Η φάση είναι ότι έχω πάνω από πέντε σε μία περίπτωση και στην άλλη θυμάμαι μου έφερε ένας φίλος μου το Argus σαν δώρο και το είχα και ενώ αυτός είχε καταστεναχωρηθεί εγώ ήμουν μεσ’την καλή χαρά που το είχα πλέον και σε άλλη κόπια!:lol::lol::lol:
Καλά θυμήθηκα και ένα,πρέπει να είναι το Relics νομίζω,που εντάξει είναι να το στείλω πακέτο σε Bleedin.Το εξώφυλλο είναι σχεδόν διαλυμένο από νερό και από τα χρόνια και το κρατάω επειδή είναι γαλλική κόπια ή κάτι τέτοιο(ο ήχος σε υψηλά επίπεδα πάντα:p )
Είναι σπάνια όμως!:lol::lol:
πιστευω πως εδω βρισκεται ολο το νοημα 
για μενα συλλεκτης ειναι κ αυτος που σκαει 5-10 ευρω για να παρει την πιο απλη εκδοση ενος cd (απο τη στιγμη που μπορει να το κατεβασει δωρεαν και -πλεον- χωρις διαφορα στον ηχο).
απο την αλλη, υπαρχουν limited κυκλοφοριες, επανακυκλοφοριες κλπ με πολλα εξτρα καλουδια που πραγματικα αξιζουν. για παραδειγμα η επανακυκλοφορια του The blackening, μολις ενα χρονο μετα την κυκλοφορια του, συνοδευοταν απο dvd με live, απο cd με διασκευες, απο ωραια συσκευασια κλπ. καποιοι το βρισκουν υπερβολικο να το ξαναγορασουν μερικους μηνες μετα την αρχικη του κυκλοφορια, για αλλους αξιζει τον κοπο.
προσωπικα συλλεγω (απο μια μπαντα, οχι γενικα limited εκδοσεις) και το κανω γιατι μου αρεσει. οχι γιατι υπαρχουν διαφορες στον ηχο στην 1η εκδοση η στο βινυλιο γιατι ολα αυτα ειναι σχετικα.
εχω cd που εχει καλυτερο ηχο απο το βινυλιο, εχω επανεκδοση με καλυτερο ηχο απο την πρωτη εκδοση κτλ.
δε νοιωθω να χανω κανενα νοημα επειδη εχω ενα αλμπουμ σε 2-3-50 εκδοσεις η απο ενα dvd διαλεξα την “limited” κυκλοφορια με εξτρα dvd και ενα t-shirt για παραδειγμα, αντι για την κανονικη που ειχε τη συναυλια μονο.
Πάνω κάτω, όλοι όσοι ασχολούμαστε με τη μούσικη λίγο περισσότερο από το “ακούω τα πάντα” και το “ό,τι παίζει το ραδιόφωνο”, συλλέκτες είμαστε. Μπορεί να συλλέγουμε mp3, cd, dvd ή βινύλια αλλά από τη στιγμή που κρατάμε αρχείο και το συμπληρώνουμε με σεβαστή μανία και ευλάβια, συλλογή νοείται.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν διάφορα επίπεδα μανίας. Από το να συλλέγεις απλά cd μέχρι να συλλέγεις πρώτες εκδόσεις βινυλίων. Ο καθένας διαλέγει σύμφωνα με το γούστο του και την οικονομική του δυνατότητα. Ο σκοπός όμως παραμένει ο ίδιος. Να μεγαλώσουμε και να ομορφύνουμε τη συλλογή μας. Κατά συνέπεια θεωρώ παράλογο κάποιος που συλλέγει νορμάλ cd να “την πει” σε κάποιον που συλλέγει και limited εκδόσεις ότι είναι “άρρωστος”.
Όπως είπα όμως εξαρχής, διαχωρίζω το θέμα Τέχνη από το θέμα Συλλογή. Είναι ένα χόμπι, ένας τρόπος να ξοδεύεις τα λεφτά σου, πες το όπως θες. Άλλοι τα πίνουν μπύρες, άλλοι τα τρώνε σουβλάκια, άλλοι αγοράζουν ρούχα, άλλοι δεν τα έχουν καθόλου και άλλοι τα βάζουν στην Τράπεζα να αυγατήσουν. Δε σε κάνει ούτε περισσότερο αλλά ούτε και λιγότερο ειδήμονα στο θέμα Μουσική από τον διπλανό σου. Ούτε φυσικά πιο ξεχωριστό.
