Λοιπόν δεν έχω ακούσει Innosense αλλά μου φαίνεται ότι ο Περβανίδης απλά τα σκάτωσε στη διατύπωση, αυτό που καταλαβαίνω εγώ ότι εννοούσε είναι ότι αν έβγαζαν κάτι τέτοιο σήμερα οι Conception θα ήταν είδηση γιατί θα επέστρεφε μια μεγάλη μπάντα βγάζοντας κάτι πολύ καλό σ’ έναν ήχο που έτσι κι αλλιώς είναι δικός της, αλλά όταν το κάνει ένα καινούριο συγκρότημα η ποιότητα της μουσικής μετριάζεται από την έλλειψη πρωτοτυπίας… ξέρω γω, αυτό κατάλαβα. Δε νομίζω ότι η αναφορά στη Λάρισα ήταν απαξιωτική, απλά (πάλι με για τον πούτσο διατύπωση) ήθελε να πει “δεν είναι όμως οι Conception αλλά ένας κλώνος τους”.
Από κει και πέρα νομίζω ότι υπάρχουν και κάποιες αυταπάτες. Το Χάμμερ παιδιά ποτέ δε στήριξε ουσιαστικά και όχι απλώς στα λόγια την εγχώρια σκηνή, για να το κάνει τώρα. Και ειδικά ο Χάκος που εγώ τόσα χρόνια τον θυμάμαι να γράφει θετικά μόνο για τους Deceptor (και γενικά τον Κουτσελίνη, απλά όταν μιλάμε για Biomechanical ή Balance of Power σαφώς και δε μιλάμε για ελληνική σκηνή), τους Horizon’s End, τους Septic Flesh, τους Sarissa και δεν ξέρω αν μου ξεφεύγει κάνας άλλος αλλά γενικά αυτό είναι όλο. Εδώ ρε σεις το '98 όπως έχει γραφτεί είχε πάρει στα χέρια του το ντεμπούτο των InnerWish, προσέξτε ε, μιλάμε τώρα για το WAITING FOR THE DAWN ας πούμε, και το είχε θάψει. Ε τί συζητάμε τώρα.
Α, παρεπιπτόντως, για να λέει καλά λόγια για τους Innosense ο DeKay μάλλον θα αξίζουν, οπότε θα τους τσεκάρω σίγουρα! Και στ’ αρχίδια μας για το 6άρι, πρώτη φορά είναι ή τελευταία;
έντιτ
Α ναι… και τους Fragile Vastness και Wastefall έχει εκθειάσει ο Περβανίδης, ΟΚ…
έχεις δικιο…είναι η διατύπωση. και το πόσο κολλητά και άγαρμπα βάζει τα σημεία που θέλει να θίξει…
όταν βάζει κολλητά τα [B][I]“ρε γαμώτο, δεν έρχεται από το raufoss αλλά απο την λαρισα. ο γεωργιου είναι το alter ego του khan και οι υπόλοιποι γράφουν, παίζουν,ενορχηστρώνουν και ακούγονται, χωρίς υπερβολή, οπως θα θέλαμε σήμερα απο τους conception”[/I][/B]
σε κάνει να αναρωτιέσαι, ακόμη και αν εχει δίκιο σε αυτό που λέει…
δεν έχω στα χέρια μου το τεύχος αλλά από αυτά που γράφουν τα παιδιά εδω φαντάστηκα πως πρόκειται γιά αφιέρωμα στο ιδίωμα. κάνω λάθος?
