Νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης ο πρώην αστυνομικός Έρικ Άνταμς
Ο μπαμπάς σας…κάνουμε ο,τι γουστάρουμε.
4 Likes
μόνο που τον λένε αντονι μαρούλο αν δεν κάνω λάθος.
Δεν κάνεις λάθος, αλλά δεν ασχολούμεθα με μικρολεπτομέρειες
1 Like
Κρατώντας το πνεύμα να μην αφήνουμε την πραγματικότητα να χαλάσει μια ωραία ιστορία, να πούμε πως αν ο τραγουδιστής των Iced Earth έγινε αστυνομικός, είναι πολύ λογικό και… αναλογικό ο αντίστοιχος των Manowar να εκλεγεί δήμαρχος!
2 Likes
αναζητώντας στο google search " Eric Adams " εμφανίζει μόνο το νέο δήμαρχο ΝΥ και καθόλου τον ΑΛΗΘΙΝΟ ΗΓΕΤΗ
αναζητώντας " Ερικ Ανταμς " εμφανίζει αρχικά το νέο δήμαρχο ΝΥ αλλά τουλάχιστον βγάζει και κάποια αποτελέσματα όπως το ελληνικό wiki του ΘΕΟΥ
Λίγη τσίπα
6 Likes
Zούμε σε έναν άδικο κόσμο αδέρφια…
Νομίζω πως το topic θα πρέπει να μετονομαστεί με τον πιο σωστό τίτλο “Μόνο Manowar”
Παρεπιμπτόντως ο Έρικ λέγεται Lou Marullo (ή Louis)
2 Likes
Λιγη σοβαρότητα.
Έχοντας προσπαθήσει μάταια πριν τους Manowar να κάτι κάτι στη μουσική, όταν ο DeMaio του πρότεινε τους Manowar δεν ήθελε να ακούει, ίσως και τα πρώτα χρόνια να ήθελε να τα παρατήσει.
Αασχετο αλλά εχει και καμια δεκαριά αδέρφια, και είχε ήδη προ Manowar δύο παιδιά (Eric και Adam είναι τα ονομάτά τους) και στα πρώτα δύο άλμπουμ συνέχιζε να δουλεύει σε super market κόβωντας κρέατα.
Κι άλλα ωραία πραματάκια εδώ
Manowar: 100 Fan Facts (rocking.gr)
Και εννοείται πως googlάρωντας έχω δει τον κύριο μπάτσο, καλή επιτυχία του ευχόμαστε να ακουστεί το όνομα.
2 Likes
louis ναι, δε θυμόμουν καλά. σωστός.
Μια ψυχραιμη ματια στο φαινομενο Manowar απο καποιον που δεν ειναι με τιποτα ουτε manowar-ας ουτε αντιmanowar-ας
Καταρχην, εχουμε να κανουμε με την ευρεως αποδεκτη ως σπουδαιοτερη μπαντα του (μη ακραιου) επικου μετσολ. Δεν θα διαφωνησω καθολου με αυτο, απο την δευτερη πλευρα του Battle Hymns μεχρι και ολοκληρο το Kings of Metal βγαζανε μονο αριστουργηματα, το Triumph ειναι εξαιρετικο, το Louder λιγο πιο γηινο, αλλα επισης πολυ καλο. Οσον αφορα τους post-2000 δισκους τους, το Warriors of the world ειναι παρα πολυ καλος δισκος, το Gods of war πολυ αξιολογο (και θα ηταν ακομα καλυτερο με λιγο πιο αυστηρο editing) και το Lord of Steel μπορει να χωλαινει σε σχεση με τα μεγαλεια του παρελθοντος, αλλα εχει και αυτο τις στιγμες του και δεν μπορω να μην το χαρακτηρισω αξιολογο. Επισης οταν η Μουσα αρχισε να τους επισκεπτεται ολο και πιο αραια, ειχαν την οξυδερκεια να αραιωσουν τις studio κυκλοφοριες και να βγαζουν καινουριο υλικο μονο οταν ανταποκρινεται στα standards της μπαντας.
