Εχουν περασει λιγες μερες και πολλες ακροασεις, θα επιχειρησω ενα track by track!
Pain with an anchor: Τελειες μελωδιες, ιδιαίτεροι ρυθμοί στα τύμπανα, ένα φανταστικό μπάσο που έρχεται και φεύγει από το προσκήνιο και η ριφαρα στο τελος ειναι απο αυτα τα ριφ που θελουμε να ακουμε σε καθε κυκλοφορια των Mastodon.
The crux: Ριφαρα στην αρχη, φανταστικες φωνητικες γραμμες, κατι αναμεσο απο πρωιμους και οψιμους Mastodon το στυλ του, τελειο. Φανταστικο και το γυρισμα στο 2:40 και η αλλαγη υφους του κομματιου και μετα απο αυτο τα γκαζια στο τελος. Ενα κομματι με ολα τα στοιχεια των Mastodon.
Sickle and peace: Ωραιο μελωδικο κομματι, ξεχωριζει το ρεφρεν και οι lead κιθαρες.
More than I could chew: Δυσκολευομαι να μην γραφω για καθε κομματι πως ειναι ωραιο ή πως γαμαει, αλλα το συγκεκριμενο ειναι ωραιο και γαμαει επισης. Το μεσαιο τμημα μου θυμισε μεχρι και Paradise Lost (τα 2000s τους), νομιζω ειναι η πρωτη φορα που βαζω Mastodon και Paradise lost στην ιδια προταση, τοσο βαθια μπηκαν μεσα στη θλιψη. Εξαιρετικό.
The beast: ξεκιναει με ενα ψιλο-καουμποϊκο ριφ, συνεχιζει με παραμορφωση και κιθαρες και ερμηνεια που παραπεμπουν σε blues, ωραιες μελωδιες παντου φοβερη αλλαγη στο 02:00. O Brann παιζει πολυ περιεργα τυμπανα σε σημεια αυτου του κομματιου σε συνδυασμο με περασματα με τα κλασικα του “βαραω τα παντα και γεμιζω τα παντα επειδη ειμαι ο Bonham των 2000s-2010s-2020s” και ελπιζω και των 2030s και των 2040s θα συμπληρωσω εγω. Απιστευτος drummer. Επισης το κομματι εχει πολυ ωραιο κλεισιμο. Δεν ειναι απο τα αγαπημενα μου κομματια στο δισκο, αλλα ας πουμε το κλισε πως σε εναν πιο μετριο δισκο θα ελαμπε ως το καλυτερο κομματι του.
Skeleton of splendor: Μια υπεροχη μπαλαντα, πολυ συγκινητικο κομματι.
Teardrinker: Αυτο μου αρεσε απο την πρωτη στιγμη που ειχε βγει σαν single, πιασαρικο, μαζεμενο και ωραιο κομματι με πολυ ωραιες φωνητικες γραμμες. Μου κανει και για ενα πιο σκοτεινο Show Yourself (ισως λογω του κουπλε του Dailor). Πολυ ωραια και τα leads.
Pushing the tides: Οι Mastodon εχουν φοβερη ικανοτητα να ειναι ταυτοχρονα ψαγμενοι στον ηχο τους, αλλα και παρα πολυ αμεσοι, αυτό ακριβώς κάνουν και εδώ.
Peace and Tranquility: Πως το σκεφτηκαν αυτο το κατι σαν ριφ με το οποιο ξεκιναει το κομματι, βρε γαμω την Μπαναγιά! Ολο το κομματι ειναι φανταστικο, απο τα καλυτερα του δισκου και απο τα πιο πειραματικα.
Dagger: Ανατολιτικη αυρα που ταιριαζει απολυτα στο βαρυ/μυστηριακο/θλιμμενο στυλ ολοκληρου του δισκου. Σιγουρα ενα απο τα καλυτερα κομματια του και αυτο, προσφερει και σε ποικιλιομορφια. Επισης να πω πως εχω χασει τη μπαλα με ολα τα τα μουσικα οργανα που δινουν πινελιες σε διαφορα κομματια (τσελο, french horn, βιολια και σε αυτο το κομματι ακουγεται και ινδικο sarangi)
Had it all: Παρα πολυ ωραια μπαλαντα με φανταστικο ρεφρεν και κιθαριστικα solo. Ο Sanders στα φωνητικα και σε αυτο και το προηγουμενο δινει ρεστα.
Savage Lands: Επιστροφη σε κατι πιο ριφατο και γρηγορο, ενα πολυ ωραιο κομματι, τυμπανα για σεμιναριο συναισθηματικη αλλαγη στο 02:46 και σολαρες, ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΑΚΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΤΗΣ ΓΗΣ? Και υποτιθεται αυτο δεν ειναι απο τα highlight του δισκου ε
Gobblers of Dregs: Κατι περιεργο ακουμε εδω, παλι να παιζει πισω απο το κουπλε, αυτος στο Pitchfork εχει σιγουρα αυτια? Το ρεφρεν παλι με παραπεμπει λιγο σε Paradise Lost. Κομματι που σε “πιανει” με τη μια, highlight, εκπληκτικο. Η αλλαγη στο 04:00 με παραπεμπει σε Rush και λοιπους prog rock ηρωες, Dailor εισαι θεοτητα, προχωραμε.
Eyes of seprents: Αλλη μια μαστοδοντιαρικη μπαλαντα, μερικες ακομα υπεροχες μελωδιες, τυμπανα για σεμιναριο, ωραιες εναλλαγες Sanders με Dailor (ο Hinds αλλωστε εχει πολυ μικρη φωνητικη συμμετοχη στο δισκο οπως παρατηρησαμε). Το τμημα 3:42-4:25 επισης που ξεκιναει τα leads ειναι καταπληκτικο, οπως και το τελευταιο λεπτο του.
Gigantium: Κλεινει το δισκο επικα, πολυ ωραια ερμηνεια απο τον Sanders, λιγο αργο στην εξελιξη του στην αρχη αλλα τα τελευταια 3 λεπτα του ειναι μαγεια.
Ηχητικά και συνθετικά πατάει περισσότερο στο crack the skye και το emperor, με κάποιες αναφορές στο blood mountain (πχ την εισαγωγή του peace and tranquility) κάποιες ριφαρες και ρυθμούς που παραπέμπουν στα δύο πρώτα τους.Οι δίσκοι που εκπροσωπούνται λιγοτερο είναι τα λιγότερο σκοτεινά Hunter και OMRTS, έχουν κρατήσει τα καλύτερα από κάθε περίοδο, η παραγωγή είναι εξαιρετική, έχουν και αρκετά καινούρια στοιχεια μέσα στο κομμάτια, μεγάλη δισκαρα, βάζω να το ξανακουσω.
), ίσως μέχρι και βεβιασμένο. Απλά προτίμησα, με όσες ακροάσεις έχω κάνει έως τώρα, να μείνω σε ζητήματα που έθιξε και όχι στις ατάκες.