επίσης είμαι ο μόνος από τη μπάντα μου που ακούω nwobhm και αν είχα ένα project (:p) θα έπαιζα πιθανότατα αυτά:
Damascus - Open your Eyes
Traitors Gate - The Devil Takes the High Road
Cloven Hoof - Gates of Gehenna
Trespass - One of these Days
Soldier - Sheralee
Tyrant - Eyes of a Stranger
Mendes Prey - On to the Borderline
Shiva - Rock Lives On
Saracen - Face in the Crowd
Paralex - White Lightning
Stormtrooper - Pride Before a Fall
Praying Mantis - Children of the Earth
Avenger - Too Wild to Tame
Περι αυτου που λετε για Innosense καπου εχω το demo τους το οποιο μου φανηκε πολυ καλο κι απ’ οτι φαινεται μαλλον πρεπει να ακουσω αμεσα το δισκο. Για να μιλησουμε και λιγο σοβαρα ομως, το συγκεκριμενο πραγμα που γραφτηκε δεν ειναι λαθος του Χαμμερ, παρα λαθος του αθανατου μαλακα μεταλλα ανεξαρτητως ηλικιας κι εθνικοτητας. Καθηστε και σκεφτειτε το για να καταλαβετε. Αποθεωνουμε πραγματα που εχουν πανω μια ταμπελα κι αλλες μπαντες που αξιζουν ισαξια και καλυτερα ΣΤΗ ΦΑΣΗ τις θυμομαστε και τις αναγνωριζουμε α) οταν εχουν διαλυσει β) οταν οι δισκοι τους πιανουν αξια στο ημπεη γ) οταν γενικοτερα οποιοσδηποτε παραγοντας τους δινει ενα σεβαστο στατους λογου χρονου ή καλτιλας. Ε εγω το μονο πραγμα που εμπιστευομουν απο παντα ηταν τ αυτια μου, η μουσικη ειναι ενα πραγμα ενιαιο και διαχρονικο κι ενα τραγουδι παραμενει γαματο τραγουδι ασχετως του ποιος το εβγαλε ή το ποσο διαφορετικο ακουγεται εν τελει. Καποια πραγματα εχουν να κανουν με ριζες και βιωματα φυσικα, αλλα πειτε μου ειλικρινα ποσοι περισσοτεροι θα ειχαν προσεξει αυτο [U]http://www.youtube.com/watch?v=LpPf8ftl71M[/U] αν ειχε κυκλοφορησει απο Rise Above και βαραγε τωρα στο ημπεη 40ευρα, ή αν εγραφε πανω το ονομα μια γνωστης μπαντας του ειδους.
Δεν είναι πρόβλημα του χάμμερ αυτό. (πρόταση ούτως ή άλλως λανθασμένη γιατί δεν υπάρχει “το χάμμερ”, υπάρχουν οι συντάκτες του, με απόψεις αντικρουόμενες όσο και αν αυτό συγκαλύπτεται για να αποδοθεί η αίσθηση του αντικειμενισμού) Πρόβλημα όλων μας είναι. Αν κάτσεις να το καλοσκεφτείς, επιζητούμε την πρωτοτυπία μόνο στις μουσικές που δε μας κάνουν κλικ πια. Όσο ελιτιστής ή πιουρίστας κι αν είσαι, πάντα θα έχεις λερωμένη κάπου τη φωλιά σου αν προσπαθήσεις να μιλήσεις για πρωτοτυπία. Γι’ αυτό καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου αν πρόκειται να κρίνεις -και όχι να περιγράψεις- με αυτό το κριτήριο.
Άρα συμφωνούμε, αν κατάλαβα καλά. Στο σημείο “[I]επιζητούμε την πρωτοτυπία μόνο στις μουσικές που δε μας κάνουν κλικ πια[/I]” προσωπικά διαφωνώ ή καλύτερα δεν ισχύει για εμένα.
Ναι, το κάθε έντυπο είναι οι συντάκτες του, αλλά υπάρχει και αρχισυντάκτης, έστω κι αν δε μπορεί να επεμβαίνει παντού. Αν αφορούσε άλλη ελληνική μπάντα δε θα περνούσε αυτή η κακή έκφραση (δεν πιστεύω ότι το εννοούσε αυτό για τη Λάρισα, είναι σαν να λες στα σοβαρά ανέκδοτο για μαύρους). Αυτό είναι το χειρότερο. Από την κριτική κατάλαβα ότι οι Innosense δεν έχουν καλό (αν έχουν) management και δεν προωθούν καλά τον εαυτό τους. Τα μέτρα και τα σταθμά δεν είναι τα ίδια για όλους και αυτό δεν είναι ωραίο. Το λέω αυτό, γιατί θεωρώ το δίσκο των Innosense από τα καλύτερα ελληνικά metal albuums των τελευταίων χρόνων.
Χοντροδιαφωνω να πω την αληθεια, ετσι πιστευα κι εγω καποτε αλλα δεν ειναι θεμα πρωτοτυπιας, ή το οτι δε σου κανει κλικ. Υπαρχει λογος που αποζητας τη πρωτοτυπια απο ορισμενα συγκροτηματα, αλλα απ’ τα γνωστα που αγαπας επι ετη εκτιμας ακομα και τις πιο μετριες δουλειες τους. Καμια αναγκη για πρωτοτυπια εκει, το αντιθετο μαλιστα στις περισσοτερες περιπτωσεις.
