Β’ ή Γ’ Γυμνασίου μάθημα αρχαίων: η γλυκιά μας φιλόλογος παραδίδει το μάθημα, αμέριμνη ενώ λείπει το μπροστινό μέρος του γραφείου της ( είχε φοβερές γάμπες), ενώ εμείς παίζουμε ένα από τα κορυφαία παιχνίδια εβερ εντός τάξης: μπασκετακι έχοντας βγάλει τα μαύρα πλαστικά από τα σίδερα της καρέκλας του μπροστινού μας. Ξαφνικά ο πισινος μας σπρώχνει την κασέτα που περιμέναμε και με το εξώφυλλο-εσωφυλλο σε έγχρωμη φωτοτυπία. Blood Fire Death και το δέος πιάνει ασύλληπτα επίπεδα. Την ώρα που θαυμάζουμε το τρίο στο δάσος με τα βρακακια τους, έρχεται η καθηγήτρια και μας το παίρνει από τα χέρια. Η αγωνία κορυφώνεται ενώ περιμένουμε την κατσαδα, και αυτή με το πάντα μειλίχιο ύφος της μας ρωτάει από ποια φυλή είναι και αν έχουν πάει για κυνήγι. Δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις,χωρίς κάποιες συνέπειες και από τότε ξεκίνησε η λατρεία για τον Quorthon, με το logo της μπάντας να ζωγραφιζεται σε όλα τα βιβλία.
Εν τω μεταξύ γίνεται 40ήμερη νηστεία και τα Χριστούγεννα όπως γίνεται το Πάσχα; Επειδή θυμάμαι πριν 3-4 χρόνια να μου κάνει παρατήρηση στη δουλειά μια θρησκο-πορωμένη συνάδελφος επειδή το σάντουιτς που έτρωγα στο διάδρομο είχε μέσα ζαμπόν. Και είναι αμαρτία να μην τηρείς τη νηστεία και να τρως ζαμπόν που είναι κρέας. Η μαμά σου δεν σου λέει τίποτα; (αυτή η συνάδελφος ήταν και αρκετά χρόνια μεγαλύτερη btw)
Υπάρχει και είναι περίπου όπως αυτή του Πάσχα.
Sorry για την παρέμβαση, εξακολουθήσατε 
!
χαχαχα όλοι πρέπει να το κάναμε αυτό κάποια στιγμή στη σχολική μας ζωή
Μια μέρα ίσως σας αφηγηθω πως με καταχειροκροτησε η αφρόκρεμα του Λονδίνου σε συναυλία εκκλησιαστικου οργάνου σε καθεδρικό ναό, ενώ ήμουν μαστουρωμενος και με μπλούζα Sabbat.
Σε τούτο το thread, δεν χωράνε ίσως…
Επιβάλλεται να μας εξιστορήσεις τι έγινε!
Θα το κάνω, είναι δέσμευση. Είναι εξάλλου η πιο παρακμιακά δοξασμένη στιγμή της ζωής μου.
Χαχαχαχ, ωραίο θρεντ και απολαυστικότατες ιστορίες!! Ειδικά ο επιτάφιος 4 σε 1 έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά!
Κάπως έχει κολλήσει το μυαλό μου στο να απομονώσω συγκεκριμένες εμπειρίες, οπότε θα γράψω ραντομ πράγματα, θα σας γεμίσω με ανούσιες πληροφορίες και μετρίου χιούμορ καταστάσεις και… καλή τύχη. 
Summary
Μπορώ να θυμηθώ, λοιπόν, πως σαν μικρό μεταλλάκι που υπήρξα στο λύκειο, ήμουν ταυτόχρονα και πολύ φυτό και δεν προκαλούσα ποτέ ιδιαίτερα με ακραίο μέταλ ντύσιμο/εμφάνιση. Φορούσα μπλουζάκια κισσ και ac/dc πχ και κλασική ζώνη με τρουκς από το μοναστηράκι, είχα ραφτό whitesnake στην τσάντα και κάτι κονκάρδες bathory και motorhead. Και πολύ μπαντασσ ναουμ. Άντε δηλαδή σε κανένα πάρτυ να προσπαθούσα να ξάσω -αποτυχημένα- το μαλλί. ;p (Πηκ στυλιστικής δε, το καλοκαίρι που πήγαινα στην παραλία με αντρικό xl μαύρο θεόχοντρο μπλουζάκι whitesnake απ’το ready n’ willing. Kαι έσκαγα και μου ήταν και σαν αερόστατο, αλλά κάπως την έβρισκα. Τι να πεις.) Γενικά πάντως το ζούσα εντόνως εντός μου και δεν ασχολιόμουν με όλους εκείνους τους ανίδεους που “δεν καταλάβαιναν”. ;p Ταυτόχρονα, σαν καλό κοριτσάκι, τα πήγαινα άψογα με τους περισσότερους καθηγητές μου και είχα αποκτήσει ανάμεσά τους μία φήμη παιδιού με πολύ καλό μουσικό γούστο, κάτι που πολύ απολάμβανα (είπαμε, φυτό, τι δεν καταλάβατε; :p).
