Εμένα που μου αρέσουν οι Disturbed τώρα τι να κάνω;;
Βασικά τους αγαπώ και τους 2. Απλά νομίζω ότι όντως οι Mastodon δισκογραφικά παίζουν σε άλλο επίπεδο.
3 Likes
Και εμένα μου αρεσουν κάποια κομμάτια τους (για τους Disturbed μιλάω), και live μπορεί να είναι πιο δυνατοί και να περνάς γενικά καλά. Απλά οι άλλοι (Mastodon) έχουν βγάλει δισκαρες, τι να κάνουμε. Ο καθένας στο είδος του.
Το ειδαμε και αυτο … συγκριση Mastodon με Disturbed 
Αν και ηχητικα τεινω προς Disturbed, γουσταρω πολυ τους Mastodon απο το The Hunter και μετα και επειδη θελω να ειμαι αντικειμενικος και παροτι φανμποης του Draiman και της παρεας του, τεχνικα δισκογραφια Mastodon > δισκογραφια Disturbed! Αλλα οταν διαβαζω απο καποιους υποτιμητικα σχολια για μπαντες τυπου Disturbed οι οποιοι live και εμπορικα ριχνουν στα αυτια στους Mastodon (ειχε ξανασυμβει οταν μας ειχαν επισκεφθει) καταλαβαινω γτ θεωρουμαστε τριτοκοσμικοι στον σκληρο ηχο!
2 Likes
Πρέπει να είσαι μεγάλος μάγκας για να βγάλεις δίσκο με 15 κομμάτια, και να ακούγεται τόσο ενιαίος και συμπαγής.Προφανώς είναι πολύ επηρεασμένοι από τον θάνατο του Nick Jonas, η αίσθηση της απώλειας και της θλίψης είναι διάχυτη σε όλο το άλμπουμ, κάνοντας το λίγο απρόσιτο από συναισθηματικής άποψης.Μουσικά έχει πάρα πολλά να πει, είναι πραγματικά υπερπλήρες, στιχουργικά θα έλεγα απλά ότι δεν είναι για όλες τις ώρες.Ωραίες και οι επιλογές τους στην παραγωγή, πάντα καταφέρνουν να βγάζουν φρεσκάδα σε κάθε νέα τους δουλειά.
Γενικά από τις ελάχιστες μπάντες που δεν έχουν ούτε μισό κακό δίσκο, αν το είχαν παραπάνω και στα live θα μιλάγαμε σε άλλο επίπεδο.Προς το παρών είναι λιιιιγο πιο κάτω από τους Gojira.
To Hushed & Grim είναι ξεκάθαρο από τις πρώτες κιόλας (ολοκληρωμένες) ακροάσεις ότι είναι εξαιρετικός δίσκος. Απ’ ότι φαίνεται όμως έχει κι άλλο δυνατό σημείο. Είναι ο πρώτος δίσκος Mastodon που ακούω. Όχι ακούω με προσοχή αλλά ακούω, τελεία. λολ
2 Likes
Ο πρώτος δίσκος των Mastodon που κατάφερα να ακούσω απο την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να μου σπάσουν τα νεύρα τα φωνητικά. Σε σημεία μάλιστα τον βρίσκω κ εξαιρετικό. Παρ όλο τα 15 τραγούδια ο δίσκος κυλάει νεράκι κ μπράβο τους. Να πω εδώ πως μπήκα στην διαδικασία να ακούσω Mastodon όταν είδα το artwork του leviathan και blood mountain. Τα αγόρασα με την μία μη έχοντας ιδέα τι παίζει με δαυτους(έλεγα ότι με τέτοιες εξωφυλλαρες το συγκρότημα θα μαμαει) Τελικά όμως όχι
1 Like
Νομίζω για όσους ακούσατε το Hushed and grim και σας άρεσε ενώ πιο πριν δεν σας αρέσει ότι είχατε ακούσει από τη γκρουπαρα, οι άλλοι δύο δίσκοι τους που είναι για εσάς είναι το crack the skye και το emperor of sand.
Ειναι οι δύο δίσκοι τους με τη μεγαλύτερη συνάφεια με τον νέο, που βέβαια είναι κάτι καινούργιο και όχι ρεπλικα κάποιου παλιότερου.
4 Likes
το Hunter και OMRTS όχι;
3 Likes
Γενικά όλοι οι δίσκοι από το Crack the Skye και μετά.
Οι 5 από τους 8 δηλ…
Με 5 μέρες καθυστέρηση… Κοιτάξτε να δείτε ποιο είναι το θέμα.
