12 Ιουνίου 1999:
Ήταν Σάββατο, η πολυπόθητη μέρα που θα έβλεπα για πρώτη φορά ζωντανά τους θεούς επιτέλους έφτασε… τότε έμενα σχετικά κοντά στο γήπεδο του Απόλλωνα, οπότε από νωρίς το μεσημέρι άκουγα τα “one two three check” κλπ. Τσέκαρα κι εγώ το εισιτήριο που είχα αγοράσει καιρό πριν, να σιγουρευτώ ότι ήταν στη θέση του…
Σε δύο μέρες, τη Δευτέρα, έπρεπε να παραδώσω μια εργασία για εργαστήριο στη σχολή, οπότε προνόησα να τελειώσω την εργασία το πρωί του Σαββάτου, για να έχω το υπόλοιπο σ/κ να απολαύσω τη συναυλία και ό,τι θα ακολουθούσε, αγνοώντας το τι πραγματικά θα ακολουθούσε… Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι επιτέλους θα τους έβλεπα από απόσταση λίγων μέτρων και ένα ρίγος διαπερνούσε το σώμα μου με αυτήν τη σκέψη. Δεν ήθελα πολύ για να πεταχτώ το πρωί μια βόλτα έξω από το γήπεδο, χαζεύοντας τις προετοιμασίες για τη συναυλία, το στήσιμο της σκηνής κλπ.
Στο σπίτι ήμουν με τον πατέρα μου (ζούσε ακόμα τότε), ενώ η μητέρα μου έλειπε σε ένα ταξίδι εκείνες τις μέρες. Οι γονείς μου γνώριζαν από πριν την τρέλα μου με τους Metallica, οπότε σε κάποιο βαθμό θα καταλάβαιναν τι ένιωθα.
Έφτασε το απόγευμα, έπρεπε να προλάβουμε για να ακούσουμε και λίγο τα σαπόρτ… ήταν οι Monster Magnet τότε, αγαπητό γκρουπ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν το κίνητρο για να πάω εκεί. Συναντήθηκα με 2 φίλους έξω από σταθμό του ηλεκτρικού (εγώ ποδαράτος, μιας και έμενα σχετικά κοντά) και ξεκίνησε ο… μακρύς δρόμος μέχρι το γήπεδο… χιλιάδες κόσμος, υπομονετικά να περπατάει αργά και σταθερά προς τις θύρες του γηπέδου. Στη διαδρομή αυτή όλοι μιλούσαν για διάφορα, ο καθένας έλεγε ό,τι του κατέβαινε, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ήδη θερμή. Δεν έλειπαν και διάφορα περίεργα, όπως η βλακεία που με έπιασε (νέος γαρ) και πήγα να πιάσω κουβέντα με μια ομορφούλα κοπελιά που έτυχε να βρεθεί δίπλα μου στον μακρύ εκείνο δρόμο προς το γήπεδο… δεν ήταν η μέρα μου όμως, καθώς ανταλλάξαμε δυο κουβέντες, δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται, και ακόμα θυμάμαι πως την άρπαξα από το χέρι (φιλικά υποτίθεται) για να μη φύγει (τι κάφρος!!!)… φυσικά έφυγε σχεδόν τρέχοντας χαχα… δεν την αδικώ!
Πλησιάζοντας προς το γήπεδο ο κόσμος πύκνωνε και άρχισαν τα πρώτα σπρωξίματα… οι θύρες κλειστές, ο κόσμος να φωνάζει και να βρίζει, τελικά κάποια στιγμή άνοιξαν κάποιες θύρες και με 1000 ζόρια καταφέραμε να μπούμε μέσα! Αρχικά είμασταν σε κάποιες κερκίδες, μακριά από τη σκηνή… καθόλου αποδεκτό φυσικά! Περνώντας από διάφορες θύρες, βρεθήκαμε σε κάτι κάγκελα, και με ένα σάλτο βρεθήκαμε επιτέλους στην αρένα… Σιγά-σιγά βρεθήκαμε 10-20 μέτρα από τη σκηνή… πλησίαζε η ώρα που θα έβγαιναν οι θεοί…
Μια μικρή λεπτομέρεια… δεν σκέφτηκα καν εκείνη τη μέρα να εφοδιαστώ με νερό, κάτι που θα μετάνιωνα πολύ στη συνέχεια… η οργάνωση της συναυλίας ήταν απαράδεκτη, τροφοδοσία με νερά κλπ ήταν ελλιπής και μακριά, και πολλά άλλα αρνητικά στα πέριξ. Αλλά τότε δεν τα σκεφτόμουν αυτά, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι θα έβλεπα τον Τζειμζ στη σκηνή!
