Πολύ καλός δίσκος όντως
2 Likes
Και το έλεγα.
2 Likes
Αφου το ακουσα για 2 βδομαδες συνεχομενα πανω απο 50 φορες, προχωρησα εχθες στο Close…
Παιρνω αναποδα την δισκογραφια τους βασικα.
Πολυ ωραιο φαινεται και το Close στις πρωτες ακροασεις…
Ειναι αρκετα μεγαλυτερο σε διαρκεια οποτε θελει και περισσοτερο χρονο για να το επεξεργαστω…Ξεχωριζω Dark Horse,Rubedo και Pilgrim μεχρι στιγμης.
3 Likes
Νομίζω είμαι μάλλον ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που θεωρεί το “The dress” το χειρότερο κομμάτι του δίσκου. Όχι κακό απαραίτητα, αλλά νομίζω είναι ό,τι πιο κοντινό στον ήδη γνωστό ήχο των Messa που εμένα προσωπικά δεν μου προσέφερε τίποτα το καινούριο.
Σε αντίθεση, δηλαδή, με τα περισσότερα κομμάτια του “The spin” που (στ’ αυτιά μου τουλάχιστον) ακούγονται ως κάτι το εντελώς φρέσκο και καινοτόμο για τους Messa. Σαφώς και διακρίνεις ακόμα αυτήν τη βάση του ατμοσφαιρικού/πειραματικού doom, αλλά κατά τ’ άλλα νομίζω πως συμφωνούμε ότι η προσέγγισή τους εδώ είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με ό,τι έπαιζαν παλιότερα. Πιο post-punk; Πιο μοντέρνα; Πιο ευκολοάκουστη; Εμένα με συνεπαίρνει αυτό που ακούω και θεωρώ ότι οι Messa κατάφεραν με το “The spin” να μπουν σ’ αυτήν την ιδιαίτερη “κάστα” συγκροτημάτων που ανεξαρτήτως ύφους/κατεύθυνσης καταφέρνουν να δημιουργούν συγκλονιστικές δουλειές.
Οι κορυφές για εμένα είναι το “Void meridian” (ακόμα όποτε το ακούω δεν μπορώ να πιστέψω για τι τραγουδάρα μιλάμε), όλες οι στιγμές που σολάρει ο κιθαρίστας, η στιγμή του “ξεσπάσματος” της Sara εκεί στο δεύτερο μισό του “At races” που πέφτουν οι ρυθμοί, γενικά όλοι οι (διακριτικοί μεν, αλλά ευδιάκριτοι) ηλεκτρονικοί/synth ήχου που υπάρχουν, η πιανο-μπαλάντα “Immolation” μ’ αυτό το τρομερό slide σολο στο τέλος, το “Reveal” που, ρε παιδιά, πώς γίνεται να μην έχει σχολιαστεί μέχρι τώρα το πόσο απενοχοποιημένα χρησιμοποιεί ένα τόσο απλοϊκό “σκαστό” heavy riff και, τέλος, το “Thicker blood” που αν με ρωτήσει κανείς “φίλε, τι εννοείς όταν λες ότι υπάρχουν τραγούδια που οι μελωδίες τους διαπερνούνε το δέρμα σου και σου ξεριζώνουν την καρδιά;”, θα του πω “να, αυτό εννοώ. Από τη γαμημένη αρχή με τα πένθιμα synths μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο”.
Νόμιζα ότι το “Close” ήταν καλός δίσκος (που είναι) και ότι οι Messa μπορούν να διαπρέψουν σ’ ένα, ωστόσο, στενό ηχητικό πλαίσιο (κι ας είναι πειραματικό εκ φύσεως). Με το “The spin” εμένα μου δείχνουν έναν εντελώς άλλο εαυτό, δείχνουν εξωπραγματικές ικανότητες (που δεν είχαν φανερωθεί μέχρι τώρα) στη δημιουργία έντονων και συγκινητικών μελωδιών και αφήνουν πίσω δίσκους και ήχους που τους όριζαν μέχρι τώρα.
Αλήθεια δεν πιστεύω τι ακούω τόσες μέρες.
