Eκλεισα για Λονδινο.
Οποιος θαρθει κ θελει παρεα , να μου στειλει να καφριλιασει μαζι μας.
Μονο εγω προσεξα οτι τα δοντια του φλυν ειναι ΤΕΛΕΙΑ ενω ‘‘καποτε’’ ειχε καπως ποιο στραβα δοντια?Δυο πραματα μπορει να συνεβησαν , ειτε τα εφτιαξε ο ιδιος οποτε παω πασο, ΕΙΤΕ του τα εφτιαξε digitally η roadrunner για το βιντεο οποτε οι τυποι ειναι αηδιαστικοι. ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟΙ [-X
1:15 - 1:34
Φοραει σιδερακια.
ο δισκος γαμαει δεν μας ενδιαφερουν τα δοντια του rob…
Αυτο καταλαβες? Οτι με νοιαζουν τα δοντια ,ή οτιδηποτε αλλο εχει να κανει με τη εξωτερικη του εμφανιση? ΑΠΛΑ καταδικασα τη περιπτωση που του αφαιρεσε τις ατελειες η roadrunner για το βιντεο, στα προτυπα της ποπ κουλτουρας. jeez [-X
νομιζω οτι σε προηγουμενα βιντεο δεν τα διορθωναν τα δοντια του
και σε συνεντευξεις δεν τα εχω δει φτιαγμενα
αρα μαλλον τα εφτιαξαν στο βιντεο
Αυτό. Αν πω οτι αρχίζει και μου αρέσει περισσότερο απο το The Blackening κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ιερόσυλος?
ιεροσυλος ειναι αυτος που λεει οτι δεν του αρεσει…
Λοιπόν στην αρχή με το που το άκουσα λέω εντάξει Blackening pt2 είναι τούτο, δεν έχει κ πολλά να μας πεί.
Και η αλήθεια είναι ότι βρίσκω κάμποσες μελωδίες όμοιες με τον προκάτοχο.
Αλλά μετά από μπόλικες ακροάσεις πιστεύω πως πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά. Τις τελευταίες μέρες το ακούω ασταμάτητα. Οι συνθέσεις σε υψηλά επίπεδα, με ζυγισμένη μελωδία και “καφρίλα”.
Απλά μου λείπει κάτι κυρίως σε θέμα ατμόσφαιρας σε σχέση με το προηγούμενο, μου φαίνεται λίγο πιο ρηχό, ενώ το Blackening μου έκανε πιο σκοτεινό.
Σε γενικές γραμμές πάντως πολύ καλός δίσκος.
[B]Machine Head - Locust (Live in Portugal) [/B]
[B][COLOR=“Red”]Check![/COLOR][/B]
Ελπίζω να παίξουνε καμιά 1,5 ώρα όπως σε όλες τις εμφανίσεις τους!
Για το δίσκο:
-Δεν είναι Blackening pt2, σαφώς και διαφέρει σε σημεία, αλλά και σε περιεχόμενο (blackening πιο σκοτάδι, όχι όπως εδώ)
-Όλα τα κομμάτια είναι ωραία και το καθένα τη χάρη του! Προτιμώ 7 ωραία κομμάτια και διάρκεια 50 λεπτών παρά μιας ώρας με ένα ή δύο “fillers”. (Άσχετα που η μία ώρα του Blackening δεν είχε ούτε ένα “filler”)
-Με 1 ή 2 ή και 10 ακροάσεις δε βγαίνει συμπέρασμα αν είναι καλύτερο του προκατόχου του. Το Blackening λιώνει στον δισκοπαίχτη μας για περίπου 4 χρόνια και να μη το θες το έχεις λατρέψει. Από την άλλη μια βιαστική κριτική για το Locust μπορεί να είναι είτε αρνητική λόγω λίγων ακροάσεων, είτε θετική γιατί μιλάμε για φρέσκο υλικό μετά από 4 χρόνια, κάτι που πολύ περιμένανε αγωνιωδώς!
