Μην του βάζεις τέτοια γμτ και το παίρνει πάνω του… Έσπασε τη μύτη σε 5Χ5, το επόμενο επίπεδο είναι να σπάσεις τη μύτη σε μονομαχία στο σκάκι. Έλεος.
4 Likes
Οι συναυλίες του Dio ήταν τρεις εκείνον τον Νοέμβριο του 1993. Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Τέσσερα χρόνια πριν δεν βλέπαμε ούτε μία το τρίμηνο, ξαφνικά είχαμε τον Dio τρεις σερί μέρες σε απόσταση αναπνοής. Έλα όμως που (κάνω ότι) μαθαίνω γράμματα και πάω φροντιστήριο… Λεφτά φυσικά δεν παίζουν.
Πέμπτη απόγευμα, είμαι κέντρο για μάθημα (με ένα τετράδιο, για εμένα αρκούσε ώστε να συμπυκνώσω τη γνώση) και ξέρω ότι κάποιοι φίλοι θα πάνε στη συναυλία εκείνο το βράδυ. Εγώ έχω εισιτήριο για το Σάββατο (είχα να σπουδάσω ε; μην ξεχνιόμαστε). Κινητά δεν υπήρχαν φυσικά, όλα γίνονταν όμορφα και ρομαντικά.
Σκέφτομαι “δε γμτ, πάω στο Ρόδον, χαζεύω λίγο και βλέπουμε… Θα έρθουν κι οι άλλοι, ίσως μπω μαζί τους στο τσαμπέ”. Πράγματι πάω Μάρνη, φτάνω έξω από το Ρόδον. Κανείς απ’ έξω, κάνω κόζι στην ανοιχτή πλαϊνή πόρτα εισόδου για να δω τι γομάρια την προσέχουν και ποιος απ’ όλους θα με πετάξει κλωτσηδόν, αλλά κανείς δεν φαινόταν.
Πάω στην κεντρική πόρτα που ήταν κλειστή, βλέπω την αφίσα της συναυλίας, προσεκτικά ξεκολλάω τα σελοτέπια, την κάνω ρολό και ξεκινάω να πάω προς Πολυτεχνείο. Είχε κάτι τυροπιτάδικα παραπέρα, θα έπαιρνα ένα και θα σκότωνα την ώρα μου. Μόλις περνάω το πάρκινγκ δίπλα στο Ρόδον, εκεί όπου είναι κι η φωτό με τον Τζεφ απο πάνω, βλέπω γνώριμη φυσιογνωμία να περπατάει προς το venue.
Γωνία Μάρνη και Γ’ Σεπτεμβρίου, ο κοντός με έναν ακόμη από δίπλα του (προφανώς τον συνόδευε, εκτός αν ο Dio έμενε Βικτώρια ή Άγιο Παντελεήμονα) έρχετα προς εμένα. Νταξ δσξκκσψχφγηψχδ και τα έχω χάσει. Σαφώς τον σταματάω, προσέχω μην τον πατήσω επειδή ήταν σαν μυρμήγκι (πολύ κοντός ρε παίδες), ζητάω αυτόγραφο στο τζιν μπουφάν “των συναυλιών”, υπογράφει με μεγάλη ευγένεια και στην αφίσα και μπήκε μέσα από την πλαϊνή πόρτα (στο πάρκινγκ). Εκείνα τα χρόνια είχα πάντα μέαα στο τζιν μπουφάν “των συναυλιών” έναν ανεξίτηλο ασημί μαρκαδόρο. Κι αυτός “των συναυλιών”, ντε.
Είχα χάσει τον κόσμο. Πάω για τυροπιτοειδή, περιμένω με αγωνία τους άλλους να εμφανιστούν. Έρχονται μετά από δεν-θυμάμαι-πόση-ώρα, τα εξιστορώ, με λένε κωλόφαρδο (άγνωστο γιατί) και μου προτείνουν να μπούμε μαζί μέσα. Πέντε άτομα, τέσσερα εισιτήρια, άξιζε το ρίσκο. Περνάω σαν κύριος από μία τετράφυλλη ντουλάπα που με αγνόησε επιδεικτικά και νόμιζα ότι ζούσα σε ένα όνειρο.
