Ένας άνθρωπος ο οποίος ζεί για να συλλέγει ειδικές εκδόσεις (γιατί για τέτοιους μιλάει ο Ντίνος) είναι, προφανώς, αρκετά πλούσιος και με μια δόση καψίματος σε σημείο που πιστεύω ότι χάνει το νόημα που είναι η μουσική. Δηλαδή δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτόν που σκάει 60 και βάλε ευρώ για μια πρώτη έκδοση βινυλίου ή που έχει 5 διαφορετικά format της ίδιας κυκλοφορίας. Από την άλλη βέβαια όπως είπε και ο Γρακχος παραπάνω δικά τους λεφτά είναι, ότι θέλουν τα κάνουν. Απλώς το σχολιάζω.
Τώρα όσον αφορά το ερώτημα που διατυπώθηκε στην αρχή του θρεντ, [B]εγώ πιστεύω[/B] ότι ούτως ή άλλως δεν έχει και πολύ νόημα το να συλλέγεις limited αντικείμενα και τους λόγους τους είπα συνοπτικά παραπάνω. Προσωπικά είμαι περισσότερο υποστηρικτής μιας προσεγμένης κυκλοφορίας (με ότι αυτό συνεπάγεται) σε λογική τιμή. Πχ. έβλεπα limited edition του τελευταίου Metallica και έλεγα “όμορφο φαίνεται αλλά ντάξει δε παίζει να σκάσω 100 ευρώ για μια τέτοια έκδοση. Καλύτερα να πάρω την απλή και στηρίξω και άλλες μπάντες με τα υπόλοιπα λεφτά”. Επίσης δεν μπαίνω στο τριπάκι να ψάξω πρώτες κόπιες CD/βινύλια αλλά αν μου τύχουν σε καλή τιμή δε με χάλασε. Κοινώς για τα σπάνια και limited μέχρι κανα 20άρι-25άρι και μόνο εάν είμαι τέρμα πωρωμένος με τη μπάντα που το βγαλε.
Επειδή ο τίτλος του thread μπορεί να παρερμηνευτεί θα ήταν σωστό να οριστεί ή να διαχωριστεί η έννοια σπανίων / limited εκδόσεων γιατί είναι διαφορετικό πράγμα τα σπάνια λόγω μη διαθεσιμότητας πλέον και εντελώς μα εντελώς άλλο πράγμα οι ltd εκδόσεις που βαφτίζονται σπάνιες πριν καν κυκλοφορήσουν και είναι οι πλεόν κατακριτέες από τους πιο πολλούς εδώ μέσα από ότι είδα τέλοσπαντων. Οπότε καλό είναι να διαχωρίζετε πρώτα το ένα από το άλλο.
Όταν ένα original release στην εκάστοτε μορφή του, βινύλιο ή cd, δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ για αγορά και το πετυχαίνεις μια στο τόσο σε καμιά δημοπρασία ή από κανέναν ιδιώτη τότε η τιμή του ορίζεται, συνήθως, από όλους αυτούς που ενδιαφέρονται να τον πάρουν και διαμορφώνουν την τιμή η οποία πολλές φορές θα πλησιάσει ή και ξεπεράσει τα 50 ευρώ στις πιο πολλές περιπτώσεις και ανάλογα την σπανιότητα του ή το πόσες φορές εμφανίζεται για πούλημα μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα 100 ευρώ. Εννοείται οτι μιλάμε για την πλειοψηφία των σπάνιων και όχι τις εξαιρέσεις που φτάνουν τα εκατοντάδες ή χιλιάδες ευρώ. Εδώ λοιπόν δεν έχει χαθεί κανένα νόημα από κανέναν, όταν ένας δίσκος βγήκε πρίν 10 χρόνια σε 2000-3000 κόπιες και δεν ξανακυκλοφόρησε ε τότε δύσκολο να τον αποχωριστεί κάποιος, που γνωρίζει κιόλας, με λίγα λεφτά και είναι απόλυτα κατανοητό όταν αναγκάζεσαι να πληρώσεις, όταν και αν τον βρείς, δύο φορές και τρείς ακόμη την αξία του. Εδώ βέβαια μπαίνει και ο ανθρώπινος παράγοντας με την μορφή της “εσκεμμένης” αύξησης των τιμών ή αλλιώς και “πουστιά”, πράγμα το οποίο κάνουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΓΥΦΤΟΦΡΑΓΚΟΦΟΝΙΑΔΕΣ βάζοντας μια τιμή από το πουθενά όταν τύχει και διαπιστώσουν ότι δεν πουλάει κανένας άλλος αυτό που πουλάνε και βέβαια ο δεύτερος που θα πάει να βάλει για πώληση το ίδιο πράγμα θα πάει και θα το βάλει στην τιμή που βλέπει από τον πρώτο, το άν πουλήθηκε πρίν κάτι μήνες από κάπου άλλου δεν τους ενδιαφέρει. Και εκεί είναι ίσως το μόνο σημείο που χάνεται το νόημα, όταν ένας αγοραστής/fan/πορωμένος πάει και τα σκάει σε αυτούς τους καραγκιόζηδες και έτσι δημιουργείται δεδικασμένο και μετά οι τιμές έχουν νέο σημείο αναφοράς. Γι αυτό αποκλειστικοί υπεύθυνοι είμαστε εμείς που τα σκάμε όταν δεν πρέπει, κάντε μια ερευνα αγοράς πρώτα, σαρώστε όλο το internet να δείτε πόσο πουλήθηκε κάτι, με πρώτο γνωμονα το ebay αλλά και άλλα site, ακόμη και το google.
Για τα Ltd editions τώρα, κάποτε νόμιζα ότι ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού αυτές οι εκδόσεις ή ένα έξτρα κίνητρο να αυξήσουν το ενδιαφέρον του αγοραστικού κοινού, ότι και να ήταν δεν έχει σημασία γιατί τώρα έχει γίνει (άθελα τους ή μή) ένας τρόπος να μαζέψουν γρήγορα cash γιατί μετά οι ltd edition έκδοση με σκατουλί χρώμα θα έχει μεταμορφωθεί από τους απανταχού αετονύχηδες σε υπερπολυτελές απόκτημα που θα πρέπει να το χρυσοπληρώσεις οπότε είναι σαν να σου λένε οι δισκογραφικές πάρτε τώρα που πουλάμε σχετικά φτηνά γιατί μετά θα σας πιάσουν τον κώλο, άσχετα άν υπάρχουν οι μισές κόπιες ακόμη διαθέσιμες.
Εγώ προσωπικά μια φορά έκανα την “μαλακία” να τα σκάσω χοντρά για το Bolt Thrower - Those Once Loyal LP το οποίο είχε βγεί 1000 copies μόνο και το πήρα μετά από μερικούς μήνες 80 ευρώ σε δημοπρασία, τώρα το βλεπω και πωλείται γύρω στα 100 από δημοπρασίες και μέχρι 150 από μερικούς άλλους. Τώρα τι να πείς, υπάρχει και ο παράγοντας πόρωση που συνήθως υπερσκιάζει όλα αυτά που είπα και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται η αγορά, όπως είπε και χοντρά χοντρά ένας καραγκιόζης ξένος τραπεζικός πρόσφατα για την ιστορία με τα ελληνικά ομόλογα και την ελληνική κρίση γενικότερα “Το να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα δεν είναι παράνομο!!” Η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα συνεχίζει να τον παίζει ασύστολα λέω εγώ…
[B]Όταν λέω αναζήτηση για σπάνιες εκδόσεις στον τίτλο[/B], εννοώ αναζήτηση για 1st press δίσκους κλπ, ενώ μπορεί να βολευτείς και με την 5ή έκδοση του εκάστοτε δίσκου.
Προφανώς αν το τάδε σπλιτ της μπάντας έχει κυκλοφορίσει μια φορά σε 1000 αντιτυπα εννοείται ότι δεν είναι ούτε μία στο 1.000.000 κατακριτέο να το ψάχνεις.
Αλλά το να ψάχνεις ξερώ γω την πρώτη έκδοση του fear of the dark και να τα σκας χοντρά είναι μαλακιά. Αυτό εννοώ με την λέξη: “σπάνίων” στο θρεντ.