Είχαμε λοιπόν στο γυμνάσιο έναν φιλόλογο πολύ θρήσκο και πολύ καθώς πρέπει και πολύ γαύρο και γενικά πολύ γραφικό. Μεγάλη ιστορία το πώς και το γιατί, αλλά κάπου στην πρώτη ή δευτέρα λυκείου μου έκανε ιδιαίτερα- μαζί με έναν φίλο μου που κάναμε σε όλο το λύκειο τα ιδιαίτερα παρέα. Και θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκε στο δωμάτιό μου. Γεμάτο με αφίσες ολούθε το δώμα, από ζεππελιν μέχρι κιλλ εμ ολλ, από κουορθον μέχρι σκιντ ροου, από αισ ντερθ μέχρι τζοννυ ντεπ (…). Άλαλος ο μαν. Κάνει ένα γύρο, κάθεται, αρχίζει να μιλάει και κάτι δεν του πήγαινε καλά. Σταματάει και λέει “Κατερίνα, είσαι ροκού;”. “Μάλιστα”, του λέω και εγώ περήφανα. ;p “Ενδιαφέρον”, συνεχίζει, “ακούς και κισσ;”. “Ναι!” λέω κι εγώ όλο χαρά. “Ξέρεις”, διστάζει, “αυτοί ντύνονταν… γάτες!” και το πρόσωπό του πρέπει να είχε γίνει κίτρινο, σα να έλεγε αυτοί είναι σατανιστές. Την επόμενη φορά η μαμά μου έβαλε μια εικονίτσα του χριστούλη κάπου σε ένα εμφανές σημείο “για να μην πάθει τίποτα ο άνθρωπος”. Δεν φαίνεται πολύ αστείο από εδώ, εγώ όμως γέλαγα για καιρό. Στην πορεία κατάλαβα ότι ο τύπος είναι καταπιεσμένος ροκάς -τα κοψε αυτά αφού έμπλεξε με την εκκλησία- και πού και πού τα λέγαμε για τους ζεππελιν.
Συνεχίζοντας στο μοτίβο με τους καθηγητές, δευτέρα λυκείου είχα έναν εξαιρετικό μαθηματικό που μου έκανε ιδιαίτερα. Αυτός λοιπόν πολύ μου άρεσε (ας μην το σχολιάσουμε ;p) και προσπαθούσα να τον εντυπωσιάσω και κάθε φορά όταν ερχόταν, δήθεν τυχαία έπαιζε στη διαπασών η μουσική και προσπαθούσα να βρω τα γούστα του. Η αλήθεια είναι ότι έπιανε και τα πήγαινα πολύ καλά, μέχρι που 1) άρχισα να ακούω manowar 2) του είπα, επί λέξει, “πόσο γαμάτοι είναι οι αννιχιλέιτορ”. Γέλασε πολύ ο άνθρωπος, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα γιατί. ;p Εν τέλει πάντως μου ζήτησε να με κυκλοφορήσει…τιθόρα, κάτι που ευτυχώς δεν έγινε γιατί ήταν και πρώην υπάλληλος του πατέρα μου, πού να μπλέκαμε. :")
Και μία ακόμα ιστορία καθημερινής επιτυχίας. RW 2007 ημέρα με plant και cornell. Θα έβρισκα μέσα μία φίλη μου, με είχαν πάει οι δικοί μου να με αφήσουν και η μάνα μου τόσο δεν μπορούσε να ησυχάσει που με πήγε έως την είσοδο. Εγώ στο μεταξύ δεν έβρισκα την κοπέλα στο τηλέφωνο με τίποτα και το πλάνο μου ήταν να μπω και ό,τι γίνει. Η μανούλα φυσικά ούτε να το ακούσει και, τι πιο λογικό, πήγε να μπει. Την σταματάνε λοιπόν προφανώς και τους αρχίζει σε ένα επικό “Καλά, με βλέπετε πώς είμαι, νομίζετε με νοιάζει να δω το λαιβ σας; Το παιδί μου να πάει να βρει την φιλενάδα του θέλω και μετά θα φύγω”. ΤΟ ρεζιλίκι, φυσικά, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Αλλά η μανούλα τους κατατρόμαξε πάντως και δεν της είπαν κουβέντα, μπήκε, με παρέδωσε και βγήκε.
