Παντως ρωτησα γιατι πιστευω οτι το ντεμπουτο το χουν ολοι τοσο ψηλα επειδη
λογω του οτι ειναι το ντεμπουτο της μπανταρας(οποτε ετσι κι αλλιως “ιεροποιειται”)και λογω απιστευτου μπασιματος στο αλμπουμ με Beyond the Black και ομωνυμο…Βασικα το βρισκω λιγο ανισο.Το πρωτο μισο τα σπαει,το δευτερο μισο με εξαιρεση το (My Favourite)Nightmare με ψιλοκουραζει…(ασε που δε μου κατσε ποτε καλα κι η Purple διασκευη…)
Οπως και να χει τετοιο σερι(Απο ντεμπουτο μεχρι hanging)απο 9αρο10αρια δυσκολα βρισκεις:metal:
Btw,χθες σεληνιαζομουν με τη ριφαρα του Rest in Pieces(αυτη που σκαει καπου στη μεση ντε) στο repeat…
Και τραγουδαει απο πανω θεος στα καπακια:
“Come at once, we have struck a berg
Interference in transmission
The newest, largest ship afloat
Had two hours to live
Lower all lifeboats, we have too few!
Women and children first!
Distress rockets fill the air
Abandon Ship!”
Αυτο επρεπε να βαλουν soundtrack μωρε,τι Σελιν Ντιον και πιπες:lol:
In October 2012, the band announced its plans to reunite for 70,000 Tons of Metal, a heavy metal cruise set to take place in January 2013, with a lineup featuring Vanderhoof, Munroe, Unger, Reynolds and Plate. On one of their two scheduled shows, the band will play their debut album, Metal Church, in its entirety.
Metal Church δισκοακροασεις απο την αρχη εως το τελος (μιας και κυκλοφορησαν κανουριο δισκο) και το συμπερασμα ειναι οτι ειναι (ηταν) ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΠΑΝΤΑΡΑ.Τα πρωτα 5 ειναι κορυφαιοι δισκοι χωρις μα και μου,τα μεταγενεστερα ενος καλου επιπεδου (ΠΟΤΕ κακοι).Οσο για τον τελευταιο,δυστυχως δεν ξεχωριζει
Πόσες και πόσες δισκάρες κυκλοφόρησαν το 1988; Και πόσες μπαντάρες εξαφανίστηκαν μετά από μόλις ένα δίσκο; Αμέτρητες, ακόμα και αν συνδυάσεις και τις δύο παραπάνω παραμέτρους. Οι Αμερικανοί Heretic είναι μια Power metal μπάντα με ισάρρυθμη και ισόβαθμη κατανομή των δυο αυτών χαρακτηριστικών. Και το ΄΄Breaking Point΄΄ μια speedαριστή κατρακύλα στην μήτρα των αιολόμορφων ρίφς. Κρίμα που δεν υπήρξε (άμεση) συνέχεια μιας και ο τραγουδιστής της μπάντας, Michael Howe, έφυγε για να αρπάξει το μικρόφωνο των Metal Chuch για τον τρίτο τους δίσκο, ΄΄Blessing In Disguise΄΄, όπως και για τους δυο δίσκους που θα ακολουθήσουν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται φέτος με τον Mike να επιστρέφει στους Metal Church, αναμένοντας ένα μουσικό θρίαμβο σαν και αυτούς του παρελθόντος. Για την ιστορία, ο μέχρι τότε τραγουδιστής των M.C., o κύριος David Wayne δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια αφού χάσει την θέση του αλλά θα ??κλέψει?? με την σειρά του 2 μέλη των Heretic και θα δημιουργήσει τους Reverend, μια διόλου άσχημη μπάντα power/thrash.
