Τί έγινε ρε, τί έγινε, πάλι φλέημ ξεκίνησα; Μωρέ μπράβο μου. Αν και ένα χειροκρότημα αξίζετε κι εσείς οι αποπάνω ως άξιοι συμπαραστάτες, κλαπ κλαπ. Λοιπόν, να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα: αυτά που έγραψα νωρίτερα ήταν εν πολλοίς μια ηθελημένη σχηματοποίηση/γενίκευση, αφορισμοί χάριν συντομίας και οικονομίας της συζήτησης όπως λέω πολύ συχνά (μ’ αρέσει πολύ αυτή η φράση). Στην πραγματικότητα αυτά στα οποία αναφέρθηκα ήταν αρκετά σχετικά. Προφανώς και δεν είναι 100% αληθινός ο ισχυρισμός ότι το Χάμμερ εδώ και τόσα χρόνια το μόνο που έκανε ήταν να προωθεί μόδες, όπως δεν είναι 100% αληθινό το ότι τώρα το χει γυρίσει στις κλασσικούρες. Ο ισχυρισμός που νομίζω ότι είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι τάσεις ανέκαθεν συνυπήρχαν, απλά με διαφορετική βαρύτητα προφανώς η καθεμιά. Και το μόνο που διαπίστωσα ήταν ότι τελευταία (δεν μπορώ να το προσδιορίσω με ακρίβεια αυτό) τα πράγματα είναι μάλλον καλύτερα για τα παραδοσιακά παρακλάδια στο περιοδικό.
Π.χ. δε θυμάμαι κάμποσα χρόνια πριν το Χάμμερ να κάνει τεράστιο αφιέρωμα στα συγκροτήματα “ελπίδες για το μέλλον” και οι μισές σελίδες να είναι για συγκροτήματα που παίζουν κλασσικό heavy ή κλασσικό hard/heavy ή κλασσικό thrash - κάτι τέτοιο βασικά το 2005 π.χ. ή το 2002 θα ήταν εντελώς αδιανόητο. Ούτε θυμάμαι εκείνα τα χρόνια το Χάμμερ να είχε ασχοληθεί ποτέ με την εγχώρια “παραδοσιακή” σκηνή σε βαθμό που να της κάνει αφιερώματα και τέτοια. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Φυσικά, κάποιος θα παρατηρούσε ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο αριθμός των συγκροτημάτων που γυρνάνε σε τέτοιους ήχους, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ήταν επιλογή τους να κάτσουν - επιτέλους - να ασχοληθούν. Όπως επίσης ισχύει και ότι έχει έρθει τα τελευταία χρόνια κόσμος στο περιοδικό που βοήθησε στο να γίνει αυτή η μίνι “στροφή”. Φυσικά δε θα ισχυριζόμουν ποτέ ότι οι συντάκτες αποφασίζουν για τη “γραμμή” ενός περιοδικού μαζικής κυκλοφορίας (δεν είμαστε πια 17 χρονών!), αλλά το ότι έχουν, πλέον, αρκετά άτομα που είναι σ’ αυτή τη φάση, είναι κάτι που κάνει εφικτό το να δίνουν πλέον έμφαση σ’ αυτές τις σκηνές, με αφιερώματα, κριτικές και όλα αυτά. Υπήρχε μια εποχή που εκείνος ο Παπιλίδης ήταν ο γραφικός της παρέας μιας που ήταν ο μόνος που έγραφε συστηματικά για κλασσικούρες (ούτε ο Ζαχαρόπουλος δεν πολυασχολιόταν τότε). Σήμερα μπροστά σε κάτι άλλους περνιέται ακόμα και για φιλομοντερνιστής ξέρω γω. Αισθητή αλλαγή.
Προφανώς, απ’ την άλλη, συνεχίζεται απτόητη η προώθηση όλων αυτών που εμένα δε μ’ αρέσουν πλέον καθόλου και βαριέμαι ακόμα και ν’ ασχοληθώ, αυτών μωρέ, που γουστάρουν Τσούνταροι, Αρβανίτηδες και σία. Απλά σ’ εμένα δε χτυπάει τόσο έντονα πια εκείνη η παλιά ανισορροπία, σαν κατά κάποιο τρόπο να προσπαθούν εσχάτως να συμβιβάσουν τα πράγματα και να προωθούν εξ’ ίσου κλασσικούρες / μοντερνίλες / καφρίλες. Φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί μια χρυσή τομή σαν κι αυτή που πιθανότατα έχουν στο μυαλό τους, αλλά μπορείς να εκτιμήσεις την προσπάθεια.
Σ’ αυτό το σημείο οφείλω να σχολιάσω τη μεγαλύτερη ή μάλλον τη μοναδική ακυρότητα που διάβασα στις τελευταίες σελίδες: αυτό που έγραψε ο metal militia ότι τόσα χρόνια, λέει, το Χάμμερ ήταν σε φάση “τρουιλίκια” και επιτέλους τα τελευταία χρόνια έχει ξεκολλήσει. Δεν ξέρω ποιό Μέταλ Χάμμερ είχε κατά νου, αλλά σ’ αυτό που διαβάζω εγώ από το 2001 αυτό είναι ανέκδοτο. “Τρουιλίκια”; Αυτά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει Χάμμερ χλευάζονταν ανηλεώς στο περιοδικό. Ω ναι. Αν εξαιρέσεις κάναν Χάκο και κάναν Παπιλίδη, άντε βαριά βαριά κάναν Ζαχαρόπουλο, που έγραφαν κάτι καλό για Bathory (κυρίως), Manowar (καμιά φορά) και κάτι ψιλά του χώρου ακόμα (αραιά και πού), ό,τι έφερε ακόμα και την υπόνοια του “true” αντιμετωπιζόταν όπως αντιμετωπίστηκαν σ’ αυτό το φόρουμ άτομα τύπου Damnation και Ρομάντικ. Ξέρω τί λέω από προσωπική πείρα, γιατί σαν μικρό παιδί που παρασυρόταν από οτιδήποτε σχεδόν διάβαζε, αντιπαθούσα σφόδρα καθετί “παραδοσιακό” και γούσταρα πολύ που το περιοδικό “μου” δεν ασχολιόταν με τους “τελειωμένους” και έδινε βάση σ’ εκείνους που “πήγαιναν το μέταλ μπροστά”. Συνεπώς, metal militia, αν θες να κατηγορήσεις το Χάμμερ για κάτι μάλλον πρέπει να είναι το ότι τα τελευταία χρόνια έχει… κολλήσει.
