Για motorhead στον λυκαβηττο τιποτα?
2 Likes
Ουτε για Beastie Boys στο Ελληνικο, που καηκε ο τοπος. Ειναι και προσφατο. Κλασικοι παπατζηδες του Oneman, καποια στιγμη ηταν καλο spinoff της 24 Media, τωρα απλως ειναι “γραφτε κατι για να κολλησουμε διαφημισεις απο τα advertorial”.
5 Likes
35 χρόνια, λοιπόν, από το “Master of Puppets” και μία φοβερή εκτέλεση του “Battery”, όπως διαβάζουμε και απολαμβάνουμε αντίστοιχα, στο topic των Metallica.
Εξ αφορμής των παραπάνω, θυμήθηκα μία ωραία ιστορία από τη συναυλία τους στη Ριζούπολη, το 1999. Να (ξανα)αναφέρω ότι η συγκεκριμένη συναυλία ήταν η πρώτη στην οποία παραβρέθηκα ποτέ, χωρίς καν να έχω «κλείσει» τα 14. Οδεύουμε με γοργούς ρυθμούς στα 22 χρόνια, ε;
Λόγω και του ότι δεν βόλευε ιδιαίτερα η περιοχή, στη συναυλία με πήγε η μάνα μου με το αυτοκίνητο (αφού πρώτα περάσαμε να πάρουμε και τον έτερο φίλο, με τον οποίο είχαμε αγοράσει μαζί εισιτήρια). Αφού αντίκρυσε την ουρά έξω από τον χώρο, μάς έδωσε κάποιες χαλαρού τύπου συμβουλές (σε καμία περίπτωση δεν «έπαιξε» φρίκη) και αποχώρησε, λέγοντάς μας ότι θα επέστρεφε σε κάνα δίωρο και θα μας περίμενε περίπου στο ίδιο σημείο για να μας παραλάβει, μετά το πέρας της συναυλίας. Εποχές χωρίς κινητά και δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας, έτσι; Αφού τελείωσε η συναυλία και βγήκαμε από το γήπεδο, όντως την εντοπίσαμε στο ίδιο σημείο και ως επιστέγασμα της πρωτόγνωρης εμπειρίας που είχαμε μόλις βιώσει, μάς πήγε για σουβλάκια σε κεντρικό σουβλατζίδικο του προαστίου μας. Αγνές εποχές!
Πίσω στη συναυλία, λόγω ύψους κι ενός κράματος δειλίας, φόβου και απειρίας, κατευθυνθήκαμε στις κερκίδες, αφού καταφέραμε να μπούμε μετά από -Κύριος οίδε- πόσην ώρα στην ουρά και στο στριμωξίδι. Πίσω μας, μία παρέα 4-5 μεταλλάδων, οι οποίοι κουβαλούσαν σεβαστό αριθμό πλαστικών μπουκαλιών νερού, του 0,5 l., τα οποία εμπεριείχαν ούζο (είχε ήδη γίνει το ανακάτεμα και το μίγμα είχε αποκτήσει το χαρακτηριστικό χρώμα και τη μυρωδιά). Ένας από την παρέα τους, ξανθός με μαλλούρα (ακόμα διατηρώ τη μορφή του στο μυαλό μου), το πήγαινε σε γοργούς ρυθμούς το πιώμα, με αποτέλεσμα να έχει «ευθυμήσει» πέραν του δέοντος, πριν καν ξεκινήσει η συναυλία (Monster Magnet). Με τα πολλά, είχε έρθει η ώρα για την εμφάνιση των Metallica. Σχεδόν σε παράκρουση, ο τύπος είχε εκστασιαστεί και πωρωθεί τόσο που δεν θυμάμαι αν σταμάτησε κάποια στιγμή να κάνει headbanging. Δεν ξέρω εάν τα μεγαλοποιώ, λόγω του ότι ήταν η πρώτη μου συναυλία, αλλά, μετά από τόσα χρόνια, θεωρώ ότι ο τύπος το ζούσε στο έπακρο, ψυχή τε και σώματι (και μαγκιά του). Το καλύτερο, όμως, με τον τυπά ήταν ότι μετά από κάθε κομμάτι του setlist που τελείωνε, ούρλιαζε επαναλαμβανόμενα (μιλάμε για τρελά παθιασμένο ξελαρύγγιασμα) “Phantom Lord”, έως ότου αρχίσει το επόμενο κομμάτι (κι επανεκκινήσει το Duracel χτύπημα, μετά από κάποια απογοήτευση, βέβαια, που δεν πραγματοποιήθηκε η παραγγελιά). Θυμάμαι ότι μετά την έναρξη κάθε κομματιού επικροτούσα χαιρέκακα (από μέσα μου βέβαια) το γεγονός ότι δεν παιζόταν το κομμάτι, καθώς επιθυμούσα να τον βλέπω να «σεληνιάζεται». Μετά από χρόνια, μετάνιωσα γι’ αυτήν μου την στάση, καθώς σκέφτηκα πόσα σήμαινε γι’ αυτόν να το ακούσει. Φυσικά, ούτε θέλω να φανταστώ ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις του στις πρώτες νότες…
Αν, παρ’ ελπίδα, ξανθομάλλη μεταλλά, που σ’ είχε φάει ο καημός ν’ ακούσεις το “Phantom Lord” το 1999, στη Ριζούπολη, διαβάζεις αυτό το κείμενο, σού αφιερώνω το παρακάτω, από τα βάθη της καρδιάς μου. Ήμουν ακριβώς μπροστά σου, στο διαγώνιο πέταλο των κερκίδων, στις ψηλές σειρές, έχοντας τη σκηνή στο δεξί μας χέρι, όπως την κοιτάζαμε.
