Δισκάρα το “The Spin”, συμφωνούμε.
Όταν είχαν έρθει για live στα μέρη μας, χωρίς να έρθουμε σε επικοινωνία (και παρότι από 'δω μέσα λέγαμε κάποιοι να τα πούμε εκεί, ήμουν με το αλεπουδένιο γουνάκι στο μπουφάν), με τον φίλτατο @hokam ήμασταν side by side by moonlight, και αυτό που έρεε, σε κατάσταση “πυρηνικής” έκρηξης από το στόμα του στο τέλος, ήταν η blues μαγεία του Αλμπέρτο. Ο Κώστας εκείνο το βράδυ είχε πάθει ένα πολιτισμικό σοκ με τον τρόπο που έπαιζε ο Ιταλός στην κιθάρα (και ποιος δεν έπαθε άλλωστε…).
Ο δίσκος είναι υπέροχος και μοναδικός. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να τον συγκρίνω, επειδή δε μ’ ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Σε κάθε ακρόαση ανοίγεται και γίνεται ακόμα πιο οικείος.
Και αυτό το “Void Meridian”, πόσο μεγάλο άσμα αναδεικνύεται. Μόνο σε μένα το ρεφρέν και έτσι όπως πατάει πάνω του η Sara, θυμίζει Gathering με Anneke;
Έτσι! Για άλλη μια φορά διδάσκει ο μαν. Φοβερός και ηχητικά και παικτικά ο Αλβέρτος.
Γενικά έχω ακούσει τον δίσκο καμιά 10αριά φορές ήδη, προφανώς και μου αρέσει πολύ. Εξίσου με το προηγούμενο σίγουρα.
Πριν από λίγο (ναι, αυτή είναι η κατάλληλη ώρα):
Δεν έχω ακούσει νότα. Βάζω “Void meridian”.
Το έχω κάνει pause στο 01:10 για να έρθω να γράψω απλά το εξής:
στοιχειωτικό αυτό το “φάλτσο” intro, αλλά όταν μπαίνουν οι συγχορδίες και, αχ, αυτή η φωνή, εμένα, ρε παιδιά, τρεις λέξεις μου ήρθαν στο μυαλό στις ανατριχίλες που ένιωσα: Alice in Chains. Και κάτι από το φάντασμα του Layne Staley. Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά εμένα αυτό μου ήρθε.
Πάω να συνεχίσω να δω που θα με βγάλει το ξημέρωμα.
Τι 60 πρώτα δευτερόλεπτα ήταν αυτά, ρε παιδιά.
ο δίσκος είναι φανταστικός σε όλα του , όπως κάθε δουλειά τους στα αυτιά μου
Από Amazon Italy το πήρα. Είχα κουπόνι πέντε ευρώ οπότε μου βγήκε με μεταφορικά κάτω από είκοσι που πάλι πολλά είναι για cd αλλά ας όψεται που δεν μπορώ να περιμένω.
ΜΟΝΟΙ τους.
Τους περιμένουμε. Από τώρα.
Κάνω και μια εικασία (στα καθ’ ημάς). Ο @Leper_Jesus ακούει το ένα τραγούδι και στο άλλο δωμάτιο χτυπιέται ο εαυτός του στο “Fire on the Roof”, τη στιγμή που ο τρίτος της παρέας στο σαλόνι εκφωνεί τα “οοοουυυ οουυυυ” της Σάρας.
Α ρε Αλμπέρτο.
Να με σχωράς, ρε Dr. Feelgood, δεν την έπιασα την τελευταία σου αναφορά.
Μετά από 6-7 προσεκτικές ακροάσεις έχω να πω ότι ο δίσκος διαθετει πολλά καντάρια ποιοτικής μουσικής, οι δε κιθάρες, εντάξει… ο άνθρωπος ζωγραφίζει με πένα.
Η μόνη - μικρή - επιφύλαξη που συνεχίζω να έχω αφορά στις φωνητικές μελωδίες και το πώς αυτές ταιριάζουν με την παρούσα ηχητική κατεύθυνση καθώς δεν τις έχω αφομοιώσει 100%, τουλάχιστον όχι με την ίδια γελοία ευκολία που αφομοίωσα ολα τα υπόλοιπα που προσφέρουν αυτά τα 41 λεπτά πανέμορφης μουσικής.
Scene from a future memory: Μόλις τελείωσε το δεύτερο live τους στην Αθήνα (Temple, sold-out btw) κι εγώ έχω μείνει για άλλη μια φορά να χαζεύω το κενό προσπαθώντας να κατανοήσω τι στο διάολο μόλις βίωσα… Α! Και αυτή τη φορά, 80 τα λεπτάκια😁
Ποιητική αδεία. Σε κάθε τραγούδι του δίσκου, δίνουμε πόνο και δε βρίσκουμε το απόλυτα καλύτερο.
Το Reveal είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος.Γενικά φοβερός δίσκος και πιο προσιτός από το Close (επίσης αλμπουμάρα).
Δύο λέξεις που πέρασαν από το μυαλό μου ακούγοντας το αριστουργηματικό αυτό άλμπουμ, Cocteau Twins. Βέβαια υπάρχουν όλες αυτές οι φοβερές κιθάρες που προσπαθούν να μας μπερδέψουν, αλλά τα φωνητικά της Σάρας είναι σίγουρα επηρεασμένα από Liz Fraser. Α, και για το εκπληκτικό Immolation θα πει κανείς τίποτα; Κυριολεκτικά ανατρίχιασα ακούγοντας το την πρώτη φορά…
Εκπληκτικό όντως
Τους ηξερα μονο ως ονομα.
Διαβασα τα σχολια σας και εδω και 3-4 μερες το ακουω συνεχεια.
Πανεμορφος δισκος.Θα ακουσω και τα υπολοιπα συντομα.
Ομάδα του ροκιν, απευθείας από Ολλανδία:
Κ Α Τ Α Ν Υ Ξ Ι Σ
Έρχονται Δεκεμβριο Αθηνα-Θεσσαλονικη.
Clairvoyant, αν μας διαβάζεις κάνε τα κουμάντα σου να 'χεις ένα μισαωράκι ελεύθερο.
Μακάρι και σε μεγαλύτερο venue. Ο νέος δίσκος δεν έχει ούτε μισό δευτερόλεπτο περιττό. Έχω πάθει πλάκα…