Έτσι ακριβώς είναι. Το έγραψα και γω όταν μιλάμε καθαρά για την μουσική ε ναι ρε φίλε και γω θα πάρω το πιο φτηνό cd που βρήκα ξέρω γω στο κάτω κάτω ίδιο είναι.
Όταν όμως μπορείς να συνδυάσεις (αν θέλεις, γιατί σπάνια θα βγει κάτι μόνο σε σουπερ συλλεκτική πανακριβη έκδοση κάτι) την τέχνη με ένα χόμπι σου γιατί να μην το κάνεις; Είναι καθαρά θέμα επιλογής. Εμένα και κάποιους άλλους ίσως μας αρέσει. Φυσικά και αυτό δεν μας κάνει καλύτερους από κάποιον που έδωσε 7,99? για τον ίδιο δίσκο, ούτε ξέρουμε κάτι παραπάνω. Άσχετο το ένα με το άλλο. Απλά ο μεν ίσως έχει την οικονομική άνεση και ο δε όχι. Ούτε πιο φανατικό τον κάνει, ούτε πιο μάγκα ούτε τίποτα.
Προσωπικά δεν μου λέει τίποτα αν πχ εγώ αγοράσω το number of the beast πρώτη έκδοση σε βινύλιο με τζίφρα του Dickinson 350? ξέρω γω και πάει και κάποιος άλλος και σκάσει 5? στο play.com και το πάρει. Και οι δύο στο θέμα της μουσικής θα γουστάρουμε το ίδιο. Απλά εγώ έχω κόλλημα εκτός της μουσικής και με το βινύλιο ως αντικείμενο και εκείνος όχι.
Ααααα και όπως είπε και κάποιος πάνω ψόφο σε αυτούς που μαζεύουν τζίφρες και τα μοσχοπουλάνε!
Εγώ πάντως δε θα έδινα ποτέ χρήματα (ειδικά όταν μιλάμε για υπερβολές) για να αποκτήσω τη σπάνια (επαν)έκδοση μιας κυκλοφορίας που ήδη έχω σε κάποιο απτό φορμάτ. Νομίζω το μόνο που έχω σε δύο εκδόσεις είναι το [B]“Graves Of The Archangels”[/B] των [B]DEAD CONGREGATION[/B], αλλά οκ μου κόστισε 8 ευρώ το CD και 4 η κασέτα, κλάην δηλαδή.
Από κει και πέρα, αν βρω κάτι σε first press ή σε limited edition με λογικό (για μένα) κόστος θα το προτιμήσω. Δηλαδή 1000 φορές τα μεταχειρισμένα first press [B]RUNNING WILD[/B] που πήρα (κοψοχρονιά! :p) από Vangelis παρά οι όποιες επανεκδόσεις τους. Τα bonus τα κατεβάζω άμα λάχει. Από την άλλη, για τους αγαπημένους μου [B]DSO[/B], στο ebay ανέβηκα μέχρι τα 70$ για τη μόνη τους κυκλοφορία που δεν έχω ([B]“Crushing The Holy Trinity”[/B]). Παραπάνω δεν πήγα, ας είν’ καλά τα mp3 (αλήθεια, άσχετο, out-of-print κυκλοφορίες επιτρέπεται να κατεβάζουμε σε mp3 ή είναι κι αυτό παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων?).
Ακόμα δεν έχω πικάπ βέβαια κι επειδή είναι στο πλάνο μου να αποκτήσω κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς θα συμπεριφέρομαι τότε. Βλέποντας όμως πόσο το δήθεν καλτιλίκι του βινυλίου αποσκοπεί στην τσέπη του συλλέκτη ακροατή, συγχύζομαι. Και μιλάμε τώρα για -και καλά- αντεργκράου κυκλοφορίες με το CD να είναι στα 5$ και το (DIE HARD 2LP w/ red splatters on black’n’blue limited to 398 copies) βινύλιο στα 27$ ας πούμε. Πούλο λοιπόν σε αυτά.
