[SIZE=“3”]Master Reset - Pawns (video)[/SIZE]
[SIZE=“2”]Nutshell Republic - Casket Records 2010[/SIZE] | Buy online
Το review υπαρχει εδω
http://www.rocking.gr/reviews/album/Master_Reset_-_Nutshell_Republic/3955/
και εδω και το video clip
Εκτος απο τον Vic το εχει ακουσει κανενας αλλος:roll:
Ο Vic το έχει λιώσει πάντως. 
Αναμένω λάιβ να αποδείξω τον ισχυρισμό τραγουδώντας ψαρωτικά κάθε στίχο και να κάνω ακριβέστατο headbanging σε κάθε κόψιμο.
Ωραία η κριτική! Εγώ δεν τους έχω δει λάιβ ακόμα (καημός) αλλά από τα βίντεο ξέρω ότι ο Μπάμπης τα πήγε περίφημα. Το ίδιο περίφημα τα έχει πάει και ο Μιχάλης πάντως, τα κομμάτια γαμάνε μια χαρά στον δίσκο. Σε κανά δυο σημεία ίσως ήθελε μια διαφορετική προσέγγιση ή ίσως μουσική άποψη, αλλά συνολικά ο δίσκος περιέχει τρομερή ποικιλία στην φωνητική ερμηνεία και αυτό από μόνο του είναι uber respect, είναι τρομερά δύσκολο έργο.
Ελπίζω να βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο για το μικρόφωνο και πολύ-πολύ γρήγορα να γαμηθούν στα λάιβ, για να μου φύγει ο καημός εμένα (πρωτίστως) και για να τους χαρεί και ο κόσμος (εντάξει, μπορεί και αυτό πρωτίστως).
Α, και να προσθέσω ότι ένα πολύ δυνατό χαρτί της μπάντας επίσης, εκτός αυτών που έχουν ήδη αναφερθεί, είναι οι καταπληκτικοί στίχοι. Πολύ εύστοχοι, πολύ έξυπνοι, ξεχωρίζουν γενικότερα σε έναν τομέα που ο σκληρός ήχος πολλές φορές χωλαίνει.
Εγώ προτείνω να τσεκάρετε youtube που έχει πολύ πράμα ανεβασμένο (και με συνοδευτικά εικαστικά από το CD). Αγαπημένα κομμάτια:
Patterns
Nutshell Republic
Waiting
Magician
Pawns
…και το Saints and Saviors που γουστάρει και ο γιος μου (τρου στόρι).
Όπως είχα αναφέρει και στα αγαπημένα albums του 2011, αυτό εδώ ήταν κατά την προσωπική μου ταπεινή ότι καλύτερο βγήκε από ελληνική μπάντα τη χρονιά που πέρασε.
Δυστυχώς το promotion εντός Ελλάδας δε βοήθησε όσο έπρεπε, αλλά αυτό δε μπορεί να μειώσει ποτέ την αξία της μουσικής μιας μπάντας.
Το album είναι καταπληκτικό από όλες τις απόψεις. Το σημαντικότερο για μένα είναι ότι δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για ένα ακόμα δίσκο (ανεξάρτητα ποιότητας) που ανήκει στην τάδε σκηνή και απευθύνεται στους εξής δείνα. Τα 13 κομμάτια του δίσκου αποτελούν την άποψη της μπάντας για τη σύγχρονη μουσική, χωρίς κόμπλεξ και ψυχαναγκαστικούς αυτοπροσδιορισμούς. Κοινώς, οι Master Reset (προσωπική άποψη φυσικά) δεν ανήκουν σε κανένα μαντρί. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα στο ότι δε σπατάλησαν περισσότερη παραμόρφωση απ’ όση χρειάζονταν για να αποδώσουν τα κομμάτια. Θα ήταν πολύ εύκολο…και πολύ συνηθισμένο…
Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι ελληνική μπάντα να αναμιγνύεται με την τόσο εναλλακτική πλευρά του σύγχρονου rock/metal και να ακούγεται τόσο αμερικάνικη, διατηρώντας στοιχεία από 70s μέχρι πολύ σύγχρονα, καταλήγοντας να παίζει prog ως αποτέλεσμα και όχι πρόθεση. Η μόνη αντιστοιχία που μου έρχεται στο νου είναι οι μπάντες της alt/prog σκηνής της Αυστραλίας σήμερα.
Πάντως Παναγιώτη (gore) εγώ διαφωνώ με αρκετά σημεία της κριτικής,κυρίως σε ότι αφορά τα φωνητικά. Ο Μ. Σταυρακάκης τραγούδησε πολύ καλά στο δίσκο και αυτά που τραγούδησε δεν ήταν καθόλου εύκολα για κανένα τραγουδιστή. Ασχέτως αν είναι στη μπάντα σήμερα ή όχι του αξίζουν πολλά μπράβο και όλα τα συγκεκριμένα κομμάτια θα έχουν τη σφραγίδα της φωνής του.