13 Likes
Ατμοσφαιρικό ντουμ να το καταλάβω, εν πολλοίς είναι, πειραματικό όμως γιατί ακριβώς; Αρκετά straight forward μου ακούγονται εμένα οι Messa.
Κι εγώ πιστεύω ότι το πειραματικό είναι καταχρηστικός όρος για το συγκεκριμένο είδος, τουλάχιστον εδώ και 10 χρόνια. Δεν μιλάμε για κάτι νέο ως ήχο, αλλά για μία πολύ καλή δουλειά πάνω σε γνωστά παρακλάδια του doom.
1 Like
Μμμμ, το “Close”, ρε παιδιά, με όλα αυτά τα oriental περάσματα, τους ψιλο-jazz αυτοσχεδιασμούς (ή έτσι μου ακούγονται εμένα τουλάχιστον) και τις ξαφνικές εναλλαγές ταχύτητες σε σημεία, μου βγάζει κάτι αρκετά πειραματικό και πέρα από τα τετριμμένα!
Από αυτή την άποψη, ότι πειραματίζονται, ναι, μπορεί να το πει κανείς. Όπως πειραματίζονται με το oriental και οι Orphaned Land (λέω ένα χτυπητό παράδειγμα). Κατά βάση, ό,τι είναι 4/4 δεν το βρίσκω πειραματικό, αλλά εμπλουτισμένο. Δεν αξίζει πάντως να κολλήσουμε σε ετικέτες. Μ’ αρέσει που αυτή η μπάντα παίρνει όλο και πιο πολύ τη θέση που της αξίζει στη συνείδηση του κόσμου.
Ναι, με την έννοια που το λες εσύ το εννούσα.
1 Like
Κάπως αργοπορημένος στο πάρτυ, αλλά ας είναι… Εδώ πρόκειται για βραδύκαυστο φυτίλι και όχι για δυναμιτάκι.
Κατ’ αρχάς, τεράστια μαγκιά τους και μεγάλη μαεστρία ότι βγάζουν έναν τέτοιο τρομερό δίσκο, έχοντας καταφέρει να μην τους “ρουφήξει” το αριστουργηματικό “Close”. Εντελώς διακριτός δίσκος το “The Spin”, αυτόφωτος και σαγηνευτικός με έναν διαφορετικό τρόπο από τον προκάτοχό του.
Πολύ όμορφα τα έχετε πει παραπάνω όλοι κι εν πολλοίς με έχετε καλύψει στα περισσότερα, ωστόσο, ας παραμιλήσω κι εγώ λίγο:
Το “Void Meridian”… Τι ‘ν’ τούτο, ρε παίδες; Τι μαγεία είναι αυτή; Μεγαλειώδες κομμάτι που δεν χορταίνεται με τίποτα. Μιλάμε για εθισμό, όχι αστεία. Εισαγωγή για να σου μείνει το σαγόνι στο πάτωμα.
Την σκυτάλη τη λαμβάνει και τη μεταφέρει επάξια το “At Races”. Σκοτεινό έως το μεδούλι του, θα μπορούσε -σε μία παράλληλη πραγματικότητα- να είναι ένα κομμάτι των The Gathering των late 90s, αν είχαν πέσει ομαδικώς σε κατάθλιψη. Φοβερές κιθάρες, επίσης.
Το “Fire on the Roof” υπέροχο κι αυτό και ας το βρίσκω ένα από τα πιο “συμβατικά” (ελπίζω ότι γίνεται κατανοητό πόσο καταχρηστικά το χρησιμοποιώ αυτό) του δίσκου.
Δεν ξέρω τι λέτε οι υπόλοιποι για το “Immolation”, αλλά εγώ το ερωτεύτηκα αυτό. Επιβλητική ατμόσφαιρα και ομορφότατες μελωδίες. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; Καλά, η Sara “κεντάει” εδώ πέρα.