Τέλος, δυο ακόμα ραντομ πράγματα. Θυμάμαι ότι την πρώτη μου κοπάνα (και πολύ πιθανόν τελευταία, λολ) την έκανα για να πάω να δω τι είναι τελοσπάντων τα Εξάρχεια και ανακάλυψα το monsterville και νόμιζα ότι μπήκα στον παράδεισο. Μεγάλη επιτυχία. ;p Και ότι στο πρώτο έτος της σχολής μια κοπέλα, με την οποία μετέπειτα έκανα παρέα και ως εκ τούτου μου είπε την ιστορία, την πρώτη μέρα των μαθημάτων τυχαία έκατσε δίπλα μου και τρόμαξε τόσο που πήρε την φίλη της να της πει ότι κυκλοφορούν παράξενοι άνθρωποι στην σχολή και ότι έκατσε δίπλα σε ένα φρικιό. Παράσημο το έχω αυτό μέχρι σήμερα, αλλά απόρώ ακόμα γιατί. Μαύρα φόραγα και είχα μακρύ ίσιο μαλλί και μακρύ μαύρο νύχι. Μπορεί να ακούγεται κάπως eerie, αλλά αλήθεια, δεν ήταν.
Ω γουελλ…
Ντάξει, κλαίω και ταυτίζομαι όσο δεν πάει 
. Νομίζω πραγματικά η μάνα σου συμβολίζει όλους τους Έλληνες γονείς σε αυτήν την φάση!!!
Στο ίδιο θέμα - μανάδων - αλλά λίγο οφφ τόπικ, καθώς δεν περιέχει metal, θα πω όμως το κάτωθι στόρι γιατί κολλάει με το δικό σου.
Γενάρης 2017, μετά τα Χριστούγεννα, είναι να πετάξω από Θεσσαλονίκη για Αθήνα που δούλευα.
Με πάνε οι γονείς αεροδρόμιο με βαλίτσες γεμάτες ως πάνω με τάπερ της μαμάς (εννοείται).
Στον δρόμο μαλώνουμε για το αν η μπεσαμέλ που συνοδεύει τους λαχανοντολμάδες θεωρείται υγρό ή στερεό. Μου την είχε βάλει σε ξεχωριστό ταπεράκι, ώστε αν δεν το δεχθούν να πεταχτεί. Όμως οι γονείς μου ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΑΝ στην ιδέα να πεταχτεί η μπεσαμέλ για τους λαχανοντολμάδες, εξ ου και ο καβγάς στο αμάξι.
Με τα πολλά είμαι στον έλεγχο βαλιτσών, οι γονείς μου μερικά μέτρα πιο πέρα, αγωνιούν για το αν θα περάσει η μπεσαμέλ.
Με σταματάνε οι τύποι και μου λένε ανοίξτε την βαλίτσα σας. Βγάζουν το ταπεράκι (με την μπεσαμέλ ξαναματαλέω) και μου λένε τι είναι αυτό;
- Μπεσαμέλ είναι, που συνοδεύει τους λαχανοντολμάδες, απαντώ.
Τους βλέπω τους τύπους κοιτιούνται μεταξύ τους κωμικά.
(Η μάνα μου από πίσω κάνει νοήματα και ο μπαμπάς αγωνιά).
- Ναι αλλά είναι υγρό. Γιατί δεν κάνατε μια μπεσαμέλ όταν φτάνατε σπίτι σας;
Η μαμά, η οποία άκουγε ως τώρα, πετάγεται ηρωικά και ξεφωνίζει:
- Καλέ η μπεσαμέλ έχει μέσα το ζουμί από τους λαχανοντολμάδες, χωρίς αυτό δεν θα άξιζε μία!
Γέλασαν οι άνθρωποι τόσο πολύ που ελπίζω ακόμα και σήμερα κάπου κάπου να την αναφέρουν αυτήν την ιστορία.
Η μπεσαμέλ πέρασε, όλοι λυθήκαμε στα γέλια και η ζωή για την ελληνίδα μάνα και το μαμόθρεφτό της, συνεχίζεται.
