εγώ γιατί νομίζω ότι αδικείται επειδή τον θυμούνται για την εξωγηπεδική μποεμ ζωή και την ομορφιά του ;
Σίγουρα πιο σπουδαίος απ’ ότι ίσως του πιστώνεται
Δεν το έχω δει το ντοκ αλλά ως μεγάλος φανμπόης του Becks την περίοδο 98-03 ας πούμε μέχρι να πάει στην πιο αντιπαθητική (αλλά και μεγαλύτερη, να λέμε αλήθειες) ομάδα του πλανήτη ας γράψω δυο λογάκια. Εξαιτίας του βασικά έγινα United, βλέποντας το φάουλ με την Κολομβία στο Μουντιάλ του 98 το οποίο γενικά είναι απ’ τις πρώτες αναμνήσεις σε σχέση με ποδόσφαιρο:
Γενικά έχει κάνει πραγματάκια που οι μη-οπαδοί τουλάχιστον δεν τα θυμούνται για διάφορους λόγους, λογικά θα δείχνει κάποια απ’ αυτά μέσα αλλά επιγραμματικά μόνο τη χρονιά του τρεμπλ (όπου θυμίζω ότι ο τίτλος κρίθηκε στον έναν βαθμό με την Άρσεναλ) π.χ.
σώζει βαθμό στην πρεμιέρα με τη Λέστερ (με Ζαγόρ τότε ε) με φάουλ στο 90:
σώζει βαθμό εκτός με Wimbledon:
βάζει το νικητήριο γκολ με φαουλάρα στο εντός με τη Villa:
Βάζει αυτή τη γκολάρα στον ημιτελικό κυπέλλου που είναι ξεχασμένη γιατί βάζει μετά στην παράταση το γνωστό υποψήφιο γκολ δεκαετίας ο Giggs:
Στο τελευταίο ματς με Τότεναμ όπου κρίνεται ο τίτλος βάζει το γκολ της ισοφάρισης:
Χώρια οι ασίστ (18 αν θυμάμαι καλά)
Σ’ αυτό το ματς το Φαινόμενο έχει κάνει απίστευτα πράγματα, έχει σηκωθεί όλο το γήπεδο και τον χειροκροτάει οπότε ποιος να ασχοληθεί με τον Becks, άσε που όταν μπήκε είχε ήδη κριθεί η πρόκριση οπότε τι να λέει και που το γύρισε, garbage time ήταν. Το αστείο είναι πως περίπου ίδιο σκηνικό είχε γίνει και το 2000 πάλι με τη Ρεάλ που βάζει αυτό όταν έχουν κριθεί όλα:
και κανένας δεν το θυμάται γιατί η Ρεάλ έχει κάνει πλάκα με τρία μπαλάκια και φυσικά ο Ρεδόνδο έχει κάνει ένα απ’ τα καλύτερα κόμπο ντρίμπλας με ασίστ που έχουμε δει ποτέ.
Κι εδώ τα ίδια μόνο που εμένα προφανώς “με πήγανε”, δεν πήγα 
αφού στο ματς με το “Who is Giourkas” δεν με πήγαν και έπρεπε να γίνει. Και - επίσης ξεχασμένο λόγω του περίφημου φάουλ στο εκτός παιχνίδι - είχε βάλει φάουλ και σ’ εκείνο με Αντωνάκη-άγαλμα, τύφλα να 'χει η Πιετά λέμε
Λίγους μήνες μετά όταν κληρώθηκε με τον γαύρο η United ξαναπήγα με γαύρο θείο απ’ το χωριό μόνο που αυτή τη φορά είχα διπλό συμφέρον ως οπαδός και μικρός αντιγαύρος άρα έπρεπε να συγκρατηθώ περισσότερο να μην βγάλω άχνα όταν ξανασκόραρε
(χάλια αυτές οι φανέλες ε, άλλο που είδαμε άλλα εκτρώματα αργότερα)
Προφανώς είχε και κακές στιγμές όπως “την” κόκκινη ή το χαμένο πέναλτι με την Πορτογαλία, προφανώς η καριέρα του μετά τη Ρεάλ είναι διαδικαστική, σε γενικές γραμμές όμως νομίζω ότι αν και δεν είναι σίγουρα ανάμεσα στους all-time greats της γενιάς του, επιπέδου Ζιντάν ή Φαινομένου ας πούμε, αν μιλάμε για τα καλά του χρόνια και ειδικά για πλάγια χαφ συγκεκριμένα μπαίνει στο αμέσως επόμενο tier παικτών. Μετά τον Ζουνίνιο που νομίζω ότι αντικειμενικά είναι ο κορυφαίος του είδους, είχε μάλλον το καλύτερο πόδι στα φάουλ. Στη Ρεάλ αφού κάνανε τη στραβή και δώσανε τον Μακελελέ κάποιες φορές και αυτός (και ο Γκούτι νομίζω) έπαιζε μέχρι και εξαροοκτάρι με σχετική επιτυχία αλλά στα καλά του και την εποχή που παιζόταν ακόμα το 4-4-2 το παλιό το ορθόδοξο ήταν μάλλον το καλύτερο δεξί χαφ στον κόσμο. Τουλάχιστον όσο φόρεσε τη φανέλα με το 7 που τώρα έχουν φτάσει να τη δίνουν σ’ όποιον να 'ναι που λέει ο λόγος, την τίμησε
“Δυο λόγια” είπα θα γράψω και βγήκε μίνι σεντόνι, αυτά κάνουν οι παιδικές αναμνήσεις παιδιά
10 Likes
Και οχι μονο στην Αγλλια. Τον πιο πολυ κοσμο αν τον ρωτησεις θα σου πεις για το λαηφσταηλ και τα στρινγκακια, α και οτι ειχε καλο φαουλ και σεντρες, ενας πιο λαηφσταηλ Κωστας Φραντζεσκος ενα πραμα.
