Πολύ καλό! Αν και για μένα το Conspiracy είναι λίγο καλύτερο από το Them, κατά τα άλλα είχαμε μια κουβέντα με ένα φίλο για το Fatal Portrait και αποθεώναμε το Dressed In White.
3 Likes
Πολύ καλό και αναλυτικό κείμενο. Ο King είναι θεός. Περιμένουμε με ανυπομονησία τις καινούριες του δουλειές με KD και MF μετά από τόσα χρόνια αποχής απ’τη δισκογραφία και κάποτε (?) και ένα λάιβ.
2 Likes
Ε, το σερί 83-90 είναι σαν όλα τα τιτάνια σερί (Maiden, Metallica, Slayer, BG, Coroner, κλπ), ίδιοι κανόνες, όποιο και να προτιμάς, όποια σειρά και να τα βάλεις, σωστή απάντηση θα είναι.
4 Likes
Πολύ ωραίο αφιέρωμα σε έναν καλλιτέχνη που ποτέ δεν ήμουν οπαδός του. Όσο και να εκτιμώ την μουσική του δεν μου αρέσουν καθόλου τα φωνητικά.
Το κείμενο σου μου δίνει την αφορμή να του δώσω μια ακόμη ευκαιρία πάντως. Επίσης ρε παιδιά μουσικά τι διάφορες έχουν οι King Diamond με Mercyful fate??
2 Likes
Θα έλεγα ότι οι Mercyful Fate είναι πιο χεβυ μεταλ, πιο παραδοσιακοί από οτι οι King Diamond που κάποιες φορές είναι πιο τεχνικοί και ατμοσφαιρικοι.
3 Likes
Μιλάμε για δύο διαφορετικά συγκροτήματα που το μόνο – διαχρονικά – κοινό που είχαν ήταν ο, από κάθε άποψη ξεχωριστός, τραγουδιστής.
Το ύφος των Merciful Fate μπορεί να χαρακτηριστεί άνετα σαν παραδοσιακό heavy metal. Με εμφανή τον απόηχο των seventies (ειδικά στο “Melissa”) και σε πολύ μεγάλο βαθμό διαφορετικό απ’ ότι υπήρχε τριγύρω εκείνη την περίοδο (ανιχνεύονται μόνο κάποιες επιρροές από Judas Priest), έμελλε να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της metal πραγματικότητας τα επόμενα χρόνια.
Εξετάζοντας πάντα τους δύο πρώτους (και κορυφαίους) δίσκους πριν την διάλυση, βλέπουμε πόσο κυρίαρχη ήταν η επιρροή του Hank Shermann που έγραψε όλη τη μουσική στο “Melissa” και πάνω από το ήμισυ του “…the Oath”.
Για’ αυτό άλλωστε οι King Diamond ήταν μια άλλη ιστορία, έστω κι αν στα δύο πρώτα LPs ήταν κατά τα 3/5 η ίδια μπάντα (King/Denner/Hansen). Εδώ ο Βασιλιάς Διαμαντής ήταν πλέον o βασικός songwriter, ελεύθερος πια να περάσει όλες τις ιδέες του, με το αποτέλεσμα να φέρει και power metal νύξεις. Επίσης, στις θέσεις του κιθαρίστα και του drummer υπήρχαν δύο ικανότατοι παίκτες, ο Andy LaRocque και Mikkey Dee αντίστοιχα, οπότε και η όλη προσέγγιση εκ των πραγμάτων διέφερε, και η διαφορά αυτή ήταν εμφανέστατη.
6 Likes
Μου αρέσουν ελάχιστα περισσότερο οι King Diamond από ότι οι Mercyful fate αλλά και τα δύο σχήματα είναι υπέροχα
3 Likes
Για μενα ειναι η πιο υποτιμημενη φιγουρα στο Μεταλ ο King,Legendary παρουσια,φωνη και κοζαρε παντα να εχει καλους παιχτες διπλα του για να ειναι επικα το λιγοτερα καθε αλμπουμ…Για μενα τα 2 πρωτα των Mercyful ειναι ισαξια σε impact μην πω και παραπανω και απο κυκλοφοριες αλλων συγκροτηματων στο μεταλ που θεωρουνται ευαγγελια
3 Likes
Aν και έχει απαντηθεί ήδη η ερώτηση, θα συμβάλλω και εγώ λέγοντας ότι μπορείς να το σκεφτείς σαν τη διαφορά Number of the Beast με Seventh Son ας πούμε. Τα δύο πρώτα Mercyful Fate και λόγω εποχής έχουν και πιο παλιακό ήχο (ειδικά το Melissa) αλλά κυρίως η διαφορά εστιάζεται στην εξέλιξη του songwriting του King Diamondπου εξαρχής ήταν πιο περιπετειώδης από τον Shermann, πχ The Oath, Come to the Sabbath και στους King Diamond το τουμπάνιασε το θέμα κινηματογραφική, θριλερική ατμόσφαιρα, χρήση samples και πλήκτρων (“συνθεσάιζερ”), την χρήση πολλών καναλιών για την φωνή κλπ. Βάλε και την διαφορά κιθαρίστα LaRocque (και μετά Blakk) που ήταν πιο σύγχρονοι από τους Shermann/Denner και τον κατεδαφιστή Mikkey Dee σε σχέση με τον πιο 70s Kim Ruzz (πραγματικά αντίστοιχη περίπτωση Burr --> McBrain), βάλε και το μεγαλύτερο διάστημα εξέλιξης (5 δίσκοι έναντι 2) και γίνεται κάπως πιο κατανοητό το πράγμα.
