Για Mastodon συμφωνούμε (όλοι νομίζω).
Για SOAD θα προτιμήσω να εμπιστευτώ την ζωντανή εμπειρία.
Όσον αφορά στο συγκεκριμένο live, πραγματικά πιστεύεις ότι οι Mastodon είναι τύποι που θα πείραζαν πράγματα για να ακουστούν καλύτερα; Ούτε το νομίζω, ούτε μου προέκυψε κάτι τέτοιο.
Δεν είναι θέμα των Mastodon. Αν οι ίδιοι βαριούνται, υπάρχουν άλλοι μέσα στη βιομηχανία που θα φροντίσουν για αυτό. Επίσης, το κάνουν ήδη στους δίσκους, οπότε γιατί να μην το κάνουν σε ένα μιξαρισμένο live?
Ε καλά τώρα, εδώ πειράζουν οι Theater ξέρω 'γω. Σχεδόν ό,τι κυκλοφορεί που δεν είναι bootleg από τέτοιου μεγέθους μπάντες έχει κάτι πειραγμένο πάνω
Τώρα για το συγκεκριμένο, εμένα δε με πειράζουν τα φωνητικά, και δεν με ενδιαφέρει αν ο ηχολήπτης είναι δικός τους ή όχι - αντικειμενικά είναι πολύ “στεγνός” ο ήχος ρε παιδί μου, είναι κάτι που θα άκουγες στα in-ears αν παίζεις στη μπάντα, όχι αυτό που θα έπρεπε να βγαίνει ως τελικό αποτέλεσμα απ’ το κανάλι. Και δεν είναι ότι λείπει reverb ξέρω 'γω στα όργανα, απλά είναι κακή η μίξη
Αφού ανέφερα Theater και κολλάει ακριβώς πάνω στο θέμα, ακούστε π.χ. πόσο πιο στεγνό είναι αυτό:
από αυτό:
Διακόπτω λίγο την παραπάνω συζήτηση για να γράψω τι μου άρεσε στον νέο Mastodon δίσκο:
Οι μελωδίες των φωνητικών γραμμών (κυρίως τoυ Dailor που «σηκώνει» όλο το album πάνω του σ’ αυτόν τον τομέα). Χωρίς να είναι εξεζητημένες, είναι πιασάρικες, έντονες και απλές (όχι απλοϊκές) και μπορείς να σιγοτραγουδάς πολλά couplet και refrain μετά από μόλις 2-3 ακροάσεις. Χαίρομαι που δεν τραγουδάει τόσο ο Hinds γιατί δε μου αρέσει η χροιά του (παρ’ όλο που το “The beast” μια χαρά το λέει) και δε μου λείπει καθόλου.
Τα κιθαριστικά solo. Μιλάμε για τρομερή δουλειά. Δεν ξέρω, προσωπικά ποτέ δε μου είχε κάνει ΤΟΣΗ εντύπωση η lead κιθαριστική δουλειά στους Mastodon, κι εδώ ένιωσα απ’ την αρχή ότι αυτός ο τομέας κλέβει την παράσταση. Δεν ξέρω αν φταίει ότι οι συνθέσεις είναι τόσο «απλωμένες» που σήκωναν πολλές ιδέες/αυτοσχεδιασμούς στα σολαρίσματα και οι δύο κιθαρίστες εκμεταλλεύτηκαν όλο αυτόν τον «χώρο», αλλά γενικά δεν υπάρχει ανούσιο δευτερόλεπτο lead κιθάρας στον δίσκο. Βέβαια, όταν χώνει ο Thayil εκεί ξεχωρίζουν λίγο περισσότερο οι άντρες απ’ τα αγόρια (χάλια έκφραση. Ο δάσκαλος απ’ τους μαθητές; Το ίδιο. Τι διάολο γιατί δε βρίσκω κάποια καλύτερη;).
Η ατμόσφαιρα/το vibe που βγάζει ο δίσκος. Διάβαζα όλα αυτά τα μελαγχολικά/σκοτεινά/καταθλιπτικά που λέγατε και μεγάλωνε η περιέργειά μου, και τελικά αυτό ισχύει 100%. ΟΚ, σε μεγάλο βαθμό δε συμμερίζομαι ΤΟΣΟ πολύ τον ίδιο ενθουσιασμό (π.χ. δε διανοούμαι να πω ότι αυτό το album είναι στα «[βάλτε όποιον αριθμό θέλετε] πιο θλιμμένα albums που έχω ακούσει»), αλλά αναγνωρίζω ότι οι Mastodon πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα album με πολύ ιδιαίτερο «χρώμα» (από το εξώφυλλο μέχρι τους στίχους και τις συνθέσεις), ένα δίσκο με χαρακτήρα , τέλος πάντων, που τον ακούς σε καμία στιγμή δε λες «τώρα αυτό το τραγούδι/σημείο πώς βρέθηκε εδώ;». Ή δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον σε 5-10 χρόνια να λέει: «χμμμ, ναι, το “Hushed and grim”, θυμάμαι ότι αυτό κι αυτό κι αυτό το κομμάτι ξεχώριζαν, αλλά δε θυμάμαι πώς πήγαινε γενικά κλπ. κλπ.». Νομίζω ότι κατάφεραν οι Mastodon να γράψουν πραγματικά δίσκο , όχι μία συλλογή τραγουδιών. Κι’ απ’ την αρχή και καθ’ όλη τη διάρκεια εγώ βρίσκω μία αδιάσπαστη ροή, ανεξάρτητα αν υπάρχουν και κομμάτια/σημεία που δε μου αρέσουν τόσο. Αυτό το θεωρώ το μεγάλο ατού του δίσκου και κάτι που με παραπέμπει πίσω στο “Crack the skye”.