Αυτο κατα την γνωμη σου φιλαρακι, επειδη το λες εσυ δεν παει να πει οτι ειναι και νομος. Για καποιον μπορει η πρωτη εκδοση να σημαινει κατι συναισθηματικα και να εχει αλλη αξια. Μπορει να αξιζει αυτο το Χ παραπάνω ποσο. κ αν τα έχει να τα δώσει και γουσταρει, γιατι να ειναι κατακριτεο, δεν το καταλαβαινω… εξαρταται την πορωση, αν έχεις τα $$$, και κατα ποσο διατιθεσαι να τα αγορασεις. Βεβαια δεν εννοω να πιαστεις κοροιδο σωνει και καλα και να χρυσοπληρωσεις γελοια ακριβα εναν δισκο μονο κ μονο επειδη ειναι πρωτη εκδοση. αλλα αν ειναι σε λογικα πλαισια για την αξια του, ακομα κ αν ειναι ακριβοτερος απο την 2η η 3η εκδοση, αν πιστευεις οτι αξιζει, γιατι οχι ??.. my 2 cents…
Δεν θα αναλυσω τι πιστευω και θα το αφησω για αλλη φορα,
αλλα η εκδοση βινυλιου του ντεμπουτου των Bathory με κιτρινη κατσικα
και οχι λευκη εχει πουληθει αν θυμαμαι καλα 1500 δολλαρια.
Αυτο δεν ειναι κατακριτεο,δεν το σχολιαζω καν.
Ωραία, μπορείς να μας εξηγήσεις τη συναισθηματική διαφορά του να έχεις π.χ. ένα “Master of Puppets” που από πίσω γράφει MFN με ένα “Master of Puppets” που από πίσω γράφει Polygram? Γιατί αυτή είναι η διαφορά που πληρώνεις.
ναι, εννοειται. Απλα για μενα θα μετραγε αν ειχα τρελο κολλημα με το master of puppets! Αν κανει η εκδοση της πολυγκραμ 15 ευρω κ της ΜΦΝ 25, ισως πω ΟΚ τα δινω κ εχω αυτο που εψαχνα. Αν κανει 60 ομως αλλαζει το θεμα.
οσο για την ουσιαστικη διαφορα…δεν ξερω, για μερικα πραγματα μαρεσει να εχω τον Χ δισκο που βργηκε τοτε, ηταν κατι φρεσκο και εκανε “μπαμ”, και η μπαντα προωθουσε με οτι δυναμεις διεθετε, κ αλλο να εχω μια επανεκδοση που βγηκε επειδη η εταιρεια ειδε οτι πουλαει κ ειπαν να βγαλουν μερικα φραγκα ακομα. η διαφορα ειναι γελοια, το αντιλαμβανομαι, γιαυτο και ισχυει για πολυ πολυ λιγα γκρουπ. για το 99% των γκρουπ, οι επανακυκλοφοριες ειναι υπεραρκετες για μενα, δεν ειμαι απο αυτους που αγοραζουν ΜΟΝΟ πρωτες εκδοσεις γιατι ειναι πιο true η ξερω γω καμια αναλογη παπαρια… ελπιζω να μην παρεξηγηθηκα ως τετοιος! απλα για μερικες ελαχιστες εξαιρεσεις το δικαιολογω. δατς ολ!
Βασικα κατα τη γνωμη μου,αν και δεν εχω ουτε πικ απ ουτε ασχολουμαι με βινυλια προς το παρον,αξιζει να δωσεις περισσοτερα λεφτα για να αγορασειθς μια πρωτη εκδοση μονο αν εχει διαφορετικο artwork.Αλλο το “In The Name Of Suffering” με το original εξωφυλλο κι αλλο το “In The Name Of Suffering” με το σπιτι απ’εξω.Θα προτιμησω να δωσω περισσοτερα λεφτα για να παρω το βινυλιο με το artwork που διαλεξε και ισως εφτιαξε το συγκροτημα παρα το βινυλιο με το αλλαγμενο απο τη δισκογραφικη,για τον ενα η τον αλλο λογο,artwork.Και οπως πολυ ειπαν πριν απο εμενα,καποιοι αγαπανε πολυ καποια συγκροτηματα και θελουν να εχουν στα χερια τους βινυλια και CD οπως αυτοι διαλεξαν να κυκλοφορησουν.
