Παρτυ σε σπιτια ηταν. Απλα μαζευαμε πολυ κοσμο κ ειχαν ενα μικρο χαηπ 
. Νεα Σμυρνη μεταλλομανα.
Τα λαιβ Αγκαθι κ Αγιος Κοσμας ηταν το μαυρο τους το χαλι. Η συναυλια που αναφερει ο @Lyndon ειναι η αγαπημενη μου ολων. Ειδικα μεχρι το Secret of Steel παραδωθηκε το πνευμα
Το 2007 δε θα ξεχαστεί ΠΌΤΕ.
Θυμάμαι αρκετά παιδιά να είναι δακρυσμένα!!
Τέλος πάντων σε κάποια στιγμή θα σας πω και γω τη γνώμη μου(για τα λαιβ τους στην Ελλάδα, μόνο της Θεσ/κης έχω χασει
double post γιατι μια μερα σαν και αυτη στο μακρυνο 1988 οι Manowar κυκλοφορησαν το Kings Of Metal!
και καπως ετσι, μπορειτε να φαναστειτε πως ενα τραγουδι και μονο μπορει να φερει δακρυα σε εναν 46χρονο πλεον και να τον κανει και παλι 13.
Ο πρώτος δίσκος των θεών που αγόρασα μόλις κυκλοφόρησε. Jazz rock, Ακαδημίας ψηλά -ή Σταδίου;- και ο ιδιοκτήτης μου έλεγε ότι το hm είναι μουσική για καταπιεσμένους βιομηχανικούς εργάτες. Μια ζωή πίσω ρε πστμ…
Μεγαλη δισκαρα και διπλα-διπλα στο υψηλοτατο επιπεδο ποιοτητας με τα αλλα 3 καλυτερα τους για μενα (Into, Hail και Sign προφανως).
Δισκος που εχει μεσα wheels of fire (χαμος), Heart of Steel (στις τοπ 20 μεγαλυτερες metal μπαλαντες ολων των εποχων ευκολα, θυμαμαι να το ακουω στο ριπιτ σε δυσκολες περιοδους μου, οκ σταματαω θα συγκινηθω) , crown and the ring (επος!), kingdom come (ξανα επος!) hail and kill (ΝΤΟΥ και ΜΠΑΧΑΛΑ φορεβερ) blood of the kings (επισης επος!) δεν νοειται να μην λογιζεται ως δισκαρα.
Εστω και αν το pleasure slave ειναι η μεγαλυτερη μαλακια που εγραψαν ποτε και το kings of metal σταζει κρεμα τυριου στους στιχους του (γιατι μουσικα μια χαρα κομματαρα ειναι)
Δισκαρος μασιφ και δεκαρι στρογγυλο.
[quote=“toxikos, post:3159, topic:1460”]
Jazz rock
Ακαδημιας πιο πανω απο εκει που ειναι το τερμα των λεωφορειων.
day1 ηταν και απο μενα, θυμαμαι οτι ειχαμε λιωσει το καλοκαιρι του '87 το Fighting The World με τον ξαδερφο μου στο χωριο και οταν ειδα το νεο δισκο τοτε, χωρις να διαβασω την κριτικη απο το Hammer -sic- την τσιμπησα την κασετουλα. Ο αλλος μου ξαδερφος, που ηταν απο Κρητη και υπηρετουσε στην Αυλωνα και ερχοταν Σ/Κ με αδεια στην Αθηνα σε μας, μου ελεγε να μην αγοραζω αγνωστα συγκροτηματα και να προτιμω κλασσικα οπως ηταν οι AC/DC και ειχε φερει τα Back in Black, Flick of The Switch,και Fly On The Wall.
Τελικα δισκογραφια Manowar μαζεψα, αλλα ποτε δεν ασχοληθηκα με τους AC/DC.
Ωραιος ο @Sofa_King αλλα τους αδικεις πολυ τους AC/DC μαν!
Εμενα το Kings of Metal ηταν το πρωτο Manowar που αγορασα, μετα απο κασετες-συλλογες απο κολλητο φιλο που ειχαν μεσα τα Heart of Steel (η μπαλαντοκασετα) και Hail and Kill (μια απο τις κασετες με τα “γρηγορα”), ετρεξα να το παρω χωρις δευτερη σκεψη! Γυρω στο 1997, ημουνα-δεν ημουνα 15 χρονων.
Και, αν θυμαμαι καλα, το δευτερο Manowar που απεκτησα ηταν το Hell on Wheels (τρομερο live) που κυκλοφορησε σαν σημερα 18 Νοεμβριου του 1997 και το “τσιμπησα” φρεσκο απο καποιο δισκαδικο στη Νεα Ιωνια που αν και καινουριο το ειχε σε πολυ καλη τιμη. Σιγα σιγα ακολουθησαν και ολα τα υπολοιπα της μεχρι τοτε δισκογραφιας τους, μεσα σε 2 χρονια το πολυ πρεπει να τα ειχα μαζεψει ολα.