Τι να σου πω, ο πατέρας μου πάντως ήταν πιο κουλ. Πηγαίναμε μαζί και σε κανα λαιβ μέχρι που τον παράτησα στην κερκίδα το 06 στους σκορπχιονς για να πάω αρένα και δεν ξανασχολήθηκε. ;p
Αφού σταμάτησα να γελάω με την μπεσαμέλ (έχουν οι λαχανοντολμάδες μπεσαμέλ, όντως?? Όχι ότι τρώω, αλλά και πάλι, εντυπωσιάστηκα!), ας εκθέσω κι άλλο λίγο την γλυκιά μανούλα. Κάποια στιγμή εκεί γύρω στην β λυκείου πάλι, είχα ανακαλύψει το pampered menial των pavlov’s dog και πρέπει να έπαιζε όλη μέρα κάθε μέρα. Κάποια στιγμή λοιπόν και ενώ ο david σπάραζε για την julia, η έρμη η μικρότερη αδερφή μου χύμηξε ωσάν αγρίμι μέσα στο δωμάτιό μου και έξαλλη άρχισε να φωνάζει “κλείστην, ΚΛΕΙΣΤΗΝ ΤΗΝ ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΗ” (sic). Έρχεται και η μάνα σιγά σιγά από πίσω να δει τι γίνεται κι εμείς σχεδόν πλακωνόμαστε στο μεταξύ, ενώ εγώ κλαψουρίζω κάτι σε φάση “μα…μα είπε ξεφωνημένη!!”. Και γυρίζει η μάνα και λέει στην μικρή “Ε καλά, κι εσύ γιατί εκφράστηκες έτσι για την ευσεβή κυρία;;”!!
Σημειωτέον, η αδερφή μου υπέφερε εκείνα τα χρόνια. Δηλώνει “σκυλού” -ενώ δεν είναι απαραίτητα, ξένη ποπ ακούει το παιδί και κυρίως miley- κι άμα ρωτήσεις γιατί θα σου πει ότι της βγήκε αντιδραστικά από την μουσική που άκουγα εγώ. Υπερβολές, σιγά, απλώς της έβαζα εκεί να μαθαίνει τα μέλη των μπαντών που είχα στις αφίσες και να μου τα λέει χωρίς να κάνει λάθη, σιγά…
Ε ναι μη κολλαμε σε λεπτομερειες τωρα… 
Εντάξει, το topic παίρνει δυσθεώρητα απολαυστικές διαστάσεις.
Μόλις βρω χρόνο, θα αρχίζω να “σπρώχνω” αρκετά και “προειδοποιώ” -πιστέψτε με- πως έχω ποικίλο υλικό…
Τώρα το ότι κανείς δεν σχολιάζει τους καθηγητές της @Sh_Wo_f που κάνανε αβέρτα-κουβέρτα ιδιαίτερα με ξεπερνά. Ο άλλος λέει ήταν και πρώην υπάλληλος του πατέρα της και ήθελε να την κυκλοφορήσει! Τι στο καλό; Πάρεργο την είχαν τη διδασκαλία στο σχολείο;
Η ιστορία με την μπεσαμέλ είναι κάργα metal. Progressive μεν, metal δε.
Αύριο πρωί που θα δουλεύω και θα έχω χρόνο γιατί τώρα με το μικρό διάολο είναι δύσκολα τα πράγματα θα σας εκμυστηρευτώ μια ιστορία καταστροφής συναυλίας και φαντάζομαι θα φάω πολλές κατάρες…
Xαχαχα οκ. Οι γονείς μου είναι καθηγητές. Ο πατέρας μου είχε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης και ο μαθηματικός δούλευε εκεί παλιότερα. Ο φιλόλογος είχε δουλέψει με την μητέρα μου και τον ήθελε κι αυτή, μας ήθελε κι αυτός, τέτοια. Δεν έχουν σημασία αυτά. 
Καλοκαίρι 2009, δεκαήμερο ταξιδάκι Λονδίνο με τον κολλητό μου. Μας φιλοξενούν δύο φίλες εκ των οποίων η μία είναι μια απιστευτη τυπισσα, θεατρολογος, με πράσινη μοικάνα: ως πρωινο θεωρει να στριβει τριφυλλα που σκοτώνουν ελεφαντα. Μεχρι τις 10 το πρωι που ξεκιναγε η περιπλανηση μας, μας ειχε μαστουρωμένους. Ουσιαστικα δεν ξενερωναμε ποτέ.