Όχι, δε μιλάω για τα γνωστά συγκροτήματα. Μιλάω για αυτόν που δεν του κάνει κλικ πια το ποστροκ ας πούμε, (λέω όχι τυχαία ένα είδος όπου έχουμε κατακλυσμό συγκροτημάτων με παρόμοιο ύφος) και όταν ακούσει τον χ δίσκο μιας καινούριας μπάντας θα το κατηγορήσει για έλλειψη πρωτοτυπίας. Την ίδια στιγμή που στον ήχο που τον εξιτάρει πια θα καραγουστάρει τη νέα κόπια των Burzum ή των Melvins ή των Diamond Head ή των Eyehategod ή των Disfear, ή των Trouble etc etc etc και θα πει ουάου, σκίζει. Μπορεί όντως ο συγκεκριμένος ποστροκ δίσκος να είναι ανούσιος και σκατά, αλλά η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν μπορεί να σταθεί σαν κατηγορία.
Με άλλα λόγια χρησιμοποιείς το άλλοθι της πρωτοτυπίας για να κατακρίνεις κάτι που δε σου κάθεται καλά στο αυτί, ενώ έχεις ήδη λερωμένη τη φωλιά σου.
Όσο ΠΣΑΓΜΕΝΟΣ κι αν είσαι, όσο κι αν προσπαθείς να ακούς μόνο δίσκους που να μετρούν τουλάχιστον 4ετία και να είναι critically acclaimed στο άντεργκραου, there is always a poop (πως το μιλώ τ’ εγγλέζικο). Υπάρχουν τέτοιοι τύποι στα ίντερνετς, μην το γελάτε. Και αφού μέχρι και αυτοί πέφτουν στην παγίδα, πόσο μάλλον ο οποιοσδήποτε άλλος.
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις. Ήσουνα στα τέλη 90s και έλεγες όχι πια κι άλλη κόπια γκαμαρευ/γκάρντιαν. Ήσουνα στα μέσα μιλενιουμς, έλεγες, όχι άλλη κόπια αησις/νιουροσις, ή όχι άλλη κόπια καηαςς. Είσαι στο τώρα και λες όχι άλλη κόπια 70ς προγκ ροκ. Από την άλλη μεριά βλέπεις με καλό μάτι μια κόπια ενός είδους που δεν είναι στη μόδα. Ίσως επειδή δε χάνεις τον μπούσουλα. Ίσως επειδή πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται τη σήμερον ημέρα. Όμως αυτό συνεπάγεται ότι την αξία ενός δίσκου την κρίνεις σε σχέση όχι μόνο με τη μουσική αυτού καθ’ εαυτού, αλλά και σε σχέση με την υπόλοιπη μουσική που βγαίνει στον κόσμο. Κάτι ίσως λάθος, ίσως σωστό. Εγώ πέφτω σε αυτήν την παγίδα και ένα δίσκο που αντιγράφει Conception εν έτει 2011 θα τον ακούσω με μεγάλη αγωνία. Αν έβγαιναν 10 τέτοιοι δίσκοι το μήνα, κάτι τέτοιο δε θα ίσχυε. Τέσπα, ξεφύγαμε…
κάπου στο δρόμο σε έχασα Μάνο, δηλαδή δε μπορεί ενα είδος να είναι κορεσμένο? φταίει ο ακροατής που είχε ήδη φάει στο κεφάλι όλο το power της ζωής του για 10+ χρόνια (προσωπικά 1987-1997) και δεν τον εξίταρε πια τίποτα εκεί πέρα ή (και) το γεγονός ότι το είδος ότι ήταν να δώσει το έδωσε και λίγα δισκάκια είναι αξια αναφοράς από κει πέρα?
Κατανοώ τη δυσκολία να βγει κάτι νέο σε ένα κορεσμένο είδος πάντως, από την άλλη δε μπορώ να παρακολουθώ από κοντά ότι βγαίνει και δε βγαίνει (ειδικά από τη στιγμή που μέσα στο χρόνο τα ακούσματα σε κάποιους απλώνονται σε δεκάδες είδη) μπας και γίνει η έκπληξη από το πουθενά, ε αν γίνει θα το πάρουμε χαμπάρι, εκτός και αν περιμένουμε το 8αρι στο χάμερ…
Ο Χάκος μάλλον έχει στο μυαλό του μια επιστροφή των Conception, πολλοί την έχουν, κακά τα ψέματα (εγώ όχι, άσχετο, κρίμα μόνο που χάσαμε την ευκαιρία να τους δούμε τότε, 1997 ήταν? που είχαν ακυρώσει τελευταία στιγμή…), δε φαίνεται να θέλει να την πει σε μια μπάντα, και σιγά μην σχολιάζει τη Λάρισα, σε μικρή επαρχιακή πόλη ανδρώθηκε μεταλικά και αυτός
Όχι δε φταίει. Ίσα-ίσα που στην τελευταία παράγραφο έγραψα ότι είμαι μαζί σου σε αυτό το θέμα. Απλά επισημαίνω ότι αν θες να μιλήσεις για ένα συγκεκριμένο δίσκο προσπαθώντας να είσαι αντικειμενικός/αποστασιοποιημένος, δεν μπορείς να χρησιμοποιείς σαν [U]κατηγορία[/U] την “έλλειψη πρωτοτυπίας”.
