Το documentary το είδα και δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε ιδιαίτερα .
Έχω πρόβλημα με τα documentaries του Netflix στην πλειοψηφία τους, τα βρίσκω αρκετά κοντά στον χαρακτήρα ενός tabloid με περισσότερο έμφαση στο “πορνογραφικό” ας πούμε κομμάτι της luxurius ζωής του εκάστοτε star και λιγότερο σε κάτι που θα μπει κάτω από το πετσί των γεγονότων ή θα “σπάσει” τις προσωπικότητες και τον μύθο τους σε πολλά μικρά κομματάκια. Την αισθητική την προσπερνάω γιατί έχουμε 2023 και όλοι μπορούν να μεταμφιέσουν κάτι σε κάτι που δεν είναι -εν προκειμένω, σε κάτι “σοβαροφανές” και πιο “καλλιτεχνικό”- και μένω περισσότερο στην ουσία, εάν έχει κάτι να μου πει το documentary πλην του επιφανειακού ή πρόσκαιρα ενδιαφέροντος -κάτι που, προσωπικά, λίγες στιγμές βρήκα να συμβαίνει στο εν λόγω show.
To documentary αντίστοιχα για τον γέρο του 2021, “Sir Alex Ferguson: Never Give In”, το βρήκα απείρως πιο ουσιαστικό και ενδιαφέρον.
Παρ’ όλα αυτά, σαν ένα nostalgia trip το ευχαριστήθηκα, μου θύμισε κάποια σκηνικά τα οποία είχα ζήσει έντονα εκείνη την εποχή -όπως πχ την αποχώρησή του από την United, όταν και τον έβαλα σε μια προσωπική persona non grata λίστα που έχω τοποθετήσει πάρα πολύ λίγα άτομα του αθλητισμού σε όλη μου τη ζωή μέχρι σήμερα- αλλά μου υπενθύμισε κιόλας κάποια aspects που αγάπησα στην United, όταν άρχισα να την ακολουθώ πιστά από το πρώτο μισό των 90s.
Πέραν αυτών όμως, ήταν καλό που είδα ξανά, έστω και έτσι, τον Beckham των μαθητικών μου χρόνων, του οποίου μέχρι και το buzz cut κούρεμα με την γραμμή στο πλάι είχα αντιγράψει στο Λύκειο -ενώ είχα αγοράσει και λευκά ποδοσφαιρικά adidas για να παίζω εκείνη την εποχή στην Εργοτελάρα.
Για την αξία του σαν παίκτης με κάλυψε ο Leviathan παραπάνω, σαν άνθρωπος πλέον μου είναι, όχι αντιπαθητικός αναγκαία -χαίρομαι να τον βλέπω σε reunions της ομάδας ή να κάνει δηλώσεις για αυτήν- αλλά ναι, έχω πρόβλημα με αυτόν λόγω των σχέσεων του με Qatar και του ότι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εντελώς (!) τη φυγή του το 2003.
Το τελευταίο βέβαια υποδηλώνει το πόσο fanboy του ήμουνα μια εποχή, κυρίως μετά το tremble -αν και δεν ήταν ποτέ ο απόλυτα αγαπημένος μου παίκτης της ευρύτερης εκείνης περιόδου, πρόλαβα (πολύ και για τα καλά) Cantona και κάπου εκεί ερχόντουσαν όλα τα άλλα δεύτερα, ενώ είχα και ένα έξτρα παραπάνω soft spot για τον Giggs (σαν παίκτη μόνο ) και τον Keane- κάτι που όσο και να μεγαλώνω δεν θα αρνηθώ ποτέ, ούτε θα ξεχάσω τι σήμαινε για τον νεότερο Lupin και ο Beckham σαν παίκτης -αλλά και σαν προσωπικότητα.
Το πρωτάθλημα του 2007 η Ρεάλ το πήρε χάρι σε αυτόν κυρίως. Παροπλισμένος από τον Καπέλο στον πάγκο διότι είχε υπογράψει στους Γκάλαξι και εν τέλει τον βάζει λόγω τραυματισμών άλλων να παίξει. Έκανε το καλύτερο μισό πρωτάθλημα που μπορούσε να κάνει παίχτης, πηρε κουπα κι εφυγε.
Καλα αυτο ουτε πρωτοπορια του Μπεκαμ ηταν, ουτε δηλαδη κανα ιδιαιτερο κουρεμα που δεν εχει γινει εκατομμυρια φορες απο ενα σωρο κοσμο ειτε ειναι αθλητες ειτε οχι
Βασικα εγω το ειχα ως λουκ για αρκετα χρονια απο την στιγμη που αρχισαν να πεφτουν τα μαλλια, εως οτου περασαμε στην πληρη ξουρα απο το 2008 και μετα.
Νταξει για κουρεμα Ροναλντο 2002 απειρο respect (και απειρη ετεροντροπη ταυτοχρονα), αλλα πρεπει να διευκρινισεις αν το εκανες για λιγες ωρες (1-2 μερες) και μετα το πηρες και το τσουλουφι με την ψιλη, ή αν το κρατησες για καποιον καιρο.
