Metallica - 222 Φεγγάρια
Μια track-by-track κριτικη μετα απο 4 ημερες ακροασης, η οποια υπο αλλες συνθηκες (ή για οποιονδηποτε αλλον δισκο των Metallica) δε θα ελεγε και παρα πολλα, αλλα για εναν δισκο οπως το 72 Seasons, νιωθω πως δε θα αλλαξει παρα πολυ σε βαθος χρονου. Ο χρονος θα το δειξει βεβαια αυτο, ομως προς το παρον δεν εχω βρει και δεν νομιζω οτι υπαρχει καποια μυστικη μαγεια στον δισκο η οποια μπορει να με κερδισει (ή να με ξενερωσει!) περισσοτερο σε 72 εποχες απο τωρα, οταν θα ειμαι στην τωρινη ηλικια των James, Lars & Kirk.
72 Seasons
Θα σας συστησω σε εναν ορο που μπορει να χρησιμοποιηθει για καποια πολυ συγκεκριμενα τραγουδια των Metallica, η εμφανιση των οποιων εγινε ουσιαστικα το 2008, αν και καποια ψηγματα υπηρχαν ηδη απο το 2003. Τα διαφορα αλλα… ενδιαφεροντα στοιχεια στο St. Anger (ηχος, φωνητικα, ταμπουρο, κιθαρες, ελλειψη σολο, προσεγγιση) κρυβουν απο καποια τραγουδια ενα πιο βασικο προβλημα κατ’εμε, το οποιο 20 χρονια μετα αποτελει συχνο σημειο συζητησης, και το οποιο ειναι φυσικα η δομη, η οποια θυμιζει ενιοτε τυχαια κοπτοραπτικη απο ριφφς, η οποια συνοδευεται απο ελλειψη κατευθυνσης. Αυτα τα τραγουδια λοιπον πλεον τα αποκαλω Παραμαγνητικα. Αυτα ειναι τα τραγουδια δηλαδη που γινονται μαγνητικα μονο οταν το υλικο βρισκεται σε καποιο μαγνητικο πεδιο… ή στην περιπτωση μας, οταν δεν υπαρχει κατι καλυτερο να ακουσει κανεις εκει γυρω. Καπως ετσι βλεπω δυστυχως το ομωνυμο του δισκου. Εχει πολυ ωραια εισαγωγη, εχει ενα ριφφακι το οποιο αν και βρωμαει απο χιλιομετρα James Hetfield τελικα το εχει γραψει ο Kirk Hammett, εχει μια εθιστικη φραση “Wraaath Of Maaan” σε ολο το τραγουδι, αλλα οταν βαζεις ολα τα μερη μαζι, δεν κολλανε και παρα πολυ. Στο Beyond Magnetic αν θυμαστε υπαρχει ενα τραγουδι με τιτλο Hate Train, και θεωρω οτι ειναι οτι πιο κοντινο στο 72 Seasons. Τετοια τραγουδια υπαρχουν μερικα διασπαρτα απο δω κι απο κει, και προσωπικα ειναι τα τραγουδια που βαριεμαι περισσοτερο απο οποιονδηποτε αλλο τυπο τραγουδιου Metallica. Εναλλακτικα, θα μπορουσα να πω οτι θα το χαρακτηριζα ως “Atlas Rise απο τα LIDL”, “Cyanide απο τα ΙΚΕΑ” ή “Lords Of Summer απο τα Walmart”, αφου και τα τρια τα γουσταρω πολυ περισσοτερο… Ωραιες ιδεες, αλλα το συνολο πασχει πολυ για μενα. Και δεν εχει και κανα καλο ρεφρεν να πεις οτι υπαρχει το hook.
Shadows Follow
Εδω ειμαστε. Δεν ξερω σε ποια θεση μπαινει στον δισκο αν επρεπε να καταταξω τα 12 τραγουδια με βαση του ποσο τα γουσταρω, αλλα ξερω οτι θα εμπαινε εγγυημενα στα 4-5 καλυτερα. Μαζι με δυο ακομα τραγουδια, θα μπορουσε να υπαρχει σε καποιον χαμενο δισκο των Metallica απο το 1994, με την νοοτροπια του LOAD και του RELOAD, αλλα με εναν ηχο πιο κοντα στο Black Album. Μια εισαγωγη που μου θυμιζει με τη μια Holier Than Thou, ενα απο τα καλυτερα ρεφρεν στον δισκο και καταπληκτικο σολιδι απο τον Κερκ. Ενα τραγουδι διχως περιττη νοτα και με κορυφαια στιγμη την κορυφωση του τελευταιου ρεφρεν με τον James να ουρλιαζει NOOO στο 5:25 οσο το βουλωνουν ολοι.
