Auτα ακριβως.
Μονο που εμενα [B]ΕΙΝΑΙ[/B] ο αγαπημενος μου δισκος των Metallica.
Δεν πα’ να βγηκε την ιδια χρονια το Powerslave, δεν πα’ να βγηκε το αγαπημενο μου Priest.
Aυτα που γραφει το ποστ του alejandro ειναι αδιαψευστα.
Απο το ποσο υποτιμημενα ειναι τα Escape, Trapped Under Ice, απο το πώς ενιωσα ακουγοντας το μισο αυτο δισκο λαηβ στα 5 πρωτα κομματια τους στις 24/6/2010, απο το οτι το Fade To Black εξακολουθει να ειναι το αγαπημενο μου κομματι.
Χμμμμμ πολύ εύκολα κατέληξα σε powerslave και hail to england αλλά μετά ήταν η δύσκολη επιλογή.
Κατέληξα στο hail γιατί απλά έχει το υπερέπρος Bridge of Death!!!
Ride the lightning…η αρχή της χρυσής περιόδου των Metallica…
Δυσκολο, πολυ δυσκολο. Το αγαπημενο μου Μεταλλικα αλμπουμ, το επος των Μανογουωρ, ενα απο τα αγαπημενα μου γενικα των Πρηστ, το Stay Hungry, ενα και ενα…
Αλλα, Warning παιδια μου. Δισκος-ογκολιθος και θεμελιο για τον Us Power ηχο ο οποιος δεν θα ηταν υπερβολη να πουμε οτι γεννηθηκε με αυτο και με το EP και ισως το αγαπημενο μου Ραηχ κομματι, ναι, το Roads To Madness.
Αρα, αλλο.
Συμφωνώ με όσα λέγονται, ειδικά για το τρισμέγιστο Ride The Lightning, τον αγαπημένο μου Metallica δίσκο. Θα τον έβαζα άνετα στο top-κάτι 
όλων των εποχών ενώ και άλλοι δίσκοι της χρονιάς (Hail To England, Powerslave, Lova At First Sting, Night Of The Blade, Defenders Of The Faith) είναι κι αυτοί από τους πολύ αγαπημένους μου. Όταν όμως εκείνη τη χρονιά βγήκε το ανεπανάληπτο The Warning που είναι κατά την ταπεινή μου άποψη ο καλύτερος δίσκος των Queensryche και μάλλον ο σημαντικότερος power metal δίσκος η ψήφος μου δε μπορεί παρά να πάει εκεί…
Εντάξει, είμαι στραβός, το παραδέχομαι:lol:
Άλλοι γαμάτοι δίσκοι εκείνης της χρονιάς το Burning Star των Helstar και το Slide It In
Να βγει ο pumpkin στο τηλέφωνο
Δεν ξέρω,είμαι ανάμεσα σε Warning και σε Powerslave.
Εντάξει αν σκεφτώ σαν φανμπόης,φυσικά θα πω Powerslave,αλλά είναι και το άτιμο το Warning σπουδαιότατος δίσκος…
Διαθέτει απίστευτο feeling,συνθέσεις ακόμα και ιδέες και φυσικά και πολύ πολύ καλό ήχο,που οφείλεται στον James Guthrie(ε αγάπες είναι αυτές δεν κρύβονται!)
Από την άλλη είναι ο ογκόλιθος που ακούει στο όνομα Powerslave όπου οι Dickinson/Smith γράφουν έπη,o Harris και αυτός τα ίδια ε μετά ακολουθεί ότι ακολουθεί σε αυτήν την περιοδεία…πφφ δεν ξέρω…
Μάλλον θα μιλήσει η δισολία στο Duelists,τα σόλο στο Mariner κτλ
Powerslave ρε:!:8)
really? εμένα μου φαίνεται τελείως ψόφιος ο ήχος, δυστυχώς. νοσοκομειακή αποστείρωση! ευτυχώς υπάρχουν και οι λάηβ εκτελέσεις.
Ελα,υπεραστικο απο Αλεξ/πολη,χεχ=p
Νταξει αλλο μια γιουεσο-(υπερ)λατρεια κι αλλο larger than life πραματα οπως το Hail πχ.Τι να λεμε τωρα τα παντα ολα τοναταλλο κλπ
Βγήκε και η ανασκόπηση του 1984 από τους γνωστούς Καναδούς στο youtube.