Αγαπημένα σημεία στο album που πραγματικά απολαμβάνω ν’ ακούω: το couplet του “The crux”, το βασικό riff του “More than I could chew”, το “Skeleton of splendor” και το “Had it all”, την ανατολίτικη αύρα του “Dagger”, το τελείωμα του “Gigantium” που θα μπορούσε να τ’ ακούω άλλο τόσο. Αυτά είναι και τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια στο album γενικότερα. Άσχετο-σχετικό: κανείς δεν έχει σχολιάσει μέχρι στιγμής το απίστευτο riff στο τελείωμα του “The crux” που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει είτε black metal, είτε σπανιόλικο (!). Θυμήθηκα, τότε, μία κουφή παρατήρηση του Γιοβανίτη πριν χρόοονια για το πώς μοιράζονται αυτές οι δύο εντελώς διαφορετικές μουσικές μία παρόμοια λογική σε κλίμακες και συγχορδίες. Ξανακούστε το και θα με θυμηθείτε.
Τι με χαλάει: γενικά δεν είμαι μεγάλος fan των Mastodon, παρ’ όλο που 3 προηγούμενους δίσκους τους θα τους έβαζα σε λίστες με αγαπημένα albums. Το “Hushed and grim” έρχεται 4ο, πράγμα που σημαίνει ότι μου άρεσε πολύ. Παρ’ όλα αυτά κι εδώ υπάρχει έντονο το «Mastodon-στοιχείο» που προσωπικά δεν είναι του γούστου και με αποθαρρύνει ακόμα ώστε να «συγκλονιστώ» με αυτό το συγκρότημα (π.χ. δε θα πλήρωνα εισιτήριο για να τους δω, δε μου αρέσουν τόσο. Και τώρα που το έγραψα μόλις συνειδητοποίησα ότι τους έχω δει ήδη στο Rockwave του ’07, ό,τι να ‘ναι). Αν με ρωτήσει κανείς «και ποιο είναι αυτό το στοιχείο, ρε μεγάλε;», δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το εντοπίσω επακριβώς. Παλιά με χαλούσανε ιδιαίτερα τα πιο περίεργα/στριφνά riffs τους (βασικό χαρακτηριστικό τους που «ξεπηδά» ακόμα συχνά-πυκνά), γι’ αυτό και π.χ. δεν τρελαίνομαι τόσο με το κλασικό riff που ακούγεται στο τέλος του “Pain with an anchor” π.χ. – θα το κάνω skip άμεσα. Παρ’ όλα αυτά είναι χαρακτηριστικό ότι άλλοι users ξεχώριζαν ακριβώς αυτό το σημείο.
Διαχρονικά με χαλούσαν και οι φωνές τους -ιδίως παλιότερα. Ακόμα και τώρα, δεν έχουν καταφέρει να μου βγάζουν αυτό το συναίσθημα που ψάχνω ώστε να συνδεθώ με τις ερμηνείες κάποιου, να νιώσω ότι μου δίνει την ψυχή του στο πιάτο όταν τραγουδάω. Ακόμα και σ’ αυτόν τον ιδιαίτερο δίσκο που κανείς θα περίμενε μία υπέρβαση σ’ αυτόν τον τομέα, εγώ δεν τη βρήκα. Επαναλαμβάνω: βρίσκω πολύ δυνατές και χαρακτηριστικές τις φωνητικές μελωδίες τους, αλλά στο κλασικό, (θα τολμήσω να πω) άνευρο στυλ που μας έχουν συνηθίσει οι Mastodon. Ίσως μέχρι εκεί φτάνουν, είναι κι αυτό ένα στοιχείο της ηχητικής τους ταυτότητας.
Γενικά πάντα μου έβγαζαν ένα αίσθημα «ανολοκλήρωτου», και σε albums και σε μεμονωμένα τραγούδια. Θα γούσταρα ένα riff, ένα couplet, κάτι, αλλά δύσκολα να μην ξενέρωνα και με κάτι στη συνέχεια. Έτσι και στο “Hushed and grim” θα μπορούσα να κάνω και χωρίς κάποια τραγούδια (“The beast”, “Peace and tranquility”, “Savage lands”, “Eyes of serpents”) και χωρίς διάφορα σημεία που για ‘μένα τραβάνε υπερβολικά πολύ ή δε μου δίνουν τίποτα ιδιαίτερο ή νιώθω ότι ακούω κάτι απ’ το παρελθόν που δε με τρελαίνει κιόλας (π.χ. τελευταία riffs στο “Pushing the tides”, το δεύτερο μισό του “Gobblers of dregs”, το “Gigantium” επίσης το βαριέμαι στο πρώτο μισό του κ.ά.).