Ο τύπος των Μαστοντον έριξε πλάγια πλην σαφή σπόντα, πως η μουσική της μπάντας του και ο χαρακτήρας της μπάντας του, είναι ανώτερα από τα αντίστοιχα των Disturbed. Και προφανώς εσείς συμφωνείτε. Καλά κάνετε. Τουλάχιστον στο μουσικό κομμάτι, καθώς έχετε όπως και όλοι δικαίωμα στην άποψη.
Εμένα μου αρέσουν αρκετά οι Μαστοδον. Δεν είμαι μεγάλος φαν τύπου να ξέρω απέξω στίχους και σειρές τραγουδιών στα άλμπουμ ή να αναγνωρίζω τραγούδια με τη μία όταν σκανε στο πλεηλιστ, αλλά μου αρέσουν αρκετά. Κι έτσι δε θέλω να τους μειώσω. Δε θα ήθελα να τους μειώσω δηλαδή ακόμα κι αν σιχαινομουν την μουσική τους.
Από κει και πέρα, μιας και ο μάγκας ο Μπρεχτ Χιντς έριξε το θέμα στο τραπέζι έμμεσα, για μένα το Sickness και το Indestructible είναι μουσικά ανώτερα από κάθε δίσκο των Μαστοντον κατά έναν παράγοντα μεταξύ του 5 και του 300. Έτσι, γιατί απλά τραγούδια όπως το Inside The Fire και το Voices και ένα σωρό άλλα, μου σηκώνουν την τρίχα ενώ κανένα τραγούδι των Μαστοντον δεν το κάνει αυτό. Έχω κι εγώ δικαίωμα να λέω τέτοιες μαλακίες μιας και άνοιξε το θέμα, και οι δικές μου δεν είναι καν προκλητικές.
Τώρα το γιατί αποφάνθηκε από 10 νοματαιους ότι για κάποιον λόγο οι Μαστοντον είναι πιο γαματοι δισκογραφικά και καλλιτεχνικά, οκ, μπράβο ξέρω γω. Αν το πάμε με μάζες και αριθμό ανθρώπων και τις απόψεις τους, τότε οι Disturbed λογικά είναι δεκάδες φορές πιο γαμιαδες από τους Μαστοντον.
Για αυτό καλύτερα να αποφεύγουμε άκυρες συγκρίσεις, γιατί πάντα καταλήγουν να πληγώνονται οι φανμποηδες. Οπότε καλύτερα κι ο Μπρεττ ο Χιντς την επόμενη φορά να βουλώνει το στοματακι του, και όχι μόνο γιατί πετάει ομοφοβικές μαλακίες, αλλά γιατί πετάει μαλακίες γενικότερα.
ΥΓ. Σήμερα οδήγησα 2.5 ώρες στην Τζόρτζια και έβγαλα και φωτογραφία στην πινακίδα που με καλωσόρισε στην βλαχοπολιτεια τους, με το ροδάκινο. Τώρα είμαι Φλόριντα. Σε 5 μέρες θα περάσω ξανά από Τζόρτζια. Θα ρίξω μια ΧΛΕΠΑ στην πινακίδα τους όπως θα περάσω από κει.
1 Like
Οσον αφoρά το the Hunter, θα συμφωνησω “ανετα” για τρια κομμάτια, τον κυνηγό, τον σπουργίτη και το all the heavy lifting. Αλλά στο σύνολο συμφωνω εν μερει μονο επειδη είναι ο πιο πολυσυλλεκτικός δίσκος τους, με τα πιο “ροκ εντ ρολ” (σε εισαγωγικα παντα) και πιο χαλαρα συναισθηματικα (για mastodon!) curl of the burl, blasteroid, παλιους mastodon (black tongue, sprectrelight, ισως και bedazzled fingernails, αν θεωησουμε και το blood mountain “παλιους mastodon” επειδη πιο πολυ αυτο μου θυμίζει), αλλα και κάτι περίεργα octopus has no friends και creature lives να διεκδικούν το μερίδιο τους στον συνολικό χαρακτήρα του δίσκου. Θυμάμαι σαν να ήταν χτες να διαβάζω κριτικές όταν είχε βγει που τον χαρακτήριζαν τον πιο απενοχοποιημένο και “όλα μέσα” δίσκο τους και δεν είχαν καθόλου άδικο. Είναι πολύ ωραίος δίσκος στο σύνολο, αλλα δεν έχει την πιο συμπαγή καλλιτεχνική κατεύθυνση ενός Leviathan ή Crack the skye ή του καινούριου για παράδειγμα.
