…να πω-γράψω, ότι έχεις άδικο…δεν μπορώ:):!:
για μενα το χειροτερο που κανει το metal hammer συνεχεια αφιερωματα σε Metallica Iron Maiden κτλπ οκ δν λεω μπανταρες και οι 2 αλλα νταξει υπαρχουν και αλλες…ας πουμε μια φορα για Scorpions δεν εχουν κανει…
Το τσέκαρα κι εγώ.
Για καλοκαίρι είναι ό,τι πρέπει. Τα περισσότερα κείμενα ήταν σωστά. Απ’ αυτά που θυμάμαι τώρα, μόνο εκείνο για τον Phil Lynott ήταν κάπως μούφα.
μαλακιες λες. αφου…
Εγώ πάντως αναπολώ τα τεύχη ΗΜΜΗ Αυγούστου πριν από 3-4 χρόνια με τις μπλούζες, μερικές εκ των οποίων ήταν πολύ καλές. Ακόμη και σήμερα τις φοράω
…κιεγώ…μερικές τα σπάνε:):!:
Και γω φοραω αυτη που λεει i listen two kinds of music-heavy and metal ωστε να μην βρω γκομενα ποτε.
Ομως κανετε λαθος, τις μπλουζες τις δίναν Μαιο θαρρώ μεχρι το 2009 που δώσαν εκεινη με αφορμη την συναυλια Ac Dc. Μετα κοψαν
…έτσι είναι:):!:
Βασικά αυτό που παίζει με τους Nirvana είναι ότι κινήθηκαν περιφερειακά του metal και κάνανε επιτυχία. Απλά έκαναν την επιλογή στην μετα 80s εποχή να μην γράφουν μέσα σε κλασσικές metal φόρμες και να φτιάξουν κάτι πιο κοντά στο punk. Παρολα αυτά εκτιμήθηκε το έργο τους κατα κύριο λόγο μετα θάνατον. Ο Kirk Hammett είχε πεί πως riffs από το In Utero ή το Nevermind για παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι στο Master Of Reality των Sabbath.
Γενικά το θέμα με το grunge (όχι μόνο Nirvana αλλά και Pearl Jam, Alice In Chains, Soundgarden κλπ) είναι ότι δεν “σκότωσε το metal” όπως πολλοί βλακωδώς ισχυρίζονται, απλά μέσα στις διάφορες ανακατατάξεις των 90s (μπόλικα νέα ιδιώματα, αλλαγές ύφους κλπ) επαναπροσδιόρισε κοινές βασικές αξίες των συγκροτημάτων στον σκληρό ήχο εν γένει που έδειχναν να ξεχνιούνται και ξεσκάρταρε αρκετό άσχετο κόσμο. Διότι στα πάνω ενός κινήματος όλα είναι καλά. Αλλά ο πραγματικός οπαδός φαίνεται στα κάτω κατα τη ταπεινή μου άποψη 
Όσον αφορά τώρα το νέο Hammer δεν το αγοράζω πλην εξαιρέσεων και δεν έχω άποψη επ αυτού του τεύχους. Το θέμα των θανάτων παρόλα αυτά είναι χιλιοδιατυπωμένο και δε βρίσκω λόγο για ένα ακόμα tribute. Για τις μπλούζες του και το κατα πόσον σου επιτρέπουν να βρείς γκόμενα παρότι καναδυό είναι χαζά τα μηνυματάκια πρώτον δε μπορούν πάντα να ναι πετυχημένα και δεύτερον μου θυμίζει τη λογική της μάνας μου όταν με βλέπει με μπλούζα Cannibal Corpse, Kreator ή Slayer “Ποιά κοπελίτσα θα σε πλησιάσει έτσι?”
Έχω ακόμα την μπλούζα FUCK TRENDS enter the new metalenium…για πολλά γέλια! Αλλά θυμάμαι ότι τότε την φόραγα αρκετά! Και είχα και γκόμενα!! 
Το να πιστεύει κανείς ότι το γκραντζ σκότωσε το μέταλ τον κάνει εντελώς καθυστερημένο, αλλά για έναν πολύ πιο προφανή λόγο: ότι το μέταλ δεν εξαφανίστηκε ποτέ και στηριζόμενο σε έναν πυρήνα πιστών οπαδών (ουγκαούγκαλων; ηρωικών; ανάλογα με την οπτική του καθενός) συνέχισε να αναπτύσσεται (είτε εξελισσόμενο είτε αναπαράγοντας τις παλιές συνταγές) και σήμερα έχει έναν αξιοπρεπή (τουλάχιστον) κύκλο οπαδών γύρω του, ενώ το γκραντζ είκοσι και κάτι χρόνια μετά δεν υπάρχει πουθενά, μπορεί τα μεγάλα ονόματα του χώρου να είναι ακόμα δημοφιλή αλλά από [B]σκηνή[/B] μηδέν, μόνο νοσταλγοί. Αν το γκραντζ σκότωσε κάτι, αυτό ήταν το πόζερ, που στα 90’s εξαφανίστηκε σχεδόν τελείως και από τα τέλη των 00’s κάτι προσπαθεί να κάνει αλλά καμία σχέση με 80’s. Οπότε να μην αγχώνεται κανείς, όλοι για το μέταλ δουλεύουν σε τελική ανάλυση. Οποιοδήποτε μουσικό κίνημα και να εμφανίστηκε από τα τέλη των 70’s μέχρι σήμερα το οποίο υποτίθεται ότι ήταν “εχθρικό” προς το μέταλ, τελικά κατέληξε να ωφελεί το μέταλ.