Παρ’ όλο που επιμένω ότι αγορές τύπου ριπνούμπ είναι ακρότητες (ή μάλλον παλαβομάρες), μπορώ να δεχτώ ότι για τον καθένα ενδεχομένως υπάρχουν εξαιρέσεις, αντικείμενα του πόθου που στέλνουν τη λογική για τσάι. Κι εγώ π.χ. τώρα που το σκέφτομαι, αν έβρισκα το Highway to Hell με το αυθεντικό εξώφυλλο*, θα το χτύπαγα κι ας χρειαζόταν να δώσω κάτι παραπάνω. Εκατό δολλάρια δεν ξέρω αν θα δινα, αλλά.
Και για να πάρω το θέμα από την αρχή, από το 2003 είχα mp3 player με 30gb σκληρό. Tα cd τα αγόραζα κυρίως για να λέω οτι τα έχω αλλά και για να στηρίξω τον εκάστοτε καλλιτέχνη/συγκρότημα.
Δηλαδή από το 2008 που άρχισα να αγοράζω βινύλια δεν άλλαξε κάτι γιατί έτσι κι αλλιώς τα cd τα αγόραζα, έβλεπα το artwork/στίχους κτλ και μετά πήγαιναν στο ράφι.
Η πλειοψηφία των cd που έχω δεν έχουν παιχτεί πάνω από 5 φορές σε cd player.
Χαρακτηριστικά το ομώνυμο των Jesu δεν έχει παιχτεί ποτέ σε cd player αλλά θυμάμαι οτι έδωσα 18? για να το αγοράσω. Προφανώς δεν άλλαξε κάτι γιατί το album το είχα κατεβάσει (παράνομα) πολύ καιρό πριν.
Τα βινύλια εκτός του οτι έχουν μεγαλύτερο “εξώφυλλο” σου δίνουν την αίσθηση οτι είναι πιο ανθρώπινα, μερικά είναι αριθμημένα στο χέρι για παράδειγμα, ο αριθμός τους είναι περιορισμένος και άλλα πολλά. Καμία σχέση με το cd δηλαδή.
Εξαιρετικό είναι το artwork του split των pg. 99/city of caterpillar
Για την ακρίβεια θέλω να αγοράσω άλλη μια κόπια για να το κορνιζάρω.
Πολύ ωραίο είναι και το alchemy index των thrice το οποίο είναι 4 10"
Αλλά ξαναλέω οτι η αγορά των βινυλίων δεν έχει καμία διαφορά με αυτή των cd.
Το οτι είναι υπερβολή τα 100$ που έδωσα για να πάρω ένα 12" το γνωρίζω. Κάποιος άλλος θα έλεγε οτι θα μπορούσα να τα αξιοποιήσω καλύτερα αυτά τα λεφτά, αλλά δυστυχώς η μουσική μ’αρέσει και είμαι διατεθειμένος να δώσω κάτι παραπάνω για ορισμένα συγκροτήματα/album.
Ελπίζω να μην εννοείς ότι αν δεν ήσουν διατεθειμένος να δώσεις κάτι παραπάνω, αυτό θα σήμαινε ότι δε σ’ αρέσει η μουσική.
Γιατί αν εννοείς κάτι τέτοιο ετοιμάσου για νέο γύρο στο διαδικτυακό ρινγκ μαδαφάκα!
Βασικά οι δίσκοι βινυλίου είναι σε μια χαρά τιμές.Και άντε άμα πετύχεις καμιά πρώτη έκδοση να δόσεις κάτι παραπάνω,όχι πολύ όμως.
Είχα πετύχει πρώτη κόπια(σχεδόν επειδή υπάρχει και μία ιδιαιτερότητα στην συγκεκριμένη περίπτωση)του The Beatles(White Album) με όλα τα πόστερ μέσα,της Παναγιάς τα μάτια,και δεν θυμάμαι να έδωσα τίποτα το αξιοπερίεργο.Δηλαδή εδώ σου ζητάνε 15 ευρώ για μία “καλή” έκδοση cd είπαμε.