Screaming Suicide
Θα το πω, γιατι καποιος πρεπει να το πει. Delete that. Φιλλερακι και σκιππερακι σε οποιονδηποτε δισκο τους. Το χαρουμενο υφος δεν βοηθαει, ουτε το οτι ακουγεται σαν διασκευη σε πολυ χειροτερη μπαντα. Σορρυ, δε θα παρω. Χιλιες φορες Some Kind Of Monster ή Sweet Amber ας πουμε.
Sleepwalk My Life Away
Το Enter Sandman εχει παιδι με το King Nothing, και αυτο το παιδι λεγεται Slither. Το Slither μεγαλωσε, γνωρισε το ManUNkind που του ριχνει 19 χρονια, και εκαναν ξωγαμο με τιτλο Sleepwalk My Life Away. Προφανεστατα απο τα αγαπημενα μου στον δισκο, και με ρεφρεναρα λατρεμενη. Αυτο που γινεται απο το 4:50 εως το 5:30 ειναι το ενα απο τα δυο σημεια στον δισκο που με αναγκαζουν να κανω headbanging.
You Must Burn!
Το The Thing That Should Not Be ειχε δυο παιδια με το Harvester Of Sorrow, εναν γιο με ονομα Sad But True και μια κορη με ονομα Devil’s Dance. Μετα απο 20 χρονια κι ενω τα παιδια τους ειχαν φυγει για το πανεπιστημιο, αποφασισαν οτι στην μοναξια τους θελουν δυο παιδια ακομα, οποτε εκαναν εναν γιο με ονομα Dream No More, και 6 χρονια αργοτερα μια κορη με ονομα You Must Burn! Αυτα, κομματαρα, ρεφρεναρα, ηχαρα, σολαρα, και τα τελευταια 3 λεπτα οτι πιο φρεσκο ακουσαμε απο τους Metallica σε αυτον τον δισκο.
Lux Æterna
Crown Of Barbed Wire
Το τεταρτο τραγουδι του δισκου που θα χωρουσε σε εκεινο το εντελως φανταστικο αλμπουμ που (δεν) κυκλοφορησε το 1994, και ενα που ανεβαινει πολυ στην εκτιμηση μου οσο περισσοτερο το ακουω. Το ρεφρεν το γουσταρω παρα πολυ, οι αλλαγες ρυθμου ειναι παντου πολυ πετυχημενες, το ριφφ ειναι τιγκα λοουνταδικο, και το κλεισιμο απο 5:15 εως 5:49 ειναι το δευτερο σημειο στον δισκο που με αναγκαζει να κανω headbanging, με το ασηκωτο ριφφαρισμα σημα κατατεθεν των Metallica.
Chasing Light
Αυτο ειναι το τραγουδι που μου κεντρισε το ενδιαφερον πιο πολυ απο ολα τα αλλα στην πρωτη ακροαση. Δεν εχω αποφασισει ακομα πως να το περιγραψω, αλλα θα προσπαθησω. Ριφφ μιγμα Justice - Magnetic, με ηχο κατι αναμεσα σε Black και Hardwired, φωνητικα LOAD , αλλαγες Justice, επιθετικοτητα Master και γεφυρα St. Anger. Κατι τετοιο. Ή πολυ απλα μπορουμε να συμφωνησουμε οτι ειναι το πιο περιεργο τραγουδι στον δισκο, και μαλλον προκειται για ιδιαιτερο και μοναδικο τραγουδι στην δισκογραφια τους. Θελω ακουσματα για να δω ποσο μου αρεσει ή ποσο δεν μου αρεσει. Προς το παρον μου αρεσει αρκετα.
If Darkness Had A Son
Οταν βγηκε μου αρεσε παρα πολυ, ισως και επειδη ειδα ηλιαχτιδα στο τελος του τουνελ που ειχαν σκαψει τα Screaming Suicide και Lux Æterna. Μου αρεσει ακομα, αλλα οχι οσο στα πρωτα ακουσματα. Εκτιμω πολυ τον βαρυ κι ασηκωτο σοβαρο και οργισμενο χαρακτηρα του, και με πιανει ακομα ανατριχιλα στις επαναληψεις του Temptation, αλλα νιωθω οτι του λειπει κατι ωστε να το ανυψωσει, κι ετσι παραμενει ενα απο τα απλως καλα τραγουδια του δισκου.