Η υπογραφή κράτησε δεκαετίες, αλλά το μπουφάν έλιωσε, η αφίσα χάθηκε δυστυχώς. Μαζί κι ο κοντός. Κοντέ, λείπεις 
Την επόμενη μέρα (δεν το θυμόμουν, ο @toxikos μού το θύμισε) επιχειρήσαμε να πάμε στο Ρόδον μήπως μπούμε τσαμπέ και μας μετέφερε ένας πολύ καλός του φίλος με το αυτοκίνητο. Εμείς δεν μπήκαμε, ο φίλος του έφαγε ωραιότατη κλήση για αναστροφή στο Πολυτεχνείο. Η τύχη φαίνεται ότι είχε τελειώσει την προηγούμενη βραδιά. Ή είχα κλέψει και την τύχη του άλλου, δεν ξέρω ακριβώς…
Ε, το Σάββατο 6 Νοεμβρίου 1994 πήγα και σε μία συναυλία.
14 Likes
Μετα απο 15 χρονια εμπειριας σε φωτογραφειο, ειμαι κατα 99% σιγουρος οτι η φωτογραφια εχει παρθει με φωτογραφικη μηχανη μιας χρησεως, κατα πασα πιθανοτητα Kodak, καπου στα τελη των 90ς, και με υγρασια στην ατμοσφαιρα.
Ευτυχως εγω ειχα παει μονο την πρωτη μερα, γιατι ηξερα πολυ καλα τι θα επρεπε να φαω στη μαπα την δευτερη μερα, και ετσι το απεφυγα 
Το πληρωσα λιγο βεβαια αφου εχασα Peruvian Skies, Misunderstood (το αγαπημενο μου κομματι απο Six Degrees), Surrounded, The Glass Prison , παρολα αυτα ειχα δει την πρωτη μερα The Great Debate (καυλααα) , New Millenium, Mirror, Lie, Burning My Soul με το Hell’s Kitchen τσοντα στη μεση, και Another Dimension απο LTE2 οποτε δεν το μετανιωνω καθολου, μιας και δε μπορουσα να παω και τις δυο μερες. Συνολικα μαλλον κερδισμενος βγηκα 
Αν και φανταζομαι θα εχεις εμπειρια σε 5Χ5, το σχολιο σου φαινεται σα να μην εχεις
Οι μεγαλυτερες βρωμιες που εχω δει σε ομαδικα αθληματα ειναι σε 5Χ5 στην Ελλαδα 
1 Like
Ισχυει, δεν εχω εμπειρια απο 5x5, το σιχαίνομαι. Παίζω μόνο σε 11x11. Αλλά ήθελα να κάνω λίγο πλάκα στον Παντελή κι εσύ τον υπερασπίστηκες. Είσαι απέναντί μου πλέον.
2 Likes
Εχω παιξει στην ιδια ομαδα με Παντελη 5Χ5 ενα συνολο περιπου 10 αγωνων (2-3 αγωνες τον χρονο απο 2014-2018, και εχω δει την εξελιξη του απο ταγαρι στην αμυνα σε απροσπελαστο βραχο με θανατηφορο βρωμοσουτο. Ειμαστε legion.
2 Likes
Άντε, για να είμαστε και on topic, ας την πω.
Τι να πάρω πάνω μου… Το προηγούμενο ΣΚ είχαμε πάει για 5x5 μπαίνοντας κρυφά (και προφανώς παράνομα 
) σε ένα ιδιωτικό σχολείο εκεί κοντά στα σπίτια μας. Κάτι βλάκες γείτονες μας έδιωξαν γιατί και καλά κάναμε φασαρία και πήγαμε σε ένα κανονικό γηπεδάκι να παίξουμε. Θυμάμαι ότι μαλακωδώς τότε ήμασταν όλοι φανατισμένοι και εριστικοί, παίζαμε για να νικήσουμε, σαν μαλάκες. Ενώ ήμασταν όλοι γνωστοί και φίλοι μεταξύ μας, δεν παίζαμε με τίποτα αγνώστους. Στην ομάδα μας ήμασταν και λιγότεροι, οπότε και πιο φανατικοί. Σε κάποια φάση έγινε μια ψηλή μπαλιά, εγώ ήμουν τέρμα, οι δικοί μας ήταν μπροστά και ήρθε ένας αντίπαλος να επιτεθεί. Βγήκα εκτός περιοχής να διώξω με κεφαλιά, πήγε κι αυτός να πάρει κεφαλιά, ακούστηκε ένα “κρακ” και η μύτη μου πήγε 2-3 εκατοστά δεξιά. Παραδόξως, δεν πονούσα σχεδόν καθόλου και το αίμα ήταν λίγο. Η μύτη όμως, αλλού γι’ αλλού. Του αλλουνού άνοιξε το κεφάλι.