23 Likes
πρεπει να τον βρούμε τον τύπο λεω εγώ…
1 Like
Ωραια, θα παρω πατημα απο την ιστορια απο πανω για να πω κι εγω την δικη μου ιστορια απο εκεινον τον Ιουνιο του 1999, με αφορμη τα 35 χρονια απο το Master Of Puppets, το οποιο εν ετει 1999 ειχε κυκλοφορησει μολις 13 χρονια πριν… λιγο σοκαριστικο αν το σκεφτει κανεις.
Στην φαση Metallica (και μεταλ γενικοτερα) με εβαλε πρωτα ο ξαδερφος μου καπου το 1993 και μετα απο κανα 2-3 χρονια οι κολλητοι μου απο το Λυκειο, λιγο πριν το ξεκινησουμε βασικα. Η φαση ηταν οτι απο το 1993 εως το 1996 το μονο που ηξερα και ακουγα απο Metallica ηταν τα Ride - Master - Justice - Black, αφου ο ξαδερφος μου μου ειχε πει οτι το Kill Em All ειναι πολυ κατωτερο απο αυτα (και ειχε φυσικα δικιο). Το 1996 ο ιδιος ειχε γινει πολυ κουλ πλεον (γινοταν 17 το καλοκαιρι ενω εγω 15) και παπαγαλιζε αηδιες τυπου “οι Metallica ξεπουληθηκαν” κτλ χωρις να ειναι καν μεταλλας ξερω γω… η λατρεια του ηταν οι Doors και οι Queen.
Κανουμε fast forward στην τελευταια χρονια του Λυκειου, δηλαδη το 1998-1999, στην οποια με τους 2 κολλητους μου (που ειμαστε ακομα κολλητοι 25 χρονια μετα την γνωριμια μας) μπαιναμε με αγχος για Πανελληνιες, το μελλον, το τελος του σχολειου, εφηβικους ερωτες, και αλλα τετοια… και καποια στιγμη τον χειμωνα μαθαινουμε οτι ερχονται οι Metallica για συναυλια. Τοτε και με την προοπτικη ενος ανθρωπου που εχει ζησει 17 χρονια, τα 5 χρονια αναμονης για κατι τετοιο φανταζαν ως μια αιωνιοτητα, και η ανακοινωση ηταν ενα ονειρο. Στο ενδιαμεσο, ειχαμε ζησει ως παρεουλα τα Loads, τα singles με το υπεροχο artwork και τις πρεμιερες των videoclips για τα Until It Sleeps, Hero Of The Day, Mama Said, King Nothing, Memory Remains, Fuel, Unforgiven II, το Garage Inc. και τα αντιστοιχα singles για Turn The Page και Whiskey In The Jar, τις αμετρητες γαματες συνεντευξεις στο MTV, τα διαφορα live σε βραβεια, τις προκλησεις και τις μπανανες του Kirk, το κραξιμο σε Metal Hammer απο κολλημενους, και τα παντα ολα.
Η προσμονη για την συναυλια ηταν οχι μονο οτι μεγαλυτερο υπηρχε για εμας σε εκεινη την φαση της ζωης μας, αλλα και για οποιον γνωριζαμε που ειχε εστω και επιφανειακη σχεση με το μεταλ. Για τις παρεες μου απο τις διακοπες, για ολους τους συμμαθητες, για τον ξαδερφο μου που την ειχε δει μαγκας 20 χρονων πλεον στο Πολυτεχνειο, και ακομα και για την αδερφη μου που ηταν 16 χρονων και ακουγε Metallica επειδη επαιζα εγω στην διαπασων στο δωματιο μου.
