δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί πουθενά ,
είναι ένα ντοκυμαντερ που έχουν γυρίσει φοιτητές (κάτι λέει για πτυχιακή κάποια στιγμή) για το heavy metal στην Ελλάδα και ειδικότερα για την ελληνική σκηνή .
Μιλάνε μέλη απο μπάντες ,μαγαζάτορες και γενικά θα δείτε γνωστούς σας και φάτσες που ξέρετε .
Μοιάζει λίγο με τα αντίστοιχα headbanger’s journey ,αλλά στο πιο ερασιτεχνικό ,αλλά και πιο true !
Πάντως αξίζει , θυμήθηκα κάποια γεγονότα απο τα παλιά ,έμαθα πολλά άλλα .π.χ . για κάποιες ιστορικές συναυλίες και μαγαζιά , το πως λειτουργεί το εγχώριο metal σύστημα ,
ακόμα με ποιά αφορμή διοργανώθηκε το up the hammers κ.α.
ετοιμαστείτε για αναμνήσεις οι παλιότεροι και καλό θα είναι να το δούν και οι μικρότεροι.
Θεωρώ ότι τετοια ερασιτεχνικά αλλά και τόσο αληθινά ντοκιμαντέρ είναι απλά η σίγουρη λύση για τους νέους metalheads! Το είδα πριν από καμια βδομάδα και έχει πολύ καλες πληροφορίες, αν και θα ήθελα να αναδείξει και την ελληνική black metal σκηνή πιο πολύ!
Να σταματήσει η γκρίνια για την απουσία του ελληνικού ακραίου ήχου, γιατί αυτό το ντοκυμαντέρ έγινε από/εκφράζει τους οπαδούς της εγχώριας “τρουμέταλ” σκηνής. Σιγά μη λέγανε και για τους Dead Congregation ξέρω γω. Τα παιδιά μιλάνε για τη μουσική που αγαπάνε και δεν το παίζουν ινστρούχτορες με άποψη επί παντός επιστητού.
Όσο για το τελικό αποτέλεσμα, αν και διαφωνώ σ’ ένα κάρο σημεία, γούσταρα κάργα. Το φιλμ κυριολεκτικά μεταφέρει αυτούσια αυτή την αίσθηση του “μέταλ ρε μουνιά”.
Το χω δει 2-3 φορες,για καποιο λογο ειναι απολαυστικο.Αυτο που θελει,να μεταφερει το κλιμα και τις συνθηκες του τοτε,το πετυχαινει 100% για μενα.Μανε για πες κανα σημειο που διαφωνεις.
(Αυτο για Vavel-Noise Records-Helloween που αναφερεται μεσα εχω ακουσει οτι ειναι μυθος,αν ξερει κανεις να πει.Aν ισχυει παντως,γαμω τα τριβια!)
Ένα βασικό στο οποίο διαφωνώ είναι αυτή η λογική “οι Έλληνες χεβιμεταλλάδες μουσικοί είναι πολύ καλοί, πολλές φορές καλύτεροι απ’ τους ξένους, αλλά είναι βολεψάκηδες/αντιεπαγγελματίες/τεμπέληδες/μουνόδουλοι κτλ. κτλ. και γι’ αυτό δεν τα καταφέρνουν ποτέ”. Εμένα προσωπικά δε με χαλάει αυτή η χαλαρότητα, αυτός ο “ερασιτεχνισμός” που -όντως- χαρακτηρίζει τη σκηνή. Ποιός μου λέει ότι αυτά τα γκρουπς θα διατηρούσαν αυτό τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους και θα συνέχιζαν να είναι γαμάτα αν ήταν “επαγγελματίες”; Ποιός μου λέει ότι αν γινόμασταν “Σουηδία ή Γερμανία” όπως ακούγεται συχνά μέσα στο φιλμ, θα ήμασταν και καλά; Είναι λίγο αστείο, αλλά ενώ κωλοθάβουν κάθε τρεις και λίγο το Χάμμερ, σ’ αυτό το θέμα η νοοτροπία τους (αυτή του κατατρεγμένου και αυτοκαταστροφικού Έλληνα χεβιμεταλλά) δε διαφέρει καθόλου.
