Ξεκολλάτε…
Τελικα επειτα απο την πρωτη φορα που το ακουσες κατεληξες οτι ειναι καλυτερο απο το reload; Μηπως μετα απο την δευτερη ειναι καλυτερο και απο το justice?
Ασε εμενα να πρηζω αρχιδια, μην ασχολησε. Συνεχισε…
Μπορεί κάποιος να σβήσει ολα αυτα τα αχρείαστα σχόλιά;
Χάνεται το νόημα της συζήτησης οπως είπε και ο Χρήστος.
5 Likes
Ναι μπορεί να ειναι καλυτερο απο το reload. Επέτρεψε μου να το πιστεύω.
Μίλησα πουθενά για το Justice;…καταλαβαίνεις καν τι γράφεις;
Συμφωνω αλλα να μην σβηστει το σχολιο οτι επειτα απο μια ακροαση το καινουργιο ειναι καλυτερο απο το reload. Ειναι ντοκουμεντο για μελλοντικες κυβιστησεις
Ας γράψω και εγώ έπειτα από κάποιες ημέρες ακροάσεων την άποψή μου, για να είμαι “μέσα στα πράγματα”.
Νέο Metallica λοιπόν. Οι προσδοκίες μου προσωπικά ήταν να βγάλουν κάτι παρόμοιο του HTSD, που και αυτό δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο, τη γνώμη μου για τα singles την είχα πει στο άλλο νήμα εξάλλου, μην επαναλαμβάνομαι.
Θα συμφωνήσω σε γενικές (και ειδικές) γραμμές με @ManosOrff και @The_Black_League , και σε λεπτομέρειες με την κριτική μας στο σάιτ.
Ένα άγαλμα στον James, που κατάφερε να συνθέσει αρκετά αξιόλογα, αλλά όχι και τίποτα τρομερά, riffs, όχι όμως πολύ ψηλό, γιατί δεν έγραψε και κανά ρεφραίν που να μου μείνει. Αλλά ουσιαστικά έσωσε την υπόληψη του άλμπουμ. Ηγέτης.
Κοινώς, και μόνο η οικειότητα του riffing, φωνής/χροιάς, παραγωγής, φέρνει χαρά, αλλά αυτή χάνεται σε έναν ωκεανό μετριότητας. Ναι, κάποια singles δουλεύουν καλύτερα στη ροή, αλλά δεν ξεχωρίζουν. Ναι, στην αρχή (“Shadows Follow”) και στο τέλος (“Room of Mirrors”, “Inamorata”) υπάρχουν κομμάτια που λες μπράβο, αλλά όχι και πολύ δυνατά.
Πολλές συνθέσεις μου φάνηκαν στην καλύτερη αδιάφορες, και μερικά σημεία που γύριζα κεφάλι να πω, ε ναι, μπράβο James/Kirk, δεν διαρκούσαν πολύ.
Ακόμη και το “Inamorata”, τα τελευταία 4-5 λεπτά με κούρασαν υπέρ του δέοντος. Και αυτό αφού στην πρώτη ακρόαση μου πέρασε αδιάφορο, μετά το εκτίμησα αρκετά.
Σαν να μην ξέρουν πως και που να κόψουν τα κομμάτια, αλλά ούτε και να τα ξεκινήσουν.
Εκτιμώ βέβαια το εντελώς '80s riffing του δίσκου (πολύ Sabbath για μένα και θρας) και την τίγκα επίθεση αίσθηση, όπως και την επιδιωκώμενη πολυπλοκότητα που πήγαν να δώσουν, καθώς και την ελάχιστη επανάληψη ιδεών, δίνουν κίνητρα για νέες ακροάσεις, αλλά διάρκεια και δομές, είναι αποτρεπτικά, για μένα.
Και το λέω έχοντας κατά νου πως οι 2 αγαπημένοι μου δίσκοι για φέτος είναι 70+ λεπτά…
Σε κάθε περίπτωση, το θεωρώ δίσκο που θα ξεχαστεί, και δεν μπαίνω καν σε σύγκριση του τι προσφέρει ο σκληρός ήχος σήμερα και σε τι ποσότητες.
Για μένα οι Metallica έβγαλαν ένα παντελώς, και παγερά, αδιάφορο και μέτριο δίσκο, και δεν είχα και υψηλές προσδοκίες.
Παραμένουν μοναδικοί όμως και με ηχόχρωμα που στα πρώτα δευτερόλεπτα θυμάσαι πως το θες στη ζωή σου αν ακούς αυτό τον ήχο, και από αυτή την άποψη, είναι συγκινητικό λίγο να ζεις νέο δίσκο τους. Αλλά προχωράμε.