Εκεινη την μερα σκασαμε στην Ριζουπολη κανα 2 ωρες νωριτερα λοιπον… με την επομενη μερα να δινουμε τελικες εξετασεις Γ’ Λυκειου στο μαθημα της… Ψυχολογιας (το ειχαμε ολοι γραμμενο), εγω και οι 2 κολλητοι μου, ακομα 4 ατομα απο το σχολειο, η 16χρονη αδερφη μου με την κολλητη της και με σαφεις οδηγιες απο τη μανα μου να την προσεχω σαν τα ματια μου (το επαιξαν και οι δυο μεταλλουδες με μαυρες φουστες, μποτες μαρτινς και ξεβαμμενα μπλουζακια με χλωρινη μη χεσω - αν και ηταν ενα γενικα καλο λουκ) και κανα 2-3 ξεμπαρκοι απο οτι ναναι παρεες.
Ηδη απο την πλατφορμα του ηλεκτρικου ακουγαμε στο soundcheck τις μποτες του Λαρς να δονουν τα κυτταρα στους πνευμονες μας, και με οποιον εχω μιλησει εχει την ιδια ακριβως αναμνηση, αφου ακουγοταν ΠΑΝΤΟΥ αυτο το πραγμα. Παμε και περιμενουμε εξω απο μια απο τις κερκιδες, με ξεκαθαρο στοχο να μπουμε αρενα οσο πιο γρηγορα γινεται. Μιλαμε τοτε για ενα εισιτηριο στις 8500 δραχμες, χωρις διαβαθμισεις και VIP μαλακιες. Κοινως, 25 ευρω για Metallica στο prime τους.
Ως δια θαυματος, η δικη μας πυλη ανοιγει ΠΡΩΤΗ. Και βλεπεις γυρω στα 300 ατομα να ξεχυνονται στην Ριζουπολη, εχοντας ΟΛΟ το γηπεδο για την παρτη μας. Η αδερφη μου κι η φιλη της με τις φουστες τους δυσκολευονται λιγο να πηδηξουν τα καγκελα που οδηγουν στον αγωνιστικο χωρο (δεν ειναι και τοπ μοντελα στο υψος), τελικα τα καταφερνουν κι αυτες και ολη η παρεα που αποτελειτο συνολικα απο καμια δεκαρια ατομα, και ξεχυνομαστε σαν εμετος με μια τρεχαλα απο την αντιπερα οχθη του γηπεδου, προς την σκηνη, για να πιασουμε πρωτη σειρα καγκελο, να ευχαριστηθουμε κι εμεις τα σαλια του Λαρς αν ειμαστε απο τους τυχερους που θα μας φτυσει στο στομα οπως τον @drenie.
Τελικα καταφερνουμε να βρεθουμε ολοι μαζι δευτερη σειρα ας πουμε καπως αυθαιρετα, με μολις μια ακομα στρατια απο Ουρουκ Χαη μπροστα μας, ετοιμους να βγαλουν ολη την αδρεναλινη που μπορει να εχει καποιος στην εφηβεια.
Ξεκινανε οι Monster Magnet, γινεται λιγος χαμουλης, λιγο κλασικο σπρωξιδι, εγω εχω ξενερωσει την ζωη μου γιατι αυτο που ακουω ειναι μουσικη που απλα δεν μου αρεσει, και απλα κανω υπομονη μεχρι να βγει η πραγματικα τεραστια μπαντα στην σκηνη. Καταφερνουμε γενικα και μενουμε κοντα ολη η ποδοσφαιρικη ομαδα, με την αδερφη μου και την φιλη της πολυ κοντα διπλα μου για να τις “προσεχω”, ενω ενας λιγο πιο “θαρραλεος”, o Θανασης, εχει παει πισω για να “απολαυσει Monster Magnet” οπως δηλωσε.
Τελος οι Monster Magnet. Διαλειμμα. Η προσμονη εχει φτασει πιο ψηλα κι απο την καυλα που ειχα εκεινες τις μερες να μιλαω στο τηλεφωνο με το Κατερινακι. Ξαφνικα ακουμε AC/DC απο τα μεγαφωνα. Μη νομιζετε οτι τοτε γνωριζαμε ολες τις ιεροτελεστιες των Metallica απεξω, αλλα ακουγοταν πιο δυνατα απο τα προηγουμενα τραγουδια, και γνωριζαμε οτι τα πραγματα κινουνται, εχοντας δει και το Live Shit γυρω στις 2000 φορες, οπως επισης και το A Year And Half In The Life.
