Χαχαχα! Πάω να το πάρω σήμερα. Ψηλέ ποιος μιλάει στη συνέντευξη, ο Wino ή ο Σκοτ?
σκοτ
The message you have entered is too short. Please lengthen your message to at least 5 characters.
Διαβάστε συνέντευξη Immortal…όλα τα λευτά…όπως και ο δίσκος:):!:
Σχετικά με το τελευταίο τεύχος του MH/HM:
Ενδιαφέρον το black metal αφιέρωμα, γουστόζικα γραμμένο (Γιοβανίτης γαρ), αλλά ελλιπές. Δεν υπάρχει ανάλυση του ιδεολογικού υπόβαθρου και τις προεκτάσεις του πέρα απο σατανισμό, προς παγανισμό, νεοναζισμό και ο,τι άλλο θες. Στοιχεία, δηλαδή, που πέρα απο τον ήχο, διαχωρίζουν το black metal απο τα υπόλοιπα παρακλάδια του metal. Έτσι λοιπόν, και αυτό το αφιέρωμα, κατέληξε να είναι ακόμα μια καταγραφή ονομάτων και κυκλοφοριών, καθώς και κάποιον γεγονότων, που όσο χρήσιμη και να είναι, δεν το βλέπω ως κάτι παραπάνω απο ένα λουστραρισμένο οδηγό αγορών.
Παρεμπιπτόντως, δεν είναι και ο μεγαλύτερος black metal fan, το αντίθετο μάλιστα. Ζήτημα να έχω 30 albums απο αυτό το ιδίωμα, βάζοντας μέσα και κάτι Apocalyptic Raids και In The Sign Of Evil.
On topic (κάποιες πρώτες σκόρπιες σκέψεις):
Hamster αγοράζω εδώ και 20 χρόνια - μόλις τα έκλεισα! Σίγουρα με έχει βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα επαφής με αυτό τον ήχο, και με την βοήθεια κάτι Forgotten Jewels, War Flag of the Sun, Monuments, και τα ¨ψιλά¨ των δισκοκριτικών κατάφερα να χτίσω μια δισκοθήκη, που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, για την οποία τρέφω και συναισθήματα, ανάλογα με ενός περήφανου γονιού.
Η σχέση μου με το έντυπο, είναι περισσότερο συναισθηματική, αφού αυτά που προσφέρει σε ουσία, πέρα απο το χαβαλέ, είναι πολύ λίγα. Κάθε φορά βρίσκω κάτι ενδιαφέρον να διαβάσω, ενώ όπως πάντα, πίσω απο τις ¨σημαντικές¨ συνεντεύξεις, και τις σαλονάτες παρουσιάσεις hot κυκλοφοριών, πάντα εντοπίζω κατιτίς, με το οποίο αξίζει να ασχοληθώ. Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος, βέβαια, οφείλεται και σε εμένα, αφού η αγάπη μου για το hard rock/heavy metal, εστιάζεται στα όσα διαδραματίστικαν μέχρι τις αρχές των 90’s κυρίως. Τι γερό-παραξενος θα ήμουν;
Το περιοδικό έχει ένα προφίλ ¨heavy metal, yeah!¨, όμως, το metal πάντα ήταν μια λαϊκή μουσική (μην με παρεξηγήσετε), οπότε αυτή η στάση δεν με βρίσκει αντίθετο. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, είναι ο Χρονόπουλος! Κάποια απο αυτά που γράφει στα editorial τα βρίσκω γραφικά, ενώ το ύφος της γραφής του (Μεγάλοι παράγραφοι. Με σύντομες προτάσεις. Τελείες συνέχεια. Ποτέ κόμματα.) είναι αφάνταστα κουραστικό.
Το αντίπαλο δέος τώρα, το Rock Hard (ή οποιοδήποτε άλλο πόνημα των ex-Invaders Σειρινάκη/ Φράγκου - αλήθεια κ. Σειρινάκη, υπάρχει καμιά σχέση με τη γνωστή εταιρία παραγωγής ¨καλλιτεχνικών¨ ταινιών Sirina;), έχει ένα πιο σοβαρό/δημοσιογραφικό προφίλ. Αρκετές φορές, οι συνεντεύξεις του είναι πιο ενδιαφέρουσες απο αυτές του Hammer, ενώ κατα καιρούς έχουν βγει και λαβράκια.
Κάτι που έχω παρατηρήσει, είναι ότι μερικές φορές υπάρχει η πρόθεση να γίνει αποκάλυψη των όσων συμβαίνουν παρασκηνιακά στη σκηνή αυτή, κάπου όμως κολλάνε οι ίδιοι οι συντάκτες, και το μόνο περνάει έξω είναι μερικά υπονοούμενα. Υποθέτω ο,τι η διατήρηση των δημοσιών/οικονομικών σχέσεων είναι αυτό που τους εμποδίζει. Τι ωραία που θα ήταν αν υπήρχε ένα έντυπο που να τα έβγαζε όλα στα φόρα, σπιλώνοντας αυτό το γυαλιστερό οικοδόμημα που πάνω από την είσοδο του αναγράφει ¨Αγνό Metal - Για Αυτό Τα Κάνουμε Όλα¨
Το θέμα, όμως, είναι άλλο: Υπάρχει ουσιαστική ανάγκη για ένα δεύτερο περιοδικό που ασχολείται με την mainstream metal σκηνή, ή μήπως η ίδια η ύπαρξη του είναι λίγο περιττή; Ναι μεν, το Hammer έχει μια προτίμηση στην ακραία πλευρά του ήχου, ενώ το Rock Hard στη πιο μελωδική/AOR, όμως είναι αρκετή αυτή η προσέγγιση για να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του, σε μια χώρα που δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με το μελωδικό hard rock; Γιατί απο πλευράς ύλης, και τα δυο περιοδικά καλύπτουν τα ίδια περίπου.