Οσον αφορα το στιχουργικο κομματι, οπου μενουν στο αυστηρα επικο κομματι, παρολο που δεν ειμαι νερντουλας με τα επικα θεματα, ειναι κομπλε. Οταν ομως αρχιζουν τα μανογουορ κιλ κτλ το μονο που μου θυμιζουν ειναι το Kings of Feta των Ανωριμων. Οταν δε πετανε και μισογυνικες μαλακιες (με χειροτερη ολων το Pleasure Slave), εκει ειναι για τον πεοντα. Τελος, θα πρεπει να θεωρησουμε δεδομενο πως ο Karl Logan να παει να γαμηθει και πως οπως και το αρθρο απο τη Φρικιπεδια που ποσταρησε ο @pantelis μαρτυραει δεν τους επαιζαν τα αλλα παιδακια οταν ητανε μικροι, και γι αυτο ο De Maio ειναι περισσοτερο γραφικος παρα ενοχλητικος.
Υπαρχουν βεβαια και κομματια τους με πολυ ωραιο στιχο, οπως τα Blood brothers, Courage, heart of steel μερικα παραδειγματα.
Οσον αφορα τα live τους, οταν αποφασιζουν να παιξουν σοβαρα (οπως στο θεικο Hell on Stage που ειναι απο τα πρωτα live albums που ακουσα ποτε) ειναι και γαμω τις live μπαντες. Οταν μαλακιζονται με τους λογους του Joe de Maio, μεγαλα κενα αναμεσα στη μουσικη και μικρης διαρκειας εμφανισεις εκει προφανως τα σκατωνουν. Δεν εχει τυχει να παρακαλουθησω τετοιου τυπου live τους βεβαια, επειδη η μονη φορα που τους ειδα live ηταν πριν 2.5 χρονια στην πλατεια Νερου για την οποια εχω να πω τα παρακατω:
-
Γενικα γαμησαν
-
Ο Eric Adams ειναι απο τις μεγαλυτερες φωνες στο metal. Και στην ηλικια των 67 που ηταν τοτε ηταν εντυπωσιακος για την ηλικια του.
-
Εκτος απο την ολη φαση σκηνικα με καστρα και σημαιες-γιγαντοοθονες με τις σεισμικες δονησεις απο το μπασο του de Maio- πορωμενοι manowarαδες που στο συνολο του αγγιζε επιπεδα τυριου παρομοιο με τις κεντρικες αποθηκες της kerrygold , που ηταν κατι που οκ το περιμενα, με χαλασε λιγο και το υπερβολικα δυνατο μπασο (απο τις δεν ξερω και εγω ποσες συναυλιες που εχω παει απο το 1997-8 μεχρι σημερα ηταν νομιζω η πρωτη φορα που με χαλασε το ποσο υπερβολικα δυνατα ηταν το μπασο- α ρε καγκουρα joe)- και δεν ημουνα σε καποιο περιεργο σημειο του venue- αλλα περιπου στη μεση, καπου αναμεσα απο το εφηβος νερντουλας area και το boomer manowarrior area. Και οκ θα ηθελα και εγω λιγο περισσοτερα απο τα παλια πολυ επικα Guyana, Mountains, Bridge of death κτλ. Και ακομα δεν μπορω να χωνεψω πως κοβουν μια απο τις πιο ανατριχιαστικες εισαγωγες στην ιστορια των ανατριχιαστικων εισαγωγων και μπαινουν κατευθειαν στο main riff- για το hail and kill μιλαω
Στο συνολο δεν μπορω ουτε να ταυτιστω αλλα ουτε και να τους αντιπαθησω, ακουω τη μουσικη τους καμια φορα, γουσταρω, ολα τα αλλα μου φαινονται γραφικα.
Αυτα ετσι δυο λογια απο εμενα.
13 Likes
Που να θελες να τα πεις με παραπάνω από “δύο λόγια”!
Αυτή η κουβέντα πάντως δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν συμπεριλαμβάνει τον φανατισμό και την πόλωση που προκαλούσαν οι εν λόγω στην Ελλάδα στα late eighties - early nineties, την αντιπαλότητα με τους false, τα απίστευτα σκηνικά στα πρώτα live, την περιπτωση Σταματουκου κλπ!
Τέτοιες ακραίες εκδηλώσεις λατρείας προς κάποιο συγκρότημα, καλώς ή κακώς, πλεον δεν υπάρχουν.