-Το I am Hell υπέροχη εισαγωγή, κοπανίδια φάπες και ιστορίες μετά, πανικός. Το Be still and know πιο απλό σε δομή, εμψυχωτικό ρεφρέν. Locust επίσης μπαίνει ωραία, είναι το κλιπ του δίσκου. Ίσως έχει κάτι το εμπορικό πάνω του, αλλά δε γαμείς!;
-This is the end, από τα καλύτερα σημεία του δίσκου. Δυναμικά drums, this ends now κραυγάζει ο flynn και πάμε μπροστά με διάθεση για αλλαγή. Δε κυνηγάμε χαμένα όνειρα! Υπέροχα σόλος! To Darkness within έχει και κάτι διαφορετικό, δε θα το έλεγα ροκ όπως είπαν κάποιοι. Εχει και κάποια σημεία ξεσπάσματος, και κάποια πιο ήρεμα.
-Pearls before swine κατά κάποιο τρόπο το αντίστοιχο του beautiful mourning. Whow we are απλά κομμάταρος! 
Το ακουσα και εγω μεσα στον μηνα και θελω να πω την γνωμη μου.Δεν ειναι με τιποτα καλυτερο απο το The Blackening και αυτο δεν νομιζω να αλλαξει με τα χρονια. Δεν ειναι ουτε ισαξιο, ειναι ενα σκαλι πιο κατω. Αλλα και παλι ειναι μεγαλος δισκος με δουλεμενες συνθεσεις, οσο μελωδικος και οσο “ντου και ξυλο”’ χρειαζεται και με υπεροχες κιθαρες και ερμηνειες. Ειναι ο δισκος που ακολουθησε το The Blackening και αυτο ηταν απο μονο του ενα προσθετο βαρος. Και η μπαντα τα καταφερε αψογα στην αποστολη “πως διαδεχεσαι μια τετοια δισκαρα?”… Σιγουρα μεσα στους καλυτερους δισκους της χρονιας και ισως ο δευτερος πιο ολοκληρωμενος και πληρης των Machine Head.
Μα να γουστάρω τόσο τρελά τους Machine Head και να μη βρίσκω χρόνο να ακούσω το νέο τους άλμπουμ? Τέσπα είμαι μόλις στη δεύτερη ακρόαση και τα ΣΠΑΕΙ αγρίως! Λίγο πιο μαζεμένο από το The Blackening σε χρόνο και θα προσέθετα λίγο πιο μελωδικός ειδικά σε κομμάτια όπως το Who We Are με την χορωδία (το ρεφρεν μου φέρνει σε Hard Rock μπάντα, πολύ μελωδικό για MH αλλά τα σπάει), και με κάτι riffs τέρμα Black metalάδικα (This Is The End στην εισαγωγή, I Am Hell το ρεφρεν το υπόλοιπο χαμός) με θεική ρεφρενάρα στο Be Still And Know και εισαγωγή με tapping. Δεν ανέφερα καθόλου τα Locust και Pearls Before The Swine που είναι γαμηστερά groovy κομμάτια Machine Head. Ξεχωριστή αναφορά στο Darkness Within που όπως το νιώθω είναι πολύ προσωπικό κομμάτι για τον Flynn, γι αυτό και η πολύ ωραία παραπομπή:
“So pray to music build a shrine
Listen in these desperate times
Fill your heart with every note
Cherish it and cast afloat
Because god is in these clef and tone
Salvation is found alone
Haunted by its melody
Music it will set you free
Let it set you free”
ύστερα από πόλλες ακροάσεις…τελικί είναι ΔΙΣΚΑΡΑ.
σίγουρα κατώτερο από το blackening που το θεωρώ το καλύτερο μέταλ album της δεκαετίας, αλλά και πάλι, έγραψαν μεγάλο δίσκο!
το μοναδικό συγκροτημα που τα τελευταία χρόνια δεν με έχει απογοητεύσει στο ελάχιστο…