Εκείνες τις μερες ειδα Bruce Springsteen, Neil Young, Βρετανικο μουσείο και Tate Modern και τα θυμαμαι όλα με μια γλυκια παραζάλη. Ειδικα στο Βρετανικο, ειμασταν τοσο κλασμενοι που θελαμε να αγκαλιασουμε τα αγαλματα. Μια μερα απο το πολυ κολλημα, επλενα 40 λεπτα τα δοντια μου. Τετοια κατασταση.
Μεσα σε ολα αυτα, εκρεμουσε να συναντησω μια αλλη τυπισσα που μια κοινή φίλη είχε βαλθει να μας κανει κονέ. Στελνω μηνυμα “να βρεθουμε” και τα λοιπά (ενώ είμαι stoned), μου λέει “κριμα, δεν μπορω σημερα, πρεπει να πάω σε ενα ρεσιταλ εκκλησιαστικου οργανου, γιατί δεν έρχεσαι; Ειναι καταπληκτικος ο Thomas Trotter!”. Λέω στον Κώστα “πάμε;”. Μου λέει, “ρε μαλακα, πως θα πάμε σε καθεδρικο, φοράς την Sabbat”, του λέω “εντάξει, δεν θα μας προσεξει κανενας, θα αραξουμε πισω”.
Σκάμε στον καθεδρικο κι αραζουμε να καπνισουμε στα σκαλάκια, αρχίζουν και σκάνε εφοπλιστες και κυκλοι κλασικης μουσικης, μας κοιταζουν ολοι με αηδία. Ερχεται και η κοπελα, αισθανομαστε αμοιβαια απεχθεια και τελος αυτο. Λέει ο Κωστας “πάμε τώρα”, του λέω “ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ THOMAS TROTTER??”. Μπαίνουμε στον καθεδρικό, βρισκουμε καρεκλιτσες πίσω πίσω κι αποφασιζουμε να κάτσουμε εκεί ήσυχα ήσυχα.
Έχετε δει ομως ρεσιτάλ σε καθεδρικό;;; Πρέπει να κοιτάς προς το Ιερό ενώ το Όργανο κι ο μουσικός είναι ΠΙΣΩ ΣΟΥ.
Ενώ ξεκινάει λοιπόν κι αρχίζει απρόσμενα η μουσικη από την πλάτη μου, αρχίζω να παλευω με ενα νευρικο γέλιο, συνειδητοποιώντας την κατασταση. Είμαστε χάλια, σε ένα καθεδρικο ναο τιγκα στους πλουσιους, σε κατι που ονομαζεται ORGAN FESTIVAL και στην πλάτη μου παιζει Bach, ενώ εγώ είμαι ημιξαπλωμενος με το Sabbat μπλουζακι μου…παλευα να μην σκασω στα γελια.
Όταν ομως ο Trotter τελειωσε την πρωτη συνθεση (εξαίσιος παίκτης), το κοινό, όλοι αυτοί που είναι μπροστά μου και δεν με εβλεπαν κανουν ΜΕΤΑΒΟΛΗ για να τον χειροκροτήσουν και ξαφνικα 200 πλουσιοι Άγγλοι αντικριζουν τους δυο χεσμενους Έλληνες χειροκροτωντας. Ήταν τοσο απροσμενο που ξεσπασα στα πιο βροντερα γέλια ever, έπεσα κάτω από το γέλιο. 200 πλουσιοι Αγγλοι εκαναν standing ovation στον Trotter κοιτωντας με φρικη εμάς.
Ο Κώστας με έσυρε να φυγουμε κακήν κακώς. Τα αηδιασμένα βλέμματα τους μας ακολούθησαν μεχρι που περασαμε την πόρτα.
Βγαίνοντας όμως τους κάναμε Devil Horns.
Αυτά, thanks for reading, είμαι πολύ σοβαρότερος άνθρωπος τώρα. Πείτε όχι στα ναρκωτικά.
Εύκολα σκηνή trainspotting με άλλο μπλουζάκι όμως. Sabbat Άγγλους η τζαπανια?
Αγγλους ρε. Για την ακριβεια φοραγα Return To the Sabbat, απο εκεινο το reunion-αρπαχτη.
Είσαι ωραίος.
Και Rosalita και Jungleland και Night και Racing In The Street ρε παλιο@@;;; Δυνατό setlist !
Λατρεία ο Boss, ο Neil Young ομως βγηκε στο encore με Paul McCartney κι ειπαν A day in the life!
( Το ήξερα οτι εσύ αυτο θα σχολιάσεις!
)