Οσον αφορά το OMRTS θα συμφωνησω παλι…σχετικά λίγο (βεβαια το diamond in the witch house σαν πιο σκοτεινο και prog ανετα εμπαινε στον νεο δισκο, σε μικροτερο βαθμό ισως και τα chimes at midnight και 1-2 ακομα) επειδη στο μυαλο μου εχω μια αλληλουχια OMRTS->Emperor->Hushed σαν μια σειρά με όλο και αυξανόμενο συναισθηματικό βάρος (που αν συνεχισει ετσί σε δύο δίσκους θα είναι επιπέδου My Dying Bride το…βαρος, αλλα σιγα μην μπουν σε καλούπια οι Μαστοδον, πάλι αλλού θα το πάνε με το επόμενο θεωρώ!)
Λιγο πολύ όλοι οι δίσκοι τους απο το Crack the Skye ειδικά και μετά (οχι πως στον οδοστρωτηρα Leviathan και τον διαδοχο του Blood Mountain δεν εχουμε ψηγματα από τον μελλοντικό ήχο τους, έχουμε άφθονα για παραδειγμα στα φοβερα Hearts Alive και Sleeping giant και αλλου- ακόμα και στο ντεμπουτο εχουμε ενα elephant man και ενα Ol’e Nessie- κυριως- αλλα και μεγαλα τμηματα αλλων κομματιων οπως το trilobite και το trainwreck, που μας κλεινουν το ματι πως αυτη η μπαντα δεν ειναι μονο ριφαρες και κοπανημα) εχουν τον trademark Mastodon ηχο, αλλα με καποιες αλλαγες σε καθε δισκο που του δινουν το δικο του μοναδικο χαρακτηρα, γι αυτο παραλληλισα το καινουριο με τα Crack the Skye και Emperor of Sand λογω του συνδυασμου σκοτεινο/progressive/πολυ μελωδικο και προτεινα αυτα τα δυο σε οποιον που του αρεσε το καινουριο. Απλα η δικη μου οπτικη, καποιος μπορει να “διαβαζει” διαφορετικά τη δισκογραφια τους.
4 Likes
Εγώ τους Mastodon τους γνώρισα με το Leviathan, που είχε αποθεωτικές κριτικές όταν κυκλοφόρησε.
Το άκουσα και τρελάθηκα - λογικό όταν έχεις να κάνεις με αριστούργημα - μολονότι δεν ήμουν αυτού του sludge ήχου από οπού προέρχονταν (είχε βέβαια και τις κλασικομεταλάδικες νύξεις του ο δίσκος).Άνετα μέσα στα κορυφαία της προπερασμένης δεκαετίας, και φυσικά έψαξα και το Remission που παρότι πιο χαοτικό, είναι καταπληκτικό και οι κοινές αναφορές με το Leviathan (artwork, ένα συγκλονιστικό instrumental για το κλείσιμο) το κάνουν ακόμη γοητευτικότερο.
Το Blood Mountain ήταν επίσης πολύ καλό, όμως ήταν το Crack the Skye αυτό που πήγε τα πράγματα στα άκρα, αναφορικά με το πόσο “φορτωμένα με πληροφορία” θα ήταν τα τραγούδια. Επίσης αριστούργημα, επίσης στα καλύτερα της δεκαετίας. Εδώ παρατηρείται η πρώτη εμπλοκή του Dailor με τα φωνητικά (καλός, διαφορετικός, αλλά υστερεί εμφανώς σε σχέση με τους άλλους δύο), που ενισχύθηκε στα επόμενα LPs εις βάρος του Sanders (τέτοια αίσθηση έχω, δεν έκατσα να τους χρονομετρήσω) όπως και μια αλλαγή στον τρόπο που ερμηνεύει ο Hinds, πιο μελωδικός σαν κάπως πιο… νιαουριστικός Ozzy σε στιγμές.
Με το Crack the Skye οι Μastodon μάλλον εξάντλησαν τις δυνατότητες τους προς εκείνη την κατεύθυνση, κάτι που φάνηκε και στα live, αλλά και προφανώς πιστεύει και το ίδιο το συγκρότημα αφού έκτοτε αποφάσισαν να χαλαρώσουν (όχι σπάνιο φαινόμενο όταν κάποιος έχει πιάσει την κορυφή του) και να αφήσουν ελεύθερη την… αμερικανοβλαχιά τους να εκδηλωθεί!
Οι τελευταίοι δίσκοι είναι πιο προσβάσιμοι ηχητικά αλλά σαφώς φτωχότεροι ποιοτικά, μολονότι οπωσδήποτε καλοί. Για το πιο πρόσφατο δεν ξέρω, θα το ακούσω κάποια στιγμή και θα σας πω!
4 Likes
λωλ, τι αντικλιμακτικος τυπος!
My 2 cents μετά από καμιά 10αρια ακροάσεις.
Καταρχήν να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο για να φύγει από τη μέση: Δεν το θεωρώ το καλύτερο album των Mastodon.