Στα καπακια αρχιζει το θεμα του Ennio Morricone, το οποιο με τη μια εκανε καθε τριχα να αποκτησει μια τελεια ορθη γωνια με το δερμα, σε καθε πιθαμη του ανθρωπινου σωματος. Εδω ειμαστε, σκεφτομαστε ολοι , και μεσα σε μισο νανοδευτερολεπτο προλαβαινουμε να ανταλλαξουμε χαμογελο και ματιες με καθε αλλο ατομο στην παρεα, σαν hive mind που με στιγμιαια τηλεπαθεια αποφασιζει να τα πουτανιασει ολα με το που ακουστουν οι πρωτες νοτες του Creeping Death, ή του Battery ή του Enter Sandman ή κατι παρεμφερες.
Αμ δε. SO FUCKING WHAT φωναζει ο καυλεουρας. Και μεσα σε περιπου 7 δευτερολεπτα, βρισκομαι γυρω στα 10 μετρα πισω απο κει που ημουν, εχω χασει καθε ατομο απο την παρεα μου και δεν μπορω να εντοπισω ουτε τους κολλητους μου, ουτε την αδερφη μου και την φιλη της, ουτε κανεναν αλλον μεταλλα απο αυτους που ηταν διπλα μας την προηγουμενη μια ωρα. Το μονο που βλεπω παντου γυρω μου ενω τραγουδαω καθε στιχο μηχανικα απεξω οσο πιο δυνατα μπορω, ειναι καπνογονα, μαυρες μπλουζες να σπανε το φραγμα του χωροχρονου λογω δονησης, και χερια να κινουνται προς καθε κατευθυνση.
Δεν γαμιεται, λεω απο μεσα μου, και χωνομαι μπροστα οσο περισσοτερο μπορω, γνωριζοντας οτι αν δεν ξαναδω ποτε την αδερφη μου, τουλαχιστον ειχαμε 16 ομορφα χρονια μαζι. Τωρα βλεπω Metallica. Το ντελιριο συνεχιζεται για 2 ωρες και κατι ψιλα, τα καπνογονα δεν φανηκε να σταματουν ποτε, ο μεταφορικος πριαπισμος σιγουρα δεν εφυγε ουτε για ενα κβαντο χρονου, οι μαυρες μπλουζες παντου γυρω μου ειχαν γινει ενα με το δερμα του κατοχου τους λογω ιδρωτα, και εγω απο ενα σημειο και μετα πηγα προς τα πισω και βρηκα τον Θαναση που απολαυσε τους Monster Magnet, και ειδα τη μιση συναυλια μαζι του.
Στο τελευταιο μισαωρο αντλησα οτι δυναμεις ειχα και πηγα παλι προς τα μπροστα, απολαμβανοντας ολα τα επη απο κοντα, και με μια σκεψη στο πισω μερος του μυαλου μου οτι δεν ειμαι σιγουρος κατα ποσο θα βρω την παρεα μου και την αδερφη μου μετα, αφου κινητα τηλεφωνα δεν ειχε κανενας μας το 1999. Ειχαμε δωσει ραντεβου βεβαια σε ενα σημειο σε περιπτωση που χαθουμε, οπως και ακριβως εγινε, και απλα πηγαμε στα αυτοκινητα μας χωρις να μπορουμε να ψελλισουμε και πολλα μετα απο το επος που ειχαμε ζησει, καταληγοντας στα Goody’s Μαρουσι για μια μικρη σταση πριν παμε να ψοφησουμε στον υπνο.
Στην Ψυχολογια εγραψα 15 στα 20 χωρις να ανοιξω σελιδα, η αδερφη μου ειναι υγιεστατη και ευτυχισμενη και σημερα, οντας σε σχεση/αρραβωνα/γαμο με εναν απο τους φιλους μου απο το Λυκειο απο το 1999 εως και σημερα (ο οποιος ηταν στην συναυλια, αλλα αυτη τον γνωρισε 2 μηνες μετα), το Κατερινακι κι εγω τα φτιαξαμε για 6 χρονια λιγο αργοτερα, και καμια μα καμια αλλη συναυλια Metallica απο τις αλλες 5 που εχω δει δεν μπορεσε να φτασει το μεγαλειο εκεινης της πρωτης (και καλυτερης) φορας, παρολο που δεν ειχε βρεξει εκεινη την ημερα οσο επαιζε το Bellz στην Ριζουπολη.