19 Likes
Εσυ καταλαβαινεις τι γραφω και γιατι;
Δυο ακροασεις το εκανα και δεν θα υπαρξει τριτη.Καταφεραν το αδιανοητο,να κανουν πιο κακο και κουραστικο αλμπουμ κι απο το προηγουμενο υπερμετριο.Πως καταντησαν ετσι ρε γμτ…
2 Likes
Εγώ θα σταθώ σε αυτά τα δύο σημεία που διαμορφώνουν και την δική μου άποψη προς το παρόν για τον δίσκο. Λέω προς το παρόν, γιατί είμαι σίγουρος πως κάποια τραγούδια που παρουσιάζουν μια ίντριγκα, θα τα γουστάρω περισσότερο στο μέλλον, και σε αντίθεση με άλλους για μένα το να είναι ένα άλμπουμ grower είναι πολύ καλό, όχι αρνητικό. Απλώς δεν ξέρω αν έχουμε να κάνουμε με grower εν προκειμένω.
Το σημείο στο οποίο εστιάζει ο Μπλάκ Λιγκ, δηλαδή η ανατριχιλα, είναι για μένα η πεμπτουσία των Metallica. Και όπως λέει ο Αποστόλης, τα επιμέρους σημεία των Metallica που προσθέτουν αλατοπιπερο στην πεμπτουσία, είναι τα ριφφς του Τζέημς και τα ρεφρέν, στα οποία θα προσθέσω τις φωνητικές μελωδίες, τις μελωδικές στιγμές, και την ποικιλομορφία των συνθέσεων.
Ε λοιπόν το 72 Seasons μπορεί να έχει τα ριφφ, μπορεί να έχει τον γνώριμο ήχο (εξαιρετικός μπορώ να πω), μπορεί να έχει και κάποιες φοβερές φωνητικές μελωδίες, αλλά λείπουν ένα σωρό καρυκεύματα για μένα, με πιο βασικά τα μνημειώδη ρεφρέν και τις μελωδίες που σου σηκώνουν την τρίχα.
Μιλάμε για έναν δίσκο με αρκετό ενδιαφέρον και αρκετές ιδέες που θα με κάνουν να το ακούσω δεκάδες φορές, αλλά πιθανότατα όχι εκατοντάδες, που είναι το σύνηθες για όσους νιώθουμε αρκετά με Metallica. Δεν βρήκα αυτήν την ανατριχιλα που αναφέρει ο Μπλάκ και δεν βρήκα τα hooks που εμμέσως αναφέρει ο Αποστόλης.
Για τώρα, κατατάσσω τα 12 τραγούδια στις εξής 3 κατηγορίες:
Έμπαιναν στο HTSD, χωρίς να είναι από τα καλύτερα
- Shadows Follow (τραγουδαρα)
- You Must Burn! (το καλύτερο στον δίσκο)
- Sleepwalk My Life Away (τριλοουντ)
- Inamorata (LULU Dragon χωρίς Lou Reed)
- Room Of Mirrors (πανέμορφο)
Έμπαιναν στο HTSD, αλλά θα ήταν στα 3-4 χειρότερα
- Crown Of Barbed Wire (κάτι του λείπει)
- Chasing Light (γαμάτο αλλά επίσης κάτι λείπει)
- Too Far Gone? (Seek and Remorse με Black album ήχο)
- If Darkness Had A Son (πολύ repetitive)
Χειρότερα ακόμα κι από το Lords Of Summer
- Lux Eterna (στον κάδο)
- 72 Seasons (ίσως έμπαινε σε St. Anger… Ίσως.)
- Screaming Suicide (χαζοχαρουμενο χαζομεταλ)
Η απαραίτητη σύγκριση με το HTSD γίνεται μόνο για να έχουμε ένα μέτρο, και γιατί είναι ο μόνος δίσκος των Metallica με τον οποίο μπορώ να συγκρίνω το 72 Seasons, λόγω ήχου κυρίως και λόγω προσέγγισης δευτερευόντως. Για μένα προς το παρόν κανένα τραγούδι από τα πρώτα 11 του δίσκου δεν είναι καλύτερο από τα Halo On Fire, Moth Into Flame, Spit Out The Bone, ManUNkind, και ο χρόνος θα δείξει για το Inamorata.
6 Likes
Τι, δεν ειναι καλυτερο απο το reload τελικα;
1 Like
Αυτό θα το έκανε τον καλύτερο δίσκο των Metallica, άρα μάλλον όχι 
1 Like
Επειτα απο μια ακροαση πιστευω θα ηταν ενας αρκετα καλος δισκος οπου θα τον ακουγα συχνα ολοκληρο αν ηταν 45 λεπτα. Το ιδιο ισχυει για το hwtsd (και για τελευταια των maiden).
Τωρα δεν νομιζω να τον ακουσω ξανα ποτε ολοκληρο. Σιγα σιγα λιγα λιγα τραγουδια για να καταληξω ποια μου αρεσουν και ποια οχι.
