11 Απρίλη έχουμε γεννητούρια.
Το “At Races” πως θα ήταν άλλωστε διαφορετικά, να μην είναι κάτι απίστευτο (με τη συγκεκριμένη λέξη). Πέραν των αναμενομένων, η γοτθική (ή αλλιώς η The Cure) παράμετρος που βαραίνει στη ζυγαριά δημιουργεί ΤΗΝ ατμόσφαιρα. Μαζί με τη φωνή. Μαζί με τις κιθάρες. Και με το Primordial εξώφυλλο. Σε λίγη ώρα και το βίντεο.
Ωραίο τραγούδι - απίστευτο δεν θα το έλεγα σε καμία περίπτωση. Ωραίο όμως. Πιθανόν μέσα στην ροή του άλμπουμ να στέκεται πολύ ωραία.
Καλώς να το δεχτούμε το “The Spin”.
Και το βίντεο είναι μια ομορφιά
Μπορείτε να παίξετε ό,τι θέλετε…
Παίξτε, λοιπόν, ό,τι θέλετε
κι εμείς μαζί σας.
Από τα καλύτερα του δίσκου. Ίσως και αντιπροσωπευτικό του.
Τα άλλα, εν καιρώ.
Ναι, όχι όμως πως υπολείπεται και κανένα…
Δεν μπαινω σε τετοιες συζητήσεις 6/3 
Αιθέρας είσαι
κ’ ανατολή η φωνή
σου στη δύση μας.
Βρέχ’ η ηχώ σου·
δροσίζεται ο κόσμος
του αγνώστου μας.
(Για σένα Σάρα, μούσα μας).
ΤΙ ερμηνεία…
Και με Rainbow αναφορές.
Σήμερα γιορτάζουμε την κυκλοφορία της δισκάρας, και τώρα που μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου με ενεργούς ακροατές, θα κάνω μια μικροελάχιστη αυτοπροβολή
Kαι μια ωραία πρόσφατη συνέντευξη
μπαίνω άμεσα spotify να ακούσω , κυριολεκτικά σταματάω όσα κάνω για αυτή τη μπάντα και αυτή τη φωνή
Μετά από 4-5 ακροάσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα ποιοτικό, ολοκληρωμένο άλμπουμ που λογικά θα βρεθεί και στα καλύτερα του 2025. Προσωπικά θα το τοποθετούσα σε ένα μικρό σκαλάκι κάτω από το ‘‘Close’’ κρινόμενο όμως πραγματικά στις λεπτομέρειες.
Είμαι λίγο απαιτητικός μαζί τους γιατί θεωρώ ότι μπορούνε ακόμα ψηλότερα, με περισσότερο πειραματισμό μακριά από safe μονοπάτια. Το λοιπόν:
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό @Com_Mark!
Σε κάθε άλμπουμ μπορεί να υπάρχουν “μικρά” στοιχεία που να κάνουν τεράστια διαφορά στο προσωπικό γούστο του ακροατή. Για παράδειγμα, εμένα με αγγίζει περισσότερο το middle eastern στοιχείο του “Close” έναντι του goth στοιχείου του “The Spin”. Η μυστικιστική αύρα του πρώτου έναντι της συνθετικής εξωστρέφειας του δεύτερου.
Ρωτάω όμως, γιατί τέτοια καούρα να τα συγκρίνουμε ντε και καλά; Προτιμω το “The Spin” από ενα Close part 2, καλύτερα οι μπάντες να αλλάζουν, να εξελίσσονται, να δοκιμάζουν.
Άσε που συνθετικά βελτιώνονται συνεχώς, κάθε άλμπουμ παρουσιάζει καλύτερο songwriting από το προηγούμενο.
Μια χαρά τα πάνε οι Messa, μπάντα που αξίζει να απολαμβάνει κανείς!
Εγώ πορώνομαι άπειρα με το The Spin, ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν έχει αυτό το αψεγάδιαστο του Close, αλλά έχει τρομερές στιγμές που σε πιάνουν απ’ τα μούτρα. Και κακά τα ψέματα, νομίζω ότι ο Alberto έχει κουβαλήσει λίγο περισσότερο εδώ απ’ το προηγούμενο (φυσικά κι η φωνάρα της Sara)
Είναι ΣΙΓΟΥΡΟ πως ο τύπος δεν παίρνει τα credits που του αναλογούν. Αδιανότητα όμορφη κιθάρα, ωραίες ιδέες και leads.
Αλήθεια, έχετε ακούσει τα προσωπικά του ως Little Albert; Εξαιρετικός blues-ας!
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδέα! Αναμενόμενο το βρίσκω να έχει τέτοιο side project. Τα σόλο του είναι απίστευτα και σ’αυτό το δισξο, ενώ λάιβ είναι αφανής ήρωας
Ένα γρήγορο σχόλιο από μένα.
Αντιγράφω από το επίσημο ΔΤ της Metal Blade:
This time we delved into a territory we had never explored before, which is the decade of the 1980s. We are aware that many bands before us took inspiration from that era, but we decided to be careless and get away with it. Mainly because we get involved and question what we do. We are not part of the ‘dark scene’ anyway. The influence for this record looks back to the early goth rock/dark wave rather than the later emanations of the genre ." In addition to Sisters Of Mercy and Virgin Prunes , the band cites records by Killing Joke , Mercyful Fate , Jimmy Page , Journey , The Sound , Boy Harsher and Vangelis as impacting significantly upon the creation of The Spin .
Η Σάρα μίλησε και για την επιρροή της λογοτεχνίας του Cormac McCarthy στους στίχους, που μάλλον αξίζουν μια συζήτηση μόνοι τους, ειδικά υπό το πρίσμα αυτής της αναφοράς.
Προφανώς, ειδικα κιθαριστικα η επιρροή ύστερων τιτανων οπως οι The Devil’s Blood και οι In Solitude λάμπουν, όπως και η ξεκάθαρη gothic στροφή που αναφέρθηκε. Αυτά τα δύο σχήματα όμως μάλλον είναι και ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην γραμμή από Virgin Prunes, Led Zep και The Sound, μέχρι τους Messa.
Θα σταθώ στους MF, που τους εχουν αναφερει γενικά. Περαν της τρομερα προοδευτικής ροπής των κιθαριστικών τους solo ειδικά της 80ς δισκογραφίας τους, είναι πολύ έντονη, ειδικά στο HM των τελευταιων 20 ετων, ισως και λόγω ηλικίας των μουσικών, η στιβαρή σκοτεινή ριφφολογία των 90s, post-reunion άλμπουμ τους (που προφανως είναι όλα τέλεια), και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα namedrops, είναι ο λόγος που δίσκοι όπως το “Sister” ή το “The Spin” μοιάζουν τέτοιο χωνευτήρι γοτθικής αισθητική χωρίς να χάνουν την heavy metal πτυχή τους.
Και όταν επικαλείσαι τον όρκο και αυτός σε ανταμείβει, τότε μόνο δισκάρες μπορείς να κυκλοφορήσεις.
Αποστόλη, ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι σ’ αρέσουν οι Mercyful Fate
Καλή μπαντουλα, εχω αδυναμία.
Ένα καλό τραγουδιστή χρειάζονται, και θα απογειωθούν