Και επίσης έθεσα το ερώτημα. Αφού δε φταίει ο ακροατής λοιπόν όπως λες κι εσύ, ο λογάριθμος που μας δίνει την αξία ενός δίσκου συμπεριλαμβάνει και το μουσικό hype της δεδομένης στιγμής τελικά; Και κατά πόσο είναι αυτό σωστό;
πς: Να διευκρινίσω ότι δε μιλαώ για την κριτική του Χάκου, την οποία και δεν έχω διαβάσει. Απλά πήρα αφορμή από τα ποστς εδώ.
οταν κυκλοφόρησε το “flow” των conception , Η εταιρία τους ειχε στείλει “γυμνά” promo cd’s, χωρις σε αυτά να αναφέρεται το όνομα του συγκροτήματος, ζητώντας απο τον τύπο της εποχής να μαντέψει περί ποιων πρόκειται…λοιπόν αν το “Outcast” ερχόταν παρομοίως ανώνυμο στα χέρια μου, θα παραληρούσα μιλώντας για τη θριαμβευτική επιστροφή των νορβηγων…ναι τόσο καλό είναι το “outcast” αλλά, ρε γαμώτο, δεν έρχεται από το raufoss αλλά απο την λαρισα. ο γεωργιου είναι το alter ego του khan και οι υπόλοιποι γράφουν, παίζουν,ενορχηστρώνουν και ακούγονται, χωρίς υπερβολή, οπως θα θέλαμε σήμερα απο τους conception.Παιδιά, αυτο που κάνετε ειναι άριστο , αλλά σας πρόλαβαν άλλοι.
[B][I]δεν είναι κοπυ-πεηστ οπότε δε στέκει,[/I][/B]
:-k
τι εννοείς…>? δεν λείπει κάτι πάντως
*για τον αρη φταίει ο αδερφός μου…ξέρεις τι ειναι να σε πρήζει να δεις βίντεο για 1000ή φορά του μασει?
ερασιτεχνικά απο όλα τα ματς?
να σου λεει για την λέσχη?
για τον μπασκετικο αρη?
μέχρι και παιγνιδια νεων στο ραδιο ακούγαμε.!! #-o
πάντως επειδή εγω το ξεκίνησα, το είπα καθώς είναι τέρμα λάθος να παρουσιάζεις μια δισκοκριτικη ετσι απο την στιγμή που είναι μικρής έκτασης.
το λάθος έρχεται πολύ εύκολα
και φυσικά δεν έχει πρόβλημα με επαρχία ή οτι άλλο…αλλά όταν μέσα σε 15 λέξεις λες οτι αν ήταν conception/δισκαρα αλλά ειναι απο λαρισα, ε κάπου το χάνει
Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον την κουβέντα (εντάξει, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που άρχισαν τα πουστριλίκια μεταξύ 87 - Κριμσονάκου :razz:) και μπορώ να πω ότι τείνω να συμφωνήσω με το 87. Ίσως κάποια στιγμή θα ήταν πιο ειλικρινές και θα βοηθούσε να αποφεύγουμε παρεξηγήσεις το να παραδεχτούμε ότι η αναζήτηση της πρωτοτυπίας δεν είναι καθολικό κριτήριο, και ότι όπως και να το κάνουμε η σημασία της είναι σε άμεση συνάρτηση με το τί επικρατεί στον εκάστοτε χώρο/ιδίωμα/παρακλάδι/σκηνή. Θα λεγα ότι ήταν πολύ εύστοχο το παράδειγμα με την ευρωπαϊκή σκηνή του power: ε ναι, μιλάμε για ένα χώρο που τα πράγματα εξελίχθηκαν με τρόπο που να επιβάλει σήμερα να απαιτούμε έναν άλφα βαθμό πρωτοτυπίας/προσωπικότητας/φρεσκάδας για να ασχοληθούμε με κάτι. Δεν ισχύει το ίδιο (τουλάχιστον όχι ακόμα) με τα “NWOBHM revivals” που ανέφερε προηγουμένως ο DeKay. Όσο κυνικό κι αν ακουστεί, παραβλέπουμε σ’ αυτή την περίπτωση τον παράγοντα “έλλειψη πρωτοτυπίας” ακριβώς γιατί η