Ξεχωρισα επειτα απο μια ακροαση τα crown of barbed wire, you must burn και inamorata
1 Like
7 Likes
Καιρος να αλλάξω avatar
18 Likes
Περίμενα να σου αρέσουν τα Too Far Gone και Room of Mirrors να πω την αλήθεια.
Continuity error 
Πέρα από την πλάκα, το αν ένα άλμπουμ είναι grower, για μένα είναι πολύ σχετικό. Συνήθως, ακολουθώ τον κανόνα: “when in doubt, downgrade”, και εδώ είναι μια από αυτές.
Κατά τα άλλα, συμφωνώ σε αρκετά με το ποστ σου, όχι με τις βαθμολογίες, χαχ.
3 Likes
Το πρωτο μου θυμιζει no remorse και δεν. Για το δευτερο ειχατε γραψει πολυ καλα λογια ολοι και περιμενα καποιο επος - καμια σχεση. Βεβαια μια φορα τα ακουσα
Ακουσε το ξανα…
Μην προσπαθειτε να βγαλετε συμπεράσματα με μία ακροαση. Ο δισκος εχει πολλή πληροφορία, οχι οτι ειναι τιποτα προγκ αλλα έχει πολλά ριφφ, περισσότερα απο το προηγούμενο, και οχι τοσες υπερβολικές επαναλήψεις.
6 Likes
Το ξανακούγα και το μεσημέρι μετά από χτες αργά το βράδυ που το άκουσα πρώτη φορά. Tο Darkness παραμένει φοβερό και το καλύτερο του δίσκου. Από κει και πέρα, υπάρχουν δύο τραγούδια πάρα πολύ καλά που συμπληρώνουν την αγία τριάδα του άλμπουμ:
- If Darkness Had a Son
- Inamorata
- Crown of Barbed Wire
Όσον αφορά την αγία τριάδα στο ΗΤSD αυτή είναι:
- Halo On Fire
- Now That We’re Dead
- Confusion
Το You Must Burn! δεν ξέρω τι του βρίσκει ο Quintom και το βάζει ως το καλύτερο. Για μένα είναι από τα πιο βαρετά τραγούδια του άλμπουμ σε φάση 
Dodheimsgard και Liturgy?
Κατά τ’ άλλα, ας πω λίγες ακόμη σκέψεις. Το blacksabbathικό ρίφφινγκ φλερτάρει με το stonerικό και κουράζει μετά από ένα σημείο, ειδικά λόγω τονικής και ρυθμικής ομοιομορφίας. Και το black album σε πιο συμβατικές φόρμες κινήθηκε, εμπορικό ήταν, απλό σε δομές ήταν, αλλά είχε και κομματάρες ακατέβατες. Δεν βλέπω γιατί να μην μπορούν να γυρίσουν σε κάτι τέτοιο, με ποικιλία, δυναμικές, και στρωτό/χτενισμένο setlist. Έστω.
Σημεία που ξεχωρίζω:
Το “Sleepwalk my Life Away” μ’ άρεσε και μου έμεινε με μία ακρόαση, ειδικά το ωραίο μπάσο και τα τριξίματα και οι ρυθμικές τσαχπινιές τις χορδές ήταν ωραία πινελιά.
Το δεύτερο μισό του “You Must Burn!” με τα σολίδια έπρεπε να έρθει δύο λεπτά νωρίτερα για να έχει νόημα, κι ο Κιρκ να κάτσει να γράψει μία μελωδία της προκοπής (σχεδόν το προσπαθεί εδώ να γράψει σόλο με φράσεις) και θα μπορούσε όντως να σταθεί πολύ ψηλά (και το μπάσο σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικό). Από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του δίσκου, δεν μοιάζει με κάθε άλλο κομμάτι
Το “Crown of Barbed Wire” έχει ωραία γκρούβα, περνάς πιστεύω πιο καλά παίζοντάς το (ειδικά στα ντραμς) παρά ακούγοντάς το
Too Far Gone? ένδειξη του πώς θα έπρεπε να είναι τα άλλα κομμάτια, σύντομα, to the point, με τη δική τους μελωδία, με σόλο ταιριαστό στο τι συμβαίνει γενικά στο ύφος του κομματιού, και ωραίο lead (Maidenικό, αλλά ξέρετε δεν είμαι απ’ αυτούς)
Room of Mirrors ωραίες οι μελωδίες στο τέλος και το double-bass στα ντραμς, αλλά χάνεται στην τονική ομοιομορφία όλων των άλλων.
Inamorata ξεχωρίζει λόγω του μπάσου/κιθάρας στη γέφυρα (μόνο εμένα θυμίζει RHCP εδώ;;;), και τις δισολίες ξανά μετά, αλλά το hi-hat τόσο αχρείαστο! Φωνητική ερμηνεία πολύ καλή, ωστόσο, από τα πιο δυνατά και ευκολομνημόνευτα κομμάτια. 11 λεπτά; Χμ, άντε καλά…
8 Likes