Λίγες ακουστικές κιθάρες σαν εισαγωγή και μετά άρπαγμα από το λαιμό και πάμε μέχρι τελικής πτώσης. Στην κορυφή του Ολύμπου φωνητικά όπως μας το μάθανε οι Αμερικανοί, ρυθμοί που γλιστράνε στον μυαλό σου αβίαστα, δυναμικά αλλά και ευκολοχώνευτα. Τα 8 από τα 10 τραγούδια είναι γραμμένα από τον Brian Korban ενώ τα άλλα δύο από τον Dennis O? Harra. Και όταν λέμε γραμμένα, εννοούμε μουσική και στίχους. Όπως για παράδειγμα το ??And Kingdoms Fall?? με στιχουργικό θέμα τα ναρκωτικά και πώς επηρεάζουν κάποιους φίλους τους. Βέβαια ύμνοι σαν και αυτό δεν ξεχωρίζουν για το στιχουργικό τους περιεχόμενα. Ξεχωρίζουν για τις φερσεφόνειες κιθαριστικές του γραμμές που σε αφήνουν άναυδο και σε μια ελικοειδές σωματική καμπύλη από την κούραση του κοπανήματος (ότι δηλαδή έχει απομείνει από το ομώνυμο τραγούδι που τρέχει σαν σίφουνας). Το κεντρικό πολύμοχθο σολάρισμα του τιμωρεί όσους έχουν συνηθίσει απλοικά τραγουδάκια χωρίς βάθος και πάθος. Ο κλοιός σφίγγει στο mid tempo ρυθμό του ??The Circle?? ίσα ίσα για να ξαναπάρεις ανάσες για αυτό που θα επακολουθήσει.
Πρώτη επαφή με σύνθεση του μπασίστα στο ??Enemy Within?? και αν περιμένεις τίγκα μπάσο?πέφτεις μέσα. Και θυμίζει και απίστευτα Metal Church και όχι μόνο λόγω φωνητικών. Στο ίδιο μήκος κύματος ακουγεται και το επόμενο, βασανίζει με τις αιχμηρές του μελωδίες όσο σφυροκοπά το μπάσο. Θεωρώ ότι θα γουστάρουν κάργα και οι οπαδοί των πρώιμων Annihilator. Και αυτή μου την πεποίθηση θα ενδυναμώσει το ορχηστρικό με τις ακουστικές κιθάρες και τα πλήκτρα (Stu Fujinami ). Η συνέχεια, ανάλογη ηχητικά και ποιοτικά με τα γκάζια ανεβασμένα στο ??Let ?Em Bleed?? και μπάσο-μπροστάρη στο ??Evil For Evil??. Το καλύτερο όμως μένει για το τέλος. Τίποτα λιγότερο από την τελειότητα. Όλοι οι συμπαίκτες των Heretic βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και εγώ για επτά λεπτά νιώθω σαν λαγός σε ελεύθερο κυνήγι. Από παντού βάλλομαι ,από διαφορετικές γωνίες και διαφορετικά όπλα. ?Ότι πρέπει για να κλείσει ο δίσκος και να μείνω με εξαίσια εντύπωση για το σύνολο του. Η παραγωγή-εγγύηση του Bill Metroyer (όπως και δεκάδων άλλων κυκλοφοριών της Metal Blade) στα θετικά στην ποιότητα του ήχου και ένα εξώφυλλο που αντικατροπτίζει τον τίτλο του δίσκου αλλά δεν είναι εικαστικά πολύ όμορφο.