Άλλο σημείο στο οποίο διαφωνώ είναι φυσικά αυτός ο βομβαρδισμός από “metal=life” όρκους, η όλη λογική ότι το μέταλ είναι τρόπος ζωής. Είμαι τόσο κατηγορηματικά αντίθετος σ’ αυτή τη νοοτροπία, που θα μπορούσα να γράψω δοκίμιο, αλλά βαριέμαι. Καλά, για την άλλη υπόνοια, ότι ο σωστός ο μεταλλάς “πρέπει” να είναι και λίγο περιθώριο/αλήτης/χουλιγκάνι και όταν οι μεταλλάδες άρχισαν να ναι νορμάλ αυτό σηματοδότησε και την παρακμή του μέταλ, για αυτή την άποψη δεν το συζητώ καν, είμαι εντελώς αντίθετος.
Ντάξει, λίγο πολύ αυτά τα βασικά, αλλά και πάλι ξέρεις ε, κουβέντα να γίνεται μεταξύ “τρουμεταλλάδων”. Πέρα απ’ την πλάκα, μια που μου δόθηκε η αφορμή, το διαπιστώνω συχνά αυτό, ότι προσωπικά πολλά πράγματα δεν τα βλέπω με τον ίδιο τρόπο όπως άτομα που είναι χρόνια σ’ αυτή τη σκηνή, και ως οπαδοί και ως συγκροτήματα. Ίσως να χει να κάνει με το ότι εγώ δεν ξεκίνησα ως “τρουμεταλλάς” αλλά κατέληξα να είμαι τέτοιος (ντάξει θέλω να πιστεύω ότι ο λόγος χρήσης των εισαγωγικών είναι προφανής), έχοντας περιπλανηθεί σε διάφορες μουσικές για κάμποσα χρόνια. Αλλά ντάξει, στην τελική τί σημασία έχει; Αυτό που μετράει είναι η μουσική, τα υπόλοιπα είναι περιφερειακά. Κι όπως λέει και στο φιλμ, σε κάθε περίπτωση το underground, δηλαδή η ίδια σκηνή, θα είναι πάντα εδώ. \m/
Δε πολυκαταλαβαινω τα ορια του ‘‘η ταδε χωρα εχει σκηνη,η αλλη οχι’’ και το τι πρεπει να θεωρουμε ‘‘αναγνωριση’’.Απο οτι εχω καταλαβει πχ η ελληνικη μπλακ μεταλ σκηνη ‘‘μετραει’’ εξω και νομιζω οτι δεν ειναι και πολλες οι μπαντες της που γαμιουνται στα τουρς,που εχουν συμβολαια με μεγαλες δισκογραφικες και τα λοιπα.Θελω να πω οτι ειδικα τωρα με τα ιντερνετς,η ποιοτητα δυσκολο να κρυφτει και μαλλον αυτη ειναι το 1ο προαπαιτουμενο στο θεμα ‘‘αναγνωριση της ταδε σκηνης’’.Περι ‘‘ιδεολογιας’’ τωρα,ειλικρινα πιστευω οτι(οσοι το λενε)τις περισσοτερες φορες απλως θελουν να περιγραψουν το φιλινγκ του να ακους αυτη τη μουσικη και το πως αντανακλαται ολο αυτο στη καθημερινοτητα τους και για να το πετυχουν αυτο απλα κοτσαρουν τη συγκεκριμενη λεξη που βεβαια ειναι τελειως αδοκιμη γιατι προφανως δεν υπαρχει καποιο ενιαιο/κοινο ιδεολογικο υποβαθρο πισω απο το μετσολ.Και για το ‘‘τροπος ζωης’’ τα ιδια πανω κατω,απλα αυτο μπορω να το δεχτω γιατι ειναι πιο συναισθηματικοτετοιο,ειναι ενα βημα μετα το ‘‘μεταλ ρε πουστη μου…’’ (και παρομοιων εκφρασεων) που μπορει να σκεφτεις απο μεσα σου οταν χωσεις στο δωματιο σου Τζαγκ Πανζερ και τελειωσεις με το κωλοχτυπημα η οταν ξεστομισεις μια τετοια φραση σε συζητηση σε πηγαδακι με παρεα μετα απο καποια συναυλια ξερω γω.Ακροβατει μεταξυ του γραφικου και του αυθορμητου.Για τα περι αλητειας/χουλιγκανισμου και τα λοιπα εννοειται οτι συμφωνω μαζι σου,αστειοτητες.