Όταν ξαναφτιάχτηκαν οι Mercyful Fate η αλήθεια είναι ότι πέραν των παιχτών που άλλαξαν (ο Shermann και ο Denner είναι προσωπικότητες, πώς να το κάνουμε), και μια λίγο πιο χέβυ μέταλ προσέγγιση σε σχέση με τα πιο “power” (εντός εισαγωγικών γιατί δεν μιλάμε ούτε για US, ούτε για Helloween, πάντως power) των King Diamond, σοβαρές διαφορές δεν μπορείς να βρεις. Στην δεκαετία του 90 πολλά κομμάτια των MF θα μπορούσαν να είναι σε KD δίσκο και το ανάποδο, ήταν πραγματικά θέμα παιχτών και της concept/κινηματογραφικής προσέγγισης των KD μόνο η διαφορά.
7 Likes
Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση 
3 Likes
Εδώ να πούμε και πόσο γαμεί το Time ε, ένας αρκετά πιο ατμοσφαιρικός δίσκος για Mercyful Fate ο οποίος θα μπορούσε άνετα να είναι προσωπικός του Βασιλιά.
Minutes and seconds are passing us by…
2 Likes
Tα 2 ριγιούνιον Mercyful Fate είναι τεράστια έπη γενικά. Στο σερί μέσα εννοείται.
Δεν το ανέφερα στο αφιέρωμα αλλά είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος και ο ρυθμός κυκλοφοριών. Με εξαίρεση το 85 που υπάρχει μόνο ένα single, μεταξύ Fate και KD και το 91-92, πριν το ριγιούνιον δηλαδή, το άτομο έχει ΞΕΚΩΛΩΘΕΙ να βγάζει αριστουργήματα με τις μπάντες του κάθε χρόνο και αυτό συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και στα 90ς μέχρι το 2000 (δεν έβγαλε το 97 αλλά έβγαλε 2 δίσκους το '98!).
Προσωπικά θα ήθελα από το 95 μέχρι το 2000 να έχει βγάλει έστω τους μισούς δίσκους και να είναι όλοι υπερτούμπανοι αλλά και πάλι κακό δίσκο δεν έβγαλε και ξέρω και πολύ κόσμο που θεωρεί υπερέπη αυτά που εγώ λέω “απλώς” καλά. Αλλά πραγματικά είναι περιπτωσάρα ο King Diamond από πολλές απόψεις. Και σε μουσική άποψη, και σε σερί ποιότητας και σε όγκο ποιότητας…
2 Likes
Έχω κι εγώ φίλο που τα θεωρεί όλα αριστουργήματα, δεν σηκώνει κουβέντα αν του πεις "να ξέρεις το Graveyard… " θα σου πει είναι έπος…ΕΠΟΣ!
Δισκάρα είναι ε!
3 Likes
Μου ήρθαν πριβέ πολλές φορές τέτοια μηνύματα. Για όλους τους δίσκους. Το Graveyard ένα παραπάνω, είχε κάνει σουξέ στην Ελλάδα τότε, είχε και το Metal Invader ένα κόμικ, νομίζω πολύς κόσμος πρέπει να ήταν η πρώτη του κόνσεπτ King Diamond εμπειρία. Ε, όπως και να το κάνεις, έχει φοβερή ιστορία και ατμόσφαιρα, θα σου μείνει.
Η αγαπημένη μου ιστορία ακροατή είναι ενός φίλου μου εδώ που του είχαν δώσει πρώτα το Spider’s Lullabye και το The Eye σε κασσέτα. Αυτός άκουσε πρώτα το Spider’s και είχε πάθει πλάκα και δεν άκουγε την άλλη πλευρά γιατί δεν πίστευε ότι θα είναι τόσο καλή! Μετά το άκουσε και χέστηκε πάνω του. Και μετά του δώσανε το Abigail και ισοπεδώθηκε τελείως, δεν το πίστευε λέει αυτό που συνέβαινε, το ένα καλύτερο από το άλλο ξέρω γω, πού θα σταματήσει…
3 Likes
Αυτό ακριβώς ισχύει με το Graveyard ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασε ο φίλος, εγώ θυμάμαι την ίδια μέρα να αγοράζω Scanner το Ball Of The Damned, άσχετο αλλά τι ωραία χρόνια. Το επαναλάβαμε και τώρα με το νέο Paradise Lost, Σαββατιάτικη βόλτα στο κέντρο.
2 Likes
Τεράστια δισκάρα το Ball of the Damned, το Puppet on a String το θεωρώ από τα καλύτερα κομμάτια έβερ, είχα πάθει ψύχωση. Και ο υπόλοιπος δίσκος όλος έπος, ακόμα τον βάζω συχνά. Ωραία χρόνια δεν λες τίποτα… Ήμουν Αγγλία τότε και είχα μόλις ανακαλύψει τα μηνιαία παζάρια στο Λονδίνο, τριπλασίασα την δισκοθήκη μου τότε…
Δυστυχώς έχω χάσει αυτή τη χαρά της βόλτας για αγορά μουσικής…
5 Likes
Δυστυχώς όπως όλοι μας, αλλά αν συνεχίζαμε με εκείνους τους ρυθμούς τώρα θα ζούσαμε σε παγκάκια 
Όντως γαμάτο το Ball… βρήκα τι θα ακούσω το απόγευμα!
4 Likes
Ήρθα να πω ότι το Beer o’ clock ΣΠΕΡΝΕΙ.
2 Likes
Διάβασα το μενου από περιέργεια… ΕΠΟΣ!
3 Likes