Λοιπον,τα bootlegs τα ανεφερα επειδη προσωπικα οταν συλλεγω υλικο μιας μπαντας,μ αρεσει να εχω και αυτα τα εξτραδακια που ενδεχομενως δεν θα βρω σε επισημες κυκλοφοριες.Οπως ομως εξηγω και παραπανω,αυτο το κανω για 3 αντε βαρια 4 πολυ πολυ αγαπημενες μπαντες,των οποιων ειμαι φανμποης.Τωρα αν η χι-ψι μπαντα βγαλει το σουπερ ντουπερ limited ε οκ δε χεστηκα κιολας,εκτος αν ειναι σε λογικη τιμη σε σχεση με το κανονικο,οποτε ισως και να το προτιμησω,αν εχει πχ και ενα dvd μαζι με making of του δισκου και τετοια,γιατι αυτα δεν το κρυβω πως τα γουσταρω.
Τωρα για τα αρρωστακια του σπανιου βινυλιου και τις υπερβολικες τιμες που πληρωνουν σε ebay κτλ δεν πιστευω πως μπορω να τους κρινω γενικα,γιατι και γω αλλου ειδους αρρωστακι ειμαι,αλλα γενικα διαφωνω οριζοντιως και καθετως,γι αυτο και ενω αρχισα να μαζευω βινυλια,το ψιλοσταματησα το σπορ.Για τον ιδιο λογο αποφευγω να δωσω πολλα λεφτα για ενα cd και συνηθως ψαχνω προσφορες.Προτιμω quantity παρα price quality,γιατι πολυ απλα θελω να ακουω πολλη μουσικη και δε με ενδιαφερει να βγαλω λεφτα πουλωντας πραγματα.Δεν μπορω να δεχτω πχ οτι το ταδε σιντι(ειδικα σιντι κιολας που αντιγραφεται αβερτα) το κοστολογει καποιος 25 ευρω.Ειναι κλεψια.- Ακομα και για βινυλιο 25 ευρω πλεον δεν τα δινω.Προσωπικα μονο για box sets που περιεχουν δισκογραφιες,το συνολο των single μιας μπαντας ή τιποτα 3 cd και 2 dvd φασεις θα εδινα τοσα λεφτα για να τα αγορασω.
Οσον αφορα αυτους που αρκουνται στο mp3,οκ οπως εχει μαθει κανεις.Εγω δεν το παλευω,εξ αρχης δεν το παλεψα και γενικα το χρησιμοποιω σαν"ραδιοφωνο" οπου ακουω κατι και αν μ αρεσει το αγοραζω.
[B]Απλα τα πραγματα. Εισαι ΦΑΝ(ατικος) ?? Εχει σημασια για σενα να τα εχεις ΟΛΑ (και σε ολα τα χρωματα και σχηματα ??)?? Αγοραζεις. Δεν σε νοιαζει ?? Αγοραζεις την απλη εκδοση και χεστηκες για τα υπολοιπα (κ γιατι να σε νοιαζει αλλωστε?.. κολπα μαρκετινγκ και πωλησεων ειναι ολα αυτα τα limited…)
οτι του ταιριαζει του καθενα. και αναλογα την μπαντα εννοειται, δεν αγαπαμε ολες τις μπαντες το ιδιο… ειναι τελειως υποκειμενικο. π.χ. προτιμω να παρω 10 σουβλακια (κ ας μην τα φαω ρε αδερφε 
) παρα να παρω μια limited με bonus κλπ εκδοση των Metallica. εχω τη απλη version και μου φτανει. απο την αλλη, με ποναει που ακομα δεν εχω βρει την εκδοση του Dr Stein απο Helloween με το κιτρινο βινυλιο. κ ας τοχω ηδη σε 5-6 εκδοσεις! [/B]
[B]καμια φορα ομως, ειδικα οταν προκειται για καποιο album-σφαλιαρα, θελεις να το εχεις σε μια πιο extra εκδοση. τουλαχιστον εγω. και οχι οτι λεει κατι, απλα ειναι πιο ομορφο αισθητικα και μαρεσει εμενα πιο πολυ…[/B]
[B]καμια φορα ομως, ειδικα οταν προκειται για καποιο album-σφαλιαρα, θελεις να το εχεις σε μια πιο extra εκδοση. τουλαχιστον εγω. και οχι οτι λεει κατι, απλα ειναι πιο ομορφο αισθητικα και μαρεσει εμενα πιο πολυ…[/B]
[B]
EDIT : και συνηθως δεν ειναι πολυ πιο ακριβα, συνηθως εχει 15 το κανονικο βινυλιο, 16 ή 17 το colored. ε αν μαρεσει τοσο ο δισκος, για 2 ευρω αξιζει για μενα. εντελως υποκειμενικα εννοειται[/B]
οφ τοπικ αλλά μπορείς να κάνεις edit το πρώτο σου post και να γράψεις εκεί ότι θες να προσθέσεις.
θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιό on topic γίνεται καθώς μέσα σε 6 σελίδες έχει γίνει πανζουρλισμός.
αγοράζω limited εκδόσεις αλλά αυτό εξαρτάται κυρίως από τη μπάντα. δεν κυνηγάω καλά και σώνει το σπάνιο και το limited επειδή είναι “σπάνιο και limited”. 99% θα πάρω το απλό και τελειώνει η ιστορία. αλλά είναι μερικά γκρούπ και μερικά άλμπουμ που απλά δεν μπορώ να αντισταθώ. δηλαδή είδα την κουτάρα του νέου Virgin Steele και αρρώστησα. ο δίσκος τρελή μετριάντζα αλλά διάολε είναι Virgin Steele. και η κουτάρα είναι λατρεία με τριπλό βινύλιο, γκραβούρες, λιθογραφίες, χάρτη της ατλαντίδας, χρυσές λίρες, φωτογραφία του δολοφόνου του κένεντι. μιλάμε τα έχει όλα μέσα. ε, δεν το προσπερνάς με την καμία. η μήπως το κουτί Psychotic Waltz. έσκασα 100 γαμημένα ευρώ και ας έχω τα άπαντα σε cd και το 7" και το lp και όλα. αλλά το είδα στον ύπνο μου τη γαμημένο. δηλαδή με τι μπορεί να συγκριθεί το να βάζεις το ντέμο Aslan στο πικάπ??? τέσπα είμαι φετιχιστής. το να παραδεχτώ το αντίθετο θα είναι σαν να πηγαίνω κοντρα στην ανθρώπινη φύση μου. ακόμα και τότε που ζούσαμε στις σπηλιές ως τριχωτά πρωτεύοντα, οι χρωματιστες και γυαλιστερές πέτρες μας κάνανε εντύπωση και ως πιθηκάνθρωποι τις μαζέυαμε και τις προσφέραμε σαν δώρο στις διαολεμένα άσχημες πιθηκανθρωπίνες μας
Βump γιατί ο TSAFLAS οργιάζει με τα παιχνιδάκια.
Σχετικά πάντως με αυτό που έχουν πει αρκετοί εδώ μέσα, ότι: Ε ντάξει, μόνο για 2-3 μπάντες έχω μπει στη διαδικασία να μαζέψω τα πάντα, σκέφτομαι και το έξης. Πέρα από τον φετιχισμό που αναφέρει ο τραμπάκουλας που ακόμα δε μπορώ να ερμηνέυσω από που πηγάζει, θεωρώ ότι οι περισσότεροι που κάνουν κάτι τέτοιο, που μαζεύουν δηλαδή τα πάντα από μια μπάντα (εξαιρούνται bootlegs και τα σχετικά), κάτα κάποιον τρόπο προσπαθούν με αυτόν τρόπο, ξοδεύοντας / αγοράζοντας, να δείξουν την αγάπη τους στην εκάστοτε μπάντα (αυτό πρέπει να το είπε και κάποιος άλλος). [B]Δεν είναι όμως, σαν έναν πατέρα ο οποίος αγοράζει τα πάντα στον γιόκα του, κανοντάς του κάθε χατίρι? Από αγαπή το κάνει και πάλι ναι, έχει όμως πάντα καλά αποτελέσματα κάτι τέτοιο???[/B]
Σκεφτείτε το κι έτσι.
Προσωπικά δεν θεωρώ ότι ξοδεύοντας παραπάνω για μία μπάντα δείχνει μεγαλύτερη αγάπη γιατί πολύ απλά η αγάπη δεν είναι θέμα χρημάτων. Άλλος έχει και τα δίνει άλλος όχι. Δεν σημαίνει ότι ο πρώτος αγαπάει περισσότερο την μπάντα.
Κατά κύριο λόγο νομίζω θέλουμε να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας και στο μυαλό μας ίσως θεωρούμε ότι είμαστε πολύ μεγάλοι φανς που τα έχουμε όλα και κάποιοι άλλοι όχι.
Τι εννοείς; Κακομαθαίνουμε τον εαυτό μας;
Κατ’ αρχάς, αν θέλουμε να είμαστε τελείως ακριβείς με αυτό που είπα, μπορούμε να πούμε ότι η μπάντα κακομαθαίνει λίγο από αυτή τη συμπεριφορά των θαυμαστών της με αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση και διαρκώς, να τους πιάνει μαλάκες με την κάθε πιπάρα που βγάζει. (Εξαιρούνται underground περιπτώσεις που δεν γνωρίζω γιατί ακριβώς βγάζουν limited εκδοσεις. Μπορει για παραπάνω οικονομική ενίχυση όπως είπα, δε ξέρω).
