Λιγο η ελλειψη χρονου, λιγο το γεγονος οτι μου αρεσει να αφηνω καποιες μερες να περασουν για να “κατακατσει” μεσα μου η ολη εμπειρια απο ενα live περασαν 2 εβδομαδες. Ας γραψω λοιπον εστω και αρκετα καθυστερημενα και εγω την γνωμη μου για την συναυλια αν και ολοι οι προηγουμενοι με καλυψαν ως ενα βαθμο. Μιλαμε για [B][SIZE=3]ΕΠΟΣ[/SIZE][/B] που θα το μνημονευουμε για πολλα χρονια.
Τι να πρωτοπεις για αυτη την φανταστικη απο ολες τις πλευρες συναυλια που μας προσεφερε η μπανταρα? Ολα ηταν οπως επρεπε, ολα ηταν ιδανικα με μοναδικη εξαιρεση την αφορητη ζεστη μεσα στο μαγαζι και την τρελη βροχα που εριχνε μετα. Το θεμα της ζεστης ηταν καπως εκνευριστικο, ακομα και πριν ανεβουν οι Machine Head στην σκηνη ιδρωνες απλα και μονο που ησουν στον χωρο και καλο ειναι οι υπευθυνοι να το κοιταξουν αυτο την επομενη φορα.
Αλλα εδω τελειωνουν τα αρνητικα και παμε στα θετικα της συναυλιας. Απο την πρωτη στιγμη που πατησαν το ποδι τους στο σανιδι και για 2,5 ωρες οι Machine Head μας εδωσαν τα μυαλα στο χερι, τοσο απλο και καθολου υπερβολικο, οποιος ηταν εκει ξερει… Φουλ ορεξατοι και παθιασμενοι ολοι στην μπαντα απεδωσαν σεμιναριακα ολα τα κομματια και εδωσαν μαθηματα για το πως πρεπει να ειναι ενα metal live. Παικτικα αψεγαδιαστοι, με εξαιρετικο ηχο και με τον αερα και την ανεση της μεγαλης μπαντας που πολυ απλα “το 'χει…” και το ξερει.
Ο καινουριος Jared MacEachern στο μπασο εχει δεσει ιδανικα με τους υπολοιπους, δεν σταματησε να χτυπιεται και εκτος απο υπεροχος μπασιστας προσεφερε πολλα και στα δευτερα φωνητικα, αλλωστε στις 2 προηγουμενες μπαντες του ηταν τραγουδιστης και κιθαριστας. Ο Dave McClain ηταν “Like a ten ton hammer, son”, φανταστικος ντραμερ, βασανιζε αλυπητα τα τυμπανα του. Ο Phil Demmel που εχει παιξει καθοριστικο ρολο στην αναγεννηση της μπαντας απο το Through The Ashes Of Empires και μετα ηταν εξαιρετικος και δεν εχανε νοτα και οσο για τον General Robb Flynn μας απεδειξε χωρις πολλα πολλα οτι ειναι απο τους καλυτερους frontmen στο metal αυτη την στιγμη. Αψογος στα φωνητικα του, καταπληκτος στα παικτικα του καθηκοντα και με φοβερη επικοινωνια με τον κοσμο. Εχει μεγαλη αυτοπεποιθηση και ειναι πραγματικος αρχηγος με τα ολα του. Σου τραβαει το βλεμμα και σε πωρωνει με τις παροτρυνσεις του για “εκτροχιασμους”… Μεγαλο respect.
To setlist ηταν παρα πολυ δυνατο με 5 κομματαρες απο τον κορυφαιο τους δισκο το The Blackening, τα Beautiful Mourning, Clenching The Fists Of Dissent, Now I Lay Thee Down, Aesthetics Of Hate και φυσικα το Halo, 4 απο το Through The Ashes Of Empires, τα Imperium, Bite The Bullet, All Falls Down και Descend The Shades Of Night. Απο τον καινουριο τους δισκο το Bloodstone & Diamonds
επαιξαν τα Now We Die, Killers & Kings, Take Me Through The Fire και Game Over, ειχαμε 3 απο το Superchager τα 3 αντικειμενικα καλυτερα του δισκου Bulldozer, Crashing Around You και Supercharger ενω το Unto The Locust εκπροσωπηθηκε απο τα Darkness Within και Locust και το The Burning Red απο τα From This Day και The Blood, The Sweat, The Tears. Απο τους 2 πρωτα αλμπουμ ειχαμε μονο ενα κομματι απο εκαστο το Davidian απο το Burn My Eyes και το Ten Ton Hammer απο το The More Things Change… Αυτο μου εκανε μεγαλη εντυπωση ειναι η αληθεια, περιμενα να παιξουν περισσοτερα κομματια απο την πρωτη περιοδο της μπαντας, ειδικα απο το Burn My Eyes. Γενικα εμεινα ευχαριστημενος απο το setlist αν και μου ελειψαν πολυ το This Is The End και το Old που ηταν πολυ πιθανα για να παιχτουν οπως και αλλα φυσικα. αλλα δεν θα γκρινιαξω αφενος γιατι η αποδοση τους ηταν το κατι αλλο, αφετερου επαιξαν το κομματι που επιθυμουσα περισσοτερο απο ολα τα “μη σιγουρακια”, ενα απο τα λατρεμενα μου Machine Head κομματια το υπερτατο Clenching The Fists Of Dissent, που οταν ακουστηκαν οι πρωτες νοτες εκστασιαστηκα… :vibrate:
Απο αποψη προσελευσης κοσμου η συναυλια τα πηγε πολυ καλα, αν και μην εχοντας οικειοτητα με τον χωρο δεν μπορω να κανω υπολογισμο για αριθμο εισιτηριων. Παντως ηταν ψιλογεματο το μαγαζι, το κοινο ηταν ορεξατο και με φοβερο παλμο και ολοι φανηκαν να περνανε τελεια. Παντα τετοια, ο Flynn φανηκε να γουσταρει καργα με το ελληνικο κοινο.
2 εβδομαδες λοιπον μετα και ακομα νιωθω την πωρωση να κυλα στις φλεβες μου οταν θυμαμαι αυτη την τοσο γεματη, πωρωτικη και αξεχαστη συναυλια που μας προσφεραν οι Machine Head. 2,5 ωρες Heavy Fuckin’ Machine Head Metal. Ηδη ανυπομονω να μας ξαναρθουν συντομα.