Μετά από συνεχείς και διαδοχικές ακροάσεις του δίσκου σχεδόν όλη την ημέρα σήμερα (από το μεσημέρι που γύρισα από την δουλειά μου μέχρι και τώρα), ας πω κι εγώ μία πιο αναλυτική γνώμη:
Κατά πρώτον, εύχομαι η ακοή μου να μην είχε ρυπανθεί από το απόλυτο αίσχος που ονομάζεται My Apocalypse, το χειρότερο κομμάτι του δίσκου και με διαφορά. Κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν leftover από τα sessions του St. Anger. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο.
Cyanide: H αίσθησή μου παραμένει ότι πρόκειται για ένα μέτριο κομμάτι, από την πρώτη φορά που το άκουσα live, την δεύτερη που το άκουσα studio, και τώρα που το ακούω ως μέρος ολόκληρου του δίσκου. Δεν σώζεται από την μετριότητα, δυστυχώς, και σε πολλά σημεία πάσχει από έλλειψη έμπνευσης.
All Nightmare Long: Sorry, ρε παιδιά, αλλά δεν ξέρω, μάλλον δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό σας για το συγκεκριμένο κομμάτι. Σε πολλά σημεία επαναλαμβάνεται, πλατειάζει και φλυαρεί άσκοπα και χωρίς ουσία. Απλά ένα καλό κομμάτι, χωρίς τίποτα περισσότερο, που ίσως το παλεύει να ήταν καλύτερο, αλλά δεν μπόρεσε.
Τhe Judas Kiss: Eδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά πολύ καλό κομμάτι, με δύναμη και πολλά θετικά στοιχεία. Μόνη ένστασή μου ότι κάνει μία μικρή κοιλιά στα σόλα του, όπου κι αυτό έχει μία μικρή δόση πλατειασμού, επανάληψης και φλυαρίας. Αν εξαιρέσουμε αυτό το στοιχείο, είναι ένα από τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου.
Suicide & Redemption: Ένα πολύ καλό instrumental, στο οποίο οι Metallica πιστεύω ότι συμπεριέλαβαν στοιχεία από όλα τα instrumentals των πρώτων τεσσάρων δίσκων τους. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν λίγο μικρότερο σε διάρκεια, γιατί προς το τέλος την κάνει και αυτό την κοιλίτσα του και αρχίζει λίγο να κουράζει. Παρ’ όλα αυτά, μου άρεσε πάρα πολύ.
Και έρχομαι στα 5 πραγματικά κορυφαία και αριστουργηματικά κομμάτια του δίσκου, τα οποία τα εκτίμησα και τα λάτρεψα και τα 5 σχεδόν εξίσου: That Was Just Your Life, The End of the Line, Broken Beat & Scarred, The Day That Never Comes και The Unforgiven III. Κομμάτια που δικαιολογούν απόλυτα την φράση METALLICA ARE BACK! Κομμάτια που σου εντυπώνονται στο μυαλό και σου μένουν εκεί, και σε κάνουν να λες: Αυτά τα 5 να τα παίξετε οπωσδήποτε στις συναυλίες, για να μας στείλετε τελείως!
Δύναμη, έμπνευση, όλα τα συστατικά καλοζυγισμένα και στις σωστές δόσεις. Αυτοί είναι οι Metallica που γουστάρουμε και αγαπάμε.
Τελειώνοντας, να πω ότι η συνολική γεύση που μου άφησε ο δίσκος είναι ότι αποτελεί μία προσπάθεια συγκερασμού του ήχου του Justice For All και του Black Album, που κατά το μεγαλύτερο ποσοστό πέτυχε.
Χωρίς να είναι αριστούργημα, άλλωστε οι Metallica τα αριστουργήματά τους τα έχουν δώσει την περίοδο 1984 - 1991, (και ναι, ανήκω στους ‘‘αιρετικούς’’ που ΔΕΝ μου αρέσει το Kill 'Em All και τον θεωρώ τελείως πρωτόλειο δίσκο), το Death Magnetic είναι ένας πολύ καλός και αξιοπρεπέστατος δίσκος, με τον οποίο οι Metallica το 2008 ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι, που είχαν κοντέψει να χάσουν εντελώς με το St. Anger και να θεωρηθούν τελειωμένοι και ξεγραμμένοι. 
8) 8)
:respect: