Ωραίο πάρτι τότε, με Άνθρακες και Τρελές. ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ πάρτι. Πες τώρα και το άλλο, με τις μπύρες 
1 Like
Συμφωνώ με @Greektrooper κ.κ. @toxikos και @jonkyr . Καλώς «τιμωρηθήκατε» για ό,τι πράξατε.
Για το συγκεκριμένο live βίωμα, έχω αναφέρει δύο πραγματάκια εδώ:
Αυτό που δεν έχω αναφέρει (μην ανησυχείτε, δεν ακολουθεί «σεντόνι» ως είθισται εκ μέρους μου) είναι ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας είχα πιεί τόσες μπύρες που, μετά το show των Velvet Revolver και πριν τους Black Sabbath, ήμουν «λιώμα». Κάργα «κλασμένος» μιλάμε, τόσο που τσακώθηκα, άνευ λόγου και αιτίας, με μέλος της παρέας μου.
Μάλιστα, μασούσα επί ώρες (πίνοντας μπύρες πάντα) μία τσίχλα από τις διαφημιστικές που έδιναν στην είσοδο, η οποία, όταν την έφτυσα, δεν ήταν πλέον στερεή, αλλά η σύστασή της προσομοίαζε σε κάτι παχύρευστο, όπως ο Slimer από to “Ghostbusters” (συγγνώμη για την αηδιαστική περιγραφή).
Το ζήτημα είναι ότι, όντας μεθυσμένος, όταν βγήκαν στη σκηνή οι Sabbath κι έγιναν όσα περιγράφω ανωτέρω, ξεμέθυσα άμεσα. Χωρίς μαλακίες, «στάνιαρα» εντελώς! Απίστευτο συναίσθημα, να επιστρέφει ως διά μαγείας η διαύγειά σου. Τότε συνέβη για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Για να κατανοήσετε τον παλμό, την ένταση και την αδρεναλίνη της στιγμής στο TerraVibe, ώστε να μου συμβεί κάτι τέτοιο, θα αναφέρω ενδεικτικά ότι η δεύτερη και τελευταία φορά που μου συνέβη κάτι αντίστοιχο, ήταν όταν ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με κουκουλοφόρους ληστές, που κουβαλούσαν λοστούς, κάτω από το σπίτι μου. Τότε ήταν που «έσπασα» (ανεπίσημα) και το ρεκόρ των 100μ. σε σπριντ, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία. Φανταστείτε τη «ζημιά» και το σοκ που υπέστην, λοιπόν, εκείνο το βράδυ στη Μαλακάσα.
11 Likes
Χα,χα,χα!
Τότε ήμουν 20, τώρα 35. Όπερ σημαίνει ότι τότε χρειαζόμουν 10 μπύρες για να “φτιαχτώ” και μία ημέρα να συνέλθω. Τώρα χρειάζομαι μία μπύρα για να “φτιαχτώ” και 10 ημέρες να συνέλθω.
Εδώ και αρκετά χρόνια, δεν πίνω αλκοόλ, παρά μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις (αυτές οι περιστάσεις περιλαμβάνουν τις συναυλίες 
).
2 Likes
Εκεί που δεν πρέπει να πίνεις δηλαδή 
Καθώς μετράμε αντίστροφα για την επιστροφή στην κανονικότητα (ή έστω σε μία μορφή της) και για τον ταυτόχρονο παραμερισμό του φόβου για αστυνομικούς ελέγχους κι επιβολές προστίμων, βρίσκω την ευκαιρία να σας εξιστορήσω μία εμπειρία μου, η οποία περιλαμβάνει αστυνομία και metal (ή, εάν προτιμάτε, metal και αστυνομία).
Με την αστυνομία έχω έρθει σε επαφή -πλην της έκδοσης 2 ταυτοτήτων και του ψηλαφίσματος στο γήπεδο- 4 φορές στη ζωή μου. Την πρώτη φορά, συμμετείχα σε μικρο-μαλακία με παρέα φίλων και “πέσαμε” πάνω σε αξιωματικό εκτός υπηρεσίας (με πολιτικά). Την γλιτώσαμε μάλλον “φθηνά”, με κάποια “γαλλικά” και απειλές, το “σκατό έφτασε κάλτσα” και ζητήσαμε συγγνώμη με σκυμμένο το κεφάλι. Το γεγονός ότι ήμουν μαζί με άλλους μετρίασε κάπως τον τρόμο και το σοκ της πρώτης φοράς. Τη δεύτερη φορά, μού ζητήθηκε ταυτοποίηση στοιχείων, στοιχεία διαμονής και ο λόγος της μετακίνησής μου, βράδυ, μετά την αποβίβασή μου από το λεωφορείο, επιστρέφοντας από διαλέξεις του μεταπτυχιακού. Ομαλή κατάσταση, τύπου “Ευχαριστούμε πολύ κύριε και καλό βράδυ”. Την τρίτη φορά, μού ζητήθηκε εκ νέου ταυτοποίηση στοιχείων, στοιχεία διαμονής και ο λόγος της μετακίνησής μου. Αυτήν τη φορά υπέστην -μετά από ερώτηση και δική μου συγκατάβαση- σωματικό έλεγχο, ενώ -και πάλι μετά από ερώτηση- μού ζητήθηκε να ανοίξω την τσάντα μου για να δουν μέσα. Μου εξήγησαν ότι υπήρχαν πολλές καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών στην περιοχή (άλσος Προφήτη Ηλία, πάνω από το Βεάκειο, στον Πειραιά) και τους κίνησα υποψίες που βρισκόμουν εκεί μόνος. Anyway, η κατάσταση και πάλι “Ευχαριστούμε πολύ κύριε και καλό βράδυ”.
Επιστρέφουμε κάπου στις αρχές του 2001. Εδώ και κάνα εξάμηνο έχουμε “σκαρώσει” μία μπάντα με τους κολλητούς, κάνουμε κάτι πρόβες, αλλά ψάχνουμε πλέον drummer. Ο πρώτος που δοκιμάσαμε (συμπολίτης μας, αλλά όχι φίλος μας) αποχώρησε μετά από λίγες πρόβες, λόγω μουσικών διαφορών! “Πεθαίνω” στα γέλια, τώρα που το σκέφτομαι, τόσα χρόνια μετά. Ζούμε το μύθο μας (aka την πλάνη μας), σαν συγκρότημα! Με τα πολλά, ερχόμαστε σε επαφή με ένα παιδί από την Αλβανία, το οποίο μένει κέντρο. Τις επόμενες ημέρες πραγματοποιεί εγκαίνια ένα metal cafe-bar, ονόματι “Σκορπιός”, κάπου στην πλατεία Βάθη, εάν θυμάμαι σωστά (αν υπάρχει κάποιος φίλος που θυμάται αυτό το μαγαζί, τον εκλιπαρώ για περαιτέρω πληροφορίες). Στα εγκαίνια, δε, του μαγαζιού, DJ θα αναλάβει ο Χρονόπουλος (ναι, ο γνωστός, του MH). Κανονίζουμε, λοιπόν, interview συνάντηση με τον υποψήφιο drummer στα εγκαίνια του μαγαζιού, ώστε να τα πούμε καλύτερα. Από την μπάντα, θα παραβρεθούμε η “ταπεινότητά” μου (μπάσο) και ο ένας κιθαρίστας. Κατεβαίνουμε κέντρο με λεωφορείο (το οποίο κανονικά έκανε τέρμα στην Ακαδημίας), αλλά στα φανάρια στου Μακρυγιάννη (πριν τους στύλους του Ολυμπίου Διός) ο οδηγός προστάζει να αποβιβαστούμε, καθώς το κέντρο είναι κλειστό, λόγω πορείας. Κατεβαίνουμε και αποφασίζουμε να πάμε με τα πόδια, αλλά από κεντρικές οδούς (Πανεπιστημίου, Ομόνοια κ.ο.κ.).
Καθώς κατευθυνόμαστε προς τα Προπύλαια, οι ιαχές και το “σούσουρο” πυκνώνουν, αλλά εμείς απτόητοι. Να σημειώσω ότι είμαστε ντυμένοι full-metal, με τις μπλούζες μας και τα όλα μας. Ξαφνικά και μέσα στην αρντάν καρα-φασάρα μας, βρισκόμαστε απέναντι σε μία διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία είναι σε στάδιο που εφορμεί. Βλέποντάς μας, πάνω στην ένταση της στιγμής, μάλλον θεωρούν ότι είμαστε μέρος της πορείας. Ο ορισμός του “Being in the wrong place, at the wrong time”. Ακούμε ένα “κάρο” όμορφα “γαλλικά” για μανάδες και διάφορα άλλα “κοσμητικά”. Ένας εξ αυτών με προτεταμένο το γκλοπ, κινείται προς το μέρος μας, ρωτώντας μας ταυτόχρονα για πού το βάλαμε (για την ακρίβεια, “Για πού το βάλατε, ρε μαλακισμένα, μη σας γ@μ#σω;”). Μέσα στο “πάγωμά” μας, ψελλίζουμε, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο, ότι πάμε για καφέ σ’ ένα μαγαζί, ότι ουδεμία σχέση έχουμε με την πορεία (ούτε καν ξέραμε, ούτε μάθαμε ποτέ ποιος έκανε πορεία και γιατί), ζητάμε συγγνώμη και προσπαθούμε, σε κάθε περίπτωση, να γλιτώσουμε την γκλοπιά (που πάει στο διάολο, κρύβεται από τους γονείς), αλλά κυρίως καμιά μεταφορά στο τμήμα (που όταν είσαι ανήλικος, δεν κρύβεται από τους γονείς κι επισύρει και πολλά παρελκόμενα μετά). Αναμφίβολα, η metal αμφίεσή μας, δεν ενισχύει τα επιχειρήματά μας. Ωστόσο, με κάποιον τρόπο, μάς λέει να εξαφανιστούμε και να πάμε όπου θέλουμε, μόνο από στενά (συγκεκριμένα, “Άντε φύγετε, ρε μαλακισμένα, από εδώ. “Χωθείτε” σε κανένα στενό, μη σας γ@μ#σω.”). Το “Μη σας γ@μ#σω”, σταθερό, πάντως. Να το αναγνωρίσουμε αυτό…
Για πότε μπήκαμε στα στενά, για πότε φτάσαμε στο μαγαζί, κανείς δεν κατάλαβε. Τα ήπιαμε με το παιδί, του διηγηθήκαμε τι είχε συμβεί και μείναμε στο “Τα ξαναλέμε και κανονίζουμε”. Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ, αλλά τον είδαμε τυχαία λίγους μήνες μετά στο αξέχαστο Rockwave στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ και χαιρετηθήκαμε από μακριά. Ο Χρονόπουλος έπαιξε φοβερή μουσική εκείνο το βράδυ, το μαγαζί πιθανολογώ ότι έκλεισε νύχτα και η μπάντα διαλύθηκε άδοξα λίγους μήνες μετά, ενόψει και της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες της Β’ Λυκείου. Στην επιστροφή, πήραμε ταξί, καλού-κακού.
Ρε, μήπως το φίλτατο “όργανο” ήταν μεταλλάς και μας λυπήθηκε εκείνο το απόγευμα;
13 Likes
Αφου δεν σας πλακωσαν στο ξυλο να λετε και ευχαριστω 
1 Like
Εγώ καταλαβαίνω ότι ήσουν ένας μικρός Mustaine…διωχνατε τα μέλη και παίρνατε άλλα για πλάκα!!! Κακές επιρροές😆
5 Likes
΄Οχι δα, ρε mate!
Ο αρχικός drummer έφυγε μόνος του, καθώς δεν του άρεσε το metal. Με το παιδί από την Αλβανία είχαμε πολύ κοινά γούστα (περισσότερο εγώ), αλλά, όπως έγραψα, μάς πρόλαβαν οι υποχρεώσεις των Πανελληνίων. Ήταν πωρωμένος με Dio.
1 Like
Αστα αυτα, ακουγες πολυ Megadeth τοτε και ηθελες να μοιασεις στον Mustaine
1 Like
Xα, χα, χα!
Εδώ που τα λέμε, τον είδα και λίγο καιρό μετά το συμβάν που εξιστόρησα ανωτέρω, στο -όπως είπα- αλησμόνητο Rockwave του 2001.
Μάλλον θα ήταν καρμικό.
1 Like
Τον θυμαμαι τον Σκορπιο ειχα παει την μερα που ανοιξε με εναν φιλο δεν ειχε πολλες καρεκλες και καθομασταν στα τελαρα απο τις μπυρες,θυμαμαι σε μια γωνια μονο ειχε ηχειο
2 Likes
Το ίδιο έχω πάθει στο Μιλάνο. Μετρό μετά από συναυλία στο Rho, πάει 12, το μετρό σταματάει, ανοίγει τις πόρτες και εκεί παρακαλάς να είσαι κάπου κοντά στο κέντρο και όχι σε κανένα προάστιο στη μέση του πουθενά. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι μιλάμε για Μιλάνο και μετρό, όχι το τραμ της Σόφιας. Περιμένεις -στοιχειωδώς- να κάνει το τελευταίο δρομολόγιο στο ακέραιο 
Άρα, συμπέσαμε, γιατί κι εγώ αυτή ήταν η μοναδική φορά που πήγα.
Το θυμάμαι ότι ήταν κάπως “αραιά” τα πράγματα από άποψη τραπεζοκαθισμάτων.
Μήπως θυμάσαι πού ακριβώς ήταν; Κάπου κοντά στην Πλατεία Βάθη, σωστά;
Εαν θυμαμαι καλα πρεπει να ηταν κοντα στο ροδον
1 Like
Κάτι τέτοιο θυμάμαι κι εγώ. Τι να απέγινε άραγε αυτό το μαγαζί;
Πάντως, δεν φαινόταν και πολύ οργανωμένο για να κράτησε ανοιχτό για πολύ.
Αυτο φιλε δεν κρατησε πολυ αν θυμαμαι καλα μετα απο ενα μηνα που ξαναπηγα ηταν κλειστο
Κατάλαβα…
Μία “αρπαχτή” λοιπόν στα εγκαίνια με την παρουσία του Χρονόπουλου και ό,τι βγει μετά.
Πες μας την αλήθεια… του άρεσε η jazz, έτσι;
Δεν έχω κάτι με τη συγκεκριμένη μουσική, τουναντίον. Ξέρεις τι; Μ’ άρεσε όμως που θέλησε να κάνει μερικές πρόβες μαζί σας. Πως τα καταφέρνατε σε αυτές; Μη με πεις όμως ότι δοκιμάσατε τις αντοχές σας σε Toxik ή Watchtower ή έστω Cynic (ξέρω, αστείο “Μπόμπα”).
Ένας φίλος του προαναφερθέντος φίλου μου, πάντως, που είναι drummer και αρέσκεται στη jazz ποτέ δεν τα έβρισκε με το metal. Μέχρι που ο φίλος μου του έβαλε ν’ ακούσει Fates Warning και από τότε - μαζί με τη γυναίκα του - μπορούν να κάνουν άνετα κουβέντα για το πόσο φοβερή είναι η μουσική τους και φυσικά το drumming του Zonder. Πλάκα πλάκα, πρέπει να ρωτήσω το φίλο μου αν του άρεσε το drumming του Bobby.
5 Likes
Πω, φίλε, αισθάνομαι λες και δίνω ιστορικό υλικό για την μεταλλική εγκυκλοπαίδεια τώρα. Ποιος να μου το 'λεγε ότι αυτό θα συνέβαινε περίπου 20 χρόνια μετά.
Ο drummer (καλή του ώρα του ανθρώπου, όπου βρίσκεται) γούσταρε πιο “ήπιες” ή/και εναλλακτικές προσεγγίσεις. Αν θυμάμαι σωστά, αγαπημένη του μπάντα ήταν οι Papa Roach, του άρεσαν επίσης οι Muse, οι Pennywise κ.λπ.
Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό σκηνικό από τις πρόβες, όταν είχαμε δώσει (από την πώρωση) διπλάσια ταχύτητα σ’ ένα κομμάτι (αν δεν λανθάνω στο “Scream” από Misfits, το οποίο, θεωρητικά πάντα, ήταν και στα γούστα του) και κάποια στιγμή τα “πήρε στο κρανίο” κι άρχισε από τα νεύρα του blast beats για να σταματήσουμε, φωνάζοντάς μας ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει και το έχουμε γαμήσει. Εν τω μεταξύ, το παιδί ήταν άγνωστος στους υπόλοιπους τέσσερεις μας, οι οποίοι ήμασταν συμμαθητές και κάναμε παρέα νυχθημερόν. Πού να “κολλήσει”;
3 Likes