Τους έχω δει ζωντανά δύο φορές και είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών η μπάντα μάγκες. Βοηθάνε και τα κομμάτια με τον εκρηκτικό ρυθμό και το φανταστικό κιθαριστικό δίδυμο των Βάρδα-Λιανού. Νομίζω πως τα κομμάτια είναι γραμμένα να παίζονται live. Απλά ΠΩΡΩΣΗ! :band:
Χαιρομαι που υπαρχουν και αλλοι 
που ακουσαν το album
Ισως να ημουν λιγο υπερβολικος με τον τραγουδιστη, αλλα ισως φταει που τους ειδα και live με τον Μπαμπη…Σε καμια περιπτωση δεν σημαινει οτι και ο Σταυρακάκης στο CD δεν ηταν καλος , αλλα θεωρω οτι η μπαντα εαν τους κατσει ο νεος τραγουδιστης θα παει ακομα καλυτερα…
εδω ειναι ενα video με τον Μπαμπη
Ελπιζω συντομα να ακουσουμε πολλα περισσοτερα απο την μπαντα:)
Μετά τα σκατά που έριξα στους metallica και στους μουτζαχεντιν που τους γλείφουνε ακόμα,με αφορμή το “lulu”,έφτασε η ώρα να γράψω για δεύτερη φορά την άποψή μου στο forum πάνω σε νέο album.
Η αναζήτηση της μουσικής ταυτότητας δεν είναι το ίδιο με το να ψάχνεις το δίπλωμα οδήγησης επειδή σε γράψανε.Είναι κάτι που προκύπτει μέσα από κόπο,τριβή και φθορά.Είναι κάτι δύσκολο,τελοσπάντων…
Οι master reset έχουν καταφέρει αρκετά καλά στο να τιθασεύσουν τις πολλές διαφορετικές μουσικές επιρροές τους και να δημιουργήσουν ένα μουσικό αμάλγαμα με κύριο συστατικό το metal,και τους χαρακτηρισμούς “alternative”,“progressive”,“πιασάρικο” να αποδίδονται με άνεση από τους ταμπελολόγους.Πάντως,και μόνο το γεγονός ότι το “progressive” με το “πιασάρικο” συνυπάρχουν,σημαίνει ότι αξίζει να ασχοληθεί κάποιος…
Αδύνατο σημείο του δίσκου,είναι ο τραγουδιστής.Σε μια μπάντα με σύγχρονη μουσική προσέγγιση,προσπαθεί,αλλά δεν τα καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.Θεωρώ πως,με τη σωστή επιλογή τραγουδιστή,το συγκρότημα ΘΑ ΕΚΤΟΞΕΥΘΕΙ.
Αν με ρωτούσε κάποιος πως μπορείς να περιγράψεις αυτό που ακούς με μια λέξη,τότε θα του απαντούσα:“αισθητική”.Υπάρχει υψηλή αισθητική,διάβολε…Και,χωρίς ίχνος δηθενιάς,ελληνικούρας τυρογαλίλας μεταλλίλας (και ξέρετε τι εννοώ…),σε καιρούς σκατένιους,το συγκρότημα στέκεται ψηλά.
Για να μην επαναλαμβάνομαι τα είπα και [B]εδώ[/B]. Εντάξει, τα παιδιά τα σπάνε, φρέσκες ιδέες, φρέσκος ήχος, γαμάτη παραγωγή…απλά στηρίζουμε!
Όπως είπαν και οι προηγούμενοι μιλάμε για μια ποιητικότατη προσπάθεια. Εντάξει το ότι είναι καλοί μουσικοί φαίνεται, αλλά αυτό δεν καπελώνει τις συνθέσεις. Γενικά είναι άκουσμα που μπορεί να αρέσει σε πολύ κόσμο με διαφορετικά γούστα. Τώρα για αυτό που λέτε για τον τραγουδιστή νομίζω ότι δεν ισχύει 100%. Μια χαρά φωνή έχει. Απλά ίσως να μην βγάζει μια έντονη προσωπικότητα. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει σε όλα τα κομμάτια. Στο patterns π.χ. που έγινε και videoclip είναι πολύ καλός. Βέβαια το ότι δεν είναι πλέον στο συγκρότημα εγώ αρνητικό το βλέπω, γιατί έχει δυνατότητες και δεν βρίσκεις καλό τραγουδιστή έτσι εύκολα.