Και επαναλαμβάνω μην ψάχνετε να αιτιολογήσετε το κυνήγι πρώτων εκδόσεων με το απλό είναι “απλά η διαφορά στα γράμματα”.Είναι κόλλημα ναι αλλά όχι τόσο απλό.
Πάντως τάσσομαι υπέρ των συλλεκτών και των λοιπών ανώμαλων,πρώτων επειδή εν μέρει είμαι και εγώ και στην συνέχεια επειδή πιστεύω ότι αυτή η τρέλα,όταν ξέρουμε γιατί την κάνουμε,έχει κατά βάση συναισθηματικούς/ψυχολογικούς/ηθικούς ότι-στο-διάολο λόγους από πίσω.
Τώρα αν πάμε και αγοράζουμε στα “τυφλά” ότι βγήκε επειδή έχει μισή φώτο παραπάνω ναι,εκεί διαφωνώ
Για την ακρίβεια θέλω να αγοράσω άλλη μια κόπια για να το κορνιζάρω.
Το δήθεν καλτιλίκι ποιός το όρισε για να έχουμε καλό ρώτημα? Πάνω στη κουβέντα με έναν πορωμένο συλλέκτη ορίστηκε? Δεν είναι κάλτ το βινυλιο, trust me its my job. Αν καποιος το θεωρεί κάλτ για να ανεβαίνει στα μάτια των φίλων του ή και στα δικά του δικαίωμα του, αλλά η προσωπική θέση του καθένα δεν νομίζω να ορίζει το status της αγοράς βινυλίου ή και CD ακόμη. Καλώς ή κακώς η μουσική αποτυπώνεται σε κάποια μέσα ακόμη, η ψηφιακή μορφή της μουσικής αρκεί σε όλους για να επιτελέσει το σκοπό της, με απλά λόγια μια χαρά ακούς μουσική από mp3/wav/flac και λοιπά format. Κάποιοι αρκούνται σε αυτό, κάποιοι θέλουν κάτι παραπάνω από ένα άψυχο mp3, αμφότεροι πληρώνουν γιαυτό (στις υπόλοιπες χώρες έστω).
Με τη λογική του Chris και η αγορά CD θα έπρεπε να θεωρείται δήθεν καλτιλικι όπως και η αγορά merchandise, μπλουζάκια, στρινγκάκια και κονκάρδες, αφού πλέον είμαστε στο digital age και τα έχουμε όλα σε ένα τετράγωνο κουτάκι αποθηκευμένα, τι ανάγκη να υπάρχει για να αγοράσεις κάτι εκτός από την ανάγκη να θεωρείς τον εαυτό σου “κάλτ”?
Εγώ το μόνο που έχω να πώ είναι ότι η αξία των περισσότερων βινυλίων για κάποιο μαγικό λόγο όχι μόνο δεν πέφτει με το πέρασμα των χρόνων αλλά σε πάρα πολλά ανεβαίνει κιόλας, αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογείται να σκάς ένα σκασμό λεφτά για βινύλιο αλλά τα +5,+10 ή +15 ευρώ από την αξία του CD είναι απόλυτα δικαιολογημένα. Βέβαια για την απόκτηση αντικειμένων πόθου όλα δικαιολογούνται οπότε εκεί κανείς μα κανείς δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να χαρακτηρίσει κάποιον παλαβό ή κοροίδο, νομίζω όλοι έχουν κάνει η κανουν παρόμοιες σπατάλες για χειρότερα πράγματα από την αγορά ενός βινυλίου, μόνο και μόνο τα πεταμένα λεφτά για ξίδια και τσιγάρα που έχετε χαλάσει όλοι εδώ μέσα αρκούν για να σας βουλώσει το στόμα ακόμη και αυτός ο πεταμένος συλλέκτης που σκάει λεφτά για το βρακί της lady gaga:p
Ειδικά η αγορά cd’s σίγουρα αντιμετωπίζεται, τώρα πια, ως “καλτιλίκι”!