επιστροφή αυτού του ήχου από μόνη της μας φτάνει, τί μας φτάνει δηλαδή, ήταν τα τελευταία χρόνια (για αρκετούς από μας τέλος πάντων) μια πολύ ευχάριστη και ευπρόσδεκτη έκπληξη. Εξ’ ου και η επιτυχία που έχουν γνωρίσει οι Enforcer, οι In Solitude, οι Portrait κτλ. Αν θα μας φτάνει σε λίγα χρόνια; Πιθανότατα όχι, αλλά ας περιμένουμε να δούμε, προϋπόθεση αποτελεί πάντα και η ανάπτυξη της εκάστοτε σκηνής. Όσο για το αν υπεισέρχεται σ’ αυτό τον τρόπο αξιολόγησης και αντιμετώπισης της εκάστοτε σκηνής και ο βαθμός “καλτίλας” και το κατά πόσον μπορεί καμιά φορά να είναι “cool” να αποθεώνουμε κάποια πράγματα που ακούγονται vintage/retro/whatever, ρεαλιστικά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι κάτι τέτοιο ισχύει αλλά τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι δεν αποτελεί τον κύριο παράγοντα.
το hype σίγουρα παίζει το ρόλο του αλλά κυρίως το πως θα σου κάτσει το άγνωστο δισκάκι που θα πέσει στα χέρια, βέβαια με το χαμό των κυκλοφοριών στις μέρες και την εύκολη πρόσβαση σε αυτές λόγω του internet πόσο χρόνο αφιερώνεις για να μην περάσει στα πρόχειρα? Εκτος και αν το “από χθες λιώνω το τάδε” σημαίνει κάτι για σας, γιατί από ότι έχω καταλάβει για τους περισσότερους σημαίνει “το ακούω συνέχεια αυτές τις μέρες αλλά από βδομάδα θα έχω άλλο στο mp3 μου”
έλεγα πριν για την power περίοδο μου -που το 1997 είχε κλείσει θεωρητικά-, είχα ακούσει ένα μεγάλο αριθμό δίσκων, είχα δει αρκετούς live (από τους διάσημους “ξένους” μέχρι τους Deceptor το 1991 που είπε κάποιος πριν) και πλέον είχα περισσότερη κάψα για νέα πράγματα που ξεπηδούσαν σιγά σιγά αλλά και παλιότερα, ειδικά στο χώρο των blues την επόμενη χρονιά έτρεχα σε ότι γινόταν στο Blues Hall ή στο τρομερό live του John Mayall στο Λυκαββητό… ε και βγαίνει το Vain Glory Opera των Edguy, μου το κάνει δώρο ένας φίλος και θυμάμαι να λέω “ααα, μάλιστα, να ένα καλό power album επιτέλους!”… λογικά αποθεώθηκε στο Χάμερ (και αυτός γιαυτό το πήρε μάλλον) αλλά αν δεν καθόταν στο αυτάκι…
Να μην αρχίσω να λέω για δίσκους με καλούς βαθμούς που απλά μαζεύουν σκόνη στο έπιπλο…
αλλά τελικά συμφωνώ, δε μπορείς να είσαι αποστασιοποιημένος όταν βγαίνει κάτι, μπορείς να το κάνεις μετά (άλλοι το λένε κολοτούμπα…)
vintage/retro σωστά, αλλά αυτό συμβαίνει συνέχεια, βλέπουμε μουσικές “παλινδρομήσεις”, πρώτα ήταν το 80s pop revival, μετά 70ς hard rock, στο μεταλ χώρο τα παιδιά που αποθεώνουν NWOBHM, το προγκ αυτόν τον καιρό κτλ Και πάλι όμως η καλτίλα θα περάσει, οι περισσότερες μπάντες θα κριθούν μετά το 2ο - 3ο δίσκο, αν φτάσουν ποτέ, ασε που θα είναι αδικία, οι αρχικές NWOBHM μπάντες δύσκολα φτάσανε στον πρώτο γαμώτο Αναρωτιέμαι πάντως κατα ποσο όλο αυτό οδηγεί τους νέους στο να ψάξουν και τον παλιό ήχο…