Ενδιαφέρον ακούγεται τούτο. Στο βίντεο τραγουδά γυναίκα ή άκουσα λάθος μέσα από τα πισιά?
Εαν δεν κανω λαθος , οταν γυρισαν το video ο τραγουδιστης ειχε αποχωρησει…Για να το καλυψουν αυτο , εκαναν το εφε με την κοπελια να ειναι σαν να τραγουδαει:wink:
Θα μας τα πει ο Vic καλυτερα:wink:
Έτσι είναι όντως παιδιά. Ο Μ. Σταυρακάκης είχε ήδη αποχωρήσει όταν γυρίζονταν το video clip του Patterns. Το εφέ με τις ηθοποιούς ήταν πάντως στα πλαίσια του γενικότερου concept του video, το οποίο απ’ όσο ξέρω ήταν αποκλειστική ιδέα του ενός κιθαρίστα της μπάντας, του Γιάννη Βάρδα, ο οποίος έκανε και τη σκηνοθεσία του video και έγραψε το κομμάτι.
Φυσικά το κομμάτι στο video είναι το κομμάτι του δίσκου και όλα τα lead φωνητικά που ακούγονται στο video είναι ακριβώς όπως στο δίσκο, τραγουδισμένα από τον Μιχάλη το Σταυρακάκη.
Όπως τα λέει ο προγκ γκουρού είναι.
Επίσης, δηλώνω φαν του tsakalias.
Τhanx to the vector of Vektor στο ελληνικό κοινό.
Όντως ο Αργύρης τα είπε πολύ σωστά στα posts του μέχρι στιγμής και συμφωνώ απόλυτα Vic.
Κάτσε, πώς ξηγιέσαι έτσι τώρα, πετάμε πίσω το κομπλιμάν και το επιστρέφουμε τούμπανο;
Πολλά vectors οι Vektor στην Ελλάδα. Τέτοια μπαντάρα είναι.
ΝΤΙΚΕΪ όμως ένας και περιμένω την αναπόφευκτη μέρα που θα σε διαβάζω σε επίσημο πόστο να βγω καμαρωτός να ξαναπετάξω κομπλιμάν και να το παίζω καμπόσος ότι “εγώ τον ήξερα από παλιά ρε, πριν μπει στα σαλόνια”.
Εγώ είπα αγαπημένο κομμάτι, το Patterns και το Nutshell. Για πε και συ να γίνει κουβεντολόι οντόπικ.
Πωπω με το λούσιμο τώρα τελευταία…
Οντόπικ, Patterns οπωσδήποτε και απ’ όλες τις απόψεις, Magician αποκορύφωμα πώρωσης και Saints & Saviors για την καταπληκτική του πυραμιδική 70s δομή και ύφος, το απίστευτο solo και το κορυφαίο σβήσιμο στο τέλος.
Λοιπόν, το Saints συμφωνώ ότι είναι κομματάρα αλλά δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα 70ς. Εμένα μου κάνει για μια μίξη Soundgarden ύστερης εποχής με χέβυ τούμπανο σόλο στο τέλος. Αυτό το αα-αα-ααααα στο ρεφρέν εντωμεταξύ είναι που του δίνει πολύ γεύση, μαζί με το voicebox εφφέ (καλά το λέω; Ποιος ξέρει;) και το γουστάρει ο γιος. Τρομερά συναισθηματικό ρεφρέν,ευφορικό ανέβασμα. Και ο Μάικ κάνει φοβερή δουλειά στο κομμάτι.
Πετάω Waiting στο τραπέζι. Τοπ 3 του δίσκου. Γαμεί το ριφφ.
Προς το παρόν έχω προλάβει να κάνω 4-5 ολοκληρωμένες ακροάσεις του δίσκου, που αποτυπώνουν μια πρώτη εντύπωση, χωρίς φυσικά να έχω αφήσει περιθώριο ακόμα να “αναπτυχθούν” όπως πρέπει οι συνθέσεις, οπότε ενδεχομένως να επανέλθω.
Σίγουρα, η όλη προσπάθεια παίρνει θετικό πρόσημο. Έχει ορμή, έχει φρεσκάδα, έχει τεχνικό παίξιμο στο βαθμό που χρειάζεται, έχει πολλές ιδέες, έχει πιασάρικες ιδέες, έχει προσωπικότητα και είναι καλοδουλεμένο.
Κινούνται και σε ένα μοντέρνο hard/heavy ύφος που συνδυάζει αρκετές επιρροές χωρίς να προσκολλάται σε κάποια από αυτές. Σίγουρα, υπάρχουν σημεία που λες ότι είναι ξεκάθαρα επηρεασμένα από SOAD, ή μια Faith No More αισθητική, με τη διαφοροποίηση ότι εδώ υπάρχει λίγο περισσότερη κλασσική metal παιδεία στο παίξιμο και στις συνθέσεις. Πείτε με και τρελό, αλλά στις πιο μεταλλικές στιγμές μου ήρθαν στο νου στιγμές από τα 2 πρώτα άλμπουμ των The Black Symphony όταν κι αυτοί προσπαθούσαν να ακροβατήσουν σε κάτι δικό τους.