Η στιγμή έφτασε… οι θέοι επιτέλους πάνω στη σκηνή και ξεκινάει ο Τζειμζ με ένα SO FUCKIN’ WHAT!!!
Το τι ακολούθησε δεν το περίμενα, αλλά δεν με ένοιαζε… βρέθηκα 10 μέτρα μακριά από την παρέα μου από τα σπρωξίματα και τις κλωτσιές, μέχρι που άρχισα να βαράω κι εγώ (δράση-αντίδραση, 3ος νόμος Νewton), οπότε όλα καλά… μέχρι που βρέθηκα την λάθος ώρα σε λάθος μέρος… μπροστά μου ένα μαλάκας ανάβει καπνογόνο… ο αέρας φέρνει τον καπνό πάνω μου και αρχίζω να πνίγομαι… συνέρχομαι λίγο, και συνεχίζω να παρακολουθώ το λάιβ… αλλά μετά από λίγο αρχίζω και ζαλίζομαι… κάπως έτσι έχασα κάποια τραγούδια προσπαθώντας να συνέλθω και να σταθώ όρθιος… νερό πουθενά… (αυτό που έλεγα πριν ότι δεν προνόησα). Μετά ένιωσα καλύτερα… Θυμάμαι καθαρά τα Master, Bleeding, Nothing else matters… αλλά σε κάποια τραγούδια ίσα που στεκόμουν, δεν άντεχα…
Προς το τέλος της συναυλίας, όταν πια αισθάνθηκα πολύ χάλια, κατευθυνθήκαμε προς τα πίσω σε αναζήτηση νερού, το οποίο δεν υπήρχε πουθενά… τελικά βρήκαμε κάτι κοπελιές και ευγενικά ζητήσαμε το μπουκαλάκι τους… σαστισμένες το έδωσαν και έτσι κατάφερα να δροσιστώ για να αντέξω να φτάσω σπίτι… Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι εισέπνευσα τόσο πολύ καπνό από το καπνογόνο εκείνο στην αρχή, που έπαθα χοντρή δηλητηρίαση μάλλον… στο τελευταίο ανκορ είμασταν στην έξοδο από το γήπεδο… κάπου στον δρόμο με έπιασε και η πρώτη αναγούλα… άδειασε το στομάχι! Περπάτησα ζαβλακωμένος μέχρι το σπίτι, αλλά και γεμάτος από την πρώτη μεταλλι-συναυλία, έστω και με αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία. Γυρνώντας σπίτι με βρήκε ο πατέρας μου να ξερνάω στη λεκάνη… ναι δεν ήμουν καθόλου καλά στο τέλος… μου έδωσε θυμάμαι πράσινο τσάι σκέτο, και αυτό κάπως βοήθησε την κατάσταση…
Για επίλογο, να αναφέρω και τις 2 επόμενες μέρες… την Κυριακή ξύπνησα με ένα συνεχές βουητό στα αυτιά, πονοκέφαλο και ζαλάδα, αλλά η ανάμνηση της συναυλίας τα επικάλυπτε όλα! Δευτέρα πρωί… εργαστήριο στη σχολή… το κεφάλι ακόμα νταούλι, τα αυτιά να βουίζουν, ευτυχώς είχα ετοιμάσει την εργασία πριν τη συναυλία! (προνόησα για αυτό, αλλά όχι για νερά, ωτοασπίδες κλπ, τι να πεις… όσο ζεις μαθαίνεις…)
Υ.Γ. Ακολούθησαν άλλες 2 υπέροχες συναυλίες με τους θεούς… πολλά χρόνια αργότερα πια… 2007 και 2010, τις οποίες απόλαυσα ίσως περισσότερο, γιατί απέφυγα τα λάθη του παρελθόντος. Σκέφτομαι ότι αν τύχει να τους ξαναδώ στο μέλλον, θα είναι η πρώτη φορά χωρίς να είναι ο πατέρας μου εν ζωή, κάτι που με θλίβει γενικά… αλλά ίσως και η πρώτη φορά που θα πάω με το παιδί μου στη συναυλία…
)