Ωραια χρονια.
20 Likes
Διαβάζοντας το “ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων” από τον φίλο @The_Black_League εντελώς συνειρμικά θυμήθηκα που παλιότερα το Hammer στη στήλη των αγγελιών του (ναι, υπήρχε και τέτοια στήλη κάποτε) φιλοξενούσε κείμενα του τύπου:
“Ψάχνω το αγόρι με τα μακριά μαύρα μαλλιά που ήταν έξω από την Victoria το βράδυ του Σαββάτου, 6 Μαρτίου. Φορούσες μπλουζάκι Sodom και όταν σου ζήτησα φωτιά έβγαλες τον αναπτήρα σου και μου άναψες το τσιγάρο ψιθυρίζοντας μου γλυκά “Burn in hell”. Είμαι η κοπέλα με τα ξανθά μαλλιά, φορούσα ένα λευκό μπλουζάκι χωρίς στάμπα και δερμάτινο μπουφάν. Αν θες να γνωριστούμε τα στοιχεία μου είναι στη διάθεση του περιοδικού. Γεωργία”
(Επαναλαμβάνω, εξ αφορμής και μόνο όσων γράφει ο @The_Black_League , μου “ήρθε η φλασιά”)
10 Likes
Γαμιεστε ρε που μου θυμίσατε τα live των Metallica! Αντε γαμηθειτε!
Αυτό το How the FUCK are you? Στο live του 93 στην αρχή του creeping death , θα με στοιχειώνει για πάντα.
Κάποια στιγμή θα γράψω και εγώ το σεντόνι μου για εκείνη την πρώτη εμπειρία από την απόλυτη live μπάντα ( για μένα ε ; καλά πείτε ότι θέλετε, στα παπαρια μου. Η πιο καυλωτικη live μπάντα ήταν και είναι οι Metallica).
8 Likes
Και γι αυτό θα πονάς για πάντα 
Εγώ πάντως στη συναυλία στη Ριζούπολη πήγα με τα πόδια, μιας και έπαιζαν “στην αυλή μου”, και στο So What κέρδισα και ένα ρολόι που μου ήρθε στο κεφάλι (εκτός από μια γερή αγκωνιά και ένα παπούτσι).
5 Likes
Fixxxed
5 Likes
Υπάρχει καλύτερο intro? Γίνεται να μην ανατριχιάσεις όταν μπαίνει?
4 Likes
Ειναι ολο το sequence, απο το It’s A Long Way To The Top ακομα. Οχι, δεν υπαρχει καλυτερο intro και ευτυχως το ξερουν και οι ιδιοι και το κρατανε 30τοσα χρονια.
3 Likes
Τους εχουμε δει και με ιντρο 2.5 ωρες Ανθραξ, Μεγκαντεθ και Σλεγιερ αλλα ο Μορρικονε καλυτερος 
Άντε να πω κι εγώ τη δικιά μου που δεν είναι ακριβώς καμιά τρελή ιστορία αλλά μιας και μιλάμε για Metallica συναυλίες.
Εμένα το 2010, ήταν η τρίτη μου συναυλία μετά τους Placebo την προηγούμενη χρονιά και το ξεπαρθένιασμα με REM, Kaiser Chiefs και Gabriela Cilmi ένα χρόνο ακόμα πιο πριν στα “εγκαίνια” του MTV στην Ελλάδα στο Καλλιμάρμαρο.
Το είχαμε μάθει κάπως περίεργα, αφού 2010 υπήρχαν δεν υπήρχαν smartphones και πόσω μάλλον στο σχολείο. Τι είχε γίνει? Είχαμε δει σε ένα Sony Ericcson ενός παιδιού, πως οι Metallica είναι headliners στα Sonisphere, είδαμε πως θα έχει Sonisphere στην Ελλάδα, άρα 1+1 κάνει δύο και ενώ η σκέψη μας ήταν λάθος εν τέλει μετά από λίγες μέρες ανακοινώθηκε.