η δευτερη παραγραφος συμφωνω οτι σηκώνει κουβέντα…αλλα διαφωνω οσο δεν παει,εντελώς αντίθετως ειμαι… ετσι οπως καταλαβαίνω εγω το μεταλ=τροπος ζωης…οσο αστειο και αν ακούγεται …απλα μπορει για σενα ή για καποιους να μην ισχυει,ωστόσο δεν μπορει να λες γενικα μεταλ δεν ειναι τροπος ζωης ,και να μιλας για ολα τα ατομα
θα συμφωνήσω με τον γρακχο. δεν το θεωρώ όρο το να έχει κάποιος σώνει και ντε ιδεολογία (δηλαδή πια είναι η ιδεολογία του μεταλλα?πολιτικά μιλάμε??κοινωνικά??) ή ντύσιμο. εννοείτε οτί δεν θεωρώ γελοίο ή οτιδήποτε άλλο το να βλέπω κάργα μεταλο στυλ(μαλλιά-ραφτά κτλ κτλ κτλ), ίσα ίσα που τους γουστάρω κιόλας. αλλά μετά από 15 χρόνια που ακούω έχω καταληξει προσωπικά οτί το μέταλ το έχεις μέσα σου και δε χρειάζετε η εξωτερική εμφάνιση να το φωνάζει.
Υ.Γ
μπράβο στα παιδιά πολύ καλή δουλειά.πραγματικά πολύ καλή δουλειά!
υπάρχει.[B]γιαυτό είπα οτί τους γουστάρω κιόλας αυτούς[/B].απλά το οτί εγώ δε το κάνω δε νομίζω πχ οτί με κάνει λιγότερο μεταλλά από άλλον ,μόνο και μόνο απο θέμα στυλ κτλ κτλ.
Κάτσε τώρα Νικολάκη γιατί εσύ το πας αλλού το πράγμα. Δε με νοιάζει το πόσο δήθεν μπορεί να έχουν υπάρξει οι Manowar ή το πόσο πουστάρα είναι ο Rob, αλλά με την αναφορά στον Hendrix τί ακριβώς υπονοείς; Ότι ανάμεσα στα στερεότυπα του μέταλ συγκαταλέγεται και κάποιο που θέλει τους χεβιμεταλλάδες λευκούς ξανθούς πολεμιστές του Όντιν ξέρω γω; Γιατί εγώ ποτέ δεν εξέλαβα κάτι τέτοιο και πιστεύω ότι τέτοιας αντίληψης είναι μόνο απειροελάχιστοι, περιθωριακοί όσο και ξεκαρδιστικοί ναζήδες. Κοινώς, ζμπούτσαμας.
Ρε Άλεξ δεν υποφέρεσαι. Μετά από την εφεύρεσή σου ότι μίλησα για όλους τους μεταλλάδες και είπα στο όνομά τους ότι δεν υπάρχει μέταλ τρόπος ζωής, κατάφερες να ρωτήσεις τώρα τον Έλρικ κάτι που έχει ήδη πει ο ίδιος, στο ποστ που έκανες κουότ και στην αμέσως προηγούμενη φράση απ’ αυτή που μπόλνταρες for fuck’s sake!
Καλά, για την άλλη υπόνοια, ότι ο σωστός ο μεταλλάς “πρέπει” να είναι και λίγο περιθώριο/αλήτης/χουλιγκάνι και όταν οι μεταλλάδες άρχισαν να ναι νορμάλ αυτό σηματοδότησε και την παρακμή του μέταλ, για αυτή την άποψη δεν το συζητώ καν, είμαι εντελώς αντίθετος.