Ευχαριστώ που με διάβασες συμφορουμίτη!
Eγω διαφωνω. Σε ενα αφιερωμα για black ή για thrash αντιστοιχα που χε γινει πριν καμια 2 ετια, δε θελω να διαβασω παλι για metallica, slayer, sepultura, celtic frost, darkthrone, emperor, immortal… Θελω να μαθω αλμπουμ διαμαντια που δεν ηξερα ή δεν τα χα προσεξει καν ή να με κανει να τα ξανακουσω…
Ε αυτα μπορεις να τα μαθεις πανευκολα ουτως η αλλως.
κατι που μου την ψιλοσπαει στο hammer, ειναι οτι το horror τις περισσοτερες φορες ειναι γεματο με μπαντες core υποβαθρου.γενικα εντοπιζω μια κλιση προς το ειδος τον τελευταιο καιρο.
True.
Eυχαριστηθηκα με συνεντευξη mustaine 1985…Ειναι τοοοοοσο παιδακι…Ειδικα η απαντηση για αποχη απο το black metal image ειναι θεεικη.
Ο frehley επιβεβαιωνει την ηλιθιοτητα του Coverdale.
Nαι σου λεω εμεις αγαπαμε τη μουσικη και οχι τα λεφτα
Το αφιερωμα στο μπλακ μ αρεσε.Δεν ξερω αν ειχε ανακριβειες ελλειψεις κλπ μιας και δεν ειμαι γνωστης ομως ηταν πολυ ευχαριστο λογω Γιοβανιτη…Επιτελους ενα αφιερωμα που δεν διαβασαμε διθυραμβους και τα ιδια και τα ιδια…
Όντως το αφιέρωμα ήταν πολύ καλό…όλο το σ\κ είμουνα στο youtube με κλιπάκια από black:):!:
Χαζή απορία…γιατί το αφιέρωμα δεν μπήκε στο Horror όπως και οι Immortal και οι Nile;:!:
Και οι Ulver!
Επειδή ότι είναι extreme και είναι γνωστό/πουλάει, δεν μπαίνει στο Horror.
Δίσκος του μήνα το World Painted Blood, ήμαρτον! :lol: :lol:
Δεν ξέρω τι άλλο βγήκε αυτόν τον μήνα αλλά κι εμένα υπερβολή μου κάνει…αλλά ξέρουμε πια από “δίσκους του μήνα” και τέτοια…
περιμένατε κάτι άλλο δηλαδή? :-k
Ε, ναι ρε, είπαμε να σπρώχνουν μερικά πράγματα λόγω εταιρειών, αλλά όχι και να παίζουν με την νοημοσύνη μας, όπως έκαναν με Megadeth και Slayer. Δηλαδή έχει πολλή πλάκα για όποιον έχει καλή μνήμη. Στο Christ Illusion είχε κάνει μια (πολύ σωστή) κριτική ο Καραολίδης και τώρα μας βάζουν το σούργελο τη Βασιλείου (που είχε αποθεώσει το Moral) να μας γράφει “ποιο Christ Illusion τώρα…”.
\m/ \m/
Ήδη η κοπέλα μπήκε στην καρδιά μας.
Συνεχίζει τη μεγάλη παράδοση άμπαλων συντακτών του Χάμμερ. Γιατί η θεά Μαρία Ευθυμιάτου δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Απλά άλλαξε όνομα.
Το απόγευμα θα διαβάσω το ριβιού. Ήταν παράλειψις, το ομολογώ.
Η Μαρία Βασιλείου ήταν συμφοιτήτριά μου! Είχαμε πιάσει μάλιστα κουβέντα μια μέρα και πραγματικά δεν είμαι βέβαιος ότι είναι άμπαλη. Δηλαδή στην περίπτωση των Μοράλ ας πούμε μου φαίνεται εξίσου πιθανό απλά να της είπαν “κοπελιά, αναλαμβάνεις να αποθεώσεις αυτό το δίσκο, ανεξάρτητα απ’ την πραγματική σου γνώμη” και αυτή απλά να δέχτηκε.
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια θυμάμαι ότι συζητούσαμε για το live των Arcturus που είχε γίνει πριν λίγες μέρες, εγώ τους εκθείαζα αβέρτα, πωπω πόσο θεοί ήταν και όλα τα σχετικά, κι εκείνη γυρνάει και μου λέει “δηλαδή δεν πήγες για τους Theater of Tragedy;” 
Δηλαδή δεν ξέρω.
Blah blah blah.Ας μπουμε στην ουσια, απο εμφανιση τι ελεγε? :p8)
Γκοθού. Εντ οφ στόρι.