Fast forward στις 18 Ιουνίου, όπου γίνονται τρία ταυτόχρονα πράγματα. 1ον τελειώνει το τελευταίο μάθημα στις εξετάσεις, 2ον ξεκινάει το πρώτο μάθημα στην προετοιμασία για τις πανελληνίες(Παρασκευή κιόλας λολ) , και 3ον ξεκινάω δουλειά στο κοντινό μπιτσόμπαρο για το καλοκαίρι. Εισιτήρια δεν είχα πάρει, το να πας στη Μαλακάσα μόνος σου είναι στυλ Μωυσής από εδώ που μένω, άρα υπολόγιζα στον μπαμπά, ο οποίος τιμητικά του με έτρεξε την προηγούμενη χρονιά στους Placebo. Το πρόβλημα ήταν πως τα εισιτήρια κάνανε 95€, και μιλάμε για καλοκαίρι 2010 άρα τα πράγματα είναι δύσκολα. Τετάρτη βράδυ (δούλευα βράδια, φάση 3-11, 4-12, 5-κλείσιμο) μπαίνει μπρος το σχέδιο, όπου ξεκινάει το πιπίλισμα και το κέρασμα μπύρας ώστε να πάρω το πολυπόθητο “Άντε να πάμε να σταματήσεις γαμώτο”. Παρασκευή με Τετάρτη είναι 6 μέρες, 6x25=125 σύνολο, τεχνηέντως έχω πει στον πατέρα τα βάζω εγώ να πάμε, το πρωί της συναυλίας του λέω “μαν έχω 125, πλζ βάλτα και τα συμπληρώνω μετά, δε γίνεται να μην πάμε”, με πολύ κλάμα τον πείθω και ξεκινάμε για Μαλακάσα.
Αυτά για το intro, δεν έχω κάτι τρελό στα της συναυλίας, απλά ακόμα και τώρα μου φαίνεται τρομερά αστείο αυτό που έγινε (και μπορεί κάποιος από εσάς να το είχατε δει), πάω λίγο στη μικρή σκηνή να δω Megadeth και μετά να πιάσω θέση Metallica(χωρίς καν να έχουν τελειώσει το σετ οι Megadeth) και βλέπω τον πατέρα μου στη ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΕΣΗ του χωραφίου να έχει αράξει κάτω και να κοιμάται καθιστός ενώ διπλά του γίνεται χαλασμός. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόταν, δεν ξέρω τι έκανε, αλλά ακόμη λέω αυτή την ιστορία που και που, να γίνεται χαμός παντού και απλά να αράζει και να έχει γείρει στο πλάι. Πάντως Metallica είδε, γιατί ακόμα που και που κάνει share στο φβ το βίντεο “ΜΑΛΑΚΑΣΑ ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ CREEPING DEATH 24-6-2010”… Ε τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να τα πω και πιάσει κι ο πόνος μερικούς, απλώς θα επισημάνω πως έπιασα πένα με το κεφάλι του Kirk, αλλά ήμουν ο υπέρτατος ΝΟΥΜΠΑΣ και έπαιζα με αυτή και την ξεθώριασα. Στο γυρισμό, έφαγα ένα βρώμικο απέξω απ’την είσοδο, άλλαξα μπλούζα σκεφτόμενος “πως στον πούτσο ήξερε ότι θα βρέξει” για τον πατέρα μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι στο αμάξι και στο σπίτι.
ΥΓ: Εκείνο το καλοκαίρι, δούλεψα όλες τις μέρες μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο, πλην 5 μέρες, όπου η μία μέρα ήταν η συναυλία και οι 4 που πήγαμε για τον αρραβώνα της αδερφής μου, του 'δωσα τα λεφτά που χρωστούσα γιατί καυλωμένος καθώς ήμουν μετά το live, σκεφτόμουν πως αν ήμουν συνεπής σε αυτό που “υποσχέθηκα”, ίσως θα με βοηθούσε στο case μου να με αφήσουν να πάω στο εξωτερικό(χωρίς να παίξω το χαρτί είμαι 18, δεν ήξερα αν θα πιάσει αυτό τότε στα 17 μου) και μάζευα λεφτά για να πάω να τους δω τον επόμενο χρόνο(που δεν ξέρω γιατί πίστευα ότι θα κάναν live κάπου, ίσως πίστευα πως παίζουν κάθε χρόνο). Δεν πήγα αλλά βγήκα απ’το καλοκαίρι με ενάμιση χιλιάρικο, δε με χάλασε.
9 Likes
Κατι μου ερχεται στο μυαλο
2 Likes
Κλαίω!
