Συνεπώς αυτός ο “μαγικός λόγος” δεν είναι παρά η προσπάθεια των εταιριών να βγάλουν όσο γίνεται μεγαλύτερο κέρδος ανά κόπια, όσο βλέπουν ότι τα χρόνια περνάνε και οι πωλήσεις τους δεν ανακάμπτουν. Θα μου πεις, γιατί το κάνουν αυτό “τσιμπώντας” τα βινύλια και όχι τα cd; Είναι απλό, γιατί το βινύλιο είναι πολύ πιο εύκολο να πλασαριστεί ως το αντικείμενο του πόθου που δε συγκρίνεται με το mp3, ως το ασυναγώνιστο φετίχ που γι’ αυτό αξίζει να σκάσεις και 20 και 30 και 40 και όσα-ευρώ-χρειάζεται. Οι τιμές στα cd από την άλλη είναι αναπόφευκτο να πέφτουν με τα χρόνια, γιατί παραμένουν το κύριο εμπόρευμα των εταιριών και όταν το κύριο αυτό εμπόρευμα δεν το αγοράζει ο κόσμος όσο θα ήθελαν, εξ’ αιτίας των εξωφρενικών τιμών (ειδικά στις καινούριες κυκλοφορίες), πρέπει να εφαρμόσουν τη γνωστή και παμπάλαια τακτική του ξεπουλήματος. Και βέβαια μ’ αυτό το γεγονός, επιμένω, δεν είναι καθόλου άσχετο το ότι τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να “ντύσουν” και το cd μ’ αυτή τη “ρομαντική αχλύ” του βινυλίου, να το κάνουν ένα “μικρό βινύλιο”. Κάπως πρέπει να πείσουν τον κόσμο να τα σκάσει για ν’ αγοράσει κάτι που την ίδια ώρα μπορεί να αποκτήσει ελεύθερα, χωρίς κόστος, στο διαδίκτυο.
Στην πράξη όμως βλέπουμε ότι πολύς κόσμος στρέφεται προς την αγορά βινυλίων ακριβώς λόγω αυτού του vintage/“cult” περιτυλίγματος. Δεν είναι ότι οι περισσότεροι είχαν πικ-απ από παλιά αλλά αγόραζαν cd και όχι βινύλια επειδή τα πρώτα είναι πιο φτηνά, όπως λέει και η λογική. Πολλοί ψήθηκαν ν’ αγοράσουν πικ-απ και ν’ αρχίσουν να αγοράζουν τους δίσκους τους σε βινύλιο ακριβώς επειδή γοητεύτηκαν από όλη αυτή την κουλτούρα του βινυλίου. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν έχω πρόβλημα με το βινύλιο. Κι εγώ με την εκμετάλλευση της καύλας των οπαδών τα έχω κυρίως. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα δύο δείχνουν να πηγαίνουν πακέτο.