Too Far Gone?
Room Of Mirrors
Σιγουρα το πιο πιασαρικο του δισκου, και μαλλον αυτο που επρεπε να βγει ειτε πρωτο ειτε δευτερο ως single. Δεν εχω κανενα παραπονο, αλλα ουτε και αλλαξε η ζωη μου επειδη ακουσα αυτο το τραγουδι. Οι φωνητικες μελωδιες στα κουπλε και ο ηχος της κιθαρας σε συνδυασμο με το βασικο ριφφ ειναι απο τα παρα πολυ θετικα του τραγουδιου. Η μεηντενιλα που βγαζει σε κατι σημεια ειναι απο τα αρνητικα, και δεν το λεω για να μειωσω τους Maiden. Απλα οπως δε θα ηθελα μεταλλικιλα στους Μεηντεν, ετσι δε θελω και Μεηντενιλα στους Metallica. Τιμιο τραγουδι, μεχρι εκει.
Inamorata
Φορος τιμης στους Black Sabbath. Ομως δεν μπορω να αρχισω τα παραληρηματα οπως μπορω καλλιστα να κανω για Orion, To Live Is To Die, Outlaw Torn, Bleeding Me, Fixxxer, Halo On Fire, Spit Out The Bone και ακομα και Suicide & Redemption, τα οποια με πιανουν ολα απο καθε αρτηρια που οδηγει στην καρδια και με χτυπανε στον τοιχο. Το Inamorata ειναι φυσικα ενα απο τα καλυτερα τραγουδια του δισκου (αν οχι το καλυτερο), αλλα αυτο δεν μου λεει και παρα πολλα καθως το ταβανι δεν ειναι και δυσθεωρητο. Δεν λεω, ειναι ενα πολυ συγκινητικο τραγουδι σε αρκετα σημεια του, και ειμαι χαρουμενος που το εγραψαν. Ειναι απο αυτα τα τραγουδια που ενας φαν των Metallica των 90ς σχεδον δεν εχει το δικαιωμα καν να απορριψει.
Εν κατακλειδι, μου ειναι πολυ δυσκολο να γραψω κατι για το 72 Seasons χωρις να συγκρινω με μεγαλεια του παρελθοντος, κατι που δεν το βιωσα ουτε στο ελαχιστο το 2016. Και καπου εδω ερχεται η αναποφευκτη συγκριση της εμπειριας (και οχι των δισκων καθεαυτων). Με το Hardwired To Self-Destruct ενιωσα πολλα περισσοτερα, συζητησα πολυ παραπανω, ανακαλυψα πολλα περισσοτερα ηδη απο τις πρωτες ακροασεις, ενθουσιαστηκα σε πολυ μεγαλυτερο βαθμο και εν τελει οι Metallica με εκαναν να ερωτευτω ξανα την μουσικη τους μετα απο μια πολυ χλιαρη δεκαετια στην οποια τους παρακολουθουσα απο αποσταση σε γενικες γραμμες. Και το πιο σημαντικο… δεν χρειαστηκε να σκεφτω απο μονος μου σχεδον ουτε μια φορα “ναι μωρε αλλα τα παλια ειναι καλυτερα”. Το HTSD το ακουσα και το εκτιμησα για αυτο που ηταν, κι οχι για αυτο που δεν ηταν.
Αναγνωριζω πως δεν ειναι δυνατον να το κανουν αυτο με καθε δισκο τους (αν και το εκαναν 7 συνεχομενες φορες μεσα σε 15 χρονια) πλεον, αλλα ταυτοχρονα δεν μπορω παρα να νιωσω μια μικρη ξενερα, η οποια ειναι πολυ πηγαια, αυθορμητη και οργανικη. Βρηκα πολλες φορες τον εαυτο μου να σκεφτεται “πω ρε γμτ γιατι ειναι τοσο μετριος αυτος ο δισκος και γιατι εβγαζαν πολυ καλυτερους δισκους παλια?” Μακαρι να γουσταρα περισσοτερο τον δισκο, και δηλαδη για να γινω και λιγο τολμηρος… μακαρι να ειχαν βγαλει καλυτερο δισκο. Δεν πειραζει, ολα καλα. Κραταω 6-7 τραγουδια και προχωραω.