2 Likes
Πολυ τιμια ιστορια, δεν χρειαζεται να γινει κατι τρελο για να γουσταρει ο κοσμος μια ιστορια… ουτε στη δικη μου εγινε τιποτα τρελο, απλα πρεπει να βαζεις και το καταλληλο αλατοπιπερο
Ελιωσα με πατερα στο χωραφι να κοιμαται, απλα ρησπεκτ. Ειμαι σιγουρος οτι κι αυτος θα εζησε τρελη βραδια και θα γουσταρε με τη χαρα σου =)
3 Likes
R.E.M. πολυ ωραια συναυλια. Ξεσκονιζω τη δισκογραφια τους, ειναι σπουδαια μπαντα με καταπληκτικους δισκους και νομιζω δεν εχουν κακο δισκο. Μπανταρα.
Placebo 2009 ειναι η μονη φορα που τους εχω δει, μου ειχαν φανει λιγο δημοσιοι υπαλληλοι, αν θυμαμαι καλα ειχα φυγει πριν τελειωσουν. Moby πολυ καλυτερος.
Νομιζα ειχα γραψει για Metallica 2010. Οχι οτι εχω καμια φοβερη ιστορια, αναλογη με τις δικες σας ειναι, απλως ολα εκεινη τη βραδια ξεκινουσαν με κακη προοπτικη και κατεληγαν σε θριαμβο 
.
2 Likes
Εγώ πέρασα γαμάτα, δεν είχα πάει το 07 και ήταν (και ακόμη είναι) πολύ αγαπημένο συγκρότημα και ήθελα παρά πολύ να τους δω. Στο Bitter End είχα τρελαθεί, και κάτι τύποι που τότε μου φαίνονταν μεγάλοι(αλλά ήταν 25-30) βγάζανε εμένα βίντεο που κοπαναγα μόνος μου ξέρω γω τους γύρω μου αν θυμάμαι καλά ήταν και τη μέρα που είχε πεθάνει ο MJ, και ενώ είχα κλείσει διήμερο τελικά ακυρώθηκαν οι Killers, και τους είδα το '17 κι αυτούς.
REM δε θυμάμαι, πιο πολύ για τη βόλτα και επειδή ήταν δωρεάν πήγαμε με ενα φίλο μου. Σίγουρα πέρασα καλά στους Kaiser Chiefs, και φύγαμε νωρίτερα για να γυρίσουμε με κάποιο τρόπο Γλυφάδα στην ώρα μας πίσω. Το ίδιο βράδυ που γύρισα σπίτι, έμαθα πως και οι γονείς μου είχαν κατέβει για βόλτα στο Καλλιμάρμαρο, άρα τσάμπα το άγχος πως θα προλάβουμε 
Εδιτ: ήθελα να γράψω και για το Moby το 2009, αλλά γράφω απ’το κινητό και το ξέχασα. Πολύ πολύ καλός, και μου είχε κάνει εντύπωση η τραγουδίστρια που είχε, η ίδια που τραγουδούσε και στο Lift Me Up, η τύπισσα είχε φωνάρα. Και το άλλο, που κάποια στιγμή είχε ξαπλώσει στη σκηνή και έπαιζε κιθάρα αυτός και τραγουδούσε αυτή
3 Likes
Το ανέφερα εδώ:
Το είχα αφήσει σε σπόιλερ εδώ:
Ήρθε η ώρα μετά από παρότρυνση του @Ian_Metalhead να γράψω αυτή τη γελοία ιστορία.
Όπως ανέφερα παραπάνω, είχα προγραμματίσει ότι θα είμαι στο Λονδίνο για τον τελικό. Έλα που βγήκε η ημερομηνία των Rush στο O2 όμως και, εχμ… σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν καλό να την παρακολουθήσω.
Βγαίνουν τα εισιτήρια, βρίσκω κάτι θέσεις λίγο πάνω από την οροφή του Ο2. Οι touts έχουν πάρει το φιλέτο. Κάνω ένα κονέ και στέλνω μειλ στον διοργανωτή, ο οποίος μου λέει “δεν ξέρω αν μπορώ να σε εξυπηρετήσω, στείλε μου ξανά ένα μήνα πριν” (ή κάπου τόσο). Τι μήνα ρε μάστορα, σιγά μην περιμένω. Ήμουν σε ένα φόρουμ για τους Rush, βρίσκω τον David, είχε ένα περισσευούμενο εισιτήριο και το πουλούσε.