Παρα πολυ αδικο φυσικα, ο τυπος ηταν πρωτος σε χιλιομετρα οσο επαιζε στην Γιουναιτεντ (ΟΚ μετα στην Ρεαλ εγινε “δεκαρι” οποτε αραζε), τρελη συμβολη σε αμυνα και επιθεση και φυσικα ενα απο τα καλυτερα δεξια ποδια της ιστοριας.
1 Like
Το documentary το είδα και δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε ιδιαίτερα 
.
Έχω πρόβλημα με τα documentaries του Netflix στην πλειοψηφία τους, τα βρίσκω αρκετά κοντά στον χαρακτήρα ενός tabloid με περισσότερο έμφαση στο “πορνογραφικό” ας πούμε κομμάτι της luxurius ζωής του εκάστοτε star και λιγότερο σε κάτι που θα μπει κάτω από το πετσί των γεγονότων ή θα “σπάσει” τις προσωπικότητες και τον μύθο τους σε πολλά μικρά κομματάκια. Την αισθητική την προσπερνάω γιατί έχουμε 2023 και όλοι μπορούν να μεταμφιέσουν κάτι σε κάτι που δεν είναι -εν προκειμένω, σε κάτι “σοβαροφανές” και πιο “καλλιτεχνικό”- και μένω περισσότερο στην ουσία, εάν έχει κάτι να μου πει το documentary πλην του επιφανειακού ή πρόσκαιρα ενδιαφέροντος -κάτι που, προσωπικά, λίγες στιγμές βρήκα να συμβαίνει στο εν λόγω show.
To documentary αντίστοιχα για τον γέρο του 2021, “Sir Alex Ferguson: Never Give In”, το βρήκα απείρως πιο ουσιαστικό και ενδιαφέρον.
Παρ’ όλα αυτά, σαν ένα nostalgia trip το ευχαριστήθηκα, μου θύμισε κάποια σκηνικά τα οποία είχα ζήσει έντονα εκείνη την εποχή -όπως πχ την αποχώρησή του από την United, όταν και τον έβαλα σε μια προσωπική persona non grata λίστα που έχω τοποθετήσει πάρα πολύ λίγα άτομα του αθλητισμού σε όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα- αλλά μου υπενθύμισε κιόλας κάποια aspects που αγάπησα στην United, όταν άρχισα να την ακολουθώ πιστά από το πρώτο μισό των 90s.
Πέραν αυτών όμως, ήταν καλό που είδα ξανά, έστω και έτσι, τον Beckham των μαθητικών μου χρόνων, του οποίου μέχρι και το buzz cut κούρεμα με την γραμμή στο πλάι είχα αντιγράψει στο Λύκειο -ενώ είχα αγοράσει και λευκά ποδοσφαιρικά adidas για να παίζω εκείνη την εποχή στην Εργοτελάρα.
Για την αξία του σαν παίκτης με κάλυψε ο Leviathan παραπάνω, σαν άνθρωπος πλέον μου είναι, όχι αντιπαθητικός αναγκαία -χαίρομαι να τον βλέπω σε reunions της ομάδας ή να κάνει δηλώσεις για αυτήν- αλλά ναι, έχω πρόβλημα με αυτόν λόγω των σχέσεων του με Qatar και του ότι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς (!) τη φυγή του το 2003.
Το τελευταίο βέβαια υποδηλώνει το πόσο fanboy του ήμουνα μια εποχή, κυρίως μετά το tremble -αν και δεν ήταν ποτέ ο απόλυτα αγαπημένος μου παίκτης της ευρύτερης εκείνης περιόδου, πρόλαβα (πολύ και για τα καλά) Cantona και κάπου εκεί ερχόντουσαν όλα τα άλλα δεύτερα, ενώ είχα και ένα έξτρα παραπάνω soft spot για τον Giggs (σαν παίκτη μόνο ) και τον Keane- κάτι που όσο και να μεγαλώνω δεν θα αρνηθώ ποτέ, ούτε θα ξεχάσω τι σήμαινε για τον νεότερο Lupin και ο Beckham σαν παίκτης -αλλά και σαν προσωπικότητα.