Σίγουρα το ευχαριστήθηκα περισσότερο από όλα τα albums της 2ης περιόδους τους, εξαιρουμένου του Crack the Skye. Αλλά πέραν από κάποια φοβερά κομμάτια (The Crux, Teardrinker, More Than I Could Chew, Gigantium), και κάποιων πολύ ευπρόσδεκτων νέων “προσπαθειών” στο ρεπερτόριό τους (Skeleton, Dagger, Had it All), βρίσκω και κομμάτια που κάνω συχνά skip (The Beast), μου είναι σχετικά αδιάφορα (Sickle and Peace) ή τα έχουμε ξανακούσει αρκετές φορές από αυτούς (Pushing the Tides, Peace and Tranquility).
Tα υπόλοιπα τραγούδια (το λίγο πειρματικό/ψυχεδελικό Gobblers, Pain with an Anchor όχι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει αλλά ωραίο ρεφρέν, Savage Lands το πιο Gojirικό κομμάτι, Eyes of Serpents πολύ τίμιο με τις εναλλαγές στα φωνητικά, προσωπικά μου βγάζει λίγο 70s prog rock) μου αρέσουν αρκετά και σίγουρα “προσθέτουν” στη συνολική αξία του δίσκου.
Και προφανώς, η εκπληκτική παραγωγή/μίξη για την οποία μίλησα στο πρώτο post που έκανα για τον δίσκο.
Επομένως καταλήγω ότι είναι ένας φοβερός δίσκος, η κατεύθυνση που πήραν μ αρέσει και την προτιμώ σε σχέση με τα 3 τελευταία, αλλά κάνει μια μικρή κοιλίτσα με κάποια τραγούδια που είτε δοκίμασαν και δεν τους βγήκε είτε τα έχουμε ξανακούσει πολλές φορές απ αυτούς. Και γι αυτόν τον λόγο (συν ότι προτιμώ την sludge, σχιζοφρενική και πιο ψυχεδελική πλευρά τους), δεν τον θεωρώ ούτε αριστούργημα, ούτε τον καλύτερό τους δίσκο (H δικιά μου τριάδα παραμένει να είναι η Blood Mountain - Crack the Skye - Leviathan).
8 Likes
για αλλη μια φορα, αρκετα κακο λαηβ
75% το δινω στη μιξη βεβαια - που να ξερει ο καημενος ο ραντομ ηχοληπτης ποτε παιζει ο ενας και ποτε ο αλλος lead.
τελοσπαντων, δισκαρα
3 Likes
Εσύ δηλαδή πιστεύεις/θεωρείς ότι είσαι οι Mastodon, και πας οπουδήποτε - πόσω μάλλον στην τηλεόραση, σε παγκόσμια εμβέλεια - να παίξεις με τον random ηχολήπτη του Late Night. Ότι όταν η δική μου ανύπαρκτη μπάντα ας πούμε έχει τον δικό της ηχολήπτη, οι Mastodon δεν έχουν δικό τους. Άλλο είναι το πρόβλημα και αυτό δεν είναι ο ηχολήπτης.
Κατηγορία System of a Down το ονομάζω εγώ: Φοβεροί στη σύνθεση, μετριοκακοί στο live.
2 Likes
Αυτό όμως γάμησε!
Και σε σκηνικό, και σε παιξίματα και σε στις ιστορίες των τραγουδιών.
Και κοίτα που τελικά μπορούν και τραγουδάνε live καλά.
Τους έχεις δει; Γιατί εγώ όταν τους είδα ήταν φανταστικοί.
3 Likes
ιδιως για τους μαστοδον 100% το πιστευω
1 Like
Αυτό γάμησε, αλλά ΔΕΝ είναι live. Είναι παιγμένο live φυσικά, αλλά είναι και μιξαρισμένο κανονικά σα να είναι live album. Και φυσικά δεν ήταν live μετάδοση. Κάποια πραγματάκια στις φωνές που είναι το μόνιμο πρόβλημά τους, ΑΣ ΠΟΥΜΕ ότι μπορούν να πειραχτούν για να βγουν αξιοπρεπή.
System δεν έχω δει live, έχω δει από youtube όμως. Και δεν είναι ωραίο.
Mastodon τους έχω δει 5 φορές και ήταν ΟΛΕΣ χάλια. Δεν είναι τυχαίο θεωρώ.
@Giasonas αν εννοείς για τον ηχολήπτη που είπα, μπορεί οι ίδιοι να είναι όσο yolo θέλουν και να σκάνε χωρίς ηχολήπτη. Η πολυεθνική εταιρεία από πίσω τους όμως δεν τους αφήνει να είναι όσο yolo θέλουν. Οπότε, δεν υπάρχει περίπτωση να παίζουν με random ηχολήπτη.
1 Like