Κατά δεύτερον, οι επιπτώσεις που υπεννόησα αναφέρονται σε αυτά που λέμε σε αυτές τις σελίδες, αν χάνεται το νόημα κλπ κλπ
πόσο υπεύθυνη όμως είναι η μπάντα γιά μια limited οπαδική κυκλοφορία και πόσο οι εταιρίες?
Θεωρω πως ειναι ο μοναδικος τροπος,ωστε να δελεασουν τον υποψηφιο αγοραστη προσφεροντας διαφορα καλουδια με την κυκλοφορια.ωστε να μην κατεβασει απλα τη μουσικη τους,αλλα να επενδυσει στην μπαντα,για να συνεχισει αυτη να παραγει μουσικη.Κακα τα ψεμματα,ειδικα το underground στους φαν και μονο στηριζεται για τη βιωσιμοτητα του.
η εκαστωτε μπαντα ελαχιστα εποφελειται απο μια “limited” εκδοση.
1000 η 1500 αντιτυπα επι το ποσοστο που παιρνει η μπαντα επι της τιμης πωλησης δεν ειναι εσοδα αξια αναφορας. ποσο μαλλον οταν μιλαμε για “μεγαλες” μπαντες.
σκεψου για παραδειγμα το fallen, οπου η limited εκδοση ηταν 2 ευρω αν θυμαμαι καλα πιο ακριβη απο την κανονικη και βγηκε σε 1000 αντιτυπα. ποσο κερδος να εχει ο καλλιτεχνης απο αυτο?
το οποιο οφελος ειναι αυτο που αναφερει ο hokam.
ουσιαστικα οι μονοι που οφελουνται ειναι οσοι αγοραζουν καποια περιορισμενη εκδοση με σκοπο να μεταπωλησουν.
τωρα τι κερδος εχουν οι maiden για παραδειγμα, απο το soundhouse tapes που με μια υπογραφη του Di’anno επανω μπορει να πιασει 4ψηφια ποσα? η απο το eddies archive που πλεον πιανει ανετα 2 φορες την τιμη που πωλουταν κανονικα?
Έχεις ένα σωστό ποιντ σ’αυτό, αλλά ο αντίλογος λέει πως κανείς δεν αναγκάζει τη μπάντα να βάλει την υπογραφή της σε κανένα συμβόλαιο. Ούτε να υπογράψει με συγκεκριμένη εταιρία. Προφανώς δεν έχουν όλες οι εταιρίες την ίδια πολιτική, εκτός από τις πολυεθνικές υπάρχουν οι ανεξάρτητες ακόμα, και εξάλλου οι όροι είναι πάντα διαπραγματεύσιμοι και από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη.
[B]καμια φορα τα πραγματα δεν ειναι τοσο “δημοκρατικα”, απαξ κ μια μπαντα βαλει την υπογραφη της, δεσμευεται, κ καμια φορα δεν μπορει να κανει πολλα πραγματα. ποσες και ποσες κυκλοφοριες εχουν βγει και λεει στην συνεντευξη ο ταδε της μπαντας “δεν ειμαστε συμφωνοι με την Χ συλλογη” η το ταδε βεστ-οφ η την ταδε εκδοση…[/B]
τα συμβόλαια των δισκογραφικών έχουν συνήθως ασαφείς διατυπώσεις και η μπάντα εκχωρεί το δικαίωμα εκμετάλλευσης των τραγουδιών της γιά αρκετά χρόνια. δυστυχώς έτσι δουλεύει το σύστημα. με λίγα λόγια σου λένε πως υπογράφεις με εμάς και οι εκτελέσεις των τραγουδιών που ηχογραφείς γιά λογαριασμό μας, μας ανήκουν γιά 25 χρόνια. take it or leave it. και επειδή η φάση δουλεύει ως τραστ, δεν μπορείς να πας σε άλλη εταιρία και να πετύχεις σημαντικά διαφορετικούς όρους. τα συμβόλαια είναι λίγο-πολύ προκάτ. εκτός φυσικά εάν είσαι ο γενικός γαμάω και οι εταιρίες πέφτουν στα πόδια σου ξερωγώ?