Φύγαμε με τον μπράδερ, με τον οποίο παίζαμε μαζί, για Γενικό Κρατικό (το Γεννηματά). Πάμε στα επείγοντα στους ΩΡΛ, που εκείνη την ώρα δεν είχαν καθόλου κίνηση, μας στέλνουν στους χειρουργούς για ράψιμο. Ξέχασα να πω ότι στη μύτη μου είχε ανοίξει μια τρύπα από τη σύγκρουση. Κανονική τρύπα ε, ήθελε ράψιμο λέμε. Πάμε στους χειρουργούς, άδειο το ιατρείο. Περιμέναμε, περιμέναμε, τίποτα. Μου λέει ο αδερφός μου “να σε ράψω εγώ;” (σπούδαζε γιατρός τότε), “άντε, ναι” του είπα, αλλά όσο ψαχνόμασταν εκεί πέρα για τα υλικά ήρθε το τσακάλι που εφημέρευε και μου έκανε τα ράμματα.
Γυρνάμε στο χειρουργικό, εκείνη την ώρα φέρνουν έναν παππού σε φορείο που είχε πέσει στις σκάλες και είχε σπάσει τα μούτρα του, οπότε μπήκε μέσα ως πιο επείγον. Πέρασε μιάμιση ώρα. Οι κραυγές του παππού πρέπει να ακούστηκαν μέχρι τη θάλασσα, ένα μέρος μου αναρωτιόταν αν η ανάταξη του ρινικού μου οστού θα είχε έστω και μέρος της ταλαιπωρίας του παππού και λίγο έσφιγγα μέσα μου, αλλά έξω ήμουν ψύχραιμος. Τέλος πάντων, όταν τελείωσε ο παππούς μπήκα κι εγώ μέσα, όπου με περιέλαβε ο chief εκεί πέρα. Έβαλε κάτι λαβίδες, είδε τη μύτη, εγώ φοβόμουν μη χρειαστεί κάνα χειρουργείο (και θα έχανα και τις συναυλίες ε), ευτυχώς δε χρειαζόταν, μου είπαν. Με κρατήσανε πάνω στο κρεβάτι, κάνανε δύο φορές με τα χέρια προσπάθεια ανάταξης, αυτό πόνεσε, πέτυχε, μου ΓΕΜΙΣΑΝΕ τη μύτη με γάζες και με διώξανε. Μου είπανε να ξαναπάω σε 4 μέρες νομίζω για να με ξαναδούνε. Μου είπανε να πάω να κάνω και έναν αντιτετανικό ορό και πήγα ή αργά το βράδυ ή την επόμενη μέρα στον φαρμακοποιό με το πιο ελαφρύ χέρι στον κόσμο, δεν κατάλαβα τίποτα.
Πάω σπίτι, ξαπλώνω. Το βράδυ ξυπνάω, πάω μπάνιο, κοιτάζω καθρέφτη και παθαίνω ΣΟΚ. Όλο το πρόσωπο μελανιασμένο και ΤΟΥΜΠΑΝΟ (δεν πονούσα όμως). Μογγόλος. Την επόμενη μέρα ξεπρήστηκε και από μελανιασμένο έγινε ένα σάπιο υποκίτρινο. Τελικά έκλεισα ραντεβού και πήγα να μου βγάλουνε τις γάζες την ημέρα της πρώτης συναυλίας, απ’ όσο θυμάμαι, που ήταν στο όριο που μου είχανε πει και λίγο πριν. Μου τις βγάλανε και μου βάλανε έναν αυτοκόλλητο νάρθηκα με μέταλλο πάνω στη μύτη, τον οποίο κράτησα κάποιες μέρες. Στις συναυλίες πήγα έτσι . Dream Theater σε κλαμπάκι ρε, μετά από σερί δίσκων που γαμούσαν, τι άλλο δηλαδή να ζητούσαμε εμείς οι οπαδοί, τρομερές συναυλίες. Και εμείς σε παροξυσμό. Διαφορετικά setlists και τις δύο μέρες, με μια ελάχιστη εξαίρεση ενός μικρού κομματιού από το 6DoIT. Α, πήγα με αυτόν που χτυπήσαμε τη μία από τις δύο μέρες, αυτός τη γλίτωσε με δύο ράμματα στην κεφάλα του.