Αρένα (καθήμενοι), face value, κέντρο και λίγο πλάγια, λίγο πιο μπροστά από την ευθεία του ΡΑ. Αν θυμάμαι καλά, 70 λιρόνια. Γίναμε. Κανονίζουμε, συμφωνούμε, λέμε θα τα πούμε στο Ο2 για να παρω το τικετι και να παρεις τα λεφτά. Τρεις εβδομάδες πριν το ταξίδι σκάει μέιλ από τον διοργανωτή: “Σας περιμένει πρόσκληση στην είσοδο”. Ωνασου, αλλά τι να πω στο αγγλόνι; Σόρι, θα μπω τσάμπα; Δεν γαμιέται σκέφτομαι, θα το πάρω και ή το πουλάω μισοτιμής ή το βάζω στον πάτο μου. Μην τον κρεμάσω.
Ημέρα συναυλίας, έχω μιλήσει με τον ασπρουλιάρη. “Που θα συναντηθούμε;” ρωτάω, “έξω από το Ο2” απαντάει. Πράγματι βρισκόμαστε, τα λέμε λίγο, μιλάμε για τους Rush, πάρε το εισιτήριο, πάρε τα λεφτά, καλή μας διασκέδαση. Ξαφνικά σκοτεινιάζει ο ουρανός, εμφανίζεται ένας μαυρούλης ρασταφάρι σαν βουνό κι ένας άσβερκος. “Ελάτε μαζί μας” λένε.
“Τι έγινε ρε μαστόρια;” ρωτάω, “απαγορεύεται η αγοραπωλησία εισιτήριων, θα σας τα κατάσχουμε” λέει. Ήδη σκέφτομαι πόσο μλκς είναι ο άγγλουρας που δεν το ήξερε, αλλά δεν έχει καμία σημασία να το αναφέρω. Εξηγώ ότι είμαι εδώ για δουλειά, δείχνω ταυτότητα, είμαι Έλληνας και δεν ξέρω αυτά που μου λέτε, συμπαθέστατα τα θηρία, μου λέει ο άσβερκος: “Σε πιστεύω, το καταλαβαίνω, αλλά κοίταξε αριστερά, μας βλέπει η κάμερα, είναι αδύνατον να σας αφήσω να φύγετε. Ένας από τους δύο δεν θα μπει μέσα”.
Τους λέω “πάρτε το δικό μου (ήδη το έχω πληρώσει ε;), με περιμένει πρόσκληση”. Ούτως ή άλλως θα έπαιρνα την πρόσκληση για να μην ξευτιλιστώ στον διοργανωτή που με είχε εξυπηρετήσει. Ο David μου γυαλίζει τα παπούτσια από ευγνωμοσύνη και γίνεται μπουχός. Πάω με τα θηρία στο box office, παίρνουν το εισιτήριο, μπαίνουν από μέσα και το ακυρώνουν, εγώ περιμένω στην ουρά. Παίρνω το φάκελο με την πρόσκληση, χαιρετιόμαστε σαν παλιόφιλοι, πάω στα τουρνικέ.
Σκανάρω και πάω να περάσω. “Where’s the other person?” λέει ο τύπος. “Ποιο άδερ πέρσον ρε τρελέ;”. “You have two tickets here, where’s the other one?” ξαναλέει. Κοιτάζω κι η πρόσκληση είναι… δύο. Διπλωμένα εισιτήρια, έχω σκανάρει το ένα. Κοιτάζω αριστερά-δεξιά σαστισμένος μπας και τραβήξω κανέναν τζαμπατζή μέσα μαζί μου, αλλά εκεί δεν είναι Μαλακάσα για να έχει μαντραπήδα.
Έχω μείνει μλκς, κόσμος περιμένει να περάσει. Αν μπω, μένω με μία αχρησιμοποίητη πρόσκληση. Αν βγω, έχω σκανάρει τη μία και πρέπει να μπω με την άλλη. Lose lose. Προφανώς μπήκα. Κάθισα 3-4 σειρές πιο μπροστά από το “χαμένο” εισιτήριο, στην ίδια ακριβώς ευθεία. Εκείνο το βράδυ είδα Time Machine Tour. Δύο μέρες μετά Μπαρτσελόνα - Μαν Γιουν 3-1. Όμορφες μεταλλικές ιστορίες.
Η αχρησιμοποίητη πρόσκληση είναι στο συρτάρι μου. Πώς κατάφερα να δω συναυλία με ένα άκυρο, ένα αχρησιμοποιήτο κι ένα κανονικό εισιτήριο είναι κάτι που μάλλον μόνο εγώ θα μπορούσα να κάνω.
Σειρά του @toxikos να περιγράψει πώς πήρε στο κυνήγι τον Geddy στα στενοσόκακα της Στοκχόλμης. @Dutch διάβαζε να μαθαίνεις γατάκι.
18 Likes