Συμφωνω οτι το grunge δεν σκοτωσε το μεταλ κτλ αλλα ειναι πολυ ευκολο να βλεπεις τα πραγματα 20 χρονια μετα απο μια εποχη που δεν υπηρχε ουτε ενημερωση, ουτε τιποτα. Απλα οι Sanctuary το πεταξαν επειδη δε βρηκαν καλο συμβολαιο και εγινε καραμελα, το θεμα απο κει κι υστερα ειναι κατα ποσο καποιος ασκει σωστη κριτικη σκεψη. Αν το θεμα grunge εχει μια αληθεια δηλαδη, αυτο ειναι οτι γενικα οι πολυεθνικες ηταν πιο προσφιλεις σε νεους μη παραδοσιακους ηχους (Faith No More και Pantera πχ, τσουβαλιαζω φαινομενικα ασχετα πραματα, αλλα γενικα ψαχναν το νιου σαουντ που λενε, οπως νωριτερα συνεβαινε με το ποζερ κτλ). Μεταλ μπαντες εξακολουθουσαν να υπαρχουν και να υπογραφουν, απλα ηταν πιο δυσκολο να χτυπησουν συμβολαιο σε πολυεθνικη.
Να λαβουμε τα μετρα μας οσο ειναι νωρις… :!:. Δε θα μας σωσει παλι το grunge
Στα 90’s βγηκαν ΟΙ μεταλ δισκαρες, με νεα στοιχεια ή οχι. Οποτε το γκραντζ δε σκοτωσε τιποτα, απλα ως ειδος (απο την ιδεα που εχω για την εποχη μιας και το 99 που τελειωσαν τα 90’s μαθαινα την αλφαβητα) προβαλλοταν περισσοτερο απο τα media της εποχης, εκπομπες, περιοδικα κλπ γιατι ηταν το new shit που χρειαζεται σε τακτα διαστηματα το συστημα . Οποτε, ειδικα για καποιους που μαλλον σιχαινονταν τον “κλαψα/πρεζακια τον Κομπεην” (:roll:) το γκραντζ εθαψε το μεταλ. Μπουλσιτ, και αν το μοναδικο πραγμα που σκοτωσε ηταν το ποζερ, τοτε πολλα συγχαρητηρια στο γκραντζ…
I wouldn’t worry too much about that.
Άποψή μου είναι ότι το πόζερ άνθισε στα τέλη των 70’s και καθ’ όλη τη διάρκεια των 80’s για ιστορικούς, μεταξύ άλλων, λόγους, οι οποίοι πλέον δεν υπάρχουν.
Κρίμα κιόλας, δηλαδή, γιατί δε θα μας χάλαγε σαν γενιά και λίγη απροβλημάτιστη/ανεγκέφαλη καβλάντα, έτσι να σπάσει λίγο η σοβαροφάνεια που επέβαλε σε όλη σχεδόν τη σκληρή μουσική το γκραντζ. Γιατί σήμερα, τι έχουμε γι’ αυτό το πράγμα στη μουσική; Το pseudo-gangsta rap και την r’n’b…
Ωραία τα λέει ο Γράκχος!
Απλά και εγώ με τη σειρά μου να πω ότι έχω Χαμερ του '92 με τα καλύτερα δισκάκια του 1991 και το Nevermind παίζει πάρα πολύ ψηλά, πράγμα που μάλλον δεν θα περιμένατε υποθέτω. Άρα υπήρχε αρκετή ανοιχτομυαλιά και τότε και στην τελική έχω αρκετούς φίλους ή γνωστούς που μπήκαν στην φάση του σκληρού ήχου από τους Nirvana(άσχετα αν τώρα κάνουν ότι δεν θυμούνται γιατι δεν είναι και τόσο τρου να είσαι μπλακμεταλας και να παραδέχεσαι ότι κάποτε σου άρεσαν οι Νιρβανα! 
)
Σαφώς και δεν σκότωσε το μεταλ αλλά στα μέσα των '90 εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον μετά την αυτοκτονία του ακατανόμαστου πολλοί ήταν αυτοί που άφησαν τους Scorpions και τους Metallica που εκείνη την περίοδο ανέβαιναν λόγω black album και έπιασαν το nevermind και τα t-shirts με την μούρη του ατακανόμαστου (πάω στοίχημα πως περισσότεροι ήταν αυτοί που είχαν τα t-shirt από αυτούς που είχαν το άλμπουμ έστω και σε κασέτα). Τότε ναι, έμοιαζε σαν το grunge να σκότωσε το metal.