Να ξέρετε πως με τη μύτη γεμάτη γάζες, δεν έχεις γεύση ε, και ντομάτες , σόρρυ, σκατά να έτρωγα δε θα καταλάβαινα τίποτα .
14 Likes
Παραλιγο να παρω την καρδουλα πισω για την χαζομαρα που ειπες για τις ντοματες, αλλα το υπολοιπο κειμενο γαμαει τοσο πολυ που θα την αφησω εκει που ειναι.
Οπως εμαθες να παιζεις μπαλιτσα μετα τα 30 σου, ετσι θα μαθεις και μπαλιτσα οσον αφορα τις ντοματες μετα τα 40 σου
2 Likes
Δεν τρώς ντομάτες??!?
Πες μου ότι δεν τρως και κοκκινες σάλτσες, να δέσει το γλυκό 
Δεν τρώω. ΕΝΑ mainstream φαγητό επιτρέπεται να μην το τρως και να μη θεωρείσαι περίεργος, πιστεύω. Με την εξαίρεση της σοκολάτας, ίσως 
Τρώω.
1 Like
Ασε… εντωμεταξυ η Ελλαδα ειναι μια απο τις 5-6 χωρες στον κοσμο που μπορεις να πιασεις ντοματα και να την φας ωμη αν ειναι φρεσκια και ειναι μια λιχουδια, και ο αλλος χανει τετοια λιχουδια. Τι να πεις.
Την επομενη φορα που θα εισαι Νεα Υορκη Παντελη θα σε κανω να φας ντοματα ωμη σκετη, μπορει να σου αρεσει αφου δεν εχει καμια γευση, ειναι σα να πινεις νερακι με κοκκινο χρωμα.
3 Likes
Προτιμώ να τη φάω στη μάπα, αλλά ας μην το συνεχίσουμε άλλο please, βγαίνουμε και off topic
1 Like
Καλα οι μισες ιστοριες off topic ειναι αλλα τελος παντων.
Πες για την ιστορια με το McCann’s, τον Memo, το Mets stadium, το Connecticut κτλ
Μλκ εβλεπα τη φωτογραφια παλι σημερα , με τον Memo. Για το Κανερικατ τι να πω, μεταλλικες λεει, ο Warren δεν ειναι metal.
Καλα, θα δουμε, μπορει να την πουμε κι αυτη.
1 Like
Μονο και μονο το πεταγμα του χαρτη απο το παραθυρο κι εμεις στο αυτοκινητο να ακουμε μεταλ κανει την ιστορια μεταλ
Καλησπέρα σε όλα τα παιδιά στο forum!
Έχω κι εγώ το βιβλίο του Ρόδον και έχω δει πως δεν αναγράφεται πουθενά το (υπέροχο) live των NOFX με support τους ΄΄δικούς μας΄΄ Teenage Angst το 1998.
Ξέρει κάποιος γιατί; Υπάρχει περίπτωση να λείπουν κι άλλες συναυλίες από το βιβλίο;
3 Likes
Άμα λείπει μία, γιατί να μη λείπουν κι άλλες 
3 Likes
Έλα ντε! Απλά αναρωτιώμουν μήπως και κάποιος άλλος είχε παρατηρήσει κάτι σχετικό. Εξαιρετικό λεύκωμα σε κάθε περίπτωση.
Ον τόπικ:
Το μακρινό 1994, πιτσιρικάς χωμένος σε σκειτο-σνοουμπορντο-φάση, το hype της punk rock σκηνής ήταν μεγάλο, τολμώ να πω σχεδόν ανάλογου βεληνεκούς με αυτό της grunge. Όταν τότε κυκλοφόρησε το υπέρτατο Punk in Drublic το εϊχαμε λιώσει, έπαιζε μέχρι και στο λεωφορείο που μας πήγαινε στον Παρνασσό.