6 Likes
Το πρωτάθλημα του 2007 η Ρεάλ το πήρε χάρι σε αυτόν κυρίως. Παροπλισμένος από τον Καπέλο στον πάγκο διότι είχε υπογράψει στους Γκάλαξι και εν τέλει τον βάζει λόγω τραυματισμών άλλων να παίξει. Έκανε το καλύτερο μισό πρωτάθλημα που μπορούσε να κάνει παίχτης, πηρε κουπα κι εφυγε.
1 Like
πω τι είπες τώρα
έχω κάνει
:max_bytes(150000):strip_icc()/becks01-56a60ff93df78cf7728b28c5.jpg)
αλλά έχω κάνει και το χειρότερο όλων (wait for it)
ευτυχώς δε σώζονται φωτογραφίες, ειδικά από αυτό το τελευταίο
5 Likes
3 Likes
Νιώθω βαθιά στεναχώρια γι αυτό. Ήθελα να τη δω
1 Like
Καλα αυτο ουτε πρωτοπορια του Μπεκαμ ηταν, ουτε δηλαδη κανα ιδιαιτερο κουρεμα που δεν εχει γινει εκατομμυρια φορες απο ενα σωρο κοσμο ειτε ειναι αθλητες ειτε οχι
Βασικα εγω το ειχα ως λουκ για αρκετα χρονια απο την στιγμη που αρχισαν να πεφτουν τα μαλλια, εως οτου περασαμε στην πληρη ξουρα απο το 2008 και μετα.
Νταξει για κουρεμα Ροναλντο 2002 απειρο respect (και απειρη ετεροντροπη ταυτοχρονα), αλλα πρεπει να διευκρινισεις αν το εκανες για λιγες ωρες (1-2 μερες) και μετα το πηρες και το τσουλουφι με την ψιλη, ή αν το κρατησες για καποιον καιρο.
2 Likes
Δύσκολα νικάς τον θάνατο δεύτερη φορά, όμως για τον Sir Bobby Charlton τουλάχιστον θα λέγεται ότι και τον νίκησε στην πρώτη τους μονομαχία και ότι στη συνέχεια δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω -μόνο μπροστα!
RIP σε έναν από τους ανθρώπους που με έκαναν να αγαπήσω την United και το
ποδόσφαιρο, ακόμα και αν δεν τον είδα ποτέ ζωντανά εν δράσει - παρά μόνο στις κερκίδες του Old Trafford κάθε ΣΚ να φωνάζει για την ομάδα μας και στα καλά και στα δύσκολα!
13 Likes
Από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, αν όχι η μεγαλύτερη.
Ελαφρύ το χώμα.
8 Likes
Τι να πούμε για τον Charlton που δεν έχει ειπωθεί, έζησε όσα άλλοι δε ζουν σε 10 ζωές. Δεν ξέρω αν μου διαφεύγει κάποιος αλλά από τις μεγάλες μορφές των 60s μπορεί να ήταν και ο τελευταίος. Larger than life μορφή σε κάθε περίπτωση
Μετά τον τελικό και τα 2 παστέλια, Τυρό με φωτογραφία από εφημερίδα (σιγά μην είχε δει τον Ρονάλντο ο Μισέλ) και του λέω “θέλω αυτό”! Τα άφησα και βγήκανε
2 Likes
Χωρίς να έχω εντρυφήσει τόσο βαθιά, θα έλεγα ότι η μεγαλύτερη μορφή είναι ο Νταλγκλίς
Ούτε εγώ δεν το λέω αυτό ε 
. Ο Bobby Chartlon είχε επιζήσει από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου το 1958, όπου είχαν σκοτωθεί πολλοί παίχτες. Έμεινε στην ομάδα και το 1968 κατέκτησαν το Πρωταθλητριών, σε μια εποχή πολύ διαφορετική από την τωρινή, ενώ πρωταγωνίστησε και στο κλεμμένο Μουντιάλ του 1966. Επίσης, ο Νταλγκλίς είναι Σκωτσέζος 
.
3 Likes
Αυτό βασικά
Τουλάχιστον παραδέχεσαι ότι είσαι γραφικός
Ναι όντως είπε αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτόματα σκέφτηκα UK. Νταξει για το αεροπορικό δυστύχημα ναι, εννοούσα με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια πάντως. Αν είναι έτσι βέβαια, ούτε ο Φέργκιουσον είναι ο μεγαλύτερος προπονητής του αγγλικού ποδοσφαίρου ε
2 Likes
Τουλάχιστον εγώ το παραδέχομαι, ναι
Του αγγλικού σίγουρα δεν είναι, του βρετανικού σίγουρα είναι.
4 Likes
Για να το κάνω λιανά λοιπόν:
Από τους σπουδαιότερους Άγγλους παίκτες όλων των εποχών.
Βασικά ή αυτός ή ο Στάνλεϊ Μάθιους πρέπει να είναι.