Δύσκολα νικάς τον θάνατο δεύτερη φορά, όμως για τον Sir Bobby Charlton τουλάχιστον θα λέγεται ότι και τον νίκησε στην πρώτη τους μονομαχία και ότι στη συνέχεια δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω -μόνο μπροστα!
RIP σε έναν από τους ανθρώπους που με έκαναν να αγαπήσω την United και το
ποδόσφαιρο, ακόμα και αν δεν τον είδα ποτέ ζωντανά εν δράσει - παρά μόνο στις κερκίδες του Old Trafford κάθε ΣΚ να φωνάζει για την ομάδα μας και στα καλά και στα δύσκολα!
Τι να πούμε για τον Charlton που δεν έχει ειπωθεί, έζησε όσα άλλοι δε ζουν σε 10 ζωές. Δεν ξέρω αν μου διαφεύγει κάποιος αλλά από τις μεγάλες μορφές των 60s μπορεί να ήταν και ο τελευταίος. Larger than life μορφή σε κάθε περίπτωση
Μετά τον τελικό και τα 2 παστέλια, Τυρό με φωτογραφία από εφημερίδα (σιγά μην είχε δει τον Ρονάλντο ο Μισέλ) και του λέω “θέλω αυτό”! Τα άφησα και βγήκανε
Ούτε εγώ δεν το λέω αυτό ε . Ο Bobby Chartlon είχε επιζήσει από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου το 1958, όπου είχαν σκοτωθεί πολλοί παίχτες. Έμεινε στην ομάδα και το 1968 κατέκτησαν το Πρωταθλητριών, σε μια εποχή πολύ διαφορετική από την τωρινή, ενώ πρωταγωνίστησε και στο κλεμμένο Μουντιάλ του 1966. Επίσης, ο Νταλγκλίς είναι Σκωτσέζος .
Ναι όντως είπε αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτόματα σκέφτηκα UK. Νταξει για το αεροπορικό δυστύχημα ναι, εννοούσα με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια πάντως. Αν είναι έτσι βέβαια, ούτε ο Φέργκιουσον είναι ο μεγαλύτερος προπονητής του αγγλικού ποδοσφαίρου ε
Πολύ δύσκολο να συγκρίνεις διαφορετικές εποχές, από αυτούς που έχω δει εγώ οι μόνοι 2 που θα έβαζα σε αυτό το επίπεδο ας πούμε παικτικά είναι ο Rooney και ο Scholes. Ο μεν απλά το έκοψε νωρίς, ο δε έπαιξε πολύ λίγο με την εθνική. Λογικά και τον Kane θα έχω εκεί όταν σταματήσει
Εγώ από αυτούς που έχω δει θα έλεγα Lampard και μάλλον αρκετά χαλαρά. Ο Χάρης από τη στιγμή που δεν πήρε τίτλο (στην Αγγλία) δεν μπορεί να είναι εκεί πέρα, όσο παιχταράς κι αν είναι. Αν πάρει Γιούρο ή Μουντιάλ τότε ναι
Lampard παικταράς προφανώς αλλά σε σχέση με Scholes π.χ. μόνο καλύτερος σκόρερ θα έλεγα εγώ (ακόμα και χωρίς τα πέναλτι), κατά τ’ άλλα για συνολικό impact στο παιχνίδι ένα τσικ κάτω, και αυτός και ο Gerrard. Στυλιστικά έχουν διαφορές μεταξύ τους απλά ο Scholes ήταν πιο ευέλικτος, όπως και ο Rooney που από φορ στα τελευταία του έπαιζε πιο πίσω.
Για τους παίκτες γενικά δε μ’ ενδιαφέρουν (τόσο) τα ομαδικά επιτεύγματα σε παιχνίδι που είναι 11x11 και τόσο θέμα τύχης στα μονά-διπλά παιχνίδια, π.χ. το ότι περίμεναν κάποιοι να πάρει Μουντιάλ ο Μέσι για να τον πουν GOAT το θεωρώ γραφικό
.
) και τον Keane- κάτι που όσο και να μεγαλώνω δεν θα αρνηθώ ποτέ, ούτε θα ξεχάσω τι σήμαινε για τον νεότερο Lupin και ο Beckham σαν παίκτης -αλλά και σαν προσωπικότητα.
:max_bytes(150000):strip_icc()/becks01-56a60ff93df78cf7728b28c5.jpg)
. Ο Bobby Chartlon είχε επιζήσει από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου το 1958, όπου είχαν σκοτωθεί πολλοί παίχτες. Έμεινε στην ομάδα και το 1968 κατέκτησαν το Πρωταθλητριών, σε μια εποχή πολύ διαφορετική από την τωρινή, ενώ πρωταγωνίστησε και στο κλεμμένο 
.