Με πιο απλά λόγια: απολαμβάνω την ατμόσφαιρα του δίσκου και το θεωρώ ιδιαίτερο επίτευγμα για την μπάντα (θεωρώ ότι τα δύο προηγούμενα ήταν αρκετά «safe» και προσωπικά τα προσπέρασα γρήγορα και δεν επέστρεψα ποτέ σ’ αυτά). Δεν το θεωρώ τόσο ρηξικέλευθο όσο ήταν τα “Crack the skye” και “The hunter” (μέχρι σήμερα τα θεωρώ τις πιο τολμηρές δουλειές της μπάντας). Ίσως να μιλούσαμε με άλλους όρους αν οι Mastodon επέλεγαν να βουτήξουν ακόμα πιο ολοκληρωτικά σ’ αυτό το νέο «ήχο» αφήνοντας εντελώς έξω επαναλήψεις του γνωστού τους στυλ.
Αν βρήκατε αντιφάσεις σ’ όλα τα παραπάνω, πέσατε διάνα. Εγώ ο ίδιος το καταλαβαίνω που θέλω ν’ ακούω συνέχεια το album και κατάλαβα μεμιάς ότι έχει περισσότερο ζουμί απ’ τα δύο προηγούμενα, αλλά την ίδια στιγμή πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να πάω στο επόμενο κομμάτι. Grower είναι, θα δείξει. Στις θετικές εκπλήξεις της χρονιάς για ‘μένα πάντως.
Ταυτίζομαι πάρα πολύ με τις σκέψεις σου, αν και μέχρι τώρα, νομίζω πως το Hushed and Grim είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Γιατί περιέχει τόσο καλό songwriting κυρίως, και γιατί έχει ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα, μουσικής που δεν απαιτεί να την ακούς συγκεντρωμένος 100% και είναι κάτι που πάντα απολαμβάνω όταν συμβαίνει. Αυτός ο δίσκος έχει τόσο καλή μουσική, που όπως και να την έπαιζες, σε στυλ soul ή 70s rock ή δεν ξερω γω τι άλλο, οι βασικές ιδέες είναι τόσο καλές που θα γαμούσε.
Νομίζω πως εγώ έχω βρει τι με χαλάει. Το ότι είναι φλύαροι., σε συνδυασμό με τις ψιλοβρώμικες ‘sludge’ παραγωγές. Σε αυτό το άλμπουμ ειδικά δεν ταιριάζει τόσο πολύ. Ειδικά ο Brann Dailor μου σπάει τα αρχίδια εντελώς με το drumming του, σταμάτα ρε φίλε να τα κάνεις όλα πολύπλοκα και 200 γεμίσματα το λεπτό. Αυτό που κάνουν είναι 100% Mastodon, έτσι ήταν πάντα. Αλλά σαν μπάντα πιστεύω θα μου άρεσαν πιο πολύ αν απογύμνωναν τον ήχο τους αρκετά. Και οι φωνές εντάξει, τι να πούμε που δεν έχει ειπωθεί. Στο στούντιο είναι καλοί και βγάζουν μια ωραία ζεστασία οι χροιές τους, αλλά από εκφραστικότητα έχεις δίκιο πάσχουν.
Το live που έκαναν στο Georgia Aquarium είχε κάπως πιο απογυμωμένες μορφές των τραγουδιών τους και μου αρέσει πάρα πολύ.
Ειναι ηδη αψογο στην κανονικη του εκδοση, ειναι αψογο και στο ακουστικο του (!)
Πολύ όμορφο. Ίσως να ήθελα μία αέρινη ακουστική στο σόλο, αλλά καταλαβαίνω γιατί να το κάνουν έτσι. Το αλλαγμένο intro ενδιαφέρον, όπως και τα κιθαριστικά μπλουζ κοψίματα κατά τη διάρκεια του σόλο μπάσο. Δεν έκαναν απλά ένα cover version, έκαναν ένα re-imagine και γι’ αυτό τους αγαπάμε
Making of του Hushed and Grim στο καναλι τους στο Youtube.
Φαίνεται να έχουν βελτιωθεί πολύ στα λάιβ…
Ο Holopainen τι κάνει μαζί τους;;
Τι παλικάρια 
Με ψήνουν τα tiki mugs… Αλλά κάνουν $92, αντίο
Το αδερφάκι του “Blood and Thunder” σε πολλά επίπεδα, και ριφφ, και φωνητικές γραμμές, και drumming, και τα leads… Το ότι το έγραψαν οι Lamb of God (Morton και Blythe) είναι ενδιαφέρον, σαν πλήρη φόρο τιμής!
Κομματάρα!
Καλο, τιποτα το ιδιαιτερο θα ελεγα.
Αυτό το ριφ στο τέλος…