει σε έλκουν. Από τη στιγμη λοιπόν που θα αποδεχθούμε την αγάπη και προς το αντικείμενο θεωρώ λογικό να αποδεχθούμε και την αγάπη προς το σπάνιο/όμορφο/βάλε-όποια-άλλη-ιδιότητα-θες αντικείμενο. Την υπερβολή και εγώ την καταδικάζω αν και τα όρια είναι διαφορετικά για τον καθένα (δες το φίλο παραπάνω με το διαφορετικό logo των maiden)
Ρε mindtakis! Βάλε τις εικόνες, απλά σου είπα σε spoiler γιατί η εικόνα σου έπιανε όλη την οθόνη! Κάνε edit και ξαναβάλτες
Κατανοώ ότι αυτό που λές έχει μια βάση, αλλά από την άλλη σκέψου και αυτό που σου’ πα, τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο καλλιτέχνης προτιμά κι εντέλει επιλέγει να “εκδόσει” τη μουσική του.
[B]Πάντως εδώ μιλάμε για τα Limited, special, 1st-2nd, Picture Lps και τα συναφή.[/B]
Λίγο πολύ συμφωνώ με worst. Όταν το κυνήγι τέτοιων εκδόσεων γίνεται αυτοσκοπός, ε κάπου σα να χάνεται η μπάλα. Κι εγώ έχω 2-3 special εκδόσεις και μια Ιαπωνική, αλλά απλά έτυχε
ρε γαμώτο. Μόνο εγώ βλέπω το ποστ μου 
ανύπαρκτη είμαι. Ο νέος Ασυφτάος. Κανείς δε διαφωνεί ή συμφωνεί μαζί μου ???
Λοιπόν απότι φαίνεται υπάρχει όρεξη για κατεβατά, οπότε θα συνδράμω κι εγώ.
Πάντα όταν σκέφτομαι τέτοια θέματα όπως αυτά με τις limited εκδόσεις μου έρχεται αυτό στο μυαλό:
“Ο πρώτος που, αφού περιέφραξε ένα οικόπεδο, τόλμησε να πει: αυτό εδώ είναι δικό μου, και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς για να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της πολιτικής κοινωνίας. Από πόσα εγκλήματα, πόσους πολέμους, πόσους φόνους, από πόση αθλιότητα και τρόμο θα γλύτωνε το ανθρώπινο γένος αυτός που θα ξερίζωνε τα παλούκια ή θα γέμιζε το χαντάκι και θα φώναζε στους ομοίους του: Μην τον ακούτε αυτόν τον απατεώνα. Είστε χαμένοι αν ξεχάσετε ότι τα φρούτα αυτά ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανένα!”
[B][I]Ζαν-Ζακ Ρουσό, [/I][I]Λόγος για την ανισότητα.[/I][/B]
Φαινομενικά άσχετο το απόσπασμα, όμως έτσι μου έρχεται στο νου η εμπορευματοποίηση της τέχνης. Με αλλα λόγια, σκατά στον πρώτο καλλιτέχνη που αποφάσισε να πουλήσει την τέχνη του, και πολύ περισσότερο αυτούς που αποφάσισαν να βγάλουν σε πολλές διαφορετικές μορφές το ίδιο πόνημά τους.
Από κει και πέρα τα πάντα είναι δεδομένα, το όλο θέμα έχει να κάνει με το τι έχει ο καθένας στο μυαλό του, και πολύ περισσότερο πως διαχειρίζεται το πορτοφόλι του. Προσωπικά το “Limited to X copies” ποτέ δεν ήταν κριτήριο για να αγοράσω ένα δίσκο, δε μου λέει τίποτα. Αν το βρω σε νορμάλ τιμή, πχ. 1-2 ευρώ περισσότερο από το κανονικό, μπορεί και να το πάρω, χωρίς να είναι στάνταρ όμως.
[SPOILER]Πχ το LP των Ruined Families είχε διαφορετικό εξώφυλλο στο release party τους και από μέσα ένα quote που είχαν γράψει αυτοί πάνω στο χαρτόνι. Νομίζω είχε ένα ή 2 ευρώ παραπάνω, και είχαν 13 κόπιες. Ε εντάξει το πήρα, αλλά πιο πολύ δε χάρηκα για τη σπανιότητα, αλλά για τη φράση που χαν γράψει πάνω που τανε πανέξυπνη. Και μιλάμε για μια μπάντα που ούτως ή άλλως έχει το δίσκο της σε εξαιρετικά προσιτή τιμή, και δίνει τροφή για σκέψη με τη συνολική της στάση ζωής. Εκεί ναι, θα επιβραβεύσω.[/SPOILER]
Το όλο πρόβλημα διογκώνεται από τη στιγμή που υπάρχουν οι συλλέκτες, αυτοί είναι που αγοράζουν και πουλάνε σε εξωφρενικές τιμές, γιατί αυτοί έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν πόσα πιάνει ή μπορεί να πιάσει ο κάθε δίσκος. Αν ξέρετε κάποιον, θα έχετε δει πως κάποια μέρη των συλλογών τους τρώνε γερή ανανέωση κατά διαστήματα, όσο μεγάλες και αν είναι συνολικά. Και οι περισσότεροι συλλέκτες είναι αυτοί που έχουν φράγκα, εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις που μιλάμε για ανθρώπους αφιερωμένους σε αυτό το πράγμα.
Εκεί που διαφωνώ τελείως με το μαντρέηκ είναι για τις υπογραφές και τα φετίχ.