Με το “The Dress” δεν μπορώ να είμαι φουλ αντικειμενικός, καθότι αποτελεί ένα από τα εξέχοντα δείγματα του ήχου που όταν αποκαλύφθηκε μπροστά μου πριν 20 χρόνια σχεδόν, λησμόνησα το όνομά μου και αφέθηκα να βυθιστώ. Πάρε μας μαζί σου, μάγισσα. Τι φωνητικές γραμμές, αδερφάκι μου; Καλά, το δε πειραματικό/jazz/διαστροφικό/μεγαλοφυές σημείο-γέφυρα πριν το οργιώδες solo και το κλείσιμο, να το πιεις στο ποτήρι.
Κάποιος να μου εξηγήσει, παρακαλώ, πώς βρεθήκαμε στο Μισσισσίππι ξαφνικά κι από εκεί διακτινιστήκαμε στην Σκανδιναβία. Τι μπάλα παίχτηκε εδώ (“Reveal”), ρε; Το αγάπησα περισσότερο για το περίεργο κράμα του, πάντως.
Εντάξει… “Thicker Blood”, λέει… Στην εισαγωγή του ομολογώ ότι δεν τρελάθηκα και απόρησα με τη διάρκεια. Σκέφτηκα “Μα, τι μπορεί ν’ ακολουθήσει;”. Πού να ‘ξερα; Εκεί, λίγο πριν τη μέση (μετά τα 3 λεπτά και κάτι χοντρικά) ξεκινάει μία πορεία στο εξωπραγματικό, με πρωθιέρεια τη Sara, καταλήγοντας σ’ ένα ντεμαράζ αναφορών στο υπέρλαμπρο κλείσιμο, που εμένα μου έφεραν στο μυαλό ένα κάρο κολληματικά σημεία από το παρελθόν: από μνημειώδη lead του κλασσικού heavy metal, μέχρι το καλύτερο post σημείο που (δεν) έγραψαν ποτέ οι Isis, οι Ιταλοί κάνουν κομπολογάκι όποια πρώτη ύλη πιάνουν στα χέρια τους και οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε αποσβολωμένοι.
Βασικά, σε μία εποχή τόσης πολλής πληροφορίας που σου κάνει το μυαλό πουρέ, το μόνο ανάχωμά μας είναι δίσκοι σαν το “The Spin”. Ευχαριστούμε Messa (από την καρδιά μας).
16 Likes
Αυτό δεν έχει ανακοινωθεί κάπου ακόμα, έτσι; Προφανώς δεν λέμε για την περιοδεία με P.Lost (?)
Χριστούγεννα χωρίς Δεκεμβριάτικο live Paradise Lost δε γίνεται!
Ειχε κανει story ο διοργανωτης, τους ειχε ταγκαρει και ειχε γραψει κατι του στυλ " τα λεμε Δεκεμβριο",αναφεροντας το Gazarte για Αθηνα και το 8Ball για Θεσσαλονικη.
Λατρεύουμε 8μπολ φυσικά, αλλά την προηγούμενη φορά είχε τιγκάρει σε σημείο ασφυξίας. Φέτος θα έχει τόσο λαό, που λογικά και να λιποθυμήσεις θα μείνεις όρθιος.
3 Likes
Το βλεπω να αλλαζει χώρο αμέσως μολις γινει sold out
Όχι ρε παιδιά 8ball , λυπηθείτε μας, λυπηθείτε και την μπάντα. Mονο αν παίξουμε τετρις με τα κορμιά μας θα χωρέσουμε εκεί.
Άργησα αλλά το άκουσα…3 φορές από χθες και συνεχίζουμε. Τι έβγαλαν οι τύποι ρε;; Έχει και αυτή τη συννεφιά που του ταιριάζει γάντι.
Ομολογώ ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα στο άκουσμα του ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα υπέροχο μίγμα goth rock με αναφορές σε gathering (κυρίως λόγω φωνητικών γραμμών).
Τα τραγούδια όλα ένα κι ένα αλλά ιδιαίτερη μνεία στα 3 πρώτα και το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ Reveal, τι έπος είναι αυτό;!
Στα -πολλά-θετικά του και η διάρκεια, 41 λεπτά περνάνε τόσο εύκολα που το repeat είναι η μόνη λύση.
Καλά εννοείται αν έρθουν χειμώνα είμαι ήδη εκεί.
9 Likes