Χαράς ευαγγέλια για πολλούς από εμάς που οι Metal Church επιστρέφουν με καινούριο δίσκο και τον Mike Howe πίσω από το μικρόφωνο. Οι πρώτοι πέντε δίσκοι τους είναι ιεροί για τους λάτρεις του Speed Metal και εκτός από την αλλαγή του άλλου Θεού-τραγουδιστή, David Wayne (R.I.P. 2005/γάγγρενα) , η ομάδα παρέμεινε σχεδόν ίδια. Στην δισκογραφία τους έχουν τόσα τραγούδια που έχουν λατρευτεί που αποκλείεται να μη τους ερωτευτεί κάποιος που θα έρθει σε επαφή με την μουσική τους. Δυστυχώς η φυγή του Howe to 1995 και η επιστροφή του Wayne τρία χρόνια αργότερα, δεν κατάφερε να κρατήσει το ποιοτκό σερί δίσκων και το ??Masterpeace?? να είναι κατώτερο των προκατόχων του. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ο Wayne αλλάζει στρατόπεδο και μαζί με τον έτερο αρχικό κιθαρίστα Wells κυκλοφορούν δίσκο σαν Wayne και βαπτίζουν τον μοναδικό τους δίσκο?Metal Church. Σύγχυση και άσχημες καταστάσεις. Τουλάχιστον το παρόν τους φαίνεται θετικό αλλά όπως και να χει, θα υπάρχουν πέντε διαμάντια να μας θυμίζουν παντοτινά της ύπαρξη των Metal Church.
Το ??Metal Church?? ντεμπούτο κυκλοφόρησε το 1984 μετά από την ύπαρξη λιγοστών ντέμος και περιέχει 8 ευλογημένα τραγούδια (και μια διασκευή). Τα τέσσερα από αυτά είχαν ακουστεί και αγαπηθεί ήδη μιας και περιέχονταν στις ντεμοκασσέτες των τριών προηγούμενων χρόνων και έτσι δεν τους ήταν καθόλου δύσκολο να αγαπηθεί ο δίσκος από το φανατικό κοινό τους που ήδη αυξανόταν χρόνο με τον χρόνο. Ο δίσκος ξεκινά με καινούριο υλικό και δείχνει αμέσως τα δόντια του. Οι κιθάρες γλιστράνε ασάλιωτες και πλέκουν ριφολογίες τυπολογίες στην Ιερά Βίβλο της Κιθάρας. Το σκηνικό παραμένει ίδιο σε όλη την Λειτουργία, την ακρόαση ήθελα να γράψω. Στακάτοι ρυθμοί που προσφέρονται προς σπασμωδικές κινήσεις, χορδές που τις χρησιμοποιούν ως νήματα και τα συστρέφουν ασύστολά και μια χαρακτηριστική, εγκωμιαστική φωνή που οι αρετές του είναι αναρίθμητες και τις ζυγίσει όπως και όποτε θέλει προς όφελος του.
Οι συνθέσεις είναι όλες των Wayne, Vanderhoof, Wells και η χημεία μεταξύ τους είναι ανεπανάληπτη. Το ορχηστρικό τραγούδι ακούγεται ανεξέλεγκτο, σαν τραίνο που εκτροχιάζεται και καίει τις μεταλλικές ράγες. Και καπάκι το ??Gods Of Wrath??, ένα από τα τραγούδια που είναι ικανά να σε κάνουν να αγοράσεις ολόκληρο δίσκο για χάρη τους. Προορισμένο για την κορυφή, με σολαρίσματα που πυρπολούν τα ηχεία και ένα λαρύγγι που ταλανίζει την διάσταση του ήχου. Η συνέχεια του δίσκου δεν υστερεί σε τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ταχύτατοι, σαδιστικά περίτεχνα και συνάμα σκληρά, με άφθονη όρεξη και ιδέες. Και κάποια στιγμή, ξεχύνεται το ??Battalions?? με τάγματα από ριφς που εξοστρακίζονται και σε παίρνουν αμπάριζα. Εδώ πιάνουν συνθετικό ζενίθ, ένα τραγούδι περήφανο για κάθε ηχητικό του δευτερόλεπτο. Εκπέμπουν μεταλλικά σήματα και εκχέουν λιωμένο μέταλλο μέσα σου. Αγαπημένο ανάμεσα σε αγαπημένα τραγούδια. Το ??Metal Church?? κλείνει με μια αχρείαστη διασκευή σε Deep Purple. Καθόλου άσχημη, αλλά και τίποτα το ιδιαίτερο ή ενδιαφέρον. Με 8 τραγούδια ο δίσκος θα έφτανε το ΑΠΟΛΥΤΟ.