3 Likes
@Ian_Metalhead εχεις δικιο, ακομα και στα mid/late 90s αυτοι που γραφεις υπηρχαν ακομα και ηταν ακομα απτοητοι. Τις τελευταιες 1-2 δεκαετιες εχουν μαλλον λιγο χαλαρωσει (αλλα στο live τα δωσαν ολα!). Θα μπορουσα να τους αφιερωσω την παρακατω φραση:
Γενικα υπαρχει μια γραφικοτητα στους παρα πολυ φανατικους οπαδους καθε συγκροτηματος, αλλωστε μην ξεχναμε πως σχεδον ολοι εδω μεσα ειμαστε γραφικοι για οσους δεν ακουνε τοσο φανατικα μουσικη και δεν μπορουν να καταλαβουν αυτο που αισθανομαστε.
Απλα στην περιπτωση των Manowar ο Στρατος των Αθανατων ας πουμε το τερματιζε παντα το γραφικομετρο!
Δωσε υλικο στο forum αν εχεις!
Edit: MANOWAR: Live στο Αγκάθι 1, 2 & 3 Απριλίου 1994 - Forgotten Scroll Εδω εχει το review του Σταματουκου για το live του 1994, worth reading ξεκαθαρα! 
4 Likes
Μια χαρά είναι οι οπαδοί των Manowar, τουλάχιστον είναι λιγότεροι από τους οπαδούς Metallica και Iron Maiden οπότε συλλογικά ενοχλούν πολύ λιγότερο.
Αυτό το πράγμα που το 90% των μεταλλάδων έχει ως αγαπημένο συγκρότημα Metallica ή Maiden και δεν σηκώνουν μύγα είναι ενοχλητικό. Δηλαδή τι σημαίνει μόνο maiden; Άλλο πράγμα σημαντικότερο και πιο πετυχημένο που το δέχομαι σαφέστατα, και άλλο μία είναι η ομάδα δεν υπάρχει άλλη καμία.
Από όσα μπορώ να ξέρω και να καταλαβω γιατί δεν την πρόλαβα, δυστυχώς η φάση θα πρέπει να ξεκίνησε από Πρασούλα και την κόντρα θρασαδων και επικάδων που γιγαντώθηκε.
Αυτό που γινόταν μετά από τον Σταματούκο, δυστυχώς συστηματικά σε έντυπο, ήταν ελεεινό και
απαράδεκτο. Αλλά only print is real και είμαστε όλοι μια οικογένεια.
1 Like
μόνο Maiden = ΜΟΝΟMAIDEEEEEEEEEEN
Edit:
Τους αγαπώ τους Manowar, στουντιακά, μόνο τους Maiden βάζω ψηλότερα. Ωστόσο, δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ άδικο ο Σταματούκος στην κριτική του. Μοναδικές διαφωνίες:
- Αποκάλεσε τον Adams, μέτριο και φιλότιμο. Ε όχι ρε φίλε τη φωνάρα, μέτριο και φιλότιμο! Κάπου ώπα δλδ!
- Μίλησε για περίπου μιάμιση ώρα σετ στο Αγκάθι. Ούτε καν. 60-70 λεπτά σκάρτα. Ακόμα χειρότερα στον Άγ. Κοσμά το 1999. Ευτυχώς στα 3 τελευταία τους live έγιναν οι Manowar που πάντα θέλαμε να δούμε και έσπειραν ατσάλι και θάνατο!
Edit2:
Ρε δε μπορώ, γελάω με τα γράμματα. Πόσα χρόνια έχω να τα διαβάσω! Εκεί που πήγαν να θυσιάσουν τον σκύλο για να μυηθούν στο σατανισμό, τους ξέφυγε, τον πάτησε το τραίνο και μυήθηκε το τραίνο, πραγματικά δάκρυσα! Επίσης, βλέπετε από τότε τα εθνίκια τι πίπες πέταγαν! Και καλά ο Σταματούκος έθαβε τους Manowar, επειδή ήταν αναρχοκομμούνι! Λολ ρε!