[SPOILER]Έχω τις εξής υπογραφές σε cd ή βινύλια:
[ul]
[li]Steve DiGiorgio στο Individual Τhought Patterns των Death.[/li][li]Chuck Billy στο The Gathering[/li][li]Μέλη των Βurst στο Origo και στο Lazarus Bird[/li][li]Laura Pleasants στο Static Tensions[/li][/ul]
5 δίσκοι από τους 50 που έχω. Τρίχες δηλαδή.
[/SPOILER]
Όλα τα θεωρώ δισκάρες, δε θα σταματήσω να τα ακούω και ούτε θα τα πουλήσω ποτέ, και δεν μάζεψα τις υπογραφές για να χω να λέω, να τα κοιτάω και να βαυκαλίζομαι, αλλά γιατί ήθελα να θυμάμαι πως είπα μια κουβέντα με αυτούς που τα δημιούργησαν και αυτό είναι όλο.
Α και μην πάμε ξανά την κουβέντα στο cd vs. βινύλιο, τα χουμε ξαναπεί στο παρελθόν, για κάποιους ο ήχος του βινυλίου θεωρείται αρκετά πιο ζεστός.
Ντάξει τα πρώτα πράγματα που έγραψε ο red rum είναι όλα τα λεφτά. Μπράβο ρε.:thumbup:
[B]Kατά τ’ άλλα το όλο θέμα μπορεί να προσεγγιστεί από τρεις σκοπιές:
Του ακροατή-συλλέκτη
Του μεσολαβητή-συλλέκτη (μαγαζιά κλπ, ιδιώτες κλπ)
Του δημιουργού του έργου-και των συλλεκτικών εκδόσεων[/B]
Σχετικά με την τρίτη σκοπιά, επειδή δεν έχω βρεθεί σε ανάλογη θέση, δε μπορώ να ξέρω τους λόγους για τους οποίους μία μπάντα θα κάνει κάτι τέτοιο. Το μόνο “θετικό” που μπορώ να βρω είναι απλά κάποια παραπάνω οικονομική ενίσχυση (σε underground περιπτώσεις).
Βέβαιως για να πούμε και κάτι απλό, μπορεί η όλη φάση να είναι θέμα καύλας και δε θα λιθοβολήσω κάνεναν γενικώς. Εκφραστείτε ελεύθερα
σε όλες τις περιπτώσεις είναι για οικονομική ενίσχυση. π.χ οι Maiden έβγαλαν πρόσφατα και άλλο best of. Σχεδόν τσάμπα για αυτούς να το βγάλουν και θα τους επιφέρει λεφτά. Και το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υπάρχουν άτομα που γουστάρουν τη φάση και θα το αγοράσουν.
red rum: φανταστικό πόστ :thumbup::thumbup::thumbup:
Κοίτα dead memories στη περίπτωση των maiden πιστεύω ότι είναι για κέρδος, κι όχι προς οικονομική ενισχυσή τους -με την έννοια που το λεω- Αυτό το κατακρίνω
Πάντως διαβάζουμε τα ποστς σου:wink: Γράφε!
Εγώ επιμένω ότι δε με έχετε καταλάβει. (και προφανώς αυτό είναι δικό μου προβλημα)
Ξεχωρίζω το θέμα Τέχνη από το θέμα “φορέας Τέχνης”. Μπορεί κάποιος να λατρεύει τη λογοτεχνία αλλά να μη του ανήκει ούτε ένα βιβλίο. Να λατρεύει τη ζωγραφική αλλά να μην έχει ούτε έναν πίνακα. Και φυσικά να λατρεύει τη μουσική και να μην του ανήκει ούτε ένα cd. Επίσης εννοείται ότι η Τέχνη δε θα έπρεπε να είναι εμπόριο. (“οι καλλιτέχνες φταίμε που τη βγάλαμε στη διατίμηση” που έλεγε και ο Πανούσης) Άλλο αυτό όμως!
Αυτή τη στιγμή μιλάμε για αυτούς που καλώς ή κακώς συλλέγουν μουσική στη όποια μορφή αυτή διακινείται. Εδώ πέρα από το θέμα “Τέχνη” έχουμε να κάνουμε και με μία συλλογή αντικειμένων. Όπως κάποιος συλλέγει σπάνια κουτάκια μπύρας, γραμματόσημα ή αυτοκίνητα. Δεν παίζει ρόλο τι αντικείμενο είναι, συλλέγεις το Αντικείμενο, όχι την Τέχνη. Καλώς ή κακώς. Εδώ λοιπόν έρχεται η περιορισμένη έκδοση, η υπογεγραμμένη έκδοση ή το κόκκινο βινύλιο να κάνει το αντικείμενο που συλλέγεις πιο όμορφο. Και άρα να το θες περισσότερο. Αξίζει να δώσεις λεφτά για αυτό; Ανάλογα τις δυνατότητές σου. Όταν ήμουν φοιτητής δε διανοούμουν ότι θα ξοδέψω πάνω από 15 ευρώ για ένα βινύλιο. Όταν άρχισα να δουλεύω κατάλαβα ότι με “παίρνει” να δώσω και ένα 60άρι για κάτι που γουστάρω.
Για να πω και κάτι που μου είπε ένας μαγαζάτορας σχετικά με ένα 45άρι των Κρίνων (κόστος 500 ευρώ!) όπως βλέπεις κάποιον σε ένα σκυλάδικο να πετάει καλάθια με το κιλό και κάθε κίνηση του χεριού του είναι 100 ευρώ - αλλά γι αυτόν αμελητέα ποσότητα, έτσι κάποιος άλλος δεν το έχει σε τίποτα να δώσει 500 ευρώ για ένα 45 των Κρίνων…
Mαλλον δεν εχει κανενα νοημα…