Οποτε μιας και εχει και το φοβερο Hell on Wheels την επετειο του σημερα ας το τιμησουμε και αυτο
δεν ειναι οτι δεν μου αρεσουν απλα δεν μπηκα ποτε στο τριπακι να αγορασω καποιο δισκο.
μονο το Who Made Who ειχα παρει σε κασετα και το Live του 92 που μου ειχαν κανει δωρο.
Κι εμενα το Kings ηταν το πρωτο αλμπουμ απο Manowar που ακουσα 1-2 χρονια αργοτερα.Πιτσιρικας τοτε,ειχε κολλησει η κασσετα μεσα στο κασσετοφωνο και δεν εβγαινε.Το Hail ακομα και σημερα μου προκαλει ανατριχιλα και με γυριζει πισω σ’εκεινα τα χρονια…
Παμε για μισο αιωνα ζωης κι ακομη οταν σκαει η κραυγη μετα το σολο στο Hail and Kill, ανατριχιαζω γαμω τους Ντε Μαγιους και τους Ερικ Ανταμς γαμω.
εγω δακρυζω, ανατριχιαζω και ταυτοχρονα λερωνω το βρακακι μου μπροσ και πισω, -ακομα και τωρα μετα απο σχεδον 30 χρονια απο οταν το πρωτοακουσα -με το
Burn the bridge behind you, leave no retreat
There’s only one way home
Those who laugh and crowd the path
And cut each other’s throats
Will fall like melting snow
Αφού πιάσαμε τον εν λόγω δίσκο να πω με τη σειρά μου την εμπειρία μου: Μαζί με το 7th son ήταν οι πρώτες ορίτζιναλ κασέτες που αγοράσαμε με τα αδέρφια. Στείλαμε τη μητέρα στο κέντρο με τις σημειώσεις, ακόμα δεν μπορούσαμε να πάμε μόνοι μας στα 13. Οι κασέτες ήρθαν με περιτύλιγμα δώρου και φιογκακι. Φοβερή χρονιά το '91 του αφιερώματος, φοβερή και το '88.
Το πρώτο μου άλμπουμ από Manowar.
Πάντως όταν δεν έχεις ακούσει νότα από την μπάντα και το πρώτο κομμάτι που ακούς είναι το Wheels of Fire (με αυτά τα φωνητικά και την ταχύτητα στα όργανα), δημιουργείς εσφαλμένες εντυπώσεις για την υπόλοιπη δισκογραφία και, γενικότερα, για το ύφος της μπάντα, έτσι;
Εννοείται ότι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν αγοράζεις το CD, είναι να ψάξεις την ελληνική σημαία.
Επίσης στο άλμπουμ αυτό περιέχεται το καλύτερο guitar solo των Manowar, κι ένα από τα επικότερα 10-20 solos στο metal.
Και για το τέλος, αυτό το άλμπουμ ήταν η τελευταία σοβαρή/κορυφαία δουλειά τους για μένα. Ζήτημα είναι αν έχω ακούσει 5 κομμάτια από τα επόμενά τους (α ρε Ross).
Παλιά (90ς) μέσα στο ΑΠΘ υπήρχαν πάγκοι με γραμμένες κασέτες και cd μαϊμούδες. Απο εκει χτυπησα κασέτα stratovarius forth dimension και το εν λογω μανογορ σιντακι, ρωσικη έκδοση μαϊμού. Δισκαρα ατελείωτη, τα είπατε και οι προηγουμενοι!
Εδω μαλλον θα διαφωνησουν πολλοι
Κ μενα το πρωτο ηταν το Kings of Metal. Ποτε δεν θα ξεχασω τα συναισθηματα του να ακουω τοτε πρωτες φορες, εκκολαπτομενο επικο γκηκ, το “They Were The Metal Kings” κ να σκαει το Blood of the Kings κ οι κραυγες του Ατλαντα Ερικ
Double post
Ποσο ανατριχιλα καθε φορα που το ακουω. Αυτη η χροια. Πως στο ρεφρεν σκαει μεσα απο την χωρωδια αυτη η φωναρα.
Πρώτος δίσκος και για μένα, kings of metal. θυμάμαι να το βλέπω στο δισκάδικο , στη βιτρίνα , εκεί κάτω δεξιά…
Όταν το βαλα και άκουσα το wheels of fire, τινάχτηκα πάνω, πόσο σκληρό και γρήγορο κομμάτι είναι αυτό θυμάμαι πως σκεφτόμουν…