6 Likes
Πολυ καλη τοποθετηση. Μιλαω ως καμμενος Manowarας, αλλα όχι γραφικος 
Τον Σταματουκο τον ηξερα και προσωπικα. Ερχοντουσαν συχνα με Παλαντζα και Περβανιδη στα παρτυ που καναμε και μας αναφερανε και στο μεταλ χαμερ. Ο τυπος καραγουσταρε Manowar. Aπλα καπως του κατσε ασχημα το λαιβ στο Ειρηνης κ Φιλιας και ξεκινησε μια ηλιθια κατασταση την οποια συνεχιζε ψυχαναγκαστικα σε καθε ευκαιρια που βρισκε πετωντας αστεια τυπου Ντε Απριλιο κτλ. Για καποιο λογο γουσταρανε και απο το περιοδικο και δεν το κοβανε. Γενικα ολα τοτε ηταν πιο γραφικα, εριστικα και οπαδικα.
Αυτο που δεν του συγχωρησα ποτε και του το πεταγα σε καθε ευκαιρια, ηταν οτι ειχε βαλει 6 στα 10 στο Τhrough the Darkest hour των Solitude Aeturnus. Ρε μαστορα δισκος με Haunting the Obscure, 9th Day, Pain, Eternal, Shattered my Spirit, Falling, ηχαρα κτλ παιρνει 9 μονο και μονο για πολιτικαλ κορεκτ λογους. 10 στα 10 ακατεβατο
3 Likes
Να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, αυτό μαζί με το Downfall, έχουν τις πιο απλοΐκές κιθάρες που έχουν σε δίσκο. Όχι βέβαια ότι κατεβάζει την ποιότητα του δίσκου αυτό, αλλά ακούγοντας τους υπολοιπους δίσκους, νομίζεις ότι έχουν άλλους κιθαρίστες. Ξεκάθαρο οπαδικό 10άρακι το Throught.
1 Like
Ποια πάρτυ; Ποιοι κάνατε;;;
Το live στο ΣΕΦ το 1992 ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών και προσγείωσε ανώμαλα αρκετούς. Η ανταπόκριση του Hammer όμως ήταν θετικότατη και έπρεπε να διαβάσεις πίσω από τις γραμμές για να διακρίνεις μια πολύ συγκεκαλυμμένη δυσαρέσκεια.
Το 1994 τα πράγματα ήταν τα ίδια και χειρότερα. Δεν ήμουν στο Αγκάθι, ήμουν όμως στο Ιβανώφειο μια μέρα αργότερα (πρώτο μου live από “μεγάλο”, μη ελληνικό συγκρότημα!) και η κατάσταση ήταν αρκετά απογοητευτική, όπως την περιέγραψε ο Σταματούκος Αντιδράσεις υπήρξαν, λέγεται μάλιστα πως κάποιοι οπαδοί έσπευσαν να “μεταπείσουν” τον εν λόγω συντάκτη με πιο δυναμικό τρόπο, υπερασπιζόμενοι την… τιμή των Manowar!
Επειδή αναφέρθηκαν παραπάνω οι οπαδοί των Maiden /Metallica ως πολυπληθέστερα παραδείγματα ακραίου φανατισμού, να πούμε εδώ ότι οι Manowar-άδες ήταν μακράν χειρότεροι και ότι στην περίπτωση τους ήταν και το ίδιο το συγκρότημα που “τροφοδοτούσε” τέτοιες ηλίθιες συμπεριφορές με υπερφίαλες δηλώσεις, του DeMaio συγκεκριμένα – κάτι από το οποίο πήρε σαφείς αποστάσεις ο Ross “Τhe Boss” αργότερα!
Τα καλύτερα ήταν τα Joey DeKonomaio και Moneywhore!
Ο φανατισμός και η γραφικότητα εκείνης την εποχής δεν νομίζω ότι θα λείψουν σε κανένα, όπως και η μουσική “μονοφαγία”, το φαινόμενο δηλαδή να ακούει κάποιος αποκλειστικά ένα είδος ή ακόμη χειρότερα ένα παρακλάδι του!
Από την άλλη, τώρα ζούμε στην εποχή της πολιτικής “ορθότητας” (πολλά εισαγωγικά) όπου ότι και να πεις, κάποιον θα προσβάλλεις και θα σπεύσουν οι αυτόκλητοι λογοκριτές να σε επαναφέρουν στην τάξη, οπότε δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο!
17 Likes