Τέσσερα χρόνια μετά, σκάει η είδηση-βόμβα: Οι NOFX θα εμφανιζόντουσαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στο Ρόδον και στο Μύλο αντίστοιχα. Αυτά είναι! Αγόρασα εισητήριο αμέσως! Μπορεί να είχα κόψει το σνόουμπορντ δύο χρόνια πριν λόγω -γερού- ατυχήματος, αλλά η πώρωση για τη μουσική υπήρχε ακόμα (και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και σήμερα).
Έρχεται η μέρα της συναυλίας και γίνεται το πλέον δυσάρεστο: Φεύγει από τη ζωή ο αγαπημένος μου παππούς… Κεραυνός εν αιθρία.
Το απόγευμα λοιπόν, με βλέπει η μάνα μου πολύ λυπημένο (είχα ήδη ξεχάσει το λάιβ) και έρχεται και μου λέει:
΅Δεν έχεις εισητήριο για μία συναυλία σήμερα;΅ μου λέει.
΅Α ναί΅ λέω.
΅Να σου πω παιδί μου, δεν πάς σε αυτή τη συναυλία με τους φίλους σου απόψε να περάσεις καλά να ξεχαστείς λίγο; Και αύριο πάμε στο χωριό για την κηδεία΅ μου λέει.
Μάνα είναι, κάτι παραπάνω θα ξέρει, λέω. Βουρ για το Ρόδον!
Φτάνοντας στη Μάρνης βρήκα όλους μου τους φίλους και αισθάνθηκα καλά για πρώτη φορά μέσα στην ημέρα. Μάλιστα θυμάμαι κάποιον γνωστό να μου λέει πως την επόμενη ημέρα είχε να κάνει χειρουργείο γιατί (δεν ξέρω γιατί το γράφω αυτό) του είχε μπει προς τα μέσα το ένα του @ρχίδι και πονούσε τρομερά αλλά είχε διηγηθεί την ιστορία του με τέτοιο τρόπο που γελάσαμε πάρα πολύ!
Το λάιβ ήταν αυτό που περιμέναμε: Οι Αμερικανοί ήταν πάρα πολύ καλοί στη σκηνή, τρομερά επικοινωνιακοί και με χιούμορ, προκάλεσαν ντελίριο ενθουσιασμού στο κοινό και για μιάμιση (περίπου) ώρα στήθηκε ένα πάρτι στο μαγαζί! Και τι πάρτι… Τρελό!
Όλοι τραγουδούσαν τους στίχους, όλο το μέρος ήταν ένα τεράστιο pit, μπύρες και νερά στον αέρα, φεύγανε στη σκηνή ρούχα (και παπούτσια θυμάμαι!) στη μούρη του Fat Mike την ώρα που έπαιζε, το stage diving πήγαινε σύννεφο, τρία και τέσσερα άτομα μαζί συνεχώς! Χαρακτηριστική η ατάκα ¨Where are you going? There’s no music!" σε άτομο που πήδηξε στο κενό μεταξύ δύο κομματιών! Επίσης θυμάμαι και πως κάποιος βούτηξε από τα πανύψηλα ηχεία στο πλάι της σκηνής… Της πουτάνας δηλαδή. Και λίγα λέω.
Όταν παίχτηκε το αγαπημένο “the brews” όλοι εβγαλαν τα λαρύγγια τους. Μετά από αυτό, όλα τα μέλη του συγκροτήματος συμφώνησαν επί σκηνής: “This is the best show of the tour. Yeah, this is the best show.”
Έπιασα και πένα του Fat Mike (πράγμα όχι τόσο δύσκολο αν ήσουν μπροστά, αφού τις πετούσε με τις χούφτες στο τέλος, φανταστείτε πως μετά από bounce στο κεφάλι του μπροστινού μου απλά προσγειώθηκε στα χέρια μου) την οποία και έχασα μάλλον σε μετακόμιση…
Περάσαμε και γαμώ.
Την άλλη μέρα πήγα στο χωριό και αποχαιρέτησα τον αγαπημένο μου παππού.
28 Likes
Post of the day το από πάνω, γαμώτο (παρ’ όλο που το διάβασα καθυστερημένα).
Νοσταλγία
7 Likes
Κάπως πρόχειρο το άρθρο, αλλά διαβάζεται ευχάριστα.
5 Likes