Με αυτό σαν αφορμή, ας μου επιτραπεί να πω κι εγώ λίγα λόγια.
Αν τα 80’s ήταν η χρυσή εποχή για το metal, τότε το 1984 σηματοδοτεί την απαρχή της υπέρλαμπρης πενταετίας στην καρδία αυτής της περιόδου. Αυτό αποτυπώνεται στους δίσκους που παρουσιάζει ο Popoff στο video, που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοδιαλέξεις για κορυφαίο, αλλά φαίνεται ακόμη παραστατικότερα σε όσα φοβερά LPs δεν εμφανίζονται.
Υπάρχουν δεκάρια (ή “δεκάρια”, όπως προτιμά καθείς) όπως το Ample Destruction των Jag Panzer, που μπορεί να μην ακούστηκε ιδιαίτερα τότε, τώρα όμως με την πολυτέλεια των 35 ετών που παρήλθαν μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι πρόκειται για ένα δίσκο - ορόσημο του αμερικάνικου metal.
Έχουμε ακόμη το Battle Cry των Omen, που δικαιώνει πανηγυρικά την επιμονή του Kenny Powell, βοηθούντος φυσικά του J.D. Kimball που κάθε άλλο παρά… κύμβαλο αλαλάζον αποδεικνύεται, τουναντίον, κατορθώνει να ακούγεται τόσο συναισθηματικός όσο και αγέρωχος σε έναν μοναδικό συνδυασμό.
Επίσης, το Rising Force του Yngwie Malmsteen, (διακριτικό tribute στον Blackmore ο τίτλος), άλλαξε, χωρίς υπερβολή, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την κιθάρα η metal κοινότητα – ή έστω, ένα μεγάλο μέρος αυτής. Και βέβαια, το “And the Cannons of Destruction Have Begun…" των Warlord για το οποίο οι λέξεις φαντάζουν τόσο φτωχές για να περιγράψουν την απαράμιλλη γοητεία του.
Υπήρχαν και άλλες, πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες που οπωσδήποτε χρήζουν αναφοράς, όπως το King Of the Dead όπου οι Cirith Ungol απελευθερώνουν πλήρως τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους και παραδίδουν ένα αριστούργημα. Επίσης το 1984, είχαμε το σπουδαίο ντεμπούτο των NWOBHM ηρώων Cloven Hoof, το καταπληκτικό Stay Hungry των Twisted Sister, όπως και το Steel the Light των Q5 που αν έβγαινε σήμερα όλοι θα μιλούσαν με τεράστιο ενθουσιασμό!
Στο μέτωπο των EPs (πολύ δημοφιλή τω καιρώ εκείνω!), είχαμε τα The Dungeons Are Calling και In the Sign of Evil που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στις δισκογραφίες των δημιουργών τους και στις καρδιές των οπαδών.
Τέλος, το Grace Under Pressure των Rush μπορεί να μην είναι metal, είναι όμως (σχεδόν) τέλειο!
To 11 ειχα ψηφισει το Hail to England. Τωρα θα ψηφιζα Sign of The Hammer. To Mountains ειναι η κορυφαια συνθεση για μενα
Μακράν τα 2 κορυφαία άλμπουμ για το 1984
Κρατιέμαι να μην το πω καλύτερο δίσκο των 80s. Εύκολα ο καλύτερος της χρονιάς εκείνης.
Αφίσα απέναντι από το κρεβάτι για να σκέφτομαι τον όρκο κάθε πρωί που ξυπνάω.
Και για να το ρίξουμε στην πλάκα, όσοι διαφωνείτε, you should have known not to play with the powers of hell…
Υ.Γ. Τότε κυκλοφόρησε και το πρώτο Bathory αλλά θα γίνω πολύ χούλιγκαν αν το πετάξω στην συζήτηση.
Μαμαει ολο το '84 και ολα τα 80’s
is that the vynil? looks like it
Σκαναρισμένο βινύλιο σε καμβά πάνω σε τελάρο 70x70 
thats what i thought. nice