Ντεντ κάπως σαν το χεις πάρει κατάκαρδα το όλο θέμα, ενώ εγώ που είμαι και (λίγο) μικρότερός σου το χω ήδη ξεπεράσει. :har: Δε νομίζω ότι αξίζει να σπάζεσαι γι’ αυτούς που το γυρίσανε από Scorpions και Metallica σε Nirvana, γιατί έτσι κι αλλιώς μιλάμε για εκείνη τη μερίδα του κόσμου που έψαχνε τα ένα-δύο συγκροτήματα που θα άκουγε από “σκληρά”, για να μην πω από “ξένα”. Κόσμο δηλαδή με ψιλοεπιδερμική επαφή με το μέταλ. Οι πραγματικοί οπαδοί του μέταλ και γενικότερα του σκληρού ήχου έχω την αίσθηση ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν τους πολυακούμπησε, σε φάση “να κι αν παίζουν παντού οι Nirvana, να κι αν δεν παίζουν”.
Σάντοουκινγκ, αυτό που λες για το Χάμμερ του '92 δε νομίζω ότι οφείλεται σε κάποια γενικότερη “ανοιχτόμυαλη στροφή”, η εξήγηση (για άλλη μια φορά) είναι πολύ πιο απλή: εκείνη την εποχή αρχισυντάκτης του περιοδικού ήταν ο Καραολίδης.
έντιτ
Και για να μην αρχίσει πάλι κάνα φλέημ (και κατηγορηθώ εγώ ότι το ξεκίνησα), να διευκρινήσω ότι όταν λέω “πραγματικοί οπαδοί του μέταλ” εννοώ αυτούς που ασχολούνταν συστηματικά, αγόραζαν διψήφιο αριθμό δίσκων το χρόνο, σταύρωναν τα δάχτυλα λέγοντας “Θεούλη μου κάνε να δούμε καμιά συναυλία αυτό το μήνα” και πάει λέγοντας.
Βασικά… ίσως :p:p
Δεν έχω κρύψει πως στο λύκειο είχα σπαστεί άγρια με την Nirvana φάση που περνούσαν όλοι με τα t-shirt τους να υπάρχουν κυριολεκτικά παντού και να να συνοδεύονται από ένα κενό κλαμένο ύφος. Τι swang μου λες σήμερα και κολοκύθια σαν εκείνο το πράγμα δεν υπήρχε λέμε. Πάντως δεν έχει άδικο σε αυτό που λες.
Ισχύει αυτό που λες, αλλά εδώ πέφτουμε στην παγίδα του trend. Οι Nirvana, όπως και οι Metallica, οι Maiden, οι Sabbath και όλοι οι μεγάλοι, είναι “ένα από τα πρώτα συγκροτήματα” όλων όσων ακούν αυτή τη μουσική. Από εκεί θα αρχίσεις. Και όταν αρχίζεις πάντα είσαι υπερβολικός. Ε, οι Nirvana είχαν τη “μελαγχολία” και την αντιδραστικότητα σαν κύριο χαρακτηριστικό τους, αρά αυτά υιοθετούσαν και αυτοί που άρχιζαν με Nirvana. Βέβαια, οι περισσότεροι από αυτούς τους υπερβολικούς, άρχιζαν με Nirvana και τέλειωναν με Nirvana. Η σχέση τους με τη μουσική τους ήταν και είναι επιφανειακή.
O Cobain, άσχετα από την προσωπική του ζωή κτλ, ήταν αξιοζήλευτος συνθέτης. Δεν είναι εύκολο να είσαι τόσο απλός και τόσο “πιασάρικος”, είναι πολύ δύσκολο. Θέλει και ένα ταλέντο αν μη τι άλλο. Σίγουρα ήταν και “μεταλλάς”, όχι πως θα πρέπει να μας απασχολεί και πολύ, φαίνεται στη μουσική του. Αν ήταν φούσκα θα είχε ξεφουσκώσει, δε γίνεται να σε κρατήσει “ζωντανό” για τόσα χρόνια ο θάνατός σου, κάτι πρέπει να έχεις αφήσει και πίσω σου πριν πεθάνεις. Και ο Cobain άφησε πάρα πολλά στους 3 δίσκους που έγραψε με τους Nirvana, αναμφισβήτητα.
Δεν είναι καθόλου τυχαια η θέση που έχουν όλα τα μεγάλα groups και καλλιτέχνες.
Και για να επιστρέψω στο θέμα του topic, εννοείται ότι ο Cobain χώραγε στο αφιέρωμα των νεκρών του Hammer, είναι μεγάλο μέρος της hard rock/metal μουσικής, είτε το βλέπεις με καλό μάτι (αν σου αρέσουν οι Nirvana) είτε με κακό (αν δε σου αρέσουν οι Nirvana).