Ποιά είναι η πραγματική δυσκολία; Οι μπάντες στο ύφος των Master Reset που ξεχωρίζουν έχουν για frontmen ιδιαίτερες -ως εκπληκτικές - φωνές που είναι και παράλληλα μεγάλες μορφές. Επίσης, συνήθως έχουν larger than life παραγωγές, όπως μου αρέσει να τις λέω. Οι Master Reset έχουν και καλό τραγουδιστή και καλή παραγωγή αλλά δεν φαίνεται να έχουν τίποτα από τα δύο. Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις.
Αλλά, εδώ έρχεται κάτι στο οποίο δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η σωστή προσέγγιση, αλλά ξέρω το πως το προσεγγίζω εγώ. Πρέπει να κριθεί ένα άλμπουμ για τα ελληνικά δεδομένα ή πρέπει να κριθεί σαν ένα οποιοδήποτε άλμπουμ που μου δόθηκε να ακούσω; Γιατί, αν μιλάμε για τον ελληνικό χώρο ξεχωρίζει δίχως δεύτερη σκέψη.
Όμως, γενικότερα δεν μου αρέσει να κάνω αυτό το διαχωρισμό. Ως εκ τούτου, θα ήθελα λίγο πιο “πλούσια” την παραγωγή (ίσως λίγο περισσότερο μπάσο), ενώ τα φωνητικά παρότι πατάνε σωστά σε δύσκολα μέτρα και μελωδίες, που και που προδίδουν την προέλευσή τους. Τέλος, ίσως οι 13 συνθέσεις να είναι πολλές και αν 2-3 έλειπαν το αποτέλεσμα να ήταν πιο solid.
Παρόλα αυτά ξαναλέω το πρόσημο είναι θετικό (θετικότατο) και όχι μόνο πρέπει να τους ανάψουμε πράσινο για να συνεχίσουν, αλλά να μαζέψουμε και κανά λεφτό να τους βάλουμε και καμια βενζίνη αν χρειαστεί, που λέει ο λόγος…
E, και οι συγκεκριμένοι εντάσσονται στο πλαίσιο της ποιοτικής πλέον προσφοράς νέων ελληνικών συγκροτημάτων, με διαφορετικές επιρροές και χωρίς να παραμένουν προσκολλημένοι σε συγκεκριμένο είδος. Όταν αυτό συνδυάζεται από μερικές εξαιρετικές συνθέσεις και μια διάθεση να προσδώσουν τον κατάλληλο ήχο σε αυτές, το σύνολο είναι σίγουρο ότι θα ξεφύγει από τα στάνταρ πρότυπα. Οι κιθάρες ως επί το πλείστον έχουν μια χροιά που ακουμπάει στο μεταλ, αλλά εν γένει το ύφος συναντά την πιο alternative άποψη των Faith No More και γενικά περισσότερο 90’ς ήχους και μπάντες. Το Flatland πχ είναι χαρακτηριστικό.
Ίσως μαζί με τους Poem και τους ελληνοϊταλούς 81db να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με βάση τις επιρροές και την ηχητική τους ταυτότητα. Αρκετά καλή προσπάθεια γενικά και τα φωνητικά δένουν οκ, αλλά το θετικό πρόσημο που δίνει και ο Χρήστος πάει κυρίως στις συνθέσεις και την κιθαριστική δουλειά.
Παίζει μόνο σ’εμένα να μην άρεσε…:?
Καλά κι εγώ δεν έπεσα τανάσκελα, αλλά νομίζω ότι είναι θέμα γούστου και όχι ποιότητας του δίσκου. Είναι παραπάνω από καλός, έως πολύ καλός. Κι ενώ τα προγκ του στοιχεία είναι πολύ ενδιαφέροντα, ο σύγχρονος ήχος του, μάλλον με αφήνει αδιάφορο. Αλλά σε αυτό φταίω εγώ, που είμαι πολύ του παραδοσιακού ήχου (λαούτα, βιολιά, κεμετζέδες, τσαμπούνες, τουμπιά) και όχι τα παιδιά που έβγαλαν κάτι πολύ καλό. Μια ένσταση, όχι στα φωνητικά, που είπαν οι περισσότεροι, αλλά στην παραγωγή, που δεν κατάφερε -για μένα- να αναδείξει περισσότερο τις συνθέσεις τους.