Όταν άρχισε δειλά-δειλά, πριν κάποια χρόνια, να διαδίδεται ως μουσικό format το mp3, αμέσως άρχισαν στο Metal Hammer (δηλαδή στο κατ’ εξοχήν “ιδεολογικό όργανο” των εμπόρων της μουσικής σε ό,τι αφορά το metal) τα editorials και άλλα άρθρα που τόνιζαν με κάθε τρόπο το “οπωσδήποτε cd, θάνατος στα mp3 του Διαόλου” με κύριο (αν όχι μοναδικό) επιχείρημα ότι “ε, αλλιώς είναι ρε παιδιά να πηγαίνεις τη βόλτα σου στο δισκάδικο να πάρεις το cd, μετά να ανοίγεις και το βιβλιαράκι, να το μυρίζεις, να διαβάζεις τους στίχους, μετά να βάζεις το cd στο ράφι και να καμαρώνεις τη δισκοθήκη σου…”.
Κάποια χρόνια μετά όταν άρχισα να παρακολουθώ το φόρουμ εδώ πέρα, διάβαζα από δω κι από κει ποστ που ήταν επίσης σ’ αυτό το μοτίβο. Δηλαδή, προσπάθεια να “ρομαντικοποιήσουμε” μια διαδικασία, ένα μέσο, που δεν αποτελεί παρά μια εξελικτική βαθμίδα στο πώς η τεχνολογία αλλάζει συνεχώς τον τρόπο που ακούμε μουσική.
Σίγουρα οι cd-άκηδες δε συγκρίνονται σε γραφικό καλτιλίκι με τους βινυλιάκηδες, αλλά όποιος δε βλέπει στα επιχειρήματά τους μια παρόμοια λογική μάλλον είναι τυφλός.
Τώρα αν απόψε ήμουν κακός θα άρχιζα και καμιά συζήτηση για το κατά πόσον είναι άσχετα μεταξύ τους φαινόμενα, τα τελευταία χρόνια, η κρίση των δισκογραφικών και η άνοδος της δημοτικότητας του βινυλίου, αλλά άστο… θα (παρα)βγούμε οφφ-τόπικ, και παίζει να με βγάλετε και τρελό…
Ναι τώρα το είδα ότι έτσι που το αναφέρω είναι κουλό!! Όπως θα δείς και παρακάτω αναφέρομαι στις νέες κυκλοφορίες.
Στο ένα αναφέρομαι στην διατήρηση/αύξηση της αξίας του βινυλίου με το πέρασμα των χρόνων και με αυτό σαν επιχείρημα στην ουσία δικαιολογώ την αυξημένη διαφορά από το CD για τις πιο πολλές [B]νέες [/B]κυκλοφορίες στις οποίες η διαφορά είναι όντως από +5 έως και +15 ευρώ. Μήπως νόμισες ότι επειδή σκάς +10 ευρώ για ένα βινύλιο δικαιολογεί και την διατήρηση ή αύξηση της αξίας του?
Γιατί βάσει αυτών που βλέπω τόσα χρόνια 90 στα 100 CD έχουν μειωμένη αξία 5 με 10 ευρώ κάτω από την αρχική τους τιμή μετά από κάποια χρόνια (5 με 10 σου λέω για να μη πώ παραπάνω) και τουλάχιστον 50 στα 100 βινύλια δεν έχουν πέσει ή έχουν ανέβει κιόλας από την αρχική τιμή τους.
Με “το δήθεν καλτιλίκι του βινυλίου” ομως δεν εννοούσα γενικά την αγορά βινυλίων. Εννοούσα τον “αέρα” στην τιμή του βινυλίου σε σχέση με αυτή του CD που δεν δικαιολογείται από το κόστος κατασκευής αλλά από το vintage του πράγματος, τον περιορισμό σε κόπιες και διάφορα τύπου, Χ κόπιες σε μωβ με λαχανί βούλες, Υ κόπιες σε τιγρέ και πάει λέγοντας. Να σημειώσω δε εδώ ότι πολλές τέτοιες εκδόσεις με χρωματιστά βινύλια τις βρίσκω πανέμορφες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κοστίζουν και δυο φορές όσο το CD.
Επίσης αυτό που περιγράφω, δεν συμβαίνει παντού και πάντα αλλά συμβαίνει. Ειδικά στο underground ακραίο metal παίζουν απίθανες διαφορές. Σ’ αυτό